ตอนที่ 7 : ฝนหยดสุดท้าย
ถนนวัวลายตั้งอยู่ที่บริเวณฝั่งประตูเมืองเชียงใหม่ เดินถัดออกมาราวห้าร้อยเมตร เปิดในทุกวันเสาร์ตั้งแต่ประมาณห้าโมงเย็นเป็นต้นไป เต็มไปด้วยอาหารพื้นเมือง ข้าวของเครื่องใช้ หรือแม้กระทั่งของฝากทำมือราคาน่ารักที่ตั้งวางขายกันตลอดถนน จริงๆแล้วส่วนใหญ่คนพื้นที่ก็ไม่ค่อยได้มาเดินถนนคนเดินเท่าไหร่แล้ว ถนนคนเดินทั้งวัวลายและท่าแพมักจะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวเสียมากกว่า แต่สำหรับเมษา เขายังคงชอบมาเดินที่นี่ ในสมัยที่ยังเรียนมัธยมในตัวเมือง การได้เดินเบียดเสียดผู้คนเป็นเรื่องที่เขาชอบทำแก้ฟุ้งซ่าน แม้ว่าจะไม่ค่อยมีเงินให้ซื้ออะไรนักก็ตาม
ในฤดูเก็บเกี่ยวผลสตรอว์เบอร์รี่ เขาเคยเอาสตรอว์เบอร์รี่มาขายที่นี่ในช่วงปิดเทอม หรือสุดสัปดาห์ในคืนที่มีถนนคนเดินทั้งสองแห่ง เพื่อหารายได้ใช้สอยส่วนตัว สตรอว์เบอร์รี่สดลูกใหญ่หั่นครึ่ง โรยด้วยพริกเกลือรสชาติกลมกล่อม เขามักจะกลับไปเอาสตรอว์เบอร์รี่ที่บ้าน แม่ของเขาจะแพ็คในถุงหรือในกล่อง จากนั้นก็พากันหอบลงมาขาย เขาต้องกลับบ้านตั้งแต่วันศุกร์ ขายเสร็จในคืนวันอาทิตย์ก็กลับห้องพัก เพื่อที่จะได้ตื่นไปเรียนทันในเช้าวันจันทร์
นั่นมันก็เนิ่นนานมากแล้ว เมษาเองก็จำช่วงเวลานั้นไม่่ค่อยแม่นยำนัก เขาเริ่มรับจ้างตั้งแต่เด็ก พอโตมาหน่อยในช่วงที่ม่อนแจ่มเริ่มกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว แม่ก็มีรายได้ที่เพิ่มมากขึ้น ไม่ต้องกรำแดดรับงานปลูกชา ปลูกสตรอว์เบอร์รีมากเท่าแต่ก่อน มีรับจ้างทำงานตามพวกรีสอร์ตบ้าง ส่วนใหญ่เน้นงานแม่ครัวเพราะฝีมือดี ตลอดช่วงมัธยมปลายถึงไม่ได้สบายมากแต่ก็ไม่ลำบากเท่าเดิม แต่จากนั้น พอเขาขึ้นมัธยมหก แม่ก็ตรวจพบมะเร็งร้าย เมษาต้องล้มเลิกความคิดการเรียนต่อมหา'ลัย เขาทำงานเช้าจรดค่ำ และงานเสิร์ฟที่คลับหรูกลางเมืองเชียงใหม่ คืองานสุดท้ายก่อนที่เขาจะได้พบกับอาเมนที่นั่น
น่าแปลกนักที่วันนี้พวกเขาเดินด้วยกันที่นี่ ถนนวัวลายที่เต็มไปด้วยเสียงจ้อกแจ้กจอแจ หลังจากผ่านวันนั้นมาเกือบปี อาเมนกลับมา กลับมาหาเขาพร้อมเหตุผลที่ฟังขึ้นบ้างไม่ขึ้นบ้าง แต่เมษาเองก็รู้แก่ใจตัวเองว่าวันนี้ เขาปฏิเสธอะไรไม่ได้อีกแล้ว...
สองข้างทางยังคงเต็มไปด้วยของขาย เมษายังคุ้นหน้าคุ้นตาพ่อค้าแม่ค้าหลายคนในถนนเส้นนี้ ร้านอาหารข้างทางมากมายตั้งโต๊ะเรียงกันเป็นตับ พวกเขาเดินเคียงกันไปเรื่อยๆโดยไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไหร่ มองดูแสงไฟและผู้คนที่เดินสวนกันไปมา เมษาชี้ชวนให้เขาดูวงดนตรีเปิดหมวกที่เล่นกันกลางถนนโดยไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่า พวกเขายืนฟังเพลงด้วยกันเงียบๆอยู่นานหลายที ก่อนที่อาเมนจะเปิดกระเป๋าและหยิบแบงค์สีแดงหย่อนลงไปในกล่องลังลูกฟูกด้านหน้า
“ชอบเหรอครับ" เมษาถาม เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังนะ
“ถือว่าช่วยเหลือผู้พิการ ไม่ดีเหรอ"
เมษาลอบยิ้ม "ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำนี่" เขาเอ่ยลอยๆ "หิวหรือยัง"
“อืม" อาเมนผงกหัวเบาๆ
“เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวซอยเจ้าดังตรงนี้แล้วกันครับ" เขาหยุดเดิน "เดี๋ยวเลี้ยงเอง" เขาพึมพำ นั่นทำให้อาเมนต้องชะงักแล้วเลิกคิ้ว
“ว่าอะไรนะ" เขาหลุดหัวเราะเบาๆ
“บอกว่าจะเลี้ยง มันไม่ได้แพงเท่าไหร่หรอก ถือว่าตอบแทนสำหรับวันนี้แล้วกัน"
“จริงๆฉันเสนอหน้ามาเองไม่ใช่หรือไง" อาเมนถามยิ้มๆ
“จะกินไหมครับ ไม่งั้นก็กลับไปเลยไป" เมษาออกปากไล่อย่างแสนงอน แต่อีกฝ่ายกลับยกมือวางบรศีรษะกลมๆของอีกคนอย่างเบามือ
“ไปสิ ไม่เห็นต้องไล่กันเลย"
เมษาเบ้ปาก ก่อนปัดมืออีกคนลงแล้วออกเดินนำไป ฟ้าเบื้องบนสีดำสนิท โปรยดปรายด้วยดวงดาวระยับตา แม้ว่าจะไม่มากเท่าบนดอย แต่ก็ไม่มีทางได้เห็นอะไรเช่นนี้ในเมืองกรุงอย่างแน่นอน อาเมนสาวเท้าตามแผ่นหลังเล็กตรงหน้า ก้าวเพียงสามสี่ก้าวก็ตามได้ทัน
ข้าวซอยอร่อยสมคำปากของคนท้องถิ่น เมษาทำความคำสัญญา เขาควักแบงค์ร้อยจ่ายค่าอาหาร ข้าวซอยสองชามราคาเพียงแค่เจ็ดสิบ กับน้ำดื่มฟรี มื้อนี้ราคาสิริรวมก็แค่เจ็ดสิบบาทเท่านั้น จากนั้นพวกเขาก็เดินลากเท้ากันไปเรื่อยเปื่อย เมฆโทรมาว่าคืนนี้คงเสร็จดึก เมษาจึงส่งสายตาเชิงถามให้กับคนข้างตัว ซึ่งอาเมนก็ทำเพียงไหวไหล่เท่านั้น
“ไปนั่งฟังเพลงกัน" เขาตัดสินใจได้หลังจากที่เดินกันต่อมาได้ราวร้อยเมตร อาเมนเอ่ยปาก ก่อนเดินนำออกไปยังสุดถนนคนเดิน เขายืนรอจนคนขาสั้นกว่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามออกมาเรียบร้อยแล้ว
“ไปไหนนะครับ" เมษาขมวดคิ้ว
“ไปนั่งเล่น ฉันเคยมาร้านดีๆแถวประตูฝั่งเหนือ" อาเมนตอบ
“ประตูช้างเผือก?”
“อืม" เขาพยักหน้า "ไปไหม หรือจะทำอะไรดี" เขาถาม ดึงเมษาขึ้นมายืนริมฟุตบาทด้วยกัน คนตัวเล็กกว่าพลิกนาฬิกาข้อมือดู แค่สองทุ่มกว่าๆเอง กว่าเมฆจะเสร็จคงสี่ห้าทุ่ม
“ไปก็ได้ครับ จะเดินไปเหรอ" เมษาเลยตามเลย ไหนๆก็ตกล่องปล่องชิ้นกันมาทั้งวัน
“มีทางไหนไหมล่ะ" เขาถามกลับ เมษาเลยกวักมือเรียกรถแดงที่วิ่งผ่านมาพอดี เขาชะโงกหน้าบอกปลายทางกับคนขับ ก่อนยกมือแตะแผ่นหลังคนตรงหน้าเบาๆ
“ขึ้นสิครับ" เมษาว่า "ไม่เคยนั่งใช่ไหมล่ะ"
อาเมนพาตัวเองขึ้นไปนั่งติดกับทางลง เมษาตามขึ้นมาด้วย รถโล่งว่างไม่มีคนอื่น มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น
“อะไรที่ไม่เคยทำก็ทำซะ" เมษาว่าเบาๆ ก่อนเอนหลังพิงกับขอบเหล็กแล้วปล่อยให้ลมพัดปะทะหน้าเบาๆ
ระยะทางจากถนนวัวลายไปยังอีกฝั่งของคูเมืองไม่ได้ไกลนัก แต่เพราะเป็นคืนวันหยุด รถเลยค่อนข้างติดเอาเรื่องในบางช่วง โชคดีหน่อยที่ราคาค่ารถเป็นราคาเหมายี่สิบบาทตลอดเส้นทาง ระหว่างทางก็มีคนขึ้นมาอีกสี่ห้าคน ใช้เวลาราวยี่สิบนาที รถสองแถวสีแดงก็พาพวกเขามาอีกฟากประตูเมืองได้สำเร็จ อาเมนเดินจากรถ เขาจ่ายเงิน ก่อนพาอีกคนข้ามถนนไปยังร้านฝั่งตรงข้าม เก้าอี้ม้านั่งถูกวางเรียงเป็นสองแถวริมถนน มีโต๊ะเล็กๆตั้งเรียงรายภายในร้าน ร้านเป็นเพียงตึกแถวสองคูหา ตกแต่งด้วยไฟสีส้มนวล ผนังและพื้นผุไปตามกาลเวลา แต่คนในร้านก็ถือว่าแน่นตาพอสมควร วงดนตรีสดกำลังบรรเลงเพลงในภาษาที่เมษาฟังไม่ออก
อาเมนกดไหล่ให้เขานั่งลงบนม้านั่งริมถนน ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์ด้านใน แล้วเดินออกมาพร้อมกับเบียร์สองขวดในมือ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเมษา และปล่อยให้เสียงดนตรีสดทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ
เสียงพูดคุยจากคนรอบนอกทำให้พวกเขาต้องนั่งใกล้กันมากขึ้น ส่วนใหญ่ลูกค้าของร้านมักเป็นชาวต่างชาติ หนึ่งเพราะเป็นร้านที่อยู่บริเวณคูเมืองที่เป็นบริเวณยอดนิยมของนักท่องเที่ยง สอง เพราะที่นี่คือคลับแจ๊สชื่อดัง จึงเป็นที่แนะนำของคอดนตรีทั่วไป
“ไฮเนเก้นได้ไหม" อาเมนถาม แต่คงช้าไปเพราะเขาซื้อมาแล้ว เมษาพยักหน้ารับ
“ได้ครับ" เขารับมา "คุณรู้จักร้านนี้ได้ยังไง" เขากวาดตามองไปรอบๆ มีแต่คนพูดภาษาที่เขาไม่รู้จัก
“มาที่นี่ประมาณสองอาทิตย์ก่อน ฉันอยู่เชียงใหม่เกือบสองอาทิตย์ก่อนขึ้นไปที่นั่น" อาเมนกระดกเบียร์ในมือ "ฉันชอบเล่นดนตรี นายคงไม่รู้"
“ไม่รู้หรอกครับ" เมษาบอกตามตรง
“ว่าจะเปิดร้านคล้ายๆนี้เหมือนกัน แต่ยังหาทำเลเหมาะๆไม่ได้เลย" อาเมนเปรย
“นิมมานทร์ฯสิครับ" เมษาเสนอ "ใจกลางเมืองพอดี ผมไม่ค่อยได้ไปหรอก แต่คิดว่ามันคงเป็นที่เหมาะๆสำหรับร้านอะไรแบบนี้"
“ก็คิดอยู่"
สายตาคมจ้องมองไปยังวงดนตรีสดในร้าน แต่หูก็เงี่ยฟังคนข้างตัวอยู่ตลอด เบียร์แช่เย็นจนเกล็ดน้ำแข็งเกาะรอบตัวขวด เขาหมุนมันไปมาก่อนวางไว้ข้างตัว
“ซื้อบ้านที่นี่ดีไหม" เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาเมษาชะงัก
“ครับ?”
“กำลังตัดสินใจ ยากที่สุดในชีวิตแล้ว"
“ทำไมล่ะครับ"
“ก็ถ้านายไม่ตกลง ฉันก็ไม่มีที่ไปแล้วน่ะสิ" คำตอบของเขาทำเอาแก้มเมษาแดงก่ำ อาเมนกระตุกยิ้มเล็กๆ ก่อนขยี้หัวคนข้างกายเบาๆ
ความอุ่นจากฝ่ามือหนาทำเอาเมษาหัวใจเต้นแรง เหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในท้อง เหมือนตัวเบาเหมือนนุ่นลอยละล่อง เขานั่งนิ่ง ก้มหน้ามองปลายเท้า
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ" คนตัวโตกว่าคราง "เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เอาเรื่องของคืนนี้ก่อนดีกว่า"
“ไหนบอกว่าพ่อตัดออกจากกองมรดกไง เอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ" เมษาถาม เขาแกว่งเท้าไปมาเรี่ยพื้น
“ก็...ตอนนี้ก็ไม่ได้โดนตัดออกอะไรแล้ว" เขาว่ายิ้มๆ "แต่ที่ลงทุนไปก็คือเงินเก็บ ก้อนสุดท้ายแล้ว"
“ไม่จริงหรอก" เมษาส่ายหน้า
“พูดอะไรไปก็ไม่เชื่อ" เขาหัวเราะเบาๆ
“คุณหัวเราะ?” เมษาเอ่ยถามพลางมองอย่างไม่เชื่อสายตา
“แปลกหรือ" อาเมนถามกลับ เมษาหลุบหน้าลง มือเขาหมุนขวดไปมา เบียร์แทบไม่พร่องลงเลย
“ก็แค่ไม่เคยเห็น"
“อืม" อาเมนไม่ปฏิเสธ "งั้นเรามารู้จักกันให้มากขึ้นดีไหม"
เมษาเม้มปากแน่น เหมือนหัวใจมันถูกสูบลมเขาไปจนแทบจะระเบิดออกมา เขาเสมองไปเรื่อยเปื่อย
“ช่วงที่สนุกที่สุดในชีวิตคือช่วงมัธยมต้น ฉันถูกส่งไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้ ภาษาจีนก็พูดไม่ได้ ไม่รู้รอดมาได้ยังไง พอมอปลายถูกส่งไปแวนคูเวอร์ เรียนจบก็ไปเรียนต่อที่นิวเจอร์ซีย์"
“ฉันไม่สนิทกับพ่อหรือแม่ แต่แม่ก็ใจดีกับฉันเสมอ ฉันมีน้องชายคนหนึ่ง คิดว่าเขาคงทำอะไรเพื่อพ่อได้มากกว่าฉัน"
“นายอาจจะคิดว่าคนอย่างฉันไม่มีเพื่อน แต่เพื่อนสนิทที่สุดของฉันเป็นคนอังกฤษ เราเจอกันที่แวนคูเวอร์ ตอนนี้ก็ยังติดต่อกันตลอด" เขาว่า "นอกจากเพื่อนฉัน นายล่ะมั้งที่ฉันยอมให้เห็นอะไรแบบนี้"
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง เมษามองฝ่ามือของพวกเขาที่วางอยู่ข้างๆกัน แล้วก็หลุบตามองปลายเท้าอีกครั้ง...
“พรุ่งนี้นายว่างไหม" อาเมนถามขึ้น
“ทำไมหรือครับ" เมษาถาม "จะไปไหนหรือเปล่า"
“ก็ใช่ แค่จะชวนไป แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องก็ได้"
“ไปไหนก็บอกก่อนสิ" เมษาพึมพำ
“ไปไหว้พระธาตุกัน"
“......”
“ไปด้วยกันไหม"
“พรุ่งนี้วันพระ ผมต้องช่วยแม่เตรียมอาหาร" เมษาบอก อาเมนทำได้แค่ครางรับในลำคอ "แต่คงเสร็จไม่สายมาก คุณมารับสักสิบโมงได้ไหม"
อาเมนกระตุกยิ้มอีกครั้ง เขารู้สึกว่านี่มันวันของเขาจริงๆ...
หลังจากที่เมฆโทรนัดหมายพี่ชายให้มารับตามเวลาเรียบร้อยแล้ว เมษากับอาเมนก็นั่งถ่วงเวลารอที่บาร์แจ๊สอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่พวกเขาจะเรียกสองแถวกลับไปยังท่ีจอดรถ กว่าจะออกมากสี่ทุ่มกว่าแล้ว คนนั่งกันเต็มร้านจนแทบไม่มีที่แทรก เมษาเดินตามแผ่นหลังกว้างไปตามริมขอบฟุตบาทเมื่อรถสองแถวจอดลงที่บริเวณที่รับฝากจอดรถ
อาเมนหยุดปลายเท้ายืนรออยู่ที่หน้าทางเข้าลานจอดรถ ก่อนที่เมษาจะก้าวไปยืนข้างกัน ปลายนิ้วเผลอสัมผัสกันเล็กน้อย เมษาชะงัก ก่อนที่อีกคนจะทำตัวตีมึนแล้วเลื่อนมือเข้ามาสอดกุมกันเอาไว้ เมษาเกือบจะดึงมือออกไปแล้ว แต่อะไรสักอย่างก็เหมือนจะดลใจให้เขายอมเสียอย่างนั้น
พวกเขาเดินมาข้างกันโดยไร้สุ้มเสียง ก่อนที่อาเมนจะหยุดยืนส่งเขาที่หน้าประตูรถฝั่งข้างคนขับ เมษาปลดมือเขาออกก่อนเปิดประตูด้วยตัวเองแล้วดันตัวขึ้นนั่ง เขาเมินหน้าออกนอกหน้าต่างเพื่อซ่อนแก้มที่แดงเรื่อๆเอาไว้ จนกระทั่งอาเมนขึ้นมานั่งข้างๆกันแล้วสตาร์ทรถก่อนค้นหาบัตรจอด
“แล้วไปรับน้องที่ไหน?” อาเมนเอ่ยถาม
“เห็นว่าอยู่ที่ห้องสมุดห้างเมญ่าน่ะครับ เดี๋ยวเรียกเมฆเดินออกมาเลยก็ได้" เมษาเหลือบตามองนาฬิกาดิจิตอลบนรถ "จากนี่ไปไม่ไกลมาก"
“อืม" อาเมนตอบรับ ก่อนที่เขาจะขับรถไปตามที่คนข้างตัวสั่ง
พวกเขารถติดไฟแดงกันอยู่ที่แยกมุ่งหน้าไปทางหน้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ระหว่างนั้นเม็ดฝนก็หยดแหมะลงมาบนกระจกรถ เมษามองออกไปไกลนอกหน้าต่างและคิดในใจพลางว่าฝนคงตกหนักแน่ๆในคืนนี้ หน้าฝนที่นี่ตกหนักไม่แพ้ใคร ตกข้ามวันข้ามคืนจนน้ำเอ่อขังในบางพื้นที่ก็เคย
เมษาชอบหน้าฝนในวันที่เขาอยู่บ้านเฉยๆไม่ต้องทำอะไร แต่หากในวันที่ฝนตกหนักไม่ลืมหูลืมตาและเขาดันมีธุระหรือนัดหมายสำคัญล่ะก็ เขาน่ะจะรู้สึกเกลียดฝนอย่างกะอะไรดี
แต่พูดถึงฝน ทำไมกันนะ เขารู้สึกคิดถึงมิถุนาตลอดเวลา...ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง อยากจะทักทายไปแต่ก็เกรงว่าจะรบกวนฝ่ายนั้น
ใช้เวลาไม่นานเลยสักนิด รถก็หลุดข้ามแยกมาได้ เมษาชี้ให้เขาเลี้ยวขวาเพื่อเข้าจอดหน้าห้างสรรพสินค้า อาเมนเปิดไฟเลี้ยวขอทางเอาไว้ ก่อนที่เมษาจะสอดสายตาหาน้องชาย แล้วพบว่าเด็กหนุ่มยืนรออยู่หน้าประตูห้างที่ปิดเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่ฝนเองก็เริ่มตกกระหน่ำมากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณมีร่มไหมครับ" เมษาเอ่ยถาม เขาเอี้ยวตัวไปที่เบาะหลัง
อาเมนพยักหน้ารับ "อยู่หลังรถน่ะ" เขาตอบ
“อ่า...งั้นผมเดินไปรับน้อ...”
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง" อาเมนไม่รอให้อีกคนได้พูดอะไรอีก เขาตัดบทด้วยการเหวี่ยงประตูออกทั้งที่ฝนเริ่มตกหนัก ก่อนวิ่งอ้อมไปยังหลังรถแล้วเปิดท้ายรถออกเพื่อหยิบร่มออกมา
เมษามองผู้ชายตัวโตเดินกางร่มขึ้นบันไดไปยังหน้าห้างสรรพสินค้า น้องชายของเขาตัวสูงสมส่วน ผิวแทน หน้าคมคร้าม วันนี้เด็กหนุ่มสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ สะพายเป้ใบเก่าที่ใช้มาตลอด
เขาเห็นเมฆเลิ่กลั่ก ยกมือไหว้ผู้ชายแปลกหน้าแล้วเดินตามกันมาที่รถ เมษารอจนประตูรถเบาะหลังเปิดออกก่อนที่น้องชายเขาจะพาร่างกายชื้นน้ำฝนขึ้นมานั่งบนเบาะ ตามด้วยประตูฝั่งข้างคนขับที่เปิดออกตามด้วยผู้ชายตัวโตที่เปียกน้ำฝนม่อล่อกม่อแล่ก
เมษารับร่มคันใหญ่มาวางไว้บนพื้นรถ เขามองอีกคนยกแขนเสื้อเช็ดน้ำฝน หรี่แอร์ลงแล้วนึกสงสารจับใจ
“ผมตกใจหมดเลยที่เป็นคุณอาเมน" เสียงน้องชายฉุดให้เขาต้องละความสนใจจากคนขับ หันไปสนใจคนที่เบาะหลัง เมฆนั่งกอดกระเป๋าตาแป๋ว มองเขาสองคนสลับกันไปมา
“ว่าอะไรนะเมฆ" เมษาขมวดคิ้วมุ่น "พูดเหมือนรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ" เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
เมษาจ้องอาเมนเขม็ง อีกฝ่ายไหวไหล่ขับรถไปเรื่อย เมฆโบกมือปัดทันทีเมื่อเห็นใบหน้าไม่วางใจของพี่ชาย "ก็อาทิตย์ก่อนไงจำได้ไหม ที่ฝนตกหนักตอนระหว่างทางที่เมฆกลับบ้าน คุณอาเมนนี่แหละที่ช่วยพาเมฆกับมอเตอร์ไซค์มาส่งถึงหน้าบ้านน่ะ"
เมษานิ่งคิด ก่อนขมวดคิ้วจนหน้าย่น
“จำไม่ได้เหรอ" เมฆย้ำถาม
“จำได้สิ" เมษาจำได้จริงๆ แต่หันขวับไปมองหน้าคนขับ ก่อนเห็นอีกฝ่ายแอบอมยิ้ม เขานึกค่อนขอดอยู่ในใจยกใหญ่ แผนสูงนักนะ คงรู้ล่ะสิว่าเมฆคือน้องชายของเขา หน็อยแน่
“แล้วนี่คุณอาเมนมาทำอะไรที่นี่ครับ" เมฆเอ่ยถาม "แปลกใจแทบแย่ที่มาด้วยกัน"
“เรียกพี่ก็ได้" อาเมนว่าเรียบเรื่อย
“เอางั้นหรือครับ" เมฆว่า
“อืม" เมษานั่งมองถนนเบื้องหน้าไปเงียบระหว่างฟังเสียงทั้งสองคนคุยกัน
“งั้นพี่อาเมนมาทำอะไรกับพี่เมที่นี่ล่ะครับ" เมฆถามใหม่ คนฟังยิ้มที่มุมปาก ส่วนเมษาหันขวับมองขู่ฟ่อ และรอฟังคำตอบใจจดจ่อ
“มาซื้อของเป็นเพื่อนเมษาน่ะ"
“ครับ?”
“ซื้อของเข้าโรงเรียนน่ะเม พอดีคุณอาเมนเขามีธุระเข้าเมืองอยู่แล้วเลยให้ติดรถมาด้วย" เมษาปดยกใหญ่ นึกอยากด่าอีกคนเป็นคำพูดออกมา แต่ก็ได้แต่ด่าเงียบๆในใจ
“งั้นเดี๋ยวต้องเอาของไปเก็บที่โรงเรียนก่อนหรือเปล่าพี่เม" เมฆถาม เด็กหนุ่มมองกองข้าวของข้างตัว
“อือ" เมษาตอบ
“แต่เดี๋ยวไปส่งเมฆก่อน เปียกขนาดนี้ไปอาบน้ำก่อนเถอะ" อาเมนพูดแทรกขึ้น
“พี่เปียกกว่าผมอีก" เมฆร้อง
“ไม่เป็นไร ไม่ป่วยง่ายๆหรอก" เขาว่า ก่อนหันไปขอความเห็นเมษา คนตัวเล็กกว่านั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เมฆกลับไปอยู่กับแม่ก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่แวะไปเก็บของเฉยๆ คงยังไม่ได้จัดหรอก"
เมฆไหวไหล่ "ยังไงก็ได้น่าพี่เม"
พวกเขาขับรถกลับอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงม่อนแจ่ม อาเมนลดความเร็วลงเมื่อถึงบริเวณชุมชน เขาจอดเทียบส่งเมฆที่หน้าบ้าน ก่อนที่จะวกรถกลับมาทางโรงเรียนอีกครั้ง เมษาเห็นเมฆยืนโบกมือหย็อยๆล่ำลาจากหน้าบ้านแล้วก็ต้องถอนหายใจ อาเมนหัวเราะเบาๆ ก่อนที่พวกเขาจะขับรถต่อมาที่โรงเรียน อาเมนเดินไปเปิดประตูรั้วโรงเรียนก่อนนำรถเข้าไปด้านในนั้น เขาจอดชิดเข้าที่โรงอาหาร ก่อนที่จะเปิดประตูหลังรถแล้วช่วยกันขนของเข้าไปเก็บครัวด้านหลัง
เสียงจิ้งหรีดร้องเคล้ากับเสียงฝนตก ตามด้วยเสียงกบและคางคก เมษายืนอยู่ใต้ชายคา รอรับของจากอาเมนที่ยกเข้ามาให้ ไฟบริเวณโรงอาหารสว่างจ้า พวกเขาพยายามเงียบที่สุดเพราะคิดว่าเด็กๆคงหลับกันหมดแล้ว คืนนี้แค่เอาของแห้งที่ซื้อมาเข้ามาเก็บในครัวเฉยๆเท่านั้น
เมษาชะโงกหัวเข้าไปที่ในรถก่อนเพื่อตรวจว่ามีของหลงเหลือไหม พอดีกับที่อาเมนเดินกลับออกจากจากครัวพอดี เมษาปิดประตู มองคนตัวเปียกโชกที่เดินปาดฝนที่โชกหน้าออก เขาทรุดตัวลงนั่งที่ม้านั่งโรงอาหาร อาเมนปิดประตูรถ ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงเป็นเพื่อน
“กลับเลยไหม" คนตัวโตกว่าถาม เมษาหันหน้ามาประจันหน้ากับคนข้างตัว สายตาขู่ฟ่อ
“นี่คุณคงไม่ได้พูดอะไรบ้าๆกับน้องชายผมนะ" เมษารัวคำถามใส่อย่างดุเดือด ทำเอาอีกคนที่ไม่ได้ตั้งตัวหน้าเหวอ
อาเมนหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด "นายเป็นอะไรของนายน่ะ"
“นี่คุณอาเมน"
“ไม่ได้พูดอะไรเลย ก็แค่เล่าว่ามาทำอะไรที่นี่" อาเมนไหวไหล่ "นี่ที่ยอมมาด้วยกันเพราะจะถามเรื่องแค่นี้เนี่ยน่ะหรือ" เขาเลิกคิ้ว
“เออ" เมษาทำได้แค่กระแทกเสียง เขามองน้ำฝนที่ไหลจากชายคากระทบพื้นดินเป็นแอ่งๆ
“รู้หรอกว่าเป็นน้องชายนาย แต่ก็แค่อยากรู้จัก" อาเมนว่าด้วยท่าทางสบายๆ "ฝนตกหนักนะ" เขาว่า ม่านน้ำฝนตกหน้าทำเอามองแทบไม่เห็นทัศนียภาพอื่นๆ
“นั่งก่อนก็ได้ครับ" เมษาถอนหายใจแล้วบอก "คุณเปียกหมดแล้ว"
“ไม่เป็นไรหรอก"
“ไม่เป็นไรได้ยังไง" เมษาบ่นอุบ
“ไม่ป่วยหรอก ถ้าป่วยเดี๋ยวพรุ่งนี้โทรบอก" อาเมนบอกพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
“คุณอย่ามาวัดดวงสิ"
“ก็ฝนตกหนักขนาดนี้แล้ว จะขับรถกลับเลยก็อันตรายนะ เราก็นั่งด้วยกันต่ออีกนิดไม่ดีกว่าเหรอ"
“ไม่ดีทั้งนั้นแหละ"
“นี่...” อาเมนชนไหล่กับคนข้างตัวเบาๆ "เป็นอะไรไป ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย"
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" เมษาหลุบตาหนี
“เป็นชัดๆ นายนี่มีอะไรในใจก็ไม่พูดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะเมษา" อาเมนว่า
“ก็เปล่าสักหน่อย" เมษาพึมพำ "ผมก็แค่หงุดหงิดนิดหน่อยที่คุณไปรู้จักน้องชายผมแล้วไม่บอกผมเลยสักคำ"
“...อ่า"
“คุณน่ะ ชอบทำตัวลึกลับตลอดเลยนะรู้ไหม จนกระทั่งตอนนี้แล้วด้วยซ้ำ"
พอถึงตรงนี้ อาเมนก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าคนข้างกายเป็นอะไรกันแน่ เขาเอื้อมมือโยกหัวคนข้างตัวไปมาเบาๆ เมษามองตรงไปข้างหน้าแล้วเม้มปากแน่น
“ทำบ้าอะไรเนี่ย" เขาบ่นอุบ
“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเล่าอะไรบ้าง" อาเมนเอ่ย "แต่ถ้านายยอมฟัง ฉันก็คิดว่าฉันมีเวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมด เล่าทุกเรื่องที่นายอยากจะรู้"
“......”
“เราค่อยๆเรียนรู้กันได้ไหม มันยังมีโอกาสไม่ใช่หรือไง" เขากระซิบติดหน้าผากเมษา ฝนสาดกระเซ็นเข้ามา เมษารู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ...
น้ำฝนกระเซ็นเป็นหยดบนปลายจมูกของเมษา...ฝ่ามือหนาสัมผัสมันบาๆก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ลมหายใจคละคลุ้งกับกลิ่นชื้นของไอดิน อาเมนมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น เขาประคองใบหน้าคนตรงหน้าเอาไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่แรงดึงดูดมหาศาลจะค่อยๆดึงให้พวกเขาโน้มตัวเข้ามากันมากขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...
เมษาไม่ได้ขัดขืน รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของอีกคนก็ทาบทับลงมาเสียแล้ว มันน่าตกใจเหลือเกินที่เขาปล่อยให้มันเกิดขึ้น แต่ในใจก็รู้อยู่ดีว่าเขาจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปปฏิเสธ จูบแรก...ของพวกเขา...กระมัง ก่อนหน้านี้ แม้ว่าพวกเขาจะเคยจูบกัน แต่มันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่ใช่จูบหอมหวานเจือลมหายใจกันและกันเช่นนี้ มันไม่ได้เต็มไปด้วยความรู้สึก ดึงทุกความทรงจำขมขื่นและน่าจดจำขึ้นมาตีวนรวมกันอยู่ในอกซ้ายเช่นนี้...ไม่เคยเป็นมาก่อน
เมษาปล่อยให้อีกฝ่ายชักนำ เขาเพียงแค่โอนอ่อนตาม ร่างกายเปียกชื้นของอาเมนช่างอุ่นเหลือเกินในเวลานี้ พวกเขายืดเวลาจูบแรกของกันและกันไปเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งฝนซาลง...
tbc.
มาลงของวันพุธค่า พอดีไม่ได้กลับบ้านเมื่อวาน ขอลงเป็นวันนี้แทนน้า
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375400 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก