ตอนที่ 8 : เธอคือความฝัน
หลังจากจูบวันนั้น ทุกอย่างดูเหมือนเปลี่ยนไป จู่ๆเมษาก็คิดขึ้นมาได้เสียเฉยๆว่า เขาจะตั้งแง่ทำไมกัน เอาความจริง...ในใจเขาก็ยังกลัวอยู่ไม่ใช่น้อย มันไม่ใช่เรื่องที่จะตัดสินใจได้ภายในวันสองวัน แต่กระนั้น การที่อาเมนทุ่มหมดตัวทำให้เขารู้สึกได้ว่า เขาจะยอมแพ้ในเร็วๆนี้
เมษาลบกระดาน เขาเคาะชีทเป็นปึกก่อนที่จะเดินไปปิดหน้าต่างโดยมีเด็กนักเรียนคอยช่วยเหลือ เริ่มอาทิตย์ใหม่มาได้สามวัน สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเหมือนฝัน เขามีความสุขเหมือนกับเรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นราวกับนวนิยายเขามีใครสักคนจรดปากกาเขียนเพื่อเขา อาเมนพาเขาไปไหว้พระในวันอาทิตย์ที่ดอยสุเทพ จากนั้นพวกเขาก็นั่งจิบเบียร์คุยกันจนดึกดื่นที่ไซต์ก่อสร้าง
เมษาเรียนรู้การแลกเปลี่ยนและต่อรอง ในเมื่ออาเมนยอมให้เขาร้องขอทั้งหมด เขาก็ไม่ลังเลที่จะทำ
เสียงเคาะขอบประตูไม้ดังขึ้น เมษาชะโงกหน้ามองออกไป ส่วนเด็กๆส่งเสียงทักทายเจื้อยแจ้วกันเป็นแถวเมื่อพี่ชายหน้าตาคุ้นหน้าเดินเข้ามา
“ให้ช่วยอะไรไหม" อาเมนถาม เมษาส่ายหัวก่อนดึงหน้าต่างกระชากปิดเข้ามา แล้วลงดาลไว้
“เสร็จแล้วครับ ไปในครัวกัน" เขาว่า อาเมนพยักหน้ารับ ก่อนก้มตัวลงไปรับมือกับเด็กๆที่ถลันกันเข้ามาทักทายเขา หลังจากหลังคาเสร็จเป็นที่เรียบร้อย อาเมนก็เริ่มจัดการกับสนามเด็กเล่นของเด็กๆตามคำสัญญาทันที เขาแวะมาที่โรงเรียนทุกวันจนบุคคลากรทั้งหลายจำหน้าได้ แต่ลึกๆแล้ว เหตุผลที่เขาแวะเวียนมาใครๆก็รู้ดีว่าไม่ใช่แค่สนามเด็กเล่นใหม่หรอก เป็นคุณครูหน้าจิ้มลิ้มคนนี้ต่างหาก
เมษาระบายยิ้มอ่อนๆพลางส่ายหัวให้กับผู้ชายตัวโตที่เปลี่ยนไปมากเหลือเกินนับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน เขาเดินนำออกไปจากห้องเรียน อาเมนขอตัวจากเด็กๆแล้วเดินตามแผ่นหลังเล็กไปยังส่วนครัว
ในครัวครูผู้ช่วยทั้งสามช่วยกันจัดแจงวัตถุดิบรอป้าละไมอยู่แล้ว พวกเขายิ้มให้กับคนทั้งคู่ที่เดินเข้ามา เมษาเขินจนเลิกเขิน ได้แต่เอ่ยปากไล่เด็กๆให้ไปทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนตนนั้นก็เริ่มลงมือกับงานอื่นๆแทน
“วันนี้ทำอะไรน่ะ" อาเมนเอ่ยถาม เมษาดูเมนูประจำวันที่แปะไว้ข้างผนังก่อนตอบ
“ไข่ตุ๋นกับผัดผัก คุณไปหั่นผักก็ได้" เขาว่า ก่อนเดินไปยกเขียงมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับมีด "นี่แครอท กะหล่ำ แล้วก็ข้าวโพด"
“หั่นยังไง" อาเมนถาม ใช่ว่าคนอย่างเขาจะเคยทำอะไรแบบนี้เสียที่ไหน
“กะหล่ำคุณต้องตัดหัวตรงนี้มันทิ้ง ตรงนี้มันแข็งๆ แล้วจากนั้นก็หั่นแบ่งครึ่ง แล้วก็แบ่งสี่ เห็นไหม...แบบนี้" เมษาขยับมีดอย่างคล่องแคล่ว "แล้วค่อยซอยเป็นแผ่นเล็กๆ จะได้ผัดสุดง่ายๆ" เขาสาธิตแล้วส่งมีดให้อาเมน "ลองดูสิครับ เหลืออีกตั้งห้าหัว ฝึกไว้จะได้ทำเป็น"
อาเมนอดยิ้มให้กับท่าทางร้ายกาจเล็กๆนั่นไม่ได้ เขายิ้มบางๆก่อนรับมีดมาแล้วลองทำดู หัวแรกผ่านไปอย่างทุลักทุเลจนเมษาที่ยืนกอดอกมองต้องส่ายหัว แต่พอเข้าหัวที่สามเขาก็เริ่มทำได้ดีขึ้นเมื่อจับทางได้แล้ว กะหล่ำปีเลยดูไม่เละเทะมาก เช่นเดียวกับหัวที่สี่และห้า
เมษาตั้งกระทะ เจียวกระเทียมจนร้อน ก่อนจะลงเนื้อสัตว์และผักทั้งหมดลงไปผัดรวมกัน ใส่น้ำตาล น้ำปลา และซอสหอยนางรม รอจนผักอ่อนและสุก เขาจึงค่อยๆตักขึ้นเรียงใส่จานที่อาเมนจัดวางเรียงกันไว้ให้เพราะตระหนักว่าตนเองไม่น่าจะทำประโยชน์อะไรไปได้มากกว่านี้
เมษาถอนผ้ากันเปื้อนออกเมื่อหมดหน้าที่ของตน เขาค่อยๆยกจานผัดผักออกไปจัดเรียงด้านนอก เด็กๆยังวิ่งเล่นกันอยู่ด้านนอก บางส่วนก็กลับขึ้นบ้านพักเพื่อไปทำการบ้าน ช่วงนี้ฝนตกบ่อย อากาศเปลี่ยนแปลงจนร่างกายบางคนตั้งรับไม่ไหวจึงไม่สบาย พวกเขาจึงต้องดูแลเด็กๆให้ดี ไม่เช่นนั้นหวัดจะระบาดหนักกว่าเดิม
เมษาวางจานใบสุดท้ายลงก่อนถอดผ้ากันเปื้อนแขวนเอาไว้ เสียงรถคันใหญ่ที่แล่นเข้ามาทำให้เขาต้องชะงักแล้วหันไปมอง รถคันคุ้นตาของคุณต้น เมษาละมือจากสิ่งที่ทำอยู่แล้วเดินไปต้อนรับแขกทันที
คุณต้นเปิดประตูลงจากรถก่อนรับไหว้เมษา เขาฉีกยิ้มใจดีแบบที่เห็นเป็นประจำ จากนั้นจึงเปิดท้ายรถพร้อมอุ้มกล่องลังกระดาษใบใหญ่ลงมา เมษารีบกุลีกุจอไปช่วย
“เอาอะไรมาอีกน่ะครับ เกรงใจจะแย่แล้ว" เมษาเอ่ยถามเมื่อผู้ชายผิวแทนตรงหน้าอุ้มลังกระดาษเข้าไปวางไว้ใต้ชายคา เมษาจึงช่วยเขายกบ้าง หนักเอาการพอสมควร
“แตงโมน่ะครับ พันธุ์ญี่ปุ่น พอดีได้มา กะจะเอามาเพาะพันธุ์สักหน่อย เลยเอามาแบ่งให้เด็กๆกับคุณครูที่นี่ด้วย" คุณต้นว่าอย่างอารมณ์ดี "หวานมากเลยนะครับ"
“คุณต้นไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนะครับ" เมษาทอดถอนหายใจเบาๆ
“ผมเต็มใจน่ะครับ" ชายหนุ่มว่า "นี่ทำอาหารเย็นกันอยู่เหรอครับ"
“ครับ" เมษาพยักหน้ารับ ในใจครุ่นคิดว่าจะชวนอีกฝ่ายทานอาหารเย็นไหม แต่ก็กลัวคุณต้นไม่สะดวก แล้วก็ติดที่ผู้ชายอีกคนที่กำลังสาละวนอยู่ในครัวด้วย
แต่กระนั้นก็เถอะ เขายังไม่ค่อยเห็นเหตุผลชนิดร้อยเปอร์เซ็นต์ที่จะต้องเกรงใจอาเมน และแน่นอนว่า แค่ทานข้าวมื้อเดียว มันไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรใหญ่โตสักหน่อย
“ทานด้วยกันไหมครับ" เขาเอ่ยปาก คุณต้นระบายยิ้ม
“ดีเลยครับ เดี๋ยวจะได้อยู่ช่วยปอกแตงโมให้เด็กๆ" คุณต้นฉีกยิ้มกว้าง เมษาได้แต่ยิ้มรับ ก่อนที่เขาจะเหลือบตามองผู้ชายตัวโตที่กำลังเดินออกจากครัวแล้วมองมาด้วยสายตาแปลกๆ
“ขอบคุณมากๆนะครับ" เมษาเอ่ย ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อมีฝ่ามือของใครบางคนเลื่อนเข้ามาแตะที่เอว
เขาหันขวับกลับไป แล้วรู้สึกใจไม่ดีเมื่อเห็นว่าอาเมนยืนยิ้มมุมปากอยู่ด้านหลังเขา เขามองคนตัวโตสลับกับคุณต้น
“คุณต้นเอาแตงโมมาให้น่ะ" เมษาว่า "เดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วย"
คุณต้นเลิกคิ้วหน่อยๆเมื่อเห็นคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่ยืนส่งยิ้มให้เขาจากฝั่งตรงข้าม เหมือนว่าชายหนุ่มจะเดาอะไรได้ไม่ยาก แต่เขาก็ยังมีท่าทีสงบอยู่
“สวัสดีครับ" อาเมนเอ่ยทักทายก่อน เขาฉีกยิ้มเท่ๆแบบที่ชอบทำ
“สวัสดีครับคุณอาเมน ไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ด้วย" คุณต้นทักทายกลับ
“อ้อ ผมมาช่วยเมษ---”
“คุณอาเมนเขามาปรับปรุงพื้นที่สนามเด็กเล่นให้น่ะครับ" เมษาสวนขึ้นก่อนฉีกยิ้ม "อาหารน่าจะใกล้เสร็จแล้ว คุณต้นไปนั่งรอก่อนก็ได้นะครับ" เมษาเชื้อเชิญ
“งั้นเดี๋ยวผมปอกแตงโมรอไว้แล้วกันน่ะครับ ครูเมมาช่วยผมได้ไหม" คุณต้นเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ ทำเอาเมษาไปไม่เป็น
เขาเหลือบตามองอาเมน แวบหนึ่งเหมือนมีไฟปะทุขึ้นในแววตาของคนทั้งสอง
“เอ้อ...ได้สิครับ---” เมษาตกปากรับคำพลางยิ้มแหยๆ "คุณไปตามเด็กๆให้หน่อยสิครับ" เขากระซิบบอกอาเมน ผู้ชายตัวโตเหมือจะอิดออดอยู่ชั่วขณะ แต่เมื่อเมษาส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ เขาจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ก็ได้"
เมษามองตามแผ่นหลังกว้างที่โดนเด็กๆลากเข้าไปเล่นด้วยทันทีที่ก้าวขาเข้าไป เขายิ้มบางๆโดยไม่รู้ตัว ครูเมของเด็กๆขอตัวคุณต้นเข้าไปเอามีดพร้อมกับจานเพื่อมาใส่ผลไม้ เขาเดินหายลับเข้าไปในส่วนของครัว โดยมีคุณต้นมองตามอย่างไม่วางตา
เมษาเดินกลับมาพร้อมกับจานและมีด จากนั้นเขาจึงทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามคุณต้นและส่งมีดในมือให้ มือขาวรีบเอาแตงโมครึ่งลูกที่ถูกผ่าเอาไว้แล้วมาวางไว้ตรงหน้า ก่อนค่อยๆตัดแบ่งส่วนเป็นชิ้นพอดีกับมือของเด็กๆเพื่อที่จะกินได้สะดวกมากขึ้น
“ลองดูสิครับ แล้วบอกผมด้วยว่ารสหวานไหม" คุณต้นยื่นแตงโมชิ้นเล็กจ่อปากจิ้มลิ้ม เมษาจึงต้องรับมันเข้าปากอย่างเสียมิได้ แต่มิวายเหลือบตามองคนในสนามที่เริ่มลงไปวิ่งไล่ลูกฟุตบอลกับเด็กๆแฃล้ว
เขาค่อยเคี้ยว ก่อนยอมรับว่ารสชาติมันดีจริงๆ
“หวานทีเดียวครับ ถ้าเพาะพันธุ์ขายต้องขายดีแน่เลย" เมษาชมเปาะ "แตงโมนี่ขายได้แทบทุกฤดูด้วยนะครับ"
“ใช่ครับ" คุณต้นระบายยิ้ม "ถ้าชอบ ครูเมเอากลับไปฝากแม่วรรณกับเมฆด้วยสิครับ"
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าเหลือเยอะค่อยเอากลับดีกว่า" เมษาว่า
“เดี๋ยวผมเอามาเพิ่มให้ก็ได้นะครับ"
“โห อย่าเลยครับ เกรงใจแทบแย่" เมษายิ้มแหย "คุณต้นมีน้ำใจกับพวกเรามาเยอะแล้วครับ ถ้าผมตอบแทนอะไรได้บ้างก็คงจะดี"
“อย่าว่าอย่างนั้นเลยครับ" คุณต้นยิ้มหวาน "เพื่อครูเม ผมยินดีอยู่แล้ว แค่ครูเมคอยยิ้มและต้อนรับผมแบบนี้ก็พอ" คุณต้นพูดเหมือนจะกระเซ้า แต่เมษากลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริงจังอย่างไรก็ไม่ทราบได้
“โธ่ ใครจะไม่ต้อนรับคุณต้นได้ล่ะครับ" เมษาหัวเราะแห้งๆ ก่อนก้มลงจัดการแตงโมในมือเพื่อเป็นการตัดบทกลายๆ เขาเม้มปากแน่นด้วยรู้สึกประหลาด แต่ดูเหมือนคุณต้นจะยังไม่ยอมละบทสนทนา
“ช่วงนี้คุณอาเมนมาที่นี่บ่อยเหรอครับ" เมษาชะงักมือกับคำถามที่ได้ยิน เขามองหน้าคุณต้นอย่างไ่ม่แน่ใจนัก
“ครับ?”
“เห็นครูเมกับคุณอาเมนสนิทสนมกันดี" คุณต้นเปรย "ดูน่าอิจฉาน่ะครับ"
“เอ่อ...” เมษาอึกอัก "จริงๆก็ไม่ได้สนิทอะไรหรอกครับ เขาเป็นเจ้านายผมสมัยที่ทำงานที่กรุงเทพฯ" เมษาอ้อมแอ้มตอบ
“งั้นหรือครับ" คุณต้นแบ่งรับแบ่งสู้ "แต่ดูสนิทกันจริงๆนะครับ"
“อ่า...”
“......”
“คุณอาเมนก็มาที่นี่แทบทุกวันน่ะครับ มาดูเรื่องสนามเด็กเล่นด้วย มาเล่นกับเด็กๆด้วย" เมษาตอบแบบครึ่งๆกลางๆ ก่อนเสตาหนี
คุณต้นมองเขาไม่ละสายตา
“ว่าแต่คุณต้นช่วงนี้หายไปไหนน่ะครับ ไม่เห็นแวะมาเลย" เมษาเปลี่ยนเรื่อง
“อ้อ ผมกำลังจะเปิดร้านอาหารใหม่น่ะครับ แนวออร์กานิค แถวๆแม่ริม นอกเมืองหน่อย" คุณต้นเล่า "ยุ่งๆหน่อยน่ะครับ กำลังดีลหุ้นส่วนแล้วก็อะไรต่อมิอะไร แต่ท่าทางจะไปได้สวยอยู่เหมือนกัน"
“ดีนะครับ"
“แต่ถึงอย่างไร ผมคงต้องแวะมาที่นี่บ่อยๆแล้วล่ะครับ" คุณต้นหัวเราะเบาๆอย่างไม่จริงจัง
“ครับ?”
“ก็เดี๋ยวครูเมจะลืมผมไปเสียก่อน เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีคนมาทำคะแนนแข่งกับผมเสียแล้ว" คุณต้นบอกอย่างไม่ปิดบัง เขาแสร้งหัวเราะ แต่เมษากลับสะอึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ โชคดีเหลือเกินที่พวกครูฝึกสอนเดินออกมากันเสียก่อน เด็กๆพวกนั้นยิ้มล้อเขาอีกแล้ว เมษาได้แต่ทำตาดุใส่ก่อนแนะนำคุณต้นให้ทั้งสามรู้จัก
เมษานั่งร่วมโต๊ะกับคุณต้น อาเมน และครูฝึกสอนทั้งสาม โชคดีหน่อยที่มีเด็กๆคอยคุยสร้างบรรยากาศ ไม่เช่นนั้นเขาต้องอึดอัดตายแน่นอนกับท่าทางที่เริ่มจะไม่เป็นมิตรเท่าไหร่แล้วของคนทั้งสอง แถมยังคอยผลัดกันตักกับข้าวให้เขาเสียจนมันพูนจาน
ก่อนที่เมษาจะกระอักตายเสียก่อน คุณต้นก็โทรศัพท์เข้า ก่อนที่จะต้องกลับไปเพราะที่รีสอร์ตตามตัว เขาจึงต้องขอตัวทุกคนเพื่อกลับไปสะสางปัญหาที่รีสอร์ต โดยไม่ลืมทีจะล่ำลาอาเมนอย่างตั้งอกตั้งใจ เมษาได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่า ครูฝึกสอนทั้งสามกำลังส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้เขากับอาเมนอยู่
“แหนะๆ...พี่เมนี่ไม่เบานะคะเนี่ย" ยัยแก้มเริ่มบทสนทนาก่อนเลยทันที เมษาได้แต่ขึงตาใส่
“พูดอะไรน่ะแก้ม" เมษาท้วง เขาขบปากแน่น
“แล้วแบบนี้ใครคะแนนนำเหรอครับ" กอล์ฟถามทั้งๆที่ยังเคี้ยวผักกร้วมๆ เมษาได้แต่นั่งช็อค
“เฮ้ย บ้าแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" เมษาปฏิเสธพัลวัน มองคนข้างตัวก็ได้แต่หงุดหงิด เพราะอาเมนเอาแต่ยิ้ม
“จริงเหรอครูเม สงสัยถามผิดคนแล้ว คุณอาเมนว่าไงคะ ตกลงมีอะไร...หรือไม่มี" ยัยแก้มถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ เมษาได้แต่จ้องให้อีกฝ่ายหยุดพูด แต่ดูเหมือนทัพเสริมอีกฝ่ายกำลังจะมากกว่า
“ต้องถามเมษาว่าอยากให้มีหรือเปล่า" อาเมนขยิบตาเบาๆ ทำเอาบรรดาเด็กฝึกงานกรี๊ดกร๊าดด้วยความพออกพอใจ เมษาได้แต่นั่งหน้าแดงก่ำ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกทำอะไรไม่ถูก
“จะบ้าหรือไง"
“ว่าไงคะครูเม"
“ไม่รู้ด้วยแล้ว" เมษาเม้มปากแน่นแล้วทำท่าจะลุกหนี แต่อาเมนกลับฉุดท่อนแขนเล็กเอาไว้เสียก่อน เมษาจึงได้แต่นั่งฮึดฮัดอยู่ที่เดิม เขามองผู้ชายตัวโตที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆกันอย่างคาดโทษ
สักพักอาเมนก็ลุกออกไปรับโทรศัพท์ที่บริเวณไม่ไกลไปจากส่วนโรงอาหาร ซึ่งเป็นเวลาเสิร์ฟผลไม้ที่คุณต้นนำมาฝากทันที บรรดาเด็กฝึกงานนั่งกัดแตงโมเนื้อกรอบก่อนชมเปาะไม่ขาดปาก เช่นเดียวกับเด็กๆที่ดูชื่นชอบแตงโมไม่แพ้กัน
“โห อร่อยอ่ะพี่เมษา คุณต้นแกใจดีเนาะ อุตส่าห์เอามาฝาก" แก้มเปรยขึ้นระหว่างกินแตงโมเป็นชิ้นที่สามเข้าไปแล้ว
“เขาใจดีหรือหวังผลกันแน่วะแก้ม" กอล์ฟทำสายตาพราวระยับ
“เดี๋ยวเถอะนะ เดี๋ยวจะให้ตกให้หมดเลย" เมษาชี้นิ้วรายตัว "ดูยี่หวาสิ เงียบๆแบบเพื่อนเป็นไหม" เมษาว่าทำเอาทั้งคู่สะอึก
“แต่หนูให้คะแนนคุณอาเมนมากกว่าหน่อยนะคะ เช้าถึงเย็นถึงขนาดนี้" ยี่หวาว่ายิ้มๆ
“นี่เอาด้วยคนเหรอเนี่ย" เมษาได้แต่กุมขมับ
“แล้วพี่เมชอบใครอ่ะครับตอนนี้ มีมาให้เลือกตั้งหลายตัวเลือก ไม่เลวเลยสักตัวเลือก" กอล์ฟถามบ้างทั้งๆที่ปากยังเต็มไปด้วยแตงโม
“ไม่ชอบใครทั้งนั้นแหละ" เมษาอ้อมแอ้มบอกพลางเบือนหน้าหนี
“พี่เมอย่าอายสิ" กอล์ฟท้วง "อย่าปล่อยให้หลุดมือนะ ตัวเลือกดีๆแบบนี้ เรามีโอกาสต้องรีบรับไว้" เมษานึกท้อใจที่จู่ๆต้องให้เด็กฝึกสอนมาสังคายนาชีวิตรักของเขา
“พี่ไม่คิดจะมีแฟนตอนนี้หรอกนะ" เมษาส่ายหัว "น้องก็ยังเรียน แม่ก็ป่วย"
“โธ่ๆ เรื่องแบบนั้น ทั้งคุณต้น ทั้งคุณอาเมนเขาช่วยได้อยู่แล้วล่ะน่า" กอล์ฟสนับสนุน "แต่ผมเชียร์คุณอาเมนนะ ดูจริงใจดี"
“อ้าว แล้วคุณต้นไม่จริงใจเหรอ ฉันชอบคุณต้นมากกว่าอ่ะแก ดูใจดี แถมยังเอาของกินมาให้อีก" แก้มท้วง ทำเอาเพื่อนรักต้องจิ้มหัวกลมๆนั่นอย่างหมั่นไส้
“แกนี่มันเห็นแก่กิน"
“อ้าว ก็คุณต้นดูใจดีจริงๆนี่น่า อบอุ่นด้วย"
“คุณอาเมนก็อบอุ่นนะแก้ม" ยี่หวาท้วงขึ้น
“ตรงไหนวะ" แก้มเกาหัวยิกๆ "แต่คุณอาเมนแกก็หล่อนะ เพียงแต่ดูเย็นชาๆอ่ะ"
“เวลาเขาอยู่กับพี่เมษา เขาน่ารักจะตายไป" ยี่หวาว่า "แก้มไม่สังเกตเหร---"
ยี่หวาต้องจบประโยคไว้เมื่อกอล์ฟบุ้ยใบ้ว่าใครกำลังเดินกลับเข้ามา เมษาเลิกคิ้วน้อยๆให้กับอาเมนที่กลับเข้ามานั่งข้างๆกัน เขาวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ" เมษาถาม
“ไม่สำคัญหรอก เดี๋ยวต้องเข้าเมืองตอนสุดสัปดาห์น่ะ" อาเมนว่า "ไปด้วยกันไหม" เขาถาม ทำเอาบรรดาครูฝึกสอนตาลุกวาวทันที
เมษามองท่าทีของเด็กๆตรงหน้าก่อนขึงตาใส่ดุๆ
“ยังไม่รู้เลยครับ เดี๋ยวว่ากันอีกที"
“อืม แล้วคืนนี้รีบกลับไหม" อาเมนถามต่อ เมษาพลิกนาฬิกาข้อมือ อีกสิบนาทีหนึ่งทุ่ม
“ไม่ครับ ทำไมหรือ"
“มีของที่รีสอร์ตอยากให้ไปดูหน่อย เดี๋ยวไปส่งบ้าน" อาเมนว่า
เมษาชั่งใจอยู่สักพัก บรรดาครูฝึกสอนต่างรอคอยคำตอบของเขาอย่างใจจดจ่อ เมษาจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ "ก็ได้ครับ ถ้าไม่นานมากนักน่ะ"
“ไปนานๆก็ได้ค่ะ การบ้านเด็กๆเดี๋ยวหนูช่วยตรวจเอง" แก้มอาสาอย่างผิดเวลา ทำเอายี่หวาต้องตีเผียะ
เมษาหน้าแดงก่ำ "เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวให้ตกกันหมดนี่เลย" เมษาก็แค่ล้อเล่นนั่นแหละ...เขาแค่เขินมากเกินไปหน่อยแค่นั้นเอง
ดูคาติคันใหญ่จอดลงที่ไซต์ก่อสร้างที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับบ้านของเจ้าของรีสอร์ตที่กำลังวางโครงอยู่ด้านหลังตัวรีสอร์ต บ้านพักคนงานที่ก่อด้วยสังกะสีแผ่นกั้นห้องหลายๆห้องขึ้นเรียงกันเป็นแถวมีไฟสว่างลอดออกมาเป็นบางช่วง รถบ้านคันใหญ่ยังจอดอยู่ที่เดิม มีรถคันหรูขออาเมนจอดเอาไว้ไม่ไกลจากกัน
มาเฟียหนุ่มเลื่อนมอเตอร์ไซค์ไปจอดใกล้ๆแรงค์ โรเวอร์คันใหญ่ ก่อนที่เขาจะจับจูงมือเล็กให้เดินตามกันไปที่ด้านหลังรีสอร์ตติดกับเนินผา เมษารู้สึกประหม่านิดหน่อยกับมือที่กอบกุมกัน แต่ก็ไม่ได้ดึงมันออกแต่อย่างใด เขายอมให้อาเมนแตะเนื้อต้องตัวเขาอยู่เช่นนั้น ซึ่งในความจริงแล้ว ถ้าเป็นอาทิตย์ก่อน หรือหลายๆวันก่อน เรื่องอะไรแบบนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นแน่ๆ
นี่มันก็เกือบๆเดือนแล้วที่อาเมนกลับเข้ามาในชีวิตเขา เรื่องราวตลอดสามอาทิตย์ที่เขาไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้ ผู้ชายคนนี้กลับเข้ามาพร้อมกับสร้างความหวาดกลัวให้กับเขาอีกครั้ง แต่จากนั้นมันก็กลายเป็นความรู้สึกแปลกๆที่อบอุ่นอย่างประหลาด เมษาไม่เคยคาดหวังอะไรแบบนี้ อาเมนเป็นคนสร้างมันขึ้นมาทั้งหมด
กระโจมสีขาวใหญ่ถูกขึงยึดไว้กับพื้นดิน ตกแต่งด้วยลายพื้นเมืองสีสันสวยงาม เมษาเหลือบตามองคนข้างตัว แต่อาเมนกลับยิ้มที่มุมปากเป็นคำตอบแทน
อาเมนเลื่อนมือเปิดผ้าใบที่เป็นทางเข้าของกระโจมยักษ์ ด้านในมีฟูกสีขาวหนาใหญ่วางเต็มพื้นที่พร้อมกับหมอนอิงยักษ์กับผ้าห่มแพรสีขาว โคมไฟสีเหลืองนวลประดับไว้ริมขอบของผนัง สะท้อนเงาของพวกเขาไว้บนนั้น เมษากวาดตาไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ อากาศด้านในไม่ร้อนเลยสักนิดเพราะมีรูระบายลมที่ด้านบน ทำให้ลมเย็นๆพัดพาเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
แต่ที่น่าตื่นเต้นกว่าคือด้านบนเพดานที่เป็นกระจกใส มองทะลุเห็นท้องฟ้าและดวงดาวบนนั้นได้ทั้งหมด ราวกับว่าดวงดาวมันใกล้ขึ้นมาจนแทบจะเอื้อมมือไปจับมันได้
เมษามองคนที่ทรุดตัวลงนั่งบนฟูกหนา เอนกายลงบนหมอนใหญ่ก่อนที่จะตบฟูกข้างตัวให้เขาลงไปนั่งด้วย เมษายอมทำตามนั้นแบบไม่อิดออด กายขาวทรุดตัวลงเอนตัวนอนบนหมอนอิงใบยักษ์ข้างๆกัน กลิ่นโคโลญจน์เย็นๆของคนข้างตัวลอยแตะจมูก อาเมนเอนหัวซบลงนิ่งๆที่บ่าของเขา เมษานอนนิ่งเงียบ จ้องมองไปบนฟ้าอย่างนิ่งงัน
ครู่หนึ่งไฟด้านในก็ค่อยๆดับลงจนเห็นท้องฟ้าชัดขึ้น ดาวที่ว่าใกล้นั้นไม่ใช่เรื่องที่เมษาคิดไปเอง
“สวยจังนะครับ" เมษากระซิบบอก "คุณทำท้องฟ้าจำลองหรือยังไง"
อาเมนหัวเราะเบาๆกับคอมเม้นท์ของคนข้างตัว "ไม่ใช่หรอก แค่เต้นท์ดูดาวธรรมดานี่แหละ แต่กระจกด้านบนเป็นเลนส์ขยาย เลยมองเห็นดาวชัดขึ้น เห็นไหมล่ะ" อาเมนว่า เมษาซุกตัวแน่นิ่งกับร่างกายใหญ่โต ไม่ได้รู้สึกแปลกแยกกับสิ่งเหล่านี้อีกแต่อย่างใด
“ชอบไหมล่ะ"
“อืม" เมษาพยักหน้ารับ "นี่คุณเพิ่งติดตั้งเหรอครับ"
"อืม ของเพิ่งมาวันนี้ สั่งทำไว้เกือบเดือนแล้ว ที่ให้นายมาดูเป็นคนแรกเพราะถ้านายชอบ จะเอามาเป็นจุดขายของรีสอร์ตด้วย"
“ผมชอบ เหมือนจะคว้าดาวได้เลยล่ะ" เมษาเปรยยิ้มๆ
“นั่นสินะ" อาเมนว่า พวกเขาอิงแอบกันเงียบๆบนฟูกหนากับหมอนใบเขื่อง ไม่มีคำพูด ดูเหมือนภาษากายทั้งหมดจะทดแทนคำพูดได้หมดแล้ว...
“ถามอะไรได้ไหม" อาเมนกระซิบถามขึ้นท่ามกลางความมืด เมษาตะแคงตัวเงยหน้ามองคนที่ประคองกอดกายเขาเอาไว้
“อะไรหรือครับ?”
“คิดยังไงกับคุณต้น" อาเมนเอ่ยถามขึ้น เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหวาดกลัวกับเรื่องอะไรเหล่านี้ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีเหล่านั้นออกไปมากนัก ทั้งๆที่รู้สึกอยู่เต็มหัวใจ
“ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้นน่ะครับ" เมษาขมวดคิ้วมุ่น
“เปล่าหรอก" อาเมนตัดบท "ไม่ต้องตอบก็ได้"
“...ก็ไม่ได้คิดอะไร เขาเป็นคนรู้จัก เป็นคนดี"
“งั้นหรือ"
“ทำไมล่ะครับ"
“แล้วกับฉัน นายรู้สึกอะไรบ้างไหม" อาเมนเอ่ยถามกันแบบดื้อๆ ทำเอาเมษานิ่งเงียบชนิดไปไม่เป็น เขาเม้มปากแน่น ซุกใบหน้ากับอกคนตัวโตนิ่ง
การอิงแอบกายกันทำให้คืนวันเก่าๆไหลย้อนมา วันที่ร่างกายสัมผัสกันโดยไร้ความรู้สึก มันทรมานอย่างอธิบายไม่ได้ แต่น่าแปลกที่ในวันนี้ความรู้สึกกลับค่อยๆถูกเติมเต็ม
“ไม่รู้สิครับ" เมษาตอบในที่สุดพร้อมกับถอนหายใจ
อาเมนนิ่งเงียบไป เขาไม่เร่งเร้าอะไรใดๆ
“คุณ...คิดเองไม่เป็นหรือยังไง"
เมษาพึมพำกับอกกว้าง และมันก็ค่อยๆเรียกรอยยิ้มกลับคืนมาให้กับอาเมน
“พูดแล้วนะ" อาเมนท้วง
“ไม่ใช่ว่าคิดไปเองนะครับ" เมษาพึมพำ แก้มแดง เขาพลิกหน้าหนี "ผมง่วงแล้ว"
“งีบไหม เดี๋ยวปลุกไปส่งที่บ้าน" อาเมนว่า เมษาพยักหน้าหงึกๆกับอกกว้าง ก่อนค่อยๆหลับตาลง อาเมนดึงมือเล็กขึ้นมากุมเอาไว้ ดวงตาคมจ้องมองเสี้ยวหน้าจิ้มลิ้มที่เขานึกถูกใจตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น
ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย เพียงแค่เขาแสดงความรู้สึกไม่เก่ง และอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้เขาต้องร้ายกาจใส่หัวใจดวงน้อยดวงนี้ อาเมนรู้ตัวดีมาตลอดว่าเขารู้สึกเช่นไร...จนในวันที่เขาเกือบจะต้องเสียเมษาไป เขาเรียนรู้ในที่สุดว่า หากเขาไม่พูด ไม่แสดงออก เมษาก็คงไม่มีวันเข้าใจ
...เมษาหลับไปแล้ว เขาเกลี่ยปอยผมที่รกใบหน้าใสกระจ่างอย่างเบามือ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทำให้เขาต้องรีบดึงตัวออกจากอีกฝ่ายเพราะเกรงว่าเสียงรบกวนจะทำให้เมษาสะดุ้งตื่นขึ้น อาเมนค่อยๆเดินออกจากเต้นท์ด้วยฝีเท้าเบา เขาปล่อยให้เมษานอนหลับไปเช่นนั้น ชายหนุ่มสวมรองเท้าก่อนเดินออกมาห่างจากเต้นท์ในระยะหนึ่งเพื่อไม่ให้เสียงพูดคุยรบกวนคนที่นอนหลับอยู่ หน้าจอปรากฏชื่อลูกน้องคนสนิทที่เข้าไปเป็นธุระจัดการเรื่องต่างๆที่กรุงเทพฯให้ในตอนนี้
“เป็นไงบ้างเอก" อาเมนเอ่ยถาม เขาจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ปล่อยให้ควันลอยไปในอากาศ วันนี้มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นในชีวิตเขาในรอบหลายปีมานี้ วันนี้เขารู้สึกอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
(คุณอาเมนอยู่ไหนครับ?)
“อยู่ที่ไซต์...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
(...ครับ) เลขาหนุ่มยอมรับออกมาในที่สุด เป็นเอกค่อยๆเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างละเอียดด้วยความใจเย็น อาเมนนิ่งฟังข้อความเหล่านั้นด้วยความสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ
ชายหนุ่มรับฟังข่าวสารจนกระทั่งประโยคสุดท้าย ก่อนที่สีหน้าผ่อนคลายจะแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้น อาเมนกัดฟันแน่น เขาพยายามสงบสติอารมณ์พร้อมทั้งหาทางออก
“โอเค...นายยังไม่ต้องกลับมา พรุ่งนี้ฉันจะบินกลับไปกรุงเทพฯ นายจองตั๋วแล้วอีเมล์มาบอกที"
(ครับ)
tbc.
จะจบแล้วนะคะ อีกไม่กี่ตอนเอง 3-4ตอนได้
จากปกติที่จะลงพุธและอาทิตย์ ไคลี่ขออนุญาตยกเลิกไปเลยนะคะ เพราะใกล้ปิดโอนแล้ว และการลงอาจจะถี่ขึ้น หรือลงสลับกับตอนพิเศษเนื้อเรื่องหลัก ดังนั้นจึงไม่ระบุวันลงแล้ว แต่ไม่หายไปแน่นอนค่ะ ก็คงจะมาลงอาทิตย์ละตอนสองตอนแบบนี้
ตอนนี้วิคเตอร์-เจย์ เขียนจบแล้วค่ะ Side ราว 40-50 หน้าเอสี่
ส่วนตอนพิเศษแจ็คกี้มิ เหลือราว20%
ของเมษาอาเมนก็ราว 20%
ดังนั้นตอนนี้จะเริ่มเป็นกระบวนการจัดหน้าแล้วค่ะ ส่วนปกเดี๋ยวจะอัพเดทให้ดูกันในแฟนเพจนะคะ พี่กราฟิกใกล้จะทำเสร็จแล้ว ขอโทษที่ปกช้ามากเลย พี่กราฟิกเองก็เร่งทำสุดฝีมือเหมือนกันค่ะ มีแก้เยอะหน่อยด้วย
หนังสือปิดโอนภายในวันที่ 29กันยานี้นะคะ ใครไม่สะดวกภายในเวลา สามารถติดต่อมาในอีเมล์ klww225อย่าแสดงเมลบนบอร์ด หรือไปที่แฟนเพจด้านล่างนี้ แล้วเมสเสจมาคุยกันได้ค่ะ แต่ขอแบบมีเหตุผลด้วยนะคะ เพราะระยะเวลาเปิดโอนก็ค่อนข้างนานแล้วเน้อ
รายละเอียดหนังสือล่ารักหัวใจมาเฟีย สามารถเข้าไปดูได้ที่แฟนเพจ ที่กระทู้ปักหมุด หรือไปที่ Note เลือกบันทึกชื่อ Detail01 ได้เลยค่ะ >>
https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/detail01/295470910630051 หรือจะลิ้งค์นี้ก็ได้นะคะ (เพิ่งตั้งกระทู้ในห้องซื้อขายเมื่อครู่นี้เอง55)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43505.0มาจับจองกันได้นะคะ >< ตื่นเต้นจัง จะได้เห็นหนังสือแล้วววว
เจอกันตอนต่อไปค่าาา เริ่มเข้าไคลแม็กซ์ละ เมษาก็มีใจละ วิ้วๆ
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375357 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก