ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม... เตียงเดียวกันวะ?
23
หุ หุ หุ
ผมรู้น้าว่าทุกคนกำลังคิดถึงผมอยู่
แอบดีใจแฮะ แต่ก็อย่างว่า ความมมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหาของผมไม่เคยลดลงอยู่แล้ว -.-
ผมได้บอกรึยังนะว่าตอนนี้กำลังฝึกงานอยู่ที่บริษัทของลูกพี่ลูกน้องไอ้เจ็ทมัน (แต่ไอ้เจ็ทกับไอ้ภูแม่งไปฝึกอีกที่นึงครับ ผมอยู่นี่กับไอ้ปุน) ช่วงนี้เลยค่อนข้างหัวหมุนและยุ่งเหยิงนิดหน่อย งานเยอะโคตรๆเลย T_T กระซิกๆ ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่มาโดนโขกสับจนถึงเย็น บางครั้งก็ได้ไปออกไซต์งานกับเค้าด้วย ผมเองก็เพิ่งจะรู้ซึ้งถึงรสชาติการทำงาน ตอนเรียนบ่นว่าอยากทำงานๆ แหม่ พอใกล้จะได้ทำจริงๆ กูขอกลับไปเรียนแบบเดิมดีกว่า เง้ออออ
“ซี วันนี้กลับยังไง”
“เพื่อนมารับครับพี่”
“ไปกินข้าวกันก่อนมั้ย”
ผมรีบดีดตัวออกห่างจากพี่อาร์ต วิศวกรรุ่นพี่คนหนึ่งในบริษัทนี้ อูย... ใจเย็นครับพี่ ไม่ต้องกระแซะผมขนาดนั้นก็ได้ นี่มันใกล้เกินไปแล้ววววววว จู่ๆพี่แกก็เดินเข้าประชิดตัวในขณะที่ผมยืนรอไอ้กันอยู่หน้าบริษัท
พี่อาร์ตคือชายหนุ่มรูปงามอายุมากกว่าผมสี่ปีซึ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆผู้พบเห็น ผมเองก็คิดว่าพี่แกคงแมนๆนี่ล่ะครับ พี่อาร์ตหล่อโคตร หล่อชิบหาย อารมณ์แบบหล่อตี๋สะอาดสะอ้านเหมือนนายแบบจนตอนแรกไม่นึกว่าแกเป็นวิศวกร หาเค้าความเถื่อนไม่เจอ ผิวก็ขาวสัสหมา หน้างี้ใสอย่างกับอปป้า ถ้าผมหล่อแบบพี่แกบ้าง รับรองว่าคงมีเมียเป็นโหลไปแล้ว แต่แม่ง... อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ยิ่งนานวัน ยิ่งรู้สึกถึงรังสีอันตรายบางอย่างจากผู้ชายรูปหล่อพ่อรวยคนนี้ พี่แกมักจะชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ผมตลอด ตั้งแต่วันแรกที่ผมมาที่นี่ พี่แกอาสามาเป็นพี่เลี้ยงทั้งๆที่มีพี่คนอื่นดูแลผมอยู่ก่อนแล้ว ด้วยความที่ไม่ได้เอะใจอะไรผมก็เลยให้ความสนิทสนม แต่นี่ล่ะครับ... พักนี้ชักจะสนิทเกินป๊าย ไลน์หาเช้าเย็น ชวนกินข้าวชวนดูหนัง ชอบซื้อของมาฝาก แล้วอีกอย่าง พี่อาร์ตมักจะมองผมด้วยสายตาสื่อความหมายตัลหลอด
ไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ
แต่ผมว่าพี่อาร์ตชอบผมว่ะครับ
“นัดเพื่อนไว้แล้วพี่ วันหลังละกัน”
“เพื่อนหรือแฟนวะ”
“ฮ่าๆ พรุ่งนี้ออกหน้างานรึเปล่าครับ”
“ออกเว่ย ตั้งแต่เช้าเลย สนใจไปด้วยกันมั้ย ไอ้ปุนก็ไป เออนั่นไงพูดถึงก็มานู่นเลย”
“ยังไม่กลับเหรอมึง พี่อาร์ตกลับตอนไหนพี่”
คนมาใหม่เดินมาหยุดข้างผม ไอ้เหี้ยปุนสภาพดูไม่ค่อยได้เลยครับ ฮ่าๆ งานมันหนักและอีกอย่างมันไปสนิทกับรุ่นพี่ที่ชอบชวนก๊งด้วยก็เลยไม่ค่อยได้พักผ่อน นี่แค่ฝึกงานนะ ลองมันทำงานจริงๆแม่งไม่อาบเหล้าแทนน้ำเลยหรอวะ
“กำลังจะกลับละ”
“ติดรถไปด้วยหน่อยดิ”
ไอ้ปุนกระเซ้าพี่อาร์ตแบบออดอ้อน ถ้าเป็นเวลาปกติแล้วมันทำท่าทางงี้ผมถุยน้ำลายใส่หน้ามันไปแล้วแหละ แต่เพราะมันกำลังกันพี่อาร์ตออกให้ เลยต้องแอบขอบใจมันครับ
“อย่าเรียกว่าติดรถไปเลยเถอะ หอกูกับหอมึงคนละโลกกันเลย”
“ฮ่าๆๆ กับน้องกับนุ่งอย่าใจร้ายนักเลยน่า”
“ถึงกูจะใจร้ายแต่มึงก็หน้าด้านไปด้วยอยู่ดีแหละ พี่กลับก่อนนะซี”
“ไปละเว่ย เจอกันพรุ่งนี้”
“หวัดดีครับพี่”
พี่อาร์ตส่งยิ้มให้ก่อนจะโดนไอ้ปุนลากไปยังที่จอดรถ เหอๆ เห็นรอยยิ้มแล้วเสียวชิบหาย ผมยืนรอสามีต่อไป อีกครู่หนึ่ง รถคันเดิมที่แสนจะคุ้นเคยก็จอดเทียบฟุตบาท
“ไงครับคุณวิศวกร หน้าดูเหนื่อยๆอีกแล้วว่ะมึง”
“ก็เหนื่อยจริงๆ งานเยอะแยะโคตรรรรรรรรร เป็นครูอ่ะสบายสุดแล้ว”
“อย่าว่าเถอะ เจอเด็กหน้ามึนก็ปวดหัวเหมือนกันแหละวะ”
คนขับรถดึงมือผมไปกุมไว้ที่หน้าตักของมัน (ไม่แนะนำให้ทำตามนะครับ ขับรถมือเดียวอันตราย แต่ไอ้ห่านี่มันชำนาญการพิเศษด้านนี้)
“แต่ครูได้เจอเด็กวันสดใสซาบซ่าไง ใจกระชุ่มกระชวย”
“ใครๆก็สู้มึงไม่ได้ละบอกเลย”
“จ้า จ้า จ้า ปากดีนะสามี”
“กูซื้อของกินไปรอที่ห้องแล้ว มึงจะแวะที่ไหนอีกมั้ย”
“ไม่ล่ะ กลับห้องเลย เหนื่อยอยากนอน”
.
.
.
วันนี้บรรยากาศในห้องดูแปลกๆ -.-
ไฟสลัวกว่าทุกวัน ห้องถูกจัดซะเรียบร้อยสวยงามเลยครับ ผมทำเป็นไม่เห็นถึงความผิดปกตินี้ทั้งที่ในใจรู้อยู่เต็มอก อิอิ วันครบรอบของเรา ♥
“อาบน้ำก่อนนะเว่ย เหนียวตัวมาก”
ผมใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกไป ไม่ลืมที่จะหยิบกล่องกำมะหยี่ผูกโบว์สีแดงที่แอบไปซื้อไว้ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้วโดยไม่ให้ใครรู้และเก็บเอาไว้ในลิ้นชักอย่างดี
วันนี้เป็นวันครบรอบ 8 เดือนหลังจากการเสียเอกราชครั้งแรก
มันคงคิดว่าผมจำไม่ได้อีกตามเคย -.- แต่เสียใจด้วย รอบนี้พี่ซีไม่พลาดจ้า
เอากล่องของขวัญใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงๆ ตบๆให้ดูไม่ตุง แต่เอ๊ะ มันก็ตุงอยู่ดี -*- เออเอาช่างมันเถอะน่า ยังไงมันก็ต้องรู้อยู่ดีว่าผมมีอะไรจะให้
มันนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวแล้ว อาหารไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก คนตรงข้ามระบายยิ้มอ่อนระทวยหัวใจมาให้ตอนที่ส่งจานข้าวมา เรานั่งกินข้าวพร้อมทั้งคุยถึงเรื่องราวของวันนี้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ความรู้สึกตอนนี้มันมากกว่าแฟนแล้ว เหมือนเราเป็น “ครอบครัว” : )
กินอิ่มก็ช่วยกันล้างจาน คือผมล้างโดยมีมันยืนซ้อนหลังคอยเกาะแกะลวนลามนู่นนั่นนี่อยู่ตลอด
“เสร็จแล้ว ถอยออกไป เอางูมึงที่กำลังทิ่มก้นกูออกไปด้วย”
“คืนนี้ขอได้มั้ย เว้นหลายวันแล้ว”
ผมไม่ตอบแต่เดินจูงมือมันเข้าห้องนอน (กรี๊ด นังแรด) ไอ้ผัวตัวหื่นแม่งก็เริ่มน้ำลายหยด ผมผลักมันให้นั่งลงบนเตียงก่อนที่ตัวเองจะนั่งคร่อมมันเอาไว้ เมื่อก่อนมันไม่มีปากเสียงอะไร แต่ตอนนี้เริ่มมีฟีดแบ็คกลับมาว่า...
“ตัวหนักว่ะน้องนิด”
“ฮ่าๆๆ ก็มึงเลี้ยงดีง่ะ”
“นี่... วันนี้วันอะไร นึกออกรึเปล่าครับหืม”
“ครบรอบแปดเดือนไง คิดว่ากูลืมล่ะซี้ ชิ”
“เปล่า ไม่มีของจะให้แล้วว่ะ ให้ไปหมดแล้ว เอาไว้เดือนหน้าจะพาไปเที่ยวญี่ปุ่นนะ”
“แต่กูมีของจะให้แหละ อยากได้มั้ย หลับตาก่อน”
กันหลับตาลงอย่างง่ายดาย ผมเลยล้วงเอากล่องแหวนออกมา สรุปห่อมาอย่างสวยแต่ไม่ได้ใช้เนอะ แหวนทองคำขาวเนื้อเย็นถูกดึงออกมาจากกล่อง ขนาดที่ผมทำมาเป็นนิ้วนางครับ เพราะคนนี้เป็นของผม จองนิ้วนางแม่งเลย คิคิ
“แหวน?”
กันลืมตาขึ้นมามองนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองซึ่งไม่ได้โล่งว่างอีกต่อไปแล้ว ฮ่าๆ จะบอกว่าด้านในแอบสลักไว้ว่า “Cee’s” ด้วยแหละ เขินจุง -/ / /- กันมองแหวนแล้วก็อมยิ้มก่อนจะหอมแก้มผมทั้งสองข้าง
“น่ารักชิบหายเลยน้องนิด ขอบคุณนะครับ รักนะเว่ย”
“อื้อ รักด้วย รักม้ากมากขึ้นทุกวันเลย กันของซี”
♥
ข้าม Love scene
ก่อนที่ตาผมจะปิดลง คนตัวโตกว่าดึงผมเข้าไปกอดในอ้อมอกก่อนจะกระซิบบางอย่างที่ข้างหู
“น้องนิด ใครคือพี่อาร์ตเหรอ”
!!!
---------------------------------------------------------
หายไปน้านนาน คิดถึงกันล่ะสิ ฮิๆ
ขอโทษที่หายนะคะ พล็อตในหัวตื้ออ่ะ แง ดันไปสนุกเรื่องอื่นอยู่ ><
ตอนหน้าจะจบแล้วนะค้าสำหรับน้องนิดพี่กัน อิอิ เรื่องนี้ยังไง้ยังไงก็ไม่มีดราม่านะตัว
ส่วนตอนพิเศษเจ็ทปุนเดี๋ยวถ้ามีพล็อตแล่นจะเอามาลงเน้อ ขอโทษจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่ยังรอและติดตามกันตลอดมา เลิ้บนะ
♥
หัวข้อ: ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม..เตียงเดียวกันวะ? {JETxPUN} บทที่ 5 03-03-60 (อ่าน 590571 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก