ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม..เตียงเดียวกันวะ?
3
“ซี”
“...”
“ซี”
“อื้อออ ใครปลุกกูวะ กูจะนอนนน”
“ไอ้สัส ตื่น!”
เพียะ!
เชี่ยแม่งงงง ใครบังอาจมาตบหน้ากูจนเห็นดาวขนาดนี้!
“อะ...อ้าว ไอ้กัน”
สงบปากสงบคำเมื่อสติสตังมาครบ ไอ้หลุมดำมันอยู่ในชุดนักศึกษาเต็มยศ หล่อเฟี้ยวเลยมันน่ะ ว่าแต่ว่า ยังเหลืออีกหลายวันกว่ามหาลัยจะเปิดนี่หว่า ส่วนผมเหรอ ยังอยู่บนที่เตียงอยู่เลยครับ แต่ ผมไม่ได้นอนตัวเปล่าแฮะ ผมใส่เสื้อกล้ามสีขาวที่คาดว่าจะเป็นของมัน เอ่อ คือมันใส่เสื้อให้ผมเหรอวะ มันใส่ตอนไหนผมไม่ยักรู้
“กูจะออกไปแล้ว มึงก็อยู่ห้องกูไปก่อนละกัน จะโทรหาใครก็ใช้โทรศัพท์นั่น ของกินอยู่ในตู้เย็น กุญแจห้องอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี”
“มึงจะไปไหน มอยังไม่เปิดนิ”
“ฝึกสอน”
“ฮะ??! น้ำหน้าอย่างมึงเรียนครูเหรอ! กูสงสารเด็กจริงๆว่ะ”
“ปากดีไปเถอะมึง อ้อ แล้วอย่าคิดจะทำไรบ้าๆเชียวนะมึง กูเตือนมึงไว้ก่อน เมื่อคืนมึงคงรู้แล้วใช่มั้ยว่ากูพูดจริงทำจริง”
“ไอ้สัส เมื่อคืนมึงหลอกกูมาเถอะ!”
“อยากโง่เดินเข้ามาเองนิ”
“ไอ้เชี่ย!”
“หึๆ พี่ไปแล้วนะครับน้องนิด”
“ใครชื่อนิด อย่ามาเรียกกูแต๋วแบบนั้น”
“กูเรียกตามขนาดเจี๊ยวมึงแหละ”
สตั๊นแป๊บบบ
“ไอ้เชี่ยกัน! ไปตายไหนก็ไปไป แม่งเอ๊ย!”
ผมยกตีนถีบตูดมันไปทีนึงทั้งๆที่มันหัวเราะร่าเป็นบ้าเป็นบอ ก่อนที่มันจะรีบเดินออกจากห้องไป ไอ้กันมันเลว มันเหี้ย มันเอาปมด้อยผมมาล้อ รับรองเลยผมไม่ปล่อยมันไว้แน่ T-T
มึงต้องตาย มึงต้องตายยยยย
.
.
.
.
หลังจากอาบน้ำสระผมเสร็จ (และใส่เสื้อผ้าของไอ้กัน) ผมก็ออกมาหาอะไรกิน โคตรจะหิวเลยครับ อาหารมื้อสุดท้ายที่ตกถึงท้องก็คือนมปั่นเศษหนึ่งส่วนร้อยของแก้ว เพราะเมื่อวานรีบไง นึกว่าจะได้กินนมสดจากเต้า เป็นไงล่ะ แล้วเป็นยังงายยย เลยต้องมาติดแหง็กอยู่เนี่ย
ในตู้เย็นมีพวกอาหารเวฟอยู่หลายกล่องเลยครับ ผมก็เลือกที่ผมชอบมากที่สุดออกมา คือข้าวผัดกุ้ง นอกนั้น ในตู้เย็นมันก็มีนมสด ผัก ผลไม้ และอะไรมากมายที่ดูแล้วคือครบห้าหมู่และเฮลท์ตี้สัสๆ อย่างกะมันเป็นนักโภชนาการเลยครับ แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีบาร์คาดี้และไฮเนเก้นอย่างละครึ่งโหลอยู่ที่ชั้นล่างสุดอยู่ดี
ผมหอบข้าวกล่องที่เวฟเรียบร้อยส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายและสิ่งที่คิดว่าอยากจะกินมากองไว้ที่โต๊ะกระจกหน้าทีวี เปิดทีวีดูด้วยถึงจะสุขสันต์ พอมานั่งตรงนี้ก็เห็นนาฬิกา บอกเวลาเที่ยงครึ่งพอดีเป๊ะ
.
.
.
.
กินข้าวเสร็จก็ไม่มีอะไรทำแล้ว นอนอืดดูทีวีบนโซฟา กำลังมีรายการไอทีที่พูดถึงไอโฟนหก และผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....
ไอโฟน กระเป๋าตังค์และกุญแจห้องของผมอยู่กับน้องเบลล์
ผมลืมไปได้ไงวะ นั่นมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้ผมรอดจากเงื้อมมือมารสีม่วงนี่หว่า ว่าแล้วก็พุ่งตัวไปที่โทรศัพท์บ้าน โทรเข้าเบอร์ตัวเองทันที ภาวนาว่าผัวน้องจะไม่ใช่คนรับสายนะ
ตรู๊ดดดดดดดดดดด
ตรู๊ดดดดดดดดดดด
ตรู๊ดดดดดดดดดดด
ตรู๊ดดดดดดดดดดด
ทำไมไม่รับวะครับ ผมรอจนสายตัดไปเอง แล้วก็กดโทรไปใหม่อีกรอบ สงสัยจะไม่ได้ยินมั้ง
(ฮะ...ฮัลโหล)
รับแล้วๆ น้องเบลล์พูดเสียงเบาๆ งั้นผมก็ต้องพูดเบาๆด้วยสินะ เผื่อบางทีน้องอาจจะแอบปั๋วคุยก็ได้
“น้องเบลล์ พี่ซีเองครับ เบลล์เป็นไงโอเคมั้ยครับ”
(โอเคค่ะ ไม่มีอะไร)
“ที่พี่ออกมาก่อนไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ พี่ไม่อยากมีเรื่องเฉยๆ ถ้าได้มีเรื่องกัน พี่กลัวว่าแฟนน้องเบลล์จะถูกพี่ต่อยตายไปซธก่อน”
จริงๆนะครับ ผมคิดแบบนั้นจริงๆครับ
(เอ่อ... แล้วพี่ซีจะมาเอาของมั้ยคะ)
“ครับ เดี๋ยวเย็นๆพี่ไปเอาที่หอ แล้ว... แฟนน้องเบลล์อยู่มั้ย?”
(คือ... ไม่อยู่ค่ะ แต่ว่าคือ ตอนนี้เบลล์มานอนหอเพื่อน พี่ซีมาหาเบลล์ที่สนามกีฬาได้มั้ยคะ)
“ได้ครับ ตอนนี้เลยมั้ยล่ะ?”
(ตอนเย็นนะคะ เดี๋ยว... เดี๋ยวเบลล์โทรหาพี่ซีอีกที เบอร์นี้ใช่มั้ยคะ)
“ครับ แค่นี้นะครับ จุ๊บ”
ตอนเย็นผมจะไปหาน้องเบลล์ แล้วผมจะไปยังไงวะ กุญแจรถก็อยู่ในห้อง สงสัยต้องให้เพื่อนพาไป ผมลองโทรหาไอ้โหน่งแล้ว มันก็ไม่รับ โทรไปเป็นร้อยๆสายมันก็ไม่รับ อาจจะตายไปแล้วมั้ง แม่งเอ๊ย หายตัวไปลึกลับยิ่งกว่าคดีของโคนันอีกนะสัสโหน่ง งือ จะโทรหาไอ้เจ็ทก็ไม่เอาแล้วครับ เข็ดไปอีกแปดชาติ
.
.
.
.
ผมนั่งดูทีวีไปจนเผลอหลับ ตามประสาคนในวัยกำลังโต ตื่นมาตอนที่ได้ยินเสียงกุกกัก นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงกว่าๆ ไอ้กันมันกลับมาแล้ว แต่มันใส่ชุดวอร์มกลับมาแฮะ มันบอกว่ามันเรียนครู ครูที่ต้องใส่ชุดวอร์มก็คงเป็นครูพละสินะ มันเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับเปิดตู้เย็นแล้วเอาน้ำเย็นออกมายกดื่มอักๆตั้งสองขวด อย่างกะอูฐที่หลงทางในทะเลทรายซาฮาร่าและมาเจอโอเอซิสเลยล่ะครับ
“แดกขนาดนั้นระวังช็อคตายนะมึง”
“ห่วงกู?”
“ห่วงพ่องสิ มึงนี่มโนเก่งเกินไปป่ะ”
แล้วมันก็เงียบ มันเดินกลับมาทางผมแล้วก็ถอดเสื้อออก โชว์มัดกล้ามแขนกับซิกแพ็คสวยๆที่มีเหงื่อพราวไปทั่ว โห่ พี่ซีอยากกรีดร้อง ทำไงถึงจะได้แบบนี้ม่างงง สาวๆจะได้หลงใหลใฝ่ฝันถึงพี่ซีให้มากกว่านี้ นึกแล้วก็สมเพชแขนกลมๆกับหน้าท้องที่เรียบโคตรของตัวเอง เห้อ
“ทำหน้าโรคจิตอีกละ”
ผมกระพริบตาปริบๆแล้วเบือนหน้าหนีแม่ง มันชอบยิ้มกวนตีนผมว่ะ ชอบมองแบบเหมือนผมเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่กำลังถูกหนุ่มรุ่นพี่แซวแล้วเขินม้วน พ่องสิ มันเดินมานั่งลงข้างๆผม โคตรจะเหม็นเหงื่อมันอ่ะ โสโครกสุดๆ
“คืนนี้มึงจะนอนไหน นอนกับกูอีกคืนก็ได้นะเว่ย”
นอนกับมึงอีกคืนกูก็เป็นบ้าสิวะ ใครจะกล้านอน ผมไม่เอาชีวิตไปเสี่ยงกับการเสียตูดหรอกนะ จากที่มันทำกับผมเมื่อคืนนี้คือผมประมาทมันไม่ได้อีกแล้ว แค่นี้ชีวิตผมก็มาไกลเกินกว่าที่คุณแม่ผมคาดหวังไว้แล้วล่ะครับ
“ตอนเย็นกูจะไปเอาของกับน้องเบลล์ว่ะ”
“ไปไง?”
“ไม่รู้ กูโทรหาเพื่อนกูแล้วแต่มันก็ไม่รับ”
“งั้นเดี๋ยวกูพาไป”
“เออๆ”
ใจดีจริงวะมัน ผมยอมรับเลยนะว่ามันสามารถเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงของผมได้ ถ้าไม่ติดว่ามันจ้องจะคุกคามทางเพศผมอย่างเปิดเผยน่ะนะ
.
.
.
.
เย็นย่ำค่ำลง นกกากำลังบินกลับรัง ผมกับไอ้กันขี่มอไซค์ออกมายังสนามกีฬาที่น้องเบลล์โทรมานัดแนะ น้องบอกให้ผมไปหาที่อัฒจันทร์ฝั่งตะวันออก จนเรามาถึงที่สนามกีฬา วันนี้มีคนเล็กน้อยมาวิ่งบ้าง เล่นแบดบ้าง ไอ้กันจอดมอไซค์ไว้ด้านนอกแล้วเราก็เดินเข้าไปในสนามด้วยกัน
“มึงเข้าไปคนเดียว เดี๋ยวกูรอแถวๆนี้”
“อยู่แล้วแหละ กูจะให้มึงเดินไปด้วยทำซากอะไร” ไม่ได้ๆ เดี๋ยวสาวจะเปลี่ยนใจจากผมไปชอบไอ้ถึกควายดำนี่
“กูว่า... มึงกำลังจะโดนตีนว่ะ”
“ฮะ? อะไรของมึง”
“กูว่าสาวมึงนัดชู้มาให้ผัวกระทืบชัวร์ หึ”
“ปากเหรอนั่นน่ะสัส แต่ช่างมันดิ คิดว่าคนอย่างกูจะกลัวเหรอไง ตัวๆกูไม่กลัวหรอก”
“หึๆ กูจะรอดูฝีมือน้องนิด”
ผมชูนิ้วกลางใส่หน้ามันไปทันที เรื่องนี้ยังไม่เคลียร์กันเลยแม่ง มันเดินตามหลังผมมาห่างๆ ผมเดินมาจนถึงจนถึงอัฒจันทร์ฝั่งตะวันออก บริเวณที่น้องเบลล์นัดหมาย คือตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว และวันนี้คนมาออกกำลังกายน้อย สปอตไลท์เลยไม่เปิด ค่อนข้างมืดพอสมควรครับ
.
.
.
.
นั่นไง ผมมองเห็นน้องเบลล์ยืนอยู่ข้างล่างและถือกางเกงยีนตัวเก่งของผมอยู่ ท่าทางดูกังวลหน่อยๆ มองซ้ายมองขวา สงสัยกลัวปั๋วมาเห็นสินะ แต่ผมก็ไม่เห็นปั๋วน้องนะครับแม้จะพยายามใช้สายตาสอดส่องตั้งแต่เท้าเหยียบสนามนี้ก็เหอะ ไอ้กันแม่งก็พูดมั่ว คิดจะทำลายขวัญกำลังใจผมสินะ หึๆ มึงทำไม่สำเร็จ และบอกไว้เลย พี่ซีไม่กลัวใครทั้งน้านนนนนนน
“น้องเบลล์!”
“อุ๊ย พี่ซี อ่ะนี่ค่ะกางเกงแล้วก็ของทุกอย่างอยู่ในกระเป๋ากางเกงหมดแล้ว รีบไปเถอะค่ะ”
“โห่ว รีบไล่เลยนะครับ ไม่คิดถึงพี่เหรอไง?”
“ไปเถอะค่ะ อย่าอยู่เลยนะคะ เบลล์ขอเถอะ”
“พูดงี้พี่ซีน้อยใจน้า บอกก่อนดิว่าคิดถึง คืนนั้นเรายังคุยกันไม่จบเลยอ่ะ”
“ใช่ คืนนั้นยังคุยกันไม่จบ สวัสดีไอ้ชู้ ขอบใจที่ออกมาตายถึงที่นี่”
ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหลอนๆเสียงเดียวกันกับคืนนั้นเป๊ะ ผัวคุณน้องย่างสามขุมออกมาจากใต้อัฒจันทร์พร้อมกับลูกกระจ๊อกของมันอีกสองคน คือมันให้อารมณ์แบบบัวขาวตอนกำลังจะขึ้นเวทีมากครับ ส่วนผมน่ะเหรอคืออะไร?
กระสอบทรายนั่นเอง
...
ซวยแล้วกรู
ไอ้หลุมดำ มึงไปเปิดสำนักแข่งกับเจนเถอะนะ
“พวกมึงไปจับมันไว้!”
ผมกำลังจะถอยหลังเพื่อวิ่งสู้ฟัด แต่ไอ้สองคนมันก็ยิ่งกว่าหนุมาน แม่งมันล็อกแขนผมไว้แล้ว
“ไม่เอานะพี่บอย ปล่อยพี่เค้าไปเถอะ เบลล์ขอ”
“มึงเงียบเลยถ้าไม่อยากตายพร้อมชู้มึง!!!”
"พี่ซี เบลล์ขอโทษนะคะ"
พอไอ้เชี่ยบอยพูดงั้น น้องเบลล์ก็รีบถอยห่างออกไปอีกร้อยเมตร และมีทีท่าว่า เธอกำลังจะจากผมไปเสียแล้ว... เออ ประเสริฐสุดๆ คำขอโทษของหนูไม่มีความหมายอะไรกับพี่หรอกนะ...
ไอ้บอยอะไรนี่มันให้ลูกน้องมันลากผมมาใต้อัฒจันทร์ซึ่งลับตาคนทีเดียวเลยล่ะครับ ด้านหลังนี่ก็เป็นป่าหญ้าที่สูงเทียมฟ้า อืมนะ กระทืบกูเสร็จพวกมึงคงโยนกูข้ามรั้วนี่ไปเป็นปุ๋ยให้หญ้าแทะหน้ากูใช่มั้ย
“เฮ้ย กูว่าเราคุยกันดีๆก็ได้มั้ง กูกับมึงก็ไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน”
“เหรอไอ้สัส หน้าด้านพูดนะมึง มาเป็นชู้กับเมียกูยังมีหน้ามาพูดหมาๆ มึงอย่าอยู่เลย!!!”
ผลัวะ!!
อูยยยย หมัดแรกมาซะเต็มคาง เยี้ยดเปียดด ผมพยายามจะสะบัดตัวออกจากไอ้สองคนที่มันล็อคแขนผม แต่ก็นะ ผมเข้าฟิตเนสปีละสองครั้ง คงจะสู้กับไอ้บัวขาวกับลูกกระจ๊อกมันได้หรอกมั้ง
“แน่จริงมึงมาตัวตัวกับกูสิวะไอ้เหี้ย อย่าหมาหมู่ ป๊อดว่ะ!!!”
พลั่ก!!
มันถีบเข้าที่ท้องผมเต็มแรงถึกๆของมัน อ๋อย +.+ จุกเวอร์ จุกจนแทบอยากสลายร่างลงกับพื้นดิน แต่ติดที่ว่าแขนผมยังถูกล็อคไว้ ไม่งั้นจูบดินไปแล้ววว
มันไม่ได้สนใจคำด่าของผมเลยครับ ทั้งถีบ เตะ ต่อยจนผมรู้สึกชาหนึบไปทั่วตัว ในปากก็เริ่มได้กลิ่นเลือดคลุ้งจนแทบจะสำรอกออกมา ฮือ แม่ครับซีเจ็บบบบ ส่งใครก็ได้มาช่วยซีที ซีสัญญาว่าจะไม่ไปแอบจ้ำจี้กับแฟนคนอื่นแล้วให้แฟนเค้าจับได้อีกแล้วครับ
ชั่วพริบตาที่อธิษฐานจิตเสร็จ ไอ้บอยก็ถูกใครไม่รู้ถีบเข้าที่อกอย่างจังจนกลิ้งไปหลายตลบ เย่ แม่ส่งฮีโร่มาช่วยซีแล้ว ฮือๆๆๆ
“มึงเป็นใคร มาเสือกไรกับพวกกู!”
พอฮีโร่เข้าไปจัดการกับไอ้บอยต่อ ผมเลยตรัสรู้ว่าฮีโร่ที่ว่านั้นไม่ใช่ใคร
ไอ้กันนั่นเอง
ไอ้สองตัวลูกกระจ๊อกรีบไปช่วยลูกพี่มันทันทีที่เห็นว่า ลูกพี่มันท่าจะแย่ พอบทจะไป พวกมึงก็ทิ้งกูอย่างไม่ใยดีเชียวนะมึง ผมหล่นกระแทกพื้นดังอั้ก จุกสุดติ่งกระติ่งแมว T-T
ผมนั่งจุกอยู่กับพื้นมองดูคนสู้กันอยู่ข้างหน้า ไอ้กันแม่งมันต่อยตีเก่งอีกแล้วว่ะ สามรุมหนึ่งแต่มันก็ยังดูได้เปรียบอยู่ดี มันซัดลูกกระจ๊อกหนึ่งสลบไป เหลือไอ้บอยกับลูกกระจ๊อกสอง มันต่อยลูกกระจ๊อกสองเข้าที่คางจนสลบล้มพับตามเพื่อนมันไป เหลือไอ้บอยที่ไอ้กันมันยังล้มไม่ลง
พวกมันแลกหมัดกันอีกละ ด้วยความที่ไอ้กันมันสูงกว่าเลยได้เปรียบ ต่อยไอ้บอยไปสามหมัดรวดจนมันเซและล้มลงกับพื้น ก่อนจะหันมาหาผมที่ยังพับเพียบเรียบร้อยกอดกางเกงแสนรักและมีเลือดท่วมหน้าอยู่ที่เดิม
“ไงไอ้ตัวดี เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ”
มันมาพยุงผมให้ลุกขึ้นยืน ปวดแปลบตรงท้องอย่างมากๆๆๆๆเลยครับ ฮือ กระเพาะแตกไปหรือยังเนี่ย
“โอย เบาๆมึง กูเจ็บ”
“ให้กูอุ้มมั้ย”
“บ้าดิ! ยังไม่ได้เป็นอัมพาตนะสัส”
พูดไปก็เจ็บปากไป ไอ้กันมันหัวเราะหึแล้วพยุงผมเดินเข้าไปหาไอ้บอยที่ยังลุกไม่ได้
“ต่อไปนี้มึงอย่ามายุ่งกับมันอีก มันจะไม่ไปยุ่งกับเมียมึงอีกแล้ว”
“...”
“เพราะมันเป็นเมียกู”
.
.
.
.
ไอ้บอยทำหน้าอึ้งๆ ส่วนผมอยากจะเอาตีนยัดปากไอ้ฮีโร่เวรตะไลนี่ แต่สมองอันชาญฉลาดก็เลยคิดขึ้นมาได้ว่า....
ผมต้องยอมรับสถานะที่ไอ้กันมันยัดเยียดให้ ไม่งั้นไอ้บอยมันคงไม่ยอมจบแน่ๆ
คิดได้ดังนั้นก็เลยกระแซะตัวเข้าไปเบียดไอ้กันมากขึ้นหน่อย พร้อมกับเอนหัวเข้าไปซบที่อกมันเชิงออดอ้อน จนเห็นไอ้บอยทำหน้าสะอิดสะเอียนนั่นแหละผมถึงรู้ว่าผมบรรลุเป้าหมายแล้ว
.
.
.
ผมรีบดีดตัวออกห่างมันทันทีที่ลับสายตาไอ้บอย หยี เกิดอาการรังเกียจตัวเองขึ้นมาชั่วขณะ นึกๆไปแล้วสงสารไอ้พวกนั้นที่ต้องเจอภาพทุเรศและสยองขวัญที่ผมเพิ่งทำลงไป ตอนนี้ผมอยากจะเดินเองอยู่หรอกแต่สังขารไม่เอื้อเลยจริงๆ แถมมันเองก็ยังล็อคเอวผมแน่นไม่ให้ออกห่างจากมันเกินสิบมิล T^T
“มึงเลือดออก”
“เออสิวะ ถ้ามึงไปช้ากว่านี้นาทีนึงกูเป็นศพไปแล้ว ไอ้พวกนั้นแม่งแรงยิ่งกว่ารถถังอีก”
“สมน้ำหน้า กูบอกแล้วเคยฟังบ้างมั้ย”
“เป็นพ่อแม่กูเหรอไง ทำไมต้องฟัง”
“ไม่ใช่พ่อแม่ แต่เป็นอะไรที่สำคัญกว่านั้นอีก อย่าลืมดิว่ากูเป็นผัวมึง”
“แล้วแต่ มึงเมายาบ้าและมโนไปเองทั้งนั้น อยากจะมโนอะไรอีกก็เรื่องมึงเถอะ”
“มโนว่ากูกำลังจะได้มึงเร็วๆนี้”
“ควาย!!!”
ไม่วายต้องโชว์นิ้วกลางใส่ไอ้หลุมดำข้างๆอีกที คำพูดมันช่างยั่วโทสะผมได้ดีเหลือเกินว่ะ ขอพบหมอจิตเวชรัวๆ พี่ซีรู้สึกไม่ไหวอีกต่อไป +.+
ผมนั่งซ้อนมอไซค์มันด้วยความยากลำบาก ถ้าการโดนกระทืบมันจะเจ็บขนาดนี้ ต่อไปผมจะเลิกยุ่งกับคนที่มีผัวแล้วจริงๆนะ ฮือออ
.
.
.
.
“แวะไปหาหมอก่อนมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ไม่น่าจะตาย”
ผมกับมันคุยกับฝ่าเสียงลมที่ต้านความเร็วของมอไซค์ เรื่องไรจะไปหาหมอล่ะ (ผมเกลียดหมอ เกลียดกลิ่นโรงพยาบาลโคตรๆเลยอ่ะ เข้าแค่ตอนเกิดครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว)
“เออ งั้นเดี๋ยวไปทำแผลห้องกู”
“ไม่ต้อง!!!”
ผมตอบมันเสียงดัง มันหัวเราะแบบสะใจ กูไม่โง่เป็นควายให้มึงหลอกกูไปปู้ยี่ปู้ยำอีกแล้ว ถ้าเข้าไปอีกทีก็จะเป็นครั้งที่สี่ ผมจะไม่ยอมให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นอีกแน่ๆ
“ซี”
“ไร”
“กูอยากลองจีบมึงว่ะ”
“ฮะ??? มึงพูดเชี่ยไร ลมตีกูฟังไม่รู้เรื่อง”
มันพูดพร้อมๆกับบิดคันเร่ง แล้วใครมันจะไปฟังรู้เรื่องล่ะ แล้วคือพอมันขับเร็ว ผมก็แสบหน้า แสบแผลไปอีก แต่มันก็ไม่พูดอะไรอีก แม่งเกิดประสาทหลอนอะไรอีกล่ะมัน เห้อ พี่ซีเหนื่อยใจ
.
.
.
.
ถึงหออย่างปลอดภัย มันพยุงผมขึ้นมาบนห้อง ผมล้วงเอากุญแจห้องห้าศูนย์สี่ออกมาด้วยความปลื้มปริ่ม คืนนี้จะได้นอนห้องแล้ววววววว ไอ้กันทำท่าจะพยุงผมเข้าไปส่งถึงในห้องแต่ผมก็รีบห้ามมันไว้
“ไม่ต้องๆๆๆ ส่งกูแค่หน้าห้องพอ”
“อะไรเล่า ก็แค่จะพยุงมึงไปส่ง”
“กูเข้าเองได้โว้ย มึงกลับห้องมึงไปสิ”
“แล้วนี่มึงจะทำแผลมั้ย”
“ไม่ ห้องกูไม่มียา อีกอย่างกูก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย”
แค่เกือบม้ามแตกแค่นั้นเอง
“หึ ปากเก่งตลอด งั้นเดี๋ยวกูมาทำแผลให้ ไปเอากล่องยาที่ห้องแป๊บ”
“ไม่เอาโว้ย กูไม่อยากทำ มึงไม่ต้องมาเลยนะกลับห้องมึงไปเหอะ แค่นี้กูก็ซึ้งน้ำใจแทบจะกราบมึงอยู่ละ”
“ถ้าซึ้งขนาดนั้น ไม่ต้องกราบหรอก แค่มาเป็นเมียกูก็พอ”
“ถุย! ไอ้เกย์โรคจิตเอ๊ย ไปเลยมึงกลับห้องไป”
“นี่ มึงต้องทำแผลนะเว้ย ไม่งั้นติดเชื้อแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ มึงอาจจะต้องแอทมิทโรงพยาบาล”
แง มันขู่ผมอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย มึงมีนิมิตเหรอไงวะถึงรู้ว่ากูกลัวอะไร
“ไม่ทำอะไรมึงหรอก สัญญาด้วยเกียรติของครูพละ”
“ไอ้ควาย เมื่อคืนมึงก็ยังหลอกกู”
“ตอนนี้หน้ามึงอย่างกับศพ กูไม่มีอารมณ์หรอก”
“เออออออ พ่อคุณรูปหล่อ กูมันทุเรศ กูมันหน้าเหมือนศพ มึงไปเอายาเลยไป แล้วรีบมานะมึงกูง่วง”
มันพยุงผมเข้ามาวางไว้ที่โซฟาแล้วก็กลับออกไป ผมลูบไปตามเนื้อตัวแล้วก็รู้สึกสงสารตัวเองจังเฮ้อ ตัวเปื้อนฝุ่นยังกะไปโดนรับน้องมา นี่ก็ปากแตกเลือดไหล แล้วท้องที่โดนมันถีบก็คงเป็นสีม่วงไปแล้วล่ะ
ไม่นานเท่าไรไอ้กันก็กลับมาพร้อมกับกล่องพยาบาลในมือ มันไม่พูดพร่ำทำเพลง นั่งลงแล้วก็เริ่มทำแผลให้ผมทันที มันมือเบามากๆขัดแย้งกับขนาดตัวและหน้าตามันสุดๆ ผมก็มีร้องซี้ดซ้าดบ้างตามความแสบและเหม็นกลิ่นยา เอาเถอะวะ ทนเอาหน่อย ดีกว่าแผลติดเชื้อแล้วต้องไปโรงพยาบาล มันนั่งทายาให้ผมไปเรื่อยจนในที่สุดก็เสร็จ
ผมกับมันนั่งจ้องตากันเงียบๆ ผมอยู่ในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งนอน มีมันกางแขนทับอยู่ มันเป็นคนที่ดวงตามีเสน่ห์ ตามันหวาน มีแพขนตายาวๆ แถมตายังมีประกาย ดูเหมือนจะขี้เล่นตลอดเวลา แล้วก็เจ้าชู้ ซึ่งผมเองก็มีดวงตาแบบนี้เหมือนกัน (สาวๆบอกมาอ่ะนะ คริ)
ผมผลักอกมันออกเมื่อรู้สึกว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันเกินและสัมผัสได้ถึงออร่าสีม่วงอ่อนๆที่กำลังแผ่ขยาย ภาพการจูบเร่าร้อนของเราสองคนเมื่อคืนค่อยๆไหลหลากเข้ามาในหัว มันยิ้มมุมปากแบบที่มันชอบทำก่อนจะผละออกไป
นี่แน่ะ
อันตรายต่อตูดกูอีกล้าว
“กูกลับล่ะ มีอะไรก็ไปเคาะห้องละกัน”
ไม่มีวันนั้นหรอกไอ้กัน มึงอย่าหวังเสียให้ยาก มันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หยิบกล่องยาก่อนจะออกเดิน
“กัน”
ผมเรียกมันไว้ตอนที่มันเดินไปได้สามก้าว
“...”
“ขอบใจ”
มันนิ่งค้างตอนที่ผมพูดคำนั้น ก่อนจะเดินกลับมาหาผมอีกที เฮ่ยๆๆๆๆ อย่านะมึง มึงใช้เกียรติครูพละบอกว่าจะไม่ทำอะไรกูนะ มึงลืมเหรอสัส
“อะไร มึงกลับห้องไปดิ”
มันโน้มหน้าลงมาแล้วประกบปากผมเร็วๆทีหนึ่ง ไม่มีการสอดลิ้นหรือการรุกล้ำใดๆ แค่แนบปากมันไว้กับปากผม แค่ให้รู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งริมฝีปากแล้วก็ถอยออกไป
“น่ารักจริงๆ น้องนิดของกู”
“อะ...ไอ้เหี้ยกัน มึงมันเลว! ไหนมึงบอกว่าจะไม่ทำอะไรกูไง! ไอ้หลุมดำเอ๊ย!!! เชี่ยแม่งงงงงง!!!!”
ผมคว้าหมอนอิงขว้างใส่หัวมันไปเท่าที่สังขารจะเอื้ออำนวย แต่ไม่ทันมันหรอก มันออกจากห้องผมไปแล้ว ทิ้งผมไว้บนโซฟาพร้อมกับความเคียดแค้นกองใหญ่ที่ยังไงๆก็จะต้องเอาคืนมันให้ได้
ผมไม่เล็กนะครับ !!!!
T^T
T^T
---------------------------------------------------------------------------
มาส่งพี่ซีตอนดึกๆค่า ไม่รู้คนอ่านนอนกันรึยังน้อ?
วันนี้ไม่มีอะไรจะทอล์ค ก็ตามเนื้อเรื่อง พี่ซีบอกว่าจะไม่มีการเข้าห้องพี่กันครั้งที่สี่ หุๆๆ
จริงหรือไม่ ใช่หรือมั่ว ตอนต่อๆๆๆไปมีคำตอบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เจอกันใหม่ตอนหน้าโนะ
ขอบคุณที่ติดตามและคอมเม้นท์ติชมเช่นเดิมค่ะ ขอบคุณมากๆเลย
รักทู้กกกกกกกกกกกคนค่าาาาา
คืนนี้นอนหลับฝันดีนะคะ
หัวข้อ: ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม..เตียงเดียวกันวะ? {JETxPUN} บทที่ 5 03-03-60 (อ่าน 590077 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก