ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม... เตียงเดียวกันวะ?
11
ผมนั่งหัวเราะอยู่คนเดียวเมื่อเห็นใบหน้าบอกบุญไม่รับของคนที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามผม ฮ่าๆๆๆ สงสัยมันจะโกรธผมที่บังอาจไปทำร้ายโบอางูยักษ์ลูกรักของมันแน่นอน เมื่อเช้าตื่นมามันก็ไม่คุยด้วย ทั้งๆปกติแล้วมันจะต้องหาเรื่องมาอ้อนตีนผม ส่วนผมก็ไม่ได้ชวนมันคุย มึนตึงมาจนกระทั่งนั่งกินข้าวกันเนี่ย
แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม คือมาส่งผมที่มหาลัย คัมรี่หยุดลงบริเวณหน้าตึกคณะที่รวบรวมเหล่าคิงคองแสนโฉดเอาไว้ ผมยังคงนั่งนิ่งไม่ได้รีบร้อนลงไป คนข้างๆหันมามองและเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าผมรอเหี้ยอะไรอยู่ถึงไม่ยอมลงไป
“น้องกันงอนพี่หรอออออออออ” เอื้อมมือไปหยิกแก้มมันด้วยความเอ็นดู แต่ว่าใส่แรงลงไปมหาศาลจนมันตีมือผมดังเพียะ คุณหลุมดำทำหน้ายุ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ ง่อออออ
“นี่ผัวมึงนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่น”
“โกรธที่กูขยำโบอามึงเมื่อคืนอ่ะดี๊ คิๆ”
“เออ โกรธอยู่เรื่องเดียวนี่แหละ มึงมันไม่รักษาคำพูดไง ตอนเล่นน้ำกันอยู่มึงบอกอย่างนึง พอกลับห้องมามึงทำอย่างนึง แถมยังเล่นซะกูงี้จุกอกไปเลย กูสมควรโกรธมึงรึเปล่า”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ขี้หื่น ลงชื่อไปวัดถ้ำกระบอกมั้ยจ๊ะเดี๋ยวกูไปลงให้ เผื่อมึงจะได้เลิกหมกมุ่นซะที แล้วเนี่ย แอ๊บนอยด์แดกเพื่อใครฮะ มึงทำเพื่อใครรรร เหตุผลของการนอยด์กูนี่ก็โคตรจะมีสาระเลยว่ะ”
มันเงียบไปแล้วครับท่าน ความเคืองถูกส่งมาให้ผมผ่านทางสายตาคมคู่นั้นจนผมแอบสำนึกผิดขึ้นมาแว้บหนึ่ง ทำไมอ่ะ เมื่อคืนผมกำแรงไปเหรอ? ก็คิดว่าไม่นะ แต่ผมคงจะกะน้ำหนักมือผิด คงงั้นแน่เลยมันถึงได้โกรธขนาดนี้ แฮ่ๆ ไม่รู้สูญพันธุ์ไปรึยัง แต่คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ตอนเห็นหน้าพาวเวอร์เรนเจอร์เจ็ดสีของคุณหลุมดำ กร๊ากกกกก ผมแอบคิดแบบขำว่าถ้าน้องโบอาของมันใช้การไม่ได้ ก็คงถึงคราวน้องนิดของผมจะสำแดงอิทธิฤทธิ์ใส่มันบ้างสินะ คริๆ +3+
ดูจากท่าทางมันแล้ว... คงง้อไม่ยาก แค่นี้จิ๊บๆ ฮุๆ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ ผมดันตัวเองและยื่นหน้าเข้าไปใกล้มันก่อนจะกดริมฝีปากลงกับแก้มสากเร็วๆและผละออกมา
“ไปเรียนแล้วนะ ตอนเย็นรีบมารับกูด้วยล่ะ”
รู้สึกถึงฝ่ามือหนาที่เอื้อมมาหวังจะดึงข้อมือผมไว้ แต่เสียใจด้วยคุณช้าไปหนึ่งสเต็ป ได้ยินเสียงมันถอนหายใจฟืดฟาด แต่ตอนนี้ผมลงจากรถมายืนที่ฟุตบาธเรียบร้อย โฮ่ โฮ่ โฮ่ มีความสุขจริงๆ
ผมถูกกระทำฝ่ายเดียวมานานแล้ว...
ได้เอาคืนบ้างเล็กๆน้อยๆแบบนี้ก็ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
.
.
.
.
วันนี้มีเรื่องเครียดเพิ่มมาอีกอย่าง พวกผมเพิ่งได้โปรเจคท์มาอีกหนึ่ง มันเป็นงานชิ้นใหญ่ที่ไม่ทราบว่าทำไมอาจารย์ถึงสั่งตั้งแต่ต้นเทอม พวกเราก็เลยมานั่งคุยงานกันคร่าวๆหลังเลิกคลาส แหม จะมาทำเป็นเล่นไม่ได้เลยนะครับปีห้าเนี่ย ขืนไม่จบขึ้นมามีหวังหม่อมแม่มาฆ่าถึงที่ และแรงงานหลักของกลุ่มก็คือคุณชายภู มันก็พูดอะไรบลาๆๆๆๆของมันไปเรื่อย ช่วยกันออกความคิดเห็นจนลงตัวก็ได้เวลาแยกย้าย พรุ่งนี้มีเป้าหมายที่ต้องพุ่งชนให้ได้ก็คือการสอบย่อย แผนการดริงค์เลยต้องพับเอาไว้ก่อน (แต่ของผมนะพับไปนานแล้วล่ะ พาหรัวมิอนุญาต)
“แต่ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปฉลองนะโว้ย ถึงแม้ว่าเราจะทำข้อสอบไม่ได้สักข้อเลยก็ตาม”
ผัวะ
“ปากหรอนั่นน่ะสัสปุน อย่าพูดไรเป็นลางดิวะ มึงอย่าลืมว่าจารย์อ๊อดไม่เปิดซ่อมเทอมสอง” มันได้แต่ยิ้มแหยๆให้หลังจากที่ผมโบกหัวมันไป ไอ้เชี่ยนี่พูดซะสยองเลย
“มีไรโทรหากูละกัน ไปรับนิคก่อนและ”
“เออเอาเชิญๆ นี่ก็แยกย้ายกันเถอะว่ะ ไปหาส่องสาวนิเทศดีกว่าเว้ย หากำลังใจอ่านหนังสือ มึงไปกับพวกกูมั้ยไอ้ซี”
“ไม่ล่ะ แต่ยังไงก็ฝากขอเบอร์ขอเฟสมาเผื่อกูด้วยแล้วกัน ฮี่ๆ” ถึงแม้ว่าในใจนี้ล่องลอยไปถึงใต้กระโปรง เอ้ย! ใต้ตึกของสาวๆแล้วก็ตาม แต่ผมก็บอกปฏิเสธไอ้สองคนนี้เพราะไอ้กันกำลังมารับผมครับ ไม่ได้เกรงใจมันเลยนะ จริงๆนะ แค่อยากพักผ่อนเลยอยากกลับห้อง เท่านั้นเอ๊ง
.
.
.
.
สถานการณ์ ณ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรดีขึ้น สงครามเย็นที่ยิ่งใหญ่กำลังถือกำเนิดอีกครั้งแล้วครับคุณผู้ชม โฮ่ว คุณหลุมดำตั้งหน้าตั้งตาขับรถจนเกินไป ไม่หันมามองผมแม้แต่นิดเดียว ส่วนผมน่ะเหรอ... ก็ยังไม่เริ่มทำอะไร ปล่อยมันไปก่อน ไว้ถึงห้องเมื่อไหร่นะ หึๆ
แต่ว่าผมแม่งเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะโว้ยยยยยยย มันไม่คิดจะคุยกับผมเลยรึยังไงวะเนี่ย ไมต้องโกรธนานขนาดนี้กับอีแค่เรื่องเล็กน้อย กูล่ะเพลียจุงเบย -_- ขนาดเข้าห้องแล้วก็ยังไม่คุยด้วยอ่ะ เป็นแบบนี้ผมไม่ชอบเลย เหมือนมันค้างคานะ อยากให้มันกวนตีนเหมือนเดิมไงประเด็น คิๆ
.
.
.
.
ผมเข้าไปอาบน้ำ ออกมาก็เห็นมันออกไปยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียง เรื่องหนึ่งที่คุณน่าจะยังไม่รู้(เพราะผมลืมเล่า)คือมันจะสูบบุหรี่ตอนเครียด เคยถามแล้ว มันบอกว่าพยายามเลิกแต่ยังทำไม่ได้ ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกอ่ะครับ จะว่าหน่วงก็ไม่ใช่ จะว่าหงุดหงิดก็ไม่เชิง แต่เดี๋ยวก่อนนะสะมี ซีขออ่านหนังสือก่อนแล้วจะง้อทีหลังนะตัววววววว คราวนี้ผมเปลี่ยนโลเคชั่นการอ่านจากด้านนอกมาเป็นในห้องนอนแทน
เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาทำให้ผมละสายตาจากตัวหนังสือ มันนุ่งผ้าเช็ดตัวเข้ามา เราสบตากันชั่วครู่ก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องน้ำไป แงๆ อึดอัดโว้ยอึดอัด หงุดหงิดก็ด้วย งงก็ใช่ มันคิดว่ามันหน้าเหมือนบาร์บี้มากเลยเหรอถึงมางอนเป็นแต๋วแบบนี้
กูว่าโบอามึงน่าจะฟื้นตัวแล้วมั้งเนี่ย และมึงก็ควรจะเลิกทำตัวแบบนี้ได้แล้วสิ นอยด์อะไรนักหนา กูไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยเว้ย!! T_T
พอมันอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวโชว์หุ่นล่ำๆให้ใจผมเต้นแรง *-* หลังจากนั้นมันก็หายไป ผมเลยรีบตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือในมือ แต่เชี่ยแม่งครับ โคตรจะยากเวรตะไลยากเลยว่ะครับ ฮือๆๆๆ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้เลยสักนิดอ่ะ
.
.
.
.
เฮ่ออออออออ ในที่สุดพายุที่โหมกระหน่ำชีวิตของซีก็พัดผ่านไป... รอดแล้วโว้ยชีวิตข้า ผมอ่านจบแล้วครับ ปวดตาและปวดหัวสุดใจขาดดิ้น ผมฟุบลงกับโต๊ะญี่ปุ่นด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่เสียงเปิดประตูก็ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่กำลังโกรธผมเดินเข้ามาพร้อมกับจานและแก้ว มันวางลงบนโต๊ะ มีครัวซองอัลมอนด์ทานูเทลล่ากับโกโก้ร้อนส่งกลิ่นหอมฉุย พอวางปุ๊บแล้วมันก็เดินออกจากห้องนอนไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้รั้งสักคำ
มึงแม่ง...
เท็กซ์บุ๊คมหาภัยถูกขว้างทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี ผมรีบเดินออกมาด้านนอก เห็นมันยืนทำเอ็มวีอยู่ที่ระเบียง คราวนี้ไม่ได้สูบบุหรี่แล้วครับ
“เป็นบ้าอะไรเนี่ยฮะ ไมไม่คุยกับกูล่ะ” ผมทุบหลังไปมันสองสามทีดังปึ้ก แผ่นหลังตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อยังคงนิ่ง ไม่ขยับหนีไปไหน พอมายืนใกล้กันขนาดนี้ถึงรู้ว่าส่วนสูงของผมนั้นเลยไหล่มันมาหน่อยนึง
“ก็ไม่มีอะไรนิ แล้วนี่มึงกินขนมรึยัง”
“เนียนๆเชียวนะสัส อย่าเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเช้ายังบอกว่าโกรธกูอยู่เลย มึง... หายโกรธกูเหอะนะ ไม่ได้ยินเสียงมึงแล้วกูรู้สึกเหมือนมึงเป็นใบ้เลยอ่ะ”
มันเงียบไป สีหน้าเรียบเฉยบ่งบอกว่ามันยังคงไม่สบอารมณ์กับผมอยู่เหมือนเดิม T^T กูอุตส่าห์พูดขนาดนี้แล้วนะโว้ย ถ้าเป็นปกติมันคงจะดึงผมเข้าไปกอด หรือไม่งั้นก็ต้องกวนตีนผมสิ แต่คนตรงหน้าผมตอนนี้รักษาระยะห่างเอาไว้ ไม่ได้แสดงอาการว่าอยากมีผมอยู่ในอ้อมกอดสักเท่าไร
งอนนานไปแล้วโว้ยไอ้หลุมดำ หมดเวลาสนุกแล้วซิ ผมต้องรีบทำให้มันฟื้นคืนชีพกลับมาโดยเร็ว
ผมลากมันเข้ามาด้านในซึ่งมันก็ยอมมาแต่โดยดี เราสองคนนั่งลงที่โซฟาหน้าทีวี ผมมองใบหน้าเรียบเฉยนั่นอย่างพิจารณาอีกครั้งก่อนจะถามคำถาม
“หิวช็อคโกแลตเปล่า” มันส่ายหน้าแทนคำตอบ แต่ผมหยิบเอาลูกอมช็อคโกแลตในกระเป๋ากางเกงที่เตรียมไว้อย่างดิบดีมาแกะและส่งเข้าปาก จากนั้นก็ย้ายตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมตักมันที่เริ่มมองผมอย่างไม่เข้าใจ
โอยยยยยย ใจเต้นแรงเกินไปมั้ย กรี๊ดดดด ผมกำลังจะทำอะไรวะเนี่ย
“กินด้วยกัน”
ผมโน้มหน้าและประทับริมฝีปากลงไปหา มันยังนิ่งเหมือนเดิมจนผมต้องขบเบาๆให้มันเปิดปากเพื่อรับรสชาติช็อคโกแลตเจ้มจ้นที่พี่ซีคนนี้ต้องการมอบให้ เพียงไม่นาน คนข้างล่างที่เฉยเมยกับผมมาค่อนวันก็เป็นฝ่ายส่งลิ้นเข้ามาดูดดึงเอาความหวานปนขมไปแทน
“อ๊ะ อ๊าาาาาา... กัน”
ถ้าไม่ติดว่ากำลังง้อมันอยู่นี่จะโบกหัวแม่งสักที มันเปลี่ยนการกระทำเร้วเร็วเนอะ เมื่อกี้เงียบใส่กูยังกะคนไม่เคยรู้จัก พอมาตอนนี้สันดานเดิมเริ่มกลับมาเชียววววววว ไอ้สึดดดดดดด จูบผมเอาเป็นเอาตายจนผมแทบสำลัก จูบรสช็อคโกแลตนี้มีเวทย์มนตร์เสกให้คุณหลุมดำขี้หื่นคนเดิมกลับมาแล้วสินะ…
“พรุ่งนี้มึงสอบไม่ใช่เหรอ”
“หัดแคร์เรื่องกูตั้งแต่เมื่อไร?”
“...”
“คืนนี้ทำได้ กูอนุญาต”
แต่แล้วไอ้กันก็นิ่งไป เรามองสบตากันสักพัก มันไม่ยอมสานต่ออะไรๆที่มันทำไว้เมื่อกี้จนผมต้องเริ่มก่อนอีกครั้ง ส่งปลายลิ้นตวัดเลาะเล็มตามแนวกลีบปากจนมันเปิดรับผมเข้าไป เป็นฝ่ายนำมันได้ไม่เท่าไร มันก็ทำให้ผมเป็นผู้ตามเหมือนเดิม ริมฝีปากร้อนจัดละออกจากปากผมไปยังแก้ม ใบหูและไล่ลงมาที่ซอกคอ
“อื้ออออ... แต่อย่า... ทำ รอย...”
มือเผลอยกขึ้นมาขยุ้มผมของคนข้างหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อรับรู้ถึงความเสียวปลาบบริเวณลำคอ หมั่นไส้มันก็ตรงนี้แหละครับ บอกอะไรไม่เคยฟังอ่ะนะ อยากทำรอยตรงไหนก็ทำสินะมึง ใช่สิ มึงไม่ใช่คนที่ต้องคอยตอบคำถามถึงที่มาของมันนิ มึงเคยรู้บ้างมั้ยว่าเพื่อนกูขี้เสือกแค่ไหน
สองมือฟอนเฟ้นไปทั่วร่างกายผมก่อนจะไปหยุดอยู่ที่บั้นท้าย มันขยำและบีบหนักสลับเบาตลอดเวลา เสื้อยืดที่ใส่ถูกถอดออกและโยนไปที่พื้น จากนั้นปากร้อนระอุก็เข้าครอบครองยอดอกจนผมเผลอแอ่นตัวให้มันทำให้ถนัดขึ้น ปลายลิ้นร้อนขยับตวัดรัวๆเรียกเสียงครางระงมจากผม
“อ๊ะ อะ... อือ... ”
รอยยิ้มกริ่มเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เรียบเฉยอีกครั้ง มือซุกซนล้วงผ่านกางเกงขาสั้นไปสัมผัสกับน้องนิดที่กำลังขยายตัวสู้ฝ่ามือ ส่วนมือของผมก็ถูกจัดตำแหน่งให้ไปวางแหมะบนเจ้าโบอางูยักษ์ที่เพิ่งถูกผมทำร้ายด้วยมือเปล่าไปเมื่อคืน
“อย่าทำแบบเมื่อคืนอีกนะ เพราะตอนนี้ลูกของมึงอยู่ในกำมือกูแล้ว”
มันกระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า เออไม่แกล้งแล้วจ้ะพ่อคุณณณณณ ไอ้กันซี้ดปากเมื่อผมคลึงแท่งร้อนผ่านเนื้อผ้าจนมองเห็นขนาดที่ใหญ่โตอย่างชัดเจน มือขยับจังหวะรัวเร็วตามปลายลิ้นที่กำลังยุ่งอยู่กับยอดอกที่ทำเอาผมเสียววาบไปทั้งตัว
“เหยดดดดดดดดด เค้ากำลังจะเหยดกันนนนนนนนน”
“ฮะ... เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมแทบตกจากโซฟาเมื่อได้ยินเสียงที่โคตรจะคุ้นเคยดังขึ้นในห้อง...!!! รีบคว้าเสื้อมาสวมก่อนจะหันไปทำหน้าอึ้งใส่ไอ้ปุนกับไอ้เจ็ท แต่หน้าอึ้งของผมสู้ของพวกมันสองคนไม่ได้นี่สิ มันอ้าปากค้าง มือไม้สั่นราวกับว่าผมกับไอ้กันเป็นซอมบี้จากวอคกิ้งเดธยังไงยังงั้น
บรรลัยโคตรๆ ทำไมพวกมันมาได้เหมาะเจาะอย่างงี้วะ มาตอนไหนไม่มา มาตอนกำลังจะรวมร่าง
“ไอ้เจ็ท มานั่งดิมึง ยืนทำหน้าไรของมึง ตลกว่ะ” ไอ้หลุมดำมันเรียกเพื่อนมันมานั่งด้วยครับ อืมนะ ตระหนักหน่อยมั้ยว่าเมื่อกี้เราเพิ่งจะโชว์เลิฟซีนให้พวกมันเห็นน่ะ T^T มึงควรร้อนรนบ้างสิกัน ร้อนรนแบบกูบ้างสิ ฮือๆ
“อะ... พวกมึง... พวกมึงสองคนแอบมีซัมธิงรองกันเหรอวะ มึง... กับมัน...?” ไอ้ปุนพูดตะกุกตะกักและมองมายังผมซึ่งนั่งเรียบร้อยอยู่ที่พื้นห้อง ผมก็เลยทำได้แค่พยักหน้าตอบรับพวกมันไปด้วยความจำยอม
.
.
.
.
“พวกมึงอยู่ด้วยกันนานเท่าไรแล้วเนี่ย”
“ตั้งแต่เปิดเทอม” ไอ้กันเป็นคนตอบ เพื่อนผมสองคนมานั่งซักฟอกประวัติความเป็นมาของเรื่องราวช็อคโลกนี้ หลังจากทราบข้อมูลส่วนตัวของคุณกันตภัทรเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาของการสอบถามเรื่องความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดนี้
“อ๋อ... วันนั้นที่มึงนัดกูก๊งเหล้าอ่ะนะซี แล้วไอ้กันก็อยู่กับมึงในห้องนี้ นั่นคือพวกมึงเริ่มมีรีเลชั่นชิปกันแล้วใช่มั้ย”
“ยังเว้ยยัง แต่ก็เริ่มแถวๆนั้นแหละ”
“แล้วเป็นแฟนกันเลยเหรอวะ” ไอ้ปุนถาม
“ก็ทำนองนั้น...” มันเป็นคนตอบครับ ท่าทางชิลๆของมันทำเอาผมปวดหัวจนกะโหลกศีรษะแทบแตก ฮือ อีกนิดเดียวกูจะร้องไห้แล้วนะสัสเอ้ย ไอ้พวกนี้ก็ยิ่งถามไปถามมา ถามละเอียดลออราวกับว่าได้เตรียมคำถามมาก่อนล่วงหน้าเป็นอย่างดี คือพวกมึงไม่ต้องอยากรู้ทุกขั้นตอนและกระบวนท่าขนาดนั้นหรอกมั้ง
“แม่เจ้าประคุณรุนช่อง กูอยากจะบ้าตาย ไอ้ภูก็คนนึงแล้ว นี่ยังจะมึงอีกเหรอ คือถ้ามึงเดินทางสายสีม่วงนี้นะซี มึงน่าจะประกาศตัวตั้งแต่ปีหนึ่ง มึงไม่ควรมาแย่งชะนีกับกูเลยนะจริงๆ”
“เหี้ยปุนนนนน ถามกูสักคำมั้ยว่ากูต้องการอยู่ในทางสายสีม่วงเหรอ ก็มีแต่มันที่กระชากกูเข้าไปเดินด้วยอ่ะ แล้วที่สำคัญกูไม่ได้ Born to Be นะไอ้สัส” ตบหัวไอ้ปุนด้วยเพื่อระบายความเครียด T.T
“เหอๆๆ แอบแดกเพื่อนกูไม่บอกสักคำนะไอ้กัน มึงแม่งแน่นอนชิบหาย” ไอ้เจ็ทว่า
“ที่สำคัญแซ่บสัสอ่ะเพื่อนมึง หึๆ” อะ... ไอ้สัส
“เห็นมั้ยไอ้เจ็ท กูบอกแล้วว่ากูเดาไม่ผิด”
“ทำไม พวกมึงเดาอะไรกันไว้”
“เปล๊า...” ผมหรี่ตามอง ไม่ค่อยเชื่อไอ้สองตัวนี้เท่าไรหรอกครับ
“แล้วกูขอถามกลับบ้าง พวกมึงสองตัวมาทำเหี้ยอะไรที่นี่ พวกมึงควรจะอ่านเท็กซ์อยู่ห้องนะ”
“ก็สงสัยมึงมานานแล้วไง หลังเรียนหายเงียบ ไม่ไปกินเหล้าไม่ไปล่าเหยื่อ แถมยังมีคิสมาร์คไปทุกวัน มึงคิดว่าพวกกูจะไม่อยากเสือกเรื่องมึงหรือยังไง และเมื่อความเสือกรุมเร้าจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องก็เลยมาดูให้เห็นกับตาไง แล้วก็ดันเจอจริงๆด้วย... โป๊ะเชะเลยสัส”
“อ่อ เออว่ะ กูลืมล็อคประตูห้องนี่หว่า มิน่าพวกมึงถึงเปิดเข้ามาได้”
T_T ไอ้กันพูดหน้าตาเฉย มันควายขั้นสุดกับลูกบิดประตูสินะ ตั้งแต่ที่มันไม่ยอมล็อคห้องตัวเองจนผมเผลอเข้าไปผิด ตอนนี้มันก็ดันลืมล็อคห้องผมและทำให้ไอ้สองตัวขี้เสือกนี้เข้ามาได้ง่ายๆอีกละ โอ้ย ลาตายดีกว่าเหอะกู
“ไอ้ปุน... ไอ้เจ็ท... พวกมึงรับได้มั้ยวะ?” ผมตัดสินใจถามออกไป ใจก็เต้นระรัวกับคำตอบที่กำลังจะได้รับ
“ก็ต้องรับป่ะวะเนี่ย ในเมื่อมึงทอดกายให้ชายเชยชมขนาดนี้แล้วอ่ะ”
“ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย” ไอ้เจ็ทลากเสียงยาวแสดงความเห็นด้วยกับไอ้ปุน ผมมองมันตาละห้อยจนพวกมันเข้ามาดึงผมไปกอด ฮือๆๆ สิ่งที่ผมกลัวในตอนแรกไม่เป็นจริงเลยซักอย่าง ผมเคยกลัวว่าถ้ามพวกมมันรู้ มันอาจจะเลิกคบกับผม แต่ไม่ใช่เลย พวกมันยังอยู่...
“แต่เดี๋ยวนะ กูขออีกคำถามก่อนกลับ ทำไมมึงยอมให้มันเอาง่ายๆล่ะ” ไอ้ปุนกระซิบข้างหู แน่ะ คำถามปวดใจอีกละ เข้าใจถามเชียวคุณเพื่อน
“มันปล้ำกู”
“O_o เหรอ?... เอาละๆ ถือว่าการเสือกของกูบรรลุผลแล้ว อะไรที่ค้างๆกันอยู่ก็ทำต่อซะ พวกกูจะกลับไปอ่านหนังสือก่อนแหละ เจอกันพรุ่งนี้ จุ๊บิ”
“กูกลับแล้วนะไอ้กัน วันหลังนัดก๊งกันนะเว่ย”
มาเร็วเคลมเร็วซ่อมเร็ว แล้วมันสองตัวก็อันตรธานหายไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า... หมายถึงในหัวผมเนี่ยว่างเปล่าโคตรๆเลย เรื่องแม่งเกิดเร็วจบเร็วไปมั้ยวะ และแน่นอนว่าหลังจากพวกมันกลับไปกรุ๊ปแชทที่มีพวกผมสี่คนเป็นสมาชิกก็ดังไม่ได้หยุดหย่อน ช่างมันก่อนเดี๋ยวค่อยอ่านทีหลัง
“เห็นมั้ย ไม่มีอะไรเลวร้ายซักหน่อย”
“ทำไมจะไม่มี มึงเลยแหละเลวร้ายสุดๆ”
“ฮ่าๆ เลิกคิ้วขมวดดิมึง ไม่น่ารักเลยน้องนิด ฟอด”
มันดึงผมให้นั่งคร่อมลงบนตัก เรากลับมาอยู่ในท่าเดิมอีกครั้ง ไอ้กันกดจูบที่ข้างแก้มและหน้าผาก รอยยิ้มละมุนละไมปรากฏบนใบหน้า อืมนะ จะพระเอกไปไหนล่ะทีนี้ ยิ้มซะหล่ออออเชียว มือไม้ซุกซนไต่ไปทั่วร่างกายผมอีกครั้ง
“มาต่อเร็ว โคตรจะค้าง...”
.
.
.
.
มาดึกจริงจัง เพิ่งลง side story ฝั่งพี่ภูน้องนิค ก็เลยมาลงกันซีด้วยเลย อิอิ
ตอนนี้ยังไม่ใช่ฉากที่นุ้งซีรุกคุณท่านหลุมดำแบบเต็มสตรีมนะคะ ฉากนั้น coming soon ค่า
มีอะไรในตอนที่ควรค่ากับคำว่าดราม่ามั้ย? ตอบ...
มันไม่มีค่ะ ไม่เฉียดมาม่าเลยแม้แต่น้อย 555555555555
มีคอมเม้นท์นึงถามว่าคนแต่งคนเดียวกับเรื่องพี่ภูน้องนิคหรือเปล่า ?
ใช่ค่ะ แต่ว่าเรื่องพี่เผลอแล้วเจอกันนั้นแต่งร่วมกับเพื่อนอีกคน ก็เลยใช้ชื่อต่างกันนะคะ
แล้วก็อีกคอมเม้นท์ที่ถามว่ากลุ่มซี "ใช่" ทั้งกลุ่มเลยมั้ย... รอลุ้นนะคะ
ตีหนึ่งครึ่งแล้ว ลาล่ะค่ะ เจอกันตอนหน้าเน้อออออ ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์ บวกเป็ด และการแก้ไขคำผิดในเวลาที่คนแต่งไม่มีสติติดตัว ฮ่าๆ
จุ๊บๆๆๆๆ
ปล. เค้ามีแฟนเพจแล้วน้า จิ้มโล้ด
https://www.facebook.com/novelYbyNaSu?notif_t=page_new_likes
หัวข้อ: ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม..เตียงเดียวกันวะ? {JETxPUN} บทที่ 5 03-03-60 (อ่าน 590587 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก