ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม... เตียงเดียวกันวะ?
14.2
Gun’s Part
“ปล่อยกู!!!”
ผมหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อคนที่นอนกอดอยู่สะบัดตัวหนี แต่ก็ทำได้ไม่ง่ายนักเพราะขนาดกระดูกเราคนละเบอร์ หึๆ ซอกคอหอมกรุ่นถูกผมซุกไซ้ไปทั่ว และฝ่ามือของเมียก็กระหน่ำตีหน้าผมอย่างรุนแรง
“ขอโทษ…”
“ไอ้เหี้ย… มึงไม่พูดชาติหน้าเลยล่ะ”
เสียงเขียวเลยล่ะครับ หุๆ ผมดึงเอวสอบให้พลิกตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน มองใบหน้าได้รูปและแก้มป่องๆที่ผมหลงนักหลงหนา นี่ขนาดอยู่ในความมืดยังรู้เลยว่าน้องนิดของผมกำลังทำหน้าแบบไหน คิ้วขมวดเป็นโบว์ ตาขวางใส่ซะผมแอบกลัว
“ขอโทษที่ไม่ได้มองว่าเป็นใคร มึงไม่ได้นอนห้องมาหลายคืน นึกว่าจะว้อนท์…”
“เป็นข้อแก้ตัวที่สัสหมาโคตรๆ มึงว่ากูโรคจิตเหรอยังไงฮะ ใครจะประสาทไปปลุกความเป็นชายในห้องน้ำสาธารณะ! แล้วก็บอกเลยว่าไม่ได้เงี่ยนขนาดนั้น!”
“ขอโทษ กูเมาด้วยไง”
“เมาแล้วยังไง ถ้ามึงไปคนเดียวก็คงได้เมียเพิ่มอีกคนแล้วล่ะสินะ ใจง่าย ใช้ร่างกายเปลือง”
“เปล่าซะหน่อย รักมึงคนเดียว อยากเอามึงคนเดียวด้วย”
โคตรชอบเวลามันหึงผมเลยว่ะครับบอกตรงๆ แล้วดูหน้าตามันตอนนี้ น่ารักจนอดหอมแก้มไม่ได้ เรื่องในห้องน้ำที่ผับก็ไม่มีไรมากหรอก ตอนนั้นเมาถึงจุดสูงสุดจริงๆ หน้าแทบจุ่มโถเยี่ยว เห็นซียังไม่ออกมาก็เลยยืนรอ แต่ก็นั่นล่ะครับ ในจังหวะที่ยืนหลับตาอยู่ดีๆ มือปริศนาก็จับเข้าที่หน้าท้องก่อนจะเริ่มลูบไล้ไปทั่ว ในใจแม่งก็นึกว่าเมียจะอ้อนไง แต่พอเข้าประชิดตัวมากขึ้นก็รู้เลยว่าไม่ใช่ พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นภรรยาผู้น่ารักยืนเท้าเอวใบหน้าถมึงทึง เตรียมพร้อมฆ่าผมเต็มที่
ปล. ทั้งหมดคือเหตุการณ์จริงนะครับ ไม่ได้มีการเซ็ทขึ้นเหมือนที่หลายคนสงสัยแต่อย่างใด
นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ ตอนมันบอกเด็กแปลกหน้านั่นว่าผมเป็นผัวมัน หึๆ
มีความสุขชิบหายที่มันยอมรับโดยดีว่ามีผัวแล้ว
และความผิดพลาดครั้งที่สองก็บังเกิดขึ้น เมื่อผมไม่ได้บอกขอโทษมันตั้งแต่อยู่บนรถ เพราะคิดว่าจะกลับมาง้อที่ห้องแทน ดูตอนนี้ดิครับ พยศซะ…
“มึงปล่อยให้มันมาจับ ไอ้สัส กูจับมึงได้แค่คนเดียว!”
“เรื่องเข้าใจผิดนะครับน้องนิด ร่างกายกูทั้งหมดทุกส่วนเป็นของมึงคนเดียวเลย ฟอด”
“มึงรู้มั้ยว่ากูหวงของมาก หวงทุกอย่าง”
“…”
“ยิ่งเป็นมึงกูยิ่งหวง”
น้องนิดพูดอู้อี้อยู่กับอก ใจผมนี่พองฟูโคตรแม่ง ดีใจที่มันหึง มันหวงผมบ้าง ถือเป็นน้ำเลี้ยงใจในระหว่างรอคำว่ารักจากมัน
“เข้าใจแล้ว ไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว เชื่อใจกูนะเมียนะ สาบานได้”
แล้วคนในอ้อมกอดก็เงียบไป สักพักผมเริ่มรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่เสื้อ พอมองดูก็พบว่าดวงตาทั้งสองข้างของซีเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ริมผีปากเม้มแน่นไม่ยอมปล่อยเสียงสะอื้นออกมาให้ผมได้ยิน
“ร้องไห้ทำไม หืม”
เอาล่ะครับ คืนนี้ยาวแน่ๆบอกเลย พอเห็นน้ำตาของคนอย่างซี คนที่ไม่เคยซีเรียสกับเรื่องเหี้ยอะไรในชีวิต ทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างมหาศาล ผมลุกขึ้นนั่งและดึงมันขึ้นมานั่งบนตัก
“มึงเบื่อกูมั้ย เบื่อรึยัง”
ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มทั้งสองข้างซึ่งยังไม่หยุดไหลออกเบาๆ ก่อนจะดึงร่างทั้งร่างมากอดไว้ในอก
“ถามอะไรแบบนั้นวะ เก็บมาคิดขนาดนั้นเชียว แล้วที่มึงคิดเนี่ยไม่มีอะไรจริงสักอย่างเลย ไม่ต้องระแวงกู รู้เอาไว้อย่างเดียวคือกูรักมึง เลิกร้องนะ เดี๋ยวไม่สวยนะน้องนิด”
“สวยก็เหี้ยละ”
“ดีกันนะครับ”
“…”
“…”
“…ถ้ามีอีกที กูจะเฉือนโบอามึงไปปล่อยเขาใหญ่!”
“ฮ่าๆ ไม่มีวันนั้นแน่นอน เชื่อใจกู… นะ”
คางมนถูกเชยขึ้นมาให้ดวงตาของเราสบประสานกัน แววตาที่มีม่านน้ำตาบางกั้นอยู่สะท้อนภาพผมอยู่ในนั้น ก่อนที่ภรรเมียจะพยักหน้ารับ หลังจากนั้นไม่นาน ริมฝีปากสีแดงสดก็ถูกผมครอบครอง ต้องย้ำให้ภรรยารู้สักหน่อยว่าผมรักมากแค่ไหน
"อ๊ะ อื้ออออ กัน..."
ซีไม่อยู่ห้องมาหลายคืนแล้ว
บอกเลยว่าเงี่ยนเต็มแก่
งั้นคืนนี้ต้องจัดหนักๆ…
(ไอ้เฟิร์สเพิ่งให้ของเล่นใหม่มาด้วย ลองใช้คืนนี้แม่งเลย หุ หุ หุ)
--------------------------------------------------------------------------------
เอาพาร์ทสองมาส่งจ้า มาฟังฝั่งคุณสะมี้กันบ้าง ตอนนี้สั้นครื้ดดดดดจีจีนะ น้อมรับผิดแต่โดยดี (._.)
สำหรับใครที่อยากรู้ความเป็นมาว่าทำไมครูพละถึงมาถูกอกถูกใจหนุ่มวิศวะ อดใจรอน้า คุณครูจะมาอีกในตอนถัดๆๆๆๆๆไปนู้น 555555
ฝากถามคนอ่านผู้น่ารักและแบ๊วใสทุกคน อยากอ่านตอนพิเศษแบบไหนกัน
คนเขียนว่าจะแต่งตอนพิเศษซักหน่อย คอมเม้นท์ไว้เลยนะคะ จุ๊บๆๆ
เจอกันตอนหน้าเน้อ บั๊บบายค่า
หัวข้อ: ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม..เตียงเดียวกันวะ? {JETxPUN} บทที่ 5 03-03-60 (อ่าน 591966 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก