Chapter 4
"ได้บัตรคิวแล้วนั่งรอก่อนนะคะคุณป้า"
"คุณลุงรับบัตรทางนี้เลยครับ"
"ตรวจสุขภาพทั่วไปบัตรสีเหลืองนะครับ ตรวจฟันบัตรสีชมพูนะครับ ถ้าตรวจทั้งหมดบัตรสีเขียวนะครับ"
"คุณลุงนั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวถึงแล้วหนูเรียกนะคะ"
ตอนนี้ภายในเต้นท์ชาวบ้านเริ่มทยอยมากันบ้างแล้วครับแล้วก็มีพวกผมที่เป็นเด็กปี1 ปี2 ช่วยจัดบัตรคิวแล้วก็จัดที่นั่ง เรื่องการตรวจจริงๆเป็นของพวกรุ่นพี่ชั้นคลินิกกับอาจารย์ที่คอยดูแล แล้วก็มีปี3 ที่คอยเป็นผู้ช่วย การตรวจสุขภาพก็ไม่ได้เจาะลึกอะไรมากแค่ตรวจแบบทั่วไปเพราะพวกผมยังไม่สามารถทำอะไรได้มากถึงขั้นนั้นแค่คอยดูแลเรื่องการดูแลรักษาสุขภาพการให้คำปรึกษาเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้วอากาศค่อนข้างร้อนผมรู้สึกเหนื่อยจนอยากจะหาที่นอนเลยแต่ต้องคอยดูแลชาวบ้านที่นั่งรออยู่ ไอ้เป้ก็คอยถามตลอดว่าผมไหวหรือเปล่า นี่ผมแสดงอาการออกขนาดนั้นเลยเหรอ
"หลิว มึงไหวไหมเนี่ยไปพักก่อนไหม" ไอ้มองมาทางนี้แล้วเดินมาถามผมที่เพิ่งพาคุณป้ามานั่งรอ
"เออไหวดิ แค่อากาศมันร้อนเองมึง" ผมไม่อยากให้มันเป็นห่วง แค่นี้อ่ะสิวๆ
"แต่มึงซีดมากเลยนะเว้ยมึงไม่สบายหรือเปล่า ปวดหัวไหม" มันถามแล้วเอามือมาแตะหน้าผากผม ฮื่ออ
"เปล่ากูไม่ได้เป็นไรมึงไปดูชาวบ้านทางนู้นเหอะ ยังมีคนไม่ได้ตรวจอีก เดี๋ยวก็จะถึงเวลาเก็บโต๊ะแล้ว" ผมบอกไอ้เป้ให้มันเลิกถามแล้วก็เดินมาช่วยไอ้ดรีมดูจำนวนชาวบ้านที่เหลือ
"เป็นไรมึงหน้าซีดเชียว ขาดน้ำเหรอ" หนีไอ้เป้มาแล้วเจอคำถามจากไอ้ดรีมอีก วู้วว
"เปล่า กูร้อน จะมีชาวบ้านมาอีกไหมมึง" ผมก็ตอบมันไป
"ไม่น่าจะมีแล้วว่ะ เหลือแค่ที่นั่งรอไม่กี่คนนี่แหละ กูว่านะมึงอ่ะน่าจะตรวจมากกว่าชาวบ้านอีก ตั้งแต่บนรถเมื่อวานละ นอนตลอดเลยมึงไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ" ไม่มีชาวบ้านแล้วก็หมดหน้าที่พวกผมแล้วแหละเหลือรอเก็บโต๊ะเก้าอี้ไว้ใช้วันพรุ่งนี้ต่อ
"ก็กูง่วงอ่ะ แล้วนี่มึงไม่ไปตามล่าพี่หมอโอ้คของมึงหรือไง" พี่หมอโอ้คก็คือหลุดหล่อสุดสวาทของไอ้ดรีมมันมันได้ชอบพี่เขาแบบชู้สาวหรอกแต่มันจิ้นพี่เขากับเพื่อนสนิทอยู่ กูล่ะสงสารพวกเขาจริงๆ อ้อแล้วไม่ต้องสงสัยนะครับว่ามันจิ้นผมกับไอ้เป้หรือเปล่า บอกเลยว่าไม่รอดมันรู้เรื่องตอนพวกผมเรียลแล้วไงมันเลยฟินไปเดือนนึงเต็มๆ(เรียนรู้ศัพท์มาจากไอ้ดรีมมัน)
"โอ้ยมึงอย่าให้กูเมาท์ค่ะ สุดสวาทของกูโดนชะนีจัดการเรียบร้อยวิมานกูล่มเลยแม่ง แล้วเพื่อนพี่เขาเสือกกำลังจีบนังดาวอยู่ โอ้ยเซ็งยิ่งกว่าเซ็งค่า" คือมึงเรียกผู้หญิงด้วยกันว่าชะนี? แล้วนังดาวของมันเนี่ยคือน้องดาวรุ่นน้องหลีดคณะผมแต่ไอ้ดรีมมันไม่ชอบมันบอกน้องเขาทอแล แอ๊บใส มันว่างั้นนะ ผมไม่ขอออกความเห็นเพราะผมแมนมาก เป็นสุภาพบุรุษมาก
"มึงนี่ก็แปลกเนาะ งั้นกูถามดิ ถ้ามึงมีแฟนแล้วแฟนมึงเสือกค้นพบทางสว่างมีชู้เป็นผู้ชายมึงจะรับได้มะ" เอาดี้เจอคำถามนี้ก็ต้องคิดหนักละว้า
"โอ้ยมึง แล้วชายชู้หล่อมะๆๆ" เอ่อ แต่ทำไมตามันเป็นประกายขนาดนั้นวะ
"เออ หล่อ..หล่อก็ได้อ่ะ"
"กรี้ดดดดดด กูจะกรี้ดค่ะ กูจะบอกแฟนกูว่าขอให้รักกันนานๆนะไม่ต้องเป็นห่วงกูมีความสุขมาก และกูก็จะบอกชายชู้ว่าให้รักแฟนกูนานๆ อร้ายยยยยย ฟินอ่ะมึง" ห้ะ!
"อ่ะแล้วถ้าแฟนมึงมีชู้เป็นผู้หญิงล่ะ" ดูสิคำตอบมันจะเหมือนเดิมไหม
"หนอยยยย ถ้าทำงั้นนะกูจะตบๆๆๆชะนีคนนั้นแล้วบอกมันว่าผู้ชายส้นตีนแบบนี้กูให้ แล้วเดินเชิดๆเลิศๆออกมา" เชรี่ยยยยยยย มึงมีความยุติธรรมระหว่างเพศมาก
"สองมาตรฐานมากอ่ะมึง กูกลัวมึงว่ะ" ผมกลัวมันจริงๆนะ
"เอ๊า ก็กูสนับสนุนให้ผู้ชายได้กัน เอ๊ย รักกัน แหมๆ มึงไม่ต้องทำเป็นกลัวกูหรอกเพราะมึงรอดแล้วแหละ มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วไงแค่มึงรักกันนานๆโชว์หวานให้กูเห็นบ่อยๆแค่นี้กูก็ฟินจนลืมตายแล้วมึง" อะไรคือฟินจนลืมตาย โอ๊ยยย เสียดายความสวยของมันจริงๆ ผมเม้าท์มอยฝอยแตกกับไอ้ดรีมต่อสักพักชาวบ้านก็ตรวจเสร็จหมดแล้วพวกผมก็ทำหน้าที่เก็บกวาดเช็คความเรียบร้อยแล้วเดินกลับโรงเรียนกัน ซึ่งตอนนี้ผมเหนื่อยมากกกกก หิวมากกกกกก อยากอาบน้ำนอนมากกกกก แต่ทำไม่ได้เพราะถึงโรงเรียนต้องมาฟังสรุปผมของวันนี้ก่อนถึงจะได้กินข้าวแล้วก็ทำธุระส่วนตัวกัน ตอนพวกรุ่นพี่สรุปผมกันผมก็ไม่ได้ฟังหรอกพิงไหล่ไอ้เป้หลับอย่างเดียวง่วงจริงๆ พี่ๆเขาพูดจบก็มากินข้าวกันผมกินเยอะมากเพราะรู้สึกหิวมากหิวแบบกินเท่าไหร่ก็ไม่พอจนเพื่อนทักว่าผมเพิ่งไปจำศีลมาเหรอ? กินอิ่มผมก็รีบไปอาบน้ำก่อนเลยอยากจะนอนมากหัวถึงหมอนนี่แทบฝันเลยแต่ได้ยินไอ้เป้เรียกซะก่อน
"หลิวมึงเป็นไรกินยาก่อนไหมมึง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า"
"หื่อ ไม่อ่ะกูเหนื่อยเฉยๆ นอนเหอะมึงกูง่วงโคตรอ่ะ"
"อืม ถ้ามีอะไรเรียกกูทันทีนะเว้ย"
"เออๆมึงก็นอนได้แล้ว" พูดจบผมก็หลับตาทันทีแต่ก็รู้สึกว่าไอ้เป้มันขยับมาใกล้ๆแล้วจูบเหม่งผมทีนึง ทำไรว้าอายเค้า >///<
..........………………
"หลิวๆเช้าแล้วลุกไปอาบน้ำกัน" ฮื่อ ยังนอนไม่อิ่มเลย ฮึก ผมลุกขึ้นนั่งตาปรือๆมองไอ้เป้ที่ยืนรอผมไปอาบน้ำพร้อมกันผมเลยชูแขนออกไปทั้งสองข้างให้มันดึงขึ้น
"ฮึบ เด็กอะไรตัวก็หนัก" มันดึงผมขึ้นแล้วขยี้หัวอ่ะ ฮึ่ย
"ทำไม แค่นี้ทำบ่น เอาของไปถือให้หมดเลยไป" ฮ่าๆๆๆ แล้วผมก็เดินตัวลอยมาอาบน้ำโดยมีไอ้เป้ถืออุปกรณ์อาบน้ำทั้งของผมทั้งของมันแอบได้ยินมันบ่นด้วยนะแต่ผมไม่สนหรอก อาบน้ำกันเสร็จก็มากินข้าวพร้อมกันแล้วก็เตรียมตัวออกไปทำหน้าที่กันต่อวันนี้ทำงานกันวันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้เช้าก็เดินทางกลับกัน ถึงจะเหนื่อยจะร้อนกันบ้างแต่ได้เห็นชาวบ้านได้รับคำแนะนำในการดูแลตัวเองได้ถูกต้องก็ดีใจกันเพราะชาวบ้านเขาไกลหมอต้องดูแลตัวเองไม่ให้ป่วยจะดีที่สุด พอมาถึงที่เต้นท์จัดเตรียมของเสร็จชาวบ้านก็เริ่มทยอยมากันเรื่อยๆแต่ก็ไม่มากเท่าวันแรกอาจจะเป็นเพราะว่าเป็นวันสุดท้ายแล้วงานเลยไม่หนักกันมาก
"ไอ้หลิวเห็นไอ้ต้นป่าววะ" ไอ้บีมมันเดินมาถามผม
"กูเห็นมันไปหยิบกล่องยาให้อาจารย์ที่ท้ายรถว่ะ ทำไมวะ"
"พี่เป๊ะถามหาเพราะว่ามันเป็นคนเก็บว่าถุงมือยาง" ไอ้บีมมันตอบผมเสร็จมันก็เดินไปที่จอดรถ
"น้องหลิว" หือ? เสียงเรียกน่าขนลุกแบบนี้
"อ้าวพี่เป๊ะ เห็นไอ้บีมบอกว่าพี่เป๊ะถามหาถุงมือยางได้แล้วเหรอครับ" พี่เป๊ะที่ไอ้บีมมันพูดถึงเมื่อกี้พี่เขาออกตัวเลยว่าเขาเป็นเกย์ไอ้บีมไอ้ต้นมันคิดว่าพี่เขาจะจีบผมด้วยซ้ำแต่ผมไม่ขอรับรู้อะไรหรอกเพราะถ้าเราไม่สนซะอย่างใครจะทำไม
"ได้แล้วแหละถึงเวลาเปลี่ยนเวรกับเพื่อนพอดี น้องหลิวไม่สบายเหรอหน้าซีดเชียว" ทำไมต้องถามแล้วเอาหน้ามาใกล้ด้วยวะ
"เอ่อ เปล่าครับอากาศมันร้อนน่ะ"
"งั้นไปนั่งพักก่อนไหม เดี๋ยวพี่พาไป พี่.."
"หลิวอ่ะน้ำ อ้าวพี่เป๊ะขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์เป็นห่วงแฟนผม เดี๋ยวผมดูแลเองครับคงไม่รบกวนพี่ขอบคุณนะครับ" ไอ้เป้เดินมาแทรกผมกับพี่เป๊ะรัวคำพูดใส่ทีเดียวแล้วดึงมือผมออกจากตรงนั้น
"นิ่งเลยนะไม่คิดจะปฏิเสธเขาหน่อยหรือไง"
"ก็มึงมาปฏิเสธให้กูละไง แฮ่ อ่ะๆกินน้ำน้าคนดี" ก็คิดจะปฏิเสธอยู่หรอกนะแต่ไอ้เป้ดันไวกว่าไง
"แหม เดินกระหนุงกระหนิงมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันมาเชียวนะพวกมึงอายฟ้าอายดินบ้างสิคร้าบบบบ ฮิ้วว" เอา เอาเข้าไปไอ้บีมมันเดินมากับไอ้ต้นพร้อมด้วยเพื่อนในคณะอีกสามสี่คน พวกมึงนั่นแหละที่ควรจะอาย
"ถึงเวลากันแล้วเหรอวะ" ไอ้เป้ไม่สนใจเสียงเห่าพวกมันถามกลับไป
"พักแล้วคร้าบ มัวแต่อยู่ในโลกส่วนตัวจนไม่ดูรอบข้างเลยนะมึง" แหน่ะยังไม่จบนะ
"เออ พักแล้วก็ไปกินข้าวกันไปๆ" พวกผมเดินมาถึงโต๊ะที่มีข้าวพร้อมกับเตรียมไว้เรียบร้อยตักข้าวแล้วก็หาที่นั่งกันพวกมันกินกันจานเดียวก็อิ่ม แต่ผมเหรอ หึหึ ยังไม่รู้สึกว่ามีอะไรตกถึงท้องเลยต้องเบิ้ล
"ไอ้หลิวมึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ กินซะพวกกูกลัว" อยู่ดีๆไอ้ต้นมันก็ถามขึ้น มันแปลกตรงไหนวะ
"ทำไมปกติกูก็กินเยอะ"
"แต่นี่มึงกินเยอะโคตรอ่ะกระเพาะมึงมีหลุมดำเหรอวะ"
"ก็กูหิวอ่ะ ทำไม" ผมตอบมันแล้วจ้วงข้าวต่อพวกมันเลยส่งสายตาแบบหวาดๆมาให้ผมรวมถึงไอ้เป้ด้วย นี่มึงกล้ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นเหรอวะ เดี๋ยวเหอะๆ พอหมดเวลาพักพวกผมก็มาทำหน้าที่กันต่อในช่วงบ่ายชาวบ้านน้อยมากเลยได้เก็บเต้นท์กันเร็ว พวกเราช่วยกันเก็บข้าวของทั้งหมดไปไว้บนรถพรุ่งนี้จะได้ไม่ยุ่งมาก ผมก็ช่วยเก็บช่วยจัดเรียงของจนเสร็จก็เดินกลับโรงเรียนกันวันนี้มีพิธีปิดแล้วก็มีการเลี้ยงขอบคุณจากชาวบ้านกับข้าวก็เป็นอาหารท้องถิ่นอร่อยมากอ่ะ
"มึงๆต้มปลาอร่อยโคตรอ่ะเนื้อโคตรแน่นเลย" ไอ้บีมพูดขึ้นทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่อื้อหือเศษข้าวกระเด็นออกมาด้วย บอกแล้วว่าภาพพจน์มัน...หุหุ
"มึงกลืนก่อนก็ได้มั้งกูไม่แย่งพูดหรอก" ไอ้ต้นมันคงรับไม่ได้อ่ะ
"พ่อหนุ่มเป็นไงอร่อยไหมลูกทานกันเยอะๆน้า" คุณป้าที่เป็นคนทำกับข้าวเดินมาถามพวกเรา
"อร่อยมากครับป้า อร่อยทุกอย่างเลย นี่ต้มปลาอะไรเหรอครับเนื้อแน่นมากเลย" ไอ้เป้ส่งยิ้มให้คุณป้าแล้วถามถึงต้มปลาที่พวกผมชอบกัน
"ไม่ใช่ปลาหรอพ่อหนุ่มนั่นน่ะต้มงูสิง" ห่ะ งะ....งู ไม่ใช่หรอก ใช่ไหม สงสัยผมฟังผิด ต้องไม่ใช่ๆ เพราะสิ่งที่ผมเกลียดกลัวและขยะแขยงที่สุดในโลกก็คือ งู
"เอ่อ งูสิงนี่เป็นชนิดนึงของปลาหรือเปล่าวะ ฮะฮะ" เสียงไอ้บีมกระซิบถามไอ้ต้น แต่กูได้ยินว่ะ
"อู้ยยยยไม่ใช่หรอกลูกงูสิงก็คืองูนี่แหละ พวกบ้านนอกเขาจับมากินกัน ต้ม ผัด แกง ทอด อร่อยหมด แล้วจานนี้นะนี่ๆลองกินหรือยังผัดเผ็ดงูสิง พวกลุงๆในหมู่บ้านนะไปหามาขังไว้ตั้งแต่รู้ว่าพวกเราจะมาเลยนะอยากให้ได้ลองกินของดีของอร่อยกัน อร่อยใช่ไหมล่ะกินกันเยอะๆนะป้าไปดูทางนู้นก่อน" แล้วคุณป้าก็เดินจากไปทิ้งพวกผมไว้พร้อมกับรอยน้ำตา ผมนี่ช็อคเรียบร้อยกูไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับงู!!! ฮืออออออออ
"เอ่อ เปลี่ยนมากินอย่างอื่นกันบ้างเนอะเรา ฮะ........ฮะ" เสียงหัวเราะแห้งๆจากไอ้บีม แล้วมันก็เลื่อนถ้วยใส่ต้ม...กับถ้วยผัดเผ็ด....ออกไปเหลือแค่ผัดผักหวานป่าที่มีแต่ผักล้วนๆ กูกินนี่แหละปลอดภัยที่สุดและ ฮึก.. ปาดน้ำตา กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยบางคนก็นั่งเล่นนั่งคุยกันต่อบางคนก็ไปหลับไปนอนซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นหัวถึงหมอนปุ๊บหลับปั๊บ ฝันดีนะทุกคน
เช้านี้พวกผมต้องกลับมหาลัยกันแล้วครับอยู่ที่นี่ได้เรียนรู้อะไรจากรุ่นพี่เยอะได้อะไรใหม่ๆจากชาวบ้านก็เยอะ ที่สำคัญกูได้กินงู!! อ๋อย~ พวกผมเก็บสัมภาระของตัวเองเสร็จก็บอกลาชาวบ้านที่มาส่งแล้วขึ้นรถกันผมหลับตลอดทางยกเว้นตอนแวะกินข้าวเที่ยงอ่ะมาถึงมหาลัยแบบมึนๆ แต่ก็ต้องช่วยกันแบกหามของไปเก็บไว้ก่อนทั้งโต๊ะเก้าอี้อุปกรณ์ต่างๆนานา
"น้องหลิวว่างไหมคะ ช่วยพี่ยกโต๊ะตัวนี้หน่อยสิ" เสียงพี่ปันปันสาวสวย แหมไม่ช่วยไดไง
"ได้ครับพี่ปันปัน หลิวช่วย" ผมกับพี่ปันปันช่วยกันยกโต๊ะหนักพอสมควรเลยแหละ พวกผู้ชายคนอื่นๆก็แบกหามอยู่อีกทางผมยกขึ้นมาแล้วเดินไปได้สักพักไม่รู้เป็นไรรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาที่ช่วงเอวเลยสงสัยจะผิดทางมั้ง ผมก็ฝืนเดินต่อจนถึงที่เก็บแต่ผมรูสึกว่ามันปวดมากขึ้นแล้วปวดแถวช่วงท้องด้วยผมรู้สึกปวดจนเหมือนจะวูบไปยังไงไม่รู้ แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรรอบตัวเลย
"ขอบคุณมากนะน้องหลิว....น้องหลิว!!"
Tbc.
หากมีคำผิดจุดใดข้าพเจ้าก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ (โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 315642 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก