Chapter 13
"เป้"
"เป้ อยู่ไหน"
"ฮึก เป้"
ผมร้องเรียกหาไอ้เป้ตลอดทาง ตอนนี้ผมอยู่ไหนผมก็ไม่รู้มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้กับต้นไม้ ผมรู้สึกกลัวไปหมดถ้าผมไม่เจอกับไอ้เป้ ผมรู้สึกว่าป่านี้แปลกๆ ต้นไม้ก็แปลก ไม่เหมือนป่าเมืองไทยเลยแต่ก็เหมือนผมจะเคยเห็นมันที่ไหนสักที่แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสำรวจป่าหรอกนะ ผมหิวมาก ผมเอามือลูบพุงที่ตอนนี้ก็ใกล้จะ 8เดือนแล้ว เหนื่อยอ่ะ หิวด้วย แต่เอ๊ะ! กลิ่มอะไรหอมๆ ผมเดินตามกลิ่นนั้นไปเรื่อยๆจนกลิ่มมันชัดขึ้นทุกทีๆ จนมายืนอยู่หน้าปราสาทแห่งหนึ่ง คุณพระ!!! บ้านขนมอ่ะ บ้านขนมๆๆๆ
"มาหาครายเหรอจ๊ะ หลาน~" เจ้ย มียายแก่ๆคนนึงโผล่มาอ่ะ นี่ผมโผล่มาในนิทานเรื่องฮันเซลแอนด์เกรเทลเหรอวะ ใช่แน่ๆ แล้วยายคนนี้ก็ต้องเป็นแม่มดใจร้าย คงจะล่อผมด้วยขนมแล้วจับผมไปกินสินะ ฝันไปเหอะ!
"คุณยาย อยู่คนเดียวเหรอ" ผมถามคุณยายด้วยความใสซื่อ
"ช่ายแล้ว ยายอยู่โคนเดียว นั่นแม่หนูท้องใช่ไหมเฮ่อๆ น่ากิน มาๆ เข้ามาข้างในก่อนแม่หนู โฮะๆ" แม่หนูบ้านยายเด้!!! แล้วอะไรน่ากินฟระ
"..........." ผมเดินตามยายเข้าไปในบ้านแบบเงียบๆ ไหนๆก็มาถึงแล้วอ่ะ จะหนีก็ไม่รู้จะหนีไปไหน สู้เข้ามากินหนมดีกว่า แต่เดี๋ยว! แม่มดก็ต้องจับผมกินอ่ะดิหรือไม่ก็จะจับผมผ่าท้องออกเอาลูกผมมากิน ไม่นะ..
"เฮ่อๆ ตามมาแม่หนู ตามมา" ผมเดินตามยายไปจนถึงห้องครัว มีเตาอันเบ้อเร้อเลยอ่ะเหมือนในนิทานเลยแต่ผมไม่ใจร้ายพอที่จะผลักยายแกเข้าไปในนั้นหรอกนะ ยายจัดขนมหลายแบบใส่ถาดมาให้ผมแล้วชวนผมมานั่งที่อีกห้อง โห ตกแต่งด้วยขนมทั้งหมดเลยอ่ะ ฮึ้ยยย หิวๆๆ
"กินให้เยอะๆน้า กินให้อิ่มแล้วยายจะได้จับกิน เอ้ย พาไปนอน เฮ่อๆ" นั่นไง เผยออกมาแล้ว
"ยายเป็นแม่มดใจร้ายใช่ไหมล่ะจะจับผมกินด้วยผมไม่ยอมหรอกนะ" ผมจัดการจับมือยายไว้แล้วเอาเชือกที่แขวนอยู่แถวนั้นมามัดมือมัดเท้ายายไว้ นี่แหน่ะ แม่มดใจร้าย
"แก แกปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ จะมัดข้าไว้แบบนี้ไม่ได้นะ ข้าต้องเป็นคนจับแกสิ" ร้องไปเหอะยาย
"แบร่" ผมเลิกสนใจยายแล้วหันมาสนใจขนมตรงหน้า อ๊ากกกกก จะหม่ำแล้วนะคร้าบบบบบ
::
::
::
\/
"หลิว หลิวครับ"
"แจ่บๆ หง่ำๆ"
"หลิวเป็นอะไร ตื่นก่อนเร็วฝันร้ายเหรอ"
"หง่ำๆๆๆ แจ่บๆ"
"หลิวๆ เป็นอะไร"
"เห้ย! แม่มดล่ะ ขนมล่ะ" ผมสะดุ้งเพราะรู้สึกว่ามีคนสะกิดก็เจอไอ้เป้นั่งทำหน้าไม่หล่ออยู่
"ไม่มดไหน มึงฝันร้ายเหรอ" แม่งถามมาได้ จะมาปลุกทำไมวะ กูยังไม่ได้กินขนมเลยแม่ง
"มึงปลุกกูทำไมเนี่ย กูกำลังจะได้กินขนมอยู่แล้วกำลังจะเข้าปากเลยด้วย มึงจะปลุกกูทำไมๆๆๆห๊าาา" ผมจับคอเสื้อไอ้เป้มาเขย่าๆๆๆ
"เห้ยหลิวมึงเป็นไร กูเห็นมึงนอนละเมอพูดถึงแม่มดใจร้ายอะไรก็ไม่รู้เลยมาปลุกไงกูกลัวมึงกลิ้งตกโซฟาเนี่ยใจเย็นๆ" ฮึ่ย!!! หงุดหงิดๆๆๆๆๆ
"ไม่รู้แหละ มึงมาปลุกกูทำให้กูไม่ได้กินขนมอ่ะกูอุตส่าห์จับแม่มดใจร้ายมัดไว้แล้วเชียว" ผมเบ้หน้าเบ้ปากหันหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าไอ้เป้ นิสัยไม่ดี
"นี่มึงฝันอะไรเนี่ย มึงคิดว่าตัวเองเป็นฮันเซลเกรเทลเหรอวะ นี่มึงดูการ์ตูนจนเก็บไปฝันเลยเหรอเนี่ย"
"ไม่ต้องเลยไม่ต้อง กูไม่ได้กินขนมเพราะมึงๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกก โอ๊ยย" แม่งหัวเราอะไร มีอะไรน่าหัวเราะ
"มึงหัวเราะกูเหรอเป้ นี่ๆไอ้นิสัยไม่ดี" ผมจับไอ้เป้เขย่าอีกรอบจนมันหัวสั่นหัวคลอน
"ฮะๆ พอๆ ไม่หัวเราะแล้ว แม่กูกับแม่มึงมาตอนมึงหลับเอาขนมมาให้ ไม่ต้องไปบ้านขนมของแม่มดหรอก" เอ๋?
"จริงดิ ไหนอ่ะขนม" ผมรีบจับมือไอ้เป้ขึ้นมาเขย่าถาม
"ทีงี้ล่ะเปลี่ยนโหมดเลยนะ ตาโตเชียว อยู่ในครัวป้าอิ่มจัดอยู่เดี๋ยวก็ได้กินน่า" ไอ้เป้มันหัวเราะแล้วลูบหัวผม
" แล้วแม่ล่ะ" ผมมองหาแม่ๆ
"กลับกันแล้ว แม่ๆเอาขนมมาให้แล้วก็ไปโรงพยาบาลกันต่อ"
"อ้อ" ผมพยักหน้าแล้วนั่งรอขนมอย่างจดจ่อจนป้าอิ่มยกขนมออกมาให้
"ขนมมาแล้วค่ะน้องเป้น้องหลิว"
"ขอบคุณครับป้าอิ่ม ^^" ผมบอกป้าอิ่มแล้วจัดการขนมตรงหน้า ฮ๊าน่ากินกว่าขนมของแม่มดอีก ผมกินไปได้สักพักก็รู้สึกว่ากำลังโดนจ้องอยู่
"มองไร อยากกินเหรอ อ่ะ" ผมตักขนมขึ้นมายื่นไปตรงหน้าไอ้เป้มันมองแว้บหนึ่งแล้วงับช้อนในมือผมไม่ยอมปล่อย
"อื้อ ปล่อยดิกูจะกินต่อ" ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะมึง ผมใช้เวลาไม่นานกองขนมตรงหน้าก็หมดเกลี้ยง
"หึหึ เลอะหมดแล้วหลิว หันหน้ามาเช็ดปากเร็ว" ไอ้เป้จับหน้าผมให้หันไปหามันแล้วเอาทิชชู่มาเช็ดปากให้ผม
"เป้ ไม่อิ่มอ่ะ อยากกินอีก" ผมทำตาปริบๆบอกมัน
"กินเยอะแล้ว เดี๋ยวปวดท้อง มีแต่ของหวานๆทั้งนั้นเลย แม่บอกว่าไม่ให้กินเยอะด้วย"
"แล้วเมื่อไหร่จะได้กินอีกอ่ะ" ผมต้องอ้อนเยอะๆๆๆๆ
"พรุ่งนี้" พรุ่งนี้บ้านมึงเส่ะ!
"นานอ่ะ"
"กินหวานมากๆมันไม่ดี เข้าใจไหม"
"ก็ได้" ผมได้แต่งับช้อนไว้แล้วมองจานเปล่าด้วยสายตาละห้อย อยากอ่ะ >.<
ผมนั่งเล่นนอนเล่นกับไอ้เป้มันก็คุยเล่นกับพุงผมไปเรื่อยยิ่งตอนตัวเล็กดิ้นนะไอ้เป้นี่พูดไปยิ้มไปอ่ะ จนค่ำก็ไปกินข้าวกันแล้วก็กลับมาดูโทรทัศน์กันต่อเป็นรายการพากินพาเที่ยวแบบชิลๆอ่ะ พิธีกรพาไปตรอกข้าวสารแล้วชิมของกินที่ขายตามทาง โหยยยยย น่ากินอ่ะ
"เป้คร้าบบบ" ผมเงยหน้าขึ้นเรียกไอ้เป้ที่ให้ผมหนุนตักอยู่
"หืม ว่าไงครับ"
"อยากไปตรอกข้าวสารอ่ะ"
"ไปได้ยังไง ฝุ่นเยอะคนเยอะด้วย"
"แต่กูอยากไปอ่ะ อยากกินผัดไท อยากกินจิ้งหรีดทอด อยากกินอาหารอินเดีย อยากเดินข้าวสาร~"
"เดี๋ยวกูไปซื้อให้ไหม"
"ไม่เอาอ่ะ!! มันไม่ได้อารมณ์ กูอยากไปเดินอ่ะเป้จะเดินนนนนน"
"แต่มึงจะเหนื่อยนะ ฝุ่นมันเยอะด้วยมึงเดินไหวเหรอ"
"ไหวๆๆๆๆ ผ้าปิดปากก็มี นะๆๆๆน๊าาาาา หลิวอยากไปเป้น้อยพาหลิวไปหน่อยนะครับ นะๆๆๆ"
"กูไม่อยากให้มึงไปจริงๆนะหลิว เดี๋ยวมึงไม่สบาย เอางี้ไหมกูพามึงไปซื้อผัดไทซื้อทุกอย่างที่มึงอยากกินเลย แต่ไม่เดินข้าวสารได้ไหม นะ"
"งั้นเดินนิดเดียว"
"เดินนิดเดียวนี่มันเดินยังไงวะ -*-"
"ก็แบบแค่เดินซื้อของกินเฉยๆไง"
"เฮ้อออออ จะไปให้ได้ว่างั้น"
"อื้อออ อยากไปจริงๆนะเป้สุดหล่อสุดน่ารักสุดสวาทขาดใจ พากูไปหน่อยน้า เนี่ยกูไม่ได้ออกไปไหนเลยนะกูอยากเปิดหูเปิดตาบ้างอ่ะ"
"ไปก็ไปแค่ไปซื้อของกินแค่นั้นนะ"
"อื้อก็ได้" และแล้วผมก็ได้ไป เย้! ไอ้เป้มันเดินขึ้นห้องไปเอาของแล้วมันก็เดินลงมาพร้อมเสื้อคลุมตัวเท่าบ้าน แล้วก็หน้ากากอนามัย นี่มันหน้าร้อนจะเอาเสื้อคลุมไปเพื่อ?
"ถ้าจะไปเดินก็ต้องใส่ด้วย คลุมไว้มันดึกแล้วเดี๋ยวไม่สบาย" มันคงเห็นสีหน้าผมเลยเฉลยให้ ก็ดะ
"ไปตรอกข้าวสารเลยนะเป้นะ" ผมแสดงความดีใจออกนอกหน้าไปไหมอ่ะ
"แล้วออกมาแบบนี้มึงจะไม่ง่วงเหรอหลิว" ไอ้เป้ขยี้หัวผมเสร็จก็ถามขึ้นมา
"โหย ตอนกลางวันกูนอนเกือบทั้งวัน ไม่ง่วงแน่นอน"
"แต่กลับไม่ดึกนะ โอเคนะสัญญาก่อน" ไอ้เป้ยื่นนิ้วก้อยมาผมเลยเกี่ยวเข้าไป
"อื้อ สัญญาก็ได้"
"ไม่ก็ได้สิ ต้องพูดว่า'หลิวสัญญาครับเป้'" ได้ทีสั่งเลยนะ ฮึ่ย
"หลิวสัญญาครับเป้ เคมะ"
"ดีมาก" แล้วมันก็ขยี้หัวผมอีก ฮ่วย
ตอนนี้ผมสองคนมาถึงแล้วจอดรถกันค่อนข้างไกลต้องเดินหน่อย ไอ้เป้ก็เอาเสื้อคลุมมาให้ผมใส่แล้วก็หน้ากากอนามัย เหมือนผมจะไปกู้เพลิงกู้ระเบิดเลย แล้วนี่ถ้าใส่อะไรเพิ่มอีกนิดเดียวก็เป็นชุดอวกาศละ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ลั้ลลามากอ่ะได้ออกตระเวรราตรีหลังจากที่ไม่ได้ออกแรดมานานแสนนาน ผมจูงมือไอ้เป้เดินไปที่รถขายผัดไทก็จัดการสั่งมาเลย 3จาน ของไอ้เป้จานเดียวที่เหลืออ่ะของผม ได้มาแล้วก็นั่งกินมันข้างทางนี่แหละได้อารมณ์โคตรๆอ่ะ พอผัดไทหมดก็เดินหาของกินต่อ อ๊ากกกกก มีฟามสุขเอิ้กๆ
"หลิว เหนื่อยไหม"
"นิดหน่อย แต่กูยังอยากเดินต่ออยู่เลยอ่า"
"เดินอีกนิดเดียวก็พอนะ"
"ก็ได้ๆ" ผมเดินไปเรื่อยๆก็ได้ของกินมาเต็มไม่เต็มมือไอ้เป้ก็ชวนเดินกลับทางเดิมแล้วนั่งกินข้างทางเหมือนเดิมจนอิ่มแปร้อ่ะ
"เป็นไงพอใจหรือยังหื้ม"
"อื้อ ออแอ๊ว"
"ฮ่าๆ กลืนให้หมดก่อนค่อยพูดก็ได้เลอะแล้วนั่น" ไอ้เป้มันคอยเช็ดปากให้ผมเวลามันเลอะผมก็กินไปมองนู่นมองนี่ไปเพลินไปอีกแบบ
"อิ่มจัง" ผมลูบพุงโตๆแล้วหันไปยิ้มให้ไอ้เป้
"ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว กลับกันยัง"
"อื้อ กลับก็ได้ง่วงแล้วอ่ะ" ผมเอนหัวลงซบไหล่ไอ้เป้ มันก็พาดแขนมาโอบผมไว้
"ใครบอกว๊า ว่านอนเยอะแล้วไม่ง่วง"
"ก็ตอนนั้นไม่ง่วง แต่ตอนนี้ง่วงแล้วนี่"
"ครับ งั้นกลับบ้านกันนะ"
"ครับผม ^^" ไอ้เป้ลุกขึ้นยืนแล้วจับมือผมให้ยืนขึ้นด้วยผมกับไอ้เป้เดินจับมือกันไปขึ้นรถที่จอดไว้อีกฝั่ง มีความสุขอ่ะ วันนี้ผมโคตรรักไอ้เป้เลย
"เป้"
"ครับ"
"กูรักมึงอ่ะ"
"หึ กูรักมึงมากกว่าอีก" อ๋อยยยยย~
Tbc.
ไม่มีไรมาก จะรีบไปตามหาปู้จายแบบน้องเป้ ขอบคุณทุ้กกกกกกกคนนะคะ
(วิ่งออกไปอย่างนางงาม)
ปล.เนื่องจากตอนที่แล้วมีบางคนสงสัยว่าอิหลิวค้างคาใจและสงสัยเรื่องอะไร คือนางอยาก....นางก็เลยสงสัยใคร่รู้ว่าน้องเป้จะอยาก....เหมือนนางหรือเปล่านางก็เลยพิสูจน์โดยการอ่อยปั๋วค่าาาาา เค้าขอโทษที่เขียนไม่เคลีย 
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 315626 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก