Chapter 25
ผมขับรถมาตามทางที่ไอ้ต้นบอก อ้อ ผมเปลี่ยนรถแล้วนะขืนเอารถตัวเองไอ้เป้ได้รู้พอดี มันคือรถโตโยต้าแคมรี่รุ่นเดอะรุ่นเก๋ากึ๊ก รถแม่ผมสมัยเรียนมหาลัย หยิบเครื่องคิดเลขมาคำนวณดูละกันนะว่ากี่ปีมาแล้ว ถึงมันจะเก่าแค่ไหนแต่บอกเลยว่าเครื่องยังใหม่เพราะแม่ผมทั้งเปลี่ยนถ่ายทั้งดูแลเป็นอย่างดีถึงจะไม่ค่อยได้ใช้ก็เถอะ แม่ผมบอกว่าอยากเก็บไว้ดูแล้วก็อยากให้ใช้งานได้ด้วย เออว่าแต่..เรื่องรถนี่มันไม่ใช่ประเด็นนี่หว่า ตอนนี้ผมอยู่แถวๆพระราม2และคาดว่าอีกไม่นานคงเข้าสมุทรสาคร ยิ่งขับไปไกลเท่าไหร่ผมยิ่งลุ้นเท่านั้น เพื่อนไอ้เป้แม่งเรียกให้มันมาช่วยทำประมงหรือไงสัส! คิดแล้วของขึ้น ผมขับตามมันไปเรื่อยๆแบบใจเย็นๆไม่ปาดไม่แซงให้ยังพอทันรถมัน ถึงผมจะอยากรู้อยากตามมันมากแค่ไหนแต่ผมก็ห่วงลูกมากกว่านะเว้ย ขับไปเรื่อยๆและเรื่อยๆจนเจอป้ายทางไปหัวหิน!!!!!! เพื่อนมึงมีปัญหาไกลเนอะ ฟายยยยยย ขับรถจนเมื่อยตูดก็เข้ามาในตัวเมืองหัวหินเห็นรถไอ้เป้เลี้ยวเข้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ห๊ะ!นี่ชวนกันขึ้นคอนโดเลยเหรอโอ๊ยยยย อยากร้องไห้ ผัวพี่มีชู้~~ ผมรวบรวมสมาธิ รวบรวมลมปราณ ฯลฯ ตามไอ้เป้ไปจอดรถแต่ห่างไอ้เป้หน่อยเพราะไอ้เป้มีที่จอดรถส่วนตัว คิดดูดิคิดดู๊ว่ามันจะมาบ่อยขนาดไหน โอ๊ยยยยย ไม่อยากรับรู้แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วเป็นไงเป็นกัน ถ้าไอ้เป้มันมีคนอื่นจริงผมก็คงต้องปล่อยมันไปลูกแค่สองคนทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ จะปวดใจแค่ไหนก็ต้องตัดผมไม่อยากอยู่กับคนที่กล้าทำลายครอบครัวตัวเองหรอกนะ T T แม่งคิดแล้วเศร้า ผมหยิบแว่นกันแดดมาใส่แล้วก็เอาหนวดของเล่นของน้องจุนมาติดด้วยเพื่ออำพรางหน้าตาอันหล่อเหลาของตัวเองพร้อมกับคว้าแจ๊กเก็ตสีดำมาใส่ทับ เท่ชะมัด! ผมลงจากรถแล้วย่องตามไอ้เป้เข้าไปในคอนโดเห็นมันคุยอะไรสักอย่างกับประชาสัมพันธ์แล้วเดินไปขึ้นลิฟท์ แล้วผมจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันไปชั้นไหนห้องไหนถ้าไปพร้อมมันมันรู้แน่ๆ
"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ" ประชาสัมพันธ์คนสวยส่งยิ้มให้ผมแล้วถาม
"เอ่อ พอดีผมมาหาเพื่อนน่ะครับ ผู้ชายที่มาคุยตรงนี้เมื่อกี้น่ะ ไม่ทราบว่าจะบอกผมได้ไหมครับว่าเขาอยู่ห้องไหน" ผมว่าคอนโดหรูใจกลางเมืองท่องเที่ยวขนาดนี้ต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดแน่ๆ เขาคงบอกหรอก โอ๊ยยยย สิ้นหวัง
"ห้อง V1502A ชั้น 15 ค่ะ ขึ้นลิฟท์โซน A ทางนี้เลยนะคะ" ห๊ะ เธอบอกเลขห้องกับผมด้วยล่ะ เป็นไปได๊~
"อะ..เอ่อ ขอบคุณมากนะครับ" ผมบอกขอบคุณแล้วไปตามทางที่เธอบอกกดลิฟท์ไปชั้น 15 นี่มันชั้นสุดท้ายเลยนี่หว่า พอขึ้นมาถึงผมเห็นมีแค่ 2 ห้องเลยเดินหาเลขห้องที่พนักงานบอกก็เจอ โอ๊ยยยยย กลัวอ่ะผมรู้สึกว่าตัวเองป๊อดๆยังไงไม่รู้สิ แขนขามันเกร็งไปหมดหายใจติดขัด จะเคาะหรือจะเปิดเข้าไปเลยดีแต่ถ้าห้องมันล็อกล่ะ ผมมองที่ประตูอะอ้าววววว ประตูแง้มไว้นี่หว่า ผมว่ามันชักจะไม่ชอบพามากล?แล้วนะ เอาวะผมตัดสินใจผลักประตูห้องเข้าไปภายในห้องเป็นส่วนของห้องนั่งเล่นผมเดินเข้าไปเรื่อยๆแถวโซฟา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมทำเอาผมน้ำตาร่วง
::
::
::
::
::
บนจอโทรทัศน์ติดผนังฉายคลิปๆหนึ่งที่มีไอ้เป้ยิ้มให้กล้อง
'หลิวครับ ฮะฮะ ว่าแล้วว่ามึงต้องมา เขินชะมัดที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้นั่งเขียนบทตั้งนานแหนะแต่สุดท้ายก็ต้องพูดสดๆอยู่ดีถ้าให้พูดต่อหน้ากูคงเขินกว่านี้แน่ๆ เข้าเรื่องเลยนะกูรู้นะว่ามึงอาจจะระแวงกูช่วงที่กูไม่ค่อยอยู่บ้าน ก็กูไม่รู้นี่นาว่าจะทำยังไง กูอยากทำอะไรดีๆให้มึงบ้าง กูอาจเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรมาก หลายครั้งก็อาจทำให้มึงไม่สบายใจ กูไม่ค่อยบอกรักมึงไม่ค่อยหวานเหมือนคนอื่นแต่กูก็รักมึงไม่แพ้ใครนะ มึงจะรู้ตัวไหมว่าตั้งแต่มึงเข้ามาในชีวิตกูไม่มีวันไหนที่กูต้องทุกข์ใจ มึงเข้ามาทำให้กูได้รู้จักคำว่ารักทำให้ชีวิตกูไม่น่าเบื่อ มึงให้ของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตกูอย่างน้องจุน มึงรู้ไหมหลิวว่าตั้งแต่มีมึงไม่มีวันไหนที่กูเสียใจที่ได้รักมึง กูไม่ใช่ผู้ชายที่ดีแต่กูอยากดูแลมึงให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตกูจะทำได้ มึงคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตกูนะหลิว ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตกูนะขอบคุณที่รักกูขอบคุณทุกๆอย่างที่มีให้กูมาตลอดขอบคุณที่อยู่ข้างๆกูไม่ไปไหน อยู่กับกูไปอีกพันปีหมื่นปีเลยนะ ฮะฮะ พูดมาซะยืดยาวขำตัวเองว่ะ ว่าแต่มึงจำได้ไหมเนี่ยว่าวันนี้เป็นวันอะไร ไม่ใช่ว่ามัวแต่จับผิดกูจนลืมล่ะ 'สุขสันต์วันครบรอบ 7 ปี' ของเรานะ รักมึงนะหลิวน้อย ^^'
วิดิโอจบลงแล้วแต่ผมยังยืนนิ่งอยู่เลยนี่ไอ้เป้มันทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอวะ ผมสะดุ้งที่อยู่ๆก็มีคนมากอดจากด้านหลัง
"ซึ้งเลยดิเมียกูร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย" ไอ้เป้กอดผมจากด้านหลังแล้วเอาคางเกยหัวผม
"นี่มึงหลอกให้กูตามมาหรือไง" ผมปาดน้ำตาแล้วแกล้วแหวใส่มัน แม่งซึ้งอ่ะ
"กูไม่ได้หลอกนะเว้ย มึงตามกูมาเองต่างหาก"
"มึงรู้แต่แรก?"
"หึหึ กูอยู่กับมึงมานานเท่าไหร่แล้วหลิวทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงกำลังระแวงกูอย่างมาก ถ้าเป็นหลิวตัวจริงนะคงโวยวายลั่นบ้านที่กูกลับดึกขนาดนั้น เหนื่อยไหมเนี่ย ฮ่าๆๆๆ" แม่ง โดนไอ้เป้รู้ทัน
"ก็มึงแม่งนิสัยไม่ดี ปล่อยกูกับลูกให้อยู่กันตามลำพัง"
"กูขอโทษ ชอบห้องนี้ไหม"
"หืม? เกี่ยวไรกับห้องนี้"
"ที่กูไม่ค่อยอยู่บ้านก็เพราะมาจัดการเรื่องห้องนี่ไง ได้ไอ้แอมเพื่อนกูสมัยเรียนน่ะที่น้องจุนเจอที่คลินิกมาช่วย มันทำบริษัทออกแบบตกแต่งกูเลยให้มันช่วยนิดหน่อย ชอบไหมของขวัญวันครบรอบไว้เรามากันบ่อยๆเนอะ" ผมรีบพลิกตัวไปหาไอ้เปแล้วกอดมันตอบ ผมไม่คิดเลยว่าไอ้เป้จะทำอะไรแบบนี้
"มันมากไปหรือเปล่าเป้" มิน่าล่ะพนักงานถึงยอมบอกห้องง่ายๆ
"ไม่มีอะไรมากไปสำหรับครอบครัวเราหรอกหลิว" ความจริงที่ผมได้รู้วันนี้มันเหมือนผมได้ยกอกออกจากภูเขา?ผมแอบรู้สึกผิดว่ะที่ไประแวงมัน
"กูขอโทษนะเป้ที่กูระแวงมึง ไม่ไว้ใจมึง ทั้งๆที่มึงทำเพื่อกูขนาดนี้" ผมพูดอู้อี้อยู่กับอกไอ้เป้
"มึงระแวงเพราะมึงรักกูหรือเปล่าล่ะ กูเข้าใจมึงกูดีใจซะอีกที่มึงสนใจกู"
"ขอบคุณนะเป้ขอบคุณทุกอย่างเลย"
"ไม่เป็นครับ ต่อไปนี้เชื่อใจกูนะกูรักมึงคนเดียวนะหลิว อ้อไม่สิรักน้องจุนด้วย"
"อื้มมมม" ผมตอบมันแล้วยังซุกอยู่กับอกมันมันก็ยิ่งกอดผมแน่น
"ไปดูห้องกันนะ"
"อื้อ" ไอ้เป้จูงมือผมเดินดูห้องไปเรื่อยๆจากห้องนั่งเล่นตรงจะมีกระจกกั้นระเบียงที่สามารถมองเห็นวิวมุมสูงของทะเลหัวหินได้ชัดเจน สวยโคตรอ่ะ ตรงมุมห้องมีบาร์ที่แบ่งครัวไว้เป็นสัดส่วน มีห้องนอนแยกอีกสามห้องห้องแรกที่ไอ้เป้พาเข้าไปดูเป็นห้องเรียบๆแต่เป็นแบบที่ผมชอบเลยล่ะ
"นี่ห้องนอนเราชอบเปล่า"
"อื้อ ชอบดิมึงน่ารักอ่ะเป้" ผมยิ้มแล้วเดินดูรอบๆห้อง ห้องนี้ก็มีระเบียงมองเห็นวิวได้เหมือนกัน
"น่ารักก็รักกูเยอะๆล่ะ"
"รักอยู่แล้วน่า" ผมก้มหน้าพูด มันเขินนะเว้ย!
"ฮะฮะ" ไอ้เป้หัวเราะแล้วขยี้หัวผม วุ้ยเสียทรงหมด พอดูห้องนี้จนครบก็เดินออกไปดูห้องอื่น
"นี่ห้องลูก" ไม่บอกก็รู้ การ์ตูนน่ารักๆทั้งห้อง
"ลูกต้องชอบแน่ๆเลย"
"แน่น๊อนนนนเพราะคุณพ่อสุดที่รักเป็นคนเลือกเองกับมือเลยนะ" ไอ้เป้มันพูดอย่างภูมิใจ
"กว้างทุกห้องเลยอ่ะ"
"ก็เผื่อมีลูกอีกไง" เห้ย ผมยังไม่ได้เป้เรื่องผมท้องเลยนี่หว่า บอกเลยดีไหมอ่ะ เขินอ่ะ >//<
"ไปดูอีกห้องกัน" ผมที่คิดๆอยู่ก็โดนไอ้เป้ฉุดไปดูอีกห้องเป็นห้องที่ตกแต่งคล้ายๆกับห้องนอนพวกผมเพราะไอ้เป้บอกว่าเผื่อพ่อๆแม่ๆหรือคนสนิท
"กูขอไปดูที่ระเบียงนะ" ผมเดินนำไอ้เป้ไปที่ระเบียงที่จะเห็นทะเลหัวหินได้
"เป็นไงบ้างชอบไหม"
"ถามบ่อยจังนะ ทำให้ขนาดนี้ไม่ชอบได้ไงเล่า (. .)"
"ก็กูอยากทำให้ดีที่สุดนี่หว่า ถ้ามึงชอบกูก็ดีใจ"
"ไม่ว่าอะไรแค่มึงทำให้กูก็ชอบทั้งนั้นแหละ" ผมวางแขนบนราวระเบียงหันหน้ารับลม
"หึหึ น่ารักว่ะ มาจูบทีดิ๊" ขอกันหน้าด้านๆเลยนี่หว่า แต่ผมก็หันหน้าไปหามันนะ ><
"อยากจูบก็จูบดิ อื้อออออ" อ๊ากกกกก ผมจูบกับไอ้เป้บนระเบียงชั้น 15 ที่ทะเลหัวหินอ่ะ เขินๆๆๆ ฟินด้วย >///<
"ต่อที่ห้องกันนะฉลองห้องใหม่" ห๊ะ!!
"เอ่อ..คือ"
"หรือมึงยังไม่หายท้องเสีย" ท้องเสีย? อ้ออออออ ผมเกือบลืมนะเนี่ย
"เปล่าหรอกจริงๆแล้วกูไม่ได้ท้องเสีย"
"หืม?"
"คือ..." ผมจับมือไอ้เป้ขึ้นมาวางทาบที่ท้องผม
"........."
"รอให้เข้าเดือนที่ 4 ก่อนได้ไหมล่ะ เดี๋ยวลูกเจ็บ"
"มึงท้องเหรอหลิว" ไอ้เป้ดูตกใจมากอ่ะ
"อื้อออ อ๊ะ" ไอ้เป้ดึงผมเข้าไปกอด แอ่ก กูจะหายใจไม่ออกนะเว้ย!!!!
"จริงเหรอหลิว กูดีใจอ่ะขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ"
"อื้อ กอดแน่นไปแล้ว"
"กี่เดือนแล้ว"
" 3 เดือนแล้ว"
"มึงใจร้ายอ่ะไม่ยอมบอกกู"
"ก็มึงมีความลับก่อนนี่หว่า"
"ไม่มีแล้วไง
"นี่ก็บอกแล้วไง"
"ฮะฮะ ครับๆ กูดีใจจริงๆหลิว รักมึงนะ"
"รู้แล้วน่า รักเหมือนกันแหละ" ผมกับไอ้เป้ก็ยังกอดกันอยู่ที่ระเบียงนั่นแหละ อ๋อย ฟิ๊นฟิน~~~~~
Tbc.
ดึกขนาดนี้มีคนรอม๊ายยยยยย เกินเที่ยงคืนเลยแก้หัวเป็นวันที่ 31 นะตัวววว ตีหมอนรัวๆๆๆๆ ข้าบอกแล้วว่าไม่มีดราม่า อ๋อยยยยยย ข้าอยากได้แบบน้องเป้สักคน คงจะฟินน่าดู พิมพ์ไปก็อิจฉาอิหลิวไป ฮึก ไปสร้างแลนด์มาร์กต่อก่อนนะ เอ้อ เรื่องนี้มันใกล้จะจบแล้วนะตัว ไม่ใช่ไร ข้าหมดมุข 555 ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ รักคนอ่านจุ้บๆ (โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 315618 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก