Chapter 8
"หลิววันนี้ไปหาแม่กูนะ" พวกผมเรียนเสร็จแล้วกำลังเดินไปที่รถไอ้เป้ก็พูดขึ้นมา
"อือ ไปดิ" พอขึ้นรถปุ๊บไอ้เป้ก็ขับรถออกมา อ้าว นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านมันนี่หว่า
"ไหนว่าไปหาคุณแม่ไง ทำไมไปทางนี้อ่ะ"
"ไปหาที่โรงบาล แม่ได้เวลาออกเวรแล้ว" อ้อ อย่างนี้นี่เอง ผมนั่งฟังเพลงไปนั่งเล่นคุ้กกี้รันไป(ผมไม่ได้ซื้อเพชรหรอกนะไม่ต้องเป็นห่วง เพราะผมงก) ไม่นานมันก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถแล้วพวกผมก็เดินไปที่ห้องพักของแม่ไอ้เป้
"สวัสดีครับแม่ อ้าวแม่อยู่นี่ด้วย" ผมยกมือไหว้คุณแม่ แล้วเจอแม่ผมด้วยปกติวันนี้แม่ผมไม่เข้าเวรนี่ เผื่อใครจะไม่รู้แม่ผมเป็นหมอศัลยกรรมเลยนะทั้งแม่ผมแม่ไอ้เป้ก็ยิ้มให้แล้วเดินมากอดผมทั้งสองคนเลย
"แกนะแก อยู่ดีๆก็ออกไปไหนไม่รู้ เขาตามหากันให้ทั่ว" แม่ผมไม่รอช้ารีบว่าทันทีเลย ฮ่วยยย ก็ไม่ได้ตั้งใจหนีไปนี่หว่า _._"
"เอาน่านก น้องหลิวเป็นไงบ้าง มีอาการอะไรไม่ดีหรือเปล่า" แม่ไอ้เป้ห้ามแม่ผมก่อน อาการอะไรไม่ดี ผมอ่ะปกติดีทุกอย่าง ไม่นับเมื่อเช้าที่ลุกมาอาเจียนนะ
"ก็ ปกตินะครับแม่ มีแค่เมื่อเช้าเวียนหัวนิดหน่อย"
"อ้าว ทำไมมึงไม่เห็นบอกกูเลย" ไอ้เป้ถามขึ้นมา
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไง" ผมอ่ะโคตรจะปกติเลย เห็นในละครเวลานางเอกท้องต้องกินข้าวไม่ลงเหม็นกับข้าว เหม็นนู่นเหม็นนี่ กับผมนะแค่ได้กลิ่นของกินก็น้ำลายไหลละ
"หลิว ไปห้องตรวจกัน ตอนนี้คนไม่ค่อยมีแล้ว มาลูก" ห้องตรวจ ไปทำไมอ่ะ ผมหันไปมองหน้าแม่ผมที ไอ้เป้ที ใครก็ได้อธิบายหน่อย! แล้วผมก็ถูกแม่ไอ้เป้ลากไปที่แผนกสูตินารีเวชจนได้ โดยมีแม่ผมกับไอ้เป้ตามเข้ามาด้วย
"2 เดือนแล้วนะน้องหลิว ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างไหม" ความเปลี่ยนแปลงเหรอ อืม..
"ก็มีเมื่อเช้าเวียนหัวแล้วก็อาเจียน ก่อนหน้านั้นก็เหนื่อยง่าย ก็หิวบ่อยด้วยครับแม่"
"อืม ก็เป็นอาการปกตินะ แล้วรู้สึกเหม็นอะไรหรือได้กลิ่นอะไรแปลกๆบ้างไหม"
"ไม่นะครับแม่ หลิวไม่เคยเหม็นอะไรเลยหลิวกินได้ทุกอย่างด้วย" จริงๆนะ ผมกินได้หมดเลยไม่ได้กลิ่นอะไรไม่ดีด้วย
"ดีจริงๆเลยไม่มีอาการแพ้ งั้นแม่ขอตรวจชีพจรหน่อยนะ" คุณแม่ก็ตรวจนู่นตรวจนี่เยอะแยะไปหมด ผมเองก็อยู่นิ่งๆให้คุณแม่ตรวจ
"ชีพจรปกตินะ หลานแม่ก็ปกติดี ไม่อยากจะเชื่อเลย" คุณแม่ตรวจผมเสร็จก็พูดขึ้นมา ลูบหัวผมด้วยอ่ะ
"นั่นสิ แล้วยิ่งน้องเป้มาเล่าเรื่องที่เราฝันให้แม่ฟังอีกแม่ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้มีอยู่จริง" ครับ หลิวก็ไม่อยากจะเชื่อครับว่ามีอยู่จริงถ้าหลิวไม่ได้คุยกับลุงในกระจก ฮึก
"หลิวโอเคหรือเปล่าลูก กังวลกับเรื่องนี้หรือเปล่า แม่ๆพร้อมจะอยู่ข้างน้องหลิวนะ คุณพ่อน้องเป้ก็รู้แล้วก็ดีใจมากเลยนะ พ่อเราก็เดี๋ยวบินกลับมาแล้ว ทุกคนดีใจกันหมดเลย แต่แม่ก็อยากจะรู้ด้วยว่าน้องหลิวคิดยังไง" เห้ย อย่ามาทำซึ้งกันดิ ไปไม่เป็นเลยเนี่ย
"หลิวโอเคครับ ตอนแรกหลิวก็กลัวว่าจะรับไม่ได้กัน แต่ตอนนี้หลิวรู้แล้ว"
"ดีแล้วลูก แล้วเรื่องเรียนล่ะ"
"หลิวก็จะไปเรียนเหมือนเดิม หลิวไม่อยากหยุดเรียน"
"เอางั้นก็ได้ แม่มานับดูแล้ว ช่วงที่ท้องใหญ่ก็ปิดเทอมใหญ่พอดีแล้วน่าจะคลอดก่อนเปิดเทอม หลิวทำเรื่องฝากครรภ์ที่นี่นะ แม่จะดูแลเอง" แม่ไอ้เป้น่ารักอ่ะ แม่ผมก็น่ารักนะไม่เชื่อคอยดู
"เออ แกไม่ต้องหยุดเรียนหรอกน้องหลิว ใครถามแกก็บอกไปเลยว่าท้อง คิก" นั่นไง.. แต่แม่ก็กอดผมตลอดเลยนะ
"เอ่อ แม่ แล้วเป้จะรู้ตอนไหนอ่ะว่าเป็นผู้หญิงผู้ชาย" ไอ้เป้ที่เป็นตัวประกอบอยู่นานถามขึ้นมา
"มันก็แล้วแต่นะ สัก 5-6 เดือนก็ดูได้ ต้องดูเด็กด้วยว่าจะเปิดขาให้เราดูหรือเปล่า พาน้องหลิวกลับบ้านพักผ่อนได้แล้วเป้ เอ้อ ไปเอายาด้วย ไว้แม่จะไปเยี่ยม" มันตื่นเต้นแปลกๆอ่ะ
"ขอบคุณครับแม่ สวัสดีครับ" ผมไหว้ลาแม่ผมกับแม่ไอ้เป้แล้วเดินมารับยา ฮื้อ ไม่อยากกินยา -*-
"มึง ทำไมยามันเยอะแบบนี้อ่ะ ไม่กินได้ไหมอ่าาาาา" ผมเปิดถุงยาดูตอนขึ้นมานั่งบนรถแล้วแบบ ตกใจ! เลยหันไปหามันพร้อมทำตาปริปๆ
"เกรงว่าจะไม่ได้นะครับ" มันหันมาตอบผมแล้วยักคิ้วทำหน้ากวนตีนผมด้วยอ่ะดูดิ ไอ้คนนิสัยไม่ดี! ผมไม่ยอมคุยกับมันเกือบตลอดทาง หึ!
"หลิว"
"...(ฉี่)..." เข้าใจมุขไหม เงียบฉี่อ่ะ ก๊ากกกก
"หลิวครับ"
"......."
"ที่รัก"
"หลิวสุดที่รักของเป้"
"........" เมื่อยแก้มอ่ะ เก๊กขรึมนาน
"หลิว อย่างอนกูดิ กูอยากให้มึงกินยา เดี๋ยวไม่แข็งแรงไม่รู้ด้วยนะ" ไม่รู้ไม่ชี้หรอก คนอย่างผมอ่านะ คิดเหรอว่าแค่คำพูดหวานๆเลี่ยนๆมันจะทำให้ผมใจอ่อน....
"เออ รู้แล้ว กินก็กิน" ก็นะ..
"เก่งมากเลยยยยย" ไม่พูดเฉยเอามือมาขยี้หัวผมอีก ไม่นานก็มาถึงหน้าบ้าน เจอคุณนายตำรวจบ้านข้างๆด้วย
"น้องเป้น้องหลิวมาพอดีเลย ช่วยป้าหน่อยสิลูก นะๆ ป้าไม่รู้จะทำยังไง" คุณป้าหน้าตาเคร่งเครียดร้อนรนมากเลย
"มีอะไรเหรอครับคุณป้า"
"น้องวนิดาลูก น้องวนิดาเหมือนจะคลอดน้องเลย ป้าทำอะไรไม่ถูกเลย ช่วยป้าหน่อยนะ" ไม่ต้องตกใจนะครับ น้องวนิดาเนี่ยเป็นหมาหน้าตาโคตรโหด โคตรไม่เข้ากับชื่อ ตอนผมได้ยินคุณนายแกเรียกชื่อครั้งแรกแทบสะดุดอากาศหน้าคะมำ จะขำก็ไม่กล้ากลัวผัวแกเอาปืนมาทุบหัว โทษฐานไปขำลูกสาวตัวเดียวของบ้าน เพราะบ้านนี้ไม่มีลูกกัน
"เอ่อ ผมไม่มีความรู้เรื่องนี้นะครับอีกอย่างจริงๆแล้วน้องวนิดาเธอก็น่าจะคลอดเองไม่ใช่เหรอครับ เป็นปกติของสุนัขหรือเปล่า" ไอ้เป้ตอบคุณนายไป
"ก็เราสองคนเรียนหมอไม่ใช่เหลอลูก ป้าไม่กล้าปล่อยให้น้องคลอดเองหรอก นะๆๆๆ ช่วยป้าหน่อยนะ" หมอฟันป้าหมอฟัน มันคนละเรื่องกับการทำคลอดหมาเลยนะเนี่ย ผมกับไอ้เป้ก็มองหน้ากันดิ
"ลองดูก็ได้ครับ ป้านำไปเลย" ผมเป็นคนตอบป้าแกเอง แค่ทำคลอดหมาเอง มันจะไปยากอะไรวะ
"เอ๋งๆ บ๊อกๆ โฮ่งๆ" คือ...หน้ามึงโหดไปไหนวะ แล้วเลือกสักอย่างได้ไหมจะเห่าแบบไหน ไอ้หน้าหมาเอ๊ย!
"โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เจ็บนะคะน้องวนิดาลูกแม่ ให้พี่เขาช่วยหนูคลอดน้องนะ" ถ้าหลับตาผมคงคิดว่าตัวเองอยู่ในห้องคลอดแล้วตรงหน้าคือหญิงสาวที่นอนบนเตียงขาหยั่ง = ="
"เอ่อ เป้ แล้วเราต้องเริ่มตรงไหนวะ ต้องดูปากมดลูกด้วยไหมว่าเปิดหรือยัง หรือว่าต้องบอกให้น้องวนิดาเบ่งด้วยปะวะ" ผมกระซิบถามไอ้เป้เพราะไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
"กูว่าเราน่าจะปลอบน้องวนิดาด้วยนะว่า 'ไม่เจ็บครับ ไม่เจ็บ นิดเดียวนะครับน้องใกล้ออกแล้ว' งี้ด้วยนะเว้ย น้องจะได้ไม่กลัว" อืมๆ ความคิดไอ้เป้ดีว่ะ
"อู้ยยยย กระซิบกระซาบอะไรกันลูก มาช่วยน้องเบ่งหน่อยเร็ว" นั่นไง..
"เอ่อ น้องวนิดา เบ่งนิดนึงน้า เดี๋ยวน้องก็คลอดแล้วน้า เบ่งเร๊วๆ อื๊ดดดดดด" แม่งปวดขี้เลย T T
"ออกแล้วๆๆๆๆ โถ่ หลานยาย จะมีกี่ตัวนะ" คุณป้าดีใจจนน้ำตาไหล แต่ผมนี่ขี้จะไหล ฮ่วย = =
"เอ๋ง~" ร้องซะน่ารักเชียว ไม่ค่อยเข้ากับหน้าเลยนะ และแล้วคุณน้องวนิดาเธอก็คลอดลูกออกมา 3 ตัว แหมแต่ละตัวนี่ทั้งหน้าทั้งสีไม่เหมือนกันเลย ลูกสาวคุณนายนี่ใช่ย่อยนะเนี่ย
"โอ๋ๆ หลานยาย แหมน่าเกลียดน่าชังเชียว มีทั้งหลานสาวหลานชายชื่ออะไรกันดีน้า อืม..หลานสาวสีขาวนี่ชื่อน้องนวลจันทร์ หลานสาวสีดำชื่อน้องผ่องศรี แล้วหลานชายสีน้ำตาลชื่อน้องประจักษ์แล้วกันเนาะลูก หนูชอบชื่อนี้ไหมคะวนิดาลูกแม่"
"เอ๋ง~"
"ชอบใช่ไหมคะ เดี๋ยวคุณแม่ไปหานมมาให้หนูบำรุงนะลูกนะคุณแม่จะรับขวัญหลานด้วยนะลูก" แล้วคุณป้าก็เดินเข้าครัวไป เอ่อ คุณป้าลืมอะไรไปหรือเปล่าวะ คือลืมไปไหมว่าพวกผมยังอยู่ ไอ้เป้หันมามองหน้าผมแล้วเราก็พยักหน้าให้กันแล้วถีบตัวเองออกมาจากบ้านหลังนั้น เอาเป็นว่าผมจะลืมไปแล้วกันนะป้านะว่าเคยเรียกพวกผมไปช่วยทำคลอดลูกสาวป้า
Tbc.
ถือว่าบุญกุศลที่ช่วยคุณน้องวนิดาคลอดลูกครั้งนี้จะช่วยให้แกคลอดลูกง่ายๆนะอิหลิว คิก คิก
ยังรักทุกคนเหมือนเดิม
(โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 315951 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก