Chapter 29
สวัสดีทุกโคนนนนนนนนนน ยังจำผมกันได้หรือเปล่า ผมหายไปนานเนอะ ไม่ได้เจอกันเลย ก็แหมคุณๆก็รู้ว่าก่อนหน้านี้ผมวุ่นวายขนาดไหน (ตอนนี้ก็ยังวุ่นวายอยู่นะ) หลายคนอาจจะเป็นห่วงผมกัน แต่ผมสบายดีแล้วนะหายห่วง ก็หลังจากที่ผมงอแงเรื่องที่ไอ้ตัวเล็กอาการไม่ค่อยดีน่ะก็มีไอ้เป้สามีดีเด่นแห่งดาวโลกคอยปลอบคอยดูแลทั้งลูกทั้งเมีย (พูดแล้วก็คัน..เอ๊ย เขิน) คุณหมอเขาก็ดูแลกันอย่างใกล้ชิดน้องจิณ(มีชื่อแล้วนะ)ลูกชายคนเล็กก็อาการดีขึ้นจนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หลายคนอาจสงสัยว่าใครตั้งชื่อ ก็น้องจุนไงล่ะที่เลือกมาจากชื่อที่คุณย่าคุณยายจดๆไว้ ผมถามว่าทำไมถึงเลือกชื่อนี้ลูกชายคนโตที่น่ารักก็ตอบกลับมาอย่างมั่นใจว่า ...'น้องจุนนับตามเลขที่ในห้องเรียนของน้องจุนไงคุณแม่' ก็เป็นอันว่าจบปิ๊ง! ก็นะนั่นมันก็ผ่านมาตั้งเกือบปีละ ถ้าถามถึงชีวิตปัจจุบันของผมน่ะเหรอ
เช้า
ชงนม เปลี่ยนผ้าอ้อม อาบน้ำให้น้องจิณ มีเป้น้อยช่วยบ้าง
'หง่ำๆ'
'เจ้ยยยยย.. น้องจิณไม่เอาลูก ไม่เอาขวดแชมพูเข้าปากนะ'
'แง่ะ..ปู้ดดดดด'
'น้องจิณ ไม่เล่นน้ำลายสิ ไม่อ๊าววววววว อย่าเล่นอึด้วย โอยยยย'
****************************
อาบน้ำ ช่วยน้องจุนแต่งตัว มีเป้น้อยช่วยบ้าง
'คุณแม่ ถ้าน้องจุนใส่กระโปรงจะสวยไหมอ่า >~<'
'เอ่อะ น้องจุนเป็นผู้ชายต้องใส่กางเกงสิครับ'
'แล้วใส่กางเกงจะสวยไหมอ่าคุณแม่'
'หล่อครับลูก หล่อออออ'
'ว๊าาาาา...อดเลย' (คืออดอะไรครับลูก) -.-
********************************
จัดการภารกิจส่วนตั๊วส่วนตัว มีเป้น้อยช่วยบ้าง หืม???
'หลิว อาบน้ำพร้อมกันนะ'
'เพื่อ?'
'รักษ์โลก รักน้ำ ประหยัดเวลาด้วย'
'แต่ไปทำงานสายทุกวัน??'
'แหะๆ' แหะ...พ่อ...งงงงง
*************************************
กลางวัน
หว่านล้อมคนไข้ หืม???
'งื้อออออ ไม่อาวววว หนูม่ายถอนน ฮื่ออออแม่จ๋าาาา'
'ไหนๆคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ หมอถอนไม่เจ็บเลย หกล้มเจ็บกว่าตั้งเยอะแหนะ อ้าปากนะครับคนเก่ง'
'ฮึก ฮื่อ'
'โอ๋ๆ ถอนเสร็จเดี๋ยวหมาเอาลูกหมอ หือ? เดี๋ยวหมอเอาลูกหมาสีชมพูให้เนาะ อ้าปากเร๊วว'
'แง๊~~~~~~~~~~~ หนูกลัวหมาาาาาาา ฮื่อออออออ'
(เวรของตรู=.=)
****************************************
เย็น
เวลาของครอบครัว
'น้องจิณ~~~~~~~ พี่น้องจุนกลับมาแล้ววว มาเล่นกันนะ'
'แอ้..เอิ้กๆ'
'วันนี้พี่น้องจุนได้วาดรูปด้วยนะ นี่ไงๆสวยใช่มะล่าาา'
'แหงะๆ เอิ้กๆ'
'คิกๆ น้องจิณชอบเหรอ'
'เอิ้กกกกก'
มันก็เกือบจะดีนะถ้า...
'หง่ำาาาาาาาา......'
'จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก คุณแม่!!!!!!!!!! น้องจิณหม่ำแขนน้องจุน ฮื่อออออออ คุณแม่ ช่วยน้องจุนด้วย'
'แฮ่... หง่ำๆ'
'งื้ออออออออออออ คุณพ่อ!!! คุณแม่!!! อ๋อย~'
*********************************
กลางคืน
บำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ต่อสามี อันนี้บอกเลยว่าไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่...
'อ๊ะ.. อ๊ะ เป้ มะไม่เอานะ อื้อออ'
'ไม่เอาจริงดิ อ๊ะ..'
'อ่ะ อื้อ มะ ไม่เอาที่พื้นสิ มะ มันเย็นหลัง' = =
'งั้น อยู่ข้างบนนะ อ๊า'
'อื้อออออ อ๊าาา อ๊ะ อ๊ะ ระ แรง อ๊ะ'
'ระ แรงไปเหรอ'
'มะ ไม่ แรงกว่านี้ อ๊า เป้...' (อืม ไม่สันทัดเลยยยยยยยยยยยย)
*****************************
เช้า... วนลูปเดิม
นี่แหละครับการใช้ชีวิตในแต่ละวันของพวกผม ผมไม่รู้ว่าเราเบื่อกันบ้างหรือเปล่าที่อยู่กันแบบนี้ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมเกิดความรู้สึกเฉยหรือเบื่อผมก็แค่เดินเข้าไปกอดไอ้เป้แน่นๆแค่นั้นเอง สิ่งที่ผมกับมันต่างเจอมาด้วยกัน ทุกข์ด้วยกันสุขด้วยกัน ความรู้สึกของกันและกันมันสำคัญกว่าอะไร ถ้าถามว่าผมเหนื่อยไหมกับการที่ผู้ชายธรรมดาๆอย่างผมต้องเจอเรื่องที่ไม่เหมือนใคร ไม่ได้ใช้ชีวิตปกติแบบที่ผู้ชายทั่วไปได้ทำกัน ไม่ได้ม่อสาว ไม่ได้เที่ยวอย่างที่เคยชอบ แต่กลับต้องเรียกตัวเองว่าแม่ ต้องอยู่ในฐานะที่เรียกว่าเมีย ต้องเลี้ยงเด็กๆที่เกิดจากตัวเอง สิ่งเหล่านี้ผมไม่โกหกว่าเหนื่อย แต่ก็แค่ร่างกาย ส่วนจิตใจผมบอกได้เลยว่าผมมีความสุข สิ่งที่ผมต้องเจอมันเทียบไม่ได้เลยกับความรักที่ได้รับอย่างมากมาย ความสุขในแต่ละวันที่ผมมีมันทำให้ผมคิดว่าผมโชคดีซะอีกที่ได้พบเจอกับสิ่งเหล่านี้ บางที ถ้าผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้เจอเป้ ไม่ได้เจอลุงที่เสกมดลูกเข้าท้องผม ผมอาจจะไม่มีความสุขเท่าวันนี้ก็ได้ หรือบางที ผมอาจจะยังไม่รู้จักคำว่ารักเลยด้วยซ้ำ...
"หลิวววววววววววว!!!! ลูกกัดกางเกงในกู~~~~~~~ น้องจิณ มันไม่ใช่ของกินนะลูกกกก"
เห็นไหมล่ะ ว่าชีวิตผมน่ะมันน่าตื่นเต้นขนาดไหน
:
:
:
:
:
:
The end
.
.
.
.
.
.
.
ซะเมื่อไหร่ล่ะ
"หลิว" เป้น้อยเดินหัวฟูมาหาผมที่กำลังชงนมให้น้องจิณอยู่
"หื้มม" ผมชงนมเสร็จแล้วหันหลังกลับก็ไปชนกับเป้พอดี
"ไปเที่ยวกัน"
"อะไรวะ อยู่ๆมาชวนไปเที่ยว"
"ก็คอนโดที่หัวหินอ่ะ ไม่ได้ไปนานแล้ว น้องจุนก็คงอยากไป อีกอย่างน้องจิณก็เกือบจะขวบนึงแล้ว ก็เลย..แบบว่าชวนดู เผื่ออยากไป" ไอ้เป้ส่งสายตาน่าสงสารมาให้ผมแถมยังก้มหน้าเหมือนเด็กอยากได้ของ อืมมม มึงเป็นลูกกูสินะ
"ฮะๆ ไปก็ไปดิ ใครจะว่าอะไรล่ะ เห้ยยย แม่ง เดี๋ยวนมหก ห่า" คือดีใจไปไหมครับเล่นเอาขวดนมในมือแทบร่วง
"จริงนะ ไปพรุ่งนี้เลยนะ ลาโรงเรียนให้น้องจุนสองวันนะจะได้ยาวไปถึงเสาร์ อาทิตย์เลย นะๆ"
"แล้วคลินิกอ่ะ ปิดไว้?"
"อื้ออออ ^^" นี่ผมมีไอ้เป้เป็นลูกอีกคนจริงๆใช่ไหมเนี่ยยยย
..............................
บ่ายนี้ที่...หัวหิน เป็นถิ่นมีหอย อุตส่านั่งคอย จนหอยติดหิน หืม?????? เอาล่ะทุกคนก่อนที่จะเข้าสู่ความเสื่อมไปมากกว่านี้ผมขอตัวเอาสัมภาระไปเก็บบนห้องก่อนนะ เพราะพวกผมเพิ่งจะมาถึงไม่นานมานี้เอง ที่มาก็มีแค่ผมเป้น้อยแล้วก็ลูกๆ ส่วนพ่อๆแม่ๆ ชวนมาแล้วแต่ผลที่ได้คือ..
พ่อแม่เป้
"มึงจะไปมึงก็ไปแต่พวกมึงสิ กูก็จะไปเที่ยวกับเมียกูเหมือนกัน"
พ่อแม่ผม
"ไม่ว่าง จะไปล่องเรือกับเมียที่ยุโรป"
โด่ววววว ไม่เที่ยวเมืองไทยใช้ของไทยกันเลย ปล่อยพ่อๆแม่ๆเขามีความสุขกันไปเถอะครับ มาสนใจผมดีกว่า หลังจากเก็บของเสร็จผมก็เห็นไอ้เป้กล่อมน้องจิณให้นอนข้างๆพี่ชายที่หลับไปก่อนแล้ว ส่วนผมพอเห็นลูกหลับก็อยากหลับบ้างเลยนอนข้างเด็กๆซะเลย ฝันดีทุกคน...แต่แหมไม่อยากจะอวด ผัวจุ๊บเหม่งด้วยแหละ หึหึ
ผมตื่นมาก็ตอนเย็นแล้วมองหาไอ้เป้กับเด็กๆก็ไม่เจอ หวังว่าคงไม่มีใครมาลักพาตัวลูกผมไปนะ = = ขณะที่ผมกำลังมโนอยู่นั่นเองก็เจอกับโพสอิทแปะอยู่ที่โคมไฟข้างเตียง
'ตื่นแล้วลงมาที่สวนลอยฟ้าชั้น 10 นะ คิดถึง >< ...จากผัว'
ผัว พ่อ..งงงง ไอ้เป้มันจะเล่นอะไรของมันไม่รู้ ตามๆมันหน่อยละกัน ผมเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้วยกเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้า (อย่าๆ อย่าบอกว่าไม่เคยทำ) พอจัดการตัวเองเรียบร้อยก็ย้ายตัวเองไปตามที่ไอ้เป้บอก ที่นี่มีสวนลอยฟ้าด้วยเพิ่งรู้ พอถึงชั้น 10 ผมก็เดินไปมั่วๆก็เจอประตูกระจกที่มองออกไปจะเจอกับสวนขนาดกลางผมเลยเลื่อนประตูออกไปก็เจอกับสวนลอยฟ้าที่โคตรสวย มีน้ำตกจำลองด้วยอ่ะ ยังไม่ทันจะได้ชมความงามอะไรมากก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ดังขึ้นมาซะก่อน
...ทุกครั้งที่ฉันสับสน ค้นหาว่าชีวิตคืออะไร
ค้นลึกไปในความหมาย ว่าอะไรที่ชีวิตฉันนั้นต้องการ
เธอนั้นเองคือคำตอบ ที่ค้นหามาเนิ่นนาน
สิ่งเดียวที่ต้องการ ก็คือการได้อยู่คู่กับเธอ
แค่มีคนอย่างนี้สักคน มาอยู่คู่กัน ฉันรู้ว่าตัวฉันไม่ต้องการใครๆ
สุดแผ่นดินแผ่นฟ้าที่กว้างใหญ่ จะมีคนมากมาย เพียงเธอผู้เดียวเพียงพอ
และแม้ว่าเธอสับสน เหลียวหาใครสักคนที่เข้าใจ
และแม้ว่าเธอหวั่นไหว ไม่เจอใครที่เธอได้ค้นหามานาน
ตัวฉันขอเป็นคำตอบ หากแม้ว่าเธอต้องการ
โปรดมองฉันให้นาน ว่าเธอจะต้องการบ้างมั้ย
แค่มีคนอย่างฉัน และเธอมาอยู่คู่กัน ฉันรู้ว่าตัวฉันไม่ต้องการใครๆ
สุดแผ่นดินแผ่นฟ้าที่กว้างใหญ่ จะมีคนมากมาย เพียงเราสองคนเพียงพอ...
เสียงนุ่มๆของไอ้เป้จบลงพร้อมเสียงกีต้าร์ที่มันเล่นเอง แต่มันยังชัดในความรู้สึกผม ไอ้เป้ร้องเพลงให้ผมเชียวนะ...
"ขอบคุณที่เป็นมึงนะหลิว กูรักมึงมากนะ" ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป แค่หันหน้าเข้าไปกอดไอ้เป้ที่เดินมาหาผม ผมบอกแล้วว่าสิ่งที่ผมได้รับมันค่ามากขนาดไหน...
"ขอบคุณที่เป็นมึงเหมือนกันเป้"
End
*ศิลปิน : ปั่น ไพบูลย์เกียรติ เขียวแก้ว
เพลง : บอกรัก
ฮื่อออออออออ เดินทางมาถึงตอนนี้จนได้สินะ
บอกเลยว่าจบยากมาก แก้แล้วแก้อีกไม่รู้จะจบยังไง ถ้ามันแปลกๆข้าขอโทษจริงๆ เราอยากจะบอกว่าขอบคุณทุกๆคนจริงๆนะคะที่อ่านเรื่องนี้
เป็นเรื่องแรกของเรา ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ น้อมรับทุกคำติชม อะไรดีไม่ดีเราจะเอาไปปรับปรุง ถ้าไม่มีคนอ่านเราคงแต่งไม่จบ ขอบคุณจริงๆ จากก้นบึ้งหัวใจ -/\- รักคนอ่านนะจุ้บๆ
ว่างกว่านี้จะแวะเอาตอนพิเศษมาให้น้าาาา โบกมืออย่างนางงาม
ปัจฉิมลิขิต แจ้งย้ายยังไงอ่าาาาาา T T
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 315632 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก