Chapter 10
"เมอร์รี่จะจีบพี่เป้ค่ะ พี่หลิวช่วยเมอร์รี่จีบพี่เป้ด้วยนะคะ ^^" ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำตัวเป็นนางเอกผู้ใสซื่อก็มีเสียงเรียกซะก่อน ว๊า
"อิหลิว คนโคตรเยอะอ่ะมึงไอ้มีมี่หายไปเลย แล้วพวกอิเป้ยังไม่มาเหรอวะ" ไอ้ดรีมเพื่อนนางเอกผู้ไม่ยอมใครได้ปรากฏกายขึ้น
"เออดิ ยังไม่มีใครมาเลย กูหิวจนจะแทะโต๊ะกินแล้วแม่ง" เห้ย เป็นนางเอกมันต้องทำหน้าเศร้าไม่ใช่เหรอวะ
"เออ เดี๋ยวก็มาแหละมึง ถ้ามึงหิวกินกับกูก่อนดิวะเดี๋ยวปวดท้องนะมึง"
"มึงกินไปเหอะ คงอีกไม่นานหรอก" คุณๆว่าผมลืมอะไรไปหรือเปล่า
"เอ่อ...พี่หลิวคะ พี่หลิวได้ยินที่เมอร์รี่พูดไหมคะ" หือ แล้วตัวร้ายที่ถูกลืมก็ได้ทวงบท
"อ๋อ ได้ยินๆๆ ไว้พี่จะรับไว้พิจารณานะ" พิจารณาว่าจะมัดมือมัดเท้าไอ้เป้เก็บไว้ที่บ้านยังไง ไอ้ดรีมมันมองผมทีมองน้องเมอทีอย่างสงสัยใครรู้ หึ ถ้ามึงรู้นะมึงอยู่ไม่สุขแน่ เลือดสาววายรุนแรงซะขนาดนี้
"เรื่องอะไรกันวะ หนูชื่ออะไรเหรอหน้าคุ้นๆอยู่คณะพี่หรือเปล่าจ๊ะ" แล้วไอ้ดรีมเพื่อนนางเอกก็สอบถามประวัตินางร้าย
"หนูชื่อเมอร์รี่คริสต์มาสค่ะ เรียกเมอร์รี่เฉยๆก็ได้นะคะเมอร์รี่ไม่ได้เรียนทันตะฯหรอกค่ะแต่เป็นเพื่อนดาว" คุณน้องเมอเธอก็ตอบคุณเพื่อนดรีมด้วยรอยยิ้ม
"อ๋อออออออออออออ แล้วมานั่งทำอะไรที่นี่จ๊ะไม่มีเพื่อนเหรอ" อุบ๊ะ! ถ้ากูโดนถามแบบนี้กูวิ่งไปหลบมุมร้องไห้อ่ะ
"เมอร์รี่หาเพื่อนไม่เจอค่ะเลยมาขอพี่หลิวนั่งด้วยแล้วก็ขอร้องอะไรพี่หลิวนิดหน่อยอ่ะค่ะ" ถ้าเป็นคนอื่นผมคงมองว่าน่าเอ็นดู...
"ขอร้องหลิว? สนิทกันเหรอจ๊ะ" เพื่อนนางเอกกัดไม่ปล่อยจริงๆ ผมในฐานะนางเอกควรจะห้ามปรามเพื่อนแล้วบอกว่าไม่มีอะไรใช่ไหม อืมๆ
"เห้ยดรีม ไม่มีไรมากหรอกมึงน้องเขาแค่กำลังจีบไอ้เป้น่ะเลยขอให้กูช่วยแค่นั้นเอ๊ง" ผมซื่อๆใสๆ
"ตายจริงหนูไม่รู้เหรอลูกว่าพี่เป้เขามีเมี.. เอ๊ย มีแฟนแล้วน่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่เมอร์รี่ไม่ถือ เมอร์รี่ชอบพี่เป้นี่คะเมอร์รี่ไม่ได้ชอบแฟนพี่เป้ อีกอย่างเมอร์รี่ก็ไม่เห็นว่าพี่เป้เขาจะควงใครด้วยนี่คะ จริงไหมคะพี่หลิว" อื้อ จริงครับน้องเมอพูดถูกครับ ถูกม้ากกกกมากกกก
"หลิว รอนานป่าวคนเยอะมากเลยมึงกูขอโทษนะเว้ยหิวไหม" ผมกับไอ้ดรีมยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรต่อไอ้เป้ก็มาพร้อมจานข้าวที่มีสารอาหารครบ5หมู่
"อื้อ ไม่เป็นไร" ผมหันไปส่งยิ้มให้ไอ้เป้ผมแสนดีนะ
"อ้าวนั่นน้องคนนั้นนี่ น้องอะไรนะ จำชื่อไม่ได้ ปีใหม่รึวาเลนไทน์นะ" ไอ้บีมที่เดินตามมาสังเกตเห็นคุณน้องเมอก็ถามขึ้น ทำเอาน้องเขาปรับสีหน้าไม่ถูกเลยน่าสงสารน้องเขาจังนะครับ
"เมอร์รี่ไงคะ แหมน่าน้อยใจจังเลยจำชื่อเมอร์รี่ไม่ได้"
"อ้าวเหรอโทษที ว่าแต่เพื่อนหายอีกแล้วเหรอ" จะว่าไปน้องเขาก็หากินกับมุขนี้บ่อยเนอะ
"ค่ะ เพื่อนหายอีกแล้วเมอร์รี่ขอนั่งด้วยคนนะคะ นะคะพี่เป้" ตอนแรกก็เหมือนจะตอบไอ้บีมแต่ไหงกลับมองไอ้เป้แล้วเรียกไอ้เป้วะ
"ครับตามสบาย หลิวเอาไรอีกไหม" ประโยคแรกตอบน้องเมอประโยคหลังหันมาถามผม
"ไม่อ่ะพอแล้ว มึงก็กินได้แล้ว" ผมเคี้ยวข้าวแล้วตอบไอ้เป้ไป ตอนนี้พวกผมนั่งกินข้าวไปคุยไปเขียนแคลอรีส่งอาจารย์ไปโดยที่ลืมไปเลยว่าคนอื่นนั่งอยู่ด้วย จริงๆตอนแรกไอ้บีมไอ้ต้นก็พยายามชวนคุยนะเพราะกลัวน้องเมอจะเบื่อ แต่คุณน้องก็ไม่สนใจสองตัวนั้นมองแต่ไอ้เป้ถามแต่ไอ้เป้พวกมันเลยเลิกสนใจ
"เอ่อพี่เป้คะ พี่เป้นี่ดูแลคนอื่นดีจังเลยนะคะ น่าอิจฉาจังเลยค่ะ" แล้วคุณน้องก็ทวงบทอีกรอบ
"ครับไม่ใช่คนอื่นหรอกครับ" ไอ้เป้ตอบน้องเมอแล้วหันมามองผมกินข้าว
"เอ่อ พี่เป้คะ.."
"น้องเมอลูก ปล่อยให้พี่ๆเขากินข้าวดีกว่านะคะแล้วหนูไม่กินข้าวเหรอลูกเห็นนั่งมองพี่ๆเขากินไม่หิวเหรอคะลูกแล้วหนูไม่ไปร่ำไม่ไปเรียนเหรอคะ" ไอ้ดรีมพูดขึ้นมาก่อนที่น้องเมอจะเอ่ยอะไรอีก ผมควรจะบอกเธอดีไหมเธอจะได้ไม่ต้องมาทำอะไรเสียเวลาแบบนี้ นี่ผมหวังดีนะผมเป็นสุภาพบุรุษ
"ถ้าอย่างนั้นเมอร์รี่ขอตัวก่อนนะคะ เมอร์รี่ไปนะคะพี่เป้ แล้วเจอกันใหม่นะคะ" คุณน้องเธอมีสีหน้าไม่พอใจนิดหน่อยก่อนจะบอกลาไอ้เป้ แล้วน้องเมอก็เดินออกไป นั่งหัวโด่กันตั้งหลายคนแต่บอกไอ้เป้คนเดียว ไรว๊าาาา
"น้องเขามาจีบไอ้เป้เหรอวะ" ไอ้ต้นถามขึ้นมาหลังจากน้องเมอไปแล้ว
"งั้นมั้ง" ผมตอบแบบไม่ใส่ใจแล้วกินข้าวตัวเองต่อจนหมดแล้วก็แย่งข้าวไอ้เป้กินด้วย
"น้องเขาไม่รู้เหรอวะว่าไอ้เป้มีเมียแล้ว"
"รู้"
"เอ๊า แล้วน้องเขาว่าไงวะ"
"น้องเขาไม่ถือ เขาบอกชอบไอ้เป้ไม่ได้ชอบแฟนไอ้เป้" อันนี้ไอ้ดรีมเป็นคนตอบ ไอ้เป้สำลักข้าวเลย
"แล่วๆๆๆๆ" การประสานเสียงระหว่างไอ้บีมและไอ้ต้น ช่างเถอะผมไม่สนใจหร๊อกกกกกก จริงจริ๊งงงงงงงงง
"ว่ายังไงครับเพื่อนเป้ มีสาวมาขอมึงกับเมียมึงนี่" ไอ้บีมรีบสอบถามไอ้เป้ทันทีเลย ผมก็อยากรู้ว่ามันจะตอบยังไง
"ก็ไม่ยังไง หน้าน้องเขากูยังจำไม่ได้เลย" ไอ้เป้หันไปตอบไอ้บีมแล้วเปิดขวดน้ำให้ผม มันดูแลผมดีเนอะ ^^
"แต่กูว่านะเว้ย ต่อไปน้องเขาได้มาให้มึงเห็นบ่อยๆแน่" ไอ้ต้นก็เสริมอีก จริงๆผมก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอกนะ แต่รูหูผมนี่เปิดรอฟังเต็มที่แค่นั้นเอง
"มาก็เรื่องของน้องเขา กูไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วกูสนใจแต่ลูกเมียกู" อื้อหืออออออออออออ อิ่มม!!!! บอกเลยว่าวันนี้ไม่ต้องกินข้าวแล้ว นี่ถ้าอยู่กันสองคนนะจับจูบไปแล้ว!!!
....................
"แม่!!!" ตอนนี้ผมอยู่ที่'โรงพยาบาลพ้นโศกสุขีดี๊ด๊า อินเตอร์เนชันแนล กรุงเทพฯ'แหละ วันนี้ครบกำหนดมาตรวจครรภ์ผมเลยมาหาแม่ที่ห้องพักก่อนเพราะแม่ไอ้เป้ยังมีคิวตรวจอยู่ ผมมาคนเดียวแหละเพราะวันนี้พวกเพื่อนนัดติวกันที่คณะทีแรกไอ้เป้จะไม่ยอมจะมาด้วยมันก็งอแงผมเลยต้องปลอบมันตั้งนานว่าผมก็ไม่ไปคนนึงแล้วถ้ามันไม่ไปอีกคนแล้วไม่รู้เรื่องสอบไม่ได้ผมจะไม่คุยกับมันสามเดือน เอาซี้ เพราะอีกไม่กี่วันก็สอบไฟนอลแล้ว จะจบปี2แล้ว ผมก็ลุ้นอยู่ว่าจะคลอดก่อนเปิดเทอมหน้าหรือเปล่าถ้าไม่ทันก็ต้องลา
"ว่าไงยะ เป็นไงบ้างไหนดูซิ หลานฉันโตขึ้นนะเนี่ย 5เดือนแล้วสินะแต่ท้องยังเล็กอยู่ดี"
"อื้มมม แม่แล้วมันจะเป็นไรไหมอ่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ท้องแรกก็เล็กแบบนี้แหละเดี๋ยวท้องต่อๆไปก็เป็นปกติเอง ยิ่งท้องที่สี่ท้องที่ห้านะ..ฮะฮะ" ไม่ดีมั้งแม่ แค่นี้ก็เหนื่อยละนะ แม่ผมเอามือแตะปากเล็กน้อยแล้วหัวเราะแบบนางมาร ฮึก ผมคุยกับแม่อยู่สักพักแม่ไอ้เป้ก็โทรหาแม่ผมบอกว่าคนไข้หมดแล้วผมกับแม่เลยเดินไปที่แผนกสูตินารีเวช แผนกนี้ไม่เข้ากับผู้ชายแมนๆอย่างผมเลยจริงๆนะ
"โตขึ้นแล้วนะหลานย่า แล้วนี่เป้มันไปไหนล่ะทำไมไม่มากับเรา" แม่ไอ้เป้มองพุงผมแล้วทักทายเด็กน้อยที่อยู่ข้างในก่อนจะถามหาไอ้เป้
"หลิวไม่ให้เป้มาเองแหละครับจะสอบแล้ว เป้จะได้มาติวให้หลิวได้" ผมตอบแม่ไอ้เป้แล้วเดินไปตามเข้าไปในห้อง
"เฮ้อ แล้วนี่ขับรถมาไหวเหรอลูก" โถ่ เรืองแค่นี้สำหรับไอ้หลิวมันจิ๊บๆ
"ไหวครับ สบายมาก ^^" ผมตอบไปให้ผู้ใหญ่เขาสบายใจ แล้วแม่ไอ้เป้ก็เริ่มตรวจถามอาการต่างๆ
"หลิวอยากเห็นพัฒนาการลูกไหม ตอนนี้เริ่มเห็นได้ชัดแล้วนะ" พอตรวจเช็คอะไรเสร็จแม่ไอ้เป้ก็ถามขึ้นมา
"ดูได้เหรอครับ แต่หลิวยังไม่อยากรู้เพศนะ" จริงๆผมอยากลุ้น มันดูตื่นเต้นดีผมชอบ
"ได้สิ จริงๆดูได้ตั้งนานแล้วนะ มาขึ้นเตียงเดี๋ยวแม่ถ่ายรูปให้หลิวเอาไว้ดูด้วยนะ"
"ครับ" ผมนอนลงบนเขียงเอ้ยเตียงแล้วแม่ก็เปิดเสื้อผมขึ้นเอาอะไรสักอย่างมาทาๆถูๆยาหม่องตรา.. ไม่ใช่ละ แล้วบนจอก็เป็นภาพที่ผมดูไม่ค่อยชัด แม่ก็อธิบายว่าอะไรเป็นยังไง ไม่อยากจะเชื่อเลยนี่คือสิ่งที่อยู่ในพุงผมเหรอวะ จนเสร็จเรียบร้อย
"ไงเราตื่นเต้นล่ะสิ หื้ม" แม่ไอ้เป้ถามขึ้นมาตอนที่ผมเอาเสื้อลงแล้วลุกขึ้นนั่ง
"แหะๆ ก็นิดหน่อยครับมันแปลกๆอ่ะ" จริงๆนะมันเขินๆยังไงไม่รู้ อีกอย่างตอนนี้ก็ 5 เดือนแล้วเริ่มเห็นชัดขึ้น ผมก็ใส่เสื้อตัวโตๆ กับใส่เสื้อกันหนาวคลุมก็ช่วยได้เยอะแต่ไอ้เป้มันดันบอกว่าเหมือนเด็กฮิพฮอพ -.-
"เสร็จแล้วลูก อ่ะนี่" แม่ไอ้เป้ยื่นแผ่นคล้ายๆแผ่นฟิล์มมาให้ผม แม่งน้ำตาจะไหลขอแชร์นะครับ เด็กเป็นตัวแล้วอ่ะ ผมขอบคุณแม่ไอ้เป้แล้วเอาแต่นั่งมองรูปอยู่นานเลย
"แหมมองตาไม่กระพริบเลยนะ" แม่อ่ะ แซวทำไมไม่รู้
"ช่วงนี้ร่างกายก็จะเปลี่ยนแปลงค่อนข้างเยอะนะหลิวอาจจะอยากนู่นอยากนี่เป็นเรื่องปกติ น้ำหนักก็จะเพิ่มอาจจะมีอาการเหน็บชาหรือเป็นตะคริวบ้าง" จริงๆเรื่องนี้ผมก็ไม่กังวลหรอก เพราะไอ้เป้มันดูแลดี
"ครับแม่หลิวเห็นอะไรก็อยากกินหมดเลย"
"นั่นแหละ แต่ต้องควบคุมด้วยนะถ้ามีน้ำตาลมากไปหรือรสจัดมากไปมันก็ไม่ดี"
"ครับ ^^"
"ไปลูกไปรับยาเดี๋ยวแม่ไปส่งที่รถหรือให้แม่ไปส่งที่บ้านไหม"
"ไม่เป็นไรครับหลิวกลับได้" ผมไปรับยาบำรุงแล้วก็เดินมาที่รถพร้อมแม่ๆ
"ขับรถดีๆรู้ไหม" แม่ผมกำชับก่อนจะเปิดประตูรถให้ผม
"คร้าบบบบบบ หลิวไปนะ สวัสดีครับแม่นกแม่เกดคนสวย" ผมพูดจบก็ขับรถออกมา มุ่งหน้าสู่สยาม หึหึ นี่แหละคือเหตุผลที่ผมไม่ให้ไอ้เป้มา เพราะ.....ผมจะหนีเที่ยว กร๊ากกกกกกกกกกก จุ๊ๆอย่าไปบอกใครนะ
Tbc.
น้องเป้แสดงความชัดเจนขนาดนี้อิหลิวคงหายห่วงจริงม๊ายยยย ว่าแต่อิหลิวนางจะหนีปั๋วเที่ยวอ่ะ
ตอนนี้ยาวกว่าตอนที่แล้วจึ๋งนึง 5555
ขอบคุณทุกการติดตามเช่นเคยค่าาา รักทู้กกกกกกกกกกคน
(โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 316026 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก