Chapter 15
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บแถวหน้าท้องเลยผงกหัวดู เห้ย! หน้าท้องผมแฟบแล้วอ่ะ เลยมองไปรอบๆก็ไม่เจอใคร ทำไมอ่ะตามพล็อคละครแล้วต้องเจอพระเอกนอนฟุ้บอยู่ข้างเตียงเด้ แล้วนี่มันไปไหนอ่ะหรือว่า..มันจะทิ้งผม ไอ้เป้จะทิ้งผมอ่ะ
'แกร็ก'
"อ้าวหลิว ตื่นแล้วเหรอเป็นไงบ้างเจ็บแผลไหม" ไอ้เป้เปิดประตูเข้ามา มันไม่ได้ทิ้งผมแฮะ แหะๆ
"เจ็บดิถามได้ มึงไปไหนมาอ่ะ" ลองเอามีดกรีดที่ท้องดูบ้างไหมล่ะ
"พี่พยาบาลสอนอาบน้ำให้ลูกน่ะ ไว้มึงดีขึ้นค่อยไปฝึกด้วยกันนะ" ไอ้เป้ตอบผมแล้วกดปุ่มเรียกพยาบาล
"อื้อออออ"
"มึงหลับไปตั้งสองวันแหนะแม่บอกว่ามึงเพลียมาก อ้ออีกเดี๋ยวพยาบาลก็พาลูกมาแล้วนะ" ไอ้เป้พูดไปจัดของเด็กในตะกร้าไป
"เป็นยังไงบ้างน้องหลิวยังเจ็บแผลอยู่ไหมลูก หลับไปตั้งสองวันแหนะ" พ่อแม่ไอ้เป้กับแม่ผมเดินเข้ามาพร้อมกันแม่ไอ้เป้ก็เข้ามาดูนั่นตรวจนี่
"ยังเจ็บอยู่เลยครับ"
"เดี๋ยวก็หายแล้วนะลูก ร่างกายน้องหลิวยังปรับตัวไม่ได้เลยเพลีย อีกอย่างคลอดก่อนกำหนดด้วยแต่ดีนะที่หลานแม่ไม่ต้องเข้าตู้อบ ตอนนี้ก็ยังต้องคอยดูแลอยู่นะอดทนนิดนึงนะน้องหลิวเดี๋ยวหายดีก็ได้กลับบ้านแล้ว" แม่ไอ้เป้ตรวจเสร็จก็อธิบายอาการต่างๆของผม
"เป็นลูกผู้ชายมันต้องเข้มแข็งสิวะไอ้หลิววันนี้ก็ลุกขึ้นมาวิ่งได้แล้ว" พ่อไอ้เป้พูดขึ้นมา แหมผมก็อยากทำอย่างนั้นนะแต่ร่างกายมันไม่เอื้ออำนวย
"แผลลูกสะไภ้ฉันได้ฉีกพอดีสิ" เจอเมียเข้าไปก็ต้องนิ่งแหละว้า
"โด่ เป็นไงไอ้หลิว รู้ป่าวกูเตรียมของขวัญไว้รับหลานด้วยนะเว้ย" ไม่ต้องตกใจไปนะ พ่อไอ้เป้น่ะเฟี้ยวโคตรสนิทกับเพื่อนไอ้เป้ทุกคนเพราะเป็นหัวหน้าแก๊งค์พาไปแข่งรถ ยิ่งตอนที่รู้เรื่องผมกับไอ้เป้นะแกก็บอกว่าก็ดีเอากันเองเงินทองไม่รั่วไหลเพราะแกซี้กับพ่อผมสมัยเรียนมัธยม -*-
"อะไรอ่ะป๋า ไม่แพงลูกหลิวไม่รับหรอกนะ" ผมพูดไปงั้นแหละไม่อยากเดาด้วยว่าของขวัญที่ว่าจะเป็นอะไร
"มึงรู้แล้วจะตกใจ กูถอยบีเอ็มสปอร์ตพร้อมแต่งเองกับมือมารับขวัญหลานกู เป็นไงๆอึ้งกันเป็นแถว" ทุกคนที่อยู่ในห้องพร้อมใจกันยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง ลูกผมเพิ่งจะเกิดได้ 2วัน ถอยรถไว้รอแล้ว กว่ามันจะขับได้สนิมกินล้อกันพอดี โอ๊ยยยยย หัวหน้าแก๊งค์!!!!!
"ทำอะไรแล้วสบายใจก็ทำเถอะป๋า ระวังพ่อมันจะเอามาขับก่อนลูกเถอะ" ผมพูดแล้วปรายตามองไอ้เป้ที่ยิ้มเหมือนโดนจับได้ เหอะหรรษาเจงๆ นี่ถ้าพ่อผมมาด้วยนะหนักกว่านี้อีก
'ก๊อกๆ'
"พาน้องมาหาคุณแม่ค่ะ อีก 1 ชม. จะมารับนะคะ ^^" พี่พยาบาลเข็นเตียงเด็กเล็กเข้ามาในห้อง
"ขอบคุณครับ" ผมตอบรับพี่พยาบาลไปแล้วพยายามจะลุก แอ่กเจ็บแผล ไอ้เป้เลยช่วยปรับเตียงให้
"น่าเกลียดน่าชังจริงๆเลยดูสิ" แม่ผมอุ้มขึ้นมาแล้วพูด
"แม่อ่ะ น่าเกลียดตรงไหนทำไมต้องว่าด้วยอ่ะ" ออกจะน่ารักโตขึ้นต้องหล่อเหมือนผมแน่ๆอ่ะ
"โบราณเขาถือ ถ้าบอกว่าน่ารักเขาจะมาเอาลูกเราไปแกนี่ไม่รู้เรื่องเลยนะน้องหลิว" แม่ผมตอบพร้อมกับว่าด้วยอ่ะ
"บ๊ะ!เด็กอะไรวะ น่าตาน่าเกลี้ยดดดน่าเกลียดไม่หล่อเลยสู้ปู่ก็ไม่ได้ ต้องแบบนี้หรือเปล่าหมอนก" พ่อไอ้เป้ล้อเลียนแม่ผมอ่ะ โคตรเจ๋งเลยป๋า
"จ้ะ ทำแล้วสบายใจก็ทำเถอะจ้ะพ่อหัวหน้าแก๊งค์" แม่ผมไม่ยอมด้วยนะฮ่าๆๆ
"หลิวอุ้มลูกไหม" ไอ้เป้รับลูกมาจากแม่แล้วเดินมาหาผม ผมอุ้มได้จริงๆเหรอผมจะทำลูกตกไหมวะเนี่ยผมได้แต่มองลูกในมือไอ้เป้นิ่งแต่สักพักก็เอื้อมมือไปรับลูกมาไว้ไม่รู้ดิผมคิดแค่ว่าผมจะอุ้มยังไงไม่ให้เขาตกไม่ให้เจ็บ รู้สึกดีอ่ะ ผมยิ้มออกมาตอนที่ลูกส่งเสียงอ้อแอ้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะเป็นคนให้กำเนิดเขามา
"นี่รู้ยังว่าจะให้ลูกชื่ออะไร" แม่ไอ้เป้ผมถามขึ้นมา นั่นดิลืมคิดไปเลย
"ยังเลยครับแม่"
"แม่อยากให้เขาชื่อน้องจุน หมายความว่า ค้ำจุน เกื้อกูล แม่ว่าความหมายดีนะเขาจะได้เป็นเด็กดีมีจิตใจดี" น้องจุนเหรอ ชื่อเพราะดีอ่ะ
"ครับ น้องจุนชอบชื่อนี้ไหมลูก" ไอ้เป้ก้มลงมาถามพร้อมกับลูบแก้มเล็กๆ
"ชื่อจริงล่ะนก" แม่ไอ้เป้ถามแม่ผมขึ้นมา
"ชื่อจริงก็เด็กชายจิรวัฒน์ จิระ แปลว่ายั่งยืน วัฒนะ แปลว่า ความเจริญความงอกงาม ความหมายดีนะฉันว่า"
"ดีจริงๆด้วยเป็นไงน้องหลิวน้องเป้ชอบไหม"
"ชอบครับ ขอบคุณครับแม่" ผมยิ้มให้แม่ๆแล้วก้มลงมองเด็กในอ้อมแขน ผมอยากปกป้องเขาจังอยากทำทุกๆอย่างให้เขาเลย
"ดีๆแม่จะได้จัดการเรื่องใบเกิดน้องจุน" คุยกันได้สักพักแม่ๆก็ต้องกลับไปเข้าเวรปกติ ป๋าก็กลับไปดูแลกิจการก่อนกลับยังบอกอีกว่าถ้าน้องจุนเดินได้แล้วจะพาไปแข่งรถ ดีจริงๆ = =
"สึดดี เฮลหลู ขุ่นพ่อขุ่นแม่ เป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ" ผมที่กำลังป้อนนมน้องจุนอยู่หันไปทางประตูก็เจอไอ้บีมไอ้ต้นแล้วก็ไอ้ดรีมครบเลยนะ
"ใครจุดธูปเรียกวะ" ผมหันกลับมาดูน้องจุนดื่มนมจากขวดอยู่ก็ถามพวกมัน
"ผัวมึงโทรบอก" ไอ้ต้นตอบคำถามผมได้ดีนะ
"ลูกมึงกินนมอะไรวะ ไม่ให้ลูกกินนมแม่ไม่แข็งแรงนะมึง" กูมีนมที่ไหนล่ะไอ้เพื่อนเวร
"ไอ้ห่ากูไม่มีนม"
"อ้าวเหรอกูไม่รู้นี่หว่า" เรื่องนี้ผมกับไอ้เป้ก็กังวลนะแต่แม่ไอ้เป้บอกว่าใช้นมที่มีคุณภาพดีๆแทนก็ได้เพราะผมไม่สามารถที่จะเค้นน้ำนมออกมาได้เพราะผมไม่มี -*-
"ลูกพวกมึงชื่ออะไรวะ" ไอ้ดรีมชะเง้อมองแล้วหันไปถามไอ้เป้
"น้องจุน ยายเขาตั้งให้"
"น้องจุนน่ารักจังเลยอ่ะมึง น่าเอาไปจิ้นจริงๆโตขึ้นต้องเป็นเคะที่น่ารักแน่ๆ" หนีไม่พ้นเรื่องวายๆจริงๆไอ้ดรีม
"มึงปล่อยลูกกูให้มีชีวิตเยี่ยงคนปกติเห๊อออ" ไอ้เป้ถึงกับต้องอ้อนวอนอ่ะ
"ชิ ว่าแต่มึงสองคนนี่น่ารักเนอะ กูอิจฉาพวกมึงอ่ะกูอยากมีบ้างถ้ากูมีผู้ชายแสนดีเพรียบพร้อมมารักกูนะกูคงฟินอ่ะเมิงงงง"
"ปรากฏว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเกย์" ไอ้บีมเป็นคนทำลายฝันอันแสนสวยงามของไอ้ดรีม ฮ่าๆ
"โอ๊ยอิบีม เป็นน่ะเป็นได้กูหนับหนุนแต่เหลือไว้ให้กูดีๆสักคนมันก็ดีนะ"
"พวกมึงเงียบๆก่อนดิ๊ลูกกูจะนอนเดี๋ยวพยาบาลก็มาพาไปห้องเด็กแล้ว เดี๋ยวแม่มันงอแงคิดถึงลูก" อ้าวๆๆๆไอ้เป้กวนตีนแระๆ
'ก๊อกๆ'
"มารับน้องไปห้องเด็กอ่อนค่ะ" พี่พยาบาลเข้ามารับน้องจุนพอดีผมเลยส่งลูกให้ไอ้เป้ใส่ไว้ในเตียงเด็ก
"เมื่อไหร่จะกลับบ้านได้ครับ" ไอ้เป้มันถามพี่พยาบาล
"ต้องรอดูอาการคุณแม่แล้วก็น้องด้วยนะคะเพราะน้องคลอดก่อนกำหนดต้องดูหลายๆอย่างถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็พาคุณแม่กับน้องกลับบ้านได้ค่ะ" พี่พยาบาลตอบแล้วเข็นเตียงเด็กออกไป ฮื้ออออ คิดถึงน้องจุนอ่ะ (_ _)
"ซึมเลยๆๆๆๆ คิดถึงลูกหรือไงมึง" แม่งโดนแซวอีกละ
"ก็ทำไมล่ะเงียบไปเลยพวกมึง"
"พวกมึงไม่ต้องมาแซวไอ้หลิวเลยมันเขินฮ่าๆ" ไอ้เป้แม่ง!
"เออ อีกไม่ถึง 2อาทิตย์ก็เปิดเทอมแล้วมึงจะไปเรียนไหวไหมวะไอ้หลิว" ไอ้ต้นมันถามขึ้นมา นั่นดิ
"ไหวแหละมึงแต่อาจจะลาสักวันสองวันมั้ง"
"แล้วน้องจุนจะอยู่กับใครวะ มึงไม่ห่วงลูกไง๊"
"ห่วงดิวะแต่ทำไงได้กูกับไอ้เป้ต้องไปเรียนนี่หว่า ก็ต้องให้อยู่กับป้าอิ่มแหละแกเลี้ยงไอ้เป้มาตั้งแต่เล็กๆไม่น่าห่วงเท่าไหร่"
"เออไม่ทิ้งเรื่องเรียนก็ดีแล้วมึง เดี๋ยวไม่มีเงินเลี้ยงลูกต้องเกาะพ่อแม่กิน ฮ่าๆ" ถึงไอ้บีมจะพูดจากวนตีนแต่มันก็พูดถูกนะ พวกผมก็คุยกันสัพเพเหระจนได้เวลาอาหารพวกนั้นกลับไปผมกินข้าว(เละๆ)กินยาเสร็จก็นอนโดยมีเป้น้อย(ของผม ><)กล่อมให้หลับอยู่ข้างๆ อย่าๆอย่าอิจฉาขอร้อง
ผมอยู่โรงพยาบาลเกือบอาทิตย์ก็ได้กลับบ้านโดยมีทุกๆคนมาส่งผมถึงบ้านอย่างปลอดภัยจนล้นหลามจะบอกว่าพ่อผมก็มาด้วยแหละคุยกับพ่อไอ้เป้จนผมนึกว่าผมนั่งไทม์แมชชีนกลับไปยุค80 -*- พอกลับมาอยู่บ้านผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยไอ้เป้ทำเองทุกอย่างทั้งอาบน้ำลูกเปลี่ยนผ้าอ้อมซักผ้าอ้อมป้อนนม ป้าอิ่มก็ช่วยบ้างเพราะส่วนมากป้าแกจะทำงานบ้านมากกว่าแล้วไอ้เป้ก็อยากทำให้ลูกเองด้วยผมก็ทำได้นะแต่ไอ้เป้ไม่ให้ทำมันกลัวแผลผมไม่แห้งมันบอกเดี๋ยวไม่ได้ทำสักทีผมก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผมใสๆน่ะ
"แว๊....อุแว๊" ผมรีบลุกขึ้นมาดูน้องจุนทันทีที่ได้ยินเสียงร้องสงสัยจะหิวนมผมเลยช้อนตัวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินไปหยิบขวดนมที่ป้าอิ่มเพิ่งชงเสร็จมาป้อนใส่ปากแกก็เงียบทันที
วันนี้ไอ้เป้ไม่อยู่บ้านมันออกไปมหาลัยไปประชุมเกี่ยวกับงานรับน้องเพราะอีกสามวันก็เปิดเทอมแล้วพวกผมก็ปี 3 กันแล้วต้องขึ้นว้ากพวกผมไม่ได้เป็นพี่ว้ากหรอกแค่ไปประชุมรับรู้แผนงานกันเฉยๆ ตอนนี้แผลผมดีขึ้นเยอะแล้วผมเลยกะว่าเปิดเทอมจะไปเรียนเลยเดี๋ยวตามไม่ทัน ส่วนน้องจุนก็อยู่กับป้าอิ่มแล้วแม่ๆก็บอกว่าจะผลัดกันมาช่วยดูด้วย ผมก้มลงมองน้องจุนดูดนมจากขวดจนเกือบหมดแกก็เริ่มแหวะแล้วผมเลยดึงขวดนมออกรอแกเรอออกมาจะได้สบายท้อง ผมก็เลี้ยงลูกเป็นนะเว้ยไม่อยากจะอวด แต่เดี๋ยวนะ!กลิ่นอะไรตุๆ แล้วอะไรแฉะๆที่แขนผม อื้ม.....ชัดเลย ผมคงต้องขอตัวไปล้างก้นซักผ้าอ้อมให้น้องจุนแล้วแหละ ฮึก เวลานี้โคตรคิดถึงไอ้เป้เลย....
Tbc.
วันนี้มาค่ำเพราะ..................ข้าไปตามล่าหาอุกาบาตที่สยามมา
กลับถึงบ้านปุ๊บรีบมาอัพปั๊บ รองเท้ายังไม่ได้ถอดกระเป๋ายังไม่ได้วางเลยนะเออ วันนี้สั้นไปหน่อยเพราะไปทำภารกิจติ่งมา ขอบคุณทุกคอมเม้นท์รักคนอ่านเช่นเดิมจุ๊บๆ
(โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 316585 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก