Chapter 17
ตอนนี้น้องจุนอายุ 3ขวบกว่าแล้ว น้องจุนพูดเก่งมากๆเลยเจื้อยแจ้วเชียวพวกผมนี่เห่อกันใหญ่เลยได้เห็นพัฒนาการน้องจุนที่ดีมากๆมันทำให้มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลย อาหารก็ให้แบบที่หลากหลายเป็นอาหารที่มีประโยชน์สำหรับเด็กเอามาทำให้น่ากินแล้วก็เป็นไอ้เป้อีกตามเคยที่คอยดูแลเรื่องอาหารให้ลูก
"น้องจุนอันนี้ต้องต่อตรงไหนครับลูก" ไอ้เป้กำลังเล่นกับลูกอยู่ก็ให้ลูกต่อจิ๊กซอโชว์คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายที่มาเล่นด้วยเต็มบ้าน
"ตงนี้คุนพ่อ ตงนี้" น้องจุนก็สนุกของแกไปเรื่อยแหละครับติดไอ้เป้อย่างกับอะไรดี
"นี่ๆน้องหลิวน้องเป้ไปกินข้าวนอกบ้านกันพาน้องจุนออกไปเที่ยวด้วย" แม่ไอ้เป้เอ่ยชวนขึ้นมา
"ไปๆ ไปเที่ยวน้องจุนอยากเที่ยวกับทุกคน" น้องจุนถือว่าพัฒนาการดีมากพูดชัดแจ๋วเลย
"อยากเที่ยวเหรอลูก หื้ม" ไอ้เป้คุณพ่อดีเด่นก็อุ้มลูกขึ้นมานั่งตักแล้วถาม
"คับ เที่ยวๆ ^o^"
ผมว่าก็ดีนะไม่ได้ออกไปกินข้าวนอกบ้านกันครบแบบนี้นานแล้วอีกอย่างจะได้ซื้อของใช้เข้าบ้านด้วย พอเตรียมตัวเตรียมของใช้น้องจุนเสร็จพวกผมก็มุ่งหน้าสู่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองพอไปถึงผมก็เกิดอาการปวดฉี่ฉี๊ขึ้นมาเลยให้ทุกคนเข้าไปรอในร้านอาหารก่อนเสร็จแล้วก็ค่อยตามเข้าไป
"เมื่อกี้ชู้มึงเหรอไอ้เป้" พอผมเดินมาถึงโต๊ะก็ได้ยินพ่อผมพูดกับไอ้เป้ หือ?ผัวพี่มีชู้~
"เห้ย ไม่ใช่นะพ่อนั่นรุ่นน้องที่มหาลัยเป้ไม่มีชู้" ผมนั่งลงแล้วก็มองทุกคนแบบงงๆ คืออะไรเหรอเกิดอะไรขึ้น ใครมา อะไร ยังไง งง
"ว่าแต่น้องคนนั้นใครเหรอเกด เห็นทักทายเธอด้วย" แม่ผมหันไปถามแม่ไอ้เป้ คือใครพอจะบอกผมได้ไหมเนี่ยว่าใครมา
"ลูกสาวของคนไข้น่ะ แม่เธอเคยมารักษากับฉันตอนนี้หายแล้วแหละ เห็นบอกว่ารู้จักน้องเป้นี่"
"เคยเจอที่มหาลัยครับน้องเขาเคยเข้ามาทักน้องแนะนำตัวว่าชื่อ'เมอร์รี่คริสต์มาส'" โอ้ววว ยังจำน้องคนนี้ได้หรือเปล่า น้องเมอเธอไปเมืองนอกมาปีนึงช่วงนั้นก็เลยหายไปจากการติดตามไอ้เป้แต่ตอนนี้คุณน้องเธอคงกลับมาแล้วสินะ แล้วเหมือนว่าตอนที่ผมไปฉี่ฉี๊จะพลาดอะไรดีๆไปแฮะ ต้องฟังๆ
"อ้าว น้องเขาไม่ได้ชื่อเหมียวเหรอ เคยได้ยินแม่เขาเรียก หรือว่าแม่ฟังผิดนะ" แค่กๆ ผมกำลังยกน้ำขึ้นมาจิบแทบสำลัก ผมว่าแม่ไอ้เป้ไม่ได้ฟังผิดหรอก ชื่อเหมียวก็น่ารักดีอยู่แล้วจะไปเปลี่ยนให้เวอร์ทำไมวะไม่เข้าใจ
"เอ่ออันนี้เป้ก็ไม่รู้นะแม่ แหะๆ" ผมว่าไอ้เป้มันต้องคิดเหมือนผมแน่ๆ
"เออแล้วน้องเขายังพูดอะไรแปลกๆด้วยนะว่าระวังพี่เป้หลงผิดๆอะไรสักอย่าง ฉันก็งงๆเหมือนกัน" แม่ไอ้เป้พูดออกมา ผมเลยนึกถึงตอนที่น้องเมอบอกว่ารู้จักแม่ไอ้เป้แล้วเตือนผมให้เลิกยุ่ง ป๊าดติโธ นั่นมันนานแล้วนะเพิ่งจะมาฟ้องตอนนี้เหรอวะ ตั้งแต่ลูกผมยังไม่เกิดจนลูกผมจะโตละ
"นั่นสิน้องเป้ไปหลงผิดอะไรเหรอลูก" แม่ผมก็ถามต่ออีก เหอๆๆๆ
"น้องเขารู้ว่าเป้คบกับหลิวน่ะแม่ก็เลยมาเตือนมั้งคงกลัวเป้จะหลงผิดน่ะ" ผมเลยฟ้องแม่ๆซะเลย จะหาว่าผมร้ายไม่ได้นะเว้ย
"โอ๊ย เขาหลงผิดกันจนมีลูกกันแล้ว ช่างเถอะลูกปล่อยน้องเขาไปเขาไม่รู้ก็เรื่องของเขา เราไม่ยุ่งก็ดีแล้ว" แม่ไอ้เป้พูดขึ้นมา มันก็จริงของแม่นะ
"แต่ตอนที่น้องเขารู้ว่าน้องจุนเป็นลูกมึงนี่น้องเขาตกใจมากเลยนะ เขาจีบมึงเหรอวะ" อันนี้พ่อไอ้เป้ถาม อ้าวน้องเมอรู้ซะแล้ว หวังว่าน้องเมอจะเลิกตามไอ้เป้สักทีนะ
"ตอนนี้น้องเขาคงเลิกสนใจแล้วแหละป๋า อีกอย่างเป้ก็ไม่ได้อะไรด้วย"
"เออ ดีแล้วๆเดี๋ยวเมียมึงตรอมใจ ฮ่าๆ" หือ ผมเหรอ
"ถ้าลูกมึงมีชู้เดี๋ยวกูขับเครื่องบินชนลูกมึง" อันนี้พ่อผมเอง -*-
"สบายใจได้ครับพ่อเป้มีหลิวคนเดียว" อรั้ยยยย บ้าตัวก็..เขินนะ
"ปู้หย่ายพุดอะไรกัน น้องจุนอยากยู้" น้องจุนที่นั่งมองคนนั้นทีคนนี้ทีบนตักไอ้เป้พูดขึ้นมา
"คุยกันเรื่องผู้ใหญ่ครับลูก น้องจุนยังเด็กเนอะ" ไอ้เป้ก้มลงตอบลูก
"น้องจุนอยากโตจังเลยคุนพ่อ" น้องจุนเงยหน้าขึ้นมองไอ้เป้แล้วพูด
"ถ้าน้องจุนอยากโตต้องหม่ำเยอะๆนะลูกจะได้โตไวๆ ไม่ดื้อไม่ซนด้วยน๊า"
"คับ น้องจุนจะได้โตๆเหมือนคุนพ่อเย้ยยยยยยยยย ^___^" ลูกใครวะน่ารักน่าหยิกจริงๆ
พวกผมก็นั่งกินข้าวนั่งคุยกันตามประสาครอบครัวสุขสันต์แล้วก็ผลัดกันดูน้องจุน ที่สำคัญได้ฟังสตอรี่ของพ่อๆแม่ๆเวลาจีบกันด้วย
"กว่าพวกกูจะได้คุยกันนะยาก ไม่เหมือนสมัยนี้บอกพ่อแม่ว่าไปกินเลี้ยงกับสายรหัสตื่นเช้ามาก็ได้กันแล้ว" อ้าวพ่อ ไม่ได้พาดพิงใช่ไหมเนี่ย
"เออใช่แล้วกว่าพวกกูจะได้แต่งงานกันนะโอ๊ยยาก ต้องผ่านพ่อแม่อีกฝ่ายอีกไม่เหมือนสมัยนี้ย้ายไปอยู่บ้านเดียวกันละ" อืม...อันนี้ป๋าก็ไม่ได้พาดพิงด้วยใช่ไหม
"ไม่เท่านั้นนะกว่าจะมีลูกกันทีก็ต้องคิดว่าพร้อมหรือเปล่าไม่เหมือนสมัยนี้มีลูกกันตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ" เออ...ผมว่าไม่ได้พาดพิงหรอก แต่พ่อๆกำลังหลอกด่า -*-
"ใช่ แล้วที่สำคัญนะสมัยนี้น่ะถ้าอยากจะหย่าก็ง๊ายยยยยยยง่าย ผู้หญิงไม่ต้องกังวลแล้วด้วย สนใจกันไหมล่ะพ่อหนุ่มยุค 80" กร๊ากกกกกกก อันนี้แม่ผมๆๆๆๆๆ เงียบกริบกันเลยทีเดียว
พอกินข้าวกันเสร็จก็เดินซื้อของกันต่อเพราะที่บ้านของใช้ก็ใกล้จะหมดแล้วจะได้ซื้อนมซื้ออาหารเด็กของน้องจุนด้วยไม่อยากจะบอกว่าพอมาเดินกันแบบนี้เหมือนน้องจุนเป็นน้องผมกับไอ้เป้มากกว่าเป็นลูกนะ เพราะพ่อๆแม่ๆเขายังสาวยังหล่อกันอยู่เลยนี่ไม่ได้ชมกันเองนะเว้ยเปล่าเลยคือผมน่ะก็หน้าตาดีเหมือนพ่อกับแม่นี่แหละ กร๊าก
.…………………………………
ตอนนี้ผมนั่งรอไอ้เป้อยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะถึงพวกผมจะอยู่ปี 6 และขึ้นชั้นคลินิกกันแล้วแต่ก็ยังต้องวนเวียนมาที่คณะกันบ้าง ผมอ้อนวอนให้ไอ้เป้ไปซื้อขนมมาให้เองแหละแล้วไอ้บีมก็โทรมาขอร้องให้ไอ้เป้ไปรับด้วย ตัวผมก็เลยนั่งรออย่างสบายใจเฉิบแต่ความสบายใจอาจจะหายไปเพราะเมื่อกี้เห็นน้องเมอเดินผ่านหน้าไปพร้อมกับน้องดาว สงสัยมาถ่ายรูปกับคนรู้จักมั้งเพราะวันนี้พี่ๆบัณฑิตรับปริญญากัน จริงๆน้องเมอต้องเรียนจบปีนี้แล้วแต่เพราะไปเมืองนอกมาเลยต้องมาตามเก็บหน่วยกิต เลยทำให้ผมต้องเจอคุณน้องเธออยู่ = =
"นี่ๆดาววันก่อนฉันไปเจอพี่เป้กับแม่เขาด้วยนะแก" น้องเขาพูดอย่างกับจะตะโกนสงสัยกลัวผมไม่ได้ยินมั้ง งั้นสนองน้องเขาหน่อยเบิกรูหูให้กว้าง ปฏิบัติ!
"เออนี่แกยังไม่เลิกชอบพี่เป้ของแกอีกเหรอ" น้องดาวก็ถามสหาย
"ไม่เลิกก็ต้องเลิกแหละแก นี่ฉันไม่อยากจะเม้าท์เลยนะแก" นี่ขนาดไม่อยากจะเม้าท์นะยังปรายตามองมาทางผมขนาดนี้แถมยังพูดซะได้ยินไปถึงหน้าม.
"เม้าท์อะไรวะแก" น้องดาวก็สนอกสนใจ
"ก็พี่เป้น่ะสิแกมีลูกแล้วนะเว้ย" ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นเรื่องนี้
"เห้ยจริงดิ ไม่มั้งแก ก็พี่เป้เป็นแฟนกับพี่หลิวไม่ใช่เหรอวะจะไปมีลูกได้ยังไง" น้องดาวแสดงความคิดเห็น
"แหมแกก็ พี่เป้เขาก็แค่อยากลองของแปลกเท่านั้นแหละแอบไปมีลูกมีเมียแบบนี้น่าสงสารคนที่'โดนสวมเขา'นะแก" น้องเมอหมายถึงผมเหรอ?
"จริงเหรอแกไม่อยากจะเชื่อแล้วแกแน่ใจได้ไงว่าเป็นลูกพี่เป้อ่ะ" น้องดาวยังสอบสวนเพื่อนต่อ
"ก็ฉันน่ะไปเจอพี่เป้กับครอบครัวที่ห้างไงแกมากันทั้งบ้านเลยนะแล้วพี่เป้ก็ยืนยันเองด้วยว่าเด็กอ่ะเป็นลูกพี่เป้" นึกออกละว่าวันไหน
"มิน่าล่ะ ฉันเคยเห็นพี่เป้พาเด็กมาเล่นที่คณะ แล้วแกเจอแม่เด็กมะ"
"ไม่เจอแกเสียด๊ายเสียดายนะแต่ฉันเจอพ่อแม่ทางนั้นด้วยนะแกท่าทางพ่อแม่เขาจะสนิทกันแหละ แต่ฉันก็สงสารแม่เด็กนะแกที่ไม่รู้เลยว่าตอนพี่เป้มาเรียนน่ะพี่เป้แอบคบ'คนอื่น'" นี่ผมต้องรับบทเป็นทั้งแม่เด็กทั้ง'คนอื่น'สินะ แย่จัง
"เออแกแล้วพี่หลิวรู้เปล่าวะว่าคนที่ตัวเองควงน่ะเขามีครอบครัวแล้ว" เออว่ะ แล้วผมรู้หรือเปล่าวะว่าไอ้เป้มีลูกกับผมแล้ว
"คงยังไม่รู้มั้งแก แต่เดี๋ยวก็คงรู้แหละแกก็งี้แหละนะพี่เป้เขาไม่ได้จริงจังอะไรด้วยหรอกยังไงเขาก็ต้องดูแลลูกเมียเขาอยู่แล้ว" อืม...ไอ้เป้ไม่ได้จริงจังกับผมเพราะต้องดูแลผม เรื่องมันเป็นแบบนี้สินะ (-*-)
"แล้วแกไม่เสียใจหรือไงเมอร์รี่พี่เป้ของแกเขามีลูกเลยนะเว้ย" เออนั่นสิ
"เสียใจเหรอก็ไม่นะ แต่เสียดายมากกว่าหล่อๆเพอร์เฟคๆแบบนี้หายากจะตายไป" ชอบที่ความหล่อความดูดีสินะ โถ่
"เออยังดีนะที่แกไม่ได้อะไรมาก แต่คนที่ควงกันอยู่นี่สิท่าจะถอนตัวยาก" ใช่ ตอนนี้ถอนตัวโคตรยากเลย
"หลิวอ่ะหนม" เออ กินหนม
"ไอ้หลิวมันเป็นไรวะ" เป็นเมียไอ้เป้...แต่บางทีก็อยากเป็นผัวนะแต่ไม่สำเร็จ
"เออ ทำไมมันนิ่งๆวะ" เออก็ฟังอยู่นี่ไง เอ๋?ไม่ใช่...ผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นไอ้เป้ไอ้บีมไอ้ต้นยืนจ้องผมอยู่ อ้าว
"มากันตอนไหนวะ" ผมถามพวกมัน
"มานานละเห็นมึงนั่งแข็งเป็นหินเลย เป็นไรวะ" มิน่าล่ะถึงรู้สึกว่าน้องดาวกับน้องเมอคุยกันแปลกๆ
"เปล๊าาาาาา" ผมปฏิเสธแบบในละคร
"ประสาท" ไอ้ต้นด่าผมไม่พอยังผลักหัวผมอีก -*-
"อุ้ยพี่ๆสวัสดีค่ะ" น้องเมอนั่นเอง เลิกเม้าท์เรื่องผมกันแล้วเหรอ
"ดีครับ อ้าวน้องนั่นเองมาถ่ายรูปกับพี่ๆบัณฑิตเหรอ" ไอ้ต้นมันแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการทักทายน้องเมอไป
"ค่ะ ว่าแต่...พี่เป้ไม่พาลูกชายมาเล่นที่มหาลัยบ้างเหรอคะ" เริ่มแล้วววววน้องเขาไม่พูดเปล่ายังปรายตามาทางผมเหมือนเรื่องนี้ฉันเหนือกว่า เฮ้อออออออ ผมไม่อยากจะอะไรกับน้องเขาจริงๆนะเนี่ย
"อ๋อ ไม่พามาหรอกครับ คุณยายเขาพาไปเที่ยวน่ะ" ไอ้เป้ก็ตอบแบบสบายๆ
"แหมเป็นครอบครัวที่น่ารักจังเลยนะคะ อ้อ...แล้วพี่หลิวเคยเจอน้องไหมคะเนี่ย หรือว่าพี่หลิวไม่รู้เรื่องคะ" มีจีบปากจีบคอพูดอีกนะ สุภาพบุรุษหนอ ใจเย็นหนอ
"อู๊ยยย พี่เจอตั้งแต่น้องจุนยังไม่เกิดเลยครับน้องเหมียว เอ้ย น้องเมอร์รี่คริสต์มาส ฮะๆ" ผมก็จีบปากจีบคอตอบไป เอาตรงๆคือผมเริ่มรำคาญแล้วอ่ะ มันจะได้จบสักทีไม่รู้ว่าผมเคยไปเผาบ้านน้องเขาหรือเปล่าถึงได้อยากจะตามราวีผมจัง ผมจะเริ่มดราม่าแล้วนะ!!!
"พะ พี่หลิว!! เอ่อ..แหมแล้วได้เจอแม่ของน้องจุนบ้างไหมคะ'ครอบครัว'พี่เป้น่ะค่ะ" น้องเขาตกใจนิดหน่อยที่ผมเรียกชื่อเธอ ผมก็ยังยืนยันนะว่าชื่อเหมียวน่ารักกว่าชื่อเวอร์ๆเมอร์รี่นั่นอยู่ดี
"เจอสิ เจอทุกวันเลย" ส่องกระจกก็เจอละ
"แหม.."
"น้องเมอร์รี่ เรื่องบางเรื่องบางคนก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้นะ พวกพี่ๆต้องขอตัวกันก่อนนะครับพอดีนัดกับรุ่นพี่ไว้ว่าจะไปถ่ายรูปด้วย พี่ไปนะ" แล้วไอ้เป้ก็ลากพวกผมออกมา
"กูว่านะน้องเขาคงคิดว่าไอ้หลิวเป็นชู้มึงอ่ะเป้ ทำไมมึงไม่บอกน้องเขาไปเลยวะ" ไอ้บีมถามขึ้นมา
"กูไม่อยากพูดอะไรกับน้องเขามากให้น้องเขาคิดแบบที่เขาเข้าใจแหละดีแล้ว" ผมว่ามันก็จริงอย่างที่ไอ้เป้ว่า น้องเขาอยากจะคิดอะไรก็คิดไปแค่ตอนนี้น้องเขาไม่อะไรกับไอ้เป้ก็พอละ
วันนี้พวกผมเข้ามาที่คณะเพราะมาถ่ายรูปรับปริญญาของพี่บัณฑิตกันพี่รหัสผมกับไอ้เป้ก็พี่แฝดนั่นแหละจำได้ไหมที่ออกมาแค่นิดเดียวในตอนที่1ไง พวกผมมาถ่ายรูปแสดงความยินดีกับพี่ๆ
"ยินดีด้วยนะพี่" ผมยื่นของที่เตรียมไว้ให้พี่เอแฝดคนพี่ที่เป็นพี่รหัสผม ส่วนพี่รหัสไอ้เป้ชื่อพี่บีเป็นแฝดน้อง
"เออขอบใจมากเว้ย เป็นไงพวกมึงเลี้ยงสายจนได้กันแม่งกูยังฮาไม่หาย" พี่แม่งกวนตีนจริงๆ
"ก็ดีพี่วันนั้นเหล้าพี่อร่อยดี" ผมไม่รู้จะตอบอะไรพี่แกเพราะจะว่าไปก็เพราะพี่แฝดพาไปเลี้ยงเรื่องถึงได้เป็นแบบนี้ต้องขอบคุณพี่แกนะเนี่ย
พวกผมก็เดินไปถ่ายรูปกับพี่ๆที่รู้จักจนพี่ๆต้องเตรียมตัวเข้าหอประชุมกันพวกผมก็ไปกินข้าวกัน เห็นพี่ๆเรียนจบรับปริญญาแล้วก็ดีใจแทนพี่ๆเขาเพราะอีกแค่ปีเดียวพวกผมก็เรียนจบกันแล้ว พอเรียนจบก็จะได้ดูแลน้องจุนกันได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องรบกวนพ่อแม่มาก ผมรู้ตัวดีน่าว่าผมเป็นคนมีความคิดที่ดี...คึคึ
Tbc.
เห็นมีคนถามหาน้องเมอด้วยอ่าาาาา อยากให้ทุกคนได้หยิกแก้มน้องจุนกันแต่เขียนไม่ค่อยเป็นเลยรวบรัด 55555 ก็เลยถีบน้องเมอออกไปนอกประเทศสักปีนึง นางกลับมาพร้อมรู้ว่าน้องเป้ของอิชั้น?มีลูกแล้ว กร้ากกก ถ้าบอกว่าเรื่องนี้น้องเมอไม่ใช่ตัวร้ายจะเชื่อกันไหม
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะคะ รักคนอ่านจุ๊บๆ
(โดนถีบออกไปอย่างนางงาม?)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 316563 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก