Chapter 22
หลังกลับมาจากที่หนีลูกเที่ยวผมกับผัวก็มาดูแลการทำคลินิกต่อจนเสร็จซื้ออุปกรณ์มาครบก็พร้อมเปิดแล้วตอนนี้คลินิกผมก็เปิดได้เกือบสามเดือนแล้วครับก็มีคนไข้ที่อยู่ใกล้ๆมาใช้บริการบ้างได้ทำเลคือหน้าหมู่บ้านผมกับไอ้เป้ติดถนนใหญ่เลยใกล้ศูนย์การค้าด้วยเป็นของขวัญเรียนจบจากพ่อๆส่วนเรื่องการตกแต่งหรือพวกเครื่องมือก็จัดการกันเอง ไม่ได้เป็นตึกพานิชย์แต่พวกผมทำเหมือนบ้านมีแค่ชั้นเดียวส่วนหน้าเป็นคลินิกทำฟันส่วนหลังทำเป็นห้องนั่งเล่นมีห้องครัวแล้วก็มีห้องนอนหนึ่งห้องเผื่อเอาไว้ ห้องทำฟันก็แบ่งเป็น 3 ห้องมีผมกับไอ้เป้แล้วก็อีกห้องไว้เวลามีคนมาช่วยทำ ตรงเคาท์เตอร์ก็มีน้องนักศึกษาที่ทำงานพาร์ทไทม์มาช่วย พวกผมเลือกเปิดคลินิกเพราะจะได้มีเวลาให้น้องจุนเยอะๆเพราะถึงมาทำฟันที่คลินิกก็ยังพาน้องจุนมาด้วยได้ อีกอย่างจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกันมากด้วย เออพูดเรื่องเหนื่อยผมรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองเหนื่อยง่ายมากแค่เดินนิดหน่อยผมก็เหนื่อยแล้ว บางทีก็หงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแถมยังรู้สึกว่าผมอ้วนขึ้นด้วย แต่จะอ้วนเพราะกินเยอะมันก็ไม่แปลกหรอกเพราะผมกินเยอะเป็นกิจวัตร แล้วบางทียังแอบมีวูบๆด้วยนะ เห้ย!หรือว่า...ผมเริ่มแก่แล้ว ไม่นะ...
"สวัสดีค่ะหมอ" น้องคนนี้มาเตรียมช่องปากเพื่อจัดฟัน
"ดีครับ ขึ้นเตียงเลยนะหมอขอดูฟันก่อน"
"เจ็บมากไหมคะหมอ หนูกลัวอ่า"
"ไม่ต้องกลัวนะไม่เจ็บเลย ฉีดยาชาแป๊บเดียวด้วย"
"หนูถอนทีละข้างได้ไหมคะมันจะเจ็บอ่า"
"ฮ่าๆๆ ได้ครับงั้นบนล่างด้านขวาก่อนเนอะ ต้องถอนฟันกรามหลังเขี้ยวนะ"
"ฮือออ ค่าาาา" ผมจัดการฉีดยาชารอสักพักจนน้องเขาไม่รู้สึกก็ลงมือถอนฟันออกทั้งด้านบนและด้านล่างให้น้องเขาบ้วนปากแล้วกัดผ้าก๊อตไว้ก็ปล่อยให้น้องไปที่เค้าท์เตอร์ด้านหน้า ผมเลยลุกขึ้นจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นสงสัยจะลุกเร็วไปเพราะผมรู้สึกว่ามันวูบอีกแล้วพอพยายามทรงตัวได้เดินไปถึงห้องก็นั่งลงที่โซฟาคว้ายาดมบนโต๊ะมาสูดเข้าเต็มปอด ผมว่ามันชักจะไม่ธรรมดาแล้วนะแบบนี้มันต้องมีที่มาที่ไป พอนั่งจนรู้สึกดีก็หยิบกุญแจรถเดินไปบอกน้องที่เค้าท์เตอร์ว่าจะออกไปข้างนอกเพราะไอ้เป้ติดคนไข้อยู่ ผมขับรถมุ่งหน้าสู่ 'โรงพยาบาลพ้นโศกสุขีดี๊ด๊า อินเตอร์เนชันแนล กรุงเทพฯ' ผมต้องพิสูจน์!!!
"สวัสดีค่ะ มาตรวจอะไรคะ" พยาบาลตรงเค้าท์เตอร์ถามผมอย่างยิ้มแย้ม แต่จะให้ตอบยังไงล่ะ
"เอ่อ..มาพบหมอเกดครับ"
"มีใบนัดหรือเปล่าคะหรือว่าขึ้นบัตรหรือยังคะ แล้วคุณผู้หญิงที่จะตรวจมาด้วยหรือเปล่าคะ"
"เอ่อ มะ ไม่มีครับ รอคุณหมอพักก่อนแล้วกันครับ"
"ได้ค่ะ อีก15นาทีคุณหมอก็พักแลัว นั่งรอก่อนนะคะ" ผมนั่งรอแม่ไอ้เป้อยู่หน้าห้อง ถ้าจะตรวจก็ขอคุยก่อนเถอะ แผนกสูติฯมีแต่ผู้หญิงแบบนี้ผมประหม่า T T นั่งรอสักพักแม่ไอ้เป้ก็ออกมาจากห้องผมเลยรีบเดินเข้าไปหา
"แม่ สวัสดีครับ"
"เอ้าน้องหลิว มากคนเดียวเหรอลูกมีอะไรหรือเปล่า"
"ครับหลิวมาคนเดียว คือ..." คือผมจะพูดยังไงดีล่ะ
"เป็นอะไรหรืเปล่าน้องหลิว เป้ทำอะไรเราเหรอ" ฮื่อออ ผมสงสัยว่ามันจะเสกเด็กเข้าท้องผมอีกน่ะสิ!
"คือหลิวรู้สึกว่ามีอาการแปลกๆอ่ะครับแม่มันเหมือน..เหมือนตอนมีน้องจุนอ่า"
"จริงเหรอ! งั้นเดี๋ยวมาตรวจกันถ้าใช่ก็ดีเลยสิน้องจุนจะได้มีน้องแม่ก็จะได้มีหลานอีกคน"
"เอ่อครับ" โอ๊ยตื่นเต้น ผมจะได้ตรวจหลังจากที่แม่ไอ้เป้เข้าเวรต่อผมเลยโทรหาแม่ผมที่ได้เวลาพักพอดี
"ถ้ามีก็ดีสิน้องหลิวแม่จะได้มีหลานเพิ่ม" แม่ผมพูดขึ้นมาตอนนั่งรอผล
"ก็ไม่รู้อ่ะแม่หลิวอาจจะคิดไปเองก็ได้"
"น้องหลิวผลตรวจมาแล้วนะ ป่ะนกไปฟังด้วยกัน" แม่ไอ้เป้เดินเอาผลตรวจมาด้วยตัวเองแล้วชวนผมกับแม่เข้าห้อง
"เป็นไงเกดๆๆ เราจะได้หลานเพิ่มไหม" ยิ่งแม่ถามแบบนี้ผมยิ่งลุ้นนะเนี่ย
"... 3เดือนแล้วนะ" ห๊ะอะไร 3เดือน? แล้วทำไมแม่ไอ้เป้ยิ้มแบบนั้นล่ะ 3เดือน 3เดือน..
"จริงเหรอเกด โอ๊ยยยย ฉันปลื้มจะได้หลานอีกคน"
"เอ่อ..."
"แล้วนี่จะบอกน้องเป้เลยไหม"
"หลิวขอกลับไปบอกเป้ที่บ้านดีกว่าครับ แม่ๆอย่าเพิ่งบอกเป้นะ หลิวอยากบอกเอง"
"จ้าๆ ได้สิ งั้นฝากครรภ์เลยนะแม่ดูแลเอง"
"ขอบคุณครับ" ผมคิดอยู่แล้วแหละว่าอาจจะมีน้องก็ตั้งแต่มีน้องจุนมาพวกผมป้องกันตลอด แต่3เดือนก่อนที่ไปพัทยากันก็รู้ว่าพวกผมสุดเหวี่ยงกันขนาดไหนจัดหนักจัดเต็มซะขนาดนั้น ว่าแล้วก็กลับไปบอกไอ้เป้กับน้องจุนดีกว่า... ผมขับรถกลับไปที่คลินิกก่อนจะถึงก็แวะซื้อขนมร้านโปรดของน้องจุนไปฝากด้วย พอเลี้ยวรถเข้าไปผมก็เดินเข้าด้านหลังในส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่นก็เจอน้องจุนนั่งซุกหน้าลงกับเข่าตัวเอง
" น้องจุน.."
"ฮึก คุนแม่" ผมตกใจมากตอนที่น้องจุนเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตาแล้ววิ่งมากอดผม ผมเลยอุ้มน้องจุนขึ้นมาเช็ดน้ำตาแล้วถาม
"เป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไมครับ น้องจุนเป็นอะไรบอกคุณแม่ซิ" ผมอุ้มน้องจุนพาไปนั่งที่โซฟาแล้วจับให้น้องจุนนั่งตักหันหน้ามาทางผม
"คุนพ่อ..ฮึก คุนพ่อไม่รักน้องจุน คุนพ่อดุน้องจุน ฮึก" ไอ้เป้เนี่ยนะไม่รักน้องจุน
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะลูก คุณพ่อรักน้องจุนที่สุดเลยรู้ไหมแต่น้องจุนทำอะไรคุณพ่อถึงดุล่ะ" น้องจุนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนน่าสงสารเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นไอ้เป้ที่ไม่เคยแม้แต่จะเสียงดังใส่น้องจุนจะดุน้องจุนเรื่องอะไร
"น้องจุน ฮึก น้องจุนเดินไปหาคุนพ่อที่ ที่หน้าร้าน คุนพ่อนั่งอยู่กับคุนน้าผู้หญิงคนหนึ่งคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ฮึก" คุณน้าผู้หญิง...?
"แล้วยังไงต่อครับ"
"น้องจุนจะขอนั่งกับคุนพ่อ ฮึก คุนพ่อก็ไม่ให้น้องน้องจุนอยู่ด้วย ฮึกคุนแม่ คุนพ่อคุยกับใครทำไมน้องจุนอยู่ด้วยไม่ได้ ฮึก คุนพ่อให้น้องจุนออกไปจากคุนพ่อแล้วคุนพ่อจะคุยกับคุนน้าคนนั้น ฮึก" ผมได้ยินที่น้องจุนพูดแล้วนึกไม่ออกเลยว่าไอ้เป้จะมีเรื่องสำคัญอะไรกับใครถึงขนาดไม่ให้น้องจุนอยู่ด้วย เพราะปกติแล้วไม่ว่าจะอยู่ไหนหรืออยู่กับใครไอ้เป้ก็จะให้น้องจุนอยู่ด้วยตลอด นี่มันเรื่องอะไรกัน..
"แล้ว แล้วคุณพ่อดุน้องจุนยังไงลูก"
"น้องจุนไม่มีเพื่อน น้องจุนแค่จะนั่งเฉยๆ ฮึก น้อง น้องจุนไม่ได้จะกวนคุนพ่อเลยนะคุนแม่ แต่ ฮึก คุนพ่อก็ไม่ให้น้องจุนอยู่ น้องจุนแค่จะนั่งเฉยๆคุนพ่อก็ดุน้องจุน ฮึก น้องจุนเป็นเด็กไม่ดีเหรอคุนแม่หรือว่าคุนพ่อไม่รักน้องจุนแล้วคุนแม่ ฮึกฮือออออ" น้องจุนเล่าไปร้องไห้ไปพอเล่าจบก็ปล่อยโฮใหญ่เลย ยิ่งตอนที่พูดว่าพ่อไม่รักยิ่งน่าสงสาร ไอ้เป้คุยกับใครสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ
"ไม่เอานะลูกไม่ร้องนะ คุณพ่อเขาอาจจะคุยธุระสำคัญไงครับ คุณพ่อรักน้องจุนที่สุดเลยนะ" ถึงผมจะสงสัยแต่ก็ต้องปลอบน้องจุนก่อน
"แล้วคุนน้าคนนั้นเป็นใครคุนแม่ ทำไมต้องมาอยู่ใกล้คุนพ่อด้วย ฮึก แล้วยังไม่ให้น้องจุนอยู่ด้วยอีก คุนพ่อใจร้ายจังเลยคุนแม่ ฮือออ" เอ๋า ยิ่งพูดก็ยิ่งร้อง
"แม่ก็ไม่รู้คงเป็นเพื่อนคุณพ่อแหละน้องจุน ไม่ร้องนะลูกเดี๋ยวคุณพ่อคุยธุระเสร็จก็มาเล่นกับน้องจุนเองนะครับ"
"ฮึก คุนพ่อจะดุน้องจุนอีกไหมคุนแม่"
"ไม่ดุหรอกครับ" ผมเช็ดน้ำตาให้ตาให้น้องจุนจนหมดแต่ก็ยังมีสะอื้นอยู่บ้านน่าสงสารอ่า ไอ้เป้นะไอ้เป้กล้าคุยกับผู้หญิงแล้วเมินลูกเหรอ ฮึ่ยยยยยย ถ้าเหตุผลไม่ดีมันตายแน่!!!!!!
"จิงๆนะคุนแม่"
"อื้อจริงสิ นี่แม่ซื้อขนมมาฝากน้องจุนด้วยน้ามาทานขนมดีกว่า" พอพูดถึงขนมก็ตาโตเลย ผมเลยไปเอาจานมาใส่ขนมให้น้องจุนพอได้กินของโปรดหน่อยก็ยิ้มออก
"อ้าวหลิวไปไหนมาอ่ะ" ไอ้เป้ที่เพิ่งเดินเข้ามาถามผมขึ้นผมเลยลุกขึ้นจูงมือไอ้เป้เข้าห้องครัว
"มึงดุลูกเหรอ" ผมรีบถามทันทีที่อยู่กันสองคน
"เอ่อ กูไม่ได้จะดุ กูคุยธุระอยู่ไงแล้วลูกเข้ามากูเลยให้ลูกออกไปก่อน"
"แล้วมึงรู้ไหมว่าลูกมานั่งร้องไห้คนเดียวบอกว่ามึงไม่รัก"
"เห้ยจริงเหรอ! ไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ยกูแค่มีธุระที่ต้องคุย ทำไมลูกคิดแบบนั้น"
"ไม่รู้แหละ แล้วมึงคุยธุระอะไรถึงให้ลูกอยู่ด้วยไม่ได้ปกติถ้าน้องจุนนั่งนิ่งๆมึงก็ไม่ว่านิ" ไอ้เป้มันดูแปลกๆนะ
"เอ่อ มันไม่มีอะไรหรอกหลิว เพื่อนเก่ากูสมัยมัธยมน่ะ มีธุระกันนิดหน่อย อีกอย่างเรื่องที่คุยกันมันไม่น่าให้เด็กฟังไง" เหตุผลน่ะใช้ได้แต่ทำไมมันต้องหลบตาผม!!!!
"ทำไมไม่มองหน้ากู หรือมีอะไรมากกว่านั้น!"
"ไม่ๆๆๆ ไม่มีอะไร มึงนี่คิดมาก กูไปง้อลูกก่อนนะ" ตั้งแต่ได้กั.. เอ๊ย ตั้งแต่คบกันมาไอ้เป้ไม่เคยมีความลับกับผมไม่เคยปิดบังไม่ว่าเรื่องอะไร เพื่อนมันมาคุยกันผมก็รับรู้ได้ทุกเรื่องผมถึงไม่อะไรเวลามีผู้หญิงเข้าหาไอ้เป้เพราะผมเชื่อใจมัน แล้วนี่อะไร!!!! ไม่นะ...ม่ายยยย หลิวต้องรู้ให้ได้
"น้องจุน โกรธคุณพ่อเหรอลูก คุณพ่อไม่ได้ตั้งใจจะดุน้องจุนนะลูกคุณพ่อคุยธุระน้องจุนก็เห็น" ผมเดินออกมาตรงห้องนั่งเล่นก็เจอไอ้เป้พยายามง้อน้องจุนอยู่
"คุนพ่อให้น้องจุนไปอยู่ที่อื่น คุนพ่อไม่ให้น้องจุนอยู่ด้วย" คนลูกก็ปากยื่นตาคว่ำใส่คนพ่อแถมด้วยน้ำเสียงหงอยๆนั่นอีก
"แค่แป๊บเดียวเองลูก คุณพ่อคุยธุระไงครับ หายโกรธคุณพ่อนะ ใครว่าพ่อไม่รักน้องจุนรักน้องจุนที่สุดในโลกเลยยย"
"คุนพ่อพูดจิงๆนะ"
"จริงสิ คุณพ่อรักน้องจุนกับคุณแม่ที่สุดเลย"
"อืม..... น้องจุนหายโกดก็ได้ แต่คุนพ่อห้ามรักคนอื่นนะ" หายเร็วจริงวุ้ยเด็กน้อยนี่
"ฮ่าๆๆๆครับผ้มมมม" แล้วสองพ่อลูกก็ปรับความเข้าใจกัน ส่วนผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันมีธุระอะไรกับเพื่อนเก่าที่ผมรู้ไม่ได้ หึ งั้นผมก็จะมีความลับเหมือนกัน มึงอย่ารู้เลยเป้ว่าจะมีลูกอีกคนตราบใดที่กูยังไม่รู้ธุระของมึงกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น!!!!!! ว๊ะ ฮะ ฮะ ฮ่าาาาาา แค่กๆ
Tbc.
ตามคำขอค่าาาาาาาาาาา ดุน้องเป้ได้นะโทษฐานมาดุน้องจุน 55555 ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่า รักคนอ่านจุ้บๆ
(โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 316584 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก