Chapter 23
สองสามวันมานี่ไอ้เป้มันมีพฤติกรรมแปลกๆไปแหละทุกคน ตอนกลางวันทำฟันที่คลินิกแล้วก็ออกไปตั้งแต่สี่โมงเย็นบอกว่าไปธุระ ถามว่าธุระอะไรก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่าไม่มีอะไรๆผมต้องกินข้าวกับน้องจุนแค่สองคนอ่ะคิดดูแล้วกว่าจะกลับบ้านได้ก็ดึกโคตรๆตอนเช้าออกไปคลินิกพร้อมกันก็จริงแต่ตอนเย็นนี่ไปกันคนละทางตอนเช้าไอ้เป้ไปส่งน้องจุนที่โรงเรียนส่วนตอนเย็นผมเป็นคนไปรับ ครอบครัวสุขสั๊นนนนนนสุขสันต์ -*-
"เป้...วันนี้ต้องไปทำธุระอีกหรือเปล่า" ผมที่กำลังแต่งตัวอยู่ถามไอ้เป้ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
"อืม..ต้องไปอ่ะยังไม่เสร็จเลย"
"..เหรอ แต่น้องจุนไม่ได้กินข้าวเย็นกับมึงหลายวันแล้วนะ"
"กูจะรีบทำธุระให้เสร็จนะ"
"ธุระอะไรเหรอ..มึงไม่เคยปิดกูนี่ทำไมกูถามมึงไม่เห็นบอกเลย กับเพื่อนมึงคนนั้นหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดมาก" ไอ้เป้เดินมาขยี้หัวผมแล้วกอดจากข้างหลัง พูดมาได้เป็นใครไม่คิดมากบ้างล่ะไอ้นี่ แล้วถ้าไม่มีอะไรทำไมต้องเลี่ยงไม่ยอมพูดถึงเพื่อนผู้หญิงคนนั้นด้วย
"ทำไมบอกกูไม่ได้ล่ะมึงมีความลับกับกูเหรอเป้ หรือมึงแอบทำอะไร" ว๊อยยยย ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่!!
"ทำอะไรหลิวก็บอกว่าไม่มีไงมึงอย่าคิดมากดิ คือ เพื่อนกูมีปัญหานิดหน่อยน่า" ปัญหา? ผัวผมเป็นผู้ใหญ่บ้านเหรอที่ใครมีปัญหาจะต้องไปช่วยเขาจนดึกๆดื่นๆ ผมไม่ได้เป็นคนคิดมากเลยนะเว้ย ตรงกันข้ามผมเป็นคนไม่คิดอะไรด้วยซ้ำแต่นี่มันน่าคิดไหมล่ะ หลังจากวันที่น้องจุนบอกว่ามีผู้หญิงมาหาไอ้เป้พอทำฟันเสร็จมันก็รีบออกไปข้างนอกกลับบ้านดึกๆถามอะไรก็ไม่ยอมบอก หรือผมก้าวก่ายชีวิตมันมากเกินไปเหรอ หรือผมจุ้นจ้านวุ่ยวายกับมันมากไป หรือ...มันเบื่อผมเหรอ? ไม่อยากอยู่กับผมแล้วเหรอ? แม่ง!!!! ไอ้เป้คนนิสัยไม่ดี
"ไม่มีอะไรอะไรจริงๆใช่ไหมเป้" ผมหมุนตัวไปหามันแล้วกอดมันเอาหน้าซุกคอ ผมกลัวอ่ะถ้าเกิดไอ้เป้กับผู้หญิงคนนั้น...เฮ้อ ผมต้องการเพลงเศร้าๆ ฝนตกปรอยๆ เหล้าเข้มๆ(อันนี้ไม่ได้ดิ) ผมกำลังดราม่าล่ะ T T
"ไม่มีหรอกน่า..มึงอ้วนขึ้นเปล่าเนี่ย นุ่มนิ่มเชียว" ไอ้เป้ตอบผมแล้วเอามือมาบีบๆจิ้มๆแก้มกับแขนผม ฮ่วย กูดราม่าอยู่
"อือมั้ง ผัวไม่อยู่เลยเจริญอาหาร"
"ใช่หราาาาาาาา? หึหึ"
"เออดิ ไปแต่งตัวได้แล้วไปจะได้ลงไปกินข้าวไปส่งน้องจุน"
"จ้ะ ^^" หึยยยยย ทำมาเปลี่ยนเรื่องนะมึงไอ้เป้ อย่าๆอย่าให้กูขึ้นนะ
"คุนพ่อ! วันนี้คุนพ่อพาน้องจุนไปทานไอติมได้ป่าว" พอลงข้างล่างก็เจอน้องจุนวิ่งเข้ามาหา
"เอ่อ..พ่อไม่ว่างนะลูกไว้เสร็จธุระแล้วเดี๋ยวพ่อพาไปทานดีไหมครับ"
"อีกแล้วเหรอคุนพ่อ น้องจุนไม่เจอคุนพ่อเลยตอนเย็น น้องจุนคิดถึง" พอได้คำตอบจากคุณพ่อสุดที่รักน้องจุนก็คอตกหน้าเศร้าเลย ธุระอะไรมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอวะ เพื่อนคนนั้นสำคัญกว่าลูกเลยเหรอ?
"งั้นวันนี้แม่พาไปดีไหมน้องจุน" ผมไม่อยากเห็นน้องจุนเศร้าอ่ะ
"น้องจุนอยากไปกับทุกคน น้องจุนรอก็ได้คับ" น้องจุนก้มหน้าตอบผม เฮ้อออออ ผมเลยหันไปจิกตาใส่ไอ้เป้ดูดิ๊ว่ามันจะทำยังไง
"อืม..งั้นพ่อดูก่อนแล้วกันนะถ้าไม่มีอะไรมากจะพาไปนะครับ" เหอะ!ถ้าไม่มีอะไรมาก? พูดมาได้
"จิงนะคุนพ่อ น้องจุนรอนะ ไปกันสามคนเลยนะ" พอได้ยินแบบนั้นน้องจุนก็เงยหน้าพร้อมสายตาที่เป็นประกายทันที ไปให้ได้จริงๆเหอะ
"ครับผม!!"
"เย้ๆ" เด็กหนอเด็ก ไม่ต้องคิดอะไรมากแบบผู้ใหญ่
ตอนเย็นหลังจากทำฟันให้คนไข้เสร็จผมกับไอ้เป้ก็ออกไปรับน้องจุนแล้วพาไปกินติมอย่างที่คุยกันไว้มันคงดีหรอกถ้าไอ้เป้สนใจผมกับลูก ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมันเอาดูโทรศัพท์หรือบางทีก็ลุกออกไปคุย ปัญหาเพื่อนมันหนักหนาแล้วก็เป็นความลับขนาดนั้นเลยเหรอผมที่เป็นครอบครัวเดียวกับไอ้เป้จะรู้ไม่ได้เลยใช่ไหม?ผมไม่อยากคิดอะไรมากไม่อยากพูดไม่อยากถามเพราะถามไปก็ได้คำตอบเดิมๆคือ'ไม่มีอะไร'
"หลิว..เอ่อ กูไปส่งมึงกับลูกที่บ้านก่อนนะ พอดีกูมีธุระอ่ะ เพื่อนกูเขาอยากให้ไป" ธุระๆๆๆๆแม่งกูเกลียดคำนี้จริงๆ แล้วอะไรเพื่อนอยากให้ไป แล้วไอ้เป้มันคิดบ้างไหมว่าผมก็อยากให้มันอยู่ด้วยเหมือนกันน่ะ..
"อือ..มึงไปเหอะ" ผมไม่อยากถามอะไรแล้วผมเหนื่อย!
"มึงโกรธกูเหรอ" ผมไม่ได้โกรธมันหรอกผมน้อยใจมันต่างหากล่ะ มากๆเลยด้วย
"เปล่า..มาแล้วเรียกป้าอิ่มแล้วกันกูง่วง" พอรถจอดหน้าบ้านผมก็อุ้มน้องจุนออกมาจากรถเดินเข้าบ้านทันที
"คุนแม่ คุนพ่อไปไหนทำไมคุนพ่อไม่เข้าบ้านกับเรา"
"คุณพ่อไปธุระลูก เข้าบ้านอาบน้ำนอนกันเนอะค่ำแล้ว"
"คุนพ่อจะกับดึกมั้ยคุนแม่"
"ไม่รู้สิ ไปเข้าบ้านกันได้แล้ว" เข้าบ้านได้ผมก็พาน้องจุนอาบน้ำแล้วพาเข้านอนเลยเพราะไม่อยากให้ลูกนอนดึก กลับห้องไปก็นอนคนเดียวไม่รู้ไอ้เป้จะกลับเมื่อไหร่นอนกับน้องจุนแล้วกัน น้องจุนหลับไปได้สักพักแล้วแต่ผมดินอนยังไงก็นอนไม่หลับผมคิดมากนะเว้ยผัวผิดปกติอ่ะ ผมคิดมากจนปวดหัวอะไรๆมันก็ตีขึ้นมาจนผมต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำอาเจียนออกมา เหอะผมไม่ได้หวังว่าตอนนี้ไอ้เป้จะต้องดูแลผมเหมือนตอนท้องน้องจุนหรอกนะเพราะไอ้เป้มันก็ไม่รู้ แต่ที่ผมอยากรู้คือดึกป่านนี้ไอ้เป้มันไหนอยู่ที่ไหนกับใคร มันไม่ห่วงผมกับลูกบ้างเหรอ? ผมเดินออกมาจากห้องน้ำยังดีที่น้องจุนไม่ตื่นขึ้นมาผมนอนลงข้างๆน้องจุนแทบจะเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากผัวหายมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่ได้ๆๆๆผมต้องนอนต้องไม่คิดมากเดี๋ยวไอ้หนูในท้องจะคิดมากตามผมยกมือขึ้นมาลูบพุงน้อยๆ เฮ้ออออ นอนๆๆๆ
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาตอนเช้าเพราะเวียนหัวเลยลุกไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ออกมาดูนาฬิกา 6โมงเช้าเองผมค่อยๆเปิดประตูออกจากห้องน้องจุนมาที่ห้องตัวเองคิดว่าจะมาดูไอ้เป้สักหน่อยแต่ผมกลับไม่เห็นมันในห้องห้องน้ำก็ไม่มีผมเลยลงไปข้างล่างได้ยินเสียงมาจากในครัว
"อ้าวน้องหลิว วันนี้ลงมาเช้านะคะวันเสาร์นี่นาทานข้าวเลยไหม"
"เอ่อ ยังหรอกครับป้าอิ่ม เป้ล่ะ"
"เอ๋ ป้ายังไม่เห็นเลยนะคะ เมื่อคืนป้าก็รอจนตี1ก็ยังไม่กลับมาเลยคิดว่าถ้าแกมาคงเรียกก็จนเช้านี่แหละค่ะประตูบ้านก็ไม่มีใครเปิด" ป้าอิ่มพูดจบผมนี่แทบบ้า ไอ้เป้ไม่กลับบ้าน มันไม่เคยทำแบบนี้ ไม่ว่าจะไหนกับใครมันบอกผมตลอดหรือไม่ผมก็ไปด้วยแล้วนี่มันเกิดอะไร? ผมกลับขึ้นห้องมาเปิดดูโทรศัพท์ ว่างเปล่า..
ผมนั่งดูการ์ตูนกับน้องจุนที่ห้องนั่งเล่น ตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วแต่เชื่อไหมไอ้เป้ยังไม่กลับเลยผมโทรหามันแต่ก็โทรไม่ติดผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับมันหรือเปล่า โทรหาพ่อแม่มันก็เหมือนจะไม่มีใครรู้เรื่องผมเลยไม่ได้บอกอะไร น้องจุนก็ถามหาแต่คุณพ่อๆผมก็ไม่รู้จะตอบยังไงเพราะผมเองก็ไม่รู้..
"คุนพ่อ!!!!! คุนพ่อหายไหนมาน้องจุนคิดถึง" ผมหันไปตามเสียงที่น้องจุนเรียกเจอไอ้เป้เดินเข้ามาหน้าตาเหมือนเหนื่อยมากเลยนะ มันไปทำอะไรมา?
"คุณพ่อไปธุระ เดี๋ยวคุณพ่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับแล้วจะลงมาเล่นด้วยนะ" ไอ้เป้ลูปหัวน้องจุนที่วิ่งเข้าไปแล้วมันก็หันมามองผม เหอะ! ผมเลยเบือนหน้าหนีมัน คำก็ธุระสองคำก็ธุระไปเอากับธุระเลยไหมแม่ง
"อื้อๆก็ได้ น้องจุนไปฉี่ฉี๊ก่อนนะน้องจุนปวด อ๋อย~ ป้าอิ่มมม พาน้องจุนฉี่ฉี๊หน่อย" น้องจุนตอบรับจบก็บิดๆตัวแล้ววิ่งออกไปห้องน้ำ เหลือผมกับไอ้เป้สินะ
"หลิวกูขอโทษนะที่ไม่ได้กลับบ้านพอดีมันดึกแล้วเลยไม่ค่อยอยากขับรถจะโทรบอกโทรศัพท์ก็แบตหมด ไม่โกรธกูนะ" ฟังขึ้นจังเลยยยยยย
"มึงกินอะไรมาหรือยัง หิวไหมเดี๋ยวกูไปบอกให้ป้าอิ่มอุ่นกับข้าวให้นะ" ผมกำลังจะลุกแต่ถูกไอ้เป้กอดไว้ก่อน
"กูรู้นะว่ามึงเป็นห่วงแล้วมึงก็มึงก็คิดมาก แต่มึงอย่าคิดมากเลยนะมันไม่มีอะไรหรอก กูรักมึงนะหลิว" ผมกอดไอ้เป้ตอบแล้วซุกหน้าซบกับไหล่มัน ไอ้อยากด่าอยากว่ามันก็มีอยู่หรอกแต่พอเห็นหน้ามันผมก็ไม่อยากจะทำมันไม่ได้มีแค่ผมกับมันสองคนแต่มันยังมีลูกของเราผมไม่อยากคิดไปไกลคิดไปเอง(ถึงสถานการณ์มันจะชวนคิดก็เถอะ) เวลาทำอะไรผมนึกถึงแต่ตัวเองไม่ได้ผมต้องนึกถึงลูกด้วย ตลอดเวลาไอ้เป้เป็นคนรักที่ดีมาตลอดไม่เคยทำให้ผมเสียใจสักครั้ง แต่ถ้าจะมีครั้งนี้อย่างน้อยผมก็ขอฟังเหตุผลมันก่อน...
"กูก็รักมึงเป้.." ผมอ่อนแอเกินไปละแค่พูดแค่นี้เสียงยังสั่นเลย
"หลิว!! มึงร้องไห้เหรอไม่เอาดิไม่ร้อง กูขอโทษที่ไม่ได้บอกมึงก่อน ไม่ร้องนะ กูขอโทษ กูเสร็จธุระแล้วกูไม่ปล่อยให้มึงอยู่บ้านกับลูกสองคนแล้วหลิว ไม่ร้องนะ นะกูขอโทษ ตีกูก็ได้หลิว แต่อย่างร้องไห้นะ" ผมเองก็บังคับให้ตัวเองไม่ร้องไม่ได้ ผมยอมรับเลยว่าผมกลัว กลัวไอ้เป้มันเปลี่ยนไปกลัวไอ้เป้ไม่เหมือนเดิม ยิ่งไอ้เป้บอกให้ผมหยุดร้องผมยิ่งหยุดไม่ได้แล้วผมก็ยิ่งกอดไอ้เป้แน่นขึ้น ผมกลัวไอ้เป้มันหายไป..
"......."
"หลิว ไม่ร้องนะครับกูอยู่นี่ กูไม่ไปไหนแล้ว ถ้าไปกูจะพามึงไปด้วยนะ เดี๋ยวกูก็ร้องตามหรอก" ไอ้เป้มันไม่ได้พูดเล่น รู้ได้จากไหล่ผมที่รู้สึกชื้นๆบวกกับเสียงสั่นๆของมัน แม่ง!มาร้องแข่งกับกูทำไม
"เดี๋ยวมึงก็ไปอีก เดี๋ยวมึงก็ปล่อยให้กูอยู่กับลูกสองคนอีก" ผมที่ยังซุกมันอยู่พูดขึ้น ผมไม่อยากถามว่ามันไปไหนผมกลัวได้คำตอบเดิมซึ่งมันก็ไม่ช่วยอะไร
"ไม่ไปแล้วๆๆ ไม่เอาแล้ว อย่าร้องเลยนะหลิวกูไม่ชอบน้ำตามึง"
"อือ มึงไปอาบน้ำเถอะเป้ แล้วค่อยมาหาน้องจุนออกไปตั้งนานละสงสัยไปกินขนม"
"ครับผ้ม!!!!! เดี๋ยวลงมานะ"
"อื้อ" ผมยิ้มให้ไอ้เป้แล้วมองตามมันที่เดินออกจากห้องไป หึหึ เรื่องอะไรจะต้องใส่อารมณ์กับมันต่อให้เค้นถามยังไงมันก็ไม่บอกหรอกไม่มีประโยชน์ สู้ตีหน้าเศร้าทำตัวน่าสงสารก็ไม่ได้ ตอนแรกที่ร้องไห้น่ะร้องจริงๆนะเว้ยอารมณ์มันพาไปแต่พอคิดไปคิดมามันก็ดีกว่าไปอารมณ์เสียใส่มันนี่นาจริงไหม ใครบอกว่ามีแต่ผู้หญิงที่มีมารยาแมนๆอย่างผมก็มีนะจะบอกให้ ริอาจจะมีเมียน้อยเหรอ รู้จักไอ้หลิวน้อยไปซะแล้วบักเป้!!!!
Tbc.
เอิ่ม...อย่าเพิ่งรุมกระทืบข้านะตัวววววววววววววว มันไม่มีอะไรหรอก(มั้ง) ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ รักคนอ่านนะตัววววววววว
(โบกมืออย่างนางงาม)
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 316594 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก