Chapter 28
(เป้น้อย)
'แกร็ก'
ผมเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้าไปหาไอ้หลิวที่ยังหลับอยู่ตั้งแต่วันที่คลอดน้อง หมอบอกว่าใช้เวลานานเกินไปในการมาโรงพยาบาล ส่วนลูกผมถึงหมอจะช่วยได้แต่ก็ต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อน เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ไอ้หลิวยังไม่ตื่นเลย
"คุนพ่อ เมื่อไหร่คุนแม่จะตื่น เมื่อไหร่น้องตัวเล็กจะได้ออกมาจากห้องคุนหมอ น้องจุนอยากเล่นกับคุนแม่อยากเล่นกับน้องตัวเล็ก" ผมดึงน้องจุนมานั่งบนตักแล้วกอดน้องจุนเอาไว้
"คงอีกไม่นานหรอกน้องจุน เราช่วยกันส่งกำลังใจไปหาคุณแม่กับน้องตัวเล็กกันทุกวันเดี๋ยวพวกเค้าก็ตื่นเนอะ"
"คุนแม่กับน้องตัวเล็กจะเจ็บมากมั้ยคุนพ่อ น้องจุนสงสาร"
"ถ้าน้องจุนอยู่เป็นกำลังใจให้คุณแม่กับน้องพวกเค้าก็หายเจ็บแล้วครับ"
"จิงๆนะคุนพ่อ น้องจุนจะให้กำลังใจเยอะๆๆๆๆเลย น้องจุนอยากให้คุนแม่ตื่นมากอดน้องจุน"
"พ่อก็อยากให้คุณแม่ตื่นเหมือนกันครับ แต่วันนี้น้องจุนต้องไปนอนกับคุณย่าอีกคืนนะครับ"
"ให้น้องจุนนอนที่นี่กับคุนพ่อกับคุนแม่ไม่ได้เหรอ"
"น้องจุนนอนที่นี่ไม่ได้ครับ มันไม่สบาย อย่าทำให้คุณแม่เป็นห่วงนะถ้าคุณแม่รู้คุณแม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆเลย"
"ก็ได้ฮะ น้องจุนไปนอนกับคุนย่าอีกก็ได้"
"ดีมากครับ นั่นไงคุณย่ากับคุณยายมาพอดี"
"เป็นไงบ้างเรา หื้มม"
"เหมือนเดิมครับแม่ หลิวยังไม่ฟื้นเลย"
"ร่างกายหลิวต้องการการฟื้นฟู แล้วหลิวก็คงจะอ่อนเพลียมากเชื่อแม่เถอะว่าหลิวจะไม่เป็นไร" แม่ไอ้หลิวเดินเข้ามาบีบไหล่ผมเบาๆให้กำลังใจ
"ครับ"
"ดูแลหลิวก็อย่าลืมดูแลตัวเองล่ะ แม่กับแม่เราจะพาน้องจุนกลับก่อนเด็กอยู่โรงพยาบาลนานๆไม่ดี"
"ขอบคุณแม่ทั้งสองมากๆนะครับ"
"จ้ะ ไปน้องจุนยายพาไปทานข้าวเนอะแล้วก็ค่อยไปนอนกับคุณย่า"
"ฮะ คุนยาย" เฮ้อ เสียงน้องจุนนี่หงอยไปเลย พอทุกคนออกไปผมก็กลับมาดูไอ้หลิวต่อ เมื่อไหร่นะที่มันจะตื่นขึ้นมา ผมจับมือไอ้หลิวขึ้นมากุมไว้แล้วซุกหน้าลงกับมือมัน อาจจะเพราะความล้าที่สะสมมาหลายวันทำให้ผมหลับง่ายกว่าทุกวัน..
……………………………………….……
'ลุง นั่นลุงใช่ป่าว เฮ้ ลุ๊งงงงงงงงง!!' ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน รอบตัวผมมีแต่สวนดอกไม้ มันสวย สวยเหมือนภาพวาด ผมหาไอ้เป้เจอไม่รู้ว่าไอ้เป้ไปอยู่ที่ไหนทำไมผมอยู่คนเดียว ผมจำได้ว่าผมปวดท้องจะคลอดนี่นาแล้วผมมาอยู่นี่ได้ไง หน้าท้องผมก็แบนราบ แล้วลูกผมล่ะ....แต่เมื่อกี้อยู่ๆผมก็เห็นลุงหลังจากไม่เจอกันตั้งแต่คลอดน้องจุนแต่ลุงหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้อ่ะ แง๊~~~ ผมเดินตามทางที่ลุงหายไปเรื่อยๆอยู่ๆลุงก็ปรากฏตัวขึ้นมา
'ไง ไอ้หนู'
'เฮ้ ไม่เจอกันนานเลยนะลุง ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนอ่ะ'
'ที่ไหนไม่สำคัญหรอก แต่เอ็งน่ะมานานแล้วนะ ผัวเอ็งรออยู่'
'เอ้อ นั่นดิลุง แล้วลูกผมอ่ะผมจำได้ว่าผมปวดท้องนี่'
'ข้าถึงได้มาพาเอ็งกลับไปหาลูกหาผัวเอ็งนี่ไง ตามข้ามาไวๆเดี๋ยวจะไม่ทัน ผัวเอ็งรออยู่' เห? ถึงผมจะงงๆแต่ผมก็เดินตามลุงไป ผมรู้สึกว่าทางที่เดินไปมันมีแสบต๊าแสบตา แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
ผมลืมตาขึ้นมาในความมืด หือ? ผมปวดท้อง.. ผมมาโรงพยาบาล.. ผมอยู่ในสวนดอกไม้.. ผมเห็นลุง.. ลุงบอกว่าพาผมไปส่ง ส่งไหนผมฝันอะไรวะเนี่ย แล้วอะไรความฝันอะไรความจริงล่ะทีนี้ โว๊ะ..เอ๊ะ อ้าว ผมก้มลงมองที่มือผมเพราะรู้สึกว่ามันชาๆก็เจอไอ้เป้นอนฟุ๊บอยู่ ผมไม่รู้ว่าผมนอนหลับไปนานแค่ไหนแต่คิดว่าไอ้เป้มันคงมาดูแลทุกวันแล้วตอนนี้มันคงเหนื่อยผมไม่อยากกวนมันแต่นอนแบบนี้มันไม่สบายแน่ๆ
"เป้ ...เป้น้อย" ผมขยับมือที่ไอ้เป้มันนอนกุมอยู่เพื่อปลุกไอ้เป้ขึ้นมา
"....หือ หลิว? มึงตื่นแล้วเหรอ เป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนไหม จะเอาอะไรหรือเปล่า ...มึ.."
"เห้ย ใจเย็นๆ กูหิวน้ำเอาน้ำมาพอ" ผมตอบไอ้เป้ด้วยเสียงแหบๆแห้งๆ มันก็รีบกุลีกุจอเทน้ำมาให้รอจนผมดื่มน้ำเสร็จมันก็เก็บแก้วไป
"มึงหลับไปนานมากเลยนะหลิว" ไอ้เป้นั่งลงข้างเตียงแล้วพูดขึ้น
"ขนาดนั้นเลย เอ้อ..แล้วลูกล่ะ"
"น้องจุนไปนอนกับแม่ ส่วนตัวเล็กเป็นชายนะแต่ตอนนี้ เอ่อ...อยู่กับคุณหมอ ตัวเล็กสำลักน้ำคร่ำน่ะ คุณหมอดูแลอยู่" หะ..
"แล้วลูกเป็นอะไรมากไหม กูอยากเจอเขาอ่ะเป้ พาไปเจอหน่อยสิ..นะ นะเป้"
"ใจเย็นนะหลิวรอพยาบาลมาก่อนนะ มีคุณหมอดูแลอยู่ตัวเล็กต้องไม่เป็นไร" นี่มันเรื่องอะไรกัน..
"ทำไมอ่ะ เพราะกูหรือเปล่า ฮึก กู กู..กูอยากเจอไอ้ตัวเล็กอ่ะ"
"ไม่ใช่นะหลิว อย่าคิดแบบนั้น รอพยาบาลก่อนนะเดี๋ยวได้เจอลูกนะ" ไอ้เป้โน้มตัวลงมากอดปลอบผม ทำไมตื่นมาแล้วได้ยินเรื่องแบบนี้ล่ะ ทำไมลูกผมต้องสำลักน้ำคร่ำ ทำไมวันนั้นรถต้องติด ทำไม..
'ก๊อกๆ'
"ตื่นแล้วเหรอคะน้องหลิว หลับไปนานเลยนะ" พี่พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับคุณหมออีกคน
"ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ แกจะปลอดภัยใช่ไหม" ผมถามคุณหมอที่เดินมาตรวจร่างกายผม
"ต้องรอดูอาการแทรกซ้อนอย่างอื่นก่อนนะหมออยากให้ได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ไม่น่าจะมีอะไรน่าเป็นห่วงมากน้องดีขึ้นจากวันแรกเยอะเลยล่ะ ส่วนเราเองพักผ่อนแล้วก็ทานอาหารเยอะๆจะได้มีแรง ร่างกายต้องการฟื้นฟูนะ" คุณหมอพูดอย่างใจเย็นแล้วยิ้มให้ผม
"แกจะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหมครับคุณหมอ" ผมเงยหน้าขึ้นถามคุณหมอย้ำเพื่อความแน่ใจ
"ไม่เป็นไรๆมั่นใจได้แกปลอดภัยแน่นอน เราเองก็ดูแลตัวเองดีๆหายแล้วจะได้ดูแลเจ้าตัวเล็กได้"
"ครับ..." คุณหมอกับพี่พยาบาลก็ส่งยิ้มให้กำลังใจผม
"เอาล่ะ พักผ่อนเยอะๆนะอย่าคิดมาก แผลผ่าตัดดีขึ้นเยอะแล้วรอดูอาการอีกสักหน่อยนะ" คุณหมอบอกผมแล้วเดินออกไป
"......" คุณหมอออกไปแล้วแต่ผมยังนั่งก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่
"...หลิว" ผมเงยหน้ามองไอ้เป้ที่เอามือมาวางบนหัวผม
"..กูรู้สึกผิดอ่ะเป้ถ้ากูไม่ดื้อ ไม่รั้นไอ้ตัวเล็กคงไม่ต้องลำบาก"
"มึงไม่ได้ทำอะไรผิดนะหลิวอย่าโทษตัวเอง อีกอย่างคุณหมอก็บอกแล้วว่าตัวเล็กต้องปลอดภัย ถ้ามึงรู้สึกผิดก็รีบหายไวๆสิจะได้ดูแลตัวเล็กไง ดีไหม" น้ำเสียงไอ้เป้ทั้งนุ่มทั้งอ่อนโยนคอยพูดปลอบผม
"อื้อ กูจะหายไวๆ ^^" ผมยิ้มให้ไอ้เป้ ผมต้องเข้มแข็งสิ แบบนี้ไม่แมนเลยบู้ววว
"ดีมากกกก เป็นเด็กดีพูดง่ายๆแบบนี้สิถึงจะน่ารัก หึหึ" ไอ้เป้พูดพร้อมกับขยี้หัวผมจนยุ่งหนักกว่าเดิมหลายเท่า
"ปกติกูไม่น่ารักหรือไงเล่า" ผมยู่ปากแล้วทำท่าที่คิดว่าแอ๊บแบ๊วที่สุดใส่ไอ้เป้ ไอ้เป้ไม่หลงให้ถีบ(ไอ้เป้)เลยเอ้า
"ใครสั่งใครสอนให้ทำหน้าแบบนี้วะหลิว อย่าให้หายนะๆๆๆ" เรื่องหื่นขอให้บอกเป้น้อยไม่เป็นรองใครในโลกหล้า
"ใครกลัวกัน" ผมตอบมันแล้วยักคิ้วให้ทีนึงก่อนจะเอาผ้าขึ้นคลุมหน้าหนีมัน
"หึ คอยดูเถอะ เอ้าจะนอนก็นอนดีๆเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก หลิว...เอาผ้าลง" ผมยื้อแย่งผ้ากับไอ้เป้จนผมก็ยอมเอาลงไม่ใช่อะไรหรอก กลัวขาดใจตาย
"..เป้" ผมลืมตาขึ้นแล้วหันไปเรียกไอ้เป้ที่ตอนนี้เดินไปนั่งที่โซฟาแล้ว
"หืม"
"ถ้าคุณหมออนุญาตแล้ว มึงต้องพากุไปหาตัวเล็กทันทีเลยนะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มึงต้องนอนนะ เข้าใจป่าว"
"เข้าใจแล้ว.."
"ฝันดีครับ" ไอ้เป้เดินกลับมาหาผมที่เตียงอีกรอบแล้วจุ๊บเหม่งผมด้วยทีนึง ผมเลยจับมือมันขึ้นมาจุ๊บตอบแทนแล้วรีบหลับตา เขินอ่ะ >///<
"หึหึ แม่งน่ารักว่ะหลิว"
Tbc.
ทุกคนนนนนนนนน ข้ากลับมาแล้ววววว เฮลหลู มีใครอยู่ม๊ายเอ่ยยย ขอโทษจริงๆที่หายไปนาน งานมันท่วมหัวจริงๆ(ตอนนี้ก็ยังท่วมอยู่)
กร๊ากกก...
เอ่อะ!! คือเรื่องมันยังไม่จบอ่ะทุกคน ปกติเป็นคนไม่ชอบอะไรที่ตัดจบแบบค้างๆคาๆ งงๆ มันก็เลยยังไม่จบ งั้นทนๆกันไปก่อนนะตัว ฮาาาาา รีบด้วยถ้ามีคำผิดข้ายกมือขอโทษรัวๆเลย ขอบคุณทุกการรอคอยและทุกกำลังใจนะคะ รักคนอ่านนะจุ๊บๆ
(โบกมืออย่างนางงาม)
ปล.ข้าจะรีบมาให้ได้บ่อยและเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ หายไปนานจนลืมว่าเปลี่ยนหัวข้อยังไง
หัวข้อ: >>..รักปาฏิหาริย์..<< (mpreg) ตอนพิเศษ ตำนานห้องน้ำหลังโรงเรียนกับเสียงร้องไห้ปริศนา 7/12/18 (อ่าน 316573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก