เด็กน้อยกับคุณแม่พี่คิง
{ K }♨ “ใส่อะไรของนายเนี้ย ใหญ่ซะจนลากพื้นเชียวนะ ฮึฮึ” ผมยืนกอดอกถามไอ้ตัวเล็กที่เดินพับแขนเสื้อรุ่มร่ามออกมาจากห้อง กางเกงก็ใหญ่จนต้องรัดเข็มขัดเอาไว้ซะแน่น ผมยาวตรงสีดำสนิทจรดหลังของเขาถูกรัดรวบขึ้นไปเป็นซาลาเปาอยู่บนหัว หน้าตาดูมีสีชมพูเล็กน้อยเมื่อผมเอยทัก
“ของลุงชาติเค้าน่ะครับ ผมไม่มีเสื้อผ้า …” ก้มหน้าก้มตาไม่มองหน้าผมตอบเสียงเบาเหมือนไม่อยากจะพูดด้วย … ทำหน้าตาน่ากลัวไปรึเปล่าว่ะกู
“อ่า … ช่างเหอะ แล้วของล่ะ ?”
“ผมไม่มีครับ เมื่อคืนคุณคิงพาผมมาตัวเปล่า” … ปิ๊งป๊อง ! เหมือนมีเสียงกริ๊งดังขึ้นในหัวผม หน้าชาตาร้อน เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก็ถูกของมัน และนี้กูลืมไปได้ไงว่ะ เฮ้อ อาการหนักแล้วไอ้คิง อาการหนักแล้ว
“อะ อืม ไปกันเถอะ” ว่าแล้วผมก็เดินนำเจ้าตัวเล็กไป แต่แล้วป้าลินก็เรียกไว้ ผมเลยหันไปมอง ป้าแกก็ทำหน้าเหนื่อยใจ
“นายน้อยจะเอาน้องครีมไปตอนนี้ ป้าว่าเค้ายังไม่หายดีนะคะ อย่างนี้ใครจะดูแลเธอล่ะคะ”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ” ตัวเล็กพูดส่ายหัวอย่างเลิกลั่กเหมือนกลัวผมจะต่อว่าเค้า อ่า ดูท่าทางจะกลัวจริงๆซะด้วย
“อ่า เค้าบอกว่าไม่เป็นไรน่ะป้า เอาเป็นว่าผมจะไม่ใช่งานเค้าหนักแล้วกัน” ผมว่าและยกมือไหว้ป้าแก ไอ้หนูยกไหว้ตาม ก่อนจะเดินตามผมลงมา โดยมีมาริลิน มอนโร ยืนโบกมืออยู่หน้าบ้านด้วยความเป็นห่วง แต่ห่วงเจ้าตัวเล็กนะไม่ได้ห่วงผมแม้แต่น้อย เช้ออออออออออออออออออออออะ
“นายทำอะไรกับป้าลินน่ะ บอกมาซะดีๆ” ผมถามก่อนจะก้าวขาขึ้นรถ
“ผมหรอ?” เอียงคออีกล่ะ เอียงคออีกล่ะ เดี๋ยวปั๊ดกัดซะให้แก้มเขียว ทำเป็นมุ้งมิ้งน่ารักอยู่ได้
“เออ ป้าแกดูเป็นห่วงเอาซะมากๆ”
“คิก ก็คุณคิงเป็นคนขี้แกล้งนี้ครับ ท่านเลยกลัวว่าคุณคิงจะแกล้งผม” เด็กนั้นทำท่าหัวเราะคิกคักก่อนจะก้าวขึ้นผมนั่งเบาะหน้ารถผม และพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ไอ้เด็กนี้ไม่ใช่เด็กเงียบสงบและ ออกจะกวนตีนนิดๆด้วย ไอ้คิงฟันธง
“แอบเม้าส์ฉันเพลินเลยสินะ” ผมกัดฟันถามพลางสตาร์ทรถ เอื้อมไปคาดเบลท์ให้ไอ้เด็กน้อย เพราะอาการเก้ๆกังๆคาดไม่เป็นนั้น เจ้าครีมขอบคุณผมเบาหวิวก่อนจะตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเดิม
“ไม่นะไม่ได้เม้าส์ ป้าลินท่านแค่พูดส่วนผมนั่งฟัง อ่อ และบางทีผมก็หัวเราะด้วยนิดหน่อยนะครับ”
“ฮึม! เด็กบ้าทีเมื่อกี้ล่ะทำเป็นกลัวฉันทีนี้ล่ะพูดเป็นนกกระจอกเลยนะ”
“ก็คุณไม่เห็นน่ากลัวสักนิด แค่นิสัยเหมือนเด็กเอง”
“นี้!!!! เฮ้ย!”
เอี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! คุณแม่ที่เคารพร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ยืนกางแข้งกางขาขวางหน้ารถผมทำม้ายยยยยยยยย นั่นกระโดดมาจากไหน พุ่มไม้หรอ ?
“เอ่อ … นั้น”
“แม่ฉันเอง” ผมตอบอย่างเหนื่อยใจก่อนจะดับเครื่องปลดเบลท์ออก ไม่วายต้องเอื้อมมือไปกดปลดให้ไอ้เด็กซื่อบื้อ ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูลงจากรถ
“ไม่ให้ไป!!!!” พอลงไปได้แม่ก็ตะโกนดังลั่น ตะหลิวที่มือก็ชี้มาที่ผมเหมือนพร้อมจะเขวี้ยงมาได้ตลอดเวลา
“แม่คร้าบบบบบบบบ อย่าดื้อสิ” ผมว่าเอามือท้าวเอว เอาสิแม่ไม่ยอมผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน ใครจะไปกินแกงกระหรี่แบบนั้นได้!!!!!
“ไม่เอา ลูกบอกแม่ว่าจะอยู่กินข้าวด้วย … หนูน่ารักคนนี้เป็นใคร” ว่าแล้วแม่ก็ชะเง้อมองไอ้ตัวเล็กที่ผลุบๆโผล่ๆอยู่ด้านหลังผม
“เด็กรับใช้ผมเองครับชื่อครีม”
“ครีมมาหาแม่สิ”
“ครับ” เฮ้ย! ไอ้นี้ก็ใจง่ายเดินไปหาแม่เฉยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! อ๊ากกกกกกกกกก ความรู้สึกเหมือนโดนหักหลังเบาๆ
“หนูหิวข้าวไหมลูก”
“เอ่อ … หิวก็ได้ครับ”
“ดีมากค่ะ แม่มีแกงกระหรี่ให้ทานหนูอยากทานไหม?” ผมส่ายหัวส่งซิกให้ไอ้เด็กนั้น เพิ่งดีขึ้นจากปอดบวมเดี๋ยวคราวเนี้ยกระเพาะบวมแน่!!!!
“ครับ ผมอยากทาน” ไอ้นี้ก็ใจง่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
“ไปค่ะ ไปทานกันน๊า ปล่อยให้คนไม่รักษาสัญญาเค้ากลับบ้านไปและหนูมาอยู่กับแม่ดีกว่านะ ดูสิผิวพรรณดีเชียว ผมหนูยาวใช่ไหมค่ะ แม่ไม่เคยเห็นหนูมาสมัครงานเลย แต่ก็ช่างเหอะ บลาๆๆๆๆ” และแม่ก็เดินโอบเอวเด็กครีมเดินผ่านผมไปอย่างไม่ใยดี เหมือนมีใบไม้ปลิวผ่านหน้าไป ดังฟิ้ววววว …
ผมเดินตามทั้งคู่เข้ามาในห้องทานอาหารของบ้านที่ตกแต่งอย่างสวยงามอร่ามตาไปด้วยสีทองกับรูปปั่นและแจกันสวยงามมากมาย ต้นไม้มงคลเล็กๆถูกวางตามฮวงจุ้ย ตู้โชว์จานชามสังคโลกสองสามตู้ อ่า … ไม่ได้เข้ามาซะนานแต่งซะเว่อร์เหมือนไม่มีผิด
“นั่งเลยหนูครีมนั่งเลยยยยยย! อ่ะ มาทำไมใครเชิญย่ะ”
นั้นไงครับพอเด็กนั้นเชิญนั่งเป็นดิบดีพอลูกตัวเองหันมาปรายตาและถามเสียงเขียว ใช่ซิ!!!!!!! มีแต่คนหลงไอ้เด็กนี้!!!!!! ผมมันหมาหัวเน่าแล้ว สมแล้วที่ผมจะเอามันไปเก็บที่คอนโดโผ้มมมมมมมมมมมมมม
สองแม่ลูกเขาคุยอะไรกันหนุงหนิงก่อนที่คุณแม่จะวิ่งเข้าไปครัว ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกอดอกมองไอ้เด็กหัวซาลาเปาที่ฉีกยิ้มหวานให้ผมอยู่
“ร้ายนักนะ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“เชอะ!” ผมเชิดหน้าหนี ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักจากไอ้ตัวเล็กผมเหลียบมอง เห็นไอ้เด็กนั้นเอามือปิดปากหัวเราะจนหน้าแดง ฮึ้ยยยย!
“มาแล้วจ้า น้องครีม ทานซะนะค่ะ”
และข้าวที่มีของเหลวสีดำโปละบนหน้าก็ถูกมาวางตรงหน้าน้องครีมมมมมมมม!(ฉีกฟันยิ้มอย่างสะใจ) เป็นไงล่ะ เอ๋อเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
อ้าว ทำไมไม่เอ๋อล่ะ ยิ้มทำไม =_=
“น่าทานจังครับ” และไอ้เด็กนั้นก็ก้มลงกินอย่างอร่อย … ผิดคาดดดดดดดดดด!!!
“อร่อยจังครับคุณนาย…”
“อ๊ะ! เรียกแม่สิลูก หนูน่ะน่ารักมากเลยน๊า แม่อยากมีลูกอย่างหนูมากเลย ไม่เอาลูกเย็นชาปลากระป๋องแบบเจ้าเด็กหน้าเจ้าเล่ห์คนนี้หรอก เชอะ” แล้วก็หันมาเชอะค้อนวงใหญ่ใส่ผมผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เจอกันไม่ถึง ชั่วโมงรับเป็นลูกซะแล้วน่าหมั่นไส้ แต่พอเงยหน้ามองไอ้เด็กนั้นที่นั่งก้มหน้าน้ำตาหยดแหมะๆ ด้วยความตกใจผมเลยรีบชะเง้อหน้าไปดูใกล้ๆ แม่ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดลูกหลังกันยกใหญ่
“เป็นอะไรลูก ไม่เป็นไรนะ โอ๋ๆ บอกแม่ได้นะ”
“ผะ ผม …” เด็กนั้นเงยหน้ามองแม่ผม และก้มหน้าลงไปอีก เหมือนไม่อยากจะพูดอะไร
“โอ๋ๆ ไม่ต้องบอกแม่ตอนนี้ก็ได้จ๊ะ” และสองแม่ลูกก็กอดปลอบกันยกใหญ่ จนแม่ผมต้องเอาไอ้ตัวเล็กขึ้นไปด้านบน ทิ้งให้ผมนั่งมองอยู่แบบนั้น … เอิ่ม กูโดนทิ้งแล้วสินะ
{ C } ♨ คุณแม่ของพี่คิงพาผมขึ้นมาบนห้องด้านผม ท่านให้ผมนั่งรออยู่บนเตียงสีส้มอ่อนลายลูกไม้น่ารัก ห้องนี้แต่งซะเหมือนห้องของเจ้าหญิงเลย ผมชื่อครีมครับเป็นลูกของแม่เขม แม่ของผมท่านป่วยเสียชีวิตไปเมื่อครึ่งปีก่อน... และมันค่อนข้างทำใจยากมาก ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อยื้อชีวิตท่าน แต่ผมก็ทำไม่ได้ ...
ผมใช้ชีวิตอยู่กับป้า ป้าที่ไม่เคยเห็นผมเป็นหลานเลย … และไปๆมาๆ ผมก็มาอยู่ที่นี้โดยได้พี่คิงช่วยผมเอาไว้ ผมต้องตอบแทนพี่เค้าให้มากๆเพราะเค้ามีบุญคุณกับผม และให้ผมโดนพี่คิงรังแกซะยังจะดีกว่ากลับไปที่นั้น …
“มาแล้วค่า! นี้ลูกไปอาบน้ำนะค่ะ แล้วใส่ชุดนี้ออกมานะ” ผมรับเสื้อผ้ามาอย่างงงๆ
“แต่ว่าคุณน้า…”
“อ่ะ! แม่บอกแล้วไงว่าให้เรียกคุณแม่”
“แต่ …”
“แม่จะโกรธแล้วนะ”
“ครับคุณแม่”
ท่านมุ่ยปากผมเลยรีบตบปากรับคำอย่างแข็งขัน ก่อนที่ท่านจะยิ้มหวานให้ผมท่านเป็นคนสวยครับ ดูใจดี มากๆ ไม่แปลกใจเลยที่เป็นแม่ของพี่คิง ท่านจูงผมให้มาที่ห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปก่อนจะถอนหายใจและยิ้มๆกับตัวเองมองเสื้อผ้าในมือวางมันลงกับชั้นวางของ เดินเข้าไปในอ่างเปิดน้ำให้อุ่น เพราะผมไม่อยากให้ไข้กลับมาอีก
.
.
.
{ K }♨ “กรี๊ดดดดดดดด น่ารักมากเลยค่า!” ผมเอามืออุดหูเมื่ออยู่ๆแม่ก็กรี๊ดลั่นบ้านเมื่อไอ้เด็กเปี๊ยกเดินลงมาจากบันไดบ้านผม … ผมเงยหน้ามอง … เด็กผู้หญิงที่ไหนว่ะ!!! เอี๊ยมยีนส์สามส่วนกับเสื้อลายมิกกี้เมาส์ สวมถุงเท้าหุ้มส้นสั้นสีชมพูลายจุดลงมา ... แตกต่างแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเนี้ยนะ!!!!
“แหม เก็บปากเลยเจ้าลูกบ้า” แม่เอามือมาดันคางผมและหัวเราะอย่างขำๆ ผมหน้าตึงทันที
“น่าเกลียดไหมครับ”
“น่าเกลียด/ไม่เลยจ่ะ!!! น่ารักมากกกกกกก” ผมกับแม่ตอบพร้อมกันทันทีที่ไอ้เด็กนี้มายืนตรงหน้า และก็หันมาฟาดฟันกันด้วยสายตา
“นี้ชุดเก่าของคิงเค้าน่ะ โตมาไม่รู้ทำไมไม่ยอมใส่!” และเด็กนั้นก็หัวเราะคิกคัก แม่ยืนถุงป้าที่ใส่เสื้อผ้าอีกสองสามชุดให้เด็กบ้า ก่อนจะกระซิบกระซากอะไรกันสองคนและหัวเราะกันอยู่สองคน หมาหัวเน่าสินะกูเนี้ย
“ไปกันได้หรือยังล่ะ!!!”
“คะ ครับ คุณแม่ครับนี้ครับผมเคยทำงานเสริฟที่ร้านอาหารตามสั่งร้านนี้เค้าทำแกงกระหรี่อร่อยมาก สูตรผมจดให้แล้วนะครับ”
เด็กบ้ายื่นกระดาษใบเล็กๆให้คุณนายแม่ผม รายนั้นอุทานออกมาอย่างดีใจยกใหญ่ ผมรีบลากไอ้เด็กน้อยออกมาทันที แม่ตะโกนอะไรมาสองสามคำผมไม่สนใจจับยัดเข้าไปในรถและพาเหยียบมิดกลับคอนโดทันที ปล่อยให้ล่อลวงคนที่บ้านผมต่อไปไม่ได้ ต้องเอาไปเก็บ ไว้ในคอนโดโผ้มมมมมม (?????)
================================
อีพี่คิงว่าแต่คนอื่นหลงน้อง ตัวเองนั้นแหละหลงกว่าชาวบ้าน
55555555 
ขอบคุณคอมเม้นส์ติชมนะค่ะ
ใครอยากให้เราตอบด้วยเม้นส์บอกท้ายคอมเม้นส์ได้นะค่ะว่าอยากให้ตอบหรืออะไร บลาๆๆ
รักนะค่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 303038 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก