หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END

[iceman555]

จะรอครับบบบ.   

[sukaz]

 

[pa_pa]

สถานการณ์ตอนนี้งานคนเขียนสงบแล้วจ้า

วันนี้ส่งงานชิ้นใหญ่ไปสองชิ้น 5555

แต่คนเขียนนอนตี 4 มาสามวันแล้ว

เพราะแบบนี้เลยมาขอผลัดอัพเร็วที่สุดคือวันพรุ่งนี้นะค่ะ (27/10)

ช้าที่สุดวันอาทิตนะค่ะ ขอโทษในความไม่สะดวกค่ะ

ขอตัวไปนอนก่อนน๊า งานเพิ่งผ่านตอน 3 ทุ่ม 5555555 


 

[Bb nale]

พักผ่อนให้เต็มที่แล้วค่อยกลับมาลุยต่อก็ได้ จะได้ฟิตๆ 55

[SarA_note]

หายเด้

[pa_pa]

หลังจากที่เลื่อนอัพมานานมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ

เค้าจะอัพนิยายทุกเรื่องหลังวันอังคารนะค่ะ

พอดีงานเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกก

ต้องเครียให้เสร็จก่อนวันนั้นอ่ะ งิงิ

รอน้องครีมกันหน่อยนะค่ะ จุ๊บๆ

 

[Bb nale]

รอได้ๆ

[pa_pa]

{SPECIAL 3 M & P H }

   น้องครีมไม่สบายเพราะร้องไห้หนักผมสงสารน้องเพราะน้องครีมร้องไห้ตลอดเวลาจนตาบวมเป่งแทบปิดตื่นมาก็ร้องไห้ ร้องไห้จนพล่อยหลับไป  ผมไม่มีอะไรที่สามารถช่วยน้องได้ นอกจากดูแลอยู่ห่างๆในช่วงที่พี่คิงไปเรียน นอกนั้นพี่คิงก็แย่งหน้าที่ผมไปหมด ผมนั่งมองน้องครีมที่นอนอยู่บนเตียง หน้าซีดนั้นทำให้ผมใจหาย ถึงแม้ลุงหมอจะบอกว่าทางร่ายกายไม่เป็นอะไร แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ยิ่งเป็นเพราะผมด้วย … ผมยิ่งรู้สึกผิดเอาซะมากๆ



   “น้องเพชร” เสียงร่าเริงของพี่มิ่งดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก


ลืมไปเลยแหะว่ามันนี้มีเรียนศิลปะกับพี่มิ่ง ไม่รู้ทำไมแค่เห็นหน้าเค้า ผมก็เหมือนปลดปล่อยทุกอย่างออกมา น้ำตาที่เคยคิดว่าจะไม่ไหลแล้วก็ไหลออกมาอีก ความรู้สึกผิดถาถมเข้ามาจนผมตั้งตัวไม่ติด พี่มิ่งดูมึนๆหน้าตาแตกตื่นรีบวิ่งเข้ามาหาผมและยังไม่ทันจะพูดอะไรอีกเค้าก็ดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น ผมซบลงบ่าพี่มิ่งร้องไห้พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ กลัวน้องครีมตื่น … น้องครีมเป็นคนช่วยชีวิตผม … ผมสำนึกไว้ในใจตลอด ไม่เคยคิดจะทำร้าย …แต่ผมก็ทำ



.



.


.



-มิ่ง-



   “อ่ะ หม่ำๆ”



ผมพาไอ้เด็กขี้แยออกมานั่งสูดอากาศ สวนสุขภาพแถวๆหมูบ้าน เจ้าเด็กน้อยเงยหน้ามองไอติมโคนกะทิในมือผมและทำท่าจะปฏิเสธผมเลยจิ้มเข้าไปในปากหนึ่งที เจ้าเพชรเลยหยิบไปกินแต่โดยดี แหมนะเล่นเอาณเดชหล่อตกใจหมด เข้าไปหากะจะวิ่งสไลด์เข้าไปแกล้งแต่อยู่ๆมองหน้าและก็ร้องไห้ซะงั้น พอถามไปถามมาก็ได้ความว่าไปทำแสบกับน้องครีมเอาไว้ เด็กยังไงก็คือเด็กวันยังค่ำ ผมล่ะไม่อยากจะเชื่อเลย หึ ดูทำหน้าเข้าสิ เหมือนเด็กหลงทางเลย ปากแดงแก้มแดงตาแดงไปหมด หมดคราบไอ้เด็กยอมหยิ่งเลยว่ะ



   “ขี้แย”


   “…”


   “เด็กขี้แย”


   “…”


   “แว่! ไอ้เด็กขี้แยยยยยย โอ๊ย!!!” แง๊ม จมูกณเดชหักขึ้นมาจะทำยังไง ใจร้ายชะมัดเห็นเอาแต่ก้มหน้าผมเลยมุดเข้าไปหาแค่นั้นเอง ผมมุ้ยหน้าทำเป็นงอนหันหน้าไปทางอื่น รอแล้วรออีกไอ้เด็กบ้าก็ไม่ง้อผมสักที แอบหันไปมองก็เจอตาแป๋วๆเศร้าๆมองมาที่ผม แง๊ะ ใคร๊จะใจร้ายไปแกล้งเด็กขี้แยลงน๊า


   “คิดมากน๊า เล่นกระดานหกกันไหม” ผมชวนเจ้าเพชรเล่น  ไม่ได้เล่นนานล่ะ คิดถึงอ่ะ


   “ผมไม่ใช่เด็กล่ะนะ”


   “อ้าวเหรอ ก็เห็นร้องไห้เป็นเด็ก หึหึ”


   “ก็ผมเสียใจนี้หน่า”


   “ไม่มีใครโทษเรานะ ทุกคนเข้าใจ”


   “ผมอยากหนีไปไกลๆ พาผมไปหน่อยได้ไหม” ไอ้เด็กน้อยอ้อนผมที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน


   “ถ้าเราไป … และน้องครีมล่ะ ไม่รับผิดชอบหน่อยหรอ ?” เจ้าเพชรส่ายหน้าพึมพำบอกอยากจะดูแลน้องครีม น้ำตาคลอเบ้า อ๋อย เหมือนหมาโดนดุหลงทางมาเลยแหะ =_=’ เอาไงดี


   “โอเค งั้นไปเที่ยวกัน”


   “ไม่เอาอ่ะ … จะกลับไปดูน้องครีม กลับกันเหอะ”


   “ไปเหอะน๊า ไอติมละลายหมดแล้ว”


ผมก้มลงไปกินไอติมในมือเด็กขี้แยที่ยืนเอ๋อเกาะเสื้อผมแน่น พอเห็นว่าผมก้มไปกินเจ้าตัวก็แกล้งผมด้วยการเอามาจิ้มหน้าผมเฉย เดี๋ยวปั๊ด ปล่อยทิ้งกลางทางซะนี้ ก็ได้แต่คิดล่ะครับจริงๆก็พาเดินมาที่เวสป้าน้อยๆแสนน่ารักของผมและยื่นหมวกให้เด็กแมวหง่อย ผมพาน้องขับออกมานอกเมือง สายลมเริ่มเป็นใจ  แขนน้อยๆที่รัดพุงผมอยู่ทำให้รู้ว่าคนข้างหลังยังไม่หลับ


   “เป็นไงได้ลมเย็นๆ ดีขึ้นรึยัง” ผมถามโต้ลมจนเหงือกแห้ง น้องเพชรเอาหน้าที่ที่ซุกกับหลังผมส่ายไปมาเหมือนลูกแมวอ้อนๆ ใครไม่รู้จักไอ้เด็กคนนี้ คงไม่คิดว่าจะมาโมเม้นต์แบบนี้สินะ ขอร้องอย่างอิจฉาพี่ทำบุญมาเยอะ ฮิฮิ


   “อยากไปไหน?” ไอ้ตัวเล็กส่ายหัวอีก แหมนะ ถ้าเป็นคนไม่บริสุทธิ์ใจคงพาน้องเลี้ยวเข้าโรงแรมด้านหน้าแน่ๆ แต่ผมคนดี ผมก็เลยพาเลี้ยว… เลี้ยวเข้าซอยร้านอาหารชื่อดังน่ะนะ ฮ่าๆๆๆๆ


   “อยากกินอะไร” ผมถามเจ้าเพชรที่นั่งมองน้ำในแก้วพลาสติกของตัวเองเพลิน ร้านที่ผมพาน้องมามันไม่ใช่ร้านหรูอะไรหรอกครับ เป็นข้าแกงธรรมดา ผมมากินกับไอ้เฟอร์บ่อยอยู่เพราะอาหารอร่อยถึงพ่อค้าจะถ่อยไปหน่อยก็เหอะ


   “กินไร” นั้นไงยังไม่ทันไรไอ้เฮียหน้าโหดพ่อครัวหัวป่าก็เดินมาที่โต๊ะผม คิดเอาแล้วกันมากินบ่อยจนสนิทกับเจ้าของร้านอ่ะ ไม่ได้โม้นะ แค่คุยให้ฟัง


   “ใจเย็นดิเฮียนี้ลูกค้านะ”


   “ไม่อ่ะ กูทำให้แดกและยังบ่นแล้วไอ้ทอมนี้ใครว่ะ”


   “แหม ผู้ชายเฮียยยย เฮียนี้เพชร เพชรนี้เฮี้ย” ผมแอบเดิมไม้โทไป โต๊ะข้างๆแอบฮาแต่ไอ้คุณเฮียนี้หน้ายักษ์ไปอี๊ก อะไรว่าเนียนแล้วเชียว


   “อ่ะ ยิ้มแล้ว แฮ่ ไม่ต้องเก๊กหน้าหรอก”


   “ผมเอาต้นจืดหมูสับ” ผมอมยิ้มเมื่อปากบางๆนั้นแยมยิ้มออกมา ก่อนที่จะร้องห้ามไอ้เฮียที่เดินเข้าไปในห้องครัวแล้ว แหมมมมมมม! ผมยังไม่ได้สั่งเลยอ่ะ ใจร้ายจริงๆ


   เรานั่งกินกันสักพักเจ้าเพชรก็กินมุบมับๆ ดูเหมือนจะไม่คิดมากแล้วมั้ง ก็ดูขยันรับมุขผมด้วยการเงียบตามปกติไม่เบะปากทำท่าจะร้องไห้เหมือนเมื่อตอนเช้า เด็กคนนี้ไม่มีวันคิดจะทำร้ายใครหรอก ในเมื่ออดีตครั้งนั้นมันพิสูจน์แล้วว่าน้องไม่ทำร้ายใครทั้งสิ้นทั้งๆที่มีโอกาสหลายๆต่อหลายครั้ง ผมนึกไม่ออกเหมือนกันถ้าวันไหนเพชรจำได้ ผมยังจะมีเรื่องราวอยู่ในวงจรชีวิตของน้องอีกรึเปล่า


   “ผมอยากกินบัวลอย” ช่างเถอะ เอาว่าตอนนี้น้องมีความสุขผมก็ดีใจแล้ว ปล่อยมันไป … ว่าแต่ไอ้เฮียนี้เอาบัวลอยมาเสริฟไวไปปร๊า!!!!


.


.


.



   นกน้อยบินถลาลงมา… จิกเข้าที่หัวผม!!!! โว๊ะ ไอ้นกบ้านี้ อาหารก็มีเยอะแยะจะมาจิดหัวตูทำไมว่ะ!!!!


   ผมปัดไอ้นกพิราบที่บินมาเกาะหัวผมออก และเหลือบมองไปที่เจ้าเพชรที่นั่งโปรยอาหารให้นกอยู่ข้างๆ หน้าตาด้านข้างของเจ้าเด็กนี้ไม่ต่างจากผู้หญิง ผิวสีน้ำผึ้งเนียนกับตาคมสวยที่เหม่อมองนกที่บินมากินอาหารจากมือ ในบรรยากาศยามเย็นแสงอาทิตย์ทอแสงเป็นสีส้มนวล … ให้ตายสิ ผมกำลัง เบี่ยงเบน แต่ทำไม … ผมถึงรู้สึกมีความสุขจัง … พ่อจ้าแม่จ้า ลูกว่าลูกค้นพบตัวเองแล้ว .. ให้ตายสิ ขนลุกชะมัด


   “เพชร”


   “หือ”


   “ไม่คิดมากแล้วนะ น้องครีมไม่โกรธเราแล้วเนอะ”


   “แต่ยังไงผมก็คือคนทำร้ายน้อง …”


   “ต่อจากนี้ไป น้องครีมก็จะเข้มแข็งขึ้น และเพชรเองก็ต้องเข้มแข็งด้วยรู้เปล่า”


   “ครับ …”


เจ้าเพชรรับคำผมก่อนจะก้มหน้ามองอาหารนกในมือตัวเอง เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ เป็นภาพที่ผมอยากจะหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายซะให้รู้แล้วรู้รอดมันมหัศจรรย์นะที่ผู้ชายคนนึงจะสวยดุถึงขนาดนี้ และมันก็มหัศจรรย์ที่ผมกำลังหลงรักเด็กคนนี้


   “เพชร”


   “หือ …” คราวนี้ผมไม่รอให้เด็กน้อยทำหน้าจะร้องไห้อีก ครับยืนหน้าเจ้าไปและจุ๊บลงที่ริมฝีปากบางอย่างบางเบา … แม่ผมสอนเสมอว่าให้ซื้อตรงกับใจตัวเองดีที่สุด



   “มันไม่ดีนะพี่มิ่ง … เพชรไม่ดีนะ” น้องผลักหน้าผมออก แต่ผมไม่สนใจจับเด็กน้อยฟัดแก้มเสียให้หายหมั่นเขี้ยว เด็กคนนี้มีอะไรไม่ดีงั้นหรอ ผมว่านะชีวิตของทุกคนไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก เพราะต้องหาชีวิตของอีกคนเข้ามาเติมเต็ม … ตอนนี้ผมก็เชื่อว่าผมเป็นส่วนนั้นสำหรับเพชร และเพชรก็คืออีกส่วนสำหรับผม ไม่รู้ล่ะ มัดมือชกเลยล่ะกัน


   “เป็นแฟนกันนะ”


   “แต่ …”


   “เป็นแฟนพี่แล้วนะ ฮึฮึ” ผมยืนหน้าเข้าไปจุ๊บปากใสน่ารักนั้นเป็นการปิดปากตัวน้อย เจ้าตัวแก้มแดงถึงหู น่ารักไปอีก

   ผมไม่สนใจอดีตหรืออนาคต …


   ผมนึกถึงแค่ปัจจุบัน…






=========================

พี่มิ่งจอมมโน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แต่มโนแบบนี้เจ้อยากได้จุง อิอิ


เจอกันตอนหน้าจ้า ขอโทษที่ช้านะ อิอิ

 

[shikyu3211]

น่ารักไปนะพี่มิ่ง

[Caramel Syrup]

น้องครีมไม่เป็นไรหรอก น้องเพชรอย่าคิดมาก

[ormn]

 

[poppycake]

มิ่งสวดยอดดดดดดดด
ตัดบทเข้าข้างตัวเองได้เจ๋งมาก ^^
น้อเพชรไปไหนไม่รอดแน่ๆ 5555

ปล. มาต่อแร้ว ดีใจมากกกกก ^3^

[junpa]

มิ่งแมร่งโคตรหล่อสาดดดดดดดดดดดดดดด
 

[HanATarO]

อย่างนี้เค้าเรียกมัดมือชกนะ พี่มิ่ง 555

ฝากดูแล น้องเพชร ด้วยนะ

[black sakura]

พี่มิ่งจอมมโนซ้ำยังขี้ตู่อีก

[•♀NoM!_KunG♀•]

มัดมือชกน้องซะงั้น

[route rover]

รอตอนหน้าค่ะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[Dee^daY]

มโน มโน มโน ..

[Bb nale]

พี่มิ่งมโนสุด แต่แบบนี้ก็แล้วมัดมือชกเลย 555

[seaz]

แหมๆ พี่มิ่ง แล้วน้องเพชรจะปฏิเสธยังไงล่ะเนี่ย อิอิ

[darling]

แหม แหม พี่มิ่งมัดมือชกน้องเพชรซะขนาดนั้น 

[Min*Jee]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงง
น้องเพชรน่าร๊ากกกกกก

[Inwoสูs]

แหม กะเก็บน้องเพรชไว้คนเดียวใช่ไหม ตอบ!!! 

[arissara]

เดือน 12 แว้วววว มาป๊ะกันได้แล้วว ตัวเอง

[Poseidon]

[pa_pa]

{CH 45ชีวิตใหม่ของน้องครีม }

   น้องครีมตัวน้อยนั่งเอียงคอมองไอ้ตัวเบิร์ดเดย์ที่ครางหงิงๆอยู่บนตักอย่างออเซาะ ไอ้หมาเด็กขี้อ้อนพอปล่อยเข้ามาให้เจอน้อยครีมที่ไม่ได้เจอกันร่วมอาทิตย์ก็พุ่งออกจากอกผมกระโดดขึ้นเตียงนอนซบเด็กน้อยเลยทีเดียว น้อยครีมก้มลงไปหอมหัวเหม่งของไอ้ลูกหมา แหมระริกระรี้เลยนะมึงนะไอ้เบิร์ดเดย์


   น้องครีมเพิ่งฟื้นไข้เป็นทีเป็นนานนอนซบเกือบสัปดาห์ เด็กคนนี้แข็งแรงมากแต่พอได้ไม่สบายแล้วจะหายยากมากๆ ลุงหมอต้องมาดูทุกๆวัน ผมไม่อยากให้น้องไปโรงพยาบาลเพราะดูอาการไม่หนักมากและผมก็ไม่สบายใจที่จะให้น้องนอนที่นั้น


   “ไปเลยไอ้ดำ ลงไปก่อน” ผมว่าและก็อุ้มไอ้ดำตับเป็ดลงไปข้างๆเตียง มันไม่พอใจพยายามจะยืนสองขา แต่ขาไม่ถึง หึหึ ไอ้เตี้ย


   “พี่คิงครับ”


   “หื้อ ว่าไงครับ” ผมหอมลงขมับน้องเบาๆเด็กน้อยครางหงุงหงิงในลำคออะไรสักอย่างผมจับใจความไม่ได้ ผมเหยียดยิ้มก่อนจะจุ๊บลงใบหูเล็กๆลูบเส้นผมที่ลื่นสวยเหมือนเส้นไหม


   “ครีมจะตัดผมไปบริจาคให้คนที่เป็นมะเร็งและผมร่วง … พี่คิงจะว่ายังไง”


   “ตามใจน้องครีมครับ เพราะยังไง เด็กคนที่อยู่ตรงหน้าพี่ก็คือน้องครีมอยู่ดี หึหึ รักนะครับ ทุกคนรักน้องครีม” ผมว่าและเล่นเส้นผมน้อง เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้มันยาวเกือบถึงขอบกางเกงของน้องแล้ว ตัดไปเถอะ เพราะยังไงผมก็รักของผมอยู่แล้วน้องหันมายิ้มให้ผมก่อนจะพูดขึ้นอีก


   “พี่คิงอย่าโกรธพี่เพชรนะ พี่เพชรไม่ผิด” หึหึ น้องบอกผมจนจำได้ทุกคำล่ะ บอกทุกวัน


   “คร้าบ รีบหายนะ เพื่อนที่โรงเรียนคิดถึงกันแย่แล้ว” น้องครีมพยักหน้าผมยิ้มก่อนจะหันไปหยิบชามข้าวต้มที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงมาป้อนน้องก่อนจะให้กินยาและนอนพักต่อไป


   ผมเดินลงจากบ้านเห็นแม่สวยกำลังสอนเจ้าเพชรร้อยมาลัยอยู่ตรงชานบ้าน พอเห็นผมก็รีบเข้ามาอุ้มเจ้าเบิร์ดเดย์ไปนั่งลูกขนบนตัก เออ เอาสิกับลูกกับเต้านี้ไม่เค๊ยไม่เคย เจ้าเพชรมองผมอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะผมแกล้งมองหน้าแบบโหดๆ เจ้าเพชรจะยกถาดดอกไม้จะเอาไปเก็บ แต่ผมไปนั่งข้างๆดักไว้เสียก่อน เป็นแบบนี้มาหลายวันล่ะ ลงโทษพอล่ะสำหรับเด็กที่ฉลาดแต่โง่เกินไปแบบนี้


   “นั่งลง”


   “เอ๋ ตาคิง อย่าดุน้องนักสิ” แม่ผมพูดแต่ปากคุณนายนี้ยิ้มหวานเชียว เจ้าเล่ห์เพทุบายที่สุด เจ้าเพชรมองผมก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกรอบ


   “ครีมบอกว่าห้ามโกรธนาย นายว่าฉันควรโกรธไหม ???”


   “…” เงียบแฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆ


   “ว่าไง แล้วนี้ร้อยอะไร”


   “พวงมาลัยถวายพระครับ … พี่คิงจะโกรธผมก็ได้นะครับ แต่ผมขอโทษไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้ แต่ถ้าพี่ไม่พอใจให้ผมอยู่บ้านนี้ ผม ….”


   “อะไร !” ผมขึ้นเสียงเจ้าเพชรสะดุ้ง


   “ตาคิง!!!” ผมหันมาห้ามผม เฮ้ย ไอ้เด็กนี้มันคิดอะไรของมันอยู่ว่ะ เรื่องแค่นี้ถึงกับคิดว่าผมจะไล่ออกจากบ้าน อยากไปเป็นหมาข้างทางเหมือนเดิมหรือไง ไม่เจียม!!!!


   “ลูกเพชร หนูเลิกคิดแบบนี้เลยนะ บ้านนี้ไม่มีใครไม่ต้องการหนูนะลูก” ไอ้เด็กบ้านนี้มันเป็นอะไรชอบคิดว่ามีคนจะไล่ จะออกจากบ้านนี้ท่าเดียว ฮู้ย ! อารมณ์เสียฉิบหาย


   “จะไปอยู่ที่ไหนถ้าไปจากที่นี้ ไอ้มิ่งหรือไง เอาใหญ่แล้วนะ เห็นปล่อยหน่อยไม่ได้ใช่ไหม!” ยังไงมันก็น้องผม สิทธิหวงสิทธิห่วงมันก็มีเหมือนกัน เจ้าเพชรที่ซบอยู่ในอกแม่เม้มปากน้ำตาเม็ดโป้งหล่นแหมะลงมา แม่ผมนี้ไม่รอช้าจะพาไอ้เจ้าเพชรหนีผมไปที่อื่น เพราะรู้ว่าถ้าอยู่ผมต้องด่ามันอีกแน่ หึ จากที่ไม่โกรธแล้วกูนี้จะโกรธอีกแล้วสินะ ไม่ชอบโว้ย โวยวายๆไม่พอใจทำผิดอะไรก็จะหนีออกจากบ้าน!!!!


   “พี่คิง”


ผมเหลือบขึ้นไปมองน้องครีมที่เดินลงมาจากบันไดช้าๆในชุดนอนหมีสีน้ำตาล ผมยาวถูกปล่อยสยายเต็มหลังแก้มที่เคยซีดเพราะพิษไข้เริ่มปรั่งขึ้นอีกครั้ง ผมระงับสติตัวเองจากการโกรธเจ้าเพชรเดินไปอุ้มน้องในท่าเด็กและพาเดินไปนั่งที่โซฟา น้องครีมเอียงคอมองผมที่นั่งอยู่ที่พื้นกลางหว่างขาน้องอย่างน่ารัก ก่อนจะเหยียดยิ้มและลูบไปตามใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน


   “โมโหอะไรครับ คิ้วขมวดเชียว” หน้าผมบ่งบอกขนาดนั้นเลยหรอ ผมส่ายหน้าก่อนจะซุกลงพุงนิ่มๆของน้อง


   “หายสักทีนะไอ้ตัวเล็ก ทำไมไม่นอนล่ะหื้ม”


   “ครีมนอนจนชาตินี้ไม่ต้องนอนได้ล่ะ คิกๆ” นี้แหละที่ผมรอมาเกือบอาทิตย์ รอยยิ้มแบบนี้แหละ


   “พี่คิง วันนี้พาครีมไปตัดผมเลยได้ไหม”


   “ทำไมใจร้อนล่ะเด็กน้อย”


   “ครีมอยากไปตัดผมเอาไปบริจาคไวๆ และครีมอยากไปไหว้แม่เขมด้วย” น้องครีมเสียงสั่นเล็กน้อยแต่ไม่ได้ร้องไห้ออกมา เข็มแข็งขึ้นแล้วนะเด็กน้อย ผมเอื้อมตัวขึ้นไปหอมแก้มกับจุ๊บเล็กๆที่จมูกอย่างเอ็นดู น่ารักน่าชังไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยนะเด็กคนนี้ … เลิฟๆน๊า อิอิ


.


.


.



   “อ้าวเฮียไม่เจอกันตั้งนาน แหมๆ เดี๋ยวนี้ควงสองเลยนะ น้องสาวสองคนนี้ชื่ออะไรครับ”



   “ไอ้มาร์ค เดี๋ยวจะโดนตีนมอง ออกมาให้ห่าง” ผมว่า แหมไอ้ช่างผมโรคจิตรุ่นน้องผม เรียนก็ไม่เรียนไม่จบดอดมาเปิดร้านตัดผมสักเต็มตัว แต่ดันดังซะอย่างงั้น ร้านมันตั้งอยู่ในห้างดังย่านกลางเมืองมีดารานักร้องมาตัดกันเพียบ ราคานี้พรีเมียมสุดๆ น้องครีมกับเจ้าเพชรยืนจับมือกันอยู่ข้างๆผมในขณะที่คนนึงยิ้มหวานหยาดเยิ้มจนผมเคลิ้ม อีกคนกับทำหน้านิ่งสลด ไม่กล้าสบตาผม ถ้าไม่ใช่เพราะน้องครีมไปอ้อนเจ้าเพชรคงไม่ยอมมา ดื้อ สุดๆ


   “โหไรว่ะพี่ ว่าแต่คนไหนเด็กพี่ว่ะ น่ารักทั้งคู่เลยแต่คนผมยาวนี้สุดๆล่ะ อีกคนก็หน้าเหวี่ยงร้ายไปอี๊กกกกกก”


   “ไอ้ห่า นี้น้องครีม นั้นเจ้าเพชร น้องครีมอ่ะของกู ไอ้เพชรอ่ะของไอ้มิ่ง ที่สำคัญ ผู้ชายทั้งคู่มึงและอย่าเสือกมายุ่ง”


   “เฮ้ย จริงดิ โคตรเหมือนผู้หญิง!!!!”


   “หุบปากเลย และตัดผมให้น้องครีมด่วนๆ”


   “โอ้ยยยยยยยยยยยย เป็นบุญของไอ้มาร์คจริงจริ๊งงงงง” ไอ้มาร์คเดินไปเลื่อนเก้าอี้ที่มันคิดว่านั่งสบายที่สุดไปที่หน้ากระจกบานใหญ่ ในร้านของมันเป็นร้านเล็กๆ คิวจองถึงเดือนหน้า นี้มาได้รัดคิวล้วนๆบอกเลย แต่แหมคิดผิดคิดถูกที่พาน้องมาตัดร้านนี้ว่ะ ดูหน้ามันเซ่!!!! น้องครีมยิ้มแหะๆก่อนจะบีบมือผมแน่น …


   “ตื่นเต้นหรือเด็กน้อย” ผมนั่งคุกเข่าลงถามน้อง

น้องครีมเม้มปากก่อนจะพยักหน้าผมหัวเราะเบาๆ วันนี้น้องครีมแต่งตัวน่ารัก เสื้อเชิ้ตสีชมพูกับกางเกงเอี้ยม ดูเรียบร้อยน่ารัก เจ้าเพชรก็ถูกคุณแม่แต่งตัวให้ไม่ต่างกันแต่เพชรดูเป็นผู้ใหญ่กว่า เสื้อเชิ้ตขาวล้วนกับกางเกงยีนต์เข้ารูป ผมที่เริ่มยาวบะบ่า ทำให้ผมคิดว่าเจ้าเพชรก็ควรที่จะตัดผมด้วยเหมือนกัน


   “หึหึ  คิดซะว่าเริ่มใหม่ทุกอย่างเนอะ พี่จะอยู่ข้าวเราเอง ไม่ต้องกลัวนะ”



   “เสร็จจากนี้ ไปวัดกันนะครับ” ผมพยักหน้า


ก่อนที่จะหันไปเหลือบมองไอ้มาร์คที่ยืนผิวปากรออยู่อย่างกวนตีน ผมพาน้องครีมไปนั่งที่เก้าที่ที่ไอ้มาร์คเพิ่งปัดฝุ่นแล้วปักฝุ่นอีก ก่อนที่จะยิ้มให้น้องผ่านทางกระจก และค่อยๆเอี้ยวตัวไปแก้หนังยางที่มัดผมซาลาเปาออก ผมยาวสลวยของน้องสะพลั่งออกมาจรดปลายผมดำเงาสนิท ไอ้เจ้ามาร์คผู้หลงใหลในเส้นผมนี้อ้าปากค้าง ผมลูบผมน้องก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้มาร์ค มันพยักหน้าก่อนจะจรดปลายกรรไกรลงเส้นผม น้องครีมหลังตาแน่น พอๆกับที่บีบมือผมไว้เช่นกัน



ฉับ ….   






C ♨





   ผมยืนอยู่หน้าอัฐิของแม่เขมหลังจากที่ไปทำสังฆทานชุดใหญ่เสร็จแล้ว ลมพัดอยู่ตลอดเวลา ทำให้ความเศร้าของผมหายไปพร้อมๆกับสายลม ผมเสียใจมามากพอแล้ว ผมรู้ดีว่าแม่เขมรักผมมากแค่ไหน จะไม่เสียใจอีกแล้วถึงแม่เขมจะไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของผม แต่ความรักที่เอาผมมาเลี้ยงโดยไม่สนว่าเป็นลูกของใครนั้นล่ะคือของจริงใช่ไหมครับแม่ และจริงของพี่คิงที่บอกว่าผมยังมีเค้า ผมยังมีทุกคน เพราะวินาทีนี้เค้ายังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน … ตะ แต่เค้าจ้องผมเยอะเกินไปนะ น้องครีมเขินง่ะ ยิ่งไม่มั่นใจในทรงผมใหม่อยู่ ที่คนนั้นตัดซะสั้นเลยอ่ะ กลายเป็นเด็กหัวเห็ดเลย … พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเพื่อนต้องตกใจแน่ๆ



   “น่ารักจัง” แหงะ _////_ ผมอายนะ อยู่ต่อหน้าแม่เขมด้วย อย่าจ้องกันแบบนี้สิ


   “น่ารักมากๆ ตอนผมยาวก็น่ารักตอนผมสั้นก็น่ารัก เนอะเจ้าเพชรเนอะ”ยังจะพาพี่เพชรมาล้อเลียนผมอีก แหงมมม งอน พี่เขมคืนนี้ไปหลอกพี่คิงเลยนะ เอาแบบน่ากลัวฟุดๆเลยนะครับ



   “เอ๊าเอา ไปกอดแบบนั้นมันไม่ดีนะครับ วันนี้พี่พาไปกินซูชินะ ไปไหม”


ผมพยักหน้าปล่อยเสาที่มีอัฐิแม่เขมอยู่เข้าไปกอดแขนพี่คิงแทน แม่ครับ ต่อไปนี้ ครีมจะมีชีวิตใหม่ ผมของครีมครีมจะเอาไปบริจาคให้คนที่เค้าเป็นมะเร็ง เค้าจะได้มีวิกผมที่สวยๆใส่ … น้องครีมจะเป็นเด็กดี … จะเป็นเด็กดีให้มากเลยนะ แม่เขมอวยพรให้ครีมด้วยนะครับ … รักนะครับ รักแม่เขมมากๆเลย …



.



.



.




   ผมนอนเล่นกับเบิร์ดเดย์ในอ้อมกอดของพี่คิงที่นอนอ่านหนังสืออยู่ไม่ห่างตัวผม พอผมเผลอๆพี่คิงก็ชอบก้มลงมาหอมกระหม่อมผมบ่อยๆ ทั่งห้องเต็มไปด้วยความเงียบแต่อบอุ่นมาก คุณแม่สุดสวยกับป้าลินดีใจใหญ่โตที่เห็นผมแข็งแรงขึ้น เค้าเตรียมฉลองให้ผม แต่ผมห้ามไว้ก่อน มันสิ้นเปลืองนะผมว่า แต่ท่านก็บอกว่าเสาร์หน้าจะพาผมไปเที่ยวทะเลล่ะ รอคุณพ่อกลับมาจากทำงานต่างประเทศก่อน อบอุ่นจังเลยน๊าครอบครัวนี้ เค้ารักผมในไม่มีเงื่อนไขว่าผมเป็นอะไร ผมยังโชคดีกว่าเด็กหลายๆคนมากนักที่ยังเจอพวกเขา … เหมือนแสงสว่างที่ส่องประกายจริงๆ … ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไง …



   “อ้าว เป็นอะไรเด็กน้อยอยู่ๆก็ร้องไห้ ฮือ ไหนพี่ขอดูหน้าน้อยๆของคนเก่งของผมหน่อยสิ” พี่คิงเชิดหน้าผมขึ้นไปมอง ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน


   “ร้องทำไมครับเด็กน้อย”


   “น้องครีมดีใจ … ดีใจที่มีพี่คิง มีทุกคน” พี่คิงหัวเราะผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดไว้แนบอก …อบอุ่นเหลือเกิน ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ดึงผมขึ้นมาจากกองขยะ … ขอบคุณที่ให้ผมได้เจอกับพี่คิง …



   “รักนะครับน้องครีม …” ริมฝีปากหนาจรดลงปลายจมูกผมก่อนจะค่อยๆสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปาก …


จากนั้นมันเหมือนผมล่องลอยอยู่บนอากาศ … มีความสุข …ผมจะมีความสุขให้มากๆกับชีวิตใหม่ที่ได้รับ … ผมจะรักทุกคน และรักให้มากขึ้น … โดยเฉพาะพี่คิง ที่โอบกอดผมไว้ด้วยแขนแกร่งคู่นี้ตลอดเวลาที่ผมทุกข์ใจ …





=========================


มาช้า มาน้อย โปรดอภัย ฮ่าๆๆๆๆ

ขึ้นเดือนใหม่กันเลยทีเดียว ติดสอบ ติดงาน ติด เกม บลาๆๆๆๆๆ

ยังไงขอให้ทุกคนยังรักและคิดถึงน้องครีมน๊า มีเพจแล้วนะรู้ยางงงงง

ห้องเก็บนิยาย pa_pa

กดติดตามความเคลื่อนไหวในเพจได้น๊าค่า ทวงนิยายได้ด้วยน๊าาาา ขอบคุณมากๆ รักทุกคนค่ะ

[arissara]

รักๆๆๆๆ รักน้องครีม ที่สุดคือรักคนเขียนมากก มาบ่อยๆนะคะะะ เค้ารอ

[ormn]

  มาต่อแล้ววววววววววววว

[shikyu3211]

ทีกับครีมล่ะอ่อนโยนเชียว อ่อนโยนกับเพชรบ้างก็ได้นะดุเอาๆ เป็นใครก็ต้องคิดว่าจะโดนไล่ทั้งนั้นแหละที่ไปทำให้คนรักของเจ้าของบ้านเสียใจอ่ะ น้องเพชรน่าสงสารมากเมื่อไหร่จะได้สดใสกับคนอื่นเค้าเสียที