ไปโรงเรียนวันแรกของน้องครีม
{ K }♨ “ตัด!!!!!”
“ไม่เอาครับ …”
“มันยาวไป !”
“ไม่เอาครับ …”
“นี้อย่าดื้อ!!!”
ผมเผลอตะหวาดเสียงดังเพราะไอ้เด็กนี้มันดื้อด้านดื้อทน อีกสองวันจะต้องไปโรงเรียนแล้ว ยังไม่ยอมตัดผมอีก ถึงโรงเรียนที่ผมส่งไปเรียนจะเป็นเอกชน แต่ผมของเด็กนี้มันยาวเกินไป ต้องตกเป็นเป้าสายตาแน่ๆ แค่หน้าตาก็แทบจะไม่มีใครมองผ่านล่ะ นี้ยังจะผมยาวๆนี้อีก เรานั่งเถียงกันมาครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ไอ้เด็กนี้ยังเดินไปเดินมาทำความสะอาดห้องไม่สนใจผม ไม่รู้จะอะไรนักหนาแค่ตัดผม
“ผมต้องตัดด้วยเหรอครับ” ไอ้หนูบ่นหงุงหงิง หันหลังให้ผม ล้างจานที่ผมเพิ่งกินผลไม้ที่ไอ้เด็กนี้ปลอกไว้ให้หลังจากที่กลับมาจากมหาลัย ผมเดินเข้าไปเอาแขนเท้าอ่างล้างจานข้างๆก้มมองหน้าเด็กดื้อที่ตอนนี้ไม่ยอมสบตากับผม
“คุณแม่พี่ท่านบอกว่า โรงเรียนที่ผมจะไปอยู่ ผมไม่ต้องตัดก็ได้ …”
“แต่นี้มันยาวเกินไป” ผมตอบเสียงอ่อน พยายามมองหน้าไอ้เด็กนี้ เฮ้อ เหมือนรังแกเด็กเลยกู
“ผมรวบได้ครับ”
“นี้ ครีมเงยหน้ามองฉันสิ” ผมจับหน้าเล็กๆให้เงยหน้า ตางี้แดงเทือกเลยครับ พอมองตาผมน้ำตาก็ไหลพรากลงมา อ้าวๆ กูตกใจนะเนี้ยยยยยยย!!!
“อ้าวๆ ร้องไห้ทำไมเนี้ย!” ผมผวาตื่นเต้นเมื่ออยู่ๆให้หนูก็ไถตัวไปนั่งกอดเข่าร้องไห้ซะงั้น
ผมก้มตัวลงไป ก่อนจะเอามือลูบหัวเบาๆ วันนี้ไอ้หนูปล่อยผมยาวทำให้เส้นผมพวกนี้บังแทบมิดตัวของไอ้เด็กน้อย แอบหลอนเบาๆ พอคิดถึงผีจูออน ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่เวลาขำนะไอ้คิงโอ๋เด็กสิ โอ๋เด็ก โอ๋ยังไงฟระ!!!!!
ผมนั่งขัดสมาธิข้างหน้าไอ้เด็กดื้อ ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปจับแขนเด็กน้อยออกจากหน้า เท่านั้นแหละครับไอ้ตัวเล็กก็จู่โจมโหมมากอดผมเหมือนเด็กๆ ผมตั้งสติแปปนึงก่อนจะกอดตอบเบาๆ พูดพึมพำปลอบใจ
“โอ๋ๆ ไม่ตัดก็ไม่ตัด บังคับแล้ว แต่บอกหน่อยได้ไหมทำไมถึงไม่ยอมตัดผม ไม่ร้องหรือไง?”
“มะ แม่ผมเป็นช่างตัดผม ผมไม่อยากให้ใครตัดนอกจากแม่ ฮึก … ไม่ตัด” ผมสะอึกนิดๆ … ติดแม่มากขนาดนี้ แต่กลับต้องมาเสียแม่ไป … คิดถึงมากสินะ
“โอเคๆ รู้แล้ว ไม่ตัดก็ไม่ตัด ไม่ต้องร้อง”
ในที่สุดผมก็ยอมไอ้เด็กนี้อีกจนได้ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ เวลาบอกจะดื้อ ก็ดื้อสุดขีดเหมือนกัน ผมก็ได้แต่ถอนหายใจและน้องโอ๋นานสองนาน ไม่เคยเลยครับโอ๋เด็ก เด็กเล็กไม่เคยจับ เคยจับแต่นมมหาลัย งานนี้เลยยากซะหน่อยปัจจุบันผมยังไม่รู้เลยครับว่าเอาไอ้เด็กนี้มาใช้หรือเอามาโอ๋เป็นทูนหัวของบ่าว ?
.
.
.
“ไหนหมุนตัวสิ”
ไอ้หัวซาลาเปายิ้มล่าก่อนจะหมุนตัวให้ผมดู กางเกงสีฟ้าอ่อนขาสั้นกับเสื้อสีขาวปักชื่อของเจ้าตัว ถุงเท้าสีขาวกับรองเท้าผ้าใบที่คุณแม่ผมท่านเลือกให้อย่างพิถีพิถัน สะพายกระเป๋าเป้สีขาวล้วนเรียบร้อย ผมล่ะอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มกับภาพตรงหน้า เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆที่เอามาขัดถูจนกลายเป็นลูกหมามีราคา อยากจะอัพ สเตตัสและใส่ฟิวริ่งลงไปว่า ‘รู้สึกมีบุญ’ ฮ่าๆๆๆๆ
“วันนี้เรียบวันแรก เดี๋ยวพี่จะไปส่ง วันต่อไปจะมีรถโรงเรียนมารับนะ แต่วันไหนว่างก็จะไปส่ง โอเคไหม ?”
“ครับผม!”
“เสียงเข้มแข็งดีมาก ปะ! ไปโรงเรียนได้แล้ว” ผมเดินจูงมือเล็กๆลงคอนโดมาท่ามกลางคำทักทายของแม่บ้าน ไอ้เด็กนี้สงสัยเที่ยวทำนัยน์ตาแมวน้อยใส่คนอื่นเขาไปทั่วแน่ๆ
ตลอดทางมาโรงเรียนไอ้หนูยิ้มแป้นมาตลอดทาง ไม่ว่าผมจะแกล้งเปิดเพลงเสียงดัง เปิดกระจก หรือเปิดแอร์แกล้งให้หนาว ก็ไม่ว่าไม่แว้ดผมสักคำ นั่งพึมพำเพลงเบาๆมีบางจังหวะหันมายิ้มให้ผมบ้าง แหนะ! ไอ้เด็กนี้วอนโดนหยิกแก้มซะแล้ว!!!
{ C } ♨ ผมอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นโรงเรียนใหม่ของตัวเอง มันใหญ่มากซะจนผมรู้สึกตัวเล็กความจริงผมขอคุณแม่พี่คิงแล้วว่าขอกลับไปเรียนที่เดิม แต่ท่านไม่อยากให้ผมกลับไปอยู่ในสภาพนั้นอีก ท่านกลัวว่าผมจะเจอกับป้า กลัวว่าผมจะโดนทำร้าย กลัวสารพัด จนผมกลัวว่าท่านจะคิดมากเรื่องผมจนเกินไป แค่นี้บุญคุณก็มากล้นจนผมชดใช้ชาตินี้ไม่หมดแล้ว
พี่คิงและคุณแม่ท่านให้ชีวิตใหม่กับผม ให้การศึกษาให้ที่อยู่ ให้ความรักความเอ็นดู คอนดูนะน้องครีมจะเรียนให้ได้เกรด A ทุกตัวเลยยยยยยยยยยยยยยย!
“คิดอะไรทำหน้าประหลาดอยู่นั้นแหละ” ผมหันไปค้อนคนตัวโตที่นั่งเท้าคางกับพวกมาลัยรถมองผมอย่างขำๆไม่พอยังเอามือมาหยิกแก้มผมดึงไปมาอีก เจ็บมากอ่ะ!!! เพิ่งชมไปเองนิสัยไม่ดีชอบแกล้งน้อง
พอแกล้งผมเสร็จก็พาผมมามอบตัวที่ห้องทะเบียน ก่อนจะนั่งรออาจารย์เป็นเพื่อนสักพักอาจารย์สาวท่าทางใจดี ก็เดินมาหาผมพร้อมรอยยิ้ม แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ยิ้มให้ผมนะ นี้! ผมเป็นคนมาเรียนนะ มองผมสิมองผมมองแต่พี่คิงอยู่นั้นแหละ!!!
“ผู้ปกครองของเด็กชาย อดิกันต์ ใช่ไหมค่ะ”
“เอ่อครับ ผมพาครีมมามอบตัว” พี่คิงชี้มาที่ผมก่อนที่คุณครูจะหัวเราะคิกคักและพูดอีก
“ค่ะ งั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ เชิญกลับได้เลย เดี๋ยวดิฉันจัดการต่อเอง ไปครับน้องครีม ไปเจอเพื่อนๆกัน” และผมก็ถูกอาจารย์จับมือและจูงผมออกมาจากห้องทะเบียน ผมหันไปมองพี่คิงอย่างขอกำลังใจ คนตัวใหญ่ยิ้มให้ผมและชูสองนิ้ว แต่พอผมยิ้มให้เขาก็เปลี่ยนมาทำท่าปาดคอ! ฮึ คนขี้แกล้ง!!!!
“นี้คือห้องของหนูนะ เพื่อนๆรออยู่เข้าไปทำความรู้จักนะค่ะ” ครูพาผมมายืนหน้าห้องเรียน ม. 3/5 และเดินนำผมเข้าไป ผมพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นก่อนจะเดินตาม แอร์ในนี้เย็นมากครับ มันต่างจากโรงเรียนเก่าผมเยอะมากที่นั้นขนาดพัดลมเพดานยังมีเสียงดังเลยครับ
ทั้งห้องเงียบกริบทันทีที่ผมเดินเข้าไป ผมไม่กล้าเงยหน้ามองใครทั้งสิ้น กลัวจังเลยอยากให้พี่คิงมาอยู่ด้วยจัง มันทั้งกดดันทั้งหนาวไปหมด จะพูดอะไรดีล่ะ
“นี้เพื่อนใหม่เขาย้ายมาจากโรงเรียนเก่านะ ฝากดูแลเพื่อนด้วยนะค่ะ … เอ๊าน้องครีมแนะนำตัวสิค่ะ” ผมหันไปยิ้มแหยะๆให้ครู ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนในห้อง ทุกคนกำลังจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว กระซิบกระซากอะไรกันใหญ่เลย
“คะ คะ คือเราชื่อครีมนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ … ระ เราทำขนมอร่อย ว่างๆจะทำมาให้กินนะ ”
“ว๊า เด็กผู้ชายหรอเนี้ย น่าตาเหมือนตุ๊กตาเลย” พอพูดจบเด็กผู้ชายท้ายห้องท่าทางนักเลงก็พูดสวนขึ้นทำให้ทั้งห้องต่างวิพากษ์วิจารณ์หน้าตาผมกันยกใหญ่ จนผมแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ฮือๆ
“เดี๋ยวเถอะ ภักษ์ภพ!!! เอาล่ะจ๊ะไปนั่งที่ว่างตรงโน้นนะ ” ผมมองตามมือครูไปก่อนจะหน้าซีดเมื่อเห็นว่าต้องนั่งกับคนที่แซวผม ทำไมผมต้องนั่งกับคนๆนี้ด้วย ต้องนิสัยไม่ดีแน่ๆ
ผมค่อยๆเดินผ่านทุกคนไปจนถึงโต๊ะที่ว่างอยู่ และนั่งลงให้เบาที่สุด ดีหน่อยที่ห้องนี้เป็นห้องขั้นบันไดทำให้ผมสามารถมองเห็นกระดาษได้ถนัดถึงจะอยู่หลังห้อง ผมไม่กล้ามองหน้าเพื่อนใหม่ข้างๆแม้แต่น้อย เขาหน้ากลัวมาก
“เฮ้ ตัวก็เล็กหน้าก็หวาน ผมก็ยาว ผู้ชายแน่หรอ”
“ระ เราเป็นผู้ชาย”
“โอเค ผู้ชายก็ผู้ชาย กูชื่อเมโล่ ยอมเป็นเพื่อนมึงก็ได้”
“ระ เรา” จะบอกว่าไม่อยากเป็นได้ไหม ปากผมจะแตกรึเปล่า
“ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจ”
หน้าเขาผมยังไม่กล้ามองเลย ผมจะไปปฏิเสธอะไรเขาได้ เฮ้อวันมาเรียนวันแรกของผม … ทำไมมันถึงได้น่ากลัวแบบนี้ อยากกลับบ้านไปหาพี่คิงจังเลย
==========================
เอาบทน่ารักๆมาให้กระชุ่มกระชวยหัวจายยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ
ชอบคู่ไหนมากที่สุกบอกหน่อยสิ อิอิ
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326408 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก