special 2 B X F
{ F } เสียงเครื่องยนต์เร่งเต็มกำลังสูบ เสียงล้อเสียดสีถนน เสียงผู้คนมากมายที่กำลังส่งเสียโห่ร้อง ผมเคยชอบบรรยากาศนี้มากมันคือบรรยากาศแห่งความสนุกหรรษา มีเหล้ามีหญิงรายล้อมแต่ตอนนี้ผมกำลังไม่มีความสุข เพราะสมองคิดวกไปวนมาอยู่กับไอ้หน้าเหี้ยที่แม่งไม่เคยพอ ปากมันบอกไม่ปล่อยผมรักผม แต่มันกลับไม่เคยคิดที่จะหยุดที่ผม ผมยอมรับว่ามันเกิดจากความผิดพลาด ไม่รู้ว่าพลาดได้ยังไง แต่หลังจากนั้นมันทำให้ผมรักในตัวมันได้โดยง่าย หึ ก็กูมันคนใจง่าย รักมึงง่ายๆ ชอบมึงง่ายๆ ทั้งๆที่แต่ก่อนเกลียดกันจะตายสินะ มึงเลยทำแบบนี้กับกูไอ้บิว…
“ไอ้เฟอร์ รอบนี้เล่นเท่าไรมึง”
“3 หมื่น” ผมเงยหน้าไปตอบไอ้เกรียว และหันกลับมานั่งมองรถแข่งที่ตอนนี้กำลังขับเบียดเสียดกันเข้าเส้นชัยใจผมแม่งไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลย ไม่รู้ความรู้สึกมันหายไปไหนหมด
“หึหึ โอเค ไอ้เฟอร์เล่น 3 หมื่นมีใครจะรับพนันกับมันไหม!!!”
“ผมเอง”
ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่ก้าวออกมาจากฝูงชนคนดู มันคือไอ้แว่นหน้าหล่อ มันสวมเสื้อยืดคอกว้างและ แจ๊กเก็ตหนังสีเลือดหมู ทำให้มันหล่อไม่เบา ผมยืนขึ้นไม่พูดอะไร เดินไปที่เฟอรารี่สีขาวของตัวเองและขับรถลงไปรอที่จุดแข่งขัน ก่อนที่จะมีคนลงมาเช็คความปลอดภัยของตัวรถ ไม่นานรถแลมโบกินี่สีเหลืองแสบตาก็เข้ามาเทียบท่าข้างๆผม กระจกของมันค่อยๆเลื่อนลงและทำท่าเหมือนจะส่งภาษาด้วย ผมเลยเปิดกระจกและขมวดคิ้วมองมัน
“ผมชื่อชินนะครับ”
“เฟอร์”
“ชื่อเพราะจัง จบงานนี้สนใจไปทานข้าวกันไหมครับ”
“ชนะให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน” พอดีกับที่สัญญาณออกรถมาพอดีเลยเหยียบเร่งออกตัวเต็มพลัง ในเวลานั้นผมไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อยขับไปอย่างที่เคย แต่ความคิดผมมันกลับล่องลอยออกไป
‘มึงรู้ไหมทำไมเวลามึงแข่งรถทีไรแพ้กูทุกที’ ภาพของไอ้บิวที่นอนเล่นตุ๊กตาควายที่ได้จากตู้คีบวันที่ผมไปเที่ยวกับมัน หัวของมันหนุนอยู่บนตักของผมส่วนผมเองก็นั่งเล่นคอมอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยๆ
‘ทำไมว่ะ’
‘มึงใจร้อนไง ใจร้อนแล้วมึงก็สับเกียร์ผิด จริงอยู่ที่มึงอาจจะชนะใครเขามาเยอะ แต่ถ้าแข่งกับกู มึงไม่มีทางชนะ’
‘แหม ถ่อมตัวบ้างก็ได้ไอ้เหี้ย’ ผมดันหัวมันลงจากตักและแกล้งทำเป็นหงุดหงิดนั่งไม่สนใจมัน แต่มันก็ค่อยๆเลื่อยมากอดผมจากด้านกลังและกระซิบอย่างแผ่วเบา
‘แต่กูแพ้มึงอยู่เรื่องนึงนะ’
‘อะไรอีกว่ะ!’ ผมหันไปตะหวาดมัน แต่มันกลับจับหน้าผมค้างไว้และจ้องตาผมมันเหมือนถูกมนต์สะกดให้ผมหยุดนิ่ง
‘กูแพ้ความรักของกูที่มีให้มึงไง’ ริมฝีปากของมันค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ผมและความอิ่มเอิบก็บังเกิดขึ้น ณ เวลานั้น …
ผมไม่ปฏิเสธว่ามีความสุขมากจนบางทีอยากจะหยุดเวลาไว้ผมไม่เคยแคร์ที่จะให้คนทั้งโลกรู้ว่าผมเป็นอะไรกับมันต่างจากมันที่พยายามปกปิดทุกอย่างไว้ พฤติกรรมของมันที่คิดว่าผมโง่มาตลอดเวลานั้นมันทำให้ผมค่อยๆชินชาและเริ่มที่จะรังเกียจสัมผัสของมัน แต่ถามว่ารักไหม รักสิครับ มันคือคนๆเดียวที่สอนให้ผมรู้จักความรักที่ไม่ใช่ช่วงครั่งช่วงคราวเหมือนสมัยก่อนหน้านั้น
… ถึงจะรักอย่างไรผมก็ไม่มีทางให้เรื่องนี้วกกลับไปที่เดิม จนกว่าจะแสดงให้ผมเห็นว่ามันหยุดที่ผมแล้ว หรือ เราจะห่างกันไปจนหายกันไปเอง หรือจะแยกย้ายจบสิ้นทุกอย่าง ผมสาบานกับตัวเองว่าจะไม่เป็นฝ่ายตาม … พอสักทีการตามที่เหมือนวิ่งวนไปวนมาแบบนั้น
เอี๊ยด!!!! ผมแตะเบรกทันทีเมื่อวิ่งเลยเส้นชัยมาแล้ว มองกระจกหลังเห็นแลมโบกินิตามมาติดๆ รอบนี้ผมชนะแบบขาดลอย 20 รอบต่อ 19 รอบ วน ผมลงจากรถเดินไปเคาะกระจกไอ้หล่อที่ยิ้มแป้นให้ผมอยู่ข้างใน มันเปิดกรจกลงก่อนจะยื่นเงินปึกนึงให้ผม
“ชนะขาดรอยเลยนะครับ”
“อื้อ ไปล่ะรอบหน้าก็มาแข่งใหม่ล่ะ” ผมโบกมือลามันก่อนจะเดินออกมา
“เดี๋ยวครับเฟอร์” ผมชะงักหันไปมอง
“ถึงผมจะแพ้แต่กรุณาไปกินข้าวกับผมหน่อยได้ไหมครับ”
ผมขมวดคิ้วแต่และส่ายหน้าไปมาไม่สนใจแต่บังเอิญว่าหันไปเห็นไอ้บิวกำลังเดินหน้าโหดมาแต่ไกล เลยกระโดดขึ้นรถตัวเองทันทีไม่ให้มันจับผมได้ ก่อนจะบึ่งรถออกมาไม่คิดชีวิต ไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้อยากหนีไปให้ไกลๆ และถ้ามันรักผมจริงมันต้องตามผมเจอในทุกๆที่
ผมมองกระจกหลังเห็นมันวิ่งตามเลยเหยียบมิดเกียร์มาไกลจนมองไม่เห็นมันอีก ผมจะหนีไปไหนดี …
ทันใดนั้นเองผมก็รู้สึกเหมือนโดนกระแทกอย่างแรกเข้าที่ท้องและหน้าผมก็สั่นไปหมด ร่างกายเหมือนลอยได้ รู้สึกชาและเจ็บไปทั่งตัว เสียงดังคล้ายระเบิดดังขึ้นข้างหูและโลกของผมก็ดับวูบไป …
‘บิว กูอยากไปทะเล’
‘ร้อนจะตายห่า’
‘น๊า พากูไปหน่อย’
‘เออๆ เดี๋ยวกูพาไป วันอาทิตย์นี้แหละกูว่างพอดีมึงก็ทำตัวให้ว่างเข้าไว้ล่ะ’
ผมจำได้ว่าผมกระโดดกอดมัน …
.
.
.
{B} “เฟอร์ เฟอร์ มะ มึงอย่าเป็นอะไรนะ เฟอร์ได้ยินกูไหม เฟอร์!!!”
“ญาติกรุณารอข้างนอกค่ะ”
ประตูห้องฉุกเฉิดปิดลงพร้อมกับร่างที่อาบไปด้วยเลือดของเมียผม … ผะ ผม ผมทำอะไรไม่ถูก ผะ ผม … ไม่รู้จะทำยังไง หลังจากที่ได้รู้ข่าวว่าไอ้ปิงไปต่างประเทศแล้วผมกับไอ้คิงก็รอพรีเซ้นงานจบเสร็จจากนั้นกลับมาห้องก็ไม่เจอไอ้เฟอร์อยู่ เลยออกตามหามัน มาเจอมันที่สนามแข่งกำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นอยู่ กูตอนนั้นคิดแค่ว่าหงุดหงิดมันขับรถหนีกู กูขับตามมันว่า แต่แล้วสิ่งที่กูเห็นต่อหน้าต่อตาคือรถของมันโดนรถที่ผ่าไฟแดงมา ชนยับกูทำอะไรไม่ถูกได้แต่เอาร่างของมันออกมาจากรถและกอดมันไว้ จนพวกเพื่อนมันตามมันเห็นรถพยาบาลจึงเอามันมาที่นี้ … กะ กูไม่รู้จะพูดยังไง กูไม่รู้จะพูดยังไง … ได้โปรด ได้โปรด
“ไอ้บิวไอ้เฟอร์เป็นไงบ้างว่ะ” ไอ้คิงวิ่งมาพร้อมน้องครีมหน้าตาตื่นตกใจน้องครีมอุทานอย่างขวัญเสียเมื่อเห็นเลือดบนเสื้อกู …
“มึงมาได้ไง”
“ไอ้เกรียวโทรไปบอกกูให้มาดูมึง ไอ้เหี้ยเกิดขึ้นได้ไงว่ะ ไอ้เฟอร์มันไม่น่าจะขับชนได้ง่ายๆ”
“เพราะกูเอง เพราะกูเอง …” ผมล้มน้ำนั่งกับเก้าอี้สำหรับญาติ เอามือสองข้างปิดหน้าน้ำตาลูกผู้ชายกูไหลอย่างไม่อาย กูเองกูเป็นคนทำให้ไอ้เฟอร์เป็นแบบนี้ กูเองกูผิดเอง กูไม่น่านอกใจมันตั้งแต่แรก กูเอง … ลงโทษกูแต่อย่าให้มันตายขอร้อง ฆ่ากูกูอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีมัน
“พี่บิว” เสียงเล็กๆแหบๆเอ่ยชื่อผมพร้อมกับสัมผัสที่ผ่ามือที่ปิดหน้าอยู่ ผมเอามือลงมองหน้าน้องครีมทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบอยู่ ไอ้คิงมองอย่างสงสัยแต่ไม่พูดอะไร
“พี่เฟอร์ต้องปลอดภัยครับ พระจะคุ้มครองคนดีครับแม่ครีมสอนมา พี่บิวต้องเข้มแข็งนะจะได้เป็นแรงใจให้พี่เฟอร์” น้องพูดปลอบผมก่อนที่ไอ้คิงจะเดินมาตบไหล่ผมและนั่งลงข้างๆมันไม่พูดหรือถามอะไรสักคำ ลูกน้องไอ้เฟอร์สามคนวิ่งมาแต่ไกลจะมาเอาเรื่องผม แต่ไอ้คิงห้ามไว้ทัน
“ไม่ต้องไอ้คิงปล่อยมัน ชกกูสิไอ้วิน กูเป็นต้นเหตุเอง”
“มึงแม่งไอ้เหี้ยบิวถ้าพี่เฟอร์เป็นอะไรไปนะ กูเอามึงตายแน่!!!” ไอ้วินกันฟันกรอดและนั่งลงฝั่งตรงข้ามพวกผม ได้โปรดขอร้องอย่าเป็นอะไรเลยนะเฟอร์ กูขอโทษ กูขอโทษ กูจะไม่ทำอีกแล้ว ชีวิตนี้กูจะรักมึงคนเดียว อย่าเป็นอะไรเลย …
หลังจากผ่านมานานถึงสองชั่วโมงเต็มๆที่กูนั่งกุมขมับโดยมีไอ้คิงและน้องครีมนั่งเป็นเพื่อน ได้ยินเสียงน้องครีมพูดกับไอ้คิงเป็นระยะๆแต่มันไม่พูดอะไรกับกูสักคำซึ่งมันเป็นการดีมาก เพราะกูไม่ต้องการตอบอะไรตอนนี้ทั้งนั้น มันบอกผมเพียงว่าติดต่อไอ้ราชไม่ได้มันเลยไม่ได้มา ผมพยักหน้ารับและคอยชะเง้อมองหน้าห้องอยู่ตลอดเวลา
พลางนึกคิดสิ่งที่ผมทำพลาดมา หลังจากวันนั้นที่ทะเลาะกันครั้งใหญ่ ผมและเมียยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนเคยแต่มันนิ่งและเฉยชามาก ในทุกครั้งที่มีอะไรกันมันไม่ตอบสนองผมเหมือนเมื่อก่อน เหมือนท่อนไม้ไปวันๆ ผมเคยโมโหจนถึงขั้นอยากจะลงไม้ลงมือกับมันแต่พอมองหน้ามันแล้วผมก็ทำไมลง เลือกที่จะไปหาเศษหาเลยตามภาษามากกว่า เพราะยังไงผมก็รักมัน และคิดมาโดยตลอดว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่เคยละทิ้งสิ่งยั่วยุ ทั้งป่วงเพื่อมันได้ แต่นับจากนี้ผมอยากขอโอกาส โอกาสที่จะทำเพื่อชดใช้ ได้โปรดอย่างให้เขาจากผมไปเลย อย่าเลย
ผลัก! ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออกพร้อมหมอและพยาบาลที่เดินออกมา ผมและไอ้คิงรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“หมอครับเมียผมเป็นไงบ้างครับ”
“อ่า … ถ้าหมายถึงคนไข้ล่ะก็ตอนนี้อาการปลอดภัยแล้วครับ แต่มีอาการขาหักและกระดูกซีกโครงหักสามซีก และมีบาดแผลเล็กน้อย ตอนนี้คนไข้หมดสติ กำลังจะทำการย้ายคนไข้ไปห้องพักฟื้นครับ”
“ขะ ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ” แค่รู้ว่ามันไม่เป็นไรผมก็วางใจและโล่งอกเป็นอย่างมาก เมียกูไม่ตายกูยังมีมันอยู่ แค่นี้กูก็พอใจแล้ว …
“ไอ้ห่าบิว จบงานนี้สงสัยกูกับมึงต้องคุยกันยาว”
“พวกกูเองก็ต้องขอคุยกับมึงยาวๆเหมือนกัน”
ผมหันไปมองไอ้คิงและพวกไอ้วินที่ตอนนี้มองหน้ากูเหมือนต้องการคำตอบ กูยิ้มแหะๆให้พวกมัน บางทีเรื่องนี้กูคงปิดต่อไปไม่ได้อีกแล้วล่ะมั่ง … แค่เมียกูไม่ตายกูกูก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว …
===================================
อย่าหวังว่าจะให้เฟอร์ดีกับแกง่ายๆเลยไอ้บ้าบิวววววววว!
นี้แค่เศษหนึ่งส่วนร้อยเท่าน้านนนนนนนน
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ฝากคอมเม้นส์ด้วยน๊าจุ๊บๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 304161 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก