ความพยายามของน้องครีม
{ K }♨
หลังจากวางสายจากไอ้ราชไปผมก็ต้องปล่อยก๊ากออกมาอย่างเสียไม่ได้ เพื่อนผมแม่งรักเค้าก็เสือกไม่รู้ตัว ทั้งๆที่แทบคลั่งซะขนาดนั้นตัวเองมัวแต่หาเศษหาเลยไปทั่วพอเค้าจากไปจริงๆก็มานั่งโวยวายเหมือนหมา เฮ้อ เพื่อนแต่ล่ะคน กรรมตามสนองพอกัน อย่าว่าแต่พวกมันเลยตอนนี้กูก็กรรมตามสนองหนักหน่วงเหมือนกันตัวกรรมก็ไอ้ตาลุงทารก 2500 ปีนั้นแหละ และป่านนี้เจ้าครีมไปไหนแล้วล่ะ เห็นวิ่งดุกๆหายไปในห้องและก็วิ่งไปหลังบ้านนี้หน่า
มองนาฬิกาเพิ่ง 9 โมงเช้าก็นึกครึ้มในใจแอบไปหาเจ้าตัวเล็กดีกว่า ป่านนี้คงไปเล่นซนอยู่ที่ไหนแล้วล่ะมั่ง ว่าแล้วก็ออกตามหาเจ้ากระต่ายหลงโผล่งทันที หึหึ อยากจะจับมาหอมสักฟอดพอนึกถึงกระต่ายตัวเมื่อคืนที่นอนตาบวมๆอยู่บนเตียง สงสารก็สงสาร หมั่นเขี้ยวก็หมั่นเขี้ยว สงสัยต้องสนับสนุนให้คุณแม่สุดที่รักซื้อชุดน่ารักๆมาบ่อยๆซะแล้ว หึหึ คิดแล้วก็อยากได้กล้องถ่ายรูปใหม่จริงจริ๊งงงงง เอาไว้ถ่ายกระต่ายยยยยยยยยยยยยย!
“แฮ่!!!!ทำอะไรฮ๊าฟฟฟคนสวย โอ้ย!!!!” กำลังเดินหาเจ้าครีมอยู่แต่กลับเจอคุณนายแม่กำลังมุดอยู่แถวพุมไม้ท่าทางมีลับลมคมในเลยเลยเข้าไปทักทายอย่างนิ่มนวล แต่คุณนายสิกลับฟาดหลังมือมาหน้าแทบสั่น มือหนักฉิบ!!!!!
“ตกใจหมด! มานี้!!!” ตบเค้าไม่พอยังมาฉุดเค้าแรงๆอีก กระซิก แม่ไม่รักหนูแล้วววววว
ผมนั่งยองๆลงข้างๆแม่มองท่านด้วยความสงสัยเกิดนึกครึ้มอะไรมานั่งหอเห็บหอหอยแถวนี้น่ะ ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถามท่านก็หันมามองหน้าและชี้ไปที่รูโหว่ของพุ่มไม้ใกล้ๆผมส่งภาษาใบ้ให้ผมดู ผมเลยเอาตาเข้าไปส่อง และก็ต้องจิ๊ปากออกมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก็กระต่ายน้อยเมื่อคืนของผมสิครับกลายเป็นหมาน้อยมอมแมม คลุกดินกำลังนั่งยองๆย้ายกระถางกล้วยไม้อย่างทุลักทุเลโดยมีลุงคนสวนดูแลอยู่ข้างๆ ดูเหมือนไม่ลำบากนะครับแม่มันลำบากมากเพราะต้องใช้ความละเอียดละอ่อนในการทำ กล้วยไม้ในเรือนเนี้ยมูลค่าเยอะกว่ารถหรูๆบางคันเสียอีก ไม่มีทางที่ไอ้ลุงแก่นั้นจะให้ใครจับต้องโดยง่ายนอกจากตัวเองและคนสวนอีกไม่กี่คน นี้ตาลุงนั้นกะจะแกล้งจริงๆนั้นแหละ พลาดสักต้นเดียวมีหวังหาเรื่องใหญ่เรื่องโตแน่ๆ และในเรือนนั้นมีไม่ต่ำกว่า 100 ต้นซะด้วย มีพ่อแบบนี้แทบจะไม่อยากเกิดมาเลยว่ะ ให้ตายดิ๊!!!
“เดี๋ยว ห้ามออกไปนะ” แม่ฉุดมือผมให้นั่งลงเหมือนเดิม ผมงี้ตาเขียวปั๊ดเลย โมโหก็โมโห แต่นี้ก็แม่ทำอะไรมากไม่ได้
“ทำไมอ่ะ ไม่เห็นหรือครับว่าครีมกำลังโดนแกล้งอ่ะ”
“แม่รู้ แต่แหม พอเห็นความตั้งใจแล้วถ้าเราออกไปตอนนี้น้องอาจจะคิดว่าเราโอ๋มากเกินไป ยังไงสุดท้ายคนที่โดนดุมากที่สุดก็คือน้องไม่ใช่หรือไง ?” ก็จริงแต่แหมมมมมม ตาลุงนี้มันไม่ใช่ระดับ 6 แล้วโว้ยยยยยยยยยยยย
“แต่ว่า …”
“ดูอยู่เฉยๆเหอะ มีอะไรแม่รับหน้าเอง ว่าแต่แกเหอะ เอาจริงใช่ไหมกับหนูครีมเนี้ย” ผมหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง แต่ผมก็รู้แหละว่าถามจริงๆ ผมเกาแกล้งแก้เขินและตอบไปเสียงเบาๆ
“ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ ”
“อย่าคิดว่าฉันจะยกลูกฉันให้ง่ายๆเลยย่ะไอ้ตาลุงจูเนียร์” ได้ข่าวว่าผมเนี้ยแหละลูกในใส้ไม่ใช่หรือไง เอ๊ะ หรือเป็นกูว่ะที่เขาเก็บมาเลี้ยงจากถังขยะ =_=’
“เอาล่ะ ฉันไปทำของว่างดีกว่า ส่วนแกจะนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจนะ เดี๋ยวยกของว่างมาให้”
ผมคิดอยู่แวบนึงหันไปมองเจ้าครีมอย่างหน่ายใจและค่อยยันตัวลุกขึ้นเดินตามแม่ไปไม่ให้เด็กครีมรู้ตัว ลองเชื่อใจกระต่ายน้อยดูสักตั้ง ยังไงผมก็เชื่อว่าครีมเก่งกว่าทุกคนที่ผมเคยรู้จัก ลองได้ทำอะไรแล้วก็มักจะเก่งไปทุกเรื่อง ตัวแค่นี้ทำอาหารทำขนมได้อร่อยกว่าร้านดังบางร้านอีก งานบ้านก็ดีเลิศ เรียนก็หัวดี หน้าตาก็น่ารัก … แค่นี้เอง กระต่ายน้อยของพี่ทำได้อยู่แล้ว
“ไอ้คิง!!!!!!” ผมสะดุ้งทันที แม่งไอ้เหี้ยราชกูกำลังนอนดูการ์ตูนช่อง 9 เพลินๆ นึกว่า โคนันมาบ้านกูซะอีกกูเตือนไว้ก่อนนะถ้าเห็นเด็กใส่แว่นเหมือนไอ้โคนันมาเดินแถวบ้านล่ะก็ฉิบหายกันหมดแน่ แม่งไปที่ไหนมีแต่คดี เป็นกูกูคงเซ็งอ่ะ
เอ้ย กูก็หลงประเด็นอะนะ ไอ้ราชตอนนี้มันเดินหน้ายักษ์มายืนค้ำหัวผมมันหอบเหมือนหมาเหมือนรีบเอาซะมากๆ อะไร อีกตั้ง 2 ชั่วโมงกว่าจะเข้าบริษัทมึงรีบมาทำไม หึหึ
“ไอ้ห่าไหนมึงบอกให้กูรีบมา และมากระดิกตีนนอนดูโคนันเนี้ยนะ!”
“อ้าว กูบอกหรอ แหม จำไม่ได้สินะ” ผมกวนตีนมัน มันขบเคี้ยวฟันทำท่าจะด่าอะไรผม แต่แม่ผมเดินมาซะก่อนมันเลยต้องหันไปยกมือไหว้
“อ้าวราช มาแต่หัววันเลยนะลูก มาๆ มากินขนมนะ เดี๋ยวแม่ไปตามน้องก่อน”
“ครับแม่ … ว่าแต่มึงมีน้องแล้วหรอว่ะ เอ้อ แล้วครีมอ่ะ”
“ก็นั้นแหละน้องที่แม่กูพูดถึง รักยิ่งกว่ากูอี๊กบอกเลย” ผมทำเสียงสูงจนมันหัวเราะออกมานิดๆ ผมยืนตัวขึ้นตรงก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่มันหนักๆสองสามที
“เพื่อนมึงก็มีเมียเป็นคู่อริไปและ มึงก็เจริญรอยตามมีเมียเป็นเพื่อนสมัยเด็กไปและกันนะ ว่าแต่มึงรู้ตัวบ้างไหมเนี้ย”
“พูดเหี้ยอะไรไม่เข้าใจไหนอ่ะข้อมูลไอ้เหี้ยนั้น” มันไม่สนใจที่ผมพูด ไอ้เหี้ยนี้มันซือบื้อครับ ยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ได้เต็มปากเต็มคำ แต่ไม่เคยยอมรับว่ารักไอ้ปิงคิดว่าผมดูกันไม่ออกหรือไง เขาดูกันออกตั้งแต่แวบแรกแล้ว!!! มีแต่มันนี้แหละที่ไม่รู้ตัวเอง ไอ้เหี้ยปิงก็พอกันหนีอยู่ไดด้ความรู้สึกตัวเองอ่ะ โคตรวุ่นวายเลยบอกตรง
“ใจเย็นเซ่ เอ้อนี้ไอ้ราชมึงรู้ไหมไอ้บิวน่ะได้กับไอ้เฟอร์มาตั้งนานแล้วนะ” ผมเดินนำมันไปที่โต๊ะอาหารนอกชานบ้านที่แม่เอาขนมนมเนยไปวางไว้เต็มโต๊ะ
“ห๊ะ!!!!!! ฉิบหายสิแบบนี้” มันเดินตามมาท่าทางตกใจและช็อกเหมือนเห็นผี
“ฮ่าๆๆๆ แต่ก็น่ะคนแบบมันถ้าไม่ใช่ไอ้เฟอร์คงไม่มีใครเอามันอยู่” ผมว่าและกระเดือกน้ำส้มเข้าปากไปอึกใหญ่มันนั่งลงตรงข้ามผมเหมือนไม่หายช็อก ตอนนี้มันคงไม่อยากรู้เรื่องไอ้บิวที่เฝ้าเมียมันอยู่โรงพยาบาลหรอก มันคงอยากรู้เรื่องไอ้ราชมากกว่า
ผมเลยควักเอารูปที่เพิ่งปริ้นมาเมื่อเช้าสดๆร้อนๆจากกระเป๋ากางเกงส่งไปให้มันดู ไอ้ราชรับมาดูก่อนจะอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา
“ไอ้ปิงนี้หว่า เป็นไปไม่ได้ไอ้ปิงเข้าฟิตเนส!!!” คือมึงช่วยโฟกัสที่คนได้ม่ะ =_=’
“เออ ตลอด สองสามวันมาเนี้ยอย่าว่าแต่มึงไอ้นักสืบตามหาเลย กูก็ให้คนของฝ่ายกูตามหาเหมือนกัน เขาเห็นมันที่ฟิตเนสในกรุงปารีส นี้ที่อยู่ของฟิตเนสนี้ส่วนที่อยู่ไม่ชัดเจนเพราะการคุ้มกันแน่นหนาพอดูเลยไอ้สัด ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับมึงแล้วว่าพร้อมจะไปเมื่อไร แต่อย่าลืมไอ้เหี้ยสัปดาห์หน้ามีเทสย่อย” ผมว่ากล่าวเอาขนมเข้าปาก ไอ้ราชหยิบกระดาษที่ผมเขียนที่อยู่ขึ้นมาจ้องนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ ผมก็ไม่พูดอะไรอีกปล่อยให้มันคิดเอง โตแล้ว
“เทสย่อยวันไหนว่ะ” มันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ศุกร์”
“กูจะกลับมาให้ทัน พาสปอร์ทกูจะให้คนเดินเรื่องให้เสร็จภายในวันจันทร์”
“เออ เอาตามสบายมึง” ผมว่าและยกแก้วน้ำส้มขึ้นเหนือหัว มันยิ้มล่าก่อนจะหยิบแก้วมาเทน้ำส้มบ้างและเอื้อมมาชนกับกู แค่นี้แหละมิตรภาพของพวกกูไม่มีอะไรมากหรอก
“งั้นกูไปก่อนล่ะ โชคดีมึง” มันว่าและรีบวิ่งออกไป ไอ้นิสัยวู่วามแบบนี้แหละที่จะชวดเมียเอาไอ้ห่าเอ้ย
“เมื่อกี้พี่ราชหรอครับ เขารีบไปไหนน่ะ” ผมเงยหน้ามองเด็กมอมแมมที่เดินงงๆมานั่งที่ไอ้ราชเมื่อกี้ ผมเลยย้ายมานั่งข้างๆแทน หึหึ ก็แค่อยากอยู่ใกล้นิหน่า เด็กน้อยไม่เอะใจอะไรกลับมองขนมตรงหน้าตาวาวและใช้ซ้อมยิ้มขึ้นมากินหนุบหนับ หนุบหนับ เหมือนเลย … เหมือนกระต่ายกำลังเคี้ยวหญ้า!!!!!
“ไม่ไหวแล้ววววววววววววววววว! ฟอดดดดดดดดด!!!” ผมกระโจนเข้าไปหอมแก้มป่องๆนั้นดังฟ๊อดใหญ่ ก่อนจะรู้สึกว่าโดนเขกหัวจากด้านหลังดังโป๊ก
“ใครว่ะ!” ผมหันไปมองเห็นตาลุงเจ้าเล่ห์ยืนตาเขียวปั๊ดอยู่
“ฉันเองทำไมเหรอ มาทำอุจาดตาอะไรในบ้านฉัน ห๊ะ!!!”
“แค่หอมแก้มเนี้ยนะ!” ผมเถียง
“เออ แล้วแกไม่ไปทำงานทำการหรือไง ไอ้หนูนี้ก็เหมือนกันมานั่งอะไรตรงนี้ไปงานที่ให้ทำเสร็จแล้วหรือไง” ตาลุงว่าพลางนั่งลงไขว่ห้างตรงข้ามผม
“คะ ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ขอโทษครับคุณลุง”
“เดี๋ยว!” ผมคว้ามือครีมที่ทำท่าจะลุกขึ้นไปให้นั่งลง เขาก้มหน้าไม่กล้าสบตาตามเคย
“จะอะไรนักหนาแค่พักนิดๆหน่อยๆ เวลางานผมก็ยังมาถึงสักหน่อย”
“หึ นี้ไอ้หนูต่อไปจากนี้อาหารทุกมื้อของเสาร์อาทิตย์นายต้องเป็นคนทำ และต้องให้ฉันบอกว่าอร่อยให้ได้ฉันถึงจะเลิกแกล้ง นี้คือข้อเสนอ” ว่าตาลุงก็ส่งเสียงในลำคอนิดหน่อยและไม่สนใจพวกผมอีก นั่งจิบชาอ่านหนังสือพิมพ์ ชิวเหลือเกินนะพ่อคุณ!!! ถึงมันอร่อยแต่ถ้าตาลุงบอกไม่อร่อยก็เท่านั้นแหละ ชิ!!! มุกตื้นๆ
“เข้าใจแล้วครับคุณลุงผมจะทำตาม …พี่คิง ปล่อยผมเถอะ ผมไปทำงานต่อดีกว่าเดี๋ยวไม่เสร็จ พี่คิงอย่าลืมเอาการบ้านมาให้ครีมนะครับ” ครีมกระซิบพูดกับผมก่อนจะแกะมือผมออกและวิ่งหายไป ผมหันมามองตาลุงและตุบตะดังปัง เดินเข้ามาในบ้านอย่างหงุดหงิดใจ คนแบบเนี้ย น่าจะจับหุ้นเทขายให้หมดสักทีสองที จะได้สำนึก!!!!!!
==========================
อย่าเพิ่งใจร้อนให้น้องครีมเอาคืนนะค่ะ นี้คือพ่อสามีในอนาคตของน้อง ฮ่าๆๆๆๆๆ
มาดูกันดีกว่าน้องครีมจะเอาชนะตาลุงจอมเจ้าเล่ห์นี้ได้ยังไง
บ้านนี้เค้าเจ้าเล่ห์กันทั้งบ้านบอกไว้ก่อน
วันนี้เอาอินเมจ บิวมาฝากจ้า
หล่อกระชากใจหนูฟุดๆเลยค่ะพี่ หน้าตาแบดบอยได้ใจมาก 
เจอกันตอนหน้านะค่ะขอกำลังใจน๊า
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326423 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก