น้ำตาของน้องครีม
“น้องครีมลูก กลับเข้าบ้านเถอะ ฝนตกหนักมากเลยนะ”
คนตัวเล็กที่กำลัง ขมักเขม่นกับงานตรงหน้าอยู่หันมามองคุณแม่คนสวยของตนที่เดินเข้ามาในโรงเรือนกล้วยไม้โปร่งโล่งที่ตอนนี้ปิดไว้เพื่อไม่ให้ฝนสาด แต่ก็ยังไม่สามารถกันละอองจากฝนที่เทกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาได้ ครีมเหยียดยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมือก็ยังจับกระถางกล้วยไม้อยู่ไม่ห่าง
“กี่โมงแล้วครับคุณแม่”
“4โมงเย็นแล้วค่ะ ดูสิหน้าสวยๆเลอะเทอะหมดเลย” แม่เดินเข้ามาสะบัดร่มที่หักครึ่งท่อนอย่างหัวเสียบ่นถึงสภาพอากาศด้านนอกก่อนจะเอ่ยตอบคำถาม เดินเข้ามาฉุดเด็กตัวเล็กขึ้นยืนและหัวมือลูบไปตามหน้าตาน่ารักที่เปื้อนเป็นปื้นไปด้วยดินสีดำ
“ไม่เอานะ อย่าร้องนะ โอ๋ๆ ไปเถอะตาลุงว่าอะไรแม่จะตีปากให้ สัปดาห์หน้าค่อยมาทำต่อก็ได้นะค่ะ” คุณแม่ทำท่าทางประกอบก่อนจะเอาเด็กตัวเล็กที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตากลมเริ่มแดงระรื้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ความจริงตอนนี้ตัวเล็กก็ทำไปเกือบครึ่งแล้วแท้ๆ แต่กลับทำเพลินจนลืมเวลาซะนี้
“แต่ครีมทำไม่สำเร็จ”
“ใครจะไปทำเสร็จได้ล่ะ พ่อเขาก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว หนูตัวแค่นี้เอง ทำก็ไม่เป็นทำได้แค่นี้ก็เก่งมาแล้วนะค่ะ ไปช่วยคุณแม่ทำอาหารดีกว่าเนอะ”
และคุณแม่ก็พาลูกน้อยที่เธอไม่ได้สนใจต้นกำเนิดเรื่องราวเป็นไปของครีมเลยแม้แต่น้อย แค่ถูกชะตาและคิดว่าเด็กคนนี้คือลูกของเธอจริงๆ อาจจะไม่ใช่ชาตินี้แต่เป็นชาติที่แล้วก็ได้ใครจะไปรู้ ก็นะ เด็กมันน่ารักซะยิ่งกว่าอะไร ลำพังเธอก็มีลูกชายอยู่ แต่ไอ้ที่มีดันไม่ตัวเล็กน่ารัก แบ๊วๆ ยิ้มสวย แก้มแดงเหมือนอย่างงี้เนี้ยสินะ
“คุณแม่ครับ ผมมีเสื้อกันฝน เราเอาคลุมไปกันเถอะครับ เดี๋ยวเปียกมากและจะไม่สบาย” น้องครีมวิ่งไปหยิบเสื้อกันฝนสีชมพูที่ลุงมีคนสวนเอามาให้ไว้เมื่อตอนก่อนฝนจะตกมายื่นให้คุณแม่ยิ้มทั่งๆที่น้ำตาคลออยู่
“โอ้ ดีมากเลยค่ะ ร่มแม่หักซะแล้ว ซื้อมาตั้งแพงเพราะลมนี้แหละไม่รู้จะแรงอะไรนักหนา” คุณแม่ยิ้มก่อนจะหยิบเอาเสื้อมาคลุมหัวไว้ทั้งสองคน ก่อนจะพากันเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก พอทั่งคู่เข้ามาในบ้านได้ ป้าลินก็ยืนรอรับพร้อมผ้าขนหนูสีขาวสะอาดอยู่แล้ว โดยที่น้องครีมโดนสั่งให้ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไวก่อนที่จะเป็นหวัดเสียก่อน ตัวเล็กทำอย่างว่าง่ายและน่ารัก
น้องน้อยเดินขึ้นบันไดสีทองอร่ามตานั้นก่อนจะเลี้ยวไปทางปีกขวาของตัวบ้านเพื่อไปยั่งห้องของตัวเองที่อยู่ริมสุดทางเดิน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อห้องทางปีกซ้ายของบันไดเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคุณลุงของตัวเล็กที่เดินออกมาในเสื้อผ้าชุดสำรองเรียบร้อย ที่ขมับยังมีปากกาสีดำทัดหูอยู่เลย คนตัวเล็กมองอย่างฉงนเอียงคอมองปากกานั้นอย่างสนใจ คุณลุงหันมาเห็นเจ้าเด็กมอมแมมก่อนจะทำเมินไปทางอื่น เดินลงบันไดไปไม่สนใจ
“คะ คุณลุงครับ” น้องครีมอ้อมแอ้มเรียกขึ้น ทำให้คุณลุงหยุดชะงักแต่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง คนตัวเล็กเดินดุ๊กๆไปยืนใกล้ๆก้มหน้าก้มตายกมือพนมขึ้นกลางอก คนที่ทำเก๊กเหลือบมามองนิดๆและถอนหายใจเบาๆอย่างหน่ายๆ ก่อนจะหันมาก้มมองอย่างเต็มตา
“มาไหว้ฉันทำไม”
“คือ ผมต้องขอโทษคุณลุงจริงๆนะครับผมเปลี่ยนกระถางกล้วยไม้ไม่เสร็จ แต่พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วผมจะมาทำต่อ วันอังคารเลิกแล้วก็มาทำต่อ ผมจะทำต่อให้เสร็จครับ ผะ ผม …”
“ก็ตามนั้นแหละ ไม่ต้องพูดมาก รำคาญและนี้เป็นบ้าอะไรมาเดินตัวเปียกๆในบ้านฉันไปอาบน้ำอาบท่าและไปทำอาหารซะ ลืมแล้วหรือไงต้องทำให้ฉันกินจนกว่าจะบอกว่าอร่อยน่ะ” คุณลุงพูดจบเด็กน้อยก็พยักหน้าอย่างดีใจทันที ก่อนจะวิ่งเพื่อเข้าห้อง แต่ก็ชะงักหยุดมองตามหลังคุณลุงที่เดินลงบันไดไปอีก ก่อนจะวิ่งไปเกาะราวบันไดและตะโกนขึ้น
“คุณลุงครับ!” คุณลุงที่ตัวเล็กเรียกเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงหวานจ๋อยนั้นรวมถึงคนรับใช้คนอื่นๆที่กำลังเดินไปมาอยู่ด้วยสองสามคนหนึ่งในนั้นคือป้าลินที่กำลังเดินเอาเสื้อผ้ามาให้ตัวเล็กด้วย
“ปากกาครับ ปากกาอยู่ที่หู”
ไม่บอกเปล่าทำท่าประกอบด้วยการชี้ไปมาที่หูของตัวเล็ก ปากเล็กยิ้มสยายอย่างน่าดู แต่คุณลุงกลับไปยิ้มด้วยตะปบเอาปากกาที่เหน็บอยู่ที่อยู่ออกมาใส่กระเป๋ากางเกงอย่าไวและเดินอย่างหงุดหงิดลงบันไดมาก ปล่อยให้ป้าลินและคนอื่นๆยืนหัวเราะกับเด็กน้อยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนคนตัวใหญ่โกรธเอาดอกใหญ่ๆ
{ C }♨ ผมทำอะไรผิดรึเปล่า ทำไมดูคุณลุงเขม็งผมแปลกๆ ไม่ว่าผมจะหยิบจะทำอะไรก็เขม็งตลอด ผมแค่เอาชาก่อนอาหารไปให้ก็จ้องอย่างกับผมไปทำอะไรผิดซะอีก หรือจะโกรธที่ผมทำงานไม่เสร็จน่ะ แต่ท่านก็อนุญาตแล้วนี้ว่าให้ทำต่อพรุ่งนี้ได้ นึกไม่ออกจริงๆว่าทำอะไรผิด บอกให้เราไปอาบน้ำเราก็อาบแล้ว ผมก็เช็ดแห้งรวบขึ้นเรียบร้อยแล้วแท้ๆ แถมชุดเสื้อลายโดราเอม่อน กับเอี้ยมยีนต์ขาสั้นเหนือเข่ามีลูกไม้ตรงชายแบบนี้ป้าลินก็บอกว่าน่ารักมากๆคุณลุงต้องใจอ่อนแท้ๆ ทำไมกันน๊า!
“ฮัดชิ้ว! ขะ ขอโทษครับ” ผมรีบเอาผ้ามาปิดปากทันที ก่อนจะหันมาคนต้มข่าไก่ต่อ อ้า กลิ่นหอมจังเลย วันนี้แหละคุณลุงต้องชอบเราแน่ๆ
“น้องครีมเดี๋ยวไปกินยาหน่อยนะลูก เหมือนหนูจะไม่สบายนะค่ะ”
“ครีมไม่เป็นไรครับแม่” ผมเงยหน้าบอกคุณแม่และยิ้มกว้างให้ คุณแม่อมยิ้มก่อนจะก้มมาหอมแก้มผมเบาๆ … แม่เขมก็ชอบทำแบบนี้ คิดถึงแม่เขมจังเลย
“น้องครีมพี่คิงกลับมาแล้วนะลูกไปรับพี่เขาสิจ๊ะ” ป้าลินเดินมาบอกผมผมพยักหน้าอย่างเต็มใจก่อนจะวางอุปกรณ์ทุกอย่างลงและกะจะถอดผ้ากันเปื้อนลายลูกไม้น่ารักออก แต่คุณแม่บอกห้ามถอดเพราะมันน่ารักมาก ผมเลยจำยอมเพราะอยากให้พี่คิงเห็นผมน่ารักเหมือนกัน คิกๆ
รถคันสีดำคุ้นเคยเข้ามาจอดหน้าบ้านใหญ่ปกติพี่คิงจะเอาไปจอกในโรงรถ แต่นี้ฝนยังตกไม่หายเลยมาจอดตรงนี้แทน ผมยืนยิ้มให้กับคนตัวโตที่แต่งตัวหล่อผิดปกติกว่าทุกวันเปิดประตูรถลงมา
“พี่คิงงงงงงง”
“อ้าวตัวเล็ก เดี๋ยวรอพี่แปปนึงนะ” เขาว่าและเดินออกมาอีกฝั่งของรถและเปิดประตูออก ผมมองไม่ชัดว่าอะไร แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพี่คิงพยุงพี่สาวคนนึงออกมาจากรถด้วย … ใครกัน สวยจังเลยแถมยังหุ่นดีอีกตั่งหาก … มากับพี่คิงได้ยังไง … และทำไมต้องโอบประคองด้วย …
“เข้าบ้านครับครีม” พี่คิงประคองพี่สาวคนนั้นที่ท่าทางดูมึนๆไม่มีแรงมาหาผมและบอกขึ้น ผมไม่ตอบแต่ยอมเดินตามเขาเข้าไปในบ้านเงียบ ๆ อะไรกันน่ะ …
“ว้ายตาคิง พาใครมาน่ะ!!!”
“คุณพิมพ์พลอยน่ะครับ เธอเป็นลมอยู่หน้าบริษัทผมเลยพามา ขอยาดมหน่อยสิฝน” พี่คิงตอบคำถามคุณแม่ที่เดินมาก่อนจะหันไปสั่งพี่ฝนที่หน้าตาตื่น และพาผู้หญิงคนนั้นไปนอนที่โซฟาของบ้าน … ไม่สนใจผมเลยหรอพี่คิง ผมใส่เสื้อผ้าใหม่ เพิ่งอาบน้ำ แถมยังใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยนะ … ปกติต้องเข้ามากอดแล้วด้วยซ้ำ
“ไปตาคิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวแม่จัดการเอง ฝน ผิง มาช่วยกันพาคุณผู้หญิงคนนี้ไปห้องว่างที” พี่ฝนกับพี่ผิงที่อยู่บริเวณใกล้ๆต่างพากันมาช่วยพยุงพี่สาวคนนั้นขึ้นบันไดไป โดยมีคุณแม่ตามขึ้นไปด้วย พี่คิงมองตามเหมือนอยากจะตามขึ้นไปด้วยอีกคน … มองผมสิพี่คิงผมอยู่ตรงนี้นะ
“ไอ้คิงร้ายนี้หว่าไปทำงานวันแรกก็ได้สาวกลับบ้านแล้ว” คุณลุงที่นั่งจิบชาอยู่โซฟาอีกตัวเอ่ยขึ้นเหมือนจะให้ผมได้ยินไปด้วย และผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเพราะป้าลินเอามือมาปิดหูผมและพามาที่ครัวทันที … ทำไมล่ะ ? ไม่เข้าใจเลย …
.
.
.
ทั่งโต๊ะอาหารเงียบสนิทได้ยินแต่เสียงคุยกระซิบของพี่คิงและพี่สาวคนนั้นที่อยู่ร่วมโต๊ะด้วยทั้งๆที่ตัวเองทำท่าไม่สบายอยู่ไม่ถึงชั่วโมงที่แล้วแท้ๆแต่ทำไมถึงได้ดูสดใสนักล่ะ เขาหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่ตรงหน้าผม ทำไมนะผมถึงรู้สึกโลกทั้งโลกมันหนักแบบนี้
“กับข้าว …”
“ถ้าคุณพูดฉันจะตบปากคุณ” คุณแม่ชิงพูดก่อนคุณลุงที่กำลังจะเอ่ยขึ้น พี่คิงมองมาที่ผมก่อนจะตัดกุ้งตัวใหญ่มาให้ ผมฝืนยิ้มให้ก่อนจะตัดกุ้งตัวนั้นเข้าปากเคี้ยวอย่างยากลำบากเหมือนตัวกุ้งแข็งเหมือนหิน น้ำตามันเหมือนจะไหลทันทีที่ได้ยินเสียงคุณแม่และพี่สาวคนนั้นคุยกัน
“บ้านหนูอยู่ไหนจ๊ะ หนูพลอย”
“XXX ค่ะคุณแม่”
“ว๊าย ไม่ได้นะค่ะ ห้ามเรียกน้าว่าคุณแม่สิ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย เดี๋ยวทานเสร็จจะให้คนไปส่งหน้าหมู่บ้านนะจ้ะ”
“แม่แต่ฝนยังตกอยู่เลยนะ”
“ทำตามที่ฉันบอก!!!” คุณแม่กัดฟันพูดให้พี่คิงได้ยินแต่หน้าท่านยิ้มเป็นมิตรเช่นเคย …
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งเอง”
เคร้ง “ขะ ขอโทษครับ ผะ ผมขอตัวสักครู่นะครับ” ผมขอโทษก่อนจะก้มเก็บช้อนที่เผลอทำหลุดมือหล่นพื้นขึ้นมาวางไว้นอกจานตัวเองและลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำชั้นล่างโดยมีเสียงคุณแม่ตะโกนตามหลังมาซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่อง
พอเข้ามาในห้องน้ำได้ ผมก็นั่งลงกับชักโครกเอามือปิดหน้าในหัวคิดไปต่างๆนาๆ ซึ่งผมไม่สามารถหยุดมันได้ ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกไม่ดีจริงๆ เหมือนโดนแย่งของรัก เหมือนกำลังจะสูญเสีย เหมือนความหวังจะดับวูบลง … เจ็บจัง แน่นอกไปหมดแล้ว … ฮึก …. พี่คิงเขาดูเหมาะกับพี่พลอยมากจริงๆ มากจริงๆ …
อยู่ๆเจ้าน้ำตาก็ไหลออกมาซะอย่างงั้น ทั้งๆที่ผมไม่อยากที่จะร้องไห้แท้ ๆ…
========================
ไม่มีอะไรจะพูดตอนนี้ค่ะ แต่อยากให้ติดตามกันต่อไป 
ขอบคุณทุกกำลังใจ เจอกันตอนหน้านะค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 304160 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก