แผนของราชา
หลังจากที่พี่คิงพาพิมพ์พลอยออกไปจากบ้านแล้ว คนของบ้านใหญ่สังเกตเห็นว่าเด็กน้อยของบ้านหายเข้าไปในห้องน้ำนานเกินไป คุณแม่จึงไปเคาะเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจึงให้คนเอากุญแจสำรองมาเปิด ปรากฏเห็นร่างน้อยซุกตัวอยู่ซอกห้องน้ำไข้ขึ้นสูงหนักจึงพากันวุ่นวายพากันจะไปหาหมอ แต่ป้าลินห้ามไว้ก่อน กลัวระหว่างทางใกล้จะขึ้นสูงและเกิดอาการช็อกเสียก่อนจึงประถมพยาบาลเบื้องต้นด้วยการระบายความร้อนออกและเมื่อเห็นว่าน้องน้อยของบ้านพ้นขีดที่ต้องเป็นห่วงแล้วจึงช่วยกันอุ้มเหมือนเด็กน้อยต้องการการประคับประคองขึ้นมาบนห้อง เช็ดหัวให้อย่างรักสนิทและท่ามกลางความเป็นห่วงของทุกคนในบ้าน โดนเฉพาะอย่างยิ่งคุณแม่และป้าลิน และคนหน้าเป็นอย่างประมุขประจำบ้านที่นั่งทำคอไม่รู้ร้อนแต่หูกลับรับรู้และรับฟังทุกอย่างอย่างถือฟอร์ม
ในขณะที่ฝ่ายหนึ่งกำลังรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งอย่างรุนแรงและกระทบต่อจิตใจอย่างหนัก อีกฝ่ายกลับเดินหน้าระรื้นลงมาจากรถอย่างอารมณ์ดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คุณแม่พอเห็นลูกชายหัวแห้วหัวเผือกของตัวเองเดินมาก็ถลาเข้ามายืนเท้าสะเอวหน้าเชิดขึ้นสูงดักหน้าไว้ พี่คิงมองคุณแม่ของตัวเองอย่างฉงนสงสัย พลางชะเง้อมองหาเด็กน้อยน่ารักของเขา
“แม่น้องครีมล่ะ”
“หน่อยยยยย ยังจะถามหาอีกหรอ!!! ไปส่งกันมาถึงไหนล่ะยะ!!!”
“อย่าเพิ่งประชดน่ะแม่ น้องล่ะนอนแล้วหรอ อ่า 3 ทุ่มแล้วคงนอนแล้วสิเนอะ”
“นอนตัวร้อนจี๋เลยแหละย่ะ อีกคนไปเริงร่ากับสาวอีกคนพยายามทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ถามจริงๆเหอะตาคิงกำลังจะทำอะไร ฉันตามแกไม่ทันจริงๆ” คนเป็นแม่พูดอย่างระอาใจแต่เหมือนคนตัวสูงไม่ได้สนใจประโยคอื่นนอกจากประโยคหน้าสุดแม้แต่น้องคิ้วหนาขมวดอย่างสงสัยหน้าตาเริ่มตื่นตระหนกชัดเจน
“น้องเป็นอะไรนะครับ”
“ก็นั่งขุดดินขุดทรายตากฝน แถมยังร้องไห้หนัก เพราะไอ้หมาเจ้าเล่ห์กับตาแก่บ้าอำนาจน่ะสิ ว๊ายตาคิง!!!” คุณนายตัวแทบหมุนเมื่อลูกชายวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว โดยมีตาคมกริบของประมุขของบ้านนั่งมองไม่ละสายตา
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรงปรากฏร่างสูงใหญ่ของตัวต้นเหตุเดินเฉิบๆเข้ามานั่งมองร่างเล็กที่นอนหายในระทวยอยู่ไม่ห่าง ริมฝีปากแดงทำให้ร่างสูงแทบจะอยากร้องไห้ออกมาเสียตรงนี้ เขาโอบอุ้มร่างนั้นขึ้นมากอดประทับรอยจูบกับหน้าผาดมนอย่างรักไคร่ พึมพัมอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ชัดเจนและค่อยๆวางร่างน้องน้อยลงอย่างเบามือ ลูบใบหน้าสวยนั้นอย่างหลงไหล่และค่อยๆถอยตัวออกมาจากห้องอย่างเงียบกริบ เดินเหมือนวัตถุไร้ชีวิตเข้าไปในห้องของตัวเองที่อยู่ข้างๆกัน
.
.
.
{ C }♨ “เมื่อคืนไข้ขึ้นทั้งคืนเลยค่ะ เพิ่งดีขึ้นเมื่อตอนตี 4 กว่าเองค่ะ” เสียงพี่ฝนนี้หน่า … พี่ฝนคุยกับใคร พี่คิง คุณแม่ คุณลุง หรือป้าลินกันนะ ทำไมผมเจ็บตาหายใจไม่ออกเลย ผมไม่สบายหรือไม่ไงนะ เมื่อคืนผมจำอะไรไม่ได้เลย … แต่ที่ผมจำได้คือภาพของพี่คิงที่ไม่สนใจผมเลย… ผมคงตกกระป๋องแล้วมั้ง ฮะ ฮะ ฮะ …
“นี้ ตื่นสิ …” เสียงคุณลุงนี้หน่า ทำไมถึงเป็นคุณลุงล่ะ ผมพยายามลืมตาแต่ลืมไม่ขึ้นสักทีเหมือนมันเย็บติดกันเลย
“คะ คะคุณลุง” นั้นเสียงผมเหรอเหมือนเป็ดเลย แย่แล้ว คุณลุงต้องโกรธแน่ๆ
“เสียงก็แทบไม่มีก็อย่ามาพูดใส่ฉัน ลืมตาขึ้นมากินข้าวกินยาซะ” เสียงแหบนั้นพูดพร้อมกับผ้าเปียกๆที่แปะมาที่ตาผม และความรู้สึกนวดคลึงๆที่ขมับผมให้ความรู้สึกที่ปวดตึบๆที่หัวเริ่มผ่อนคลายลงและสัมผัสนั้นก็ค่อยๆออกไปจากหน้าผม ผมค่อยๆลืมตาปรับสายตาให้เข้ากับแสงในห้องที่จ้าไปหมด
“เป็นไงบ้างล่ะ” ผมหันไปมองคุณลุงที่นั่งข้างๆเตียงผมในมือถือถ้วยข้าวต้นที่ดูน่ากิน แต่ผมกลับไม่ได้กลิ่นอยู่ด้วย ใบหน้าเขาบึ้งตึงเหมือนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร ผมเลยก้มหน้าหลบตาลง
“แม่แกไปธุระกับป้าลินของนายส่วนไอ้คิงไปเรียน บ่ายๆถึงจะกลับ วันนี้นายไม่สบายเลยโทรไปลาโรงเรียนให้แล้ว เอ๊าลุกขึ้นมากินข้าว แม่แกบอกให้ฉันป้อนไม่งั้นจะกลับมาฆ่า”
“คะ ครับผม” ผมพยายามพยุงตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียงอย่างยากลำบาก เหมือนคุณลุงจะขัดใจในความเฉื่อยชาของผมเลยเอื้อมตัวมาช่วยพยุง … ฮื้ออออออออ ผมขอโทษครับคุณลุง ผมขอโทษอย่าดุผมเลยยยยยยย
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้น กินซะ อ้าปาก” ผมมองข้าวต้มคำใหญ่ที่มาจ่ออยู่ปากก่อนจะเงยหน้ามองคุณลุงที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่ พูดอ้อมแอ้มออกมา
“ตะ แต่ผมยังไม่ได้แปรงฟัน”
“กินซะ!!!”
“คะ ครับ” แง๊!!!!! กินก็กินครับอย่าดุผมเลย …
คุณลุงป้อนผมไปเรื่อยๆจนแทบจะหมดจานข้าวใหญ่โตนั้น ผมก็ขอให้เขาหยุดป้อนเพราะผมอิ่มมากไม่ไหวแล้ว เขามองอย่างรำคาญและยอมวางถ้วยลง ก่อนที่พี่ฝนที่ยืนอยู่ข้างห้องให้เอาจานไปเก็บ และโดนสั่งด้วยว่าห้ามเข้ามาจนกว่าคุณลุงจะเรียก ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาที่ดูเจ้าเล่ห์และดุดันนั้น … ผมโดนดุแน่ๆ ทำไงดี พี่คิงงงงง …. ไม่ได้สิตอนนี้พี่คิงคงไม่รักเราแล้ว … ฮึก … แย่แล้วครีม ต่อไปเราต้องกลับไปอยู่ที่นั้นอีกแน่ๆ พี่คิงต้องลืมเรา และเราก็ต้องกลับไปเจอกับคนพวกนั้น …
“นี้!!! เอะอะๆก็จะแหกปากบ้าหรือไงว่ะ!!! เงยหน้า!!! เก็บน้ำตาเดี๋ยวนี้นะ!!!” ผมรีบตะกุยตะกายทำตามที่คุณลุงสั่งทันที ไม่ร้องครับผมจะไม่ร้อง จะไม่ร้องเด็ดขาด คุณลุงอย่าโกรธผมน้า ฮือออออ
“เอาล่ะ … บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องของเธอทั้งหมดสิ”
“ครับ?” ผมเอียงคอมองคุณลุงที่นั่งกอดอกหน้าตาเฉยอยู่
“บอกให้เล่าก็เล่า พ่อแม่พี่น้อง หัวนอนปลายเท้า อย่าคิดจะโกหกล่ะ”
“คะ ครับ ผะ ผมชื่อครีม แม่ผมชื่อแม่เขมครับเป็นช่างตัดผมอยู่ในชุมชนแห่งหนึ่ง ส่วนพ่อผมแม่บอกว่าท่านเสียตั้งแต่ผมยังไม่เกิดผมกับแม่ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขถึงแม้จะลำบากเรื่องเงินแต่ก็พอที่จะส่งผมเรียนและอาหารครบสามมื้อได้ เมื่อครึ่งปีก่อนแม่เขมท่านได้เสียชีวิตด้วยโรงมะเร็ง … จากนั้นผมก็อาศัยอยู่กับป้าครับ แต่ป้าผมติดการพนันอย่างมาก เขาจึงจะเอาตัวผมมาขายให้กับซ่อง … เอ้อ แต่ผมหนีได้ครับและมาเจอกับพี่คิง … พะ พี่คิงดูแลผะ ผมทุกอย่าง จัดการเรื่องป้า เรื่องบ้าน เรื่องเรียน … หะ ให้ผม เขาคือโลกทั้งใบของผม … ตะ แต่ ฮึก ผะ ผมผม ขอโทษครับคุณลุง ผะ ผมขอโทษ”
ผมพร่ำขอโทษคุณลุงเพราะอยู่ๆเจ้าน้ำตาก็ไหลออกมาซะจนผมไม่สามารถบังคับมันได้ พอคิดถึงวันเก่าๆ ความทรงจำเก่าๆมันก็กลับมาจากวันที่เคยเหมือนสุนัขข้างถนน กลับมาเป็นสุนัขที่มีคนเก็บมาเลี้ยงอย่างดี พอหมดความน่ารักเขาก็จะทิ้งไปอีก ฮึก … คนใจร้าย พี่คิงใจร้าย
“เฮ้อ … ฝน ! เข้ามาสิ!!!” คุณลุงร้องเรียกพี่ฝน และพี่ฝนก็เดินเข้ามาหน้าตาตื่น พอเห็นผมร้องไห้ ก็รีบเข้ามาโอ๋ทันที ผมซุกหน้าลงกับไหล่เล็กๆของพี่ฝน และปล่อยสะอื้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ส่วนคุณลุง … เขาเดินออกไปไม่หันกลับมามองผมอีกเลย ไม่ไหวแล้ว เขาต้องโกรธผมแน่ๆ ผะ ผม อยู่ที่นี้ไม่ได้แล้วแน่ๆ
.
.
.
พี่คิงเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่กลับมาจากไปเรียนคาบเช้ามาในช่วงเวลาเที่ยง บ้านทั้งบ้านเงียบสงัด ในตอนกลางวันอาจจะเป็นเพราะทั้งพ่อและแม่ต่างไปด้านนอกกันหมด เขาจึงตัดสินใจไปดูแก้มตาดวงใจของตนที่ด้านบน แต่แล้วก่อนที่จะได้เดินขึ้นไป เสียงแหบห้าวของคู่อริต่างวัยก็ดังขึ้นเรียกไว้เสียก่อนเขาหันไปมองด้วยความสงสัย
“อ้าวพ่อไม่ไปทำงานหรอครับ”
“เรื่องของฉัน” พี่คิงเบะปากอย่างไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าเจอพ่อของตนกวนโอ้ยตามภาษาเลยทำท่าจะขึ้นไปอีก แต่แล้วก็ถูกกระชากกับไปที่เดิม
“แกบอกฉันมาสิว่าแกคิดจะทำอะไร ?”
“ทำอะไรครับ ?”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไอ้คิง เมื่อคืนแกไปไหนมากับพิมพ์พลอยทำไมฉันจะไม่รู้”
“แหม … ก็คิดว่าอยากได้ลูกสะใภ้สวยๆขาวๆนี้ก็เลยจัดให้”คิงหัวเราะร่า เพราะเขารู้มาโดยตลอดว่าพ่อของเขาให้คนตามทุกฝีก้าวเมื่อคืน ก็กะจะไปส่งที่บ้านอยู่หรอก แต่มันไปได้ครึ่งทางก็ถึงโรงแรมเสียก่อนเลยเลี้ยวเข้าไปเอง ก็ช่วยไม่ได้สินะ …
“ไหนแกบอกฉันว่าจะดูแลไอ้เด็กนั้นตลอดชีวิตไม่ใช่หรือไงว่ะ ฉันอุตส่าห์ยอมแล้วแท้ๆเพราะเห็นเด็กมันทั้งใสและซื่อเสียขนาดนั้นปล่อยไปคงไม่รอด แต่แกกลับ…!!!! ทำอะไรว่ะ” ประมุขของบ้านตะโกนลั่นเมื่อเห็นลูกชายใช้มือถืออัดเสียงของเขาไว้ครบทุกคำ พี่คิงเอี้ยวตัวหลบร่างสูงใหญ่พอๆกันไปมาก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากและพูดอย่างมีชัย
“หึหึ ในที่สุดก็จะเลิกแกล้งตัวเล็กของผมเสียทีสินะคุณพ่ออออออออ” พี่คิงกัดฟันกรอดพูดอย่างอารมณ์ดี แต่เหมือนคนใบหน้าบึ้งตึงกลับยิ่งโกรธไปกันใหญ่
“นี้แก!!!!!”
“สองพันกับการแสร้งเล่นละครฉากใหญ่ ของแม่สาวเลขาหน้าสวยนั้นเป็นอย่างไรบ้างครับ แนบเนียนสินะ”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยนั้นดังสลับกับหัวเราะ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งขึ้นมาบนห้องอย่างอารมณ์ดี เสือมันต้องเจอกับสิงห์ เทพมันต้องเจอกับราชาถึงจะเหมาะสมกัน มาเชือดมาเฉือนคมกันให้รู้แพ้รู้ชนะกันให้สนุกดีกว่า … ยกนี้ราชาเป็นฝ่ายชนะขาดรอย !!!
{ K }♨ ผมวิ่งขึ้นบันไดมาด้วยหัวจิตหัวใจที่เริงร่า แผนของผมสำเร็จไปตามคาดนี้ขนาดแค่วันเดียวยังไม่ผมขนาดนี้ หึหึ พิมพ์พลอยแม่เลขาสาวสวย แต่เห็นแก่เงินยิ่งกว่าอะไร ก็เข้าทางไอ้คิงสิคร้าบ!!!! จัดไปสองพันจ้างให้เล่นละครบทใหญ่ทั้งแซะกันบนรถ ทั้งจูบอันดูดดื่มก่อนเข้าโรงแรม โอ้ยแม่คุณแม่ทูนหัวเกือบจะห้ามตัวเองไม่อยู่ทีเดียว แต่จงรู้ไว้เถอะ 10 นมตอนนี้ก็ไม่เท่าตาหนึ่งคู่น่ารักของตัวเล็กๆปากแดงๆเรียกรอยยิ้มของผมได้หรอก หึหึ แบร่!!!! โดนหลอกแล้วจ้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ที่รักของพี่พี่มาแล้วจ้า ต่อไปนี้จะไม่มีตาลุงเจ้าเล่ห์ที่ไหนมารังแกเราได้อีกแล้วนะ เมื่อคืนก็ร้องไห้ โอ๋ๆ เดี๋ยวพี่จะปลอบให้น๊า คิดถึงแก้มแดงๆนั้นชะมัด !
ผมเปิดประตูเข้าไปยิ้มร่ากะจะถลาเข้าไปกอดให้หายคิดถึงเมื่อคืนอยากจะกอดแทบตายแต่ถ้ากอดแผนก็แตกนะสิ อะไรที่เนียนแล้วต้องให้มันเนียนจนถึงที่สุดกับตาลุงนี้ใช้ไม้นิ่มมากไม่ได้ไม้แข็งไม่ได้ ก็ต้องลอบกัดกันด้วยสมองและสติปัญหากับเงินตราเท่านั้นแหละ
“ครีมจ๋า อ่ะ … ไม่อยู่นี้” ผมถลาเข้าไปรวบเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในผ้าห่มแต่มันกลับเป็นหมอนข้างเสียนี้ไปไหนน๊า …
ผมเดินไปหาในห้องน้ำก็ไม่มี ในครัวก็ไม่มี ห้องโถงก็ไม่มี ห้องคุณแม่ก็ไม่มี … ครีม … น้องครีมอยู่ไหน
“ครีม!!!!! อยู่ไหนน่ะ!!!”
“ว้าย คุณคิงหาอะไรค่ะ” ผิงที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่ตกใจเมื่อเห็นผมวิ่งสวนมา
“ครีมล่ะผิง ครีมอยู่ไหน!!!”
“เอ๊! ไม่อยู่ข้างบนหรือค่ะ”
“ไอ้คิงโวยวายอะไร เฮ้ยจะไปไหน!!!!”
ผมวิ่งผ่านตาลุงออกมาหน้าบ้านก่อนจะมองไปรอบๆไม่เห็นแม้แต่เงาของตัวเล็ก … ให้ตายสิว่ะ!!!!! ครีมอยู่ไหน ครีมไปไหน ได้โปรด บอกพี่ น้องครีม … ได้โปรด …
===========================
ใครอยากเอาคืนอีราชาบ้าง!!!!!
หึหึ จัดไป ผ่านด่านคุณพ่อล่ะค่าาาาาา
คุรพ่อไม่ชอบน้องได้แค่สองวันเท่านั้นแหละ แต่พอเข้าวันที่สาม
เจอน้ำตาน้องเข้าไปหน่อยก็ใจอ่อน เหมือนใครหน่อ ฮ่าๆๆๆ
ติดตามกันต่อไปนะค่ะ เนื้อเรื่องจะเข้มข้นมากกว่านี้อีกมาก
เจอกันตอนหน้าค่ะ มาสะใจกันดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ คู่นี้ดราม่าก็ดราม่าไม่นานพอให้มีรสชาติเนอะ
ขอคุณทุกกำลังใจ และขอกำลังใจด้วยนะค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326402 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก