ราชา VS เจ้าชาย
{ K }♨ ตี 4.00 ผมอุ้มร่างน้อยของแมวน้อยวันนี้ชุดนอนเป็นแมวเหมียวครับน่ารักไม่แพ้กระต่าย ขึ้นรถกลับโดยไม่บอกแม่หรือป้าลินทันที ไม่เอาแล้วไม่อยากให้เด็กคนนี้ไปอยู่ไกลหูไกลตาอีกแล้ว ถ้าแม่ตื่นขึ้นมาต้องเกิดศึกชิงเจ้าตัวเล็กแน่ๆ เจ้าตัวเล็กละลืมละลือมามองผมที่กำลังเอื้อมตัวไปคาดเบลว์ให้ ผมเลยโน้มตัวเองไปหอมเหม่งน่ารักๆตรงหน้าอย่างรักใคร่ตัวเล็กหัวเราะคิกคักแต่ยังลืมตาไม่ค่อยขึ้น คงเพราะหนวดแหล่มๆของผมไปทำให้เขาจั๊กจี้แหละมั่ง น่ารักชะมัด
“กลับคอนโดกับพี่นะ” เจ้าตัวพยักหน้าเสร็จก็ผล่อยหลับไปทันที ผมหัวเราะก่อนจะหยิบฮูทหูแมวสีขาวสวมให้ตัวเล็กและเอื้อมตัวไปหยิบแจ๊ตเกตสีดำของตัวเองมาคุมให้อีกที
เอาล่ะ ออกเดินทางตอนนี้คงถึงโน้นไม่เกิด 8 โมงเช้าเพราะถนนคงจะโล่งและระดับฝีตีนอย่างผมแล้วแค่นี้จิบๆ ไม่เอาแล้วต่อไปนี้จะไม่ให้น้องครีมคาดสายตาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าใช่ความรักหรือเปล่า แต่ตอนนี้มันคือความหลงแบบชัดเจน เหมือนผู้หญิงหลายพันคนที่ตรงสเปค ผมมารวมตัวกันอยู่ในแมวเหมียวที่นอนหลับตัวนี้ เขาทำให้ผมมองข้ามเรื่องSEXไปเหลือไว้เพียงความรักและเอ็นดู แต่ถามว่าอยากมีด้วยไหม ใครล่ะจะไม่อยากมี ยังโชคดีที่สติผมยังคงไม่กระเจิงล่ะนะ รอให้แน่ใจและพร้อมกว่านี้ดีกว่า … เขาไม่เหมือนผู้หญิงมากหน้าหลายตาก่อนหน้านี้ที่ผมจะวันไนท์ได้ และผมกลัวว่าเขาจะจากผมไปอีก … ซึ่งมันโคตรจะไม่คุ้มค่า!!!!!
.
.
.
เสียงก๊อกแก๊กจากนอกห้องดังในโสนประสาทของผม … จริงสิผมพาตัวเล็กกลับมาถึงห้องเมื่อเช้านี้นิน่า … และผมก็อุ้มมานอนกอดในห้องของเจ้าตัวเองชั้นล่าง หึหึ แมวน้อยคงเล่นซนอยู่ในห้องครัวสินะ ผมคว้าเอาไอโฟนมาดูเวลา 10 โมง … เพิ่งหลับไปได้ 2 ชั่วโมงเอง … อยากนอนต่อแต่ถ้านอนและน้องครีมหายไปล่ะ … คิดได้อย่างงั้นไอ้คิงก็ลุกขึ้นนั่งวิ่งออกไปหาเจ้าแมวน้อยทันที
“อ้าวพี่คิงตื่นแล้วหรอครับ ว่าจะไปปลุกพอดี” ผมมองเจ้าตัวเล็กที่ถือตะหลิวในชุดนักเรียนสวมผ้ากันเปื้อนลูกไม้ …ผวาไปเองอีกแล้วไอ้คิง ใครจะมาเอาน้องไป มึงขยันผวาในความผิดตัวเองตลอดดดดดดดดดด
“ทำอะไรกินครับ” ผมถามเปลี่ยนเรื่องตัวเล็กหันไปอะไรก๊องแก๊งๆต่อ
“ต้มเลือดหมูกับไข่เจียวหมูสับน่ะครับ พี่คิงเดี๋ยวไปส่งผมที่โรงเรียนหน่อยน๊า ขาดเรียนมาสองวันแล้ว อ่ะ …” ตัวเล็กตกใจเมื่อผมเดินเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง ต้มเลือดหมูในหม้อเดือดน่าทานแต่กลิ่นแป้งเด็กของคนตรงหน้ามันน่ารักและหอมกว่าเยอะ เฮ้อ พอเห็นน้องครีมไม่รู้เรื่องไม่โกรธไม่โวยวายผมยิ่งรู้สึกผิด
“พี่น่ะ… จ้างพิมพ์พลอยให้แสดงละคร เพื่อให้พ่อเลิกแกล้งเราพี่ไม่ได้ชอบไม่ได้รักเขาเลย เรื่องที่พี่จับเนื้อต้องตัวเขาก็เป็นความจริง แต่ไม่มีอะไรเกินเลยกันจริงๆนะ ครีมจะโกรธพี่ก็ได้นะ ตีก็ได้ พี่ยอม แต่ขออย่างเดียวอย่าให้ใครพาไปจากพี่อีก…”
“… ทำไมผมต้องโกรธพี่ล่ะครับ … ในเมื่อผมแค่เด็กที่พี่เก็บมา ซึ่งพี่จะเล่นตลกกับความรู้สึกของผมยังไงก็ได้ … ไม่เห็นแปลก” ผมสะอึกทันที … ใครสั่งใครสอนให้เจ้าเด็กน้อยพูดแบบนี้นะ…
“ไม่เอาครับไม่คิดแบบนั้นนะ ขอโทษ จะไม่มีครั้งที่สองอีก”
“ฮึก … ครับยังไงชีวิตผมก็เป็นของพี่อยู่แล้ว” ผมค่อยๆพยุงตัวเล็กให้หันหน้ามาหาก่อนจะคุกเข่าลงไปเช็ดน้ำตาที่ไหลปรอยๆอย่าน่าสงสาร ก่อนจะรวบเข้ามากอดไว้ ไม่มีคำพูดใดๆที่จะปลอบใจตัวเล็กได้อีกแล้วนอกจากภาษากายที่ผมอยากให้เขารับรู้ว่า ผมจะไม่มีวันทำให้เขาเสียใจอีก … ไม่เอาแล้วมันไม่คุ้มกับน้ำตาของตัวเล็กเลยแม้แต่นิดเดียว
.
.
.
{ C }♨ “ไม่เอาครับมันแพง”
พี่คิงบ้าแทนที่จะพาผมไปโรงเรียนกลับมาพามาห้างซะได้ไปตอนนี้ก็เลยคาบเที่ยงมาแล้วด้วย แถมจะให้ผมเลือกโทรศัพท์เครื่องล่ะเป็นหมื่นนี้อีก นี้ผมก็ ปฏิเสธมาเครื่องที่ 3 แล้ว ถ้าซื้อผมก็ขอซื้อเครื่องล่ะ 500 ก็พอ เอาพอโทรเข้าโทรออกได้ไม่ใช่เครื่องล่ะเป็นหมื่นแบบนี้ ผมเกรงใจ เฮ้อ ดูและดูทำหน้าเข้าสิ เหมือนถ้าผมไม่เลือกไอ้เครื่องล่ะเกือบสองหมื่นนี้จะจับผมกินซะให้รู้แล้วรู้รอดซะอย่างงั้น
“น้องครีมอย่างดื้อสิ เอาสีขาวหรือสีดำ … หรือจะเอาเครื่องใหญ่จอกว้างๆไว้เล่นเกมก็ได้นะ เอาม่ะ”
“ผมเกรงใจ” ผมว่าและมุ่ยปากอย่างอารมณ์ไม่ดี ทำไมไม่พาผมไปโรงเรียนพี่รู้ไหมผมขาดเรียนวันนี้ก็วันที่สามแล้วนะ คนเอาแต่ใจไม่รู้หรือไงว่ายิ่งขากเยอะการบ้านก็จะเยอะตามไปด้วย
“อ้าวๆ โกรธพี่หรอ … พี่แค่อยากติดต่อครีมง่ายๆเอง เครื่องนี้เอาไว้เล่นไลน์ด้วยไงมีสติกเกอร์น่ารักๆไว้ส่งให้พี่ด้วยนะ ไว้เล่นเกมส่งขอขวัญให้กัน และเวลาอยู่ห่างๆกันก็เห็นหน้ากันได้ด้วย … ครีมไม่อยากคุยกับพี่สินะ ก็ได้งั้นเราไปซื้อเครื่องล่ะ 500 กัน” เขาจะจูงมือผมออกจากร้านที่พนักงานทำหน้าตาน่าสงสารอยู่ แต่ผมไม่ยอมไปขืนตัวไว้ เขาหันกลับมามองผมที่ยืนเกาแก้มอยู่ … ผะ ผมก็อยากเห็นหน้าเขาเวลาไกลๆเหมือนกัน อยากคุยกับพี่คิงทั้งวัน …
“อะ อะ เอาเครื่องที่ถูกที่สุดนะครับ”
“ได้ครับตัวเล็ก” พี่คิงยิ้มก่อนจะเดินไปจิ้มเครื่องสีขาวให้พนักงานพี่พนักนักงานรีบเร่งจัดการเอาเครื่องใหม่ที่อยู่ในกล่องออกมาให้พี่คิงดูและพี่คิงก็จัดการอะไรไม่รู้ไม่นานก็พาผมออกมาจากร้านในมือหิ้วถุงโทรศัพท์แสนแพงนั้นออกมาด้วย ผมจดๆจ้องๆมันก่อนจะแอบยิ้มอยู่ในคนเดียวในใจ จะได้คุยกับพี่คิงทั้งวัน ตอนไปโรงเรียนผมก็คุยกับพี่คิงได้ วันเสาร์อาทิตย์ตอนที่คิงไปทำงานผมก็คุยกับพี่คิงได้ … แค่คิดก็ดีใจแล้ว
“ครีม …” ผมชะงักหยุดหันไปมองด้านหลัง เมโล่นี้หน่า …
“อ้าวเมโล่!!! สะ สวัสดีครับคุณแม่” ผมยกมือไว้ที่คุณแม่ของเมโล่ แต่ดูยังสาวอยู่เลยนะ
“ว๊าย พี่ไม่ใช่แม่คุณหนูหรอกค่ะเป็นพี่เลี้ยงน่ะค่ะ ชื่อสวย”
“อะ อ่อครับ ขอโทษนะครับพี่สวย อ่ะ เมโล่มาทำอะไรที่นี้หรอ นี้พี่คิงนะ… พี่เราเอง” แย่จังผมก็น่าจะคิดว่าแม่ของเมโล่น่าจะดูมีอายุกว่านี้แท้ๆ ผมแนะนำคนตัวสูงที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ตอนนี้
“เคยเจอแล้วล่ะ” เมโล่บอกและเอามือเอื้อมมาจับมือผมไว้ ผมเอียงคอไม่เข้าใจสองคนนี้ไปเจอกันตอนไหน และทำไมผมถึงคิ้วกระตุกเหมือนจะเกิดเรื่องน่าปวดหัวขึ้นนะ …
.
.
.
{ K }♨ทำไม ไอ้เด็กนี้ถึงมานั่งกวนประสาทอยู่ในห้องผมได้ ทำม้าย!!!!!!!
“นี้ตรงนี้ทำแบบนี้นะ นายไม่อยู่ตั้งสามวัน เดี๋ยวฉันจะสอนให้หมดเลยล่ะกัน” ไอ้เด็กหัวทองมันจี้ไปที่สมุดการบ้านตรงหน้าโดยมีเจ้าครีมก้มมองอย่างสนใจอยู่โต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง ส่วนกูน่ะหรอ! นั่งเป็นหมาหัวเน่าอยู่บนโซฟาได้แต่จ้องไอ้เด็กฝรั่งทำหน้าตากวนตีนใส่ทุกครั้งที่มีโอกาส ทำไมมันต้องมาอยู่ที่นี้ มันไมไม่กลับบ้านกลับช่องไปว่ะ!!!!!
“เย็นแล้วกลับบ้านไปได้แล้ว”
“พี่คิงอย่าเสียมารยาทสิครับ นี้เพิ่งบ่ายสามเอง รับปากพี่สวยไว้ห้าโมงไม่ใช่หรือไงครับ” ครีมเงยหน้ามาเอ็ดผม โดยมีแบล็กกาวเป็นไอ้ฝรั่งหัวทองแลบลิ้นให้ผม!!!! ได้มึงกลับเมื่อไรกูจะเอามึงไปทิ้งไว้กลางทาง !!!
ผมมุ่ยหน้าและหนีเข้ามาหาน้ำกินในห้องครัว ยังไม่ทันเปิดตู้เย็นไปเด็กแสบมันก็เดินมายืนข้างๆผมหันไปมองมันก็เงยหน้ามองผมแบบกวนตีน
“นี้พี่ครับ …ค่าสินสอดของครีมเท่าไรหรอครับ?” ผมนิ่งอึ้งไปทันที หน่อยยยยยยยยยยยย!!!! กูไม่ให้โว้ยของกู!!!!!!! ไอ้เด็กเหี้ยนี้มันวอนตีนพ่อซะแล้ว!!!!!
“มึง!...”
“พี่คิง เมโล่ อ่ะ … ทำอะไรกันหรอครับ” ผมกำลังง้างมือจะตบหัวทองๆของไอ้เด็กนี้ดีที่น้องครีมเข้ามาซะก่อนไม่งั้นนะมึงเอ้ยได้ตัวลั่นแน่ ๆผมไม่ตอบเดินเลี่ยงออกมาขึ้นห้องทันที ไม่รู้ไม่สนแล้ว!!!! อยากจะสอนจะทำอะไรก็ทำไปเลย งอน!!!!!
.
.
.
แต่แล้ว … ผมก็มานั่งเป็นหมาอยู่ที่เดิม ใครจะปล่อยให้เด็กน้อยอยู่ในปากไอ้หมาขี้เรื้อนอย่างไอ้ฝรั่งหัวขี้นกนั้นล่ะ ผมนั่งมองน้องครีมสลับกับดู TV มีบางจังหวะก็แทบอยากจะง้างตีนถีบไอ้เด็กเมโล่ให้ล้มเพราะมันทำเป็นกระซิบกระซากหัวเราะกับครีมของผม เด็กมันวอนตีนต้องโดนตีนเข้าสักวันนั้นแหละ!!!!!
“พี่คิงครับพี่คิง …อ่ะ” ผมรวบตัวเล็กที่เดินเข้ามาหาผมไว้ด้วยมือข้างเดียวทำให้น้องเผลอปล่อยตัวมานั่งบนตักผม ตาก็มองไอ้เมโล่ที่กำลังมองมานิ่ง ผมเลยจัดการหอมแก้มไปหนึ่งฟอด อยากดูนักดูไป หึหึ ยังไงกระต่ายของกูก็คือของกูนะครับจำไว้
“ปะปล่อยก่อนครับ คะ คืนนี้เมโล่ค้างที่นี้ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้!!!!” ผมเผลอตะคอกน้องครีมออกไปเสียงดังจนเจ้าตัวก้มหน้าซุกกับอกผมอย่างกลัวๆ และพูดอู้อี้ออกมาจับใจความไม่ค่อยได้ ผมเลยถอยหายใจออกมาเฮือกใหญ่และค่อยๆเอามือเชยคางสวยขึ้นมาให้เขามองผม
“ว่าไงครับ ?”
“ผมจะบอกพี่ว่า ข้างนอกฝนตกลมแรงมาก … ผมไม่อยากให้พี่ขับรถ มันอันตรายนะครับ ให้เมโล่นอนที่นี้สักคืนนะ พรุ่งนี้จะได้ไปเรียนพร้อมกันเลย เขาอุตส่าห์มาสอนการบ้านให้ผมด้วย” เฮ้อ … เจอลูกอ้อนไม้นี้เข้าไปไอ้คิงก็ไอ้คิงเหอะ แพ้เหมือนกันหมดแหละ หึหึ ก็ดีเหมือนกันจะได้ประกาศให้ไอ้เด็กมารนั้นรู้ไปเลยว่าน้องครีมเป็นของใคร …
จุ๊บ …
“อื้อ ! พี่คิงบ้า!!!!” ว่าแล้วก็จัดไปหนึ่งจุ๊บ เป็นไงล่ะตาค้างเลยสินะไอ้เด็กมาร!!!!!!
===========================
เชียร์เมโล่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ 
เจอกันตอนหน้าค่ะ 
ขอบคุณทุกกำลังใจน๊าค่ะ แล้วก็ขอกำลังใจด้วยน๊าาาา
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326379 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก