ความผิดที่ไม่ได้ก่อ
{ C }♨‘ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปหาแม่เขมพร้อมคุณแม่ป้าลินและพี่คิงก็ได้ ไม่เป็นไรน้องครีมรอได้’
ทำไมนะ ผมถึงไม่พูดอย่างนั้นกับพี่คิง … ฮึก ทำไมต้องให้อารมณ์โมโหอยู่เหนือเหตุผลทุกอย่างจนเผลอตะคอกซะใหญ่โตด้วย พี่คิงมีเหตุผลที่เลี่ยงไม่ได้ไม่ใช่เขาไม่ใส่ใจผมพี่คิงดูแลผมดีมาตลอด เขาให้ทุกอย่างที่ดีสำหรับผม … แต่ผมกับงอแงบ้าบอไร้สาระกับคำสัญญาอะไรนั้น ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ … ไม่น่าเลยครีม พี่คิงคือคนคนสำคัญที่สุดของผม ผมทำเขาโกรธไปแล้ว เขาจะเกลียดผมไหม ต่อไปนี้พี่คิงคงไม่สนใจผมแล้ว … แย่ ผมมันแย่ น้องครีมขอโทษพี่คิง อยากขอโทษ ถึงพี่คิงจะโกรธ แต่น้องครีมอยากขอโทษ …
ติ๊ง! ๆๆๆ ผมเงยหน้าตาลีตาเหลือกขึ้นมาจากเข่าตัวเองก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากซอกเตียงวิ่งออกจากห้องไปยืนอยู่หน้าประตูห้องคอนโด ... พี่คิง พี่คิงรึเปล่านะ อาจจะกลับมาแล้วก็ได้ แต่เพิ่งออกไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย หรือว่าลืมของ ? ยังไงก็ตามน้องครีมต้องขอโทษพี่คิงให้ได้
ผมเช็ดหน้ากับแขนเสื้อก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก เตรียมรับสภาพตามที่ทำเอาไว้ ค่อยๆดึงที่จับประตูออกและค่อบๆ มองรอดช่องเล็กๆของประตูนั้นไปด้วยใจระทึก ก็น้องครีมทำผิดนี้หน่า ต้องเป็นคนรับโทษ … แต่แล้วประตูก็ถูกดันเข้ามาอย่างแรงจนผมผงะถอยหลัง
“ไฮ เซอร์ไพร์”
“อ่ะ อ้าว เมโล่” ไม่ใช่พี่คิงหรอกหรอ …
“ทำหน้าผิดหวังเชียวนะ กลับก็ได้ ไปล่ะ”
“ดะ เดี๋ยวๆ เมโล่เข้ามาก่อนสิ” ผมรีบร้องห้ามวิ่งไปดักหน้าเมโล่ไว้ก่อนจะผลักเพื่อนสนิทเข้ามาในห้องอย่างน้อยตอนนี้มีเพื่อนอยู่ผมก็ยังดี ผมเดินเลี่ยงมาในครัวเอาน้ำและขนมกล้วยที่จะเอาไปทำบุญให้แม่เขม และแบ่งใส่กล่องเอาไว้ก่อนแล้ว เอาออกมาใส่จาน 4- 5ชิ้น รินน้ำเปล่าจากขวดในตู้เย็นรินใส่เหยือกและเดินถือถาดออกไปหาเมโล่ที่นั่งอยู่ที่โซฟา
“ว่าแต่ เมโล่มีอะไรหรอมาหาครีมแต่เช้า” ผมถามขึ้นในขณะที่ตัวเองวางถาดขนมลงบนโต๊ะ เมโล่มองหน้าผมนิดหน่อยก่อนจะพูดขึ้น
“เบื่อน่ะ … เป็นอะไรหน้าตาไม่ค่อยดี”
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมฝืนยิ้มให้เมโล่ แต่อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง จนต้อวหลบหน้าเมโล่ก้มหน้ามองมือตัวเอง
“ทะเลาะกับไอ้บ้านั้นหรอ”
“มะ ไม่หรอก ครีมทำตัวไม่ดีเอง”
“เฮ้อ ไปเหอะ” แขนผมถูกรั้งขึ้น ผมเงยหน้ามองเมโล่ที่จับแขนผมอยู่เอียงหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ เมโล่เหยียดยิ้มนิดๆก่อนจะพูดขึ้นอีก
“ไหนๆวันนี้ตาลุงนั้นไม่อยู่แล้ว หนีเที่ยวกันเถอะ”
“ตะ แต่ว่า … เราอยากไปไหว้แม่มากกว่าไม่อยากไปไหนหรอก”
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไป”ผมพูดขึ้น เมโล่ถอนหายใจก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่กังวนอะไร
“แต่ … พี่คิงจะโกรธเอา” ผมอ้อมแอ้มขึ้นแต่เมโล่ไม่ยอมฟังลากแขนผมจะให้ไปด้วยให้ได้
“ไม่ต้องไปสนใจน๊า เราอายุจะ 16 กันแล้วนะ ตอนอยู่เมกาฉันก็ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดไม่เห็นเป็นไรเลย ไปเถอะ”
“ดะ เดี๋ยวอย่าลาก เมโล่ครีมขอหยิบของก่อน”ผมว่าเมโล่ยอมปล่อยและไปยืนรอหน้าห้อง ผมเดินเข้ามาหยิบของที่จะถวายพระและกระเป๋าเป้ใบสีขาวของตัวเอง คงไม่เป็นไรหรอกมั้งกลับมาพี่คิง เขาเหนื่อยกับผมมามากแล้ว แค่นี้เองผมไปกับเมโล่ก็ได้ เพื่อวันไหนผมไม่มีพี่เค้าจริงๆ ผมจะได้เดินกลับไปที่เดิมๆของผมถูก … แม่เขมครีมกำลังจะไปหาแม่นะครับ
.
.
.
ลุงชาติชายวัยกลางคนขับรถของบ้านใหญ่เดินขึ้นมาบนคอนโดกล่าวทักทายกับพนักงานอย่างคุ้นเคย วันนี้เขาขึ้นมารับน้องน้อยของบ้านด้วยตัวเอง เพราะนายน้อยของเขาโทรไปขอความช่วยเหลือเอาไว้ เห็นว่ามีสอบอะไรสักอย่าง เขาไม่ได้สนใจ แต่ภารกิจที่เขาได้มาคือต้องมารับน้องครีมไปส่งบ้านใหญ่โดยสวัสดิ์ภาพ
เขาเดินเข้าไปในลิฟท์ก่อนจะกดชั้นที่รู้ดี เมื่อลิฟท์ถึงชั้นก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เขาเองก็เป็นหนึ่งคนที่รักและเอ็นดูน้องครีมไม่ต่างจากผู้ใหญ่คนอื่นที่ต่างรุมหลงรักเด็กหน้าตาจิ้มลิ่มน่ารักคนนั้น ถึงตอนที่เจอกันครั้งแรกเด็กคนนี้จะเป็นเด็กที่ไม่มีใครรู้หัวนอนปลายเท้า แต่ด้วยความน่ารักสดใสทำให้ทุกคนไม่ให้ความสนใจกับอดีตหรือขุดคุ้ยมันออกมา
ติ๊ง ! “คุณหนูครีมครับ ลุงมารับแล้วครับ” ลุงชาติกดกริ่งก่อนจะตะโกนเข้าไปในห้อง เพื่อให้เด็กน้อยรู้ตัวและออกมาเปิดประตู นานสองนานก็ไม่เห็นมีคนมาเปิด กดแล้วกดอีกก็ไม่มีคนออกมา จนเจ้าตัวเริ่มกังวนลุงชาติหวักเอามือถือเครื่องเก่าของตัวเองออกมาจะกดโทรหาพี่คิง แต่ยังไม่ทันกดเสียงแหบๆของคนมีอายุก็ดังขึ้น
“มาหาน้องครีมหรือค่ะ”
“อ่าใช่ ป้าเห็นไหม ผมกดแล้วกดอีกก็ไม่เห็นคุณหนูออกมา” เขาหันไปพยักหน้ากับแม่บ้านที่รับผิดชอบชั้นนี้
“ป้าเห็นหนูครีมออกไปกับเด็กผมสีทองเมื่อสังครู่เองค่ะ”
“อะไรนะป้า!!! ซวยล่ะไอ้ชาติเอ้ย ขอบคุณนะป้า” ลุงชาติพูดก่อนจะวิ่งออกมาพร้อมทั้งกดโทรศัพท์หาพี่ใหญ่ของบ้านทันที
.
.
.
บนรถแท็กซี่น้องน้อยนั่งใจไม่ดีกลัวแปลกๆเพราะปกติจะไปไหนมาไหนแต่ล่ะทีต้องมีพี่คิงตัวโตคอยอยู่ข้างๆเสมอทำให้รู้สึกปลอดภัย แต่ตอนนี้มีแค่ตัวเองและเมโล่ที่นั่งมองนอกกระจกอยู่ เส้นทางที่ทั้งสองคนกำลังมุ่งหน้าไปเป็นไปตามที่น้องน้อยต้องการคือวัดที่แม่เขมของน้องอยู่ แขนเล็กกอดเครื่องถวายพระแน่นก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือ ชั่งใจว่าจะส่งข้อความบอกพี่คิงดีไหม … อาจจะทำให้เขารำคาญรึเปล่า … แต่ถ้าไม่ส่งพี่คิงอาจจะโกรธมากกว่านี้ก็ได้ …
“ถึงแล้วครับ” ก่อนที่น้องครีมจะทันทำอะไรรถก็จอดเทียบหน้าวัดใกล้ๆชุมชนแออัดบ้านเก่าของเด็กน้อย เด็กน้อยสั่นนิดๆหายใจไม่ปลอดโปร่ง ภาพเก่าๆของคืนวันเดิมๆเริ่มเข้ามาทำร้ายเด็กน้อยให้รู้สึกไม่ดี ยิ่งตอนนี้ไม่มีคนคอยปกป้องยิ่งทำให้ใจสั่นแปลกๆ
แต่แล้วมือเล็กก็ถูกบีบเบาๆจากเพื่อนตาสีฟ้าข้างๆ เด็กน้อยหันไปมองก่อนจะยิ้มและมุดออกจากรถตามเพื่อนไป เด็กตัวเล็กสองคนจูงมือกันเดินเข้าไปในวัดที่ไม่ใหญ่มากนัก บรรยากาศเต็มไปด้วยต้นไม้รมรื่นใจคนในวัดไม่ค่อยเยอะมากนัก ทันใดนั้นเองเด็กวัดหน้าตามอมแมม สองสามคนก็วิ่งมาหาตัวเล็กที่ยืนทำหน้ามึนอยู่
“เปา คิม จิ๋ว! ” แต่พอเห็นว่าเป็นเพื่อนเก่าของตัวเองที่โรงเรียนเก่าก็ระริกระรี้ดีใจเหมือนปลาได้น้ำทันที
“ครีม ไอ้ครีมใช่ไหมว่ะ หายไปไหนมาว่ะ เพื่อนในห้องเป็นห่วง ถามป้าเอ็งก็บอกเอ็งหนีตามผู้ชายไป จริงปะว่ะ”คำพูดที่เหมือนหามๆไม่เข้าหูแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยทำให้เมโล่ที่ยืนอยู่ข้างๆหันขวับไปมองคนพูดหน้านิ่ง เพื่อนตัวใหญ่กว่าน้องครีมเข้ามาจับไม้จับมือน้องน้อยเหมือนจะสำรวจให้แน่ชัดว่าเพื่อนตัวเองจริงๆเขาไม่ได้ตาฝาด
“ปะ เปล่าหรอก เปา ครีมปะ ไปอยู่กับญาติน่ะ” เด็กน้อยจำใจโกหก ก่อนจะเงยหน้ายิ้มหวานให้ทุกคนที่รายล้อม
“ญาติหรอว่ะ เอ็งมีญาติด้วยหรอ ข้าไม่เคยได้ยิน” เจ้าเด็กอีกคนถามขึ้น ทำให้เด็กน้อยถึงกับสะอึก ใช่แล้วทุกคนที่นี้รู้ดีว่าเด็กน้อยอยู่กับแม่และป้ามีกันอยู่แค่สามคนเท่านั้น ไม่มีญาติที่ไหนสักคนเดียว …
“เอ่อ … คือ”
“ฉันนี้แหละพี่ครีม” อยู่ๆเมโล่ก็พูดขึ้นพลางเชิดหน้าและร่างกายที่ใหญ่โตกว่าเด็กไทยเพื่อนของเด็กน้อย ทำให้เจ้าสายสหายขยาดนิดหน่อย
“ดีแล้วแหละที่เอ็งมีอนาคตดีกว่าพวกข้า มาหาแม่เอ็งเหรอว่ะ ไปสิว่ะ เดี๋ยวพวกข้านำไปเอง” เด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะเดินตามสายสหายเข้าไปในโบสถ์เพื่อทำบุญก่อนและจึงไปหาแม่ที่ที่เก็บอัฐิของแม่เขม พร้อมกับจิตใจที่ไม่ค่อยปกติของตนเอง เหมือนกำลังจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเอง …
.
.
.
เมื่อทำบุญและพูดคุยกับหลวงตาที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยเสร็จเด็กน้อยก็เดินมาที่เก็บอัฐิของแม่ ที่อยู่หลังวัด เด็กน้อยไม่เคยลืมแม้ที่เก็บอัฐิจะเยอะมากแค่ไหน เด็กน้อยจำได้ขึ้นใจเสมอว่าอัฐิของแม่เก็บไว้ที่ไหน แม้หลับตาก็ยังเดินมาถูก เพราะเมื่อก่อนน้องน้อยมาที่นี้เกือบทุกวัน
เด็กน้อยมายืนอยู่หน้าที่เก็บอัฐิของแม่เขม เข่าเล็กๆค่อยๆทรุดลงเบื้องหน้ามือน้อยเอื้อมไปสัมผัสเนื้อหินอ่อนที่มีรูปของหญิงอ้วนท้วมขาวดำมีตัวอักษรบอกชาตะมรณะอย่างชัดเจน … จะปีนึงแล้วที่แม่เขมจากไป … แต่เมื่อน้องครีมคิดว่าแม่เขมต้องโดดเดี่ยวอยู่ที่นี้เพียงคนเดียว น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว … เหงาไหมครับ … หิวไหมครับ … ครีมคิดถึงแม่
ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆถูกบรรจงลูบไปตามเนื้อหินอ่อนปัดเป่าฝุ่นละอองออกจากใบหน้าใจดีของแม่เขม เด็กน้อยปาดน้ำตาไปก็เช็ดไป เมื่อเช็ดเสร็จก็นำดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ซึ่งเป็นดอกไม้ที่แม่เขมชอบมากที่สุดวางไว้ด้านหน้า ปากแดงๆขบกันแน่น ตาใสเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่ไม่มีวันจางหาย ทำให้ดูน่าสังเวชและสงสารจับใจ เมโล่ที่เฝ้าดูอยู่ห่างๆทำท่าเหมือนจะเดินเข้าไป แต่ถูกเจ้าเปาจับไหล่ห้ามเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยครีมไปเถอะ เจ้านั้นจะยิ่งเสียใจถ้ามีคนไปสงสารมัน เจ้านั้นถึงจะร้องไห้ขี้แยมากแค่ไหน แต่มันก็เป็นคนเข้มแข็ง … เผลอๆยิ่งกว่าพวกข้าเสียอีก” เมโล่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยจะเอยถามเปาขึ้นอีก แต่ก็ยอมหุบปากมองภาพตรงหน้านิ่งเช่นเดิม
“แม่เขม … น้องครีมมาหานะครับ ครีมคิดถึงแม่มากๆ ตอนนี้ครีมมี… มีคุณแม่ที่แสนใจดี มีคุณลุงที่น่ารัก มีพี่คิงที่คอยดูแลน้องครีม มีทุกๆคนคอยเคียงข้าง … แม่เขมครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครีมนะครับ ครีมอยากให้แม่ไปอยู่ที่ดีๆ ฮึก … แล้วชาติหน้าเราค่อยเกิดมาเป็นแม่ลูกกันนะครับ …ฮึก รักครับ ครีมรักแม่เขมที่สุด รักมากๆ” ไม่ว่าจะบอกรักสักกี่ครั่งในตอนนี้ ก็ไม่มีเสียงอบอุ่นและอ่อนโยนตอบกลับมาเหมือนตอนที่แม่เขมมีชีวิตอยู่ …
เด็กน้อยนั่งร้องไห้อยู่สักพักก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากมือตัวเอง ก่อนจะเหยียดยิ้มให้รูปถ่ายของแม่ เช็ดน้ำตาด้วยหลังมือเล็กๆและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มาดมั่นกว่าเดิม
“ครีมจะเข้มแข็งครับ … ครีมจะเป็นคนดี เป็นเด็กน่ารักไม่ทำความผิดหวังให้ทุกคนที่รักครีมและหวังในตัวครีม …แม่เขมเป็นกำลังใจให้ครีมด้วยนะครับ ” เด็กน้อยค่อยๆพยุงตัวเองยืนขึ้น และยกมือไหว้พึมพำอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันหลังเดินออกมากัดริมฝีปากตัวเองไม่หันหลังกลับไปมองอีกเป็นครั่งที่สอง …
ลมหอบใหญ่พัดผ่านตัวน้อยอย่างอ่อนโยนราวกับโอบอุ้มให้มิให้เจอกับสิ่งอันเลวร้ายขึ้นอีก เหมือนเกราะป้องกันอันตรายของผู้เป็นแม่ มันทำให้เด็กน้อยอบอุ่นประหลาด …
.
.
.
“ขอบใจนะเมโล่ที่มาเป็นเพื่อนครีม”น้องครีมเดินตามหลังสามสหายที่จะเดินมาส่งที่หน้าวัด โดยมีเมโล่เดินอยู่ข้างๆก่อนจะหันไปยิ้มให้เพื่อนสนิทและพูดขึ้น
“อือ … ครีม เสียใจมากไหมที่แม่จากไป”
“ก็ต้องเสียใจสิ … แต่ทำไงได้ ครีมทำอะไรไม่ได้ แม่เขมสู้เต็มที่แล้ว แม่เขมควรที่จะได้พัก …”
“หรือ … ดีจังนะ” เด็กน้อยขมวดคิ้วน้อยๆอยากจะถามเมโล่ที่ทำหน้านิ่งเฉยแต่ดูเจ็บปวดแปลกๆ ในบางทีก็ทำเหมือนเข้มแข็ง แต่บางทีก็ส่องประกายร้าวรานขึ้นจนน้องครีมตกใจ … สรุปแล้วเมโล่เป็นอะไรกันแน่… น้องครีมอยากจะรู้ เพื่อน้องครีมอาจจะช่วยเพื่อนได้บ้าง …
เอี๊ยดดดดด! เด็กน้อยหันขวับมามองด้านหน้าทันทีเมื่อรถตู้สีดำคันใหญ่มาจอดด้านหน้าชายวัยรุ่นสามสี่คนเดินลงมาจากรถถือไม้และอาวุธมาคนล่ะอย่างสองอย่าง เมโล่ดึงครีมมาไว้ด้านหลังจับมือแน่นเตรียมพาวิ่ง แต่แล้วก็ได้ยินเสียสามสหายที่อยู่ด้านหน้าน้องครีมร้องตะโกนเสียงดัง
“พะ พวกแกมาทำอะไรที่นี้ว่ะ!!!!”
“เสือกน่าไอ้เด็กวัดโสโครก” และหนึ่งในนั้นก็สะบัดมือตบฉาบเข้าที่หน้าของเปาจนเด็กน้อยกระเด็นออกไป เพื่อนอีกสองรีบวิ่งไปหาเปาก่อนจะถูกยืนล้อมเด็กสามคนเอาไว้ไม่ให้แส่หาเรื่องอีก ก่อนที่คนเป็นหัวโจกจะเดินก้ามสามขุมมาที่เมโล่ที่ยืนบังเด็กน้อยอยู่
“ถอยไป ไอ้หนูฉันไม่มีธุระกับแก”
“ไม่!!!!”
“กูบอกให้ถอย!!!!!”
ผลั๊ว! เมโล่หน้าสะบัดตามแรงต่อยของเจ้าคนนั้น ก่อนจะโดนสมุนของมันลากออกไปกองรวมกับสหายทั้งสามคน เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายและพยายามที่จะต่อสู้ของสหายสามคนที่อยากจะช่วยเพื่อนตัวเล็กแต่ก็ถูกตบตีจนต้องลงไปนอนอยู่ที่พื้น พระที่เห็นเหตุการณ์เริ่มโวยวายและจะเข้ามาช่วยเด็กๆแต่ถูกกลับพวกมารยกปืนขึ้นหมายจะทำร้ายหากก้าวเข้ามา
เด็กน้อยที่ยืนประจันหน้ากับวายร้ายก้มหน้าตัวสั่นด้วยความกลัวแต่แล้วก็ต้องเงยหน้าหันไปมองและตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเปาถูกเตะเข้าที่ชายโครงอีกรอบ
“ยะ อย่าทำอะไรพวกเขา!!!!” เสียงหัวเราะของพวกมารดังขึ้นพวกมันยอมหยุดมือที่ทำร้ายทุกคนแต่เสียงแหบของชายตรงหน้าน้องครีมกลับดังขึ้น
“หึหึ ว่าไงเด็กน้อยตามหาตัวเสียตั่งนานไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี้เนอะ …ได้ข่าวว่ามีคนเก็บไปเลี้ยงนี้หว่า สบายและก็ใช้หนีที่ป้าแกติดฉันไว้ซะก่อนสิว่ะ ! ” คำพูดนั้นทำให้น้องรู้สึกคอแห้งผ่าวกระบอกตาร้อนขึ้นมาอีก … ตะกุกตะกักถามขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
“หนี้ ? หนี้อะไร ผมไม่รู้เรื่อง”
“แบบนั้นสิยิ่งน่าสนุก … จะไม่มีใครในที่นี้เจ็บตัวอีก ถ้าแกไปกับฉัน … หึหึ หน้าหวานๆแบบนี้สิ ลูกค้าชอบกันนัก ไปใช้ร่างกายแทนหนี้ของป้าแกแล้วกัน!!!! ไปขึ้นรถ!!!!”
“ไม่! ไม่ ไม่ไป ไม่ไป ช่วยด้วยพี่คิงช่วยผมดะ...อั๊ก!!!! ”
เด็กน้อยที่พยายามจะขัดขื่น สลบไปทันทีเพราะแรงหมัดที่ต่อยเข้าที่ท้องน้อยของตน ก่อนจะถูกรวบขึ้นบ่านำขึ้นรถตู้สีดำไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของเหล่าปิศาจที่กระหายเลือดทั้งหลาย เจ้ารถตู้คันดำก็ขับออกไปและหายไปอย่างรวดเร็ว พระและคนภายในวัดรีบเข้ามาให้การช่วยเหลือเด็กน้อยทั้งสี่ที่นอนสะบัดสะบอมอยู่ที่พื้น…
=============================
น้องครีมลูกแม่!!!!!! 
เอาจริงๆถ้าถามว่าเรื่องนี้ใครผิดบอกเลยอีป้าผิด!!!!!
กระซิกมาเป็นกำลังใจให้น้องครีมกันเถอะนะค่ะ
เมื่อวานไม่ได้มามีคนคิดถึงน้องครีมไหมน้า 
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326386 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก