{SPECIAL 1 M & P H }
อ่อ สวัสดีครับ แหม ไม่เห็นต้องเอากล้องมาส่องหน้าผมแบบนี้เลย เป็นไงครับรูขุมขนผมหล่อไหม ฮ่าๆๆๆ ผมชื่อณเดช นามสกุลหล่อนะจ๊ะ ครับถ้าคุณเชื่อน่ะนะ ! อ่ะๆ เลิกเล่นก็ได้ผม มิ่งขวัญครับผมกรุณาเรียกว่ามิ่งนะอย่าเรียกว่าขวัญนะมันจั๊กกะจี้ จะว่าไงดีผมเป็นเพื่อนของเพื่อนไอ้คิงซึ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสัปดาห์จากงานเลี้ยงและวงเหล้าที่ไอ้เฟอร์มันลากผมไป ส่วนไอ้เฟอร์ก็เป็นเพื่อนผมนี้แหละคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งเข้าขั้นสนิทฟุดๆเลยแหละแต่แหมคนเรามันก็มีงานอดิเรกแตกต่างกันโน๊ะ! มันชอบแข่งรถแต่ผมเสือกเกลียดเสียงดัง ผมชอบป่าไม้ภูเขาต้นไม้หญ้าคามันติสดีเลยไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเท่าไร ผมก็มีกลุ่มของผมมันก็มีกลุ่มของมันแต่ผมกับมันสนิทกันซี้บึ้ก! นึกออกปะความสัมพันธ์มันประมาญนั้นแหละ อย่างงเดี๋ยวผมงงตาม ฮ่าๆๆๆ
อ่อ ลืมบอกว่าความรู้สึกตอนที่แกล้งจะจูบไอ้เฟอร์เพราะเห็นผัวมันตามมาด้านหลังและโดนถีบตกน้ำน่ะ มันรู้สึกถึงกลิ่นโคลนตมเลยแหละ คนอาร๊ายยยยตีนหนักไปอี๊ก!
ในวันที่ผมเสนอหน้ามาบ้านไอ้คิงคอทองแดงน่ะนะ ผมเจอกันเด็กคนนึงแหละ เป็นคนแปลกที่ยิ้มได้แม้กระทั้งตากำลังจะร้องไห้ ไม่พูดไม่จาอะไรเลยทั้งๆที่ทุกคนต่างให้ความสำคัญขนาดจัดงานจัดการให้ขนาดนั้น ความจริงหลังจากวันนั้นคุณแม่ของไอ้คิงก็โทรมาคุยกับผมเรื่องน้องเพชรที่จะให้ผมสอนวาดรูปแล้วแหละ บอกถึงสาเหตุที่โคตรน่าสงสาร ผมไม่ใช่คนโลกสวยอะไรหรอก แต่ถ้าเป็นคุณเจอคนที่เจอเรื่องที่ร้ายกาจขนาดนั้นและคุณยังจะซ้ำเติมเขาได้อีก ก็แนะนำว่าให้ไปเกิดใหม่เถอะเปลืองข้าวชาวนา และพอเข้าใจว่าทำไมน้องถึงเป็นโรงซึมเศร้าได้ ในกรณีของน้อง ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าเป็นประเภทไหน แต่คุณแม่บอกว่าก่อนที่จะมาอยู่บ้านได้พาไปรักษาตัวจนน้องดีขึ้นในระดับหนึ่งแล้วแต่ทันทีที่เผลอตัวหรือมีคนทำให้ตกใจ น้องจะพยายามทำร้ายตัวเองเสียให้ได้แถมเวลาอยู่คนเดียวก็มักจะร้องไห้ออกมาซะอย่างงั้น จึงต้องได้รับความดูแลอย่างใกล้ชิด
สารภาพตอนแรกนะครับก็รับปากไปเพราะค่าแรงที่สูงปี๊ดดดดดดดดดด! ไอ้มนุษย์กินแกลบอย่างผมพอได้ยินก็หูกระดิกอ่ะดิแล้วก็เห็นน้องเป็นคนนิ่งๆไม่หือไม่อือก็ไม่คิดอะไรนึกว่าขี้อายที่ไหนได้โคตรน่าสงสารเลยครับ ถ้าผมไม่รับงานนี้คงต้องไปฆ่าตัวตายเพราะเปลืองอากาศของโลกแน่ๆ
ไม่ต้องรอให้โลกเปลืองอากาศครับตอนนี้ผมกำลังเลี้ยวเวสป้าคันงามน้องนางน่ารักเข้าไปในบ้านน้องเพชรแล้วเรียบร้อย พอจอดรถได้ก็เห็นป้าแม่บ้านท่าทางใจดีเดินออกมาต้อนรับยกใหญ่ ผมยกมือไหว้ตามภาษาคนมือไม้อ่อน
“เชิญค่ะคุณมิ่ง คุณท่านรออยู่ที่ห้องรักแขกแล้วค่ะ”
“ครับ ป้าครับว่าแต่ป้าชื่ออะไรหรือครับ ผมเห็นป้าเดินไปมาสวยๆอยู่หลายวันไม่ทันได้ทัก”
“อ่อ แหมชมคนแก่ ป้าชื่อลินจ้า มาแนวเดียวกับคุณคิงแบบนี้ป้าไม่หลงกลหรอกนะค่ะ ฮ่าๆๆๆ” และป้าแกก็ตีผมป๊าบใหญ่จนไหล่เบี้ยวก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในบ้าน แหมเจ็บนะแต่ไม่แสดงออกไม่ให้รู้หรอก นี้ก็เพลงเก๊าเก่า ฮ่าๆๆๆๆ
“สวัสดีครับคุณแม่ สวัสดีครับน้องเพชร” ผมยกมือไหว้น้องเหมารวมกับคุณแม่ไปด้วยน้องเพชรที่นั่งอยู่ที่พื้นนวดขาให้คุณแม่ที่นั่งบนโซฟาอยู่ก้มหน้านิ่ง ไม่สบตาผม อ่า… ผมว่าหน้าตาผมแอ๊บแบ๊วนะ
“สวัสดีจ้า มิ่ง วันนี้พ่อเค้าไม่อยู่นะลูก ไหนจัดตารางมาแล้วใช่ไหมจ๊ะ แม่ขอดูหน่อย”
ผมเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะหยิบกระดาษเอสี่ที่พับจนเล็กที่ซ้อนอยู่ในหมวกกันน๊อกออกมา ก็ผมกลัวมันหายอ่ะ ไว้แบบนี้แหละอุ่นใจดี ยื่นให้คุณแม่ไอ้คิงที่นั่งมองผมยิ้มๆเหมือนอารมณ์ดี และดูเหมือนน้องเพชรก็ยังไม่สนใจผมเหมือนเดิม แต่ไม่เป็นอุปสรรคผมยังคงยิงฟันลงไปให้ ไม่สนใจพี่หน่อยหรอพี่ฟันขาวนะ
“อะไรกันจ๊ะ ทุกวันเลยเหรอนี้เราไม่มีเรียนหรือไง ฮึ มิ่ง แม่ว่าเราตัดวันจันทร์ อังคารกับวันศุกร์ที่เราต้องมาสอนน้องซะ 5 โมงนี้ไปเถอะ”
“แต่ว่า ผมว่างนะครับ งานผมไว้ทำตอนน้องเสร็จก็ได้”
“ไม่ได้จ๊ะ เสียการเรียนแม่ไม่สนับสนุนนะ เอาตามนี้นะจ๊ะ สอนวันล่ะ2 ชั่วโมงและแม่มีค่าน้ำมันให้อีกต่างหากด้วย ตกลงนะมิ่ง” ผมจำใจพยักหน้าให้คุณแม่ แอบเห็นน้องเพชรชม้ายตามามองผม พอเห็นผมมองก่อนก้มหน้าหลบนวดให้คุณแม่ท่านต่อ แหม น้องเพชรเป็นเด็กน่าตาดีครับ สีผิวน้ำผึ้งเสียด้วยไม่น่าล่ะไอ้พวกเลวมันถึงเอาตัวน้องไป โถ๊ะ! เดี๋ยวพ่อก็ตามไปตบถึงคุกเลยนี้!
“งั้นเริ่มวันนี้เลยนะจ๊ะ”
“ครับผม!!!” ผมทำท่าตะเบะใส่คุณแม่เรียกเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น
อารมณ์ดีเพราะกินปลาดุกไม่มีทุกข์จะให้มีสุขได้ยังไงกอดหมอนนอนร้องไห้ น้องเพชรไม่สนใจ กระซิก กระซิก(กรุณาร้องเป็นเพลงนะครับแหม่!)
.
.
.
ตอนนี้ผมนั่งมองหน้าน้องอยู่กันสองต่อสองในศาลากลางสวนของบ้าน บรรยากาศดีสุดๆ กลิ่นหอมจากดอกไม้ลอยมาปะทะหน้าผมดังป๊าบ! เสียงนกร้องแหว่วมาโดนหูดังเพี๊ยะ ลมพักเย็นๆเอื่อยๆมากระแซะผมดังตูม!!! ถึงผมจะใส่เอ็ฟเฟค เวอร์ผมก็หล่อนะจะบอกให้!!! อะฮ้าๆ
“โอ้นวลละออ น้องจะเหนียมอายไปทำไม หันมาใกล้ๆพี่ซิจะอายไปไหนกัน” ผมร้องเพลงลอยๆแต่น้องกับชำเรืองมองผมก่อนจะหันไปมองทางอื่นต่อ … น้องเพชรนั้นท่าไม้ตายพี่แล้วน๊า!!!! สนใจพี่หน่อยยยยยยยยยยย! เมี้ยวๆ
“อ่ะแฮ่ม! เอาล่ะนะน้องเพรช นี้คือกระดาษและนี้คือปากกา พี่อยากให้น้องเพชรวาดอะไรลงไปก็ได้นะครับ ตามใจไม่มีกฎอะไรบังคับนะ สบายๆพี่ใจดี คิกๆ” ผมหัวเราะปิดท้ายก่อนจะยื่นกระดาษกับปากกาหลากสีสันไปให้น้อง คือผมอยากจะรู้อาการของน้องตอนนี้น่ะครับ มีหลังจิตวิทยาอยู่ที่ผมเรียนมาทางสายศิลป์นิดหน่อยเหมือนกัน
น้องไม่พูดอะไรแต่จับกระดาษไปและนั่งนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเริ่มขีดเขียนอะไรลงไป ผมแอบชะโงกดูแต่จับไม่ได้แน่ชัดว่าน้องเขียนอะไร ไม่นานเด็กน้อยก็ค่อยๆวางปากกาลงและยื่นกระดาษส่งมาให้ผม
ผมหยิบขึ้นมาดูก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อในกระดาษ วาดเป็นดอกไม้โดนลูกศรจากนักรบที่อยู่บนกำแพงเจาะเข้ากลางดอก … ถ้าจะบอกให้ผมตีความหมายผมอาจจะตีไม่เปะเหมือนกัน แต่เหมือนน้องกำลังจะบอกว่าตัวเองเป็นดอกไม้รึเปล่าไม่แน่ใจ ผมเหยียดยิ้มวางกระดาษลงก่อนจะเอ่ยปากปลอบใจเขาขึ้นอ่อนโยนเท่าที่ผมจะอ่อนโยนได้
“ถ้าเพชรคิดว่าตัวเองเป็นดอกไม้ที่ถูกทำลาย พี่ก็จะคิดว่าตัวเองจะเป็นอาชาม้าใหญ่วิ่งไล่ขวิดไอ้นักรบห่าเหวนี้เหมือนกัน …และพี่ก็จะเป็นทั้งแสงแดด สายฝน ให้ดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง” น้องเงยหน้ามองผมทันที ก่อนที่น้ำตาหมดบักเอ้กจะร่วงหล่นลงมาจากดวงตาคู่สวยเพียงคู่เดียวก็ถูกมือเรียวนั้นปัดทิ้ง และอะไรดลใจมิทราบผมเอื้อมมือไปปาดน้ำตาอีกข้างที่กำลังจะไหลออกมาแสดงความอ่อนแอภายในให้ผมเห็น
น้องเพชรไม่พูดอะไรเพียงแต่รางวัลของผมที่ได้สำหรับวันนี้มันค่อยๆแย้มยิ้มขึ้นบนใบหน้าสวยดวงนั้น … โอ๊ย!!! หัวใจจะละลายยยยยยยยยยยยยย ย
ผมไม่ใช่คนฉลาดที่จะเข้าใจอาการของน้องได้ง่ายๆ แต่ผมก็ทุ้มเทและมั่นใจว่าถ้ามีผมอยู่น้องจะอาการดีขึ้นทุกๆวันแน่ๆ ผมมันโง่แต่ผมจะใช้ความโง่ของผมเจียรนัยเพชรน้ำงามและสักวันเพชรที่ผมเจียรนัยด้วยทุกอย่างที่ผมมีจะต้องส่องประกายเป็นรางวัลชิ้นโตให้ผมได้ชื่นชมแน่นอน…
===========================
รู้เหตุผลอ่ะยังว่าทำไมถึงไม่ให้คู่กับเมโล่
ฮ่าๆๆๆๆๆ อีพี่มิ่งนี้แหละเหมาะแล้ว คงเป็นคนเดียวและที่จะทำให้น้องเพชรยิ้มได้
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะและขอกำลังใจด้วยน๊า
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงแม่เลย
ป.ล.มาทำงานไกลบ้าน ไม่ได้กลับบ้านเลย #คิดถึงบ้าน
สู้ๆนะค่ะ เราเป็นกำลังใจให้
[/color]