{CH 42 ความจริงที่ไม่อยากรู้}
{ K }♨วันเสาร์สกาวใจ ผมมองเด็กน้อยที่นั่งแป้นแล้นส่ายหัวดุ๊กดิกตามเพลงที่เจ้าเพชรเล่นเปียโนอยู่ ไอ้เด็กนี้เรียนรู้เร็วดี เรียนได้ไม่ถึงสองอาทิตย์เล่นเป็นเพลงซะและ ไอคิวมึงเท่าไรว่ะ อยากรู้จริงๆ
“พี่คิง พี่เพชรเล่นเก่งเนอะ ครีมอยากเล่นได้บ้าง” ผมโยกหัวเจ้าตัวเล็กที่วิ่งมาเกาะหลังผม เท่านั้นแหละครับไอ้ตัวอิจฉาอย่างเจ้าเบิร์ดเดย์ก็วิ่งมามุดๆเข้าที่ท้องผมด้วยคน นิสัยเหมือนกันจริงๆลูกกับแม่มัน ฮึฮึ น่ารัก
“ไอ้คิงเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปต่างจังหวัดกับฉันนะ”
“ไม่ไปอ่ะพ่อ” ผมตอบพ่อได้ทันควันพร้อมกับรวบตัวน้องเข้ามากอดแนบอก ไอ้หมาเบิร์ดเดย์นี้แทบแบบเป็นกล้วยทับไหม้ ไม่เอาอ่ะผมไม่ไปผมจะอยู่กับน้องอ่ะ!
“ตลก ไปเก็บของ”
พ่อผลักหัวผมก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาที่ไม่ไกลนัก เจ้าเพชรหยุดเล่นและเดินไปรินชาจากกาน้ำให้พ่อ แหมนะตาลุงสบายเชียวมีเจ้าเพชรดูแลไม่ขากตกบกพร่อง ยิ่งเพชรอยู่ในความดูแลของแม่ผมด้วยแล้วแม่ศรีเรือนยังยอมคำนับสามจอกเลยมั่ง
“ทำไมต้องไปอ่ะ ไปกี่วัน ปกติก็ไปคนเดียวได้ไม่ใช่หรือไง”
ผมใส่เป็นชุด อย่างว่าแหละถ้าคนๆนี้เอ่ยปากแล้วคงปฏิเสธได้ยาก แต่ก็ไม่อยากไปอ่ะ อยากอยู่กับน้อง บร๊ะแล้ว ผมกลายเป็นคนติดน้องมาก เหล้าบุหรี่นี้เกือบจะเลิกอยู่ล่ะเพราะครีมแพ้ ผู้หญิงนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย จำไม่ได้แล้วจุดยุทธศาสตร์อยู่ตรงไหนหันมาสนใจหาผลกำไรของเด็กน้อยวันละนิดวันล่ะหน่อยสนุกกว่าเยอะเลย จะว่าไปจุดยุทธศาสตร์น้องอยู่ไหนนะ หุหุ=,.=
“กลับวันจันทร์เช้า เอ็งจำอานตได้ไหม คนที่เอ็งเคยขอให้เค้าซื้อของเล่นให้บ่อยๆตอนเด็กน่ะ เค้ากลับมาอยู่บ้านที่เชียงรายแล้วและเค้าก็อยากเจอเอ็ง”
“งั้นผมเอาน้องไปด้วย”
“ไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ”
“ไอ้นตมันบ้าเด็กอยากโดนมันแย่งหรือไง”
ผมสะอึก … หน้าตาลุงที่เคยซื้อหุ่นยนต์มาประเคนให้ผมบ่อยๆตอนเด็กลอยเข้ามา … ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากให้ใครเอาใจน้อง แต่ผมก็อยากไปขอบคุณเค้าที่ดูแลผมตอนเด็กด้วยเหมือนกัน … ง่ะ เอาจริงดิ นี้ผมต้องนอนโดยไม่มีตุ๊กตาน่ารักกอดถึงสองคืนเลยหรอ กระซิก
“ไปเถอะพี่คิง เดี๋ยวไลน์คุยกันนะ”
“แต่ว่า …”
“อิอิ เบิร์ดเดย์ดูสิคนแก่ขี้เหงาล่ะ” ผมเหง้าปากเมื่อน้องเอาไอ้หมาดำเดี้ยงขึ้นมาตรงหน้าผมแต่ก็ก้มลงหอมทั้งคนทั้งหมาคนล่ะฟอด ก็ได้ ผมจะลองดูแต่ถ้าไม่ไหวผมจะบินกลับทันที กระซิก ไม่อยากไป
.
.
.
“พี่เพชรครีมไม่อยากกินผัดกาดขาว พี่เพชรกินไหม”
ผมกระแอมขึ้นดักขอน้องครีมที่กำลังจะตักผัดกาดขาวในจานที่ผมพึ่งตักให้เมื่อกี้นี้ไปให้เจ้าเพชร รายนั้นก็ตามใจน้องน้องให้ทำอะไรก็ทำหมด ไม่ต่างจากผมหรอก แต่ถ้าเรื่องกินผมไม่ตามใจนะ น้องครีมเหลือบมองผมและเม้มปากเอาผักกาดขาวเข้าปากตัวเองและเคี้ยวยับๆ ทำท่าเหมือนจะอ้วกด้วยแต่สุดท้ายก็กลืนเข้าไปได้ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผมแป้นแล้น หึหึ ถ้าไม่เกรงใจพ่อเกรงใจแม่ที่นั่งมองอยู่ผมจะจับฟัดให้หนำใจ มื้อเย็นที่ครบทั้งครอบครัวเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เพราะเจ้าเบิร์ดเดย์และน้องครีมขยันทำอะไรน่ารักๆจนต้องหัวเราะออกมา
“น้องครีมหนูอยากเรียนศิลปะกับน้องเพชรไหมลูก พี่มิ่งสอนสนุกนะ เล่นดนตรีเป็นทุกอย่างด้วย เอาไหมจ๊ะ?”
“อย่าเลยแม่น้องครีมเรียนว่างแค่เสาร์อาทิตย์ให้น้องพักเหอะ”
“แต่แหม มันก็ไม่ได้หนักอะไรนี้เนอะ น้องเพชรยังชอบเรียนเลย เนอะ”
แม่ผมหันไปพยักเพยอให้เจ้าเพชร รายนั้นก้มหน้ากินข้าวนิ่งแอบหน้าแดงหน่อยๆ … ชักไม่แน่ใจแล้วสิชอบเรียนหรือชอบอะไร
กันแน่ ฮึฮึ ดีแล้วอย่างน้อยเพชรมันก็ไม่ได้จมปักกับอดีต ดีแล้วที่มีความสุข ส่วนไอ้มิ่ง ผมก็เห็นนะว่ามันก็คนดีถึงจะติสๆบ้าๆไปหน่อยแต่มันก็ไว้วางใจได้ ขืนมันทำอะไรเพชรสิ ผมนี้แหละจะบีบคอมันให้ตาย หรือไม่ก็น้องครีมนี้แหละจะไปร้องไห้ใส่หูมันจนมันอกแตกตายด้วยความสำนึกผิด
“ครีมอยากเรียนด้วยครับ”
“หึหึ ดีจ้าดี งั้นเสาร์อาทิตย์มาเรียนกับพี่เพชรเนอะ แม่จะได้บอกพี่เค้าไว้ว่ามีน้องน้อยน่ารักมาให้สอนอีกคนนึง อ่อ น้องครีมแม่ซื้อเสื้อผ้ามาให้หนูเพียบเลยสวยๆทั้งนั้น น้องเพชรชอบใจใหญ่เลยตอนแม่ซื้อมาให้ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวไปห้องแม่เนอะ” แหนะ คราวนี้จะมีชุดสัตว์อะไรมาให้น้องครีมใส่อีกล่ะ คึกคึก ชักอยากเห็นแล้วสิ
“เอ็งดูตื่นเต้นกว่าน้องมันอีกนะไอ้คิง” ผมเหยียดยิ้มหวานให้พ่อทันที แหม ก็นะ เด็กมันน่ารักใส่อะไรก็น่ารัก
.
.
.
ในตอนเช้าผมแทบไม่อยากจะตื่นเลย ตีสาม มีไฟล์บินตอน ตีห้า ต้องไปก่อนเวลาเพราะเสียเวลาด้านในอีกเยอะ ผมค่อยๆเลื่อนตัวออกจากเจ้าเด็กน้อยที่อยู่ในชุดนอนกบเขียวอื้อแต่น่ารักมาก ถ้าเป็นกบจริงๆคงเป็นกบตัวแรกที่ผมอยากจะจับปล้ำ หึหึ ฟอดดดดด ผมก้มลงไปหอมแก้มใสเบาๆก่อนจะลุกออกจากที่นอนมา แต่ยังไม่ทันจะพ้นเตียงก็ถูกดึงไว้เสียก่อน ผมหันไปแทบทรุดคืนสู่เตียงและพุ่งเข้าไปกอดเด็กน้อย เพราะแก้มแดงๆจมูกแดงๆกับตาแดงๆกำลังมองมาที่ผมแบบสะลืมสะลือ ปากน้อยค่อยๆขยับด้วยเสียงแหบพร่าน
“ครีมไปส่งพี่คิงนะ”
“หึหึ นอนเถอะเด็กน้อย เดี๋ยวตื่นแล้วโทรหาพี่นะ”
“แต่ครีมไม่อยากนอนคนเดียว”
ผมใจอ่อนฮวบแต่ถ้าผมลงไปนอนกับน้องตอนนี้ ลุงนตคงไม่ได้เห็นหน้าผมไปอีกนาน ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้ต้องใจแข็ง ผมก้มไปหอมน้องพูดกระซิบกล่อมเด็กน้อยอยู่นิดหน่อยเด็กน้อยก็ยอมปล่อยเสื้อผมและหลับตาลงหลับไปอีก ขี้เซาน่าจับปล้ำจริงๆ ผมค่อยๆเดินไปอุ้มเจ้าเบิร์ดเดย์ที่นอนอยู่บนเบาะนอนของมันอย่างเบามือเอามาไว้ข้างๆน้องครีม สองแม่ลูกเค้าก็ค่อยๆกอดกายกันเป็นภาพที่ผมปลื้มปิติจนหาไอโฟนมาถ่ายรูปไว้แทบไม่ทัน เอาล่ะตัดใจแล้วไป แค่วันเดียว … บร๊ะเจ้าหนึ่งวันหนึ่งคืนที่ผมต้องนอนช้ำใจอยู่คนเดียว ณ เชียงรายเมืองเหนือที่แสนโรแมนติกนะน่ะ …. แต่ก็ยังดีกว่าเอาน้องครีมไปเสี่ยงล่ะหว่า
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มายืนมองดูเด็กน้อยที่นอนกอดหมาอย่างน่ารักน่าชัง ก่อนจะก้มลงหอมแก้มดังฟอดใหญ่และจุ๊บปากสีชมพูนั้นหลายต่อหลายทีเป็นการสั่งลา ก่อนจะตัดใจเดินออกมาจากห้อง แต่พอเปิดประตูออกมาก็เจอกับเจ้าเพชรที่กำลังจะเคาะประตูห้องผมพอดิบพอดี
“ว่าไงมาปลุกพี่หรอ”
“ครับ คุณพ่อให้มาเรียกครับ ท่านรออยู่ห้องรับแขก”
“โอเคเดี๋ยวพี่ไป พี่ฝากดูครีมด้วย” เจ้าเพชรพยักหน้าอย่างเข้าใจ ผมยกมือตบไหล่เค้าเบาๆก่อนจะลงบันไดไป พรุ่งนี้เจอกันนะเด็กน้อย จุบุ จุ๊บๆ
.
.
.
พี่คิงไปตั้งแต่เมื่อไรกันน๊า …น้องครีมตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นแล้ว
เด็กน้อยนั่งครุ่นคิดว่าตัวเองไม่ได้ตื่นไปส่งพี่คิงได้ยังไงในเมื่อตกลงกับตัวเองแล้วว่าต้องตื่นให้ได้ แถมพี่คิงก็ไม่ใช่คนทำอะไรเบาเงียบจนตัวเองไม่รู้สึกตัวสักหน่อย … เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองขี้เซาแค่ไหน
เจ้าเบิร์ดเดย์กะเผกๆเข้ามาซุกที่หัวเข่าเด็กน้อยที่นั่งขัดสมาธิจ้องมองดอกไม้ในสวนอย่างเหม่อลอยอยู่พอรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนิ่มก็ก้มมายิ้มให้เจ้าหมาน้อยก่อนจะโอบอุ้มมันขึ้นไปไว้ที่อกราวกับมันนั้นเป็นลูกน้อยน่ารักของตัวเอง
“เบิร์ดเดย์ เบิร์ดเดย์ว่าป่านนี้พี่คิงจะถึงรึยังนะ” น้องน้อยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เพราะตนเองจากเหตุการณ์ฝันร้ายครั้งนั้นก็ไม่เคยห่างจากคนตัวโตอีกเลย มีวันนี้ที่ต้องห่างกันมันทำให้ใจหวิว โทรไปก็ปิดเครื่องทำให้น้องครีมเป็นห่วงเอามากๆ
“น้องครีม !” ครีมหันไปมองก่อนจะฉีกยิ้มเมื่อเห็นเพชรวิ่งเข้ามาหา
“คุณแม่เรียก” น้องครีมรีบลุกพร้อมกับอุ้มหมาน้อยไปด้วย เด็กน้อยวิ่งดุ๊กๆมาในครัวก่อนจะรวบกอดเข้าที่เอวของป้าลินที่ยืนจัดขนมกล้วยลงในซึ้งเพื่อทำการอบ คุณป้าสูงวัยท่าทางใจดีหันมายิ้มก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“ทำอะไรหรอครับป้าลิน”
“ขนมกล้วยแหนะ อยากกินไหม”
“ครับ ครีมชอบขนมกล้วย อิอิ พี่เพชรคุณแม่ล่ะครับ”
“อยู่ในห้องหนังสือแหนะ”
เพชรที่กำลังนั่งเล่นกับเจ้าเบิร์ดเดย์อยู่พูดขึ้น เด็กน้อยเหยียดยิ้มก่อนจะวิ่งออกมาจากครัววิ่งดุ๊กๆจะไปหาคุณแม่ในห้องหนังสือที่คุณแม่ชอบหลบมาอ่านนิยายเป็นประจำแต่ก่อนจะถึงห้องหนังสือเด็กน้อยชะงักฝ่าเท้าเมื่อเห็นประตูห้องทำงานของคุณพ่อเปิดอ้าอยู่เอกสารกระจัดการจายเต็มไปหมดเพราะหน้าต่างถูกเปิดทิ้งเอาไว้ให้ลมพัดเข้ามาได้ …
“แย่แล้วแบบนี้ก็แย่สิ” น้องครีมพูดกับตัวเองก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปปิดประต่าง และหันมามองเอกสารอะไรไม่รู้ที่หล่นเต็มพื้นไปหมด ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ส่ายหัวอย่างขำๆและก้มลงเก็บเอกสารพวกนั้นทีล่ะใบทีล่ะใบ
แต่แล้วมือเล็กก็ต้องชะงักกับกระดาษสรุปงานบางอย่างที่มือชื่อของเขาและชื่อของแม่เค้าขึ้นอยู่ ที่มันสะดุดตาเพราะเด็กน้อยไม่เคยลืมชื่อแม่ของตนเอง…
มือน้อยสั่นเทาก่อนจะทิ้งเอกสารทุกอย่างลงกับพื้น กำกระดาษแผ่นนั้นแน่น ร่างน้อยทรุดลงกับพื้นอย่างเข่าอ่อน ตาแดงเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอ่านข้อความผลดีเอนเอนั้นซ้ำแล้วซ้ำเหล่า …
‘ไม่จริง’
เด็กน้อยพร่ำบอกับตัวเองแบบนั้น …
“น้องครีมมาทำอะไรในนี้ลูกทำไมไม่ไปหาแม่ที่ห้องสมุดล่ะ ดูสิแม่มีหนังสือเล่มใหม่ให้หนูด้วยนะ… น้องครีมเป็นอะไรค่ะ น้องครีม! น้องครีมลูก!!! เพชร ป้าลิน ใครก็ได้ขึ้นมานี้หน่อย!!!!”
คุณแม่ร้องออกมาลั่นเมื่อร่างน้อยที่เธอเห็นว่ากำลังเข้ามาซนอยู่ในห้องผู้เป็นสามี ล้มฟุบลงกับพื้นอย่างที่เธอคาดไม่ถึง เพียงเวลาไม่นานคนในบ้านทุกคนแทบจะปรี่เข้ามาหาน้อง เพชรไวกว่ารีบวิ่งเข้ามาพยุงน้องไปห้องนอนของคุณแม่ที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที
ร่างน้อยสั่นกลัวปากพึมพำอะไรบางอย่างออกมาทั้งๆที่กำลังหลับตาอยู่ เพชรเม้มปากก่อนจะหันไปบอกคุณแม่กับป้าลินที่ยืนกุมหัวใจดูด้วยใจระทึก
“ตามอาหมอเถอะครับ น้องครีมเหมือนคนช็อก”
ผู้เป็นแม่รีบกุลีกุจอวิ่งหาโทรศัพท์ทันทีด้วยมืออันสั่นเทาเพราะความเป็นห่วงขีดสุด ในขณะที่ป้าลินรีบสั่งให้เด็กรับใช้ไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมา เพชรจับมือน้องไว้แน่นก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นมืออีกข้างของน้องครีมกำเศษกระดาษอะไรไว้แน่น
เพชรหยิบมันออกมาดู … เขาไม่เข้าใจอะไรสักนิด กระดาษชิ้นนี้หรอที่ทำให้น้องครีมไม่สบาย มันเป็นเพราะอะไรทั้งๆที่ยังเห็นว่าน้องสบายดีร่าเริงอยู่หลักๆ …
เพชรจ้องมองเด็กน้อยที่นอนหลับตาพึมพำอะไรออกมาไม่ได้ศัพท์ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวน้ำตาที่ไหลออกมาที่หางตา มันทำให้เขาแทบจะคลั่งตามไปด้วย … ไม่เอาไม่อยากให้น้องครีมเป็นแบบนี้ อยากได้เด็กน้อยน่ารักร่าเริงกลับมา …
====================
แววดราม่ามาแต่ไกล ทั้งหมดมันคือโชคชะตานำพา 
ไม่ได้อยากดราม่าแต่พล็อตมาแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ 
ขอบคุณทุกกำลังจ้าเจอกันตอนหน้านะค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 304228 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก