{CH 44 น้ำตากับคำขอโทษ}
น้องครีมรู้แล้ว น้องครีมรู้แล้ว น้องครีม … รู้แล้ว โธ่เว้ย!!!! ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ว่ะ!!!!!!
“ไอ้คิง ไฟต์ที่ไวที่สุดคืออีกครึ่งวัน”
พ่อผมเดินมาบอกพร้อมกับยื่นกาแฟกระป๋องให้ แย่ชะมัดสภาพผมตอนนี้เป็นห่วงน้องครีมเอาซะมากๆ กว่าจะไปถึงคงเย็นแน่ๆ เฮ้อ ผมไม่น่าทิ้งน้องเอาไว้เลย ไม่น่าจริงๆ เราห่างกันทีไร เป็นเรื่องตลอด ทำไมต้องเกิดเรื่องแย่ๆกับน้องครีมตลอด ผมสงสารน้องและโทษตัวเองที่ดูแลน้องไม่ดี ไอ้ผล DNA นั้นผมให้พ่อเป็นคนเก็บไว้ และดูแน่ชัดแล้วว่าพ่อต้องเก็บไว้ในเอกสารลับไม่น่าจะมากระจัดกระจายในห้องได้ … น้องครีมไม่น่าไปเจอ ไม่น่าเลย
“เอาไงต่อ”
“คงต้องรออย่างเดี๋ยวแหละพ่อ ผมไม่เข้าใจเลย น้องไปเห็นผล DNA ได้ยังไง ในเมื่อเรา …”
“บางเรื่องก็เป็นไปตามชะตากรรมนั้นแหละ ความจริงคือความจริง แต่ถ้าหากจะสืบจริงๆมันก็ไม่ยาก …” พ่อลงนั่งไขว่ห้างข้างๆผมก่อนจะพูดขึ้น … มีคนจัดฉากให้น้องครีมไปเจอเอกสารงั้นหรอ
“พ่อหมายความว่าไง”
“มีไม่กี่คนหรอกที่จะทำเรื่องฉลาดๆแบบนี้ได้น่ะ”
“เพชรงั้นหรอพ่อ แล้วเพชรจะทำแบบนี้ทำไม”
“ไม่รู้ว่ะ … แต่ข้าว่าเพชรไม่เคยคิดร้ายกับเจ้าครีมหรอก เฮ้อ เอาเถอะกลับไปถึงให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน” พ่อพูดจบก็กดโทรศัพท์หาลุงนตทันที ผมไม่เข้าใจอะไรสักอย่างอะ ทำไมเพชรต้องทำแบบนั้นด้วยหรือว่าไม่พอใจอะไรน้องครีมกันแน่ … แต่เพชรก็รักครีมมากนี้หน่า … โอ้ย งงไปหมดแล้วโว้ย!!!!
.
.
.
เพชร ผม … ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ …
ผมเป็นคนทำร้ายน้อง ผมเป็นคนให้น้องไปเจอ … ผมเอง เพียงแต่ว่าผมไม่คิดว่าน้องจะรับไม่ได้ถึงขนาดช็อกไปทั้งๆอย่างนั้น ผมคิดว่าน้องอาจจะแค่เสียใจ และทุกคนก็จะช่วยกันปลอบแลกกับการที่ได้รู้ความจริง ว่าแท้จริงแล้วตัวเองไม่ใช่ลูกของคนในสลัมคนนั้น … ผมแค่คิดว่าถ้าน้องครีมรู้ว่าตัวเองไม่มีแม่แบบนั้น … น้องครีมจะเลิกคิดว่าตัวเองต่ำต้อย เพราะบ่อยครั้งที่ผมคิดว่าตัวเองต้องเป็นน้องครีม และรู้ว่ามีแม่ที่จากไปเพราะโรคร้าย ผมก็รับไม่ได้แล้ว … ผมแค่อยากให้น้องครีมเลิกโทษตัวเองเพราะอย่างน้อย คนๆนั้นก็ไม่ใช่แม่ของน้องครีม
แต่ผมคิดผิด … ผมคิดผิดทั้งหมด น้องครีมไม่เคยโทษตัวเองที่แม่เขมคนนั้นต้องตาย แต่เด็กคนนี้เลือกที่จะมองในมุมที่น่าจดจำ … ในความทรงจำของน้องครีมมีแต่แม่ผู้รักตนทำทุกอย่างเพื่อตน … ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผะ ผมผิดเอง ผิดเองทั้งหมด ผม …
ผมแค่คิดว่ามันนานเกิดไปแล้วกับความจริง … ผมแค่คิดว่าน้องควรจะรู้ความจริงด้วยตัวเอง และก่อนที่เด็กคนนี้จะเติบโตโดยที่ไม่รู้ความจริง … ผมแค่คิดว่าคนครอบครัวนี้สามารถทดแทนความเจ็บปวดนั้นได้ … แต่ไม่ใช่เลย … น้องครีมไม่เคยเอาความรักของใครมาแทนที่ใคร …
ผมทำกับน้องแบบนี้ได้ยังไง …
ผมค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำเช็ดใบหน้าหวานของน้องครีมอย่างเบามือ ถ้าน้องตื่น … ผมอยากจะขอโทษน้อง ผมอยากจะกอดน้องเอาไว้ ผมอยากจะพูดความจริง … ผมเอง ผมเอง ผมเองที่เป็นคนทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้
“เพชร น้องครีมเป็นไงบ้างลูก”
“ยังไม่ตื่นเลยครับ … แม่ครับ… ผม… ผม”
“เพชร แม่รักหนูนะ … เรายังเด็กและอาจจะคิดอะไรแบบเด็กๆ แต่แม่เชื่อว่าหนูไม่เคยคิดร้ายกับน้องครีม เพชรรู้ไหม น้องครีมน่ะเห็นแบบนี้เข้มแข็งมากนะ หนูเองก็ต้องเรียนรู้ บางทีการรู้ความจริงมันไม่ใช่ทางออกทุกอย่างหรอกนะ มาม่ะ มาให้แม่กอดหน่อยสิ”
ผมเม้มปากน้ำตาค่อยๆไหลออกมาเป็นทาง ก่อนจะเข้าไปกอดคุณแม่เอาไว้ จริงสินะ … ผมเองก็ลูกใครก็ไม่รู้ ความจริงบางทีมันก็ไม่สำคัญเท่ากับความจริงในปัจจุบัน … ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ
.
.
.
ลงจากรถแท็กซี่ได้ผมก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที ไม่สนใจคุณแม่กับป้าลินที่ออกมารับหน้าตาตื่น วิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของผมและน้องครีม ทันใดที่เปิดประตูเข้าไปได้ผมก็เห็นร่างเล็กสั่นเครือร้องไห้อยู่บนตักของเจ้าเพชร พอเจ้าเพชรเห็นผมก็ยกมือไหว้และดันน้องออก … เพชรเป็นคนทำน้องครีมร้องไห้ … เพชรเป็นคนทำ
“พี่คิง ฮึก พี่คิง ครีมเสียใจ แม่เขม ฮึก แม่เขมไม่ใช่แม่ของน้องครีม ไม่ใช่อ่ะ” ผมรีบเข้าไปโอบกอดน้องครีมเอาไว้ น้องเกาะผมแน่นซุกหน้าลงกับไหล่ผม น่าสงสาร น่าสงสารเหลือเกิน ผมไม่เคยเห็นน้องครีมร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้
“ไม่เป็นไรนะครับ ถึงจะไม่มีแม่ที่แท้จริง แต่น้องครีมมีคุณแม่ที่รักน้องครีมมากๆ มีแม่สุดสวย มีพี่คิง มีทุกคนอยู่นะครับ ไม่เป็นไรนะ”
ผมก้มลงไปหอมแก้มแดงๆเปียกชื้นนั้นก่อนจะกระซิบน้องข้างหู … ผมสงสารน้อง เด็กคนนี้เหมือนเอาน้ำตาแห่งความเสียใจตลอดทั้งชาตินี้มาใช้ในวันนี้หมดสิ้น สายน้ำเกลือที่เจาะลงบนแขนผิวบางนั้นค่อยๆมีเลือดซึมออกมาเพราะน้องครีมขยับเยอะ ผมกอดน้องไว้แน่นก่อนจะหันไปมองเจ้าเพชรที่ยืนก้มหน้าอีกมุมนึง เพชรเงยมามองผม ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีก … ผมแค่ไม่เข้าใจทำไมต้องทำร้ายน้องครีม
“ครีมกลัว ครีมกลัวมากเลย ตอนนั้นที่มีคนมาล้อครีมว่าครีมไม่มีแม่ คะ ครีมกลัว น้องครีมกลัว ฮือออออ พี่คิงน้องครีมไม่อยากจำได้แล้ว แม่เขมโกหก ฮึก โกหกกัน”
“ไม่เป็นไรนะ น้องครีม ไม่เป็นไร นิ่งนะ อย่าร้องไห้ น้องครีมมีพี่นะเด็กน้อย อดีตคืออดีต ตอนนี้น้องครีมมีทุกคนที่รักน้องครีม … อย่างน้อยก็พี่ … พี่คิงรักน้องครีม รักมากๆ ชีวิตนี้พี่คิงมีแค่น้องครีม มีแค่คนเดียวตลอดไป”
“พี่คิงไม่โกหกกันใช่ไหม ต่อไปนี้จะไม่มีใครโกหกน้องครีมใช่ไหม น้องครีมไม่อยากมีรู้ที่หลัง … นะ น้องครีมไม่อยากมาเสียใจอีก ฮึก ”
“ครับ … ไม่มี” ผมหันไปมองเจ้าเพชร รายนั้นเม้มปากแน่นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เตียงน้องและนั่งลงข้างๆผม
“น้องครีม … พี่เอง พี่เป็นคนทำให้น้องครีมเจอเอง พี่ขอโทษ พี่คิดว่าความจริงจะทำให้น้องครีมไม่นึกถึงอดีตอีก พี่ไม่เคยคิดทำร้ายน้องครีม”
“ฮึก … พี่เพชร ฮึก มะ ไม่โกรธ ครีมไม่โกรธ ฮึก ครีมรักพี่เพชรมากเลย” น้องครีมกอดผมแต่เอามือไปจับแขนเพชร ผมหันไปมองเจ้าเพชรที่น้ำตาไหลออกมา … ไอ้ห่านี้กูอยู่ท่ามกลางเด็กน้อยขี้แยซะงั้น หึหึ
“เพชรขอโทษนะครับพี่คิง”
“เออ”
ผมว่าและเอามือไปวางบนหัวของไอ้เด็กนั้น จากที่โกรธๆเป็นไฟปะทุอยู่บนเครื่องบิน แค่เห็นน้ำตาผมก็ใจอ่อนวูบแล้ว คนเรามันผิดพลาดกันได้ อีกอย่างเจ้าเพชรไม่ได้คิดทำร้ายน้องครีม … แต่อย่าให้มีแบบนี้อีกได้ไหมว่ะ ใจผมจะเป็นบ้า ดูน้องครีมดิ ร้องไห้ไม่หยุดเลยอ่ะ ร้องจนตัวร้อนไปหมดแล้ว
“น้องครีม ไม่เอานะ หยุดร้องเถอะ”
“ฮึก ก็ครีมเสียใจ … แค่กๆ ครีมเสียใจ” นั้นไงไอแล้ว ผมนั่งปลอบน้องต่อไป เฮ้อ เด็กคนนี้ต่อให้ร้องไห้ยังไง ผมก็ยังมองว่าน่ารัก ถึงตอนนี้น้องจะเสียใจ แต่จะผิดไหมที่เวลาน้องร้องไห้ผมคิดว่าน่าจับปล้ำที่สุด… รักนะเด็กน้อย ไม่ว่ายังไง น้องครีมจะเป็นลูกใคร ไม่มีพ่อไม่มีแม่ … พี่ก็ยังรัก
“มีพี่นะน้องครีม มีพี่นะครับ”
“อื้อ ครีมรักพี่คิงมาก … ตะ แต่ตอนนี้น้องครีมคิดถึงแม่เขม ฮึก แม่เขมเป็นแม่ที่ดีมากๆ ตอนนั้นแม่เขมคงลำบากมากที่ไปเก็บลูกใครมาเลี้ยงก็ไม่รู้ ฮึก น่าสงสาร แคกๆ ฮึก ครีมขอโทษ ฮึก ครีมไม่ได้ตั้งใจเป็นภาระ”
“ไม่เอาเด็กน้อย ไม่คิดแบบนั้นนะ แม่เขมรักน้องครีมมากๆ เชื่อพี่สิ ทุกคนก็รักของครีมมากๆ รักมากๆนะครับ”
“ฮึก จริงๆน๊า จริงๆนะ ฮึก” น้องครีมสะอึกสะอื้นกอดคอผมแน่น ผมลูบหลังน้องจนสักพักน้องเบาลง และค่อยๆพล่อยหลับไปด้วยความเหนื่อย … หายเศร้าไวๆนะเด็กน้อย พี่คิงจะอยู่ข้างๆ จะคอยกอดเอาไว้ไม่ห่าง … รัก เจ้าหญิงของพี่ …
=====================
ไม่อยากมาม่าไปมากกว่านี้แล้วอ่า 
ความจริงคุณพ่อสืบเรื่องน้องครีมมาตั้งนานแล้วจ๊ะ แต่พี่คิงให้คุณพ่อปิดบังเก็บเอกสารไว้ไม่บอกใครแม้แต่คุณแม่
ใครนึกไม่ออกลองกลับไปอ่านตอนที่ 22 นะ
น้องครีมใกล้จบแล้วนะค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ มาสั้นนะค่ะตอนนี้ เพราะเดี๋ยวต้องกลับไปปั่นงานต่อ ฮ่่าๆๆๆ
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 304145 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก