{CH 48 เทวดาตัวน้อยกับราชา}
{ K }♨ “ฮึก น้องครีมเจ็บขาจัง” ผมสะดุ้งตื่นเมื่อคนที่อยู่ในอ้อมกอดสะอื้นหงุงหงิงขึ้น
ตั้งแต่กลับมาน้องครีมนอนไข้ขึ้นจนผมต้องคอยเช็ดตัวให้เป็นระยะๆ และปลุกขึ้นมากินยาทุก 4 ชั่วโมง ตื่นมาทุกครั้งก็จะร้องไห้ทุกครั้ง บอกมันเจ็บๆ ตึงๆ ขยับขาไม่ได้อึดอัดสารพัดสารเพ จากเดิมที่ขี้อ้อนออเซาะอยู่แล้วพอเป็นแบบนี้น้องครีมยิ่งงอแงเข้าไปใหญ่
ผมก้มมองเด็กแก้มใสที่เบะปากช้อนตามองผมอยู่ตรงอกและก้มลงไปหอมหัวเหม่งใส่ซะหนึ่งที ก่อนจะลูบผมน้องเบาๆอย่างปลอบโยนเหลือบไปมองนาฬิกาที่เพิ่งจะตี 2
“น้องครีมขอโทษที่ทำให้ตื่นครับ” น้องซุกลงที่อกผมพูดจาอู้อี้ๆ เช็ดน้ำตากับอกผม ผมเอามืออังหลังคอน้องก่อนจะถอนหายใจวูบไข้ลดแล้วแต่ก็ยังไม่หาย เอาว่ะ! กูก็เรียนจะจบล่ะ สมควรมีคนที่ต้องดูแลแบบสุดใจขาดดิ้นล่ะ นอกจากแม่สวยป้าลินแล้วก็ตาลุงขี้เก๊กที่บ้านอ่ะนะ
“หึหึ ไม่เป็นไร เจ็บมากไหม”
“พี่คิงเหนื่อยไหมน้องครีมขอโทษนะ”
“ตอบให้ตรงคำถามสิเด็กน้อย แค่นี้ไม่เป็นไรสักหน่อยเนอะ”
“งั้นครีมก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน ครีมโตแล้วแค่นี้ไกลหัวใจ” หรอออออออออ หึหึ และใครร้องไห้ไม่หยุดอยู่แบบนี้หนอ น้องออดอ้อนผมสักพักใหญ่ๆก่อนจะผล่อยหลับไป ไอ้คิงก็เลยต้องหลับด้วย ผมเปล่าง่วงนะ ไม่ง่วงเลยจริงจริ๊งงงงงงง
ผลั๊ก ผมสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีที่เสียงโครมครามดังอยู่ข้างเตียง คลำไปข้างๆก็ไม่เจอน้องครีม พอได้ยินเสียงสะอื้นเท่านั้นแหละผมรีบเด้งตัวมาดูข้างเตียงทันที อ้าวววววว ไปหาอะไรกินใต้เตียงล่ะที่รัก
“ฮึก เจ็บจัง พี่คิงน้องครีมเจ็บ” ผมลุกขึ้นไปอุ้มน้องครีมในท่าเด็กน้อยตบหลังอย่างปลอบโยนพาไปนั่งที่โซฟามุมห้อง
“ทำไมไม่ปลุกพี่จะไปไหนครับ”
“น้องครีมจะเข้าห้องน้ำ ไม่อยากปลุกพี่คิง เลยกะจะเดินกระต่ายขาเดียวไป” น้องก้มหน้าพูดเหมือนเด็กกลัวความผิด อ๋อ แล้วขาอีกข้างก็หมดแรง จนหล่นปุ๊ลงข้างเตียงสินะ ฮึ้ย น่าหงิกแก้มให้ความความดื้อความซนที่หนึ่งของเด็กน้อยคนนี้ซะจริงๆ
“ไม่เอาแล้วนะครับ มีอะไรก็เรียกเนอะ ปะ พี่พาไปเข้าห้องน้ำนะ” น้องครีมพยักหน้าน้อยๆอ้าแขนสองข้างให้ผมอุ้มท่าเด็กต่อ ผมยิ้มก่อนจะอุ้มเด็กน้อยมาแนบเอวและพาน้องไปเข้าห้องมอง แผลน้องยังมีเลือดซึมอยู่น้อยๆเลยแหะ น่าสงสารจริงเชียว ไม่อยากคิดถึงตอนน้องต้องแกะออกมาล้างเลยแหะ
“ออกไปสิ น้องครีมจะนั่งส้วม”
“หึหึ คนน่ารักก็อึ๊เป็นหรอครับ”
“พี่คิงงงงงงง!” น้องหน้าแดงแปร๊ด น่าย๊ากกกกกกกกกก
“คร้าบๆ” ผมหยอกล้อน้อยด้วยสายตาก่อนจะเดินออกมารอหน้าประตูห้องน้ำ และก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นเจ้าเพชรยืนเป็นกุมารทองหน้านิ่งอยู่หน้าประตู
“วันนี้กลับเลยไหมครับ ผมไม่อยากเที่ยวแล้วน้องไม่สบายขนาดนี้”
“เออ งั้นวานให้ไปบอกไอ้ราชไอ้บิวทีว่าให้พวกมันอยู่เที่ยวต่อ จะพาน้องครีมกลับเลย ให้ลุงหมอดูแผลอีกที” ผมว่า เจ้าเพชรขานรับก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“พี่คิง … ” ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนจะอุ้มพาน้องครับมานั่งที่เตียง น้องครีมเอียงคอมองผมและถามขึ้นเบาๆ
“เราต้องกลับกันแล้วใช่ไหมครับ”
“ครับเด็กน้อย พี่ต้องพากระต่ายน้อยของพี่ไปหาลุงหมอ”
“แต่ครีมอยากเที่ยวต่อ ไม่อยากให้ทุกคนหมดสนุกเลย ฮึก น้องครีมจะจำเอาไว้ว่าเดินชายหาดต้องใส่รองเท้า ฮึก น้องครีมขอโทษ” โอ้ยยยยยยยยยยยยย แค่นี้หัวใจไอ้แก่ก็ละลายจนเอาไปแช่ตู้เย็น3 วัน 3 คืนก็ไม่แข็งแล้ว ยังทำตัวน่ารักน่าชังแบบนี้อีก กะจะให้หลงไม่ให้ไปไหนเลยใช่ไหมมมมมม
“ไว้คราวหน้าพี่จะพามาใหม่เนอะ”
“มีคราวหน้าอีกหรอครับ”
“ช่ายยยย พี่จะพาน้องครีมมาทุกๆครั้งที่น้องครีมอยากมา จนกว่าจะแก่จนเดินไม่ไหวไปข้างนึงเลย”
“แหงะ! ครีมไม่อยากแก่ ฮิฮิ” แหมมมมมม เด็กน้อยเจ้าเล่ห์ของพี่ ผมจุ๊บลงขมับน้องเบาๆ น้องก็ไม่น้อยหน้าหอมแก้มผมคืนอย่างอ้อดอ้อนออกเซาะ ทำแบบนี้บ่อยๆเดี๋ยวป๊าให้ทิปนะที่ร๊ากกกกกกก
“กลับไปคุณแม่ต้องดุน้องครีมแน่เลย”
“หึหึ อาบน้ำนะ เดี๋ยวพี่อาบให้” สาบานเลยนะ ผมจิตใจบริสุทธิ์และหวังดีกับน้องจริงๆ
“ไม่เอา น้องครีมอาย” ไม่ต้องอายที่รัก หึหึ
“มาม๊ะ”
“พี่คิง อย่ารังแกน้อง ครีมเช็ดตัวก็พอ” น้องผลักอกผมที่จะเดินเข้าไปอุ้ม หึหึ ก็ได้ เช็ดตัวก็ได้ยังไงก็มีค่าเท่ากัน หึหึ เนื้อสวยๆของน้องครีมจะต้องเป็นของพี่คิง โอ้ยยยย หื่นนนนนนน >3< แต่หื่นเพราะรักน๊า ขอค่าแรงที่เฝ้าไข้หน่อยจิ ที่ร๊ากกกกกกกกก
“พี่คิง ผมบอกพี่ราชแล้วนะครับ เค้าบอกจะขออยู่เที่ยวต่อ ส่วนพี่มิ่งกลับด้วยครับ” แหนะ ไอ้พวกห่านี้เพื่อนฝูงไม่ค่อยจะสนใจ แต่ก็ดีแล้วครับสนใจมากน่ารำคาญแห่กันกลับหมดเดี๋ยวน้องครีมจะยิ่งรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
“พี่คิง น้องครีมจะให้พี่เพชรเช็ดตัวให้” น้องก้มหน้ามองไปที่เจ้าเพชรเหมือนลูกแมวขอความช่วยเหลือ อารายยยยย ผมไม่หื่นน๊า ผมรักน้อง T^T
“อ้าววววว ทำไมล่ะคร้าบบบบ ไม่รักพี่แล้วหรอ”
“รักครับ แต่ผมอาย น้องครีมหิวข้าว พี่คิงทำข้าวให้ผมกินหน่อยน๊า… น้า” น้องเอาหน้าถูไถกับแขนผมอกผมอย่างออดอ้อน
ผมบุ้ยปากงอแงใส่น้องสักพักก็ยอมลุกขึ้นมาสั่งอาหารจากห้องอาหารด้านล่างให้น้อง ส่วนเจ้าเพชรจัดการล็อกประตูเรียบร้อย ฮื่ออออออ อดเข้าไปดูเนื้อผ่องๆของน้องครีมเลย ร้ายนักนะไอ้เจ้าเพชร ประตูโรงแรมนี้ผุพอจะมีรูสักรูสองรูไหม หาแปป
.
.
.
“น้องครีมมมมมมม ไหนแม่ดูหน่อยสิ เจ็บมากไหมลูก” พอเปิดประตูรถได้ยังไม่ทันอุ้มน้องแนบเอวดี คุณแม่สุดสวยนี้ไม่รู้วิ่งมาจากไหน เข้ามาดูน้องอย่างจู่โจมจนผมเองก็แอบตกใจเจ้าเบิร์ดเดย์วิ่งลงจากรถดุ๊กๆไปตะกายขาแม่จนแม่ต้องอุ้มไอ้หมาขึ้นมาอุ้มผมมองไปทำหน้าเซ็งๆเมื่อเห็น ไอ้เมโล่หัวทองที่เดินออกมาจากบ้านหน้านิ่ง เอ้อะ ลืมไปเลยแหะว่าไอ้เด็กนี้ยังมีชีวิตอยู่
“มะ ไม่ครับ คุณแม่สกปรกครับ” น้องครีมทำท่าอึกอักเมื่อคุณแม่เดินไปถือข้าวของน้องขึ้นมาดูอย่างสงสาร แม่ปล่อยขาน้องก่อนจะหันมาหน้าง้ำใส่ผม
“ดูแลน้องยังไงห๊ะ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวจะโดน หนูครีมหนูเพชร ตามิ่งไปลูกเข้าบ้านกันเถอะ ไปจ๊ะแม่ทำขนมไว้รอแล้วนะ” ผมล่ะอยากจะลงไปดิ้นงอแงซะจริงๆ แม่ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด เฮ้อ แต่ก็เพราะผมนั้นแหละน้องเป็นเด็กจะไปรู้อะไร ผมสิเป็นผู้ใหญ่ไม่รอบครอบ ไม่ดูเหนือดูใต้ เฮ้อ ผมก้มลงไปยิ้มเมื่อน้องครีมเอามือมาลูบหน้าผมเหมือนปลอบใจ
“ไม่งอแงนะครับ น้องครีมไม่เป็นไร”
“ครับ ไม่งอแง” ผมว่าแล้วก็หอมลงขมับน้องหนึ่งที ไม่วายยักคิ้วให้ไอ้หนูเมโล่ที่มองตาค้างเชิดหน้าไปที่อื่น พี่กับน้องมันกระดูกคนล่ะเบอร์ ขอร้องอย่ามางัด ฮ่าๆๆๆๆ
ผมวางน้องลงบนเตียงก่อนที่จะให้ป้าลินโทรตามลุงหมอ ผมนั่งมองน้องที่นอนอ่านหนังสือที่ไอ้เมโล่น้อยเอามาฝาก เจ้าเพชรเดินเข้าเดินออก เป็นห่วงน้องครีมไม่ต่างจากผม ส่วนมากจะเดินเอาขนมนมเนยมาให้และออกไป เพราะไอ้มิ่งก็นั่งอยู่ด้านล่าง คุณแม่นี้ไม่ต้องพูดถึงแทบจะมานั่งเฝ้าน้องแทนผม เสียใจไม่ให้ ฮิฮิ น้องครีมเป็นของผมนะแม่นะ อย่ามาแย่งสิ
แก๊ก “ว่าไงเด็กน้อยไปโดนอะไรมาล่ะ”
“สวัสดีครับลุงหมอ” ผมกับน้องครีมพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อลุงหมอชายมีอายุหน้าตาใจดีกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็กเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าเพชรที่ถือกะละมังใส่น้ำเดินตามหลังมาด้วย น้องหน้าชะแง้วเบะปากลงเหมือนรู้ชะตากรรม ผมส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“แก้วปักครับ เมื่อวาน”
“หึหึ ดื้อสิน๊า เอาล่ะเดี๋ยวลุงหมอขอดูหน่อยนะครับเด็กดี” ลุงพูดกับน้องครีมแต่แอบหันมาส่งซิกให้ผมเข้าไปปลอบน้อง ผมรีบเข้าไปอย่างไม่รีรอ กอดน้องไม่ให้มอง น้ำตาเด็กน้องเม็ดโป้งเริ่มใหลออกมาจนผมเริ่มสงสาร
“จะเจ็บไหม น้องครีมไม่ชอบเจ็บ”
“ไม่เจ็บครับ เชื่อพี่นะ” ผมลูบหน้าลูบตาน้องและไม่ให้น้องมองแผล ลุงหมอค่อยๆแกะผ้าออกอย่างเบามือผมยิ้มให้น้องก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“น้องครีมพี่เล่านิทานให้ฟังเอาไหม”
“ฮึก น้องครีมกลัว” น้องครีมไม่ฟังผม กระตุกขาด้วยความกลัวและเริ่มเจ็บเพราะแผลกินเนื้อผ้า อาหมอต้องใช้น้ำค่อยๆหล่อให้มันเปื่อย เนื้อเท้าขาวๆกับรอยแปลแดงๆที่ยังสดๆ ผมเลยต้องพยายามทำให้น้องไม่สนใจ
“มีราชากระหายรักหนึ่งคน ชอบเที่ยวเตร่และชอบกินผู้หญิงเป็นว่าเล่น”
“ราชาเป็นยักษ์หรอชอบกินคน”
“ครับราชาเป็นยักษ์” ผมว่าและทำเสียงคำรามข้างๆหูน้องจนน้องย่นคอและหัวเราะคิกคักออกมา แต่ก็ต้องซี๊ดปากเมื่อลุงหมอแกะผ้าพันแปลออกหมดแล้วเหลือแต่เท้าอันเปลือยเปล่าของน้อง
“วันนึงชีวิตของราชาก็เปลี่ยนไป เมื่อเช้าชายได้เจอกันเทวดาตกสวรรค์ตัวน้อย ร่างกายอันมอมแมมของเทวดาทำให้ราชาสงสารจับใจ เลยพาเทวดาตัวน้อยมาอยู่ในราชวังใหญ่ที่สวยงาม”
“ราชาก็เป็นคนดีนะครับเพียงแต่อาจจะนิสัยเด็กๆนิดนึง ครีมแสบจังเลยพี่คิง” ผมหัวเราะน้อยๆไม่แสบได้ไงล่ะ ก็ลุงหมอกำลังเช็ดแผลน้องอยู่นี้หนาเด็กน้อย ผมหัวเราะก่อนจะเล่าต่อ
“ราชามีความสุขมากเวลามีเทวดาตัวน้อยอยู่ข้างๆ ชีวิตนี้เค้าสาบานว่าจะลักพาเทวดาตัวน้อยให้อยู่ในเพียงอ้อมอกของตัวเอง และดูแลเอาไว้ตลอดกาล น้องครีมคิดว่าราชาเห็นแก่ตัวไหมครับ ?”
“ไม่ครับ เพราะถ้าเทวดาไม่มีความสุข … เทวดาตัวน้อยคงไปจากราชวังตั้งนานแล้ว” น้องพูดอย่างไร้เดียงสาและยิ้มให้ผมก่อนจะซุกหน้าลงอกแกร่งอย่างออดอ้อน ผมยิ้มเมื่อมองเห็นลุงหมอกำลังพันผ้าให้น้องใกล้เสร็จ
“เก่งมากเด็กน้อย ไม่เจ็บเลยเนอะ”
“มันไม่เจ็บถ้ามีพี่คิงอยู่เล่านิทานให้น้องครีมฟังทุกครั้ง” ว๊า อย่างน้องราชาแย่น่ะสิ ฮึฮึ
“ได้ทั้งนั้นเลยเด็กน้อย” ผมว่าและส่งยิ้มให้ลุงหมอที่ทำแผลเสร็จ
“อย่าให้โดนน้ำนะเจ้าคิงหลานครีมเดี๋ยวจะอักเสบ และลุงหมอจะมาทำให้ทุกวันเนอะ”
“ทุกวันเลยหรอครับ” น้องครีมเหงื่อตก ผมหัวเราะชอบใจก่อนจะกระซิบข้างหูน้องเบาๆ
“พี่คิงรักน้องครีมนะ” น้องหันมามองผมจังหวะนั้นริฝีปากน้อยๆไม่ทันระวังจุ๊บเข้าปากผมพอดิบพอดี ผมหัวเราะชอบใจในขณะที่น้องอายม้วนต้วน หึหึ ไม่หื่นนะบอกเลยยยยยยยย
==============================
หงุงหงิงง๊องแง๊ง น่าร๊ากกกกกกกก
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
ฝากเพจจ้า จุ๊บๆ
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326370 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก