หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END

[Inwoสูs]

 

[BlueCherries]

กร๊ากกกกกกก ตกลงคู่นี้สลับข้างกันได้ใช่ไหมคะเนี่ย มีเจอแบบนี้ไม่เยอะ ช้อบชอบบบบบบบ 

[Noo_Patchy]

 

[Min*Jee]

สรุปคู่นี้สลับกัน
ไม่ใช่ละ พี่ราชยอมครั้งนี้ครั้งเดียวนะเฮ้ยยยยย
เสียหมดๆ

[HanATarO]

ไม่นึกว่าคู่นี้เค้าจะผลัดกันนะ 5555

[ohho99]

ปิงราช ราชปิง เป็นคู่รักที่เถื่อนมาก มีสลับกันด้วย
แต่ก็มีมุมมุ้งมิ้งกันสองคน น่ารักแบบดิบๆ ชอบค่ะ
รออ่านคู่พี่มิ่ง กับคู่บิวด้วยค่ะ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[black sakura]

อ้ากกกกกเค้าผลัดกันอ่ะ

[Dee^daY]

คนนึงเก่ง อีกคนไม่เคย ..

[route rover]

ขำคู่นี้

[pa_pa]

{special 3 M&PH }

-มิ่ง-





   “น้องเพชรอยากไปเที่ยวไหนไหม”


   “ไม่ครับ เพชรอยากอยู่บ้าน”


   “แล้วอยากกินอะไรไหมเดี๋ยวพี่แว้นไปซื้อมาให้”


   “เพชรอิ่มแล้ว”


   “แล้วเพชรอยากทำไรนอกจาก… เอ่อ แบบนี้ไหม”


ผมสะดุ้งเมื่อน้องเพชรชายตาคมกริบมามองหน้าผมนิ่ง ในมือวางเข็มเล่มใหญ่ที่ร้อยพวงมาลัยค้างอยู่ลงบนพานใส่ดอกไม้ คะ คือว่า ผมแค่อยากให้น้องทำอย่างอื่นบ้าง ผมเห็นน้องเพชรนั่งร้อยพวงมาลัยมาทั้งหลายชั่วโมงแล้ว จริงอยู่ที่มีเป็นภาพที่งดงามจนทำให้ผมหลงใหลและมีแรงบันดาลใจนานับในการสร้างผลงานชิ้นเอกตามภาษาผม แต่ … น้องไม่สนใจผมเลย กระซิก เราเป็นแฟนกันน๊า T^T


   “พี่มิ่งต้องการอะไร สอนผมเสร็จแล้วเมื่อไหร่จะกลับบ้าน”


   “หือออออออ ทำไมพูดกับพี่แบบนี้ล่ะ กระซิก T^T” ผมตีหน้าเศร้าเอาหัวถูไถกับแขนผอมบางของน้องเพชร ฮือออออออ ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะ


   “พรุ่งนี้วันพระใหญ่ คุณแม่คุณพ่อน้องครีมพี่คิงจะไปวัดกัน” น้องเพชรพูดออกมาเสียเบาหวิว ผมรู้สิทำไมจะไม่รู้ น้องรักครอบครัวนี้ขนาดไหน


   “น้องเพชรก็ไปด้วย ทำไมไม่รวมตัวเองไปด้วยล่ะ” ผมว่า และเงยหน้ามองหน้าซีกซ้ายของน้องที่จับจ้องอยู่กับการร้อยพวงมาลัยอย่างตั้งใจต่อ รอยยิ้มน้อยๆเหยียดยิ้มหน่อยๆ รูปหน้าสวยนั้นทำผมทั้งสงสารและหลงใหล


   “ผมรู้ว่าที่นี้เป็นแค่ที่พักพิงชั่วคราว”


   “เอ๋ เด็กขี้เหวี่ยงของพี่ยังไม่หยุดคิดแบบนี้อีกหรือไง พี่ไปฟ้องคุณป้าดีกว่า”


   “อย่าเอ็ดไปนะครับ”


   “งั้นขอจุ๊บแก้มหนึ่งที”


   “ฝันไปเถอะ”


น้องเพชรเอามือยันหน้าผมและยกพานดอกไม้ขยับไปให้ห่างจากผมอีกศอกใหญ่ๆ ทิ้งให้ผมเจ็บคางแปรบๆ ดันขนาดนี้หยอกๆใช่ไหมล่ะเด็กขี้เหวี่ยงของพี่ ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาไม่มีใคร อ๊า แอร์บ้านนี้เย็นสบายจริงๆ ไอ้มิ่งสุดหล่ออย่างผมก็ไม่ได้นอนมา 3 วันติดล่ะ ให้ตายสิ งานใกล้ไฟนอลนี้มันโคตรเยอะฉิบหาย ไม่มีสอบแต่ความบรรลัยนี้เกินร้อยจริงๆ ยิ่งผมรีบเคลียงานเพื่อมาหาเพชรด้วยแล้ว ทุกอย่างมันคูณ 2 ไปหมด แต่ผมก็เต็มใจนะ


   “กลับบ้านไปเลย” ผมลืมตามองน้องเพชรที่นั่งพับเพียบก้มลงมามองผมด้วยหน้าตาบึ้งตึง


   “ทำไมชอบไล่พี่นัก เด็กดำ”


   “มานอนแบบนี้มันไม่ดี” หน้างี้นิ่วคิ้วนี้ขมวด แบบไหนที่เรียกว่าไม่ดีล่ะครับ หึหึ วันนี้คุณป้าไปวัดกับป้าลิน คุณลุงไม่อยู่ไปทำงาน ไอ้คิงกับน้องครีมอยู่คอนโดพรุ่งนี้ถึงจะกลับ ผมอยู่เป็นเพื่อนน้องแบบนี้ไม่ดีตรงไหน


   “แบบไหนไม่ดีครับ แบบนี้รึเปล่า”



ผมแกล้งมึนยกหัวขึ้นไปนอนบนตักน้องและกอดหมับเกาะไว้อย่างแน่นหนาต่อให้น้องจะหนีไปไหน ก็สลัดผมไม่หลุดหรอก คิกๆ อย่าดัดหัวพี่มิ่งสิ ตัวห๊อมหอม ใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มอะไร อยากอยู่ตรงนี้นานๆ แต่ผอมไปหน่อยนะ เดี๋ยวจะขุนให้มีเนื้อมากกว่านี้ หมาป่าจะได้งาบได้เต็มคำ อิอิ


   “พี่มิ่งง่วงมากเหรอครับ”


   “ฮื่อ” ผมขานรับตาจะปิดอยู่แล้ว ขอหนุนตักหน่อยน๊าเด็กขี้เหวี่ยง


   “ง่วงก็ไปนอนดีๆครับ”


   “ไม่เอา”


   “ทำไมดื้อจัง ให้กลับไปนอนที่บ้านก็ไม่เอา โน้นก็ไม่เอานี้ก็ไม่เอา น้องครีมยังโตกว่าพี่มิ่งอีก”



   “หือ …” ผมว่าแล้วหลับตาลง เข้าไปในความฝันที่ยุ่งเหยิงเพียงลำพัง มันก็เหมือนวิ่งเข้ามาอาบน้ำในห้องน้ำคนเดียวนั้นแหละ แต่ผมกลับอบอุ่น … อยู่แบบนี้แหละดีแล้ว ผมเชื่อในความรู้สึกแรกของผมเสมอ



-เพชร-



   ผมลูบผมแข็งกระด่างของพี่มิ่งที่เหมือนไม่ได้สระผมมานาน จะเป็นฤษีหรือยังไง ผมเห็นติสๆแบบนี้มีเยอะมากที่ทำตัวสกปรก แต่ความจริงพี่มิ่งเคยบอกว่าพวกเค้าไม่ได้ตั้งใจสกปรกซกมกหรอก แต่เพราะไม่มีเวลา งานเยอะเลยขี้เกียจ อย่างผู้ชายคนนี้แค่ระดับไม่ชอบสระผม เมื่อวันก่อนมาขอผมไว้ผมยาว ผมเลยเอาเก้าอี้มาตั้งแต่เล็มผมจนสั้นเหมือนเดิม  ผู้ชายผมยาวไม่เท่นะ สำหรับผม มีแค่น้องครีมที่ผมยาวแล้วน่ารัก สำหรับพี่มิ่ง ผมสั้นแบบนี้แหละดีแล้ว


   บางทีผมก็อิจฉาพี่มิ่งนะ ที่เหมือนมีความสุขอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเจอกับสถานการณ์แบบไหนลอยยิ้มจากใบหน้าที่ดูไร้เดียงสามีหนวดของเค้า น่ารักดี …


   “พี่มิ่ง”


   “… คร่อกกกกกฟี้” แปปเดียวเอง กรนซะแล้ว เฮ้อ ผมยิ้มก่อนจะเอื้อมตัวไปหยิบพานดอกไม้มานั่งร้อยต่อ พรุ่งนี้วันพระใหญ่ คุณแม่บอกว่า ทำดอกไม้ถวายพระชาติหน้าเกิดมาจะสุขสบาย ชาตินี้ผมไม่มีบุญแล้ว ชาติหน้าแล้วกัน


   “น้องเพชร” ผมแอบสะดุ้งหน่อยๆอยู่ๆพี่มิ่งก็เรียกผมแอบก้มลงไปมองเด็กชายมิ่งที่นอนหลับอุดตุอยู่ “อย่าคิดมากน้า แจ๊บๆๆ”


ละ เมอ … หึหึ เป็นผู้ชายที่ไม่มีมาดจริงๆ


   ผมยิ้มก่อนจะค่อยๆร้อยมาลัยต่อไป บนตักก็มีหมีตัวยักที่นอนเหมือนเด็กน้อยอยู่ไม่ห่าง อีก 3 ชั่วโมงกว่าทุกคนจะกลับมา และยังมีเวลาเตรียมอาหารเย็นอีกถ่มเถ พักสักหน่อยเถอะนะพี่มิ่ง ไม่ได้นอนจนขอบตาดำหมดและ อย่าน้อยไม่มีมาดก็ดูแลตัวเองสักหน่อยเถอะ




.




.
.




   “ฮื่อ กี่โมงแล้วครับ” ผ่านไปสองชั่วโมง พี่มิ่งสะดุ้งหัวฟูเงยขึ้นมามองผมที่กำลังขยับขาตัวเองให้หายแหนบกิน หัวหนักไปนะบางที ผมแกล้งมุ่ยหน้านวดขาตัวเอง พี่มิ่งหน้าเสียทันที ฮึฮึ


“ปวดมากเลยเหรอครับ ไหนพี่นวดให้นะ” พี่มิ่งดึงขาผมไปวางบนตักทันที อะไรจะขนาดนั้นแค่ผมขาชาเอง หึหึ เหมือนหมีตัวยักตื่นตูมเลยนะ


“พี่ขอโทษนะ ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ”


“ทำอย่างกับว่าผมปลุกแล้วจะตื่น”


“… งะ งั้น เดี๋ยวน้องเพชรหายปวดแล้ว พี่กลับเลยแล้วกัน น้องเพชรจะได้ไม่รำคาญพี่แบบนี้” พี่มิ่งก้มหน้าทำท่าทางน้อยอกน้อยใจ โธ่ น้ำตาจระเข้อีกแล้ว พี่มิ่ง ผมรู้ทันหรอก พี่ก็ไม่ใช่คนดูยากอะไรสักหน่อย หึหึ


“นวดแรงอีกหน่อย ผมปวดจะตายแล้ว”



“ครับ” พี่มิ่งทำเจียมเจี้ยมนวดผมแรงขึ้นอีกหน่อย



ขาผมค่อยๆดีขึ้น จะว่าไป ผมก็ไม่เคยให้ใครนอนตักมาก่อนเลยนะ พอมีหมีตัวยักษ์มานอน ผมก็ไม่รู้สึกเมื่อยสักนิดกลับอบอุ่นและมีความสำคัญขึ้นซะอีก แต่พอลุกไปเท่านั้นแหละ รู้เรื่องเลย


“ดีขึ้นไหมครับเด็กดำ”


“หมีควาย”


“หึหึ หมีก็หมีของเด็กดำนะ”


“พอเลย ไหนเมื่อกี้ยังเศร้าอยู่เลย เลิกเล่นบทดราม่าแล้วเหรอ”


“ก็เด็กไม่ง้อ”


“ดีแล้ว ปะ ผมหายแล้วไปทำกับข้าวกัน คุณแม่คุณพ่อป้าลินกลับมาจะได้ทานกันเลย”


“ได้เลยครับว่าพี่หล่อน่ารักแล้ว ฝีมือทำอาหารนี้ อย่างงี้เลยนะครับ” นิ้วโป้งเท่าตัวเต่าเกือบโดนหน้าผม ผมหลุดขำมาหน่อยๆ ก่อนจะยื่นมือให้พี่มิ่งที่ยืนขึ้นไปยิ้มฟันขาวแล้วเรียบร้อย พี่มิ่งยิ้มล่าก่อนจะก้มลงมารวบผมขึ้นไปอุ้มในท่าเจ้าหญิงซะอย่างงั้น



“พี่มิ่ง ปล่อยผม ไม่เอาแบบนี้ เดี๋ยวมีคนเห็น”


“ก็เพชรปวดขานี้”  ไม่พูดเปล่ายังก้มหน้ามาจมูกแทบชนหน้าผากผม เจ้าเล่ห์นักนะ



“อย่าเล่นแบบนี้ เพชรโกรธนะ”


“คร้าบ”


พี่มิ่งขานรับอย่างอารมณ์ดีก่อนจะปล่อยผมให้ยืนบนพื้นเอง ถึงขาจะชาๆอยู่หน่อยๆ แต่ก็พยุงตัวเองอยู่ได้ไม่ยากเย็น พี่มิ่งบ้าเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ผมกระเผกๆเดินมาที่ครัวหันไปทำตาขวางใส่เสียงหัวเราะของคนบ้าที่เดินตามหลังมาเป็นระยะๆ ว่าจะทำซุปอร่อยๆให้กินแก้ง่วง ไม่ทำให้แล้ว งอน


“โอ้! งอนพี่เหรอออออออออออออออ”


   “ไม่ต้องมายุ่ง เอ้! เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นพี่มิ่ง!!!” ผมตวาดเสียงเพราะพี่มิ่งนั้นแหละกอดผมจากด้านหลังทำไม เราไม่ได้อยู่กันสองคนนะ พี่ๆแม่บ้านก็เดินไปเดินมาอยู่นั้นอ่ะ


   “โอ้ย ไม่ต้องสนใจพวกพี่หรอกค่ะ พี่ชอบ” พี่บัวพูดเสร็จก็หัวเราะคิกคักเดินผ่านไป แง๊ม กัดแขนให้ขาดสักทีดีไหมเนี้ย ผมหันไปค้อนพี่มิ่งวงใหญ่ แต่เจ้าตัวยักษ์กลับยักคิ้วยิ้มหวานให้ผมอีก ฮึ จะฟ้องน้องครีม


   “ไหนทำอะไรทานครับวันนี้”   



   “เพชรไม่ทำให้พี่หรอก ให้พี่มิ่งกลับไปกินที่หอตัวเอง หึ!”


   “โอ้ยยยยยย ไม่เหวี่ยงนะครับ ฟอดดดดดดดดดดดดดด” … พะ พี่มิ่ง บ้าบอที่สุด



   ผมก้มหน้างุด ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด ผมไม่เคยโดนหอมโดนกอดแล้วรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน ตอนที่อยู่ตรงนั้นผมเหมือนเป็นขยะที่ใครจะทำอะไรก็ได้ แม้จะกล้ำกลืนฝืนทนแค่ไหนก็ต้องทำ มันมีทั้งความอัดอั้นและเจ็บปวดจนแทบจะอยากฆ่าตัวตายไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ผมก็ทำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำ แต่พวกนั้นบังคับให้ผมมีชีวิตต่อ มันเจ็บปวดมากนะความรู้สึกเวลานั้น ต่อให้ทั้งชีวิต ผมก็ไม่มีทางลืมได้ … มันคือฝันร้ายที่เวลานี้ผมตื่นแล้วแต่ยังตราตรึงไม่เสื่อมคลาย แย่นะ ทั้งๆที่ใครต่างอยากให้ผมลืม ผมก็ทำได้แค่แสร้งทำ …


   “น้องเพชร … ร้องไห้ทำไมครับ” มือแกร่งพลิกตัวผมไปชนที่อกแกร่งและซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน … ไม่เคยเลย ผมไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นแบบนี้ ฮึก ไม่เคยเลย


   “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องน๊า ” อ้อมแขนใหญ่รวบผมเข้าไปกอดไว้แนบอก ผมไม่ได้หายร้องเหมือนที่คิดไว้แต่กลับร้องหนักขึ้น นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ร้องไห้ทั้งรอยยิ้มแบบนี้


   “เด็กดำขี้แย ว๊ายๆ เด็กดำขี้แย อิอิ ขี้แยจริงๆ”


   “พี่มิ่ง!!!” นี้แหนะ ทุบเลย แกล้งดีนัก คำก็ดำสองคำก็ดำ ดำแล้วมายุ่งกับเค้าทำไมล่ะ ฮึ!


   “หึหึ แต่น่ารักนะ รักนะครับ ไม่งอแงนะ ” รอยยิ้มน่ารักนั้นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาด้วยแทบจะไม่รู้ตัว


   “เอ๊าล่ะ เดี๋ยววันนี้พี่โชว์ฝีมือเองดีกว่าว่าแต่ญาติผู้ใหญ่บ้านนี้ชอบทานอะไรครับ”


   “ไม่บอกหรอก”


   “ว๊า แบบนี้ก็แย่นะสิ”


   “แย่อะไรของพี่”


   “ก็ไม่ได้เอาใจ พ่อตาแม่ยายยังไงล่ะ”



   “แบร่” ผมแลบลิ้นใส่พี่มิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ลูบหน้าลูบตาตัวเองที่เขลอะไปด้วยคราบน้ำตา บางทีผมก็รู้สึกดีนะที่เวลาผมงอแง เวลาผมยิ้ม เวลาผมคิดมาก เวลาผมมีความสุข ก็มีหมีตัวยักษ์หน้าตาระรื่นอยู่ข้างๆแบบนี้ …



อย่าทิ้งผมไปไวนักนะครับ ก่อนจะไป บอกผมล่วงหน้าสัก 3 เดือนนะ …


   “เพชร”


   “หืออ่ะ …” จมูกผมชนกับจมูกพี่มิ่งที่รออยู่แล้ว ตาเราผสานกันท่ามกลางกลิ่นเครื่องเทศที่ผมถือไว้ในมือ


   “ต่อไปนี้ ไม่ต้องคิดมากอีกแล้วนะเด็กดี…” ผมพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหลับตาลงรอรับสัมผัสอ่อนหวานนุ่มนิ่มของพี่มิ่งเจ้าหมีตัวใหญ่


   “อ้าวตามิ่งยังอยู่อีกหรอลูก มาม๊ะ มาช่วยป้าถือของหน่อย” ผมดีดพี่มิ่งจนเค้าเซไปอีกทาง และรีบเดินก้มหน้าออกมาหาคุณแม่และป้าลินที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับพี่บัวในมือถือถุงใบใหญ่หลายใบเต็มไปหมด


   “เป็นอะไรลูกหน้าแดงเชียว” คุณแม่ลูบแก้มผมอย่างเอ็นดู ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะยกมือไหว้ เกือบลืมสวัสดีคุณแม่กับป้าลินแล้วนะเพราะพี่มิ่งเลยเล่นอะไรก็ไม่รู้


   “งั้นเดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ผมพยักหน้าก่อนที่คุณแม่และป้าลินจะเดินออกไป ยังไม่ทันที่คุณแม่จะคล้อยหลัง
ไปดี พี่มิ่งก็เข้ามาประกบตัวผมและหอมเข้าที่โหนกแก้มผมฟ๊อดใหญ่ คะ คะ คนบ้า …


   “มัดจำนะครับ”


   “ถ้าพี่ทำแบบนี้อีก เพชรจะไม่ให้พี่หอมแล้วนะ” ผมว่าน้ำเสียงเด็ดขาดและหยิบเอาเป็ดย่างตัวใหญ่ออกมาจากถุงเดินไปที่เคาเตอร์ไม่สนใจเจ้าหมีตัวใหญ่ที่ยืนคอตกอยู่ที่เดิน


หึ … ผมไม่ฟ้องคุณแม่ก็ดีแค่ไหนแล้ว คนบ้ากาม แบร่ !






===========================

หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มากกกกกก

ติดงานค่ะ ไปส่งพื้นที่ทำสารคดีเชิงข่าวต่างจังหวัดมา

กลับมาก็ไข้ขึ้นไม่สบายอีก ฮ่าๆๆๆ ชีวิตดี๊ดี

เจอกันตอนหน้าค่ะ น้องครีมมาน่ารักตามปกตินะค่ะ

ฝากเพจค่า

ห้องเก็บนิยาย pa_pa

 

[jay10-8]

 
                                                                     

[Min*Jee]

น้องเพชรเปิดใจเยอะขึ้นนะคะ
ดีแล้วๆ รอตอนต่อไปปปป

[darling]

มิ่งหมียักษ์ยังน่ารักกับน้องเพชรเหมือนเดิม 

[iceman555]

คิดถึงมากเลยยหายไปนาน. น้องเพชรอย่าคิดมากนะ ทุกคนรักและเอ็นดูน้องเพชรนะ

[HanATarO]

คู่นี้เค้าน่ารักแฮะ

น้องเพชร ต่อไปนี้มี พี่มิ่ง ดูแล แล้วนะจากนี้ต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาหานะ น้องเพชร

 

[ormn]

 

[pa_pa]

{CH 51 กระต่ายครีมน่ารัก }

{K} ♨




   “พี่คิงงงงงงงงงงงงงงงง น้องครีมอยากขึ้นสวนสัตว์ อิอิ พาน้องครีมไปหน่อยจิ” เอาแล้วเสียงง๊องแง๊ง จ๊องแจ๊งมาอีกแล้ว
ไม่พอเอาหัวมาถูไถกับแขนผมเหมือนลูกแมวน้อย เอ๊อะ! การบงการบ้านไม่ต้องทำแม่งล่ะ ผมถอดแว่นตา และหันไปโอบเอวน้องมานั่งตัด ลูบผมที่เริ่มยาวบะบ่าสีดำเงางามของน้อง เอานิ้วจิ้มแก้มป่องๆน้องยิ้มละลายใจจนผมแทบจะจับฟัดให้รู้แล้วรู้รอด


   “ถ้าไปแล้วน้องครีมหลงขึ้นมาจะทำยังไง” ผมแกล้งเย้าน้อง ทั้งๆที่รู้ว่าสวนสัตว์แค่นั้นจะไปหลงได้ยังไง ฮ่าๆๆๆ


   “ไม่หลงๆ น้องครีมจะจับมือพี่คิงแบบนี้ไว้ตลอด” ไอ้เด็กขยันอ้อนชูมือตัวเองที่กำผมมือไว้แน่น ถึงจะได้แค่ครึ่งมือ แต่รอยยิ้มกับตายี๋นั้น ผมก็รู้ทันทีว่าน้องมีความสุข


นั้นแหละที่ผมต้องการ นั้นแหละคือกำลังของไอ้คิง น้องครีมสอนบทเรียนให้ชีวิตผมมากมาย ทั้งความอดทนอดกลั้น การเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องดูแลใครสักคน สอนให้ผมรัก ในแบบที่ไม่ฉาบฉวยเหมือนทุกครั้งที่ผมเคย รักหลอกๆกับผู้หญิงมาเกือบครึ่งชีวิต


“เอาไว้ให้พี่เคลียงานเสร็จก่อนนะ พี่จะพาไป”


“สัญญาน๊า ครีมอยากไปเที่ยวกับพี่คิง พักนี้พี่คิงดูเครียดมากเลย” น้องเอามือน้อยๆลูบแก้มผมอย่างเป็นห่วง โว้ย ใครมาขโมยน้องไปจากอกผมผมจะไปเผาบ้านมันจริงๆนะพูดเลย ทั้งรักทั้งหลงจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วกูอ่ะ ฮ่าๆๆ


“หึหึ งานเยอะครับ เฮ้อ ” ผมซบลงหน้าอกน้อยๆของน้องกระชับกอดเข้ามาอีก กอดกันๆๆๆ



 “งั้นผมไปเอาบะหมี่ในตู้เย็นมาอุ่นให้น๊า ทำงานดึกๆพี่คิงจะได้ไม่หิว” แล้วน้องก็ลงจากตักผมวิ่งหายเข้าไปในครัว



ทิ้งให้ผมมองตามอย่างยิ้มๆและก้มลงมาทำงานโปรเจคที่ค้างอยู่ งานต้องส่งอีกสามวันข้างหน้า แม่งโคตรบันทอนความรู้อันน้อยนิดของกูมาก สภาพไอ้บิวกับไอ้ราชก็ไม่แตกต่าง ป่านนี้มันคงอ้อนเมียให้เอาใจมันอยู่นั้นแหละ แต่ล่ะตัว =_=”


“ได้แย้ววววววววว หม่ำๆน้องครีมป้อน อิอิ น้องครีมป้อนน๊า อ่ะ!”


โครม! เคล้ง!!!


“น้องครีม!!!!” หน้าจอโน๊ตบุ๊กผมดับวูบแต่ผมไม่สนใจผมทุกอย่างวิ่งไปหาไอ้เด็กน้อยที่สะดุดสายปั๊กโน๊ตบุ๊กของผมล้ม


ชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆคว่ำลงน้ำนองพื้น แต่โชคดีที่น้องไม่เป็นอะไรมาก น้องครีมนั่งพับเพียบก้นจ้ำเบ้าทำท่าจะร้องไห้ เงยหน้ามองผมและเบะปาก ผมรีบอุ้มน้องเข้าไปในห้องน้ำทันทีเพราะตัวน้องมีแต่น้ำก๋วยเตี๋ยว


“ฮึก ครีมไม่ได้ตั้งใจ” ทันทีที่วางน้องลงบนอ่าง เจ้าตัวแสบก็ก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่กล้าสบตาผมแม้แต่นิดเดียว


   “ครับไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องนะ”


ผมยิ้มลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะกระซิบบอกให้น้องอาบน้ำใหม่ซะก่อนที่ตัวเองจะออกมาเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ให้น้องครีม เอ๋ … หึหึ วันนี้ให้น้องใส่กาฟิวส์ดีกว่า มุ้งมิ้ง จุ๊งจิ๊ง น่าร๊าก ฮ่าๆๆๆๆ เรื่องงาน มันไม่หายเยอะหรอก ผมเซฟตลอดนั้นแหละ หึหึ คอยดูเดี๋ยวมีเด็กแก้มแดงตาแดงมานั่งออดอ้อนผมแน่นอน


   “พี่วางชุดไว้ตรงนี้นะ” ผมวางเสื้อผ้าไว้หน้าห้องน้ำ ที่มีเสียงน้ำออกมาจากด้านใน


และเดินเก็บกวาดพื้นให้เรียบร้อย แหมเจ้าอร่อยซะด้วย พอทำความสะอาดเสร็จไอ้คิงก็ต้องยอมรับชะตากรรมเปิดโน๊ตบุ๊กเปิดเครื่องทำงานต่อ อ่า หายไปสองบรรทัด หึหึ


“พี่คิง …” ผมเงยหน้ามองน้องที่เดินออกมาจากห้องน้ำตัวแห้งสนิทในชุดแมวอ้วนสีเหลือง แก้มปรั่งแดงไปทั้งหน้า ตางี้แดงไปหมด ดูท่าเมื่อกี้อาบน้ำไปร้องไห้ไปใช่ไหมล่ะไอ้ตัวเล็ก น้องไม่กล้าสบตาผม ก้มหน้ามือไม้พันกันเหมือนไม่รู้จะทำอะไร


“มานี้มาเด็กซุ่มซ่าม” น้องครีมกัดปากน่ารัก ก่อนจะค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผม ผมปิดหน้าจอคอมลงก่อนจะหันไปมองน้องแบบตรงๆ เฮ้อ เจ้ากระต่ายตัวน้อยจอมคิดมาก


“เป็นอะไรคร้าบ” ผมถามและเชยคางมนขึ้นให้สบตาของผม ตาหวานหยาดของน้องมันช่างเซ็กซี่ซะเหลือเกินนะ เดี๋ยวปั๊ดจับฟัดซะให้หายหมั่นเขี้ยว


“น้องครีมขอโทษ”


“หึหึ ชดใช้ยังไงดีครับที่รัก” ไอ้หมาป่าคิงซุกแก้มน้อยออดอ้อนกระต่ายน้อยหยอกล้อหวังจะแดก ฮ่าๆๆๆๆๆ เหี้ยมจริงๆ


“น้องครีม ฮึก น้องครีมช่วยทำ ฮึก น้องครีมไม่มีเงิน ไม่รู้จะชดใช้ยังไง” ตาแดงๆเงยมองผมซะผมใจอ่อนฮวบ จากเดิมที่คิดจะรวบหัวรวบหางหายไปอีกครั้ง ไอ้คิงใจป๊อด ฮ่าๆๆๆๆๆ 


“ร้องทำไมครับ งานพี่หายแค่ 2 บรรทัด”


ผมพูดความจริงก่อนจะกดจมูกหอมหัวเหม่งน้อยๆของกระต่ายขี้แย น้องเกาะชายเสื้อผมแน่น ก่อนจะเอาหัวมาถูๆแขนผมและกระเถิบเข้ามากอดเอวผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนเด็กน้อยกอดตุ๊กตาตัวโปรด หึหึ น่ารัก บรรลุนิติภาวะสักทีสิ พี่จะได้ขยำเราสักที


จมูกน้อยๆเชิดขึ้นมองผม สลับกับจ้องโน๊ตบุ๊กที่ผมปิดลงมาเอาใจโอบกอดเด็กน้อยเอาไว้แนบกายกันอากาศของเครื่องปรับอากาศที่เปิดซะเต็มที่ ไอ้คิงชอบที่เย็นๆครับ มันทำให้กูสงบคิดอะไรออก ที่สำคัญ ไม่ร้อนด้วย ต่างจากน้องครีมที่ขี้หนาว แต่พอผมบอกให้ปรับลงก็ไม่เอา ชุดนอนของน้องเลยมิดชิดน่ารักแบบนี้แหละ


   “ตัวเล็ก ไปนอนก่อนนะครับ ดึกแล้ว พรุ่งนี้น้องไปเรียนแต่เช้านะครับ”


   “งือ น้องครีมอยากอยู่กับพี่คิง” กระต่ายน้อยทำความผิดเลยต้องเอาใจยกใหญ่ว่างั้นเถอะ หึหึ


   “หึหึ ไม่ดื้อนะ ไปนอนนะครับ เดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จแล้วตามไป”


   “ก็ได้ … แต่วันนี้น้องครีมนอนห้องใหญ่นะ” เอ๊า เด็กมันยั่วซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆ แต่เรื่องยั่วน้องครีมชอบเป็นโดยไม่รู้ตัว ส่วนมากจะมาจากการอยากเอาใจผมซะมากกว่า ดูทำหน้าเข้าสิ เหมือนกับว่าผมจะใจร้ายพอที่จะไม่ให้เข้าไปนอนในห้องอย่างงั้นแหละ


   “ไปนอนตีพุงได้เลยครับ หึหึ” ผมกระซิบข้างหู


จนน้องต้องย่นคอและหัวเราะคิกคักตีผมเบาๆอย่างเขินๆ  น้องกระโดดหอมแก้มผมก่อนจะวิ่งดุ๊กๆขึ้นไปชั้น 2 ผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ถอนหายใจวูบใหญ่และหันมาสนใจงานตรงหน้าตาต่อ ฮึบ ผ่านงานนี้ไปจะพาเด็กไปโยนบ่อไอ้เข้ หึหึ


.
.
.


   “คิกๆ น้องครีมขอเดินเอง” ผมวางน้องครีมลงบนพื้นก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเป็นกระต่ายหลงโผล่งไปยืนหน้าตัวคอสเพลมิกกี้เม้าส์ถือลูกโป่งหลากสีตาแป๋วยิ้มหวานให้เจ้านั้น


   หลังจากมรสุมงานท่วมหัว ผมก็ทำตามสัญญาโดยพาน้องครีมมาสวนสัตว์ เจ้าตัวระริกระรี้ตั้งแต่เช้าวิ่งไปวิ่งมาแต่งตัวรอมานั่งเป็นกุมารทองข้างๆเตียงผม แต่ไม่กล้าที่จะปลุกผมเพราะน้องครีมรู้ว่ากว่าผมจะได้นอนก็เกือบเช้า หึหึ เพราะแบบนั้นแหละ ผมถึงได้ทั้งรักทั้งหลง โอ้ย ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพรรณนาความรู้สึก


และดูแต่งตัวเข้าสีความจริงน้องก็แต่งชุดเสื้อยีดกับกางเกงสามส่วนสีดำธรรมดานี้แหละแต่พอใส่หมวกอาลาเล่มีปีกเข้าไปเลยทำให้แอ๊บแบ๊วน่ารักซะเหลือเกิ๊น หมั่นเขี้ยวว้อย!


“น้องครีมขอลูกนึงได้ไหมครับ”


ผมคิ้วกระตุกเมื่อไอ้มิกกี้เม้าส์เสือกอ้าแขนออกเหมือนจะให้น้องเข้าไปกอดแม่ง ดูดู๊ มันทำ น้องครีมก็ซื่อซะเหลือเกินจะวิ่งเข้าไปกอด แต่ผมไวกว่ารีบไปคว้ามือน้องเอาไว้ น้องครีมเลยหันมามองผมแบบงงๆ ผมเลยส่งสายตาอำมหิตใส่ไอ้มิกกี้เม้าส์นรก มันรีบหยิบลูกโป่งส่งให้ทันทีสองรูป ผมยื่นมือไปหยิบยื่นให้น้องครีมที่รับไปอย่างงงๆ


ก่อนจะพาน้องครีมเดินเข้ามาด้านใน วันนี้เป็นวันเสาร์คนเลยเยอะนิดหน่อย ผมเลยจับมือน้องเอาไว้ตลอด ถึงรู้ว่าน้องคงหลงไปไหนไกลไม่ได้ แต่ไอ้คิงก็ไม่เสี่ยงอยู่ดีนั้นแหละ


“พี่คิง น้องครีมอยากดูลิง”


“นี้ไง ลิงน้อย” ผมย่อตัวลงไปจับปีกหมวกของน้องขยับไปมา น้องครีมบุ้ยแกใส่ผม และเดินงอนนำหน้าผมไป แต่มือเราสองคนก็ไม่ปล่อยออกจากกัน


ผมพาน้องไปจนทั่วน้องดูตื่นเต้นไม่ว่าจะพาไปดูตัวอะไรก็ตาม ยิ่งหมีหมาที่ยืนมองน้องอย่างสงสัยกับฮิบโบที่ตัวใหญ่น้องยิ่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปกันใหญ่ หึหึ แต่ผมว่าไม่ว่าจะตัวอะไรมาจากไหนก็น่ารักไม่เท่าน้องครีมหร๊อก เชื่อหัวไอ้คิงสิ


“น้องครีมเมื่อยแล้ว หิวด้วย”


“งั้นกลับกันเลยนะ เดี๋ยวพี่พาไปกินสุกกี้เอาไหมครับ”


“น้องครีมอยากเดินอีกรอบ พี่มะลิน่ารัก” น้องหมายถึงฮิปโปที่ชื่อมะลิน่ะครับ ผมยิ้มก่อนจะนั่งยองๆเอาชิทชู่มาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาที่แก้มแดงๆจากพิษแดด


“วันหลังพี่พามาอีกนะครับ วันนี้น้องครีมเหนื่อยแล้วนะ”


“ก็ได้ … น้องครีมจะซื้อของไปทำเค้กให้คุณพ่อคุณแม่ทานด้วยได้ไหมครับ”


“หึหึ ครับ เด็กน้อย” พอรับปากเสร็จ ผมก็พาน้องครีมมาขึ้นรถ


เปิดแอร์เย็นฉ่ำให้เด็กน้อยที่หอบแฮกๆเพราะอากาศด้านนอก พอโดดแอร์ไปน้องครีมก็หลับไปอย่างรวดเร็ว พอขับฝ่ารถติดจนถึงห้างใกล้ๆได้ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้น้องครีมที่หลับอยู่ข้างๆจริงจังน่าดูในการนอนหลับ


“ฟู่!”


“ฮืออออ” น้องครีมเอามือมาปิดหูตัวเองที่ผมเป่าลมใส่ไปเมื่อกี้ หึหึ


“น้องครีม สุกกี้ไหมครับ”


“น้องครีมง่วง ฮึก” ผมขมวดคิ้วทันทีที่อยู่ๆน้องครีมก็งอแงซุกตัวหันหน้าหนีผม


“งั้นกลับบ้านเลยเนอะ”


“ไม่เอา น้องครีมจะกินสุกกี้” ผมหัวเราะน้องครีมที่หันมาร้องไห้หน้าดำหน้าแดงใส่ผม ก่อนจะก้มไปหอมหัวเหม่งๆของน้องฟ๊อดใหญ่ๆและเดินไปเปิดประตูอีกข้างอุ้มน้องขึ้นมาในท่าอุ้มเด็กน้อยและพาเดินเข้ามาในห้าง


สำหรับสายตาคนอื่นน้องอาจจะเป็นแค่เด็ก 7-8 ขวบเพราะตัวเล็กน่ารักซะจนมองเผินๆไม่รู้ว่าจะ 16 อยู่แล้ว และผมเองก็ไม่ได้สนใจสังคมอะไรมากนัก ใครจะคิดอะไรก็ปล่อยเค้าไป ผมรักของผมใครจะทำไม แค่ผมมีความสุข น้องครีมมีความสุขแค่นี้ไม่พอหรือไง ถือว่าชดเชยกับสิ่งที่น้องเคยเจอมาในชีวิตก็แล้วกัน


“พี่คิง”  เสียงอู้อี้ของน้องที่ซุกอยู่ที่ซอกคอของผมในขณะที่กำลังเดินหาร้านสุกกี้ชื่อดัง


“หื้อ …”


“น้องครีมขอโทษที่งอแงนะ”


“หึหึ น่ารักออกพี่ชอบ”ผมว่าและเดินเข้าร้านสุกกี้พาเด็กขี้แงมากินให้พุงกลาง ผมวางน้องครีมลงบนเก้าอี้ด้านในก่อนจะพาตัวเองนั่งข้างๆ เจ้าตัวก้มหน้าไม่กล้าสบตาผมที่ยื่นเมนูให้ นอยส์อะไรเนี้ยเจ้าตัวเล็ก


“ถ้าสักวันน้องครีมเจอครอบครัวของน้องครีม … น้องครีมอยู่กับพี่คิงต่อได้ไหม” ผมชะงัก ก่อนจะวางเมนูลงโบกมือให้เด็กเสริฟไปก่อน ก่อนจะวางมือลงบนหัวนุ่มนิ่มของน้องอย่างอ่อนโยน


ผมพยายามจะไม่อารมณ์เสียสิ่งที่น้องพูดออกมา ถึงผมจะไม่ชอบก็ตามที เรื่องนี้ทำไมผมจะไม่เคยคิด ผมคิดอยู่ทุกวันและทุกเวลา คิดว่าผมไม่อยากรู้หรอว่าใครมันช่างใจร้ายพาเด็กคนนี้มาทิ้งได้ลงคอ คิดว่าผมไม่สืบอยู่หรือไง แต่ไม่ว่าจะยังไงดวงใจดวงน้อยของผมจะห่างจากร่างกายไม่ได้เด็ดขาด …


“และถ้าวันนึง น้องครีมเจอครอบครัวที่แท้จริง ….น้องครีมจะทิ้งที่ไหม ?” ตากลมน้อยๆเงยมองผม น้ำตาระรื้นจนผมใจอ่อนลง … และก็ชื้อใจขึ้นเมื่อหัวของน้องส่ายไปมาอย่างแรงจนผมสะบัด


ผมเหยียดยิ้มก่อนจะหอมแก้มแดงๆนั้นไปหนึ่งทีเป็นรางวัล … ดีแล้วน้องครีม … ดีแล้วครับ อย่าไปสนใจใครก็ตามที่ทิ้งน้องเอาไว้ด้านหลัง เพราะพี่พร้อมจะดูแลน้องตราบชั่วชีวิต …


โครกกกกกกกกกกก ครากกกกกก


   ป๊าดดดดดดดดดด นั้นเสียงท้องหรอไอ้เด็กน้อย ฮ่าๆๆๆ ดับอารมณ์ดราม่าได้ดีจริงๆ ผมหัวเราะให้น้องที่ยิ้มอย่างอายๆ ก่อนจะเรียกพนักงานมารับออเดอร์


   “ไว้คืนนี้ น้องครีมนวดให้นะ” ผมอมยิ้มทันทีที่เสียงเล็กๆกระซิบบอกผม … ไอ้คิงมันฟินเวอร์ไปเลย ฮึฮึ





======================

มาน้อย แต่มาทิ้งระเบิดไว้ตูมใหญ่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ

เจอกันตอนหน้าค่ะ 

ฝากเพจน๊า

ห้องเก็บนิยาย pa_pa

 
    

[Min*Jee]

ถ้าพี่คิงจะกินน้องวันนี้ก็ไม่แปลกใจเลยยยย
เด็กอาไร๊ น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาา

[nirun4]

จะเจอครอบครัวเหรอ 

[iceman555]

นวดดดดด อย่างเดียวเหรออออิอิ

[dahlia]

เจอก็เจอสิ อิพี่คิงคงไม่ยอมปล่อยมือน้องครีมแน่ๆ ฟันธง

[route rover]

คงไม่มีมาม่าาหรอกใช่ม้ายย 

[poppycake]

เด็กน้อยจิงๆเรย น้องครีม ^0^
ส่วนพี่คิง ก้อยังคงเปนตาแก่หลงเด็กตล๊อดๆๆ 5555

[HanATarO]

น้องครีม ขี้อ้อนเกินไปแล้วน้า

[Dee^daY]

โครกคราก ..

[nongrak]

คู่เพชร+มิ่ง กับ คิง+น้องครีม น่ารักมาก แต่ชอบน้องครีมทีสุดดดดดดดดด

[CarToonMiZa]

น้องครีมพูดแบบนี้ก็เสร็จพี่คิงสิค๊า
+1และเป็ดจ้า

[kasarus]

กำลังเตรียมใจรับดราม่า เจอโครกครากเข้าไปทีเดียว ผมนี่หงายหลังเลย

ปล."สุกี้" จ้า ไม่ใช่ สุกกี้

[pa_pa]

{CH 52 เชื่อฟังพี่คิง}

K ♨




“Well hey
So much I need to say
Been lonely since the day
The day you went away
So sad but true
For me there's only you
Been crying since the day
The day you went away”



   เอวบาง ร่างน้อย ผมสีดำเงางามระดับบ่าพลิ้วไหวไปตามแรงส่ายหัวน้อยของสุดที่รักของผมตามจังหวะเพลงที่เป็นคลอในห้องครัวของคอนโดผมที่น้องครีมเอาเชือกริบบิ้นสีผ้ามากั้นประตูเอาไว้ไม่ให้ผมเข้าไปรบกวนหรือผมตกใจในเวลาที่น้องทำขนมเพลินๆ ผมเคยฝ่าฝืนไปครั้งนึง งอนตุ๊บป่องไปหลายวันเลย ผมเลยไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งน้อง ไม่ได้กลัวคุณแฟนนะ แค่เกรงใจ


   น้องครีมผมเริ่มยาวขึ้นและตัวเริ่มสูงขึ้นแต่ความเพียวตัวน้อยอรชรน่ารักของน้องก็ไม่เปลี่ยนแปลง น้องครีมกำลังเติบโตและมีความสุข เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าจะวันเกิดครบ 16 ของตัวเองแล้ว น้องกำลังจะได้ขึ้น ม ปลายและดูท่าสิ่งที่ผมหนักใจจะใกล้เข้ามา จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ไม่เด็กช่วงวัยนี้มันแรดจะตายยิ่ง ผู้ชายนี้ คึกคักตื่นเต้นที่ได้เป็นหนุ่ม กลัวจริงๆ กลัวจะมีคนจีบหวานใจของผม … แค่คิดก็หงุดหงิดล่ะ


   “อ่ะ พี่คิงมายืนทำอะไรตรงนี้ น้องครีมตกใจหมด” ผมก้าวออกมาจากหลังประตูทำหน้าอ้อนใส่ที่รัก … ถ้าไม่หันจะมาหยิบมาการีนก็คงไม่เห็นผมที่ยืนแอบมองน้องอยู่ตรงประตูนานสองนาน อยากจะเข้าไปกอดจากด้านหลังและคลอเคลียเสียให้สมใจ แต่ก็ไม่หาญกล้าทำให้น้องครีมโกรธ …


   “น้องครีมจ๋า  ม 4 น้องครีมอยากเรียนที่ไหน”


   “คะ คือ น้อง … พี่คิง น้องครีมจะไม่เรียนแล้ว …” คนตัวขาวเดินมาจับชายเสื้อผ่านริบบิ้นที่แบ่งกั้นเราไว้คนล่ะฝั่งก้มหน้าหลบตาผม ไอ้คิงขมวดคิ้วทันที ทำไมเด็กน้อยที่รักผมถึงมีความคิดแบบนี้ ปัจจุบันไม่ว่าวงการไหนแม่งก็ตีค่าจากใบปริญญาทั้งนั้น … ต้องมีอะไรแน่ๆ


   “ทำไมล่ะครับ ออกมาคุยกับพี่ดีๆดีกว่าเนอะ”


   “ไม่ดุน้องนะ”


   “ครับๆ มาคุยกันด้วยเหตุผลเนอะ” น้องอ้าแขนให้ผมอุ้มอย่างออดอ้อน ผมเหยียดยิ้มก่อนจะออกแรงอุ้มน้องในท่าเด็กน้อย กลิ่นขนมอบใหม่ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ไอ้คิงล่ะอยากจะกินให้หมดทั้งตัว


   “ว่ายังไงครับเด็กน้อย มีอะไรงั้นเหรอ” ผมพาน้องมานั่งที่โซฟา



เจ้าตัวน้อยนั่งคล่อมตักผมซุกลงอกผมไม่ไม่ยอมให้ผมใจแข็ง หึหึ ตั้นแต่เราเจอกัน มีครั้งไหนที่ผมใจร้ายกับน้องด้วยหรือไง แต่ถ้าเห็นไม่สมควร ผมก็คงต้องบังคับกันบ้าง การศึกษาสำคัญ เด็กน้อยต้องได้รับอย่าเท่าเทียมคนอื่น เพื่อตัวของน้องเอง ไม่ได้เพื่อใคร เพื่อนที่เด็กน้อยของผมจะเติบโตได้อย่างอิสระจากสังคมจอมปลอมในอนาคต …


   “คือ น้องครีมเห็นโบรชัวนี้หน้าโรงเรียนครับ” ผมรับกระดาษมาดู ก่อนจะขมวดคิ้วและจ้องมองหน้าเด็กน้อยที่แก้มแดงระรื้นน้ำใสๆกรอกกลิ้งในตาท่าทางจะเครียดหนักเลยนะเนี้ย


   “เค้าบอกว่าจะสอนทำขนม แถมยังรับทำงานอีกด้วย ผมจะได้ทำขนมทั้งวัน ถะ แถมยังได้เงินด้วย ผะ ผมอยากทำงาน ทุกวันนี้ผมใช้เงินพี่คิงมาเยอะแล้ว … น้องครีม อื้อ …”


   ผมไม่รอให้เด็กน้อยพูดจบ ก้มลงไปจูบปากเล็กๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ทุกวันนี้น้องไม่รู้หรือไงว่าผมเต็มใจเลี้ยงดูเค้าแค่ไหนไม่คิงจริงจังและเติบโตไปพร้อมๆกับเด็กที่ผมรัก ผมให้ได้ทุกอย่าง ขอแค่น้องมีความสุขขอแค่น้องอยู่กับผม น้องไม่รู้หรอกว่าผมเปลี่ยนแปลงมากแค่ไหน จากผู้ชายไม่เอาไหนไม่เคยเอาใจหรือดูแลใคร นิสัยเห็นแก่ตัวและไม่เคยเห็นหัวใคร กลายเป็นไอ้คิงคนนี้ที่รักน้องเพียงคนเดียว … คนเดียวจริงๆ


   “อื้อ พะ พี่คิง ฮึก ยะ อย่าครับ พะ พี่คิง”



ไอ้คิงสติขาดกระเจิงเมื่อเนื้อขาวๆตรงต้นคอของน้องน้อยปรากฏอยู่ตรงหน้าผมมือไม้อยู่ไม่นิ่งชอนไชเข้าไปในสาบเสื้อยืดบางสีขาว มือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและหน้าท้องเรียบเนียนลื่นซะยิ่งกว่าใครทั้งสิ้น … ไม่ไหวแล้ว รักเหลือเกิน


   “พี่รักน้องครีมนะ …”  ผมโน้นตัวลงไปจูบจมูกเล็กๆนั้นอย่างรักใคร่น้องปรือตาน้อยๆครางเสียงอ่อนเมื่อมือหยาบกระด้างของผมสะกิด เม็ดบัวน้อยๆอย่างหยอกล้อ …


   “พะ พี่คิง ฮึก พะ น้องรักพี่คิงนะ” เสียงหวานกระซิบข้างหูผมทำให้สติที่ขาดหาย สาบสูญไปทันที ความอดทนอดกลั้นตลอดปีของผมสูญเปล่า … หลงชะมัด ไม่รู้จะสรรหาคำไหนแล้วจริงๆ ทั้งรักทั้งหลง ถ้าน้องคิดจะปลอกลอกผม … ผมคงหมดตัวเป็นแน่ … เมียจ๋า …


   “อ่ะ ยะ อย่าครับครีมอายอย่าถอด อ่ะ พี่คิง มะ มัน … อื้อ” 


กรี๊ก ๆๆๆๆ


   ผมชะงักเมื่อเสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้น … ใครว่ะ!!!!!!! ผมไม่สนใจแต่หักเหสติสตางค์มาที่พุงขาวๆกับเม็ดบัวสีแดงสดตรงหน้า … หึหึ พ่อจะฟั๊ดให้หนำใจเลย


กริ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


   “พะ พี่คิง มีคนมา ฮึก อย่าเลียครับ” น้องสะดุ้งน้อยๆเมื่อผมชโลมลิ้นลงร่องสะดือน้อยๆ มือเล็กกอดหัวผมแน่นเหมือนไขว่คว้าหาตัวช่วย หึหึ น่ารัก ผมไถตัวขึ้นไปหอมแก้มเนียนกระซิบบอกรักข้างหูเด็กไร้เดียงสาที่นอนตัวสั่นเทาอยู่ใต้ร่างผม … เมียจ๋าของพี่คิง


กริ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


   “โว้ย ใครว่ะ รอพี่เดียวนะครับน้องครีม” ผมหอมเหม่งน้อยๆของน้องที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นี้ผมกำลังทำให้น้องร้องไห้งั้นเหรอ … ทำไมน้องถึงไม่มีความสุขล่ะ … ผมพลาดอะไร


   “น้องครีม”


   “ฮึก ครีมไม่เป็นไร พี่ทำเถอะ ครีมไม่เป็นไร”


   “เฮ้อ … ไปอาบน้ำนอนนะครับ” ผมว่าก่อนจะลุกขึ้นจากตัวเด็กน้อย สวมเสื้อที่ถูกตัวเองสะบัดหลุดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ผมกำลังทำให้น้องกลัว ยังไม่ถึงเวลานั้น เรื่องนี้ผมน่าจะรู้ดี หึ


หมับ


   “น้องครีม” ผมขานชื่อน้องเบาๆเมื่อแขนเล็กกอดเกี่ยวผมจากด้านหลัง แก้มนุ่มๆซบลงบนหลังหนาๆของผมมันนุ่มนิ่มผ่านสาบเสื้อผมมาอย่างน่าหลงใหล … เดี๋ยวไอ้คิงก็สติขาดอีกรอบไปทำยังไง



   “ฮึก ทะ ทำต่อได้นะครับ ฮึก มะ มันเป็นสิ่งเดียวที่น้องครีมจะตอบแทนพี่คิงได้ ฮึก ”เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นอีกครั้ง… ใครจะไปกล้าทำดวงใจผมร้องไห้อีกล่ะ แค่นี้ที่รักก็ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว ทางที่ดีตอนนี้ผมอยู่ให้ห่างจากน้องดีกว่า ที่ผมต้องการไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ค่าตอบแทน …


   “พี่รักน้องครีมนะ”


ผมพูดก่อนจะแกะมือเล็กๆออกจากเอวของผมเดินไปที่หน้าประตูที่ไอ้คนกดแม่งกดรัวๆไม่ยอมหยุด จะอะไรกับกูนักหนาแค่ตอนนี้ปัญหากูก็มากพอและมึงไม่รู้หรือไงว่ะ!!!!  ผมชะงักก่อนจะเปิดประตู หันไปมองนั่งครีมที่นั่งเปลือยครึ่งท่อนห่อตัวอยู่ที่โซฟามองมาที่ผมตาแป๋วไอ้น้ำตาเวรตะไลของน้องก็ยังไหลไม่หยุด


   ผมถอนหายใจก่อนจะเดินกลับมาหาน้อง หยิบเสื้อเชิ้ตตัวเล็กมาห่อเด็กน้อยเอาไว้ อุ้มเข้าไปในห้องน้ำ หอมแก้มใสฟอดใหญ่ ปลอบปะโลมจนน้องหายหวาดกลัว และยอมอาบน้ำเองแต่โดยดี น้องครีมถึงจะขี้แยแต่ไม่เคยงอแงให้ผมลำบากใจ
มีแค่ไอ้คิงที่ใจแข็งไม่พอ หึ หายซ่าไปเลยสิกู ไม่กล้าแม้แต่กระดิกตัว ไม่กล้ามีใคร ไม่กล้าบังคับใจน้อง ไม่กล้าทำน้องเสียใจ ปอดแหกฉิบหาย สิ้นลายง่ายๆเรียกว่าไอ้คิงว่าหมาได้ไม่โกรธ ฮ่าๆๆๆๆ


   เอ้อ … กริ๊งเงียบไปแล้วแหะ ผมขมวดคิ้วเดินไปที่ประตู ก่อนจะเปิดออกไปมอง และถึงกับผงะกับภาพตรงหน้า


   “อ๊ายคิงงงงงง ทามมายึงเปิดช้าจริ๊งงงงงงงงง อ้วกกกกกกกกกกกกกกก” อือฮื้อ … เต็มเสื้อกูเลยไอ้ห่าราช!!!!! อ้วกมึงเนี้ย!!!!!!



.
.
.


C ♨




   “ไปเมาที่ไหนไปได้ แต่มาอ้วกใส่กูไอ้ห่าราช ไอ้เวรตะไล ไอ้หน้าแข้งหมาแก่!!!” เสียงพี่คิงง๊องแง๊งๆอยู่ข้างๆหูผมที่กำลังเช็ดเนื้อตัวของพี่ราชที่นอนนิ่งในชุดพี่คิงอยู่โซฟา เป็นไงมาไงไม่รู้พอออกมาจากห้องน้ำผมก็เห็นพี่คิงก่นด่าพี่ราชที่นอนสลบอยู่ที่พื้นหน้าห้องใหญ่โต ส่วนตัวพี่คิงก็มีแต่อ้วนเหม็นเหล้าไปหมด เป็นภาพที่จะขำก็เกรงใจ …


   “หัวเราะอะไรเด็กน้อย” พี่คิงกระซิบข้างหูจนผมขนลุกซู่ย่นคอหนี …


พี่คิงตอนนี้ต่างจากเมื่อกี้มาก เหมือนคนล่ะคน คนนี้ใจดีอ่อนโยนแต่คนเมื่อกี้ … ผมกลัว แต่ถ้าพี่คิงอยากได้อะไรในตัวผม … ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะผมมีวันนี้ได้ก็เพราะพี่คิงคนเดียว พี่คิงเป็นผู้มีพระคุณแถมเป็นคนที่ผมรัก ครั้งหน้า … ผมจะไม่ร้องไห้ให้พี่คิงต้องหม่นหมองใจแบบนี้


    “ปะเปล่าครับ”


   “ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ ไปคุยกับพี่ดีกว่านะ”


พี่คิงกอดผมจากด้านหลังแถมยังหอมแก้มแบบนี้แล้วผมจะปฏิเสธได้ยังไง ผมพยักหน้าก่อนจะวางผ้าเปียกลงในอ่างน้ำที่เตรียมไว้บนโต๊ะเล็กๆก่อนจะพยักหน้าหอมแก้มพี่คิงกลับพี่คิงหัวเราะและอุ้มผมขึ้นมาบนห้อง ไม่ลืมที่จะโยนผ้าขนหนูผืนใหญ่ไปคลุมร่างของพี่ราชจนมิด


   “เมื่อกี้พี่ขอโทษนะ” พี่คิงวางผมลงบนเตียงหนานุ่มภายในห้องใหญ่ชั้นสองของพี่คิง ผมก้มหน้ากัดปากตัวเอง มือหนาเชยคางผมขึ้นไปจุ๊บเบาๆที่จมูกของผมอย่างอ่อนโยน นี้สิพี่คิงของน้อง พี่คิงที่แสนจะอ่อนโยนของน้อง …


   “น้องครีมยังไม่พร้อมพี่รู้ดี แต่เมื่อกี้พี่ …”


   “ไม่เอาแล้วครับ ไม่พูด ผมอาย … ผมขอโทษที่งอแง ผะ ผม …”


   “หึหึ พี่ไม่โกรธครับ น้องครีม … ทุกวันนี้น้องครีมมีความสุขไหมครับที่ได้อยู่กับพี่”


   “ที่สุดครับ” ผมปีนขึ้นไปนั่งบนตักพี่คิงกอดคอพี่คิงเอาไว้แน่น ผมมีความสุขที่สุด อย่าทิ้งผมไปนะ อย่าเอาผมไปทิ้งที่ไหน จะทำอะไรผมก็ได้ จะใจร้ายกับผมก็ได้ ตีผมก็ได้ แต่อย่าทิ้งผม ฮึก อย่าทิ้งน้องครีมนะ


   “ไม่ร้องนะครับ ที่พี่ทำทุกวันนี้ พี่ทำเพื่อน้องครีมนะ พี่อยากสร้างฐานะให้มั่นคง มีความสุขในชีวินบันปลายของเราสองคน แต่ตายไปพร้อมๆกันอย่างมีความสุข พี่ไม่ได้ไขว้คว้าหาโอกาสใดๆจากน้องครีมเลย พี่มีแต่วามรัก หวงใย หึงหวง หลง อะไรอีกทีล่ะ พี่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนแล้วครับที่รัก”


พี่คิงกอดผมเอาไว้แน่นลูบหัวผมอย่างที่ผมชอบ หอมกระหม่อมเหมือนเจ้าของปลอบใจสัตว์เลี้ยง … ผมก็เหมือนแมวที่ถูกทิ้งไว้ข้างทางนั้นแหละ พอมีคนมาเก็บผมมาเลี้ยง … ผมก็แค่อยากให้เค้ารักผม ให้เค้าไม่ทิ้งผมไป ฮึก ผม ไม่อยากกลับไปที่เดิมอีก ผมกลับไปไม่ได้ ผมไม่มีใครสักคน …


“ผม … ฮึก ผมแค่ ฮึก ไม่อยากโดนทิ้ง ฮึก ถ้าวันไหนพี่คิงทิ้งผมไป ผมก็ไม่มีใครแล้ว ไม่เหลือใคร ฮึก ผมกลัว ” ผมเงยหน้ามองพี่คิงที่ทำหน้าอ่อนใจอยู่ หน้าตาผมตอนนี้คงทุเรศมาก


“ไม่เอาครับไม่ร้องตาบวมแล้วนะ ไม่มีวันนั้นหรอกนะ เชื่อพี่คิงสิ”


พี่คิงจุ๊บลงเบาๆที่ปากผมก่อนจะรวบผมเข้าไปกอดอีก … อบอุ่นจัง ผมรู้สึกปลอดภัยที่อยู่ในอ้อมอกนี้ ผมรักพี่คิง นึกถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมาที่พี่คิงทำเพื่อผมแล้ว … ผมไม่เห็นต้องห่วงอะไรสักหน่อย ฮึก ผมไม่ต้องห่วงอะไร ไม่ต้องมีใคร … ไม่ต้องมีใครก็ได้ …


“ส่วนเรื่องเรียน … ยังไงน้องครีมก็ต้องเรียนนะครับ เรื่องทำขนม พี่จะสมัครเรียนพิเศษให้ แต่เรียนในวันเสาร์นะครับเด็กน้อย วันอาทิตย์อยู่กับพี่นะครับ” ผมพยักหน้าอย่างจำยอมก่อนจะจุ๊บแก้มสากของพี่คิงอย่างขอบคุณ … ผมจะตั้งใจนะครับพี่คิง … ผมจะไม่ทำให้พี่คิงผิดหวัง


“รักนะครับน้องครีม ทั้งรักทั้งหลงเลย” ผมเอียงคอหลบริมฝีปากซุกซนของพี่คิง จั๊กกะจี้อ่ะ …


ปังๆๆๆๆๆ


   “อ๊ายคิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”


   “ไอ้เชี่ยราช!!!!” พี่คิงคำราม เสียงดังพอๆกับเสียงเคาะประตูกับเสียงพี่ราชที่ตะโกนอยู่ด้านนอก … เฮ้อ … ลำบากหน่อยนะครับพี่คิง คิกๆ


   “โอ้ย! หนักโว้ย มึงนอนไปเลยไอ้ห่า นอนไป!!!!!!” พี่คิงแบกพี่ราชลงมาด้านล่างและโยนร่างของพี่ราชที่บ่นอะไรไม่รู้พึมพัมๆลงไปกองที่โซฟาอีกรอบ … ดังตุ๊บเลย เจ็บไหมครับพี่ราช


   “เบาๆสิครับ เดี๋ยวพี่ราชจะเจ็บเอานะ” ผมว่าและก้มลงไปสำรวจตัวพี่ราช … ไม่เป็นไรจริงๆนะครับ ว่าแต่ทำไมพี่ราชถึงเมาแบบนี้มาล่ะ ผมไม่เข้าใจเลย  ทำไมต้องกินเหล้ากันด้วย ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เลยเวลามีความทุกข์ก็กินเหล้ามีความสุขก็กินเหล้า ประหลาดจัง


   “ช่างแม่ง ไปนอนครับน้องครีม” พี่คิงเดินมาโอบไหล่ผม


   “ดะ เดี๋ยวนะครับ ผมเอาผ้าห่มให้พี่ราชก่อน” ผมว่าและหยิบผ้าห่มที่พื้นห่มให้พี่ราชเหมือนเดิม


   “น่ารักจัง” พี่คิงชมก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ … ขะเขินนะคนบ้า ต่อหน้าพี่ราชแท้ๆ ถึงพี่ราชจะไม่รู้เรื่องก็เถอะ


   “หึหึ อ่ะเดี๋ยวนะครับ …” พี่คิงหยิบโทรศัพท์ที่สั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวเองขึ้นมาดู ก่อนจะมองมาที่ผมแปลกๆ … มีอะไรเหรอ ครีมงงจัง


   “น้องครีมขึ้นไปรอพี่ด้านบนก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไปนะ”


   “… ครับ” ผมรับคำอย่างเชื่อฟัง


ก่อนจะเดินหันหลังขึ้นมาบนห้องของพี่คิง ขดตัวนอนบนเตียงหนาโอบกอดตัวเองเอาไว้ … รีบมานะพี่คิง ครีมหนาว มากอดน้องหน่อย …





================================

มาแล้ว มาสั้นด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆ

เจอกันตอนหน้านะค่ะ รักเสมอนะค่ะ 

เรื่องนี้ใกล้จบล่ะ 

ฝากเพจนะ พบกับผลงานชิ้นอื่นๆของเราได้ในนี้นะค่ะ


ห้องเก็บนิยาย pa_pa

 

[patchylove]

      ยังไงน้องครีมก็ต้องเรียนนะ จบ ม.ปลาย ค่อยไปเรียนทำาขนมก็ยังไม่สาย อิอิ