หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END

[ikou]

สงสารทุกคนเลย 

[kitty08]

แต่ละคนนี่อดีตดราม่ากันทั้งนั้นเลยน่ะ สงสารทั้งน้องครีมน้องเพชรเลยน่ะ  แต่โชคชะตายังให้ได้จบตอนท้ายอย่างมีความสุขน่ะ เขาถึงว่าข้อผิดพลาดเพียงนิดเดียวนำพาให้ชีวิตดิ่งลงเหวจริง ๆ  มาอัพต่อไว ๆ น่ะจ้ะ
ไม่ทราบว่าเปิดนิยายหลายเรื่องมีจะตีพิมพ์สักเรื่องไหมจ้ะ ยังไงขอโหวตให้ตีพิมพ์เรื่องนี้กับเรื่องพ่อโทนกับลูกไม้น่ะ ชอบน่ะ

[darling]

สงสารน้องครีม  พี่คิงต้องรักน้องมากๆนะ 

[poppycake]

พ่อเมฆของครีม ก็ผิดจิงๆผิดมากๆอย่างไม่มีข้อสงสัย กว่าจะรู้ตัวว่าผิดขนาดไหนก้อสายเกินแก้ไปแล้ว
แต่ก้อยังดีที่เค้า "รู้ตัว" เพราะเมื่อรู้ตัวก้อแสดงว่ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป และเค้าพยายามแก้มันแล้ว แม้จะไม่ทัน กรรมของเค้าคือการเสียใจมาตลอดชีวิต

เพราะฉะนั้น จึงควร "ให้อภัย" นะน้องครีม
ตามคำแนะนำพี่คิง ^^

[Dee^daY]

สู้ ๆ ..

[HanATarO]

ถือว่าได้รับรู้ความจริงว่าตัวเองมาจากไหนนะ น้องครีม แม้จะโหดร้ายแต่พระพ่อก็ได้ทำดีที่สุดแล้วนะ ถึงจะชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งอดีตไม่ได้ก็เถอะ

อย่าเศร้าใจไปเลยนะ ต่อไปนี้ พี่คิง ต้องดูแล น้องครีม ได้ดีแน่ๆ

[CarToonMiZa]

 

[ขนมโก๋]

น้องครีม

[pa_pa]

{CH 58 รักที่จะอยู่ตลอดกาล}

“ตาคิง น้องครีมเป็นอะไรลูก ไม่สบายเหรอ” แม่สวยเดินมารับผมที่อุ้มกระต่ายเด็กที่หลับอยู่บนไหล่ของผม แก้มนุ่มๆซบหาความอบอุ่นกับซอกคอของผมอย่างน่ารักน่าชัง แต่แอบสงสารที่เด็กน้อยยังเศร้าและร้องไห้ไม่เลิกจนเหนื่อยและหลับไป



“เสียงคุณแม่เหรอครับ” เสียงแหบน้อยๆของเจ้าตัวเล็กดังขึ้นข้างๆหูผม



ก่อนที่หัวทุยซาลาเปายุ่งๆของผงกขึ้นหันไปมอง พอเห็นคุณแม่ก็เบะปากจะร้องอีก ผมละลุ้นใจแทบขาด แต่น้องก็ไม่ร้องสะอึกฮักในลำคอนิดๆแต่ก็ยอมยิ้มหวานออกมาตะเกียดตะกายลงจากตัวของผม ผมเลยจำใจต้องวางกระต่ายดื้อลงกับพื้น ปล่อยให้วิ่งๆปกอดแม่สวยกับป้าลินที่เดินมาสมทบ หงุงหงิงๆกันอยู่สามคนและพากันเดินเข้าครัวไป ไม่ยักจะเห็นพ่อกับเจ้าเพชรแหะ



“แม่พ่อกับเพชรละ” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆน้องครีมที่หั่นพริกหยวกอยู่ในครัว เจ้ากระต่ายเด็กอ้อนเอาหัวมาชนกับไหล่ผม ผมเลยต้องวาดมือไปกอดไหล่เจ้ากระต่ายน้อยเอาไว้ หึหึถ้าไม่อยู่ต่อหน้าแม่ผมอาจจะหอมแก้มใสๆนี้ไปแล้วก็ได้ น่ารัก จริ๊งจริง แฟนใครหนอออออออออ



“พ่อไปทำงานอังกฤษ เจ้าเพชรไปหอเจ้ามิ่ง”




“ไปอีกแล้วเหรอแม่ ทำไมปล่อยให้มันไปบ่อยจัง”



“อย่าเลือกพี่เพชรว่ามันสิพี่คิง นิสัยไม่ดีเลย” แหม ทำเป็นห้าว เมื่อกี้เด็กคนไหนร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรกลัวผมจะเอาไปทิ้งวัดกันนะ ฮึฮึ


ดีแล้วที่น้องครีมรู้จักเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้โยเยเสียความรู้สึก ผมรู้ข้อนี้ดี จึงยอมให้น้องครีมไปรับรู้ความเป็นจริงที่แสนโหดร้ายด้วยตัวเอง ความจริงผมสืบเจอพ่อพ่อตาเมฆมาตั้งแต่ต้นปีที่ก่อนแล้ว ได้พูดคุยความจริงกันมาตั้งหลายต่อหลายครั้ง ในครั้งแรกผมยอมรับว่าโกรธมากตามสันดานใจร้อนของไอ้คิง



แต่เมื่อมาลองคิดหน้าคิดหลังดูแล้ว ผมไม่มีสิทธิปิดกั้นความจริงของน้องได้ เลยยอมที่จะเปิดใจเสียก่อนที่จะอโหสิกรรมให้แก่ท่าน และเฝ้าดูพัฒนาการทางจิตใจของน้อง จนในที่สุดน้องครีมก็พร้อมเสียที ทุกอย่างมันอาจจะดูแย่ไปเสียหมด แต่ในความรู้สึกแย่ๆ และอดีตที่เจ็บปวดนั้น มันมีความรักของพ่อและแม่ของน้องครีมตลบอบอวนอยู่ด้วย ผมรู้ว่าน้องสัมผัสถึงเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน



ส่วนเรื่อง พระพ่อตา ท่านจะสึกหรือไม่ คงแล้วแต่ท่านพิจารณา ในความรู้สึกของผม ท่านคงไม่สึกเพราะความผิดที่อัดแน่นอยู่ไม่จางหายนั้นทำให้ท่านระอายแก่ใจที่จะออกมาใช้ชีวิตในทางโลภอีกครั้ง แต่ถ้าหากท่านอยากที่จะสึกออกมาเพื่อดูแลน้องครีมเติมเต็มส่วนที่น้องครีมขาดหายไป ก็คงต้องมาคุยกันอีกที แต่ที่แน่ๆ ผมเองก็ไม่ยอมให้ใครมาพรากกระต่ายตัวน้อยของผมไปจากอ้อมอกหรอก เอาจริงๆ มันสายเกินไปที่จะมาทวงคืน แต่ถ้าแค่แวะมาเฝ้ามาดู แค่นั้นคงไม่เป็นไร



“อย่ามาห่วงน้องหน่อยเลยนะ น้องมันก็โตแล้ว อีกอย่างเจ้ามิ่งก็จริงใจนะเท่าที่แม่ดู”



“รู้หน้าไม่รู้ใจหรอก” ผมเบ้ปากนิดๆ เจ้าเพชรเองก็โตขึ้นเยอะหลังจากวันแรกที่เจอกัน เข้าสังคมไปเรียนมหาลัยได้แล้วเมื่อต้นเดือนก่อนถึงจะช้ากว่าถึง 2 ปี แต่ก็ไม่ห่างมากนัก ซึ่งแน่นอน เจ้ามิ่งนี้รุกเจ้าเพชรหนักๆ ไปรับไปส่งทุกวันจนน่าหมั่นไส้ ถึงสภาพจิตใจเจ้าเพชรจะดีขึ้นมากก็เถอะ แต่ยังไงผมก็เป็นห่วงเจ้าเพชรอยู่ดี ยังไงมันก็คนในครอบครัวผมละ



“ว่าแต่น้องมันนั้นแหละ เอาตัวเองให้รอดก่อน งานการไม่ทำลอยชายไปวันๆไม่มีสิทธิไปว่าคนอื่นหรอกนะ”


“คิกๆ แรงงงงงงง” เจ้าเด็กข้างๆผมหัวเราะกิ๊ก ผมเลยต้องหยิบแก้มอย่างหมั่นเขี้ยวไปหนึ่งทีหันไปขอความช่วยเหลือจากป้าลิน  มาลีริน มอนโรที่ยืนหัวเราะเงียบๆอยู่นาน


“ไม่ต้องมามองป้าเลย ก็จริงอย่างคุณสวยพูดนั้นแหละ หึหึ”


“โธ่! อย่ารุมกันสิ ตอนนี้สมัครงานไปแล้ว รอแค่เรียกเท่านั้นละ เห็นว่าที่ฝึกงานก็ต้องการตัวอยู่หรอกนะ หล่อๆ ทำงานดีแบบนี้หา
งานไม่ยากหรอก”



“จ้าๆ บริษัทตัวเองมีไม่ทำ ชอบดิ้นรน ไม่มีงานทำก็สมน้ำหน้าแล้วละ”


“พี่คิงแค่อยากดูแลผมน่ะครับ เลยไม่อยากไปทำงาน เนอะๆ คิกๆ”


“ช่ายยยยยยยยยยยยยย พี่คิงหลงน้อง ฟอดดดดดดดด” ผมก้มลงไปหอมแก้มเจ้าเด็กขี้เอาใจฟอดใหญ่ จนกระต่ายเด็กย่นคอหนีหัวเราะคิกคักออกมา เป็นไงละ เด็กคนนี้ปกป้องผมด้วย เอาจริงๆ น้องมันก็ดูแลตัวเองได้แหละ แต่ผมเองที่หางานไม่ได้ กร๊ากกกกกกกกกกกก


“จ้าๆ เข้าข้างกันเข้าไป ตาคิงจะช่วยทำไม ถ้าไม่ช่วยก็ออกไปด้านนอกเลยนะ”


“คร้าบๆ แล้วเจอกันนะตัวเล็ก”



ผมกระซิบบอกน้องก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัว ขึ้นมาบนห้องเพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาดเสียก่อน พอลงมาจากห้องอีกครั้งก็เดินตามหาน้องครีมให้วุ่นเพราะไม่เจออยู่ในห้องครัว แม่กับป้าลินเองก็หายไปด้วย เดินไปจนทั่ว จนมาเจอเด็กน้อยกับแม่ผมนั่งกอดกันในสวน เหมือนแม่กำลังโอ๋กระต่ายดื้อที่ซบหน้าลงบนตักของแม่ผม… อะไรกันน่ะ


   “มีเรื่องอะไรกันครับ”


   “อ้าว ตาคิง มาพอดี พาน้องไปนอนดีกว่านะลูก”


   “อ้าว น้องหลับหรือ … ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า” ผมเดินไปอุ้มกระต่ายน้อยในท่าอุ้มเด็กอย่างเคยชิน ก่อนจะหันไปหาแม่ที่ตาแดงๆพอๆกับน้องครีมที่ตอนนี้ขนตางอน มีประกายน้ำตาติดอยู่รื้นๆ



   “พาน้องไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน” ผมตกลง


ก่อนจะพาน้องครีมขึ้นมานอนบนห้องใหญ่ของผม โดยมีแม่ผมเดินตามมาด้วย โดยไม่ลืมเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าขจัดคราบเหงื่อไคเสร็จสรรพ แม่ผมก็เดินเข้ามาในห้อง ในมือมีแจกันดอกไม้สีขาวสะอาดแบบที่น้องครีมชอบ ก่อนจะมานั่งข้างเตียงใช้มือบางปัดปอยผมด้านหน้าของน้องอย่างเอ็นดู


“น่าสงสารจริงๆนะเด็กคนนี้ เฮ้อ … ว่าแต่หลวงพ่อท่านจำวัดอยู่วัดไหนตาคิง แม่จะคุยกับท่านเสียหน่อย”


“วัดXXX น่ะแม่ … น้องเล่าให้แม่ฟังเหรอ”


“แม่บังคับเด็กคนนี้เองแหละ บอกจะเข้มแข็งก็เข้มแข็งซะจนแตกใจ บอกจะบอบบางก็บอบบางจนน่าสงสาร ทำเวรทำกรรมอะไรไว้นะลูก ชีวิตหนูกับพี่เพชรถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยๆ”


“เอาน่ะแม่ นี้คงเป็นกรรมก้อนสุดท้ายละ”


 ผมว่าและก้มลงหอมแก้มใสของน้องครีม กล่อมเด็กน้อยให้จมสู่นินทราอย่างมีความสุข ปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้สลายหายไปจากแสงสว่างของเด็กน้อยคนนี้ … อัศวินอย่างพี่ จะปกป้องกระต่ายน้อยของพี่เองนะครับ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วต่อจากนี้ไป


.


.


.



{ C }



   ในความฝันเหมือนภาพทับซ้อนไปมา มีหลายคนที่เข้ามาในหัวสมองของผมตอนนอน แต่ดูเหมือนคนที่ชัดเจนที่สุดจะเป็นพี่คิงที่รอยยิ้มและแววตาอันอ่อนโยนที่คอยปลอบประโลมผมในทุกๆครั้งที่ผมเสียน้ำตา ผมได้ยินคำบอกรักของพี่คิง ของคุณแม่ ของคุณพ่อ ของแม่เขม ของพี่เพชร ของป้าลิน ของเมโล่ และยังมีเสียงแว่วๆจากไกลแสนไกลของผู้หญิงและผู้ชายที่ผมไม่รู้จัก แต่ผมก็สำนึกตัวเองได้ว่า คงเป็นพ่อแม่ของผม … คงจะเป็นหลวงพ่อเมฆ กับแม่น้ำ … ของผม … ให้อภัยครับ ผมให้อภัยพวกท่านแล้ว … เพราะอย่างน้อย พวกท่านก็รักผม รักผมแล้วอย่างเต็มที่ ผมไม่รู้สึกขาดอะไรอีกแล้ว ต่อจากนี้ไป ผมจะจำแต่ความทรงจำดีๆ คำพูดดีๆ เลือกคิดในสิ่งที่ดี …



   ผมตื่นขึ้นมาในความมืด เพราะรู้สึกแรงกอดรัดรอบตัวและก็หิวด้วย น้องมานอนอยู่บนเตียงให้โปรงผ้าห่มแถมถูกกอดจนแน่นๆไปหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จำได้ว่าล่าสุดอยู่กับแม่สวยที่สวนนี้หน่า และดูพี่คิงสิ กอดผมอย่างกับผมจะหายไปไหนอย่างงั้น … กี่โมงกี่ยามแล้วนะ ทำไมมันรู้สึกว่าดึกจังเลย ผมหลับไปนานแค่ไหนกัน คิกๆ ดูหน้าพี่คิงสิ ขนาดในความมืดยังคมกริบขนาดนี้ … จมูกเป็นสันเขื่อนเลย ทำบุญด้วยอะไรนะ ถึงได้เกิดมามีหน้าตาแบบนี้น้องครีมจะไปทำบ้างอยากแมนๆ ฮิฮิ


โครกกกกกกกกกกกกกกกก


   เง้อออออออออออ ร้องดังแข่งกับเสียงแอร์เลยนะท้องของน้องครีมเนี้ย หิวจังเลย ผมพยายามเอาตัวออกจากอ้อมกอดคนใจร้ายที่จะยึดน้องเอาไว้คนเดียว ใช่สิตัวเองกินอิ่มแล้ว แต่น้องนอนเลยเวลา เลยไม่ได้กินข้าวเลย หิวอ่ะ  งื้ออออออออออ ออกไม่ล่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย



   “พี่คิง” 


   “…”



   “พี่คิง น้องครีมหิว”


   “…”


   “พี่คิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!”


   “คะ ครับ … ตื่นแล้วเหรอเด็กดี” ผมย่นหน้ามองพี่คิงในความมืด หึ คนขี้เซา ไม่ยอมตื่นจนน้องต้องตะโกนใส่หู ก็น้องออกไม่ได้เพราะมีหมาป่าใจร้ายกอดเอาไว้แบบนี้อ่ะ


   “น้องครีมหิว”


   “หิวเหรอครับ … อ่อ กี่โมงแล้วเนี้ย ไปครับ พี่พาลงไปกินนะ” พี่คิงดูจะมึนๆ ยอมปล่อยผมออกจากอ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งใช้มือลูบแก้มผมไปมาสองสามที ผมออกมาจากผ้าห่มได้แปปเดียวก็ต้องผลุบเข้าไปอีก … พี่คิงเปิดแอร์หนาวไปนะ T^T


   “ไม่เป็นไรครับ น้องลงไปคนเดียวได้”


   “งืม ไม่เป็นไรครับ ปะ ลงไปพร้อมกันเนอะ”  ผมเลยยอมตกลง เพราะพี่คิงดื้อ


พี่คิงหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีของผมที่ยึกๆยักๆ ไม่อยากออกจากผ้าห่ม เลยลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อคลุมหมีคุริมะ มาให้ผมใส่ ก่อนจะพาผมลงบันไดมาชั้นล่าง โดยที่มือของเราไม่ปล่อยออกจากกัน ผมยังไม่ได้ดูเวลาเลย และไม่ได้อยากจะดูด้วยเพราะตอนนี้มีแค่พี่คิงก็พอ พอแล้วจริงๆนะ


   ลงมาด้านล่างบ้านที่เปิดไฟตามทางเดินไว้สลัวๆ  ก่อนที่จะสว่างทั้งบ้านเพราะพิ่คิงเอื้อมมือไปเปิดไฟให้ ก่อนจะลากผมเข้าไปในห้องครัว มีสำรับอาหารแช่อยู่ในตู้เย็นหนึ่งชุด ผมมองสลับกับพี่คิงที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆผม ถึงจะไม่เต็มตาก็เถอะ น่าสงสารจังเลย


   “แม่คงเตรียมไว้ให้เราน่ะตัวเล็ก รีบกินเถอะ จะได้ไปนอนละ เที่ยงคืนกว่าละ” ผมพยักหน้าก่อนจะยิ้มตายี้ให้พี่คิงที่เดินไปรอผมที่โต๊ะอาหารแล้ว ผมลงมืออุ่นข้าวไม่ลืมชงนมข้าวโพดให้พีคิงด้วยไปนอนต่อจะได้หลับสบายๆ



   “พรุ่งนี้ไปเที่ยวไหมเด็กดี” ผมชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพี่คิง … พูดแบบนี้อีกแล้ว วันนี้ก็พาผมไปช็อกมาซะแบบนี้ พี่คิงจะพาผมไปไหนอีก ไม่อยากไปเลย


   “หึหึ ไม่ต้องมาเอ๋อเลยกระต่ายดื้อ คราวนี้ไปเที่ยวจริงๆ บินไปใต้เที่ยวทะเลกันสักวันสองวันไหม?”



   “ตะ แต่น้องมีเรียน”


   “พรุ่งนี้วันอาทิตย์ ลาสัก สองวันคงไม่เป็นไรหรอกนะครับ เดี๋ยวพี่โทรไปลาให้วันจันทร์เนอะ”


   “ยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้าเลย”


   “แปปเดียวครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”


   “แต่ไม่ได้จองตั๋วเลยนะ”


   “หึหึ เรื่องเล็กครับ”


   “นะ น้องกลัวความสูง”


   “หึหึ ที่โยเยนี้เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม” กะ ก็ใช่นะสิ บินไปมันสูงนะ ถ้าเครื่องตกขึ้นมาจะทำยังไง แงงงงงงงงงงงงงง


   “มีพี่อยู่ไม่ต้องกลัวครับ” พี่คิงกระซิบก่อนจะเอี้ยวตัวมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมเลยเอาหัวไปพิงไหล่พี่เขา นั่งกินข้าวไปเรื่อยๆจนอิ่ม … จะได้ไปทะเลใต้ … ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ คิกๆ ตื่นเต้นจังเลย …


.

.

.



   “พี่คิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”  ผมวิ่งขึ้นมาบนรถที่ลุงชาติจอดรออยู่หน้าบ้าน



พี่คิงนั้นแหละช้า ช้าที่สุดอ่ะ น้องตื่นเต้นจะตายแล้วนะ 8 โมงแล้ว ไฟต์เครื่อง ตอน 10 โมงเมื่อคืนกว่าผมจะได้นอน ก็เอาแต่สืบว่าไปยังไงไปที่ไหน ไปเมื่อไหร่ขึ้นเครื่องบินต้องทำตัวยังไงด้วย ตื่นเต้นจนแทบไม่ได้นอนเลย เค้าบอกว่าต้องไปเช็คของก่อน งื้อออออออ ต้องเผื่อเวลานะ ต้องเผื่อเวลา! อย่าใจเย็นแบบนี้สิ ต้องตื่นเต้นจะตายแล้วนะ คิก ๆอยากให้ถึง เกาะภูเก็ตไวๆจางงงงง อยากเล่นน้ำ แต่ก่อนอื่น ผมต้องไปสู้กับความสูงของเครื่องบินก่อนนนนนนนนนนน ย๊ากก! น้องครีมไม่ยอมแพ้หรอกนะ ฮึ่มๆ



   “คร้าบๆ ใจเย็นนะ”


 พี่คิงพอขึ้นมาได้ก็ลูบหน้าลูบหลังผม ผมชะเง้อโบกมือบ๊ายบายให้พี่เพชรที่ยืนส่งผมอยู่ด้านนอก เสียดายมาก พี่เพชรไม่ได้มาด้วยเพราะติดกิจกรรมที่มหาลัย ผมนี้ร้องไห้ออดอ้อนอยู่ตั้งนาน คุณแม่ป้าลินเองก็ด้วย อยากจะงอน แต่ก็งอนไม่ลง ทริปนี้เลยมีแค่ผมกับพี่คิงสองคน บุ้ยยยย


พอมาถึงสนามบิน พี่คิงก็ลากผมไปโน้นไปนี้ จนมานั่งรอขึ้นเครื่อง ประมานชั่วโมงกว่าๆ ก็ได้ขึ้นเครื่อง น้องครีมก้มหน้าเดินอย่างเดียวเลย พอขึ้นมาบนเครื่องได้ ทุกอย่างก็เหมือนกับใน TV เลย เราสองคนได้ที่นั่งตรงปีกเครื่องพอดีเลย ผมขอนั่งด้านใน เพราะยังไงก็กลัวอยู่ดี



“พี่คิงๆ เครื่องบินจะบินสูงแค่ไหนอะ” ผมรู้สึกปากคอสั่นน้อยๆ พี่คิงเลยต้องลูบหลังผมปลอบผมใหญ่  งื้อออออ จะบินสูงไหมละ ผมอยากรู้จะได้เตรียมตัวถูก มีชูชีพไหม มีไหม งื้ออออออออออออออ T^T



“หึหึ ไม่รู้ครับ นี้กินขนมซะนะเด็กดี พี่คนสวยเค้าอุตส่าห์เอามาให้นะ”   พี่แอร์โฮสเตสหัวเราะและยิ้มหวานให้ผม ผมมองไปที่ขนมตรงหน้า ก่อนจะหยิบขนมปังเข้าปาก … อร่อยง่ะ


“มีหนังให้ดูด้วยนะน้องครีม” พี่คิงลูบหน้าผมก่อนจะชี้ไปที่โทรศัพท์เครื่องใหญ่สุดเครื่อง อ่ะ เป็นหนังการ์ตูนที่ผมชอบด้วย คิกๆ จะมีอะไรมีคามสุขกว่าการให้อยู่ในอ้อมแขนของคนที่ผมรักกับการ์ตูนที่ผมชอบกันละ …ฮิฮิ



.

.

.

มีต่อด้านล่าง

[pa_pa]

{ K }



แผนหลอกเด็กของผมจบลงอย่างสวยงาม น้องครีมร่าเริงตลอดทาง จนเผลอหลับไป และงัวเงียตื่นขึ้นในช่วงบ่ายๆของวันเมื่อถึงปลายทาง โยเยเล็กน้อยแต่ยอมที่จะไม่ดื้อเดินลงจากเครื่องบินพร้อมๆกับผม  ก่อนจะมานั่งสะลืมสะลือรอโหลดกระเป๋าจากเครื่องบิน ไม่นานก็เสร็จ ก่อนที่จะกระจองงอแงตามภาษาเพราะหิวข้าวหนัก ตามบัญชาไอ้คิงต้องรีบหาร้านให้เด็กน้อยของผมกินก่อนที่เจ้ากระต่ายดื้อจะหิวไส้กิ่ว แค่นี้ก็กิ่วจนน่าสงสารแล้ว เด็กอะไรกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอ้วน หึหึ



 ผมพาน้องมานั่งที่ร้านใกล้ๆสนามบิน เป็นคาเฟ่เล็กๆบรรยากาศดีมีขายตั้งแต่อาหารคาว ยันของหวานและเครื่องดื่ม สมูทตี้ผลไม้ตามฤดูการยันเหล้าปั่น ราคาก็ระดับหนึ่งนั้นแหละแต่ไม่แพงมาก ไม่งั้นน้องครีมไม่ยอมกิน เด็กคนนี้รู้จักคำว่าประหยัดมากกว่าใครหลายๆคนเพราะน้องเคยบอกว่าตัวเองไม่เคยมี เลยอยากเก็บเงินไว้เยอะๆ และเกรงใจผมด้วย ด้วยความน่ารักผมเลยอดหอมแก้มแดงๆนั้นไม่ได้ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
   




   “อร่อยไหมเด็กดี” น้องครีมเงยหน้าขึ้นมาจากไอติมกะทิของหวานมายิ้มตายี๋แก้มใสให้ผม หลังจากที่ฟาดข้าวจานใหญ่ไป



   “บอกให้กินไม่กินตั้งแต่แรก น้องไม่ให้พี่คิงกินหรอก” เจ้าตัวชักถ้วยไอศกรีมหลบผม เมื่อผมจะขอลองชิมบ้าง ปากล่างเม้มปากบนเหมือนตัวในการ์ตูน หึหึ


   “อ้าวๆ ขี้งงๆ” ผมแกล้งว่า เอามือไปบิดจมูกน้อยๆของคนข้างๆ น้องครีมหัวเราะคิกวางถ้วยไอติมลงเอามือนิ่มๆมาจับมือของผมเอาไปอิงแก้มใส ตาหวานตาลงโชว์ขนตางอนสวยริมฝีปากมีรอยยิ้มจิ่มลิ่ม หึหึ



   “ไม่ได้ขี้งกนะ แต่น้องครีมกินแล้ว พี่คิงเป็นผู้ใหญ่กินต่อจากน้องไม่ดี ถ้าอยากกินเดี๋ยวน้องครีมสั่งให้นะ”


   “จากตรงนี้อร่อยกว่านะ” จะลงไปจุ๊บริมฝีปากที่เปื้อนฟองไอศกรีมก็เกรงใจสายตาประชาชี ผมเลยยกมืออีกข้างขึ้นป้ายฟองนมขึ้นชิม หึหึ หวานจริงๆ



   “คนบ้า” แก้มใสเปล่งแดงขึ้นในทันที ทำให้ผมหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ทริปนี้น้องครีมจะมีความสุข มีรับประกัน



   พอเราสองคนอิ่มท้อง ผมก็พามาที่บังกะโลที่พักริมหาดที่สงบไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมามากนักอาจจะเป็นช่วงที่ไม่มีทัวร์และโลซีซั่นก็ได้ก็ดีเหมือนกัน สงบๆแบบนี้น้องครีมจะได้เล่นได้เต็มที่ไม่เป็นอันตราย อีกอย่างชายหาดตรงหน้าของที่พักก็ดูสะอาดดีไม่มีเศษไม้หรือเศษแก้วมาตำเท้าน้องอีกเป็นแน่


   “สวยจังเลยพี่คิง” น้องครีมกระชับมือที่จับกันไว้แน่น



พึมพำออกมาเมื่อเห็นที่พักตรงหน้าบังกะโลตรงหน้าเราเป็นบังกะโลเล็กๆ มีสองชั้น 1 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีห้องรับแขกและห้องครัว ลานหน้าบ้านปลูกดอกไม้สีสวยไว้เต็มไปหมด และสระน้ำเล็กๆอยู่ทางด้านซ้ายมือ ส่วนด้านหลังบ้านติดกับชายหาดทรายละเอียด ทุกสัดส่วนในบ้านทาสีขาวและฟ้าเป็นสีที่น้องครีมชอบทั้งหมดทั้งสิ้น



   “ไปครับ เข้าไปด้านในกันนะ” น้องครีมพยักหน้าก่อนที่ผมจะพาน้องเข้ามาในบ้าน ว่าข้างนอกเจ้าตัวเล็กอึ้งแล้ว เข้ามาในบ้านยิ่งตะลึงจนปากหวอไปอีก อะไรเนี้ยเด็กคนเนี้ย ที่บ้านใหญ่หรูกว่านี้อีก แค่นี้ทำเป็นอึ้ง ฮ่าๆๆๆๆ



   “เช็ดน้ำลายหน่อย” ผมเอานิ้วไปปาดปากเจ้ากระต่ายดื้อ น้องเงยหน้าขึ้นมาทากแจ็บๆ


   “เค็มอะ”


   “ก็แน่สิ เพิ่งไปเกาตูดมา”


   “แหงะ ทุเรศง่า!”


   “หึหึ สวยไหม ?” ผมจูงน้องครีมมานั่งที่โซฟาสีขาวสะอาดที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนที่จะจะนั่งลง ส่วนเจ้าตัวดียังยืนและทำหน้าแง่งอนผมที่เอามือเกาตูดไปให้น้องครีมชิม หึหึ นี้คิดว่าผมทำจริงๆงั้นเหรอเนี้ย


   “ไม่คุยด้วยหรอก”


   “ขี้งอน จริงๆ ฮึบ!” จนแล้วจนรอด ผมก็ต้องอุ้มเจ้ากระต่ายเด็กมาไว้บนตักและฟัดแก้มให้หนำใจ แก้นิสัยขี้งอนของเจ้าตัวให้หาย สุดท้ายก็ยอมหัวเราะคิกคักออกมาตามภาษากระต่ายอารมณ์ดีนั้นละ   



เราสองคนนอนพักผ่อนในห้องที่ตกแต่งแนวคลาสสิกบนเตียงหนานุ่มกว้างพอสำหรับ 4 คนบนชั้นสอง  โดยไม่มีใครมารบกวนจิตใจ น้องครีมเองก็สงสัยว่าทำไมไม่มีเจ้าของหรือใครมาหาพวกเราเลย ผมเลี่ยงที่จะตอบ รอไปก่อนนะเด็กดี ยังไม่ถึงเวลา หึหึ
พอผมเลี่ยงไม่ตอบหนักๆขึ้น เจ้ากระต่ายเด็กก็เลิกก่อกวนและคลานมานอนบนแขนของไอ้คิง ผมเลยก้มลงไปจุ๊บปากเล็กๆนั้นอย่างเอาอกเอาใจและพาน้องดูหนังจนจบไปหนึ่งเรื่อง แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆใกล้จะเย็น ทำให้เจ้ากระต่ายเด็กตื่นเต้น กระโดด เหย่งๆไปมา ชวนผมตั้งแต่หนังยังไม่จบนั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวก็สะดุดดขาตัวเองก็เท่านั้นละ



“น้องครีมเปลี่ยนชุดนะ แดดร่มละพี่พาไปเล่นน้ำ” ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะพูดประโยคที่เหมือนแจ็คพอตให้กับน้องที่วิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในทันทีทันใด ฮ่าๆ ดูสิ เด็กคนนี้ทำผมยิ้มได้กี่ครั้งแล้วในวันเดียวกัน



น้องครีมสวมรองเท้าแตะวิ่งกระโดดโหย่งๆลงทะเลไปในชุดเสื้อยืดสีฟ้าแขนสั้น กับกางเกงสามส่วนพร้อมกับหมวกใบใหญ่ที่ผมบังคับให้ใส่ผิวขาวสะอาดของน้องครีมส่องประกายกับแดงอ่อนๆ แขนขาเล็กๆ กับก้นงอนๆที่ซ้อนไม่มิดในเนื้อผ้ายีนต์แนบเนื้อที่เวลาโดนน้ำแล้วมันจะเห็นชัดขึ้น โรคหื่นขึ้นตาแล้วมั้งกูเนี้ย เก็บอาการแปป ฮ่าๆๆๆๆ


“พี่คิง มาเล่นๆ พาน้องไปลึกๆหน่อย” มือเล็กๆนั้นควักเรียกผมหยอยๆ



ก่อนที่ผมจะทำตามบัญชา เดินลงทะเลพาน้องครีมขี่คอไปไกลจากฝั่ง พอที่ขาจะยืนได้ และว่ายน้ำไปอีกหน่อย จนน้องครีมโวยวายเกาะคอผมแน่นขอให้ผมพากลับฝั่ง นั้นแหละไอ้คิงเลยต้องยอมอีก พาน้องมานั่งเล่นที่ใกล้ๆริมหาด โดยนั่งอยู่ข้างๆไม่หายไปไหน มองน้องครีมทีไรโลกก็สดใสทุกที หึหึ



   “พี่คิง พระอาทิตย์สวยมากเลย” ผมละสายตาจากกระต่ายเด็กตรงหน้า หันไปมองตามที่น้องครีมบอก … ก็จริงนะ แสงสีส้มนวลๆที่กำลังจะลับขอบฟ้า ส่องประกายกับน้ำทะเลสีเขียวใสเห็นตัวปลาที่ว่ายไปมา มันมีสงบ และสดใส เหมือนตัวเล็กของผมที่นั่งอยู่บนกองทรายข้างๆ ตากลมขนตางอน เหม่อมองไปข้างหน้า แก้มใสกับปากแดงๆ แสยะยิ้มอย่างน่ารักน่าชัง ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผมจนตาปิด



   ผมอดทนรอคอยไม่ไหวอีกต่อไป ก้มลงไปจูบปากแดงๆนั้นอย่างจู่โจมแต่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ น้องครีมบอบบาง ไม่เหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยพบพามา สอนให้ผมรู้จักหักห้ามใจและรอคอย และสอนการใช้ชีวิตอีกมากมายที่คนๆนึงพร้อมที่จะถวายชีวิตปกป้องใครสักคนโดยธรรมชาติ และตอนนี้ผมรู้สึกชื้นใจและกะดี้กะด้ามากที่น้องตอบสนองผมกลับมาถึงแม้จะดูไร้เดียงสาก็ตามที แขนเล็กกอดคอผมด้วยความสั่นเทา ก่อนที่จะครางในลำคอน้ำเสียงน่ารักน่าชัง ณ ตอนนั้น เหมือนเวลาทั้งหมดสิ้นหยุดหมุนลงในพริบตา … มีความสุขชะมัดเลยให้ตายสิ


   “พี่คิง” จมูกเล็กๆไกล่ไปมากับจมูกของผม ก่อนที่เสียงกระเส่าจะเอ่ยชื่อผมออกมาอย่างแผ่วเบา …เคลิ้มสิครับรอพ่อใครมาตัดริบบิ้นละ หึหึ


   “หืม ?”


   “น้องครีมหิว”


ผมปล่อยก๊ากออกมา โธ่ว ! น้องรักของพี่ ดูบรรยากาศบ้างไหมเนี้ยหนู !!!!


.

.


.



   ตะวันตกดินไปกว่าชั่วโมงแล้ว เด็กน้อยตัวเล็กยังคงวุ่นวายกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่ปิดไม่มิดสักทีในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าขายาวตัวใหญ่โคร่ง ท้องเล็กๆส่งเสียงโครกครากๆออกมาให้ปากเล็กๆย่นเล่น หน้าผากขาวมัดจุกผมขึ้นไปเปิดรับแสงจากไฟนีออน ผมยาวถูกปล่อยสลวยเหมือนแพรไหมชั้นดี โดยมีพี่ชายตัวใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืนสีขาวและกางเกงผ้าแทบจะเหมือนของเด็กน้อยทุกตารางนิ้วต่างกันแค่ทุกอย่างมันดูพอดีเปะไปเสียหมดแต่ของน้องครีมกลับหลวมโคร่งจนต้องพับแขนพับขา เป็นภาพที่น่าเอ็นดูเหลือคณา จนเจ้าคิงต้องหยิบมือถือมาถ่ายไว้ไม่ให้เสีย ลงคอลเลกชั่นกระต่ายน้อยสีขาวของตัวเองต่อไป


   “พี่คิง มันปิดไม่ได้ ฮึบ” ตัวเล็กยังคงพยายามต่อไป จนพี่คิงหัวเราะและเดินไปนั่งขัดสมาธิข้างๆ ยื่นจมูกโด่งๆไปหอมหน้าผาดมนอย่างหมั่นเขี้ยว


   “หิวไม่ใช่เหรอ ลงไปกินข้าวกันเถอะ”


   “แต่ว่า มันปิดไม่ได้” น้องครีมยังย่นหน้า กับประเป๋าเจ้าปัญหาที่แน่นเอียดไปด้วยเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆนาๆ


   “เดี๋ยวพี่ขึ้นมาปิดให้ครับ” พี่คิงหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นจูงคนน่ารักลงบันไดมาด้านล่าง น้องครีมยังคาใจกับกระเป๋าอยู่ เลยไม่ได้สนใจกับอะไรมากนัก พี่คิงพาน้องมาหลังบ้านที่เป็นชายหาด



   “น้องครีม”


   “พี่คิง กระเป๋า …. สะ สวย … มะ มาก”


น้องครีมชะงักตาเป็นประกายเมื่อหันกลับมาเจอกับใบหน้าคมสันของพี่คิงอันเป็นที่รัก แต่ด้านหลังนี้สิ กลับประดับประดาไปด้วยดวงไฟเล็กๆ ที่ประดับพันอยู่ตามต้นไม้ สว่างไสวสลัวๆยามหัวค่ำที่มืดสนิท เสียงน้ำทะเลกัดแซะชายฝั่งดังสนั่นไปทั่วฟังดูน่ากลัว แต่โคมไฟที่วางประดับอยู่บนพื้นทรายที่ลุกโชนจนคลายคามน่ากลัวของทะเลสีดำในยามนี้ไปแทบหมดสิ้น


   โต๊ะอาหารกลมเล็กๆ มีอาหารทะเลหลากหลายชนิดที่ล้วนแต่เป็นของดี มีเทียนสีแดงวางอยู่ตรงกลางโต๊ะทำให้น้องครีมเขินอายรวมถึงเตาปิ้งอาหารที่วางอยู่ไม่ไกลนักและสุดท้ายที่ทำให้น้องครีมงงงวยคือร่างของบริกรหนุ่ม สองสามคนที่ยืนสงบนิ่ง รออำนวยความสะดวกให้แก่ทั้งคู่


   “เด็กดี กินข้าวกันนะครับ”


   “พะ พี่คิง ทะ ทำไม … ” น้องครีมเกาะเสื้อของพี่คิงแน่น แววตาดูหวาดกลัวเล็กๆ แต่พอมือใหญ่นั้นลูบปลอบปะโลมกระต่ายดื้อจากด้านหลังก็ยอมสงบลงและเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารท่ามกลางลูกไฟที่ส่องแสงสว่างให้ในยามนี้


   บริกรหนุ่มเริ่มบรรเลงเพลงที่น้องครีมชอบบรรยากาศเลยคลายความกังวนของน้องขึ้น น้องครีมเลือกที่จะไม่ถามอะไรอีก แต่กลับยิ้มอย่างเป็นมิตรให้แก่บริกรกล่าวขอบคุณเมื่อข้าวเม็ดสวยถูกบรรจงตักลงมาในจานข้าวของของตนและพี่คิงที่อยู่ข้างๆ จากนั้นน้องครีมก็ไม่สนใจอะไรอีกนอกจากอาหารตรงหน้า และความผะเน้าผะนอเอาอกเอาใจของพี่คิงและเพลิดเพลินกับบรรยากาศอันเป็นส่วนตัว 


   “อิ่มมากเลย … ดูพุงน้องสิ”


พอบริกรกลับไปแล้ว เด็กน้อยก็เดินมานั่งที่ชิงช้าใกล้ๆ เรียกให้พี่คิงที่นั่งจิบไวท์อยู่หันมาดู พุงน้อยๆใต้เสื้อบางเสียงหัวเราะของคนตัวใหญ่ดังขึ้น ก่อนที่จะเดินมานั่งคุกเข่าตรงหน้ากระต่ายเด็กที่ตอนนี้แก้มใสเปล่งประกายสีแดงระรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ตากลมไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองพี่ชายตรงหน้าได้แก่ก้มมองมือตัวเองที่ถูกกอบกุมไว้อย่างอ่อนโยน


   “ชอบบ้านหลังนี้ไหมครับน้องครีม”


   “ชะชอบครับ”


   “หึหึ งั้นเก็บไว้ดีๆนะครับ”  เด็กน้อยเอียงคอมองพี่คิง


ก่อนที่จะเอ๋อเข้าไปอีกเมื่อฉโนดที่ดินที่ซ้อนอยู่ด้านหลังของพี่คิงจะถูกเอามาวางไว้บนหน้าตักของเด็กน้อย น้ำตาเม็ดใสๆเอ่อล้นออกมา น้องน้อยไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เม้มริมฝีปากมองคนตัวใหญ่ตรงหน้าที่ยิ้มกลับมาอย่างอ่อนโยนจนหัวใจน้อยๆแทบละลายตรงนี้


“น้องรับไว้ไม่ได้หรอก มันเยอะเกินไป นะ น้องครีม … จะเอาไปทำอะไร น้องมาเองไม่เป็น ถ้าพี่คิงให้น้องเอาไว้ น้องก็ไม่รู้จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน”


คนตัวเล็กตะกุกตะกัก ตอบโดยไม่เงยหน้ามองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าด้วยความเขินอายและรู้สึกว่าอบอุ่นมากเกินไปจนแทบกระอักอาหารทะเลออกมาซะอย่างงี้ พี่คิงนะพี่คิงขยันเอาอกเอาใจน้องครีมแบบนี้ ถ้าวันไหนน้องเคยตัวขึ้นมาจะทำยังไง น้องครีมคิดไปเขินไป


“งั้นฝากพี่ไว้นะครับ วันไหนที่น้องครีมอยากมา พี่จะพามา ไม่ว่าจะติดอะไร พี่จะรีบเคลียร์งานมาเลยนะครับ”


“จริงๆนะ ตลอดไปเลยไหม”


“ครับ ตลอดไปเลย” จมูกแดง ไล่หอมไปทั่วแก้มใส


จนคนตัวเล็กแอบย่นคอหนีด้วยความจั๊กกะจี้ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะมอบความอบอุ่นให้แก่ริมฝีปากน้อยตรงหน้าอย่าไม่รู้จักเบื่อหน่าย  ให้เกรียวคลื่นเป็นพยานให้แก่ความรักที่ตลอดกาลของทั้งคู่ตลอดไป …





END ….





=======================



เห็น END ไม่ต้องตกใจนะคะ ยังมีตอนพิเศษให้อีก 2-3 ตอน อย่าลืมสิ น้องครีมยังบริสุทธิ์อยู่เลย

ต้องให้อีพีคิงสมหวังซะบ้าง เดี๋ยวจะชักตายซะก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ คิดว่าคงถึงจุดที่ทั้งคู่จะร่วมหอลงโลงกันสักที

แต่ ณ เวลานี้มีใครจะโชคดีไปกว่าอีพี่คิงและน้องครีมอีกไหมนะ อิจเป็นบ้า งืมๆ

ปล. เรื่องของเมโล่และแมช คงไม่มีในเรื่องนี้นะคะ ถ้าเขียนคงตั้งเรื่องใหม่เลย

 

เจอกันตอนพิเศษคะ ขอบคุณที่ติดตามน้องครีมตลอดมา เลิฟๆ 

ฝากเพจจ้า

ห้องเก็บนิยาย pa_pa


 

 

[patchylove]

แอร้ยยยย ... จบแล้ว

อยากอ่านเรื่องของน้องครีมตอนโตจังเลย

[nuja]

น่ารักมากเลย

มาต่อตอนพิเศษด่วยเลยจ้า พี่คิงจะได้สมหวังสะที อิอิ

[iceman555]

อร๊ายย. รออ่านฉากอีพี่คิงสมหวังได้เคลมน้อง อิอิ

[BlueCherries]

 

จบอีกเรื่องแล้ว แต่ไม่เป็นไร เรารอตอนพิเศษอยู่นะคะ เหอๆ 

[dahlia]

ดีใจกับน้องครีม กับเพชรด้วย มีความสุขกันซะที อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดี ตัวละครน่ารัก

[poppycake]

จบแร้งวววววว
น้องครีมของเราในที่สุดก้อผ่านพ้นเรื่องร้ายไปจนได้
รอตอนพิเศษ พี่คิงได้สมหวัง (คนอ่านด้วย!!) อิอิ ^.,^

[manami_01]

ขอตอนพิเศษด้วยจ้า

เป็นหลังจากน้องคลีมเรียนจบแต่งงานกะพี่มันอ่ะ

อิอิ

[black sakura]

ขอบคุณนะคร้าาสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้

[kitty08]

จบแล้วเรอะ ไม่อยากให้จบเลย น้องครีมน่ารักอ่ะ แล้วเรื่องของเพชรกับมิ่งคงมีตอนพิเศษด้วยใช่ไหมอ่ะ  อยากอ่าน ชอบจังเลยเรื่องนี้อ่านแล้วยิ้มไปด้วย 

[NuTonKaw]

 

น้องครีมน่ารัก อยากเห็นตอนโตจัง

พี่คิงคงต้องตามเฝ้ากันพวกหนุ่มๆแน่ๆ

[Baruda]

 

[Dee^daY]

รอ ตอนพิเศษ มิ่ง-เพชร

[pa_pa]

{ตอนพิเศษ1 พี่คิง & น้องครีม}

   ฟู่! 



   ไข่ไก่สีเหลืองนวลสองใบที่ถูกตีจนฟูเทลงกระทะน้ำมันระอุ จนเกิดเสียงดัง พร้อมกับเสียงพัมเพลงในลำคอระหงสีน้ำผึ้งนวลนั้น มือเรียวเล็กที่จับกระทะอยู่มือนึงอีกมือจับตะหลิวลงมือเจียวไข่อย่างชำนาญเกิดเป็นเสียงดังโชงเชงๆเหมือนทุกวันที่ใครได้ยินก็สุขใจ



ครืดดดดดดดดดด 



   โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารด้านหลังสั่นขึ้นเสียงดัง จนร่างเพียวที่อยู่หน้าเตาชะงัก ก่อนจะเร่งทอดไก่หอมกรอบให้เสร็จและตักขึ้นไปไว้ในตะแกรงรองน้ำมันที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนจะเช็ดมือน้อยๆนั้นกับผ้ากันเปื้อนลูกไม้สีฟ้าสลับขาวที่ใส่อยู่ เดินไปคว้าโทรศัพท์ที่สั่นเป็นเจ้าเข้าพร้อมรูปโปรไฟล์เป็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มในชุกรับปริญญากำลังแกล้งเด็กน้อยที่ถือช่อดอกไม้กับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เอาไว้แทบจะบังตัวมิด และยังต้องรับกับผู้ใหญ่นิสัยไม่ดีของเจ้าตัวน้อย แต่นั้นก็เป็นภาพของความสุขที่เจ้าของเครื่องพลอยภูมิใจไปด้วยหวังว่าในสักวันจะทำให้คนๆนี้ภูมิใจที่ได้เห็นตัวเล็กใส่ชุดครุยที่แสนภาคภูมิใจนี้


   “ครับพี่คิง” เสียงใสของน้องครีมในชุดนักเรียนคลุมด้วยเสื้อกันเปื้อนลูกไม้สีฟ้าตัวโปรดที่คุณแม่ให้มารัดเกล้าผมทรงสูงขึ้นไปทำให้หางม้าปัดไปมาด้านหลังจนเกือบถึงบั้นท้ายเล็กๆ



   “ซนหรือเปล่าครับ” เสียงของพี่คิงสุดหล่อที่เด็กน้อยคิดคำนึงถึงตลอดเวลา ทำให้ริมฝีปากเล็กๆนั้นสยายยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวครบทุกซีก ตากลมยีลงจนกลายเป็นสระอิ แก้วเปล่งแดงระรื้น



   “ไม่ครับ วันนี้ครีมนั่งรถเมกลับเองด้วย สนุกมากๆเลย”


   “ฮื่ม ? รถเม ทำไมไม่นั่งแท็กซี่ครับ พี่ให้เงินไว้ไม่พอใช้เหรอ มันอันตรายนะรู้ไหมครับ?” น้ำเสียงอบอุ่นนั้นเจือเสียงดุเอาไว้หน่อยๆ ทำให้เด็กน้อยหน้าถอดสีลงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดสารภาพไปอย่างแรง


   “พอครับพอ แต่น้องครีม …”


เจ้าตัวเล็กนึกไปถึงเหตุการณ์ที่หลังจากออกมาจากร้านพี่ฝันพี่วิวที่ทำงานพิเศษอยู่ก็จะเดินไปขึ้นแท็กซี่ตามคำสั่งพี่คิง แต่รถเมเจ้ากรรมดันมาจอดตรงหน้าน้องและตาใสก็เหลือบไปเห็นว่าผ่านป้ายที่จะลง เลยนึกสนุกก้าวขึ้นรถเมและยังพอจำได้ว่าเมื่อก่อนแม่เขมพาขึ้นบ่อยๆเลยไม่ติดขัดอะไรแถมสนุกคิดถึงอดีตที่มีความสุขในอ้อมกอดอุ่นๆของผู้เป็นแม่ที่ประคองกอดอย่างรักใคร่บนรถประจำทางท่ามกลางผู้คนที่ตีหน้ายักษ์ใส่กัน


   “อยากลอง?”



   “…” เด็กน้อยก้มหน้าลงงุดอย่างรู้สึกผิดที่ขัดคำสั่งของพี่คิงราวกับว่าคนที่ดุตัวอยู่ตรงหน้า ณ เวลานี้ด้วย



   “หึหึ เอาเถอะ ไม่เป็นอันตรายก็ดีแล้วครับ ถ้าอยากขึ้นให้มีเพื่อนขึ้นด้วยนะครับวันหลัง แล้วต้องบอกพี่ก่อนด้วยรู้ไหม ?”
 ปลายสายหัวเราะหึหึ ขึ้นมาอย่างมีเลศนัยหยอกล้อและเดาเหตุการณ์ออกว่าตอนนี้เด็กน้อยของตนกำลังรู้สึกผิดแค่ไหน  และถ้าแกล้งไปมากกว่านี้อาจจะร้องไห้จนกลายเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตได้และเขาก็ไม่สบายใจนักถ้าหากเด็กคนนี้จะร้องไห้ออกมาให้ใจเขาเสียเปล่าๆ อีกอย่างเด็กคนนี้ก็เติบโตขึ้นทุกวัน จะไปกีกกันอะไรมากไม่ได้เพราะเขาเองก็เคยผ่านที่ต้องการอิสรภาพบางอย่างเหมือนกัน



   “ครับ … พี่คิงถึงไหนแล้วครับ” เด็กน้อยใจชื้นขึ้นแต่ก็ยังไม่วายรู้สึกผิดถามขึ้นเสียงอ้อมแอ้มน่ารัก



   “เพิ่งออกครับ ทำอะไรอยู่เด็กดี”


   “ทำกับข้าวครับ พี่คิงรีบกลับมานะครับแล้วก็ขับรถระวังๆน้องครีมเป็นห่วง” เจ้าเด็กตัวน้อยพูดงองแง๊งออกมาทำเอาปลายสายหัวเราะน้อยๆและขานรับพูดกันคำสองคำก็วางไป



น้องครีมพอวางสายจากพี่คิงไป ก็เดินกลับมาทำอาหารในเมนูที่คิดเอาไว้อีกสองสามอย่างอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินเอากับข้าวไปจัดวาวไว้ที่โต๊ะตัวเล็กๆที่ห้องรับแขกคอนโดหรู จัดแจงวางแก้วน้ำสองใบไว้ข้างๆกับจานเปล่าที่วางอยู่คู่กัน พอจัดองศาทุกอย่างให้สมดังหมายเอาไว้ เด็กน้อยก็ลุกขึ้นไปให้อาหารพี่เสือปลามังกรตัวใหญ่ของพี่คิงที่น้องครีมตั้งชื่อให้ พลอยคิดถึงเบิร์ดเดย์หมาดำตัวยักษ์ที่บ้านใหญ่และคิดว่าวันศุกร์นี้จะซื้อของเล่นไปฝากลูกรักด้วย 



นั่งเล่นกับพี่เสืออยู่พักนึงก็เดินมาเลือกหนังที่ไปเช่ากับพี่คิงเอาไว้เมื่อวานเอาไว้สองสามเรื่องวางอย่างเรียบร้อยไว้หน้า TV เครื่องใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปล้างหน้าบ้วนปากกลั้วคอตามที่พี่คิงสั่งสอนเอาไว้นักหนา หลังจากเช็ดหน้าจนแห้งก็เดินออกมารินน้ำเปล่าเย็นๆแช่ตู้เย็นเตรียมพร้อมเอาไว้ให้พี่คิงยามที่เหนื่อยกลับมา ก่อนจะมาล้มตัวนั่งที่โซฟา หัวเราะคิกๆมองดูอาหารที่ตัวเองทำอย่างเป็นสุข คว้าเอารีโมตมาเปิดดูการ์ตูนเรื่องโปรดและคว้าเอาสมุดออกมานอนทำกับพื้นพรมสีขาว ที่พี่คิงซื้อมาเอาใจน้องกันน้องครีมที่ชอบลงไปเล่นกับพื้นห้อง



ทุกวันของน้องครีมเป็นไปอย่างเรียบง่าย ตื่นเช้ามาก็นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้พี่คิงไปส่งถึงหน้าโรงเรียน นั่งเรียนกินข้าวกับพวกเพื่อนในกลุ่มที่เอ็นดูและคอยดูแลน้อง ถึงเมโล่จะไปต่างประเทศแล้ว แต่กลุ่มใหม่ของน้องครีมก็พอให้พี่คิงวางใจได้ หลังเลิกเรียนบ่าย 3 ก็นั่งแท็กซี่มาลงที่ร้านขนมน่ารักๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนักในบางวันที่พี่คิงกลับจากการทำงานในบริษัทของคุณพ่อไวก็จะมารับกลับด้วยกัน วันไหนที่กลับช้าก็จะให้น้องกลับเองและต้องถ่ายทะเบียนรถส่งไลน์ไปให้พี่คิงเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจรวมถึงโทรเช็กอยู่แทบทุก 5 นาที เมื่อถึงห้องก็จัดแจงทำกับข้าว หรือในบางวันที่เหนื่อยมากๆ แค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ทั้งคู่ก็พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ขนาดนี้แล้ว



ส่วนพี่คิง หลังจากที่จบออกมาแล้วก็เข้าทำงานบริหารที่บริษัทคุณพ่อในทันทีเพราะท่านตั้งใจให้พี่คิงสืบธุรกิจต่อในฐานะผู้สืบสกุล แต่ไม่มีอภิศิทษ์เหนื่อกว่าคนอื่นใดๆตั้งสิ้น เข้าไปในบริษัทในฐานะพนักงานธรรมดาๆ แต่ไต่เต้าขึ้นไปเอง และก็รู้ๆกันอยู่ว่า ราเมนทร์ ภูมิรัตน์ชิรานนท์  ไม่เคยอ่อนข้อให้ใครแม้กระทั้ง ราชินทร์ ภูมิรัตน์ชิรานนท์ ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาก็ตาม และดูเหมือนจะแกมแกล้งเล็กๆอีกด้วย ทำให้ทุกครั้งที่พี่คิงกลับมาน้องครีมต้องเอาใจให้มากๆ เพราะเจ้ากระต่ายเด็กรู้ดีว่า พี่คิงเหนื่อย เพื่อสร้างอนาคตของเรา



แก๊ก


   “อ่ะ พี่คิง!” เด็กน้อยผงกหัวขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงประตูด้านนอกที่เป็นทางยาวไม่เกิด 10 ก้าวมันกว้างพอที่จะทำเป็นชั้นวางรองเท้าดังขึ้น ก่อนกระต่ายเด็กของพี่คิงจะเริ่มปฏิบัติการอย่างซุกซนแขนเล็กๆดันพื้นลุกขึ้นมายืนจังก้าและวิ่งไปที่ตู้เย็นหยิบแก้วน้ำที่จัดเตรียมเอาไว้ วิ่งออกไปยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องตอนโดด้านใน



แก๊ก




   “สวัสดีฮะพี่คิง”



เด็กน้อยยิ้มจนตาปิดให้ชายร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ๊ดสีน้ำเงินหลุดๆหลุยๆอย่างไม่แยแสนัก เสื้อสูทสีดำพาดอยู่กับไหล่ กางเกงยีนย์ตัวเก่ากับรองเท้าผ้าใบไม่ได้แมทเท่าไหร่กับเสื้อที่เป็นทางการ แต่ ณ ตอนนี้ความเหนื่อยของพี่คิงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอกับหน้าใสๆของน้องครีมเป็นกำลังใจอยู่  ณ ตอนนี้



   “น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก” คนตัวใหญ่ทิ้งข้าวทิ้งของมาคว้าหมับรอบเอวเล็กๆนั้นเข้าไปซบกับอกและก้มลงไปหอมแก้มใสนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว จนน้องครีมย่นคอหนีเพราะหนวดเล็กๆของพี่คิงทิ่มแก้มใสนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน้องเจ็บ



   “น้องเจ็บแก้มแล้ว” เด็กน้อยย่นหน้าพูดกะปอกกะแปกทำให้ที่คิงเผลอหัวเราะออกมาและหอมแก้มฟอดใหญ่ผละออกและมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างรักใคร่


   “เด็กดีของพี่น่ารักจังเลย”


   “น้ำจะหกแล้วนะพี่คิง ทานสิครับกลับมาเหนื่อยๆ” น้องครีมว่าและยื่นแก้มน้ำที่กระเฉาะออกไปหลายหยดส่งให้พี่คิงก่อนที่มือหนาจะหยิบขึ้นไปกระดกอั๊กๆจนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว น้องครีมยิ้มออกมาอย่างดีใจและกระโดดหอมแก้มสากนั้นหนึ่งทีเป็นการให้รางวัลทำเอาพี่คิงยิ้มแป้นอย่างสุขใจ



   ข้าวมื้อนั้นผ่านไปอย่างเรียบง่าย ทั้งคู่ลงมือกินไปอย่างช้าๆ เปิดหนังเรื่องโปรดที่น้องครีมให้พี่คิงเป็นคนเลือก ดูกันไปกินกันไปคุยกันไป คงไม่มีอะไรสุขใจไปมากกว่านี้แล้วหลังอาหารเย็น น้องครีมวิ่งไปหยิบไอศกรีมรสโอริโอ้แบบโฮมเมดที่น้องเป็นคนทำไว้ในกล่องรักษาความเย็นเดินถือก้าวอย่างอารมณ์ดีมาทิ้งตัวลงข้างๆคนตัวใหญ่ที่นั่งจ้องเด็กน้อยสลับกันหนังแอ็กชั่นที่ดังกระหึ่มไปทั่งห้อง ก่อนที่แขนแกร่งจะวาดไปกอดไหล่คนตัวเล็กกว่าและก้มหน้าลงซบกับไหล่เล็กๆนั้นเหมือนเด็กที่ต้องการความอบอุ่น



   “เหนื่อยมากไหมครับ กินไอติมก่อนนะน้องทำเอง”



   “รสอะไร” คนตัวใหญ่ไม่ตอบตรงคำถามแต่เปลี่ยนคำตอบเป็นคำถามเอาซะเองแต่เด็กน้อยก็ไม่คิดจะเซ้าซี้เพราะเห็นๆอยู่ว่าพี่คิงเหนื่อยแค่ไหนในแต่ละวัน


   “โอริโอ้ที่พี่คิงชอบครับ”



   “หื่ม น่ารักจัง อร่อยด้วย”


 เสียงนั้นกระซิบข้างๆหูเด็กน้อยทำเอาขนลุกซู่ และน้องครีมก็ย่นหน้าเมื่อรู้ว่าคนๆนี้ต้องคิดอะไรลามกอยู่แต่ๆเลยตักไอติมคำโตขึ้นมาไว้บนช้อนยาว ก่อนจะป้อนใส่ปากคนนิสัยไม่ดีอย่างขำๆ พี่คิงร้องลั่นเพราะความเย็นแต่ก็แค่เสี้ยววินาที นอกนั้นก็แปลเปลี่ยนเป็นความอร่อยและความสดชื่นใจ


   น้องครีมผลัดป้อนตัวเองและป้อนพี่ชายตัวใหญ่จนหมดไปครึ่งกล่องก็เดินไปเก็บเพราะกินมากมันไม่ดีต่อสุขภาพ หนังก็จบเรื่องพอดี เลยพากันขึ้นชั้นบนผลัดกันเข้าไปอาบน้ำโดยที่พี่คิงไล่น้องตัวเล็กไปอาบก่อน น้องครีมออกมาในชุดนอนกบเคโระสีเขียวน่ารัก ทำเอาคนที่ทำงานอยู่หน้าคอมอยากจะเอาเข้ามาฟั๊ดแก้มซะให้หนำใจแต่หักห้ามใจเอาไว้ เดินมาลูบหัวเด็กน้อยสองสามทีและเดินเข้าไปในห้องน้ำชำระล้างร่างกายที่หมักหมมมาตั้งแต่เช้า


   “น้องครีม นอนได้แล้วนะครับ”


คนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเปลือยครึ่งท่อน ร้องบอกเด็กน้อยที่นอนเล่นโน้ตบุ๊กอยู่บนเตียงหนาตีขาเล่นใต้ชุดกบสีเขียว หมวกฮูดถูกยกขึ้นมาใส่ บังแอร์ที่เปิดเสียเย็นไปทั่วทั้งห้อง หน้าขาวใสหันมาก่อนจะยิ้มฟันขาวและลุกขึ้นมากระแซะยืนด้านหลังพี่คิงที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกอย่างอารมณ์ดี


   “พี่คิงจ๋า พี่คิงจำฟ้าได้ไหม” พี่คิงนึกอยู่พักนึงก็นึกหน้าสาวน้อยผิวเข้มที่แก่นแก้วยิ่งกว่าผู้ชายเพื่อนน้องครีมออก ก่อนจะขานรับพยักหน้าเบาๆ เปิดตู้เอื้อมเข้าไปหยิบชุดนอนออกมาจากตู้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อน้องครีมพูดเสียงหวานมาจากด้านหลัง


   “เสาร์นี้วันเกิดฟ้าครับ แล้วคร่าวนี้เพื่อนๆจะไปฉลองกันที่ระยอง น้องครีมอยากไปบ้างจังเลย” พี่คิงทำเป็นไม่ได้ยินหยิบเสื้อออกมาใส่และหันกลับไปมองเด็กน้อยที่นั่งอยู่ริมเตียงใช้มือทั้งสองยันไว้กับที่นอนขาก็แกว่งตีกันเล่นไปมาด้านล่าง ตากลมเหลือบมองเขาแล้วก็หลบต่ำลง


   “แล้วไงครับ” 


   “พี่คิง … น้องครีมขออนุญาตไปกับเพื่อนได้ไหมครับ” น้องครีมกลั้นใจพูดออกมาอย่างคนที่รวบรวมกำลังใจมาแล้วในตลอดทั้งวัน


   “ไม่ครับ อันตราย” คนตัวใหญ่พูดออกมาแทบจะในทันทีเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองหน้านิ่งอย่างรักษามาด แต่ในใจนี้ทั้งกลัดกลุ้ม เขาอยากจะปล่อยให้น้องครีมมีอิสระนะ แต่ก็เป็นห่วงมากเพราะน้องเองก็ตามใครไม่ค่อยจะทันอีกอย่างไปแบบนั้น ต้องมีสิ่งของมึนเมาอยู่แล้ว เขาเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วทำไมเขาจะไม่รู้



   “แต่ … ” น้องครีมยังไม่ลดละ เดินเข้าไปยืนด้านหลังพี่คิงอย่างก้มหน้านิ่งเอามือทั้งสองผสานกันอย่างน่าเอ็นดู และพี่คิงก็หักห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้หันไปมอง เดี๋ยวจะใจอ่อนซะเปล่าๆ


   “น้องครีมอายุเท่าไหร่ครับ ถึงไปกันแค่ลำพังแบบนั้น ฉลองกันในกรุงเทพไม่ได้หรือไงครับ” คนตัวใหญ่พูดทั้งๆที่ไม่ทันมามองทำให้เด็กตัวน้อยเบ้ปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เอามือทั้งสองข้างไปกอดรอบคอซบหน้าลงกับแผ่นหลังนั้นอย่างออดอ้อน ทำเอาพี่คิงตัวแข็งทื่อ ตายๆ เจอไม้นี้เข้าไปไอ้คิงตาย


   “น้องครีมไม่ได้ว่าน้องครีมจะไปคนเดียวนี้ ฟ้าชวนพี่คิงไปด้วยนะ นะครับเราไปเที่ยวทะเลกันนะ”


คนตัวใหญ่ลอบถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มออกมาคว้าเอวน้อยๆนั้นเข้าไปนั่งบนตักแกร่ง ทำให้หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงฝามือเดียว มือทั้งคู่ของน้องวางบนไหล่หน้าส่วนมือของพี่ชายกอดอยู่รอบตัวอย่างหลวมๆอยากรักใคร่ไม่ต่างกัน แค่คิดว่าจะปล่อยให้เด็กน้อยคนนี้ไปอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่น่าไว้ใจในสถานที่เปลี่ยวไร้คนที่จะคอยดูแลอย่างเขา ไอ้คิงก็ทำใจไม่ได้แล้ว


   “รู้ใช่ไหมครับว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน” เสียงอ่อนโยนนั้นถามเบาๆคนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจก่อนจะโถมตัวลงมาซบลงที่อกแกร่งนั้นเบาๆ พูดอ้อมแอ้มออกมา


   “ไปนะครับ ฟ้าช่วยครีมไว้หลายอย่างเลย เอาของขวัญไปให้อยู่แปปเดียวค่อยกลับก็ได้ นะครับพี่คิง”


   “หึหึ ก็ได้ครับก็ได้”


   “เย้! พี่คิงใจดีจังเลย ฟอดดดดดดดดด” น้องหอมแก้มพี่ชายตัวใหญ่เป็นการให้รางวัลก่อนจะนั่งกระแซะอย่างอย่างงั้นปล่อยให้พี่คิงเคลียงานที่บริษัท จนเจ้าตัวหลับคาอกไป


   เจ้าคิงหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ตีเมื่อเห็นเด็กน้อยหลับไปอย่างรวดเร็วค่อยๆพยุงกายลุกขึ้นเหมือนอุ้มลูกลิงตัวน้อยๆ ไปวางไว้บนที่นอนหนานุ่ม จักการห่มผ้าห่มให้อย่างมิดชิดและมั่นใจว่าเด็กคนนี้จะนอนหลับสบาย ก่อนจะนั่งมองใบหน้าขาวใสนั้นอยู่สักพัก ก็จูบราตรีสวัสดิ์กับปากอวบอิ่มตรงหน้า และกลับมานั่งทำงานต่อเงียบๆ ในห้องที่ปิดไฟสลัวเปิดไว้เพียงโคมไฟบนโต๊ะทำงาน กินเวลาไปกว่าค่อนคืนก็ล้มตัวลงนอน กอดร่างเล็กเอาไว้แนบอกใต้ผ้าห่มหนาที่ห่อหุ้มทั้งคู่เอาไว้ปานดวงใจ



   ก่อนไปงานวันเกิดฟ้าสองวัน พี่คิงยอมเลิกงานไววันเพื่อพาเด็กน้อยไปเลือกซื้อของขวัญให้เพื่อนสาวในตอนเย็น น้องเองก็ขอลางานที่ร้านด้วยเหมือนกัน น้องครีมชอบการเลือกซื้อของเล็กๆน้อยๆ มาประดิบประดอยเป็นของขวัญชิ้นโต อย่างปีคิงในแต่ละปีจะได้อัลบัมรูปตลอดทั้งปีในสไตล์ที่แตกต่างกัน ล่าสุดน้องเอารูปไปอัดและตัดเป็นภาพตัดแปะ เอาหลายๆภาพมาสร้างเป็นเหตุการณ์ประกอบด้วยตัวการ์ตูนหรือลายดอกไม้จุกจิกๆอย่างน่ารักน่าชังทำเอาคนได้รับยิ้มหน้าบานไปหลายวัน  ซึ่งคนตัวเล็กมองว่ามันสำคัญที่จะนั่งทำให้คนสำคัญให้เห็นความตั้งใจและความรักเอาอกเอาใจบวกกับความละเอียดอ่อนช่างคิดช่างทำ ทำให้คนได้รับของขวัญแต่ละชิ้นมีความสุข


ส่วนพี่คิง จะให้ของน้องแต่ละอย่างคิดแล้วคิดอีก ไม่มีคำว่าเซอร์ไพร์จะหิ้วน้องไปเลือกเอาเลย ล่าสุดของขวัญที่น้องได้เป็นเครื่องอบขนาดเล็กอยากทำขนมเมื่อไหร่ก็ทำได้เลยซึ่งน้องครีมเป็นคนเลือกเองกับมือ


   “คิดหรือยังเด็กดีว่าจะทำอะไรให้ฟ้า” พี่คิงถามกระต่ายเด็กที่เดินเลือกกระดาษสีสวยๆอยู่ในร้านกิ๊ฟช้อปขนาดใหญ่ข้างๆสวนสารธารนะ ร้านประจำที่น้องชอบมาเดินซื้ออุปกรณ์ทำของขวัญ เพราะไม่แพงและมีของสวยๆให้เลือกเยอะไปหมด


   “กรอบรูปดีไหมครับพี่คิง” น้องพูดพร้อมกับเดินไปดูดอกไม้อบแห้งที่อยู่ในกล่องใสใบใหญ่ จำแนกดอกไม้เอาไว้หลายชนิด ใช้มือล้วงเข้าไปจับกลีบดอกกุหลาบยกขึ้นมาดมและยื่นให้พี่คิงดมต่อ คนตัวใหญ่ดมและย่นจมูกน้อยๆ


   “งั้นไปซื้อแบบสำเร็จรูปเลยดีไหม ไม่ต้องเหนื่อยด้วย”


   “ไม่เอาครับ เห็นแบบนั้นฟ้าก็ชอบดอกไม้มาก น้องเคยเห็นฟ้าแอบถ่ายรูปดอกไม้ทุกทีที่เห็นเลย”


   “เพื่อนน้องครีมคนที่แข็งแกร่งเหมือนผู้ชายน่ะนะ”


   “เดี๋ยวน้องจะฟ้องฟ้า”


   “ฟ้องเหรอ งั้นต้องโดนหอม” 


   “คิก เอาไว้ก่อนน้า”



น้องครีมดันคางสากออกจากหน้าของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบตะกร้าเล็กๆ เลือกซื้อของอย่างเพลิดเพลินโดยมีพี่ชายตัวยักษ์เดินตามก่อกวนอยู่ใกล้ๆ เสร็จสรรพ พี่คิงก็พอเด็กน้อยไปทานข้าวในร้านประจำ ก่อนจะพากลับห้องในเวลา 3 ทุ่มกว่าๆ เด็กน้อยไม่พูดพำทำเพลงจัดการเอาของที่จัดเตรียมไว้เข้าไปเก็บไว้อย่างเรียบร้อยและเป็นสัดส่วน เพื่อที่พรุ่งนี้กลับมาจะได้เริ่มทำเลยส่วนตัวน้องนั้นเดินไปอาบน้ำเสร็จก็ออกในชุดจระเข้สีม่วงพร้อมกับสมุดการบ้านมานั่งทำข้างๆ พี่คิงเองที่นั่งดู TV อยู่หน้าโซฟา ดูเหมือนจะเป็นความเรียบง่ายที่พบเจอได้ในทุกๆวันของคนเรา แต่แค่นี้มันก็พอแล้ว สำหรับทั้งคู่



“ครีมถึงไหนแล้ววววววววววววววววววว”


เสียงร่าเริงดังออกมาจากปลายสาย ทำเอาคนที่กำลังรีบขนของขึ้นรถเพราะตื่นสายจากการนอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นและนาฬิกาก็ไม่ปลุก ทั้งตัวเองและพี่คิงก็เลยตื่นสายไปก็เวลาเดินทางถึง 2 ชั่วโมง โชคดีที่ช่วงเช้างานยังไม่เริ่มแค่ครีมอยากจะไปช่วยฟ้าจัดงานแค่นั้นเอง เพราะจะมีเพื่อนและญาติผู้ใหญ่ของฟ้ามาเยอะมากในงานนี้


“กะ กำลังจะออกจากกรุงเทพแล้วฮะ คะ แค่นี้ก่อนนะ ฟ้าเดี๋ยวใกล้ถึงแล้วเราโทรหา” น้องครีมจำใจต้องโกหกถึงจะไม่อยากแค่ไหนก็ตามให้ฟ้าไม่ดุตัว จากนั้นก็หันไปมองพี่คิงที่เดินในชุดเสื้อยืนกางเกงสามส่วนแบบชิวๆ แล้วก็เดินมาแบบชิวๆ ทำเอาน้องครีมหงุดหงิดหงุงหงิงเล็กน้อย


   “พี่คิงอ่ะ ไวๆหน่อยสิครับ!”


   “รีบไปไหน งานเริ่ม 4 โมงเย็นไม่ใช่เหรอครับ”


   “ก็น้องบอกแล้วไง ว่าน้องอยากไปช่วยฟ้าจัดงาน พี่คิงนั้นแหละ น้องบอกให้ตั้งนาฬิกาปลุกก็ไม่ยอมตั้ง เอาแต่ทำงานไม่สนใจน้องเลย” คนตัวเล็กออกอาการงอแงอย่างที่นานๆจะเป็นที ทำเอาคนตัวโตที่เดินมาเปิดประตูรถ ชะงักเลิกคิ้วสูงก่อนจะยิ้มกลุ้มกริ่มออกมาเดินไปกระแซะเด็กน้อย ใช้ไหล่หนาๆชนแก้มบางๆของน้องเบาๆ เพราะตัวน้องเตี้ยกว่าเขามาก



   “น้อยใจเขาเหรอตัวเอง”


   “เปล่าสักหน่อย!”


เด็กน้อยเชิดหน้าไปอีกทางก่อนจะมุดเข้ารถไปอย่างหลบหน้าคนใจร้าย แต่คนใจร้ายดูจะดีใจกว่าในสิ่งที่กระต่ายเด็กของเขาเป็นในตอนนี้ เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าน้องน้อยของเขามีความรู้สึกน้อยอกน้อยใจเหมือนคนอื่นๆเหมือนกัน เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าน้องรักเขามากแค่ไหน


พี่คิงหัวเราะในลำคอ  ก่อนจะเดินเข้าไปในรถฝั่งคนขับมองหน้าเด็กดีที่หันไปมองกระจกด้านข้างตาคว่ำตาหงายใช้มือไปสะกิดนิดๆที่ไหล่ ทำเอาคนที่ถูกสะกิดสะดุ้งหันมาทำปากคว่ำใส่และเชิดหน้าไปอีกทาง ก่อนที่มือใหญ่จะลวนลามไปที่คอของน้องจนเจ้าตัวเล็กต้องย่นคอหนีหัวเราะคิกคักออกมา จากนั้นมืออีกข้างก็ตะปบเข้าที่แก้มแดงๆนั้นและก้มไปหอมหน้าผากเด็กน้อยแรงๆหนึ่งที ทำเอาเด็กน้อยหน้ามุ่ยใส่แต่ก็ไม่วายหัวเราะออกมาเพราะพี่คิงน่ารัก



“หายงอนแล้วใช่ไหมครับเด็กดีของพี่ หน้าตาก็น่ารัก แต่งตัวก็น่ารัก นิสัยก็น่ารัก อย่าทำหน้างอไปเลยเด็กดีมันเสียสุขภาพนะครับ”


“ก็พี่คิงแกล้งน้องอ่ะ” น้องครีมงอแง หยิบหมวกสีขาวของตัวเองมาถือเอาไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะพี่คิงยิ้มน่ารักอยู่ตรงหน้า ว่าแต่น้องครีมน่ารัก พี่คิงก็น่ารักสำหรับน้องครีมเสมอเหมือนกันนั้นแหละ ทำเป็นพูดเล่นไป


จากนั้นสองคนตัวใหญ่กับตัวเล็กก็ออกเดินทาง พี่คิงไม่ลืมพาน้องครีมแวะทางข้าวหน้าปากซอยก่อนจะซื้อสะเบียงติดเอาไว้เป็นมื้อกลางวันและระหว่างทางเพราะน้องครีมอยากที่จะถึงระยองให้ไวที่สุดพี่คิงเลยต้องเป็นสารธีที่ดีพาเดินน้องน้อยเดินทางยาวๆมุ่งหน้าสู่ระยอง


“ฟ้าครีมถึงระยองแล้วนะ อยู่ตรงตลาด XXX อือ … อือ แปปนึงนะ คุยกับพี่คิงดีกว่าเราฟังเรื่องเส้นทางไม่รู้เรื่อองหรอก” น้องครีมยื่นโทรศัพท์ตัวเองส่งให้พี่คิงที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้ว คนตัวโตรับโทรศัพท์ไปคุยสักพักก็ยื่นกลับมาให้น้องและออกรถต่อไปทัน น้องเม้มปากก่อนจะขยับตัวไปมาอย่างเมื่อยขบจากการนั่งเป็นเวลานาน


“เป็นอะไรน้องครีม” คนตัวโตสังเกตเห็นอาการเลยถามขึ้นในขณะที่ตายังมองถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์ที่หนาแน่น คาดว่าอีก10กว่ากิโลเมตรจะเข้าเขตทะเลและรถจะน้อยขับได้สะดวกมากยิ่งขึ้น


“น้องครีมเมื่อยจังเลย แต่แปปเดียวก็คงถึงแล้วเนอะ ครีมทนได้”


“เหมือนสีทนได้ไหม ?”



“คิก! สาบานว่ามุข?” น้องตัวเล็กหัวเราะคิกหันไปมองคนตัวโตตาใสแก้มแดง พี่คิงนึกหมั่นไส้ผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่ปล่อยยาวสลวยราวกับไหมที่อ่อนนุ่มนั้นเลยละมือใหญ่ออกมาเกียร์มาวางบนหัวเล็กๆของเด็กน้อยและยีเบาๆอย่างอ่อนโยนไม่ให้น้องน้อยต้องเจ็บตัว หัวเราะออกมาเสียงดังและอยากจะลงไปฟัดแก้มใสนั้นให้เต็มที่ ด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ



“หิวไหม แวะกินก่อนไหม เขาบอกว่าตลาดตรงนี้มีขนมอร่อยนะ”


“งืม…น้องครีมก็อยากกินขนมนะ แต่นี้เที่ยงจะบ่ายโมงแล้ว ครีมอยากไปเจอฟ้าเร็วๆ”


“หึหึ งั้นขากลับพี่แวะซื้อให้เนอะ”


“ครับ!” น้องครีมขานรับเสียงใสไม่มีความโยเยในน้ำเสียงให้คนตัวโตที่มักใจแคบกันคนอื่นแต่ใจดีสำหรับตนเสมอ


ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันขับเลียบชายทะเลที่เป็นทางตัดวันเวย์ น้องดูแตกตื่นและตื่นเต้นกับทะเลสีฟ้าครามกลิ่นไอทะเลทำให้เด็กน้อยซน กดเปิดกระจกรับลม พี่คิงก็ไม่ว่าอะไรพลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วยเป็นอย่างมากถ้าไม่เปิดกระจกอย่างที่เขาไม่ทันตั้งตังแบงก์พันที่อยู่หน้าคอนโซนรถหายวับไปกับถนนอย่างที่เขาและน้องตะครุบไม่ทัน เจ้าตัวน้อยมองตามอ้าปากค้างมือเรียวชี้ไปในทิศทางที่แบงก์ปลิวไปก่อนจะหันมามองพี่คิงตาเบิ่งกว้างและค่อยๆหรี่ซึมลงนั่งมองมือตัวเองอย่างเด็กที่ทำความผิด



.
.
.

ต่อด้านล่างคะ

[pa_pa]

   “พะ พี่คิงจ๋า … เงินปลิวไปแล้ว”


   “แล้วทำยังไงครับ จะกลับไปเก็บตอนนี้ก็คงปลิวไปแล้ว”



   “นะ น้องครีมมีเงินเก็บอยู่ในกระปุกพี่หมูที่คอนโด เอาไว้น้องกลับไปแคะให้นะครับ อย่างอนน้องนะ”เจ้าเด็กดีรู้ตัวดีว่าเวลานี้ควรทำตัวยังไง หัวเล็กๆผมสยายไปทั่วทั้งหลังนั้นเอามากระแซะออดอ้อนพี่คิงด้วยการเอาหัวถูไถไปตามไหล่แกร่งนั้นเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ



   พี่คิงไม่พูดอะไรแต่ลอบหัวเราะในลำคอและแกล้งพองลมในแก้มขึ้นจนป่อง พอน้องครีมเหลือบขึ้นมาเห็นก็ยิ้มและหอมแก้มพองลมนั้นยกใหญ่จนพี่ชายตัวโตชื่นใจ น้องครีมหัวเราะเมื่อพี่คิงหันมาจุ๊บตัวเองกลับและทั้งคู่ก็ต้องหยุดเล่นเพราะกลัวรถจะตกทะเล


พี่คิงพาน้องขับมาอีกประมาณ 2 กิโลเมตรก็เลี้ยวเข้ารีสอร์ทขนาดกลางและในทันทีที่จอดรถน้องครีมก็ยิ้มออกมาได้เมื่อ เพื่อนสาว ฟ้าเจ้าของวันเกิดที่อยู่ในชุดเสื้อตัวใหญ่สีขาวโชว์ไหล่ด้านในเป็นบีกินนี่สีฟ้ากางเกงขาสั่นดูโตกว่าเพื่อนด้วยทรวดทรงอกเอวที่มากกว่าอายุนั้น เบญ สาวน้อยน่ารักในชุดเดรชสีชมพูยาวระดับเข่าดูน่ารักมุ้งมิ้งไม่เข้ากับบรรยากาศทะเล แต่ก็ดูสมวัยพร้อมกับแฟนหนุ่มโจ้รุ่นพี่ ม.6 ที่ดูสะอาดหน้าตาตี๋ๆ ทั้งสามคนพากันมาต้อนรับ เจ้าของวันเกิดกระโดดกอดน้องน้อยก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆนั้นเสียงดังฟอด ไม่ได้สนใจกับพี่คิงที่เดินลงมาจากรถแม้แต่น้อย


   “แก้มเย็นจังเลยครีมน่ารัก อ่ะ พี่คิงสวัสดีคะ มาด้วยเหรอคะ”



   “กวนตลอดไอ้หมา” พี่คิงพูดพร้อมเดินมาดึงน้องครีมที่แก้มจะหลุดคาจมูกโด่งๆของฟ้าไปเพราะโดนกระหน่ำหอมและหันไปรับไหว้เบญกับโจ้ที่ดูเรียบร้อยกว่า ไอ้หมา ที่พี่คิงตั้งชื่อให้ใหม่ ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกตอนไปรับน้องครีมจากโรงเรียนเมื่อตอนที่น้องเข้าเรียนวันแรกที่โรงเรียนใหม่ของน้อง



   “โธ่ หนูชื่อฟ้านะ ไม่ใช่หมา”



   “ก็หัดใหม่มันเรียบร้อยเหมือนคนอื่นซะบ้างสิ” พี่คิงพูดอย่างขำๆ ก่อนจะถูกน้องครีมเอามือปิดปากหันไปหัวเราะให้เพื่อนสาวคนโดนว่าที่ทำหน้าบึ้งหันไปแยกเขี้ยวใส่เบญที่เอามือปิดปากหัวเราะออกมาคิก


   “พิวละ ยังไม่ถึงเหรอ”น้องครีมถามเสียงหวานขึ้น ทำเอาทุกคนหยุดหยอกล้อกันช่วงคราวหันมาให้ความสำคัญกับเด็กผู้ชายตัวน้อยที่ยื่นเหมือนตุ๊กตาผมยาวในชุดเอี้ยมสียีนต์ขาสั้น กับเสื้อยืดสีขาวเรียบๆ ดูน่ารักกว่าทุกวันที่ใส่ชุดนักเรียนชายไปโรงเรียน



   “เห็นว่าใกล้แล้วละ ปะ เข้าไปในบ้านก่อนนะ แม่ฟ้ากำลังทำกับข้าวอยู่”


ฟ้าเดินนำน้องครีมและพี่คิงเข้าไปในรีสอร์ทบ้านเดี่ยว 2 ชั้น ที่ติดกับชายทะเลและมีสระน้ำในตัว ด้วยความที่ทางครอบครัวของฟ้าค่อนข้างที่ฐานะทางสังคมเพราะบ้านของสาวน้อย ทำธุรกิจส่งออกระดับประเทศแต่ฟ้าเป็นผู้หญิงที่แก่นแก้วด้วยหน้าตาที่เหวี่ยงตาคมกริบผิวสีแทนสีน้ำผึ้งมากกว่าน้องครีมหน่อยนึง ลุยๆเหมือนผู้ชายเพราะเรียนศิลปะป้องกันตัวทุกชนิด มีหุ่นซิกแพคน้อยๆที่ผู้หญิงหลายๆอิจฉา และดูแลน้องครีมได้เป็นอย่างดี อันนี้เป็นสิ่งที่พี่คิงไว้วางใจได้พอๆกับตอนที่เมโล่อยู่ข้างๆน้องครีมเหมือนกัน 


   ทันทีที่น้องครีมเห็นแม่ของเพื่อนสาวกำลังทำกับข้าวอยู่ก็ปรี่เข้าไปสวัสดีด้วยรอยยิ้มที่ทำให้สาวใหญ่ในชุดกันเปื้อนอยู่ยิ้มแป้นออกมาเพราะรู้สึกว่าน้องครีมเรียบร้อยกว่าลูกสาวของตัวเองเป็นกอง ก่อนที่น้องและเบญจะลงมือช่วยเธอทำกับข้าวอย่างแข็งขัน ในขณะที่ลูกสาวของเธอเองก็ชวนชายหนุ่มทั้งโจ้และพี่คิงไปติดไฟระยิบที่สวน ไว้เปิดเมื่อตอนที่ตะวันตกดินไปแล้ว พักเดียวเท่านั้นพิวสาวร่างท้วมในชุดเสื้อยืดพอดีตัวสีดำกับกางเกงลูกไม้สีขาว ดูเปรี้ยวตามแบบฉบับสามมั่น ก็มาถึงและช่วยจับโน้นทำนี้ จนทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จทันก่อนฟ้ามืด



   ที่สวนหน้าบ้านงานถูกจัดขึ้นมาอย่างเรียบง่าย โดยมีลูกมือที่น่ารักอย่างน้องครีมช่วยอย่างเต็มที่ บนโต๊ะไม้ถูกปูด้วยผ้าคลุมลูกไม้สีขาว วางอาหารมากมายเป็นบุฟเฟ่ที่มีของคาวและของหวาน ข้างๆเป็นโต๊ะอาหารทะเลดิบพร้อมเตาปิ้งอาหารขนมใหญ่ โต๊ะกับเก้าอี้สีขาว ที่จัดวางอยู่ 5-6  โต๊ะ ไฟระยิบระยับที่เปิดขึ้นท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบภูเขาที่มองเห็นอยู่ไกลริบๆไปน้องครีมมองเห็นและตาลุกวาวอยากให้ทุกคนในครอบครัวของน้องอยู่ที่นี้ด้วย อยากให้รู้ว่าที่นี้อากาศดีแค่ไหน เสียงคลื่นซัดชายหาดกลายเป็นเสียงที่คลอเคล้าเข้ากับบรรยากาศอันน่าจดจำนี้ เป็นอย่างมาก



   ยิ่งเย็นมากเท่าไหร่ เพื่อนของฟ้าทั้งเพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่ก็พอกันมาอย่างไม่ขาดสาย ทุกคนล้วนแต่สนิทกับฟ้าทั้งสิ้น ของขวัญมากมายถูกเอาไปวางไว้ใต้ต้นสนเล็กๆเหมือนวันปีใหม่ น้องครีมเองก็ถือของขวัญที่อยู่ในกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ไว้ในมืออย่างเก้ๆกังๆโดยยืนรวมกับเพือนสนิทอีกสองคน พี่คิงและโจ้ยังพากันจัดสถานยกโต๊ะยกเก้าอี้อยู่อย่างวุ่นวายเพราะทำท่าจะไม่พอกับแขกที่มี ต่างพากันโล่งใจที่มีแต่เด็กๆไม่มีผู้ใหญ่และจัดงานใหญ่โตมากมายอย่างที่คิด


   “ครีมเอาอะไรมาให้ไอ้ฟ้าเหรอ”



   “ไม่บอกจ๊ะ ” น้องครีมยิ้มหวานให้กับเพื่อนพิว ก่อนจะถูกรวบเข้าไปกอดและหอมฟอดใหญ่ วันๆนึงเด็กน้อยต้องโดนหอมแก้มช้ำไปแล้ววันละหลายๆรอบ


   “อะไรก็เถอะ เอาไปให้กันไหม ดูท่าเจ้าตัวจะวางกับการรับแขกแล้ว คนเยอะแบบนี้เบญไม่ค่อยชอบเลย คืนนี้จะนอนรวมกับคนพวกนี้เหรอ” เด็กสาวผู้เรียบร้อยและมักจิตตกอยู่เสมอเพราะไม่ชอบการเข้าสังคม แต่แล้วพิวก็หันมาหัวเราะและเดินไปลูบหัวเปียยาวถึงเอวนั้นเบาๆ ก่อนจะตีป๊าบเข้าให้ที่หน้าผากหน้าเย้าๆ



   “แกก็รู้ไอ้ฟ้ามันรวย โรงแรมมีตั้งเยอะตั้งแยะเดี๋ยวมันก็ให้พวกเพื่อนๆมันไปนอนโน้นเองแหละ ยังไงไม่รู้คืนนี้ครีมต้องนอนห้องด้วยกัน หึหึ เนอะครีมเนอะ”



   “แกจะโดนพี่คิงฆ่านะสิ” พิวค้อนเพื่อนสาวที่ลูบหัวตัวเองอยู่ปอยๆในขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยน้องครีมให้เป็นอิสระ ทั้งสามคนพากันเดินเอาของขวัญมาให้ฟ้าหลังจากที่เจ้าตัวรับแขกจนเหนื่อยแล้ว งานปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น น้องครีมนั่งข้างๆคนตัวโตที่ขยันป้อน ขยันเอาใจ คุยเรื่องต่างๆกับเพื่อนใหม่อย่างเป็นกันเอง มีเด็กหนุ่มเพื่อนฟ้าหลายคนที่แอบลอบมองเด็กน้อยหน้าใสผมยาวจรดหลังที่มัดจุกขึ้นสูงแล้ว ณ เวลานี้ แล้วก็โดนพี่คิงแสดงความเป็นเจ้าของโดยการกอดเอาไว้แนบชิดตัวแทบจะตลอดเลยพากันนั่งคอตกกันไปเป็นแถว   



   “อร่อยไหมครับ” พี่คิงถามน้อยครีมที่เคี้ยวอาหารทะเลอยู่ตุ้ยๆ จนปากเล็กๆและแก้มใสนั้นมันแผล่บไปด้วยคราบอาหาร พี่คิงจิบเบียร์ก่อนจะอมยิ้มและหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากน้อยๆนั้นอย่างเอ็นดู น้องครีมยิ้มล่าพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี


   จากปาร์ตี้แบบน่ารักๆในช่วงหัวค่ำ ตอนช่วงดึก ฟ้าเริ่มเมาขึ้นไปยืนบนเนินดินเล็กๆที่เปรียบเสมือนเวทีของเธอเริ่มร้องเพลงและเต้นออกมาจนน้องครีมที่พุงป่องไปเพราะกินอิ่มหัวเราะคิก เสียงเชียร์และเสียงโห่ร้องของเพื่อนๆนับ 20 กว่าคนที่ตอนนี้น้องครีมรู้จักแล้วเกือบหมด ทำให้ฟ้ายิ่งคึก แต่ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆน้องครีมถึงกับกุมขมับและหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสภาพของลูกสาว ไม่นานผู้เป็นแม่ก็ลาไปนอนก่อนเพื่อน ปล่อยให้เด็กปาร์ตี้กันต่อไป



   เป็นอย่างที่พิวคาด ทุกคนต่างพากันกลับโรงแรมที่ฟ้าจองเอาไว้ให้ก่อนล่วงหน้าในเวลาตี หนึ่งด้วยความที่ไม่ไกลมากนัก เลยทำให้เดินทางสะดวกและพิวเป็นคนที่โทรเชคว่าทุกคนถึงโรงแรมปลอดภัยแล้วแทนฟ้าที่ตอนนี้พูดเบญและโจ้หิ้วปีกขึ้นไปนอนบนห้องแล้วเรียบร้อย ก่อนที่พิวจะขอตัวไปนอนเพราะง่วงเอาซะมากๆ พยายามให้ครีมนอนด้วยให้ได้ แต่พี่คิงไม่ยอมและยืนยันว่าจะพาน้องไปนอนที่โรงแรมเพราะจะพากันกลับแต่เช้ากลับบ้านใหญ่ในวันพรุ่งนี้ พิวเซ็งๆแต่ก็ยินยอมมาส่งน้องน้อยขึ้นรถส่วนตัวเองก็ขึ้นไปนอนกับฟ้าด้านบนบ้าน


   “ไปครับน้องครีม”


พี่คิงพูดพร้อมกับจูงมือเล็กๆนั้นมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน น้องครีมตาปรือน้อยๆจนคนตัวโตต้องอุ้มขึ้นมาเหมือนเด็กน้อยลูบหัวเล็กๆนั้นอยากเอาใจ ตบหลังเป็นสัญญาณว่าให้เด็กคนนี้หลับได้ตามที่ต้องการ เด็กดีของเขาเลยหลับคาไหล่ ทั้งๆที่ยังไม่ถึงรถเลยด้วยซ้ำ



พี่คิงพาเด็กน้อยของเขามาอีกโรงแรมนึงที่ดีที่สุดและเลือกห้อง VIP ในเวลาตี 2 กว่าๆ  โดยที่น้องเด็กน้อยยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่อกของเขา เมื่อทำการเช็กอินเสร็จพนักงานก็เดินนำทั้งคู่มาที่ห้องในทันที ห้องที่ถูกเปิดออกเป็นห้องที่ราวกับห้องบรรทมของเจ้าหญิงและเจ้าชาย ทุกอย่างถูกจัดด้วยโทนสีขาวและฟ้าอ่อนมีทุกอย่างอำนวยความสะดวกพร้อม ทั้งห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องอาบน้ำที่จัดสรรเป็นสัดส่วน คนตัวโตไม่สนใจสิ่งของพวกนั้นแต่เดินพาเด็กน้อยที่สุดแสนจะบอบบางน่ารักนั้นไปนอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดและก้มลงกระซิบข้างใบหูนั้นเบาๆ



“ถึงแล้วนะเด็กดี อาบน้ำก่อนไหมและพี่จะไม่กวนน้องครีมนะครับ” ดวงตากลมที่ถูกประดับด้วยขนตายาวนั้นค่อยปรือขึ้นมองหน้าคนตัวโต ก่อนจะผลิกหันไปอีกข้างกอดก่ายหมอนข้างนุ่มๆเอาไว้ครางหือออกมา เบาๆอย่างดื้อดึงเล็กน้อย


“เด็กตัวเหม็น อาบน้ำนะครับจะได้หลับสบายๆ”


“เช็ดตัวให้น้อยหน่อย ฮึก” เสียงสะอื้นนั้นดังออกมา เมื่อเด็กน้อยถูกปลุกขึ้นมา ตาแดงๆลืมขึ้นหันมามองพี่คิงที่ใจหายวูบ เขารู้ดีว่าเด็กคนนี้มักจะโยเยทุกครั้งที่ถูกปลุกขึ้นมากลางดึกแต่ถ้าเกิดน้องครีมไม่ได้อาบน้ำทั้งๆที่มีกลิ่นติดตัวติดผมอยู่แบบนี้ตื่นมาจะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม



“น้องครีมไม่สระผมเหรอเด็กดี เหม็นกลิ่นคาวที่น้องครีมไม่ชอบนะ”



“นะ น้องครีม … พี่คิงจ้า น้องครีมง่วงนอนมากเลย ฮึก พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเช้า ฮึก น้องครีมอยากสระผมแต่กว่าจะได้นอน น้องครีมไม่อยากทำให้พี่คิงลำบากเลย”


“หึหึ เราอยู่เที่ยวต่อกันสักวันก็ได้นี้เนอะ วันจันทร์ที่โรงเรียนของน้องครีมหยุดไม่ใช่เหรอครับ” เมื่อเห็นเด็กน้อยงอแงเขาก็หมั่นไส้เลยต้องรวบเข้ามากอดอย่าเอ็นดูพูดปลอบสารพัด ความจริงก็คิดอยู่แล้วที่จะพามาพักผ่อนกันสักวัน เลยเลือกที่จะพามาอีกโรงแรมนึงเพื่อนสะดวกต่อการพักอาศัย


“แล้วบ้านใหญ่ละครับ ฮึก น้องครีมคิดถึงคุณแม่คิดถึงพี่เพชร คิดถึงคุณลุงป้าลี กับเจ้าเบิร์ดเดย์”


“เอาไว้เราค่อยไปหาเนอะ”


“น้องครีมไม่เห็นรู้เลยว่าวันจันทร์หยุด” เจ้าเด็กตัวน้อยของเขาพูดอู้อี้กับลำคอแกร่งที่ไม่มีความง่วงงุงงงแม้แต่น้อยในเวลานี้ มีแต่หัวใจที่พองโตปานจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ไม่ชินสักที กับการที่ได้สัมผัสเจ้าเด็กตัวนุ่มๆคนนี้


“เค้าหยุดวันนี้กันทั้งประเทศครับ”


“เอ๊ … น้องครีมไม่เห็นรู้” เด็กแก้มใสเงยหน้าขึ้นมามองอย่างฉงวนเพราะไม่เห็นรู้ว่าวันจันทร์เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์


“หึหึ พี่ไม่โกหกนะครับ ตื่นแล้วใช่ไหม ไปอาบน้ำนะเด็กดี”


“ตะ แต่ พี่คิงต้องเป่าผมให้น้องนะ”


“ตามบัญชาครับผม”  น้องครีมหัวเราะคิก


จะเดินเข้าห้องน้ำอย่างเกียจคร้าน แต่ก็ต้อวชะงัก เพราะตัวเองไม่มีชุดมาเปลี่ยน พี่คิงเลยหัวเราะชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางที่ตัวเองแอบจัดไว้เอามาขึ้นรถเมื่อตอนน้องครีมหลับดึกของวันวาน น้องครีมแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินมาหอมพี่คิงฟอดใหญ่และไปค้นข้าวของเสื้อผ้าออกมาวิ่งเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้พี่คิงนั่งจ้องมองจนหายลับเข้าไปก่อนจะถอนหายใจเฮือกออกมาเสียงดังโดยที่น้องไม่รู้เลยว่าทุกวันนี้พี่คิงต้องใช้ความพยายามแค่ไหนในการควบคุมความรู้สึกของตัวเองให้ไม่ทำร้ายน้อง โดยที่เด็กดีไม่เต็มใจยอมตัดใจนอนลงกับเตียงหลับตาเข้าภวังค์รอเด็กน้อยที่อาบน้ำอย่างเป็นสุข


   น้องครีมเดินออกมาจากห้องน้ำในชุกเสื้อตัวโคร่งสีเทากับกางเกงผ้าขาสั้น ผมยาวเปียกไปด้วยน้ำลู่ลงมาทำให้เสื้อเปียกไปหมดน้องใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดไปตามหน้าและผมวุ่นวายไปหมด ร้องเรียกพี่ชายตัวโตเบาๆ ก็เห็นว่าพี่คิงนอนหลับไปแล้วอยู่บนเตียง หน้าหวานมุ่ยลงเพราะคนตัวโตบอกว่าจะเช็ดผมให้ เดินเข้าไปใกล้ทำท่าจะปลุก แต่มือเรียวต้อองชะงักเมื่อได้ยินเสียงกรนเบาๆในลำคอของพี่คิง คิ้วที่มัดเป็นมอยู่เริ่มคลายออกและปากที่เชิดขึ้นสูงก็เม้มเป็นเส้นตรง ในใจเด็กน้อยรู้สึกสงสารคนๆนี้สุดหัวใจ เมื่อนึกถึงว่าตัวเองเอาแต่ใจแค่ไหนที่ผ่านมา


   จะมีสักกี่คนที่ใช้ชีวิตอยู่เพื่อคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า จะมีสักกี่คนที่ใจดีไม่เหมือนใคร ดูแลช่วยเหลือโอบอุ้ม และรักเดียวใจเดียว ตามใจน้องน้อยที่เป็นเด็กน้อยอยู่ตลอดเวลา ให้ทุกสิ่ง ให้ทุกอย่าง ทั้งชีวิตใหม่ ครอบครัวใหม่ การศึกษา ที่อยู่อาศัย ที่พักกายอย่างเป็นสุข … ใครกันละ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ คนที่เหมือนแสงสว่างของน้องครีม จะมีใครกันละถ้าไม่ใช่อัศวิน ของน้องครีมคนนี้ …


   เด็กน้อยนั่งลงข้างๆเตียงพิจารณาใบหน้าคมกริบด้านข้าง พี่คิงเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่มีกล้ามเนื้อจากการออกกำลังกายพอสมควรไม่มากและไม่น้อยเกินไปทำให้ใส่เสื้ออะไรก็ดูหล่อไปซะหมด ใบหน้าที่มีสันกรามชัดเจน ริมฝีปากหนาอบอุ่นเสมอเวลาที่เหยียดยิ้มจมูกโด่งรับกับรูปหน้า ตาคมโปนเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์และแลดูขี้โกงเจ้าชู้ แต่เอาจริงๆ พี่คิงนั้นเป็นคนที่มีสัจจะในคำพูดและมักจะเสียสละให้กับผู้อื่นเสมอๆ ถึงปากจะเสียไปบ้าง แต่น้องครีมก็รักพี่คิงสุดหัวใจเหมือนกัน รักแบบที่อยากให้ทุกอย่าง อยากให้พี่คิงพอใจบ้าง … อยากให้พี่คิงรักน้องครีม รักน้องครีมตลอดไปเลย


   “พี่คิงครับ”


   “หืม … เสร็จแล้วเหรอครับ” พี่คิงของน้องปรือตาขึ้นก่อนจะเหยียดยิ้มและใยกมือขึ้นจับใบแก้มใสของน้องครีมที่จดจ้องเขาอยู่ตรงหน้า ลุกขึ้นนั่งทำท่าจะหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดผมให้เด็กน้อยของเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อน้องครีมถลาเข้ากอดคนตัวโตเต็มรัก ซ่อนใบหน้าที่เห่อแดงเอาไว้ไม่ให้คนตัวโตรู้ความรู้สึก


   “พี่คิงจ๋า น้องครีมรักพี่คิงนะครับ ขอโทษที่น้องครีมเอาแต่ใจตลอดมานะครับ”


   “หึหึ เป็นอะไรครับ”


   “พี่คิงจ๋า” เสียงหวานเรียกชื่อเขาขึ้นอีก


   “ครับ …”



   “น้องครีมพร้อมแล้วนะ”


   “หืม ?” คนตัวโตผละเด็กน้อยออกเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่าแก้มทั้งคู่นั้นเปล่งแดงขึ้นมาแค่ไหน ด้วยความเอ็นดูนั้นทำให้หมั่นเขี้ยวและก้มลงไปหอมอีกฟอดใหญ่ ก่อนจะผละออกมาจ้องมองหน้าสงสัย


   “ทะ ถ้าพี่คิงยะ อยาก นะ น้องครีมพร้อมแล้วนะคะครับ … น้องเขิน” เจ้าเด็กน้อยก้มหน้างุด เมื่อเห็นว่าคนตัวโตจ้องไม่เลิก พี่คิงที่นั่งเอ๋ออยู่ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเพราะทั้งดีใจ ทั้งแปลกใจคิดว่าตัวเองกำลังโบยบินอยู่ในความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง



   “น้องครีมไม่จำเป็นต้องฝืนนะครับ พี่คิงทนได้ เพราะพี่คิงรักน้องจริงๆ ทุกสิ่งทุกอย่างพี่ให้น้องครีม โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆทั้งสิ้นนะครับ ไม่ต้องคิดมากนะ”


   “นะ น้องครีม … พี่คิงครับ ครีมรู้ว่าพี่คิงรักน้อง แต่ถ้านี้เป็นสิ่งเดียวที่เหลือที่น้องจะให้พี่คิงได้ … เหลือแค่นี้จริงๆ”


   “โธ่ เด็กดีของพี่”


พี่คิงใช้จมูกโด่งของคนสีไปมากับจมูกน้อยๆนั้นก่อนจะเคล้าคลอไปตามหน้าผาก แก้ม และริมฝีปากนั้นอย่างอ่อนโยนประทับรอยจูบอย่างแผ่วเบาลงริมฝีปากเล็กๆนั้นอย่างเต็มไปด้วยความรักอันบริสุทธิ์ ตะกองกอดเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพลิกเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนซะเอง


   เขาผละออกมาให้ใบหน้าของกันและกันอยู่ห่างกันเพียงคืบ ก่อนจะใช้มือใหญ่นั้นไล่ละไปตามใบหน้าและต้นคอของเด็กน้อย เหยียดยิ้มให้และกระซิบถามอย่างแผ่วเบา


   “จากนี้ไป พี่จะไม่หยุดแล้วนะครับ ถ้าน้องครีมไม่อยากบอกพี่ซะตอนนี้นะครับ” ร่างน้อยที่สั่นเทาเพราะถูกสัมผัสนั้นส่ายหน้าไปมา ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอคนตัวโตเอาไว้ให้ก้มลงมาจูบตนอีกครั้ง ใจของทั้งคู่เต้นประสานกันในห้องที่เปิดไฟไว้เพียงสลัวๆ



   มือหนาไล่ละไปตามร่างกายอ่อนนุ่มนั้นถอดเสื้อตัวใหญ่ออกไปให้พ้นกายขาวเนียนตรงหน้าหน้า ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะละไปตามลำคอระหงมาถึงปลายยอดเม็ดบัวสีชมพูหวานกายเล็กสะดุ้งเฮือกและกอบกุมศีรษะใหญ่เอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา ทั้งความตื่นเต้นและความสะท้านทำให้น้องครีมกัดฟันทนต่อสัมผัสนั้น เสียงครางน้อยๆของน้องครีมทำให้พี่คิงตะเลิดไปหมด มือหนาไล่ไปตามท่อนกายส่วนล่างถอดกางเกงผ้านั้นออกง่ายราวกับปลอกกล้วยก่อนจะลูบไปตามขาเนียนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสอย่างเต็มไม้เต็มมือมาก่อน


   สัมผัสร้อนๆค่อยๆเคลื่อนไหวต่ำลง จนน้องครีมสะดุ้งสะท้านครางออกมาเสียงดังมากขึ้น ก่อนที่จะร้องเรียกชื่อของสุดที่รักออกมาเมื่อริมฝีปากนั้นสัมผัสกับส่วนที่อ่อนไหวกลางลำตัวของน้อง ทุกสิ่งทุกอย่างน้องไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนทำให้ถึงฝั่งฝันไปในทันที


   “ยะ อย่ากลืนนะครับสกปรก”


เสียงหวานร้องออกมาทันทีเมื่อพี่คิงเงยหน้าขึ้นมามองและกลื่นน้ำรักของตนลงลำคอไป พี่คิงหัวเราะ ก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองออก น้องครีมเม้มปากน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งขึ้นไปกอดพี่คิงเอาไว้แน่น พลิกให้ตัวเองอยู่ด้านบนบ้าง พี่คิงก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้เด็กน้อยของเขาเรียนรู้ไป น้องเป็นเด็กที่เรียนรู้ไวอย่างที่เขาคิด ทำเหมือนกับที่เขาทำให้เมื่อกี้ถึงจะเก้ๆกังๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความสุขที่หาไม่ได้เลยจากผู้หญิงคนไหน



ค่ำคืนนั้นเสียงหวานครางอย่างไม่ขาดสายไปทั่วทั้งราตรี ผสมกับเสียงแห่งความสุขของร่างสูงที่กอบโกยทุกสิ่งทุกอย่างไปอย่างโลภมากและตะกละตะกาม ปล่อยให้อารมณ์ราคะเข้าครอบงำ มอบความสุขและสมหวังให้กับตนเองในขณะเดียวกันก็พยายามทำให้กระต่ายเด็กของตนมีความสุขไปด้วยกับสิ่งที่เป็นไปตามธรรมชาติของมนุษย์ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเย็น แต่กายของทั้งคู่สั่นสะท้านแลกเปลี่ยนความเร้าร้อนผ่านผิวกายที่เสียดสีกันไปมาอย่างอ่อนโยนในบ้างขณะก็รุนแรงตามเกมส์ที่พี่คิงกำหนดให้เป็น



เกือบที่อาทิตย์ของวันใหม่จะสว่างขึ้นเพียงเล็กน้อย ร่างทั้งสองถึงจะผละออกจากกันไม่รู้นานเท่าไหร่ ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบที่ร่างสูงกระทำอย่างไร้สติ จนน้องครีมสลบไปในทันทีที่เขาลุกขึ้นจากเตียง และค่อยๆตวัดผ้าห่มขึ้นมาห่มร่างเล็กเอาไว้ ส่วนตัวเองหยิบผ้าขนหนูมาพันไว้รอบเอวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมกับกะลามังใส่น้ำเล็กพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก



มานั่งข้างๆเตียง มองแผ่นหลังเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มหนา น้องครีมนอนตะแคงหันไปอีกทาง เขาจัดการเช็ดไปตามไหล่เล็กๆนั้น ก้มลงจูบเบาๆอย่างอ่อนโยน ค่อยๆเปิดผ้าห่มออก จะชำระร่างกายให้แต่ก็ต้องสบถออกมาเมื่อมองเห็นรอยเลือดเป็นดวงๆที่ผ้าปูที่นอนสีขาว  และก็ต้องตกใจเมื่อมองไปเห็นสะโพกกลมๆเล็กๆนั้นมีร่องรอยเขียวช้ำไม่แตกต่างจากตามแขนและตามขาหน้าอกลำคอของน้องที่เต็มไปด้วยรอยจูบห่อเลือดนั้น


“มึงนะมึง”


พี่คิงกัดฟันในลำคอ ร้องด่าตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยไปในห้องน้ำ ชำระล้างร่างเล็กทั้งภายนอกและภายในเช็ดตัวและมัดผมที่ยาวสยายไปทั่วแผ่นหลังนั้นขึ้นไปให้เรียบร้อยก่อนจะจับใส่เสื้อผ้าที่มิดชิด อุ้มพามาไว้บนเตียงหนา ในขณะที่เด็กน้อยไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยลองใช้มืออังหน้าผากดูก็ร้อนดั่งไฟเผา เลยต้องไปค้นหายาในกระเป๋ามาให้น้องทาน


“น้องครีมครับน้องครีม” เสียงนุ่มเรียกเด็กน้อยขึ้นเบาๆ ตาสวยปรือลืมขึ้นมอง ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างยากลำบาก ลำคอแห้งผาดนั้นทำให้พูดออกมาจับใจความไม่ได้มากนัก


“กินยานะครับ พี่ขอโทษนะเด็กดี ไม่น่าเลย ไม่น่าจริงๆ ขอโทษนะครับพี่ขอโทษ” ร่างเล็กไม่ดื้อไม่ซนยอมกินยาจากมือหนาและกินน้ำตามก่อนจะหลับตารับสัมผัสของพี่คิงที่กอดตนเองไว้แนบอก



“ไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆ”


เสียงแหบพร่านของน้องร้องปลอบพี่คิงที่เสียงสั่นเทาด้วยความรู้สึกผิดน้ำตาของลูกผู้ชายรินไหลออกมาอย่างหมดคราบหนุ่มเพลบอย เพราะไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะทำให้เด็กคนนี้เจ็บปวด จะโทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเองที่โลภมากเกินที่เด็กคนนี้จะรับไหว มือเล็กลูบไปมาที่แผ่นหลังของเปลือยเปล่าของพี่คิง จูบลงเบาๆที่หน้าอกนั้น ก่อนที่จะหลับตาลงและหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะหมดแรงที่จะทำอะไรต่อไปได้ทั้งสิ้น


พี่คิงปล่อยให้เด็กน้อยของเขานอนลงกับที่นอนให้สบายขึ้น ก่อนจะล้มตัวนอนตะกองกอดเอาไว้ในโปรงผ้าห่มเดียวกัน ร่างสูงซุกตัวอยู่กับร่างเล็กนั้นซ่อนใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาเอาไว้ด้วยความสงสารเด็กน้อยสุดหัวใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าภวังค์หลับไปในห้องที่เหมือนเรือนหอของทั้งสองคน


ในวันนั้นน้องครีมไม่ได้แม้แต่จะได้เห็นทะเล เพราะมัวแต่จับไข้ไม่สบาย โดยมีบุรุษพยาบาลหนุ่มคอยดูแลอย่างใกล้ชิด และถึงชาตินี้จะไม่ได้เห็นทะเลอีกเลย น้องครีมก็มีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆคนช่างเอาใจอย่างพี่คิง … ขอบคุณนะครับพี่คิง … ขอบคุณที่ยังรักกัน ในวันนี้ที่น้องครีมไม่มีอะไรเหลือให้พี่คิงแล้ว


“พี่คิงครับกอดน้องหน่อย”เสียงเล็กกระซิบขึ้น พี่คิงยิ้มล่าก่อนจะเดินทิ้งทุกอย่างมากอดร่างเล็กเอาไว้แนบแน่น จูบซับไปตามดวงตาและแก้มเนียนนั้นบอกรักอย่างไม่ขาดสาย ก่อนที่ตัวเล็กจะย่นคอเพราะจั๊กจี้เต็มทน ไอสำลักออกมาน้อยๆเพราะหัวเราะกับท่าทางเด็กน้อยของพี่คิง


“ขอโทษนะครับ”


“ไม่ต้องขอโทษน้องแล้ว น้องครีมเต็มใจ” น้องครีมบอกเสียงเบา ก่อนจะหอมแก้มสากเต็มไปด้วยหนวดที่เพิ่งขึ้น จนพี่คิงหัวเราะออกมาเพราะความน่ารักของน้อง ที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างไม่สามารถขยับไปไหนมาไหนได้


“งั้นเปลี่ยนมาเรียกเมียจ๋าดีไหม หึหึ ?  โอ้ยเจ็บนะครับ” พี่ชายหัวเราะทั้งๆที่โดนตีเข้าป๊าบใหญ่ๆ ก่อนจะลงคลอเคลียกับจมูกเล็กของกระต่ายเด็กตรงหน้า



จากนี้และตลอดไป อัศวินจะปกป้องเจ้าชายของเขาตลอดกาล …






===================

มาช้า 55555555

ฉากเลิฟซีน เขียนไม่เป็นจะค่อยๆพัฒนานะคะ ขอบคุณที่ติดตามน้องครีมมาถึงตอนนี้

ตอนนี้หวานน่ารักกรุบกริบๆ เปลี่ยนฉากไวไปมาและยาวมาก ฮ่าๆๆๆๆ

เจอกันตอนพิเศษตอนหน้าคะ มิ่ง & เพชร นะคะ

 

ฝากเพจจ้า

ห้องเก็บนิยาย pa_pa

 
   

[route rover]

หว่ายยย อีพี่คิงงง ทำรัยน้องงง

[titansyui]

 

[nuja]

ยินดีกับพี่คิงด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

รักน้องกระต่ายน้อยตัวนี้ให้มาก ๆ นะคะ

[mild-dy]

 

[dahlia]

โธ่ ปลาบปลื้มแทนอิพี่คิง ในที่สุดๆๆๆ ดีใจด้วยจริงๆๆ นึกว่า จนจบเรื่องก็ยังแห้วอยู่ ก๊ากกกกกกกกกกก

[mypink801]

พี่คิงทำอะไรน้องงงงง นอนซมเลยย 
ในท่าสุดพี่คิงก็ได้กินเด็กดื้อสมใจ