ตอบคอมเมนท์หายหัวไปนาน แวะกลับมาตอบคอมเมนท์(จริงๆแวะเข้ามาดูบ่อย แต่ไม่มีเวลาว่างพิมพ์ตอบจริงๆจังๆเสียที)
ดีใจที่หลายๆคนรับได้กับตอนจบนะคะ จริงๆตอนแต่งก็กลัวอยู่เหมือนกันว่าคนอ่านจะโวย
แต่ก็เห็นหลายๆคนประทับใจ รู้สึกปลื้มเพราะแต่งนานมากกว่าจะลงตัว
Q: เห็นมีคนถามว่าเรียนหมอรึเปล่า ทำไมสอบบ่อย A: คำตอบคือโป๊ะเช๊ะ ถูกต้องละคร้าบ
Q: เหลียนเหลียนตายเพราะมะเร็งสมองรึเปล่าA: ไม่ใช่ค่ะ เหลียนอันสุ่ยเป็นโรคที่มีเส้นเลือดผิดปกติในสมอง โรคนี้พบได้ไม่บ่อย และที่เหลียนอันสุ่ยเป็นก็ไม่ใช่ลักษณะอาการปกติของโรคนี้ด้วย ปกติคนเป็นโรคนี้จะปวดหัวแล้วก็ไปเลยเหมือนน้องสาวเขาค่ะ แต่คนไข้คนนี้ค่อนข้างแปลกคือปวดหัวแรงมากๆแล้วก็ดีขึ้นเอง ไปเที่ยวอีกเป็นสัปดาห์ กว่าจะCTสมองแล้วเจอว่าเป็นอะไร สิ่งที่เขียนให้แตกต่างคือเหลียนๆมี เลือดออกซ้ำอีกรอบจนเสียชีวิต
Q: นอกจากเรื่องนี้มีเรื่องอื่นที่แต่งอีกมั๊ยA: คำตอบคือเรื่องเดียวก็จะไม่รอดละจ้า แนวนี้แต่งยากเหลือ
Q: จบเรื่องนี้จะแต่งเรื่องต่อไปรึเปล่า A: น่าจะไม่ได้แต่งไปอีกช่วงใหญ่ๆ เพราะตัวเองเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบนิยายที่ดองนานเกินเนื่องจากพออัพตอนใหม่คือลืมไปหมดแล้วว่าตอนเก่าเป็นไง เลยสัญญากับตัวเองไว้ว่าถ้าลงได้ไม่สม่ำเสมอขนาดนั้นจะยังไม่แต่งค่ะ
Q: เหลียนจิ้งเต๋อโตแล้วจะเป็นยังไง นึกภาพไม่ออก555A: คำตอบก็คือหมอนี่โตแล้วก็เป็นผู้ใหญ่ค่ะ55 แต่ข้างนอกสงบเสงี่ยมยังไงข้างในก็ยังเป็นตัวก่อเรื่องอยู่เหมือนเดิม เหลียนจิ้งเต๋อเป็นคนเอาจริงเอาจังกับแค่บางเรื่อง แต่ก็เป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย ใจกว้างและมีอารมณ์ขัน ถึงแม้โครงตอนพิเศษดูจะไม่มีตอนของบรรดารุ่นลูก แต่ในความเป็นจริงพวกเขามีบทอยู่นะคะ
Q: อยากรู้ว่ารัชทายาทกับเหลียนจิ้งเต๋อรู้สึกอย่างไรกับพระเอกนายเอกบ้าง ข้าพเจ้าคิดว่าที่ผู้อ่านสงสัยหลักๆน่าจะเป็นสองประเด็นดังนี้
ความรู้สึกของรัชทายาทที่มีต่อเหลียนอันสุ่ย
ความรู้สึกของเหลียนจิ้งเต๋อที่มีต่อฉีเซี่ยงหยวน
A:
ส่วนเรื่อง
ความรู้สึกที่รัชทายาทมีต่อพระเอก = คิดว่าเขียนได้ชัดเจนพออยู่แล้วในบทส่งท้าย
มันคือความยอมรับนับถือ ยึดถือเป็นแบบอย่าง และเดินตามรอยโดยไม่รู้ตัว ความจริงรัชทายาทเก่งกว่าพระเอกนะคะ รอบคอบกว่า เลือดเย็นกว่า และสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จมากกว่า ฉีเซี่ยงหยวนยอมรับนานแล้วว่าหลายเรื่องที่เด็กคนนี้ทำได้ ตัวเขาในวัยเดียวกันทำไม่ได้ (ความเกี่ยวพันของสองคนนี้ประหลาดมาก เหมือนเป็นโชคชะตา และก็เหมือนเป็นห่วงของเวรกรรมและการชดใช้ สำหรับผู้แต่งรัชทายาทแทบจะเป็นองค์ชายใหญ่กลับชาติมาเกิดใหม่ ถึงแม้ตัวเขาจะแทบไม่ได้อยู่กับพ่อและด้านIQสูงกว่าพ่อ แต่นิสัยกลับแทบจะลอกพ่อเขามาเป๊ะๆ
องค์ชายใหญ่เคยเลี้ยงพระเอกตอนเด็ก ดังนั้นลูกชายของเขาพระเอกจึงเป็นคนเลี้ยง
พระเอกเดินตามรอยเท้าของพี่ชายคนโต ส่วนลูกของพี่ชายคนโตกลับเดินตามรอยเท้าของเขา
องค์ชายใหญ่ดีต่อน้องคนที่สี่ของเขาอย่างจริงใจครึ่งหนึ่งหวังใช้ประโยชน์อีกครึ่งหนึ่ง ส่วนฉีเซี่ยงหยวนกลับเลี้ยงรัชทายาทขึ้นมาด้วยความรู้สึกหวังดีอย่างปราศจากสิ่งอื่นเคลือบแฝง ทำให้คนรัชทายาทนับถือที่สุดกลายเป็นฉีเซี่ยงหยวนไม่ใช่พ่อของเขา องค์ชายใหญ่ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงลูกชายของตัวเอง ไม่มีโอกาสกระทั่งได้นั่งบัลลังก์ทั้งๆที่เป็นสิทธิ์ชอบธรรมของเขามาตั้งแต่เกิด คนที่ลูกเขาชื่นชมที่สุดกลายเป็นน้องชายเขา ดังนั้นตัวผู้แต่งเองค่อนข้างจะยกโทษให้เขาในเรื่องของความไม่จริงใจ555)
เรื่อง
ความรู้สึกเหลียนจิ้งเต๋อต่อพระมาตุลา = นี่ก็พ่อลูกชัดๆ ไม่ต้องอธิบาย
ความรู้สึกที่เหลียนจิ้งเต๋อมีต่อพระเอก = คิดว่าเขียนชัดเจนพอแล้วค่ะ ข้อหนึ่งเป็นเพราะเหลียนจิ้งเต๋อค่อนข้างเป็นตัวละครที่ตรงไปตรงมา ชอบก็แสดงออกว่าชอบ ไม่ชอบก็แสดงออกว่าไม่ชอบ เข้าใจได้ไม่ยาก ในใจตอนท้ายก็ไม่ได้เกลียดพระเอกอะไรมากมายหรอก (หมอนี่เกลียดคนนานๆไม่เป็น นี่คือสิ่งที่เขาเหมือนพ่อของเขา) แต่จะให้แสดงออกว่ายอมรับแล้ว...ไม่มีทาง(ด้านความปากแข็งนี่เหลียนจิ้งเต๋อเหมือนตาปากเสียของเขาเป๊ะ) แน่นอนว่ามีหมั่นไส้พระเอกเป็นบางเวลา(ก็นั่นพ่อของเขานะ พ่อของเขาทั้งคน เหลียนจิ้งเต๋อไม่มีแม่ พ่อของเขาคือทั้งพ่อทั้งแม่ ดังนั้นเขาค่อนข้างหวงของเขาอยู่555)
ความรู้สึกที่รัชทายาทมีต่อเหลียนอันสุ่ย = ประเด็นนี้ค่อนข้างพูดยาก ใส่เพิ่มให้แล้วนิดนึงตอนรีไรท์เพื่อรวมเล่ม เอาเป็นว่าในนี้จะอธิบายคร่าวๆให้ฟัง สาเหตุที่ในเรื่องไม่ค่อยกล่าวถึงประเด็นนี้เป็นเพราะจริงๆรัชทายาทไม่ได้สนิทกับเหลียนอันสุ่ยมากมายค่ะ สนิทกับลูกชายไม่ได้หมายความว่าจะสนิทกับพ่อด้วยนี่นา พวกเขามันคนละรุ่นกัน และอย่าลืมว่ารัชทายาทมีแม่ตัวจริงด้วยนะคะ ขนาดพระเอกยังไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเชื่อสนิทใจเลย รัชทายาทเป็นเด็กที่ซับซ้อนเพราะความคิดของเขาเป็นผู้ใหญ่ มากๆ เขาค่อนข้างปิดตัวเองกับคนอื่น ไม่ค่อยเปิดใจให้ใครง่ายๆ หมอนี่เป็นพวกรอบคอบ คิดซับซ้อน คิดไปหมด เลยระวังตัวแจ ระแวงง่าย คนประเภทเดียวที่เขาไม่ระแวงคือประเภทเหลียนจิ้งเต๋อค่ะ555 จริงๆรัชทายาทโชคดีนะคะที่ได้มาเจอกับคนจริงใจ ไม่คิดเล็กคิดน้อยตรงไปตรงมาแบบเหลียนจิ้งเต๋อ ไม่อย่างนั้นชาตินี่รับรองว่าหมอนี่ไม่มีเพื่อน ความรู้สึกที่เขามีต่อเหลียนอันสุ่ยจึงค่อนข้างปิดกั้นในระดับหนึ่ง(เพราะเหลียนๆฉลาดไง คนที่หมอนี่อ่านไม่ออกหมอนี่ระวังทุกคนแหละ) ภายหลังที่อยู่ด้วยกันไปซักพักเขาเปิดใจให้เหลียนเหลียนมากขึ้น ทำให้ความรู้สึกตอนที่พระมาตุลาจากเป็นความเสียใจกับความเสียดาย เหลียนอันสุ่ยเป็นคนที่เขาชื่นชมในความสามารถ (แต่เอาจริงๆตอนที่เหลียนๆตายแล้วพระเอกให้ไปตามตัวรัชทายาทมาด้วยนี่ไม่ได้กะให้ลาจากพร้อมหน้าครอบครัวอะไรหรอก พระเอกเรียกรัชทายาทมามอบหมายงานค่ะ เพราะเรื่องกะทันหันมากพระเอกรู้ตัวว่าให้เขาไปทำงานต่อเลยไม่ไห้ ส่วนรัชทายาทได้รับผลกระทบในเรื่องนี้น้อยกว่าเขา<<นี่คือความจริงที่อาจจะทำลายความโรแมนติกในใจหลายๆคน ข้าพเจ้าบอกแล้วว่าครอบครัวนี้มันบิดเบี้ยว ต่างคนต่างนิสัยต่างความคิด แต่มันก็สมบูรณ์ในตัวของมัน)
Q: จะมีเรื่องแยกของคู่ของหานญื่อหลัวกับคู่ลูกรึเปล่าA: คำตอบคือไม่มีค่ะ สามคนนี้จะมีโผล่ในตอนพิเศษ ส่วนหลังจากนั้นคือให้คิดต่อเองค่ะ ใครอยากคิดยังไงเชิญเลยฮะ เพราะข้าพเจ้ามีบทสรุปของพวกเขาในใจของข้าพเจ้าเองอยู่แล้ว ซึ่งอาจจะไม่ได้ตรงใจใครเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่เขียนดีกว่า ทิ้งไว้ให้คิดต่อเอง555 ทุกคนมีอิสระที่จะตีความและจินตนาการจริงมั๊ย:)
Q: กลับมาไทยปลายปีนี้จะยังเหลือนิยายเล่มให้ซื้ออยู่รึเปล่าA: คิดว่ายังมีนะคะ เพราะหนังสือชุดแรกเสร็จประมาณมีนาปีนี้ค่ะ(ข้าพเจ้าเขียนตอนพิเศษช้ากำหนดการออกหนังสือมันเลยดีเลย์55)
Q: มีคนรักกระทั่งองค์หญิงจินผิง!!!A: นี่เป็นเรื่องที่ข้าพเจ้าประหลาดใจมาก ข้าพเจ้าค่อนข้างเหลือเชื่อที่มีคนรักตัวละครตัวนี้ลง ขอบคุณมากค่ะ นางจะต้องดีใจมาก จริงๆนางร้ายกับเหลียนเหลียนคนเดียวแหละ กับคนอื่นนางก็ไม่ได้ชั่วช้าอะไรมากมาย
ปล.การตอบคอมเมนท์หลังจากนี้ข้าพเจ้าจะอัพเดทในคอมเมนท์นี้นะคะ ดังนั้นใครมีอะไรอยากเขียนถึงก็พิมพ์ไว้ได้เลยข้าพเจ้าแวะกลับมาอ่านอยู่แล้ว ทุกคอมเมนท์มีค่าสำหรับข้าพเจ้าเสมอ เช่นเดียวกับนักอ่านที่รักทุกๆท่าน คิดถึงมากจริงๆ เหงาก็แวะไปหาที่เพจfacebookได้ฮะ
ขอบคุณที่ทำให้นิยายเรื่องนี้มีวันนี้
Wind of autumn(สายลม ณ ปลายสารท)<<ตอนหาเพจเสิร์จชื่อหลังนะคะ