Chapter 10
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า… จากอีกไม่กี่วันเป็นอีกไม่กี่ชั่วโมง จากอีกไม่กี่ชั่วโมงเป็นอีกไม่กี่นาที
พนักงานในสตูดิโอผับนับวันรองานใหญ่ที่ใกล้เข้ามา ในที่สุดวันที่รับงานหนักที่สุดของเดือนก็มาถึง
…ปาร์ตี้ประจำเดือน
“เอ! ติดหางกระต่ายไว้ด้วย!”
“ไม่ต้องติดก็ได้ ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ไม่ได้นะ ฉันบอกว่าให้ติดไว้ไง มานี่ เดี๋ยวติดให้”
“ไม่เอา พิมพ์”
“อยู่นิ่งๆสิ จะดิ้นทำไม?”
สปายแอบมองรุ่นพี่สองคนเถียงกันในห้องเก็บของที่ถูกใช้เป็นห้องแต่งตัวชั่วคราว
สปายกำลังมองหาอุปกรณ์ที่คิดว่าควรจะเอามาติดไว้ที่ตัวบ้าง ในขณะที่โซดาวิ่งรื้อค้นกล่องเสื้อผ้ากล่องแล้วกล่องเล่า
งานปาร์ตี้ของเดือนนี้ พิมพ์ได้รับอนุมัติจากเจ้าของร้านให้เช่าชุดมาให้พนักงานทุกคนใส่ และเพราะอย่างนั้นทุกคนจึงมารวมตัวที่
ร้านเร็วกว่าทุกวันเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานค่ำคืนนี้
วันนี้วันเสาร์ สปายไม่มีปัญหาเรื่องติดเรียนแน่ๆ
“อ้าว น้องสปาย ยังไม่ได้ชุดอีกเหรอ?” เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาสปายหันขวับ
ดวงตากลมโตของพิมพ์ไล่สำรวจรูปร่างของสปายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างถือวิสาสะ … สปายสะดุ้งน้อยๆเมื่อเห็นรอยยิ้มจุดที่มุมปากของหญิงสาว
สปายถูกพิมพ์ฉุดข้อมือไปที่กล่องใส่เสื้อผ้ากล่องหนึ่ง หญิงสาวคุ้ยอยู่สักพักก่อนหยิบเสื้อผ้าหนึ่งชุดออกมายื่นให้
“ใส่ชุดนี้นะ แล้วเอาหางกระต่ายติดไว้ด้วย” พิมพ์ยิ้มแป้นก่อนผละออกไป สปายรู้สึกขนลุกวูบวาบอบ่างบอกไม่ถูก หันมาสนใจเนื้อผ้านุ่มนิ่มที่อยู่ในมือพลางคลี่ออกดู … เสื้อสูท… โบว์หูกระต่าย สปายเห็นอย่างนั้นได้แต่ลอบถอนหายใจน้อยๆ … มันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ
กำลังจะเขยิบหามุมเปลี่ยนชุด พลันรู้สึกตงิดใจแปลกๆ สปายรื้อชุดในมือทีละชิ้น… เสื้อเชิ้ต เสื้อสูท …กางเกง…..ขาสั้น
กางเกงขาสั้น?!!!
สปายกระวีกระวาดทาบกางเกงกับตัว กะคร่าวๆแล้วมันแทบไม่ถึงสองคืบ!
สปายมองหาคนที่พิมพ์เคยบังคับให้ติดหางกระต่าย …
พี่เอยอมติดหางกระต่ายแล้ว …ชุดที่พี่เอใส่ก็ดูไม่ต่างอะไรจากชุดในมือเขาตอนนี้เลย ไล่สายตามองไปรอบๆห้อง พี่ผู้หญิงคนอื่นๆก็ทยอยแต่งตัวกันเสร็จแล้ว มีทั้งชุดลายเสือ ชุดลายแมว ชุดลายหมี ชุดลายมิกกี้เมาส์ และอีกสารพัด ที่บอกว่าเป็น”ลาย”เพราะส่วนใหญ่ลายพวกนี้จะอยู่บนเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่พี่ๆเขาใส่กันอยู่ พอได้ชุดแล้วเดี๋ยวเครื่องประดับต่างๆก็จะตามมาเอง ทั้งหูหมี หูแมว หางเสือ หางกระต่าย …
คิดถึงกระต่ายแล้วก็ชะงัก .. ชุดกระต่ายที่พี่ผู้หญิงใส่อยู่นี่ชวนมองจริงๆนะ … กางเกงที่เว้าไปถึงต้นขาประหนึ่งชุดว่ายน้ำ เสื้อกล้ามรัดหน้าอกลายกระต่าย ทั้งหูยาวๆที่ประดับบนหัว ทั้งก้อนกลมๆเล็กๆที่ประดับที่สะโพก
“น้องสปาย! ยังไม่แต่งตัวอีก” พิมพ์เดินมาสะกิด ทำเอาสปายสะดุ้ง
“พี่พิมพ์ ไม่มีกางเกงขายาวเหรอครับ หรือไม่งั้นให้ผมใส่กางเกงตัวนี้ได้ไหม?” ว่าพลางชี้ไปที่กางเกงขายาวสีดำที่ตัวเองใส่อยู่
พิมพ์ส่ายหน้าทันที
“ถ้าใส่กางเกงขายาวก็เหมือนชุดทำงานปกติสิ วันนี้เราต้องไม่เหมือนวันธรรมดา แล้วเดี๋ยวพี่มาดูนะ” พิมพ์ผละออกไปอีกครั้ง
สปายถอนหายใจแรงๆ มองหาเพื่อนตัวเอง
อะไรน่ะ?! แมว? ลูกแมว?
“แกเป็นตัวอะไร?” เสียงร่าเริงของโซดาที่แต่งตัวเสร็จดังขึ้นขณะที่เจ้าตัวเดินตรงเข้ามา สปายขมวดคิ้วน้อยๆกับชุดของเพื่อน
“ทำไมชุดแก….” สปายครางออกมา
โซดาอยู่กางเกงขาสั้นสีส้มอ่อน แต่กางเกงมันสั้นเหนือเข่าขึ้นไปนิดเดียวแค่นั้นจริงๆ! แน่นอนว่ามันยาวกว่ากางเกงที่อยู่มือสปาย เสื้อที่โซดาใส่อยู่เป็นเสื้อยืดแขนกุดสีส้มเข้าชุดแบบพอดีตัว ไม่เว้าแขนจนโป๊และไม่เว้าคอจนน่าเกลียด ที่คาดผมหูแมวถูกสวมไว้บนหัว ที่แก้มของโซดามีหนวดแมวที่ถูกวาดไว้ข้างละสามเส้น ที่ปลายจมูกถูกทาให้เป็นสีดำ
ยังไงชุดโซดาก็ไม่โป๊เท่ากางเกงคืบครึ่งในมือเขาแน่ๆ!
“ฉันลืมบอกแก ถ้าไม่รีบแต่งตัว ระวังจะถูกพี่พิมพ์จับแต่งตัวให้ ปฏิเสธไม่ได้ด้วยนะ ขืนปฏิเสธไปล่ะมีเรื่อง บางทีอาจงอนยันเดือนหน้า แต่ชุดที่พี่พิมพ์เลือกให้นะ…อายยันปีหน้า” ได้ยินอย่างนั้น สปายได้แต่เบ้หน้าคล้ายอยากร้องไห้ … อายยันปีหน้าจริงๆ
“อย่าบอกนะว่าพี่พิมพ์เลือกให้แกแล้ว?!” โซดาเบิกตากว้าง คำตอบที่โซได้คือเสียงถอนหายใจแรงๆของเพื่อนพร้อมชูชุดในมือให้ดู
โซดารับชุดมาคลี่ดูแล้วลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่
“ไม่เป็นไรแก…. คืนเดียวแค่นั้นแหละ”
ปาร์ตี้ประจำเดือนเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
ลูกค้าแน่นขนัดกว่าวันธรรมดาถึงสองเท่า สปายเชื่อแล้วว่างานหนักจริงๆ จำได้ว่าตั้งแต่ร้านเปิดยังไม่ได้พักเลยแม้แต่นิดเดียว
“สปาย หลบมาในนี้ก่อนก็ได้” เสียงคุ้นเคยทำให้สปายที่ยืนเกาะเคาน์เตอร์บาร์อยู่รีบพยักหน้ารับก่อนรุดหาทางเข้าไปด้านหลังเคาน์เตอร์
“อันนี้ออเดอร์ครับพี่เอ” สปายยื่นกระดาษในมือไปให้คนตรงหน้า อาศัยจังหวะรอ ร่างน้อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้น
“เหนื่อยหน่อยนะ” เอหันมายิ้มน้อยๆให้สปายขณะที่ตัวเองก็เขย่าขวดบาร์เทนเดอร์ในมือไม่หยุด
สปายยกยิ้มตอบรุ่นพี่ ท่าทางอ่อนแรง ….ดีที่พี่พิมพ์ไม่ให้รับแขก ถึงหน้าที่เสิร์ฟจะเหนื่อยหน่อย แต่ก็ดีกว่าต้องไปรับแขกอะไรอย่างนั้นล่ะนะ
“ออเดอร์ครับพี่” เสียงที่ดังแข่งกับเสียงเพลงดังมาจากด้านหน้าเคาน์เตอร์ เสียงที่คุ้นเคยทำให้สปายยันตัวลุกขึ้น
“อ้าว! คิดว่าใคร” โซดาขำออกมา สปายจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
“แกไปอยู่แถวไหนมาวะ?” สปายเป็นฝ่ายถามออกไป
“ก็วนๆอยู่แถวชั้นล่าง แล้วแกล่ะ?”
“วิ่งขึ้นลงชั้นสองสิบกว่ารอบแล้วเนี่ย”
คำตอบของสปายทำเอาเออดพึมพำไม่ได้… “มิน่าถึงดูเหนื่อยขนาดนี้”
สปายเกาะเคาน์เตอร์แน่น พลันสายตาสะดุดกับความผิดปกติบนใบหน้าของเพื่อน มือบางจับยึดใบหน้าเรียวของโซดาไว้แน่น
“แกไปทำอะไรมาวะ?”
“อะไร?” โซดาขมวดคิ้วน้อยๆ ไม่ได้สะบัดหน้าหนีมือเพื่อน
“ทำไมปากแดงแจ๋ขนาดนี้ ฉันจำได้ว่าแกไม่ได้ทาลิปสติก แกไปทำอะไรมา?!” โซดาเบิกตาน้อยๆ สปายปล่อยใบหน้าใสของเพื่อน โซดาลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ … เขาไปทำอะไรมาวะ?
“ไหน? มันเป็นยังไง?” โซดาถามพลางลูบริมฝีปากตัวเองไม่หยุด
สปายเพ่งมองใบหน้าเพื่อนผ่านแสงสลัว …ปากโซดามันแดง..
…แดงเหมือน…
“ใครจูบแก?!!”
“ฮะ?!!”
“แกไปจูบกับใครมาฮะโซดา?!”
สปายตั้งท่าจะปีนข้ามเคาน์เตอร์บาร์ แต่มันคงเป็นไปได้ยากเพราะส่วนสูงของสปายมันเลยเคาน์เตอร์ไปแค่ช่วงข้อศอกเท่านั้นเอง
“เดี๋ยวๆแก ฉันจะไปจูบอะไรกับใครตอนไหนวะ?!” โซดาชะงักคล้ายเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก “เมื่อกี๊ฉันเพิ่งแวะไปดื่มน้ำอัดลมในห้องเก็บของ มันเป็นน้ำแดง น่าจะใช่อันนี้นะ”
จบประโยคของโซดา สปายได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป…”
“เอ้า หนุ่มน้อย ทำงานก่อน อันนี้ของสปาย” เอว่าพลางยื่นถาดเครื่องดื่มมาให้ สปายรับมา ก่อนหันมาหาโซดา
“ระวังตัวด้วยนะเว้ย ฉันไปก่อนล่ะ”
“แกก็เหมืนกัน ระวังตัวด้วย”
“โซดา! โอ๊ยยยย พี่ตามหาตัวตั้งนาน พี่ก็เพิ่งนึกได้ว่าพี่ลืมอะไร”
พิมพ์เดินมาหยุดตรงหน้า หญิงสาวร่ายยาวพลางมองสภาพโซดา
“นี่เราไปเสิร์ฟมาแล้วใช่ไหม?”
“ครับ” โซดาขมวดคิ้วน้อยๆกับคำถามนั้น เสิร์ฟ…เป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ… ถึงจะไม่ให้ไปรับแขกแล้วก็เถอะ
เอยื่นถาดเครื่องดื่มมาให้โซดาพอดี มือน้อยๆกำลังจะยื่นไปรับ แต่พิมพ์กั้นไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องทำแล้วนะ ตอนนี้รีบไปพบคุณเบียร์ด่วนเลย”
“โซดาเบิกตากว้าง “อะไรนะครับ?!”
“คุณเบียร์ห้ามไม่ให้โซดาทำอะไร แต่พี่ไม่ทันบอกน่ะสิ อันนี้ฝากวานคนอื่นหน่อยนะ ถ้าโซดาไม่ถึงมือคุณเบียร์ งานนี้มีระเบิดลงแน่ๆ” พิมพ์พูดกับโซดาก่อนหันไปบอกเอ ว่าจบหญิงสาวก็ฉุดข้อมือโซดาไปจากตรงนั้นทันที พิมพ์พึมพำอย่างหัวเสีย “ทำไมช่วงนี้หลงๆลืมๆบ่อยจังวะ หรือยังไม่ชินกับคำสั่งแปลกๆของเจ้านาย? …ตั้งสติพิมพ์ ใจเย็นๆ”
โซดาถูกลากออกไปโดยไม่สามารถเอ่ยถามอะไรหญิงสาวได้
คลื่นมนุษย์ที่กว่าจะฝ่าออกมาได้ทำเอาโซดาหอบน้อยๆ
พิมพ์ออกแรงลากรุ่นน้องจนมาหยุดที่ชุดโซฟาชุดหนึ่งบนชั้นสอง
“ขอโทษค่ะคุณเบียร์” พิมพ์หยุดโค้งตัวทันทีที่เดินมาถึง ท่าทางของพิมพ์ทำเอาโซดาชะงักนิ่ง … ทำไมพี่พิมพ์ต้องทำเหมือนทำผิดร้ายแรงอะไรมา
“เอาล่ะ โซดามาแล้ว พิมพ์กลับไปทำงานของตัวเองต่อเถอะ วันนี้งานหนักหน่อยนะ” โซดามองสายตาของคุณเบียร์ที่มองพี่พิมพ์แล้วรู้สึกหวาดๆ แต่คำพูดและน้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ฟังดูอ่อนโยนกว่าสายตาคู่นั้น โซดามองเบียร์นานเกินไปจนสายตาคมเลื่อนมาสบกับดวงตาใส โซดาสะดุ้งน้อยๆ
พิมพ์โค้งตัวให้เบียร์อีกครั้งก่อนผละออกไป
โซดาที่ถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวได้แต่หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก จนเบียร์เรียกให้เข้าไปนั่งใกล้ๆ โซดาย่างเท้าเข้าไปนั่งตามคำสั่งอย่างว่าง่าย…
โซดาไล่มองรอบโต๊ะ มีพี่ผู้หญิงสองคนนั่งขนาบข้างชายสองคนที่โซดาไม่รู้จัก และที่โซฟาตัวเดียวกันกับคุณเบียร์ มีคุณน้ำแข็งนั่งอยู่ด้วย
“ว้าว ลูกแมวน้อย” เสียงที่ได้ยิน เป็นเสียงที่โซดาไม่คุ้น ร่างเล็กวาดตามองตามที่มาของเสียง … สายตาปะทะเข้ากับชายร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวตรงข้ามคุณเบียร์
“มึงอย่าแซวเด็กไอ้เบียร์มัน เดี๋ยวแม่งจับลูกปืนกรอกปาก” อีกเสียงที่โซดาไม่คุ้นดังขึ้น ร่างเล็กไล่มองตามที่มาของเสียง เป็นเสียงของอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวตัวเดียวกันกับคนแรก ….
ชายคนแรกนิ่งมองโซดาก่อนเอ่ยออกมา “มิน่ามันถึงหวงนักหวงหนา ก็เล่นน่า….”
“น่าอะไร พูดดีๆนะเว้ยไอ้อ๋อง” เบียร์เพิ่งได้จังหวะตอบโต้ แขนแกร่งข้างหนึ่งยกโอบไหล่บางของคนข้างๆไว้ … น้ำแข็งได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆกับท่าทางยุขึ้นของพี่ชาย เพื่อนของพี่ชายทั้งสองคนหัวเราะลั่น
เบียร์ถือโอกาสก้มกระซิบริมหูคนตัวเล็ก “ชงมาแก้วหนึ่งนะ”
โซดาพยักหน้าช้าๆ … มือบางเอื้อมคว้าแก้วเปล่า ถังน้ำแข็ง และขววแอลกอฮอล์มาใกล้ตัว … ร่างเล็กสั่นเทาเบาๆเมื่อตระหนักถึงความกลัว
….กลัวทำอะไรไม่ถูกใจคุณเบียร์อีก…
“กูก็ว่า เป็นถึงเจ้าของร้านแต่ไม่มีเด็กนั่งด้วย มีของดีอยู่ก็ไม่บอกนะเพื่อน” อ๋องแซวอย่างต่อเนื่อง ส่งสายตาหยาดเยิ้มทักทายเด็กตัวเล็กข้างๆเบียร์ โซดาได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา พยายามจดจ่ออยู่กับการคีบน้ำแข็งใส่แก้ว
“มึงคงไม่ต้องการรุ้งกับแพรวแล้วใช่ไหม? กูจะได้ให้เขาไปทำอย่างอื่น” เบียร์หมายถึงสองสาวที่นั่งชงเครื่องดื่มอยู่ข้างๆเพื่อนรักทั้งสองคน
“โธ่ อย่าใจร้ายสิ กูแค่แซวเด็กมึงแค่นั้นเองนะ” อ๋องว่าจบก็หัวเราะลั่น ไกรหัวเราะตามอย่างอดไม่ได้ น้ำแข็งได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ
“มึงไม่คิดจะแนะนำพวกกูให้น้องเขารู้จักเลยเหรอวะ?” ไกรเอ่ยขึ้นมาหลังจากรับแก้วเครื่องดื่มจากรุ้ง
“ไม่ต้องรู้จักน่ะดีแล้วเว้ย!”
“ใจร้ายว่ะมึง” คำพูดตัดพ้อดังมาจากอ๋อง น้ำเสียงของอ๋องทำให้โซดาลอบมองเจ้าของเสียง เห็นสีหน้าคล้ายแง่งอนเหมือนเด็กๆแล้วได้แต่กลั้นขำ
“อย่าไปมองพวกมันนะ เสียสายตา” เบียร์ยกมือปิดตาร่างในอ้อมแขน ท่าทางที่เรียกเสียงโห่จากเพื่อนรักได้เป็นอย่างดี
“ถ้ามึงจะทำขนาดนี้ จับขังไว้ในห้องอย่างเดียวไม่ดีกว่าเหรอวะ?” อ๋องประชด
“กูก็คิดอยู่เหมือนกัน” คำตอบของร่างสูงทำโซดาเผลอปล่อยแก้วในมือลงบนโต๊ะ …. สิ่งที่ตามมาคือแก้วใบใหญ่ที่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
โซดาตาโตด้วยความตกใจ “ขะ…ขอโทษครับ” กำลังจะเอื้อมมือไปเก็บเศษแก้วออกจากโต๊ะ เสียงทุ้มของคนข้างๆก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ระวัง! อย่าจับนะ เดี๋ยวบาดมือ”
โซดาสะดุ้งน้อยๆ ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
เบียร์รู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของคนในอ้อมแขน ออกแรงกระชับไหล่บางไว้แน่น …. ก็เป็นเสียอย่างนี้ ใครจะกล้าจับขังได้ลง
“มึงแม่งโหด” อ๋องเอ่ยเสียงเข้ม
“น้องตัวสั่นหมดแล้ว” ไกรเป็นลูกคู่
“ถ้าไอ้เบียร์มันทำอะไร มาหาพี่อ๋องได้นะ”อ๋องเอ่ยโดยไม่สนใจเพื่อนเบียร์ที่มองมาแทบจะงับหัว
“มาหาพี่ไกรดีกว่า ไอ้อ๋องไม่ต่างอะไรจากไอ้เบียร์หรอก”
“พวกมึงหยุดเลย รุ้งกับแพรวมีแขกเรียกตัวอีกเยอะนะ”
“โธ่ คุณเบียร์ ใจเย็นก่อนสิครับ” อ๋องว่าพลางวาดแขนโอบเอวบางๆของรุ้งในชุดลายเสือ … เป็นจังหวะเดียวกับที่ไกรวาดแขนโอบคอแพรวในชุดลายมิกกี้เม้าส์
“เดี๋ยวๆ เด็กไอ้เบียร์มาแล้ว แล้วเด็กมึงล่ะน้ำแข็ง~?” อ๋องเอ่ยพลางยักคิ้วหลิ่วตาแซวรุ่นน้องที่เป็นเหมือนเพื่อน
น้ำแข็งกระแอมน้อยๆ … “ ผมจะไปมีได้ยังไงเล่าพี่ ผมไม่ใช่ไอ้เบียร์นะ”
ไกรหัวเราะน้อยๆ … “แต่มึงมีสายลับส่วนตัวใช่ไหม?”
“สายลับ?” น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ
“สายลับภาษาอังกฤษพูดว่ายังไงนะไอ้เบียร์?” ไกรหันไปหาเพื่อนร่วมขบวนการแซว
“เออนั่นสิ ว่ายังไงนะมึง?” เบียร์หันมาหาน้ำแข็ง
น้ำแข็งได้แต่อมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ
…. รุ่นไหนกันแล้ว แซวกันอย่างกับเพิ่งเข้ามัธยมปลาย
“ไอ้น้ำแข็งหน้าแดง!” อ๋องร้องลั่น
...น้ำแข็งสะบัดหน้าน้อยๆ ขับเลือดให้ไหลเวียนตามร่างกายตามปกติ
อ๋องกับไกรหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ
พวกเขาเป็นเพื่อนกับไอ้เบียร์มาตั้งแต่มัธยมปลาย ตอนนั้นไอ้น้ำแข็งอยู่มัธยมต้น … ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ ในสายตาของพี่ทั้งสามคน ไอ้น้ำแข็งก็ยังเป็นน้องน้อยน่าแกล้งของพี่ๆอยู่ดี และเพราะสนิทกับเบียร์และน้ำแข็งมาก จึงไม่แปลกหากจะรู้เรื่องส่วนตัวของพวกมัน
เสียงดนตรีคอนเสิร์ตจากชั้นล่างช่างยั่วเย้าให้อ๋องและไกรลงไปสัมผัสมัน ไม่นาน ทั้งสองคนก็ลุกออกไป ไม่ลืมควงรุ้งกับแพรวลงไปด้วย
น้ำแข็งได้โอกาสผละออกไปตรวจความเรียบร้อยในร้านบ้าง ปล่อยให้คุณพี่ชายอยู่กับเด็กของมัน
… จะว่าไปแล้ว ..ตอนนี้ “สายลับ”ของเขาทำอะไรอยู่นะ
เมื่อได้จังหวะอยู่กันสองคน
เบียร์โอบกระชับร่างน้อยๆในอ้อมแขนแน่นขึ้น มือหนาสอดเข้าใต้รักแร้ของคนตัวเล็ก ออกแรงเบาๆก็ยกร่างบางวางบนตักกว้างของตัวเองได้แล้ว
“คะ….คุณเบียร์ ทำอะไรครับ?!” โซดาดิ้นหนีหน้าตักกว้าง แต่ทำอะไรไม่ได้มากนักเมื่อแขนแกร่งสองข้างยึดเอวเล็กไว้แน่น
สายตาคมมองลูกแมวน้อยในอ้อมแขน พลันจมูกโด่งตรงเข้าแนบแก้มใสทั้งสองข้างอย่างนึกมันเขี้ยว
“อ๊ะ! คะ… คุณเบียร์!! ปะ..ปล่อย!” โซดาสะบัดหน้าหนีไรเคราสากที่เริ่มซุกไซ้ซอกคอ
เสียงหวานใสของโซดายิ่งกระตุ้นอารมณ์เบื้องลึกของสัญชาตญาณ
มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดที่คนตัวเล็กใส่อยู่ ไล้สัมผัสหน้าท้องเนียนเรียบ
“คุณเบียร์! ปล่อย….อื้อ!!” เบียร์เชยคางของคนตัวเล็กก่อนประกบริมฝีปากแนบแน่น
เรียวลิ้นหนาที่ลุกล้ำเข้ามาทำเอาโซดาเบิกตาโพลง มือบางออกแรงทุบไหล่กว้าง แต่ดูท่าจะไม่กระทบกระเทือนร่างสูงเลยสักนิด
“อื้อ!! อื้ม!” ร่างเล็กไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำใดๆออกมาได้
รสชาติหวานหอมของน้ำแดงที่ติดอยู่ปลายลิ้นเล็ก ยิ่งทำให้เบียร์อยากตักตวงความหวานไม่รู้จักจบสิ้น
เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึงเรียวลิ้นเล็กที่เอาแต่ถดหนี
เนิ่นนาน…จนร่างเล็กแทบหมดอากาศหายใจ
เบียร์บดริมฝีปากแรงๆอีกครั้งก่อนค่อยๆผละออกมา
ลูกแมวน้อยหอบจนตัวโยน ริมฝีปากเล็กบวมเจ่อ
“นอกจากน้ำแดงแล้ว ไม่ได้ดื่มอะไรอีกใช่ไหม?” เบียร์ถามเสียงเข้ม
“ชะ…ใช่ครับ” โซดาตอบช้าๆด้วยอาการมึนงง
มันก็คงจะเป็นอย่างนั้น จากรสจูบเมื่อครู่ เขาไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างเล็กเลย
…อย่าให้รู้ว่าแอบไปดื่มแล้วกัน
…ดื่มแล้วเมาแบบนั้น …คงได้มีจับขังจริงๆก็งานนี้ล่ะ
“ปะ…ปล่อยให้ผมนั่งดีๆ …ดีกว่าครับ” โซดาดิ้นลงจากตักกว้างอีกครั้ง เบียร์ยอมให้คนตัวเล็กลงตักอย่างว่าง่าย หากแต่ไม่ยอมให้ห่างจากตัว ร่างสูงยังดึงร่างเล็กแนบพิงไหล่กว้าง มือหนาข้างหนึ่งวางพาดไว้ที่เอวเล็ก
โซดาเบ้หน้าอย่างหมดทางออก
เบียร์โอบร่างเล็กไว้แทบนั่งเกยตัก …ท่านั่งที่โซดาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เลย
“เธอเคยดื่มเหล้าไหม?” คำถามที่จู่ๆเบียร์ก็โพล่งออกมาทำเอาโซดาเบิกตาน้อยๆ
…ปรับอารมณ์ตามคุณเบียร์ไม่ทัน
“ว่าไง?” เบียร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง ทำเอา โซดาสะดุ้งน้อยๆ
“คะ….เคยครับ แต่..นับครั้งได้”
คำตอบที่เบียร์ถึงกับขมวดคิ้วแน่น
...อย่างนี้ก็คงคออ่อนเอาเรื่อง แล้ววันนั้นจะไปดื่มให้โดนมอมทำไมวะ?!
“ถ้าไม่ได้อยู่กับฉัน อย่าดื่มเหล้าอีกนะ”
โซดาเงยหน้ามองคนพูด ดวงตากลมโตวาววับไปด้วยความสงสัย เสียงทุ้มเอ่ยตัดความสงสัยนั้น
“นี่เป็นคำสั่ง”
50%
50% ก่อนนะคะ ><
เหลือฉากของน้ำแข็งสปายที่แอมยังเขียนไม่เสร็จ T T
ง่า... แอมมาช้าง่ะ ขอโทษมากๆค่ะ
แอมขอเวลาไปตบตีกับน้ำแข็งก่อนนะคะ แล้วอีก 50% จะตามมาค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
