น้ำแข็งเดินลงไปชั้นล่าง เดินหลบเข้าไปในพื้นที่ที่จำกัดไว้เฉพาะพนักงานของร้าน จากภายในพื้นที่นั้น น้ำแข็งสามารถเดินรอบๆชั้นล่างได้โดยไม่ต้องเบียดลูกค้าที่แน่นขนัด
น้ำแข็งเดินเลี่ยงจากพื้นที่บริเวณลานหน้าเวทีไปยังมุมที่จัดชุดโซฟาไว้
น้ำแข็งเดินวนไปรอบๆพลางกวาดสายตาตรวจเช็คความเรียบร้อย
“ไอ้น้ำแข็งเว้ย!” เสียงคุ้นเคยที่ดังไม่ไกลทำให้น้ำแข็งหันขวับ
น้ำแข็งยิ้มร่าพลางหมุนตัวเดินไปทางคนเรียก
“พวกมึงมานานหรือยัง?” น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟาตัวยาวที่มีแมนกับเปรมนั่งอยู่ โอมนั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวในฝั่งตรงข้าม วันนี้ที่โต๊ะพวกมันไม่มีเด็กนั่งดริ้งอยู่ด้วยเลยสักคน
“กูเรียกตั้งนานกว่ามึงจะหัน” เปรมบ่นออกมาแทนที่จะตอบคำถามของน้ำแข็ง
“กูเห็นตั้งแต่มึงเดินมา แต่มึงไม่ได้สนใจพวกกูเลย เดินผ่านไปเฉยๆ มึงกำลังมองหาใครอยู่วะ?” โอมว่าจบก็กระดกแก้วในมือไปอึกใหญ่
“มึงคงไม่ได้มองหาพวกกูหรอกใช่ไหม?” แมนเอ่ยเรียบๆ ประโยคที่โอมกับเปรมหลุดขำออกมา
“กูก็ลืมไป”เปรมว่าพลางหรี่ตามองน้ำแข็ง ก่อนเอ่ยต่อ “ติดเด็กจนลืมเพื่อนฝูงเลยนะมึง”
น้ำแข็งกระแอมเบาๆ “กูลืมพวกมึงตอนไหนเล่า”
“นั่นไง! มึงไม่ปฏิเสธว่ามึงติดเด็ก” เปรมตบเข่าฉาด
น้ำแข็งสำลักอากาศขึ้นมาเสียอย่างนั้น ยกมือถูจมูกฟุดฟิด
“ป่วยกะทันหันเหรอมึง?” โอมอดแขวะไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ มึงกินเด็กแล้วมึงก็จะเป็นอมตะ มึงจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอีกต่อไป” เปรมที่นั่งข้างๆ ตบไหล่น้ำแข็งปุๆ
น้ำแข็งได้แต่อมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ
“เด็กมึงไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก” แมนว่าจบก็ยกแก้วในมือขึ้นจิบ
น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนเอ่ยเสียงดัง “ไม่ได้อยู่แถวนี้เหรอวะ?”
ท่าทางของน้ำแข็งทำเอาเพื่อนทั้งสามคนหัวเราะร่วน
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ กูเห็นแค่อีกคนน่ะ ที่ชื่ออะไรนะ? โซดา? แว้บมาแล้วก็หายไป แต่น้องสปายของมึง กูยังไม่เห็นผ่านมาเลย” โอมว่าพลางเคี้ยวก้อนน้ำแข็งกรุบกริบ
น้ำแข็งหรี่ตาน้อยๆ ไล่สายตามองเพื่อนตัวเองทั้งสามคน
“พวกมึงแอบมองสปายกันเหรอวะ?....”
“มึงไม่ต้องทำเสียงเย็นขนาดนั้นก็ได้ พวกกูไม่แย่งมึงหรอก กูแค่มองหาเพราะอยากเรียกมาคุย น้องเขาคุยสนุกดี” เปรมร่ายยาว
“คุยสนุก?”
“ใช่ไง มึงพูดเหมือนไม่เคยคุยกับน้องเขาอย่างนั้นแหละ” เปรมเอ่ยต่อ
น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆพลางพยายามนึกว่าสปายมีคำพูดไหนที่บ่งบอกว่า”คุยสนุก”ให้ได้ยินบ้าง
เดี๋ยวก่อน เมื่อกี๊ไอ้พวกนี้บอกว่าจะเรียกสปายมา... “คุย” ?
“ถ้ามึงจะหาเด็กนั่งคุยด้วย มึงหาคนอื่นดีกว่า สปายทำหน้าที่นั้นไม่ได้หรอก” น้ำแข็งเอ่ยเสียงเข้ม
“อ้าว ก็ไหนมึงบอกว่าฝึกสปายให้ทำหน้าที่นี้ไม่ใช่เหรอ?” แมนเอ่ยออกมา น้ำแข็งกระแอมเบาๆ
“เด็กอย่างสปายน่ะทำไม่ได้หรอก …. เดี๋ยว… กูขอตัวไปดูรอบๆร้านก่อนนะ” น้ำแข็งว่าจบก็ลุกออกไป
โอมรีบตะโกนไล่หลัง “ดูร้านหรือดูเด็กคร้าบ คุณน้ำแข็ง”
น้ำแข็งได้ยินประโยคนั้นเต็มสองหู ร่างสูงอมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ
สองขายาวก้าวมาหยุดที่ชั้นสอง
น้ำแข็งกวาดสายตาไปรอบๆ…. โซดากับไอ้เบียร์ยังอยู่ที่เดิม
ปล่อยมันไป นั่นไม่ใช่สิ่งที่น้ำแข็งกำลังมองหา
น้ำแข็งเดินไปรอบๆ… พลันสายตาสะดุดกับภาพบางอย่างที่ทำให้น้ำแข็งชะงัก
ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้ชุดโซฟาชุดหนึ่ง…
ชายวัยกลางคนในชุดสูทนั่งคลอเคลียกับเด็กคนหนึ่ง
…เด็กที่น้ำแข็งสั่งนักสั่งหนาว่าไม่ให้มานั่งคลอเคลียแบบนี้อีก!
น้ำแข็งตรงเข้าไปฉุดแขนบาง ดึงร่างเล็กออกจากอ้อมแขนชายในชุดสูท
“เฮ้ย!”
“ขอโทษนะครับ ผมเป็นเจ้าของร้าน กรุณาเรียกเด็กคนอื่นมานั่งคุยดีกว่านะครับ เพราะเด็กคนนี้ไม่ได้มีหน้าที่นั่งดื่มเป็นเพื่อนลูกค้า” น้ำแข็งว่าจบจึงลากร่างของสปายออกไปจากตรงนั้น ร่างสูงรู้สึกถึงแรงขัดขืนของคนตัวเล็กเป็นระยะ หากแต่น้ำแข็งไม่ได้สนใจแรงขัดขืนเท่าไรนัก กลับยิ่งฉุดแขนบางให้เดินตามไป
“คุณทำบ้าอะไร! ปล่อย!” สปายโวยลั่น แต่ดูเหมือนคำพูดพวกนั้นจะไปไม่ถึงการรับรู้ของน้ำแข็ง
น้ำแข็งก้าวเร็วๆโดยไม่ได้สนใจว่าคนตัวเล็กต้องวิ่งตามจนขาแทบพันกันขนาดไหน
ร่างของสปายปะทะคนที่อออยู่ตามทางเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้
แรงปะทะที่ไม่น้อยนักทำให้สายตาหลายคู่ต้องมองตาม
“สปาย!” พิมพ์ร้องลั่น เธอเป็นคนหนึ่งที่ได้รับแรงปะทะจากร่างของสปาย
พิมพ์หันซ้ายหันขวา เธอขอตัวลาลูกค้าที่กำลังพูดคุยกับเธอก่อนออกวิ่งตามหลังเจ้านายไป
“คุณน้ำแข็ง! เกิดอะไรขึ้นคะ?” พิมพ์วิ่งไปดักหน้าเจ้านาย น้ำเสียงตื่นตระหนก
พิมพ์ลอบมองสปาย.. ไม่รู้เป็นเพราะไฟสลัวหรืออย่างไรเธอจึงเห็นหน่วยตาใสของรุ่นน้องวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา
“มาก็ดี… ผมบอกพี่พิมพ์ว่ายังไง? ผมบอกว่าอย่าให้สปายรับแขกอีกใช่ไหม! แล้วเมื่อกี๊อะไร? ทำไมเด็กคนนี้ถึงไปนั่งอ้อล้อกับแขกได้แบบนั้น!”
พิมพ์เบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ
…สปายเนี่ยนะไปรับแขก?!
“พิมพ์…พิมพ์บอกน้องแล้ว”
“บอกแล้วแต่ยังปล่อยให้เด็กคนนี้ทำอีก … แค่จัดการเรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอครับพี่พิมพ์?!” น้ำแข็งว่าแค่นั้นก็เดินจากไปอย่างหงุดหงิด
สปายเอี้ยวคอมองพิมพ์ สายตาขอโทษถูกส่งมาจากดวงตากลมโตคลอน้ำตาคู่นั้น พิมพ์สบตากับรุ่นน้องจนร่างเล็กๆนั้นลับสายตา
พิมพ์ขมวดคิ้วแน่นกับท่าทางเอาเรื่องของคุณน้ำแข็ง
ทำไมคุณน้ำแข็งต้องโมโหขนาดนั้นด้วย ปกติใครจะทำงานอะไรไม่เห็นห้ามขนาดนี้เลย!
สปายดื้อ… พิมพ์รู้อยู่แก่ใจดี
บอกแล้ว ห้ามแล้ว ทำไมถึงทำ…? เพราะดื้อเหรอ…?
น้ำแข็งลากร่างเล็กไปตามทาง เป้าหมายคือห้องนอน
น้ำแข็งเปิดประตู โยนร่างเล็กเข้าไปในห้อง หันมาลงกลอนแรงๆอย่างหงุดหงิด
น้ำแข็งหันมามองสปายที่นั่งกองอยู่บนพื้น
มือน้อยๆยกลูบข้อมือตัวเองเบาๆ… รอยแดงจากฝ่ามือหนาที่กำแน่นเมื่อครู่ยังไม่จางหายไป สปายเบ้หน้าน้อยๆ… ขบริมฝีปากล่างแน่น
น้ำแข็งตรงเข้าจับไหล่เล็กทั้งสองข้างดึงให้ลุกขึ้น ลากร่างเล็กๆนั้นไปโยนลงบนเตียงกว้าง
สปายจุกจนขยับตัวไปไหนไม่ได้
ร่างเล็กเบิกตาโพลงเมื่อร่างสูงตามมาทาบทับไว้ทั้งร่าง
“คุณทำบ้าอะไร?!” สปายตวาดลั่น มือบางออกแรงผลักไหล่กว้าง น้ำแข็งรำคาญจนต้องรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดแนบเตียง
“นั่งอ้อล้อกับผู้ชายแบบนั้น มีความสุขมากไหม? ถูกมันจับ ถูกมันลูบ เธอคงชอบมากใช่ไหม?!” มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมมาลูบไล้ต้นขาขาวที่โผล่พ้นขากางเกง
น้ำแข็งแสยะยิ้มน้อยๆ
“กางเกงตัวแค่นี้ ไม่ต้องใส่ดีกว่ามั้ง” น้ำแข็งกระชากกางเกงตัวเล็กหลุดจากเอวบางจนเม็ดกระดุมกระเด็นไปตกที่ข้างเตียง
“คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง! คุณน้ำแข็ง! ปล่อย!” สปายดิ้นพล่าน มือบางข้างที่เป็นอิสระถูกยกขึ้นทุบแผ่นอกกว้าง เรียวขาเล็กดิ้นหนีมือหนาที่พยายามดึงกางเกงไปไว้ที่หัวเข่า
“คุณน้ำแข็ง!!”
“เธอจะโวยวายทำไม?! ที่เธอไปนั่งอ้อล้อกับผู้ชาย เพราะเธออยากมากไม่ใช่เหรอ?! ฉันจะสนองให้เธออยู่นี่ไง?!!”
จบประโยค ใบหน้าคมหันไปตามแรงตวัดจากฝ่ามือเล็กที่ปะทะใบหน้า
อาการชาที่ข้างแก้มมาพร้อมความร้อนบนใบหน้า คล้ายสติค่อยๆกลับคืนมา …. น้ำแข็งสบตากับคนใต้ร่าง
…ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยหยาดน้ำใส
ร่างเล็กขบริมฝีปากล่างแน่น ร่างน้อยๆสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น
“สปาย….” น้ำแข็งครางออกมา มือหนาเอื้อมไปปาดน้ำใสที่ไหลจากหางตา หากแต่มือน้อยๆตรงเข้าปัดออกอย่างทันท่วงที
“ปล่อย…” สปายเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เสียงใสสั่นพร่า
น้ำแข็งผละออกจากร่างน้อยๆนั้น ร่างสูงเขยิบไปนั่งที่ขอบเตียง
สปายค่อยๆยันตัวลุกขึ้น มือน้อยๆสองข้าง ออกแรงดึงกางเกงที่หล่นไปที่หัวเข่าให้ขึ้นมาอยู่ที่เอว …
น้ำแข็งนิ่งมองร่างเล็ก … สปายสวมกางเกงขาสั้นที่ไม่รู้เม็ดกระดุมไปอยู่ที่ไหน ถ้ายืน กางเกงก็คงจะหล่นลงมาง่ายๆ …. ดีหน่อยที่ตัวเสื้อยาวพอจะปิดไม่ให้คนตัวเล็กดูโป๊มากไปกว่านี้
สปายกำลังจะก้าวลงจากเตียง ร่างเล็กเซไปนิด น้ำแข็งรี่เข้าไปประคอง
สปายสะบัดตัวหนีท่อนแขนหนานั้นได้อย่างหวุดเหวิด
“เธอจะไปไหน?” น้ำแข็งถามเสียงเข้ม
“ทำงาน” ร่างเล็กตอบไม่มองหน้า น้ำแข็งคิ้วกระตุก
“ไม่ต้องทำ!”
“…คุณคงกลัวว่าผมจะทำให้คุณเสียลูกค้าสินะ”
น้ำแข็งนิ่งมองร่างเล็กตรงหน้า ไร้ถ้อยคำตอบโต้
“คุณเคยบอกผมว่าให้ทำงานตามความพอใจของลูกค้า อย่าปฏิเสธลูกค้า อย่ามีเรื่องกับลูกค้า … ผมถูกห้ามไม่ให้นั่งดื่มเป็นเพื่อนลูกค้า แต่ลูกค้าเรียกให้ผมนั่งดื่มด้วย แล้วผมควรทำยังไง? คุณจะให้ผมทำยังไง!”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ น้ำแข็งเลือกที่จะทำลายความเงียบนั้น
“ไอ้นั่น มันให้เงินเธอเท่าไร?”
สปายเบิกตากว้าง
“เธอทำในสิ่งที่เธอบอกว่าเกลียด” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆ…
สปายกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ร่างเล็กแสยะยิ้มน้อยๆ
“ใช่… เพราะเงินไง ผมถึงยอมไปนั่งคุยกับมัน”
น้ำแข็งกำมือแน่น ขบกรามกรอด สายตาคมนิ่งมองร่างเล็ก
“คุณก็รู้อำนาจของเงินดีนี่ … ใครจะคิดนะ ว่าแค่ไปนั่งคุยกับมัน จะได้เงินเป็นหมื่น นี่ผมยังได้ไม่ครบเลยนะ ถ้าไปชงเหล้าให้มันอีกสักสองสามแก้ว คงได้อีกหลายพัน”
“เธอจะยั่วโมโหกันหรือไง?” น้ำแข็งหลับตาแน่นก่อนลืมตาจ้องร่างบางเขม็ง …ข่มอารมณ์กรุ่นที่ใกล้ปะทุ
“คุณรับความจริงไม่ได้เหรอ? ผมจะบอกอะไรให้นะ …คนจนน่ะ…ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินทั้งนั้นแหละ คนรวยอย่างคุณ...ไม่มีวันเข้าใจหรอก!”
สปายกำลังจะลุกหนี หากแต่ข้อมือบางถูกกระชากไว้เสียก่อน
“ห้ามไปไหน!” สปายชะงักกับเสียงตวาด
“ฉันให้เธอห้าแสน เธอต้องอยู่ในห้องนี้จนถึงพรุ่งนี้เช้า!”
แค่ทำงานกลางคืน
100 % แล้ว ฮี่ๆ
คำเตือน : น้ำแข็งค่อนข้างสุภาพบุรุษ…มากๆ ซึ่งแอมว่าบางทีก็สุภาพบุรุษมากเกินไป - - #วิ่งหนีน้ำแข็ง
ขอบคุณทุกแรงใจและแรงทวงค่ะ >U< ทำให้แอมมีกำลังใจเขียนจริงๆนะ ><
ตอนต่อไปอาจจะมาช้ากว่าปกติ(?) นิดหนึ่งนะคะ แอมขอเวลาจัดการตัวเองก่อน T T
แต่ถ้าแอมคืนชีพได้เร็วกว่าที่คิด ตอนต่อไปคงมาได้เร็วตามปกติ(?)ค่ะ ^^
เจอกันตอนต่อไปนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
