แสงไฟหลากสีระยิบระยับท่ามกลางเสียงเพลงกระหึ่มในสตูดิโอผับ ผู้คนโยกย้ายกันอย่างไม่มีใครยอมใคร …เป็นภาพที่พิมพ์เห็นทุกคืนจนชินตา
หญิงสาวเดินวนไปรอบๆร้าน…สายตาสอดส่องตรวจเช็คความเรียบร้อย … เดินขึ้นชั้นสองและเดินลงชั้นหนึ่ง …เดินวนอยู่อย่างนั้นคล้ายต้องการย้ำเตือนตัวเอง…
รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง … แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“พี่พิมพ์! ระวังครับ!” เสียงใสของเด็กหนุ่มที่พิมพ์คุ้นเคยดังขึ้น
ร่างของพิมพ์ถูกคว้าไว้ด้วยท่อนแขนเล็ก หญิงสาวพลันได้สติเดี๋ยวนั้น
… หันไปมองเจ้าของท่อนแขนด้วยความตกใจ
…เธอเกือบก้าวเท้าพลาดตกขั้นบันไดอยู่แล้วเชียว….
“ระวังครับ….” สปายประคองหญิงสาวให้ขึ้นมาตั้งหลักบนพื้น พิมพ์เซไปนิดแต่ไม่นานก็ทรงตัวได้
“ขอบใจนะสปาย…” ยิ้มน้อยๆให้รุ่นน้อง… รู้สึกระดากอายเล็กๆที่ทำตัวเปิ่นแบบนี้
“ไม่เป็นไรครับ… เดินดีๆนะครับพี่พิมพ์”สปายกอดถาดเสิร์ฟแนบอกก่อนเดินลงบันไดไป
…สปาย… เสิร์ฟ….
เออใช่!!!
“สปาย!!” เสียงของพิมพ์ดังแข่งกับเสียงเพลงในร้าน สปายหันขวับ
“ครับ?”
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
พิมพ์จูงมือสปายไปหามุมเงียบๆ….
หญิงสาวพาสปายเดินเข้าสู่แสงสว่างขาวกระจ่างตาในห้องเก็บของ
ถึงจะมีเสียงเพลงดังเล็ดลอดเข้ามาแต่ก็เบากว่าอยู่ในร้าน
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่พิมพ์?”
“คือ..ที่พี่เคยบอกว่าให้เราช่วยรับแขกในงานปาร์ตี้น่ะ… สปายไม่ต้องทำแล้วนะ”
“ครับ?”
“คือ….” บอกได้ไหมว่าคุณน้ำแข็งสั่งมา…. ยิ่งเป็นคู่กรณีกันอยู่บ่อยๆด้วย
“พี่เห็นว่าเราทำหน้าที่เสิร์ฟอย่างเดียวก็หนักพอแรงแล้ว ถ้าให้ไปรับแขกอีก เดี๋ยวต้องชงต้องดื่มนั่นนู่นนี่เป็นเพื่อนแขกอีก
พี่กลัวเราจะไม่ไหวเอาน่ะ” พูดจบแล้วก็อยากปรบมือให้ตัวเองดังๆ… เป็นประโยคที่งดงามน่าพอใจทีเดียว
“….ได้ครับ”
พิมพ์ลอบสังเกตสีหน้ารุ่นน้อง …สปายดูสงบกว่าที่พิมพ์คิดไว้แฮะ
“พี่ขอโทษนะสปาย.. “ ให้ความหวังน้องแล้วก็มาปฏิเสธ ค่าแรงที่น้องคาดหวังน้องก็ไม่ได้…
“ไม่เป็นไรครับพี่พิมพ์ ผมยังไงก็ได้” สปายยิ้มน้อยๆให้รุ่นพี่…
ถึงจะอกหักกับเงินที่คาดว่าจะได้รับ แต่ก็ดีกว่าเอาตัวเองไปขลุกอยู่กับใครก็ไม่รู้น่ะนะ
“ขอบใจนะ…กลับไปทำงานต่อเถอะ”
พิมพ์ลูบไหล่เล็กของรุ่นน้องเบาๆ สปายยิ้มรับก่อนเดินออกไป ทันใดนั้นก็มีพนักงานชายในร้านคนหนึ่งวิ่งสวนสปายเข้ามา….
“พี่พิมพ์ มีเด็กโดนมอมอะพี่” ชายคนนั้นวิ่งผ่านสปายไปพร้อมประโยคนี้
สปายไม่เอะใจอะไร จนพิมพ์เอ่ยถามว่าเด็กคนนั้นคือใคร คำตอบของชายคนนั้นทำเอาสปายนิ่งค้าง
“น้องโซดา”
พิมพ์เบิกตากว้าง หวีดเสียงลั่น “โซดา?! โดนได้ยังไง! น้องทำงานตั้งนานไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลยนะ!”
“ก็นั่นแหละพี่ ผมพอรู้มาว่าน้องไม่ได้มีหน้าที่รับแขกด้วยใช่ไหม?”
“ใช่!”
“เลยเป็นเรื่องอยู่นี่ไงพี่…”
“พี่ครับ… ตอนนี้โซดาอยู่ที่ไหน?” สปายวิ่งกลับมาหาพิมพ์อีกครั้ง ได้จังหวะกับที่พิมพ์จะถามประโยคนั้นพอดี
“คุณเบียร์พาไปไหนไม่รู้”
“คุณเบียร์!!?” พิมพ์กับสปายอุทานพร้อมกันอย่างได้จังหวะ
“อย่าบอกนะว่าคนที่มอมโซดาคือคุณเบียร์!” สปายสบถลั่น ความห่วงเพื่อนมีมากจนไม่ทันสนใจคนอีกสองคนในห้อง
ร่างเล็กหมุนตัววิ่งออกไปจากห้องเก็บของทันที
แม้จะไม่รู้ว่าโซดาถูกพาไปที่ไหน แต่ก็ขอไปให้ถึงห้องทำงานของสองคนนั้นก่อนแล้วกัน!
ใครจะไปรู้บางทีโซดาอาจถูกพาไปที่ห้องทำงานก็ได้!
“จริงเหรอ?! คุณเบียร์เป็นคนมอมเหรอ?!” พิมพ์ละล่ำละลักถามเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะพี่… ผมรู้แค่ว่าต้องรีบบอกพี่ก่อน ถ้าคุณเบียร์เป็นคนมอมจริง… ผมต้องบอกพี่ไหม?”
“ยังไงก็ต้องบอกอยู่ดีนั่นแหละ…กลับไปทำงานเถอะ” พิมพ์ว่าไว้แค่นั้นก่อนวิ่งออกไป
คุณเบียร์ไม่ใช่คนอย่างนั้น….
ไม่มีทางที่คุณเบียร์จะมอมเหล้าหรือมอมยากับโซดาเด็ดขาด …
คุณเบียร์ไม่รังแกพนักงานในร้าน ไม่รังแกเด็กตัวเล็กๆอย่างโซดา
พิมพ์เชื่อว่าคุณเบียร์ไม่ได้ทำ
สปายเดินเร็วๆฝ่ากลุ่มลูกค้าไปยังชั้นสอง
เดินเลียบไปตามทางที่มีแสงไฟสลัวจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของเจ้าของร้าน …
ตรงเข้าไปที่ประตูโดยไม่สนใจชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เฮ้ยๆ! อะไรกันเนี่ย?!” คมร้องลั่น พยายามรวบแขนของเด็กตรงหน้าไว้
คมต้องออกแรงเพิ่มอีกนิดเพราะเด็กตรงหน้าโถมแรงมาไม่ยั้ง
“ปล่อยผม! ผมจะไปหาเพื่อน!!” สปายพยายามตรงเข้าไปทุบประตู
แรงของสปายกระทบประตูบ้าง วาดผ่านอากาศบ้าง ตามโอกาสที่สปายยื้อแรงของชายฉกรรจ์ได้
“โกหกหรือเปล่า เพื่อนเธอจะมาที่นี่ทำไม?!”
“คุณเบียร์มอมมาไง!”
คมขมวดคิ้วแน่น ในใจกำลังนึกถึงเด็กตัวเล็กที่คุณเบียร์เพิ่งอุ้มเข้าห้องไป …
ยังไม่ทันที่คมจะเอ่ยอะไร ประตูห้องทำงานได้ถูกเปิดออกโดยฝีมือของเจ้าของห้อง
“เอะอะอะไรกัน?” เสียงทุ้มดังเข้ามา
สปายชะงักไปนิด คมอาศัยจังหวะนั้นเข้าล็อคคอสปาย…
สปายออกแรงดึงท่อนแขนนั้นออก แต่ทำได้ยากเสียเหลือเกิน
“ขอโทษครับคุณน้ำแข็ง ผมจะพาเด็กคนนี้ไปข้างล่างเดี๋ยวนี้ครับ” คมพูดจริงทำจริง กำลังจะหมุนตัวออกไป เสียงเจ้านายก็ดังเข้ามาเสียก่อน
“เดี๋ยว!”
คมชะงัก สปายดิ้นดุกดิกอยู่ในท่อนแขนล่ำของคม
“ส่งตัวเด็กคนนี้มา”
“ครับ?”
“เร็วๆ” น้ำแข็งเร่งเข้า ทำให้คมต้องปล่อยเด็กในอ้อมแขนอย่างช่วยไม่ได้
คมปลดแขนออกจากคอของสปาย หากแต่ยังไม่ไว้ใจยังจับแขนเล็กไว้แน่นจนกระทั่งน้ำแข็งฉวยข้อมือบางอีกข้างไว้ คมถึงได้ปล่อย
สปายเองก็ใช่ว่าจะยอมอยู่นิ่งๆให้ถูกส่งตัวไปมาเหมือนตุ๊กตาแบบนี้ เสียงใสร้องลั่นอย่างเหลืออด
“ปล่อยผม!! แล้วก็ปล่อยเพื่อนของผมมาด้วย!!”
“เธอพูดเรื่องอะไร?” น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น สายตาลอบสำรวจต้นคอเรียวเล็กที่เริ่มมีรอยแดงจางๆประดับอยู่บนนั้น… พี่คมลงแรงเยอะไปหรือเปล่า
“อย่ามาตีหน้าซื่อ! พี่ชายคุณมอมเหล้าเพื่อนผม!! ผมไม่ปล่อยให้พี่ชายคุณทำอะไรเพื่อนผมแน่ๆ!” สปายออกแรงดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือหนาที่กำต้นแขนไว้ …กำแน่นเกินไปแล้ว!!
น้ำแข็งพยักหน้าน้อยๆให้บอดี้การ์ดคนสนิทเป็นเชิงบอกว่าขออยู่ตามลำพัง คมโค้งรับคำสั่งน้อยๆก่อนผละออกไป
น้ำแข็งหันกลับมาจ้องดวงตาใสตรงหน้า
“เธอมาที่นี่ทำไม?”
“มาหาโซดาไง!!”
“ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้หรอกนะ”
“อย่ามาโกหก!”
“ไม่เชื่อก็เข้าไปดูสิ”
น้ำแข็งยอมปล่อยง่ายๆ สปายรุดวิ่งเข้าไปในห้องทันที หากแต่สิ่งที่สปายพบกลับไม่ใช่สิ่งที่สปายตามหา…
…ไม่มีใครอยู่ในนี้!!
“ก็บอกแล้ว” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆ
สปายยืนกำมือแน่นอยู่กลางห้อง ตวัดสายตามองร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่
ร่างเล็กเดินผ่านหน้าออกไปนอกห้องอย่างหงุดหงิด
พลันดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์สองคนยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล… ตรงนั้นมีห้องสองห้อง
ห้องอะไร ทำไมต้องมีคนเฝ้า!
“ถ้าไอ้เบียร์มันมอมเหล้าเพื่อนเธอจริง มันไม่มาอยู่ที่ห้องนี้หรอก” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆเมื่อเห็นว่าสปายนิ่งไป
เอาสิ ให้มันรู้ไปว่าไอ้เบียร์มันมอมเหล้าโซดาจริงๆ…
ในฐานะน้องชายของไอ้เบียร์ กล้าพูดเลยว่ายังไม่เคยเห็นไอ้เบียร์มอมเหล้ายาใคร ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
มันไม่ใช่ประเภทอยากมากจนต้องมอม
คนอย่างมันไม่ต้องมอมก็มีมาเสนอถึงที่แทบไม่เว้นวัน
… แล้วมันจะมามอมโซดาทำไม?
“นั่นห้องอะไร? มีคนอยู่ในนั้นใช่ไหม?” ไม่ต้องรอคำตอบ สปายวิ่งไปยังห้องเป้าหมายทันที
และก็อีกตามเคย… ชายฉกรรจ์ทั้งสองคน(ซึ่งหนึ่งในนั้นคือคม) รีบขวางสปายไว้โดยพลัน
น้ำแข็งถอนหายใจแรงๆ วิ่งเข้าไปรวบตัวสปายทำให้ชายฉกรรจ์สองคนรีบปล่อยตัวสปายก่อนหลบไปอยู่ห่างๆ
“เธอช่วยหยุดคุยกันดีๆก่อนได้ไหม?! อย่าวู่วามสิ!” น้ำแข็งออกแรงรัดร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด
ออกแรงเพิ่มอีกนิดเมื่อสปายดิ้นแบบไม่กลัวเหนื่อยเลย
“จะต้องคุยอะไร ป่านนี้โซดาเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้!”
“เธอก็ใจเย็นๆหน่อยสิ!” น้ำแข็งตวาดเข้าให้ รู้สึกถึงแรงกระตุกของคนในอ้อมกอด
น้ำแข็งอาศัยจังหวะนั้นดันแผ่นหลังบางชิดฝาผนัง มือหนาทั้งสองข้างตรึงมือบางไว้กับฝาผนังแน่น
ร่างสูงเข้าแนบชิดจนสปายขยับตัวไม่ได้ ร่างเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ปล่อย!! ปล่อยผมนะ!!!” ร่างกายถูกตรึงแต่ปากยังส่งเสียงได้อยู่
น้ำแข็งจิ๊ปากน้อยๆ ก่อนฉกวูบเข้าที่ริมฝีปากเรียวเล็กนั้น
เรียวปากที่เผยอน้อยๆทำให้น้ำแข็งสอดเรียวลิ้นเข้าไปด้านในได้ง่ายๆ
สปายเบิกตาโพลง พยายามออกแรงขัดขืนแต่ไม่รู้เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด
จากที่ร่างสูงตั้งใจเพียงแค่แตะปากกำราบ กลับกลายเป็นรสจูบลุ่มลึกชวนหลงใหล เรียวลิ้นสอดเข้ารัดรึงเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กที่พยายามถดหนี
ความนุ่มนวลหอมหวานคือสิ่งที่น้ำแข็งสัมผัสได้…
…ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้หวานอย่างนี้นะ!
“อื้ม! อื้อ!!” แรงพยศเริ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อร่างเล็กใกล้หมดอากาศหายใจ
น้ำแข็งบดริมฝีปากแรงๆอีกครั้งก่อนค่อยๆผละออกมา
สปายหอบหายใจแรงๆ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ร่างเล็กคงทรุดลงกับพื้นไปแล้วหากไม่ได้ท่อนแขนหนารั้งเอวไว้
“เงียบแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ในขณะที่สปายยังหอบจนตัวโยน
“คุณน้ำแข็ง!!” เสียงใสของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง ก่อนที่ร่างของเธอจะวิ่งเข้ามา
น้ำแข็งยอมปล่อยสปายให้เป็นอิสระ
แอบเห็นร่างเล็กยกมือถูปากตัวเองแรงๆ … ยิ่งถูแบบนั้นมันก็ยิ่งบวมสิ
ทนดูไม่ได้จนต้องคว้าข้อมือบางทั้งสองข้างมาจับไว้แน่น
“สปาย! พี่ตามหาตั้งนาน!” พิมพ์จ้องมองดวงหน้าใสของรุ่นน้อง เห็นน้องเม้มปากแน่น
“ขอโทษครับพี่พิมพ์” สปายตอบเบาๆ…. พลางพยายามดึงมือตัวเองจากมือหนา
.. เขาควรจะเรียนรู้ไว้สินะว่าถ้าคุณน้ำแข็งไม่ปล่อยยังไงเขาก็หลุดไปไหนไม่ได้
“ตกลงมันเรื่องอะไรกันครับพี่พิมพ์” น้ำแข็งถามออกมา
“มีคนบอกว่าน้องโซดาโดนมอมน่ะสิคะ”
สปายได้ยินอย่างนั้นแล้วอดต่อประโยคไม่ได้
“แล้วคุณเบียร์ก็เป็นคนมอม!!”
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจน้อยๆ…
“ใจเย็นๆก่อนนะสปาย….ฟังพี่นะ…” พิมพ์เอ่ยพลางลูบไหล่ของเด็กตัวเล็กเบาๆ “เท่าที่พี่ถามจากพนักงานคนอื่น ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโซดาโดนลูกค้ามอมเหล้า แล้วคุณเบียร์คือคนเข้าไปช่วยโซดา….” สปายชะงักไป ร่างเล็กสบตาหญิงสาวนิ่ง
“สปายจะคิดว่าพี่เข้าข้างคุณเบียร์ก็ได้นะ แต่เท่าที่พี่รู้จักคุณเบียร์มา คุณเบียร์ไม่ใช่คนอย่างนั้น…”
สปายนิ่งไปจนน้ำแข็งยอมปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ
ร่างเล็กขบริมฝีปากล่างแน่น ก้มหน้าน้อยๆ….
ถึงพี่พิมพ์จะพูดอย่างนั้น แต่ตอนนี้เขายังไม่เห็นทั้งคุณเบียร์ทั้งโซดา แล้วเขาจะเชื่อง่ายๆได้ยังไง
อีกอย่าง….สปายไม่เคยลืมวันที่โซดาร้องไห้กลับมาที่ห้อง
ที่โซดาร้องไห้วันนั้นก็เพราะคุณเบียร์ไม่ใช่เหรอ…มาวันนี้ก็เป็นเพราะคุณเบียร์อีก
แล้วสปายจะเชื่อใจคุณเบียร์ได้อย่างไร
“ถ้าสปายเป็นห่วงโซดา… เราลองเข้าไปหากันดีไหม?” พิมพ์ยิ้มอ่อนโยนมาให้ สปายพยักหน้าน้อยๆ
พิมพ์ตรงไปเคาะประตูห้องนอนเบียร์ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก
“ขอโทษนะคะคุณเบียร์…. น้องโซดาอยู่ในห้องหรือเปล่าคะ?”
“หลับอยู่…”
“ผมขอเข้าไปหาโซดาได้ไหม?” สปายเอ่ยสมทบเร็วๆจนฟังแทบไม่ทัน
เบียร์พยักหน้าก่อนหลบให้ทุกคนเข้ามาในห้อง
สปายวิ่งตรงไปที่เตียง พิมพ์ตามไปติดๆ
น้ำแข็งนิ่งมองพี่ชายในสภาพเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาว เหลือบเห็นเสื้อเชิ้ตกองอยู่บนพื้น
“มึงถอดเสื้อทำไม?” กระซิบถามคนเป็นพี่ แอบเห็นลูกกระเดือกพี่ชายเด้งน้อยๆ …. กลืนน้ำลายอึกใหญ่ไปไหม?
“กูไม่ได้ตั้งใจจะถอด กูแค่จะเช็ดตัวให้โซดา”
“แล้วมึงก็ถอดเสื้อตัวเอง?”
“มือมันไปเอง” เบียร์เดินเลี่ยงไปหยิบเสื้อบนพื้นมาสวมก่อนเดินตรงไปสมทบที่เตียง
….น้ำแข็งมองตามพี่ชายพลางส่ายหน้าน้อยๆ
“คุณเบียร์….ไม่ได้ทำอะไรโซดาใช่ไหม?” สปายถามเบาๆ
“ทำอะไร? ฉันแค่เช็ดตัวให้โซดาแค่นั้นเอง ที่ถอดเสื้อก็เพราะต้องเช็ดตัว ถ้าไม่ถอดก็เช็ดไม่ได้สิ” เบียร์ร่ายยาว สปายเผลอขมวดคิ้วน้อยๆ สงสัยเล็กๆว่าคุณเบียร์จะพูดยาวทำไม
คำพูดนั้นชวนให้สปายเลิกผ้าห่มออกจากร่างของโซดา เห็นเสื้อที่ถูกปลดกระดุมบนร่างเพื่อนแล้วขมวดคิ้วฉับ
“ก็เช็ดตัวไง ที่บอกนั่นแหละ” เบียร์รีบพูดก่อนที่สปายจะร้องออกมา พิมพ์เข้ามาลูบไหล่สปายเบาๆ คล้ายเตือนว่าอย่าวู่วาม
“จริงสิ! พิมพ์….” น้ำเสียงจริงจังดังมาจากเจ้าของร้านผู้พี่
พิมพ์รีบขานรับ … ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน
“ช่วงนี้อย่าให้โซดารับแขกนะ ไม่ต้องรับแขก ไม่ต้องเสิร์ฟ ไม่ต้องเช็คบิล ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ้าโดนมอมอีกแล้วช่วยไม่ทัน เป็นเรื่องแน่”
พิมพ์เผลอสบตากับเจ้าของร้านผู้น้องตอนได้ยินคำว่า “อย่าให้โซดารับแขก” …ดูเป็นประโยคคำสั่งที่คุ้นๆเนอะ
“มึงห้ามขนาดนั้น ไม่ห้ามไม่ให้มาทำงานด้วยเลยล่ะ” น้ำแข็งเย้าพี่ชายเข้าให้ ซึ่งก็ได้ผล เบียร์ดูร้อนรนขึ้นมาทันที
“ไม่สิ! ต้องมาทำงาน แต่ห้ามทำอะไรทั้งนั้น!”
“อะไรของมึง?”
“เออน่า…” เบียร์หันหนีน้ำแข็งก่อนหันไปหาพิมพ์ “ตามนั้นนะ ให้มาทำงานแต่ห้ามให้ทำอะไรเด็ดขาด”
พิมพ์เบิกตาน้อยๆกับคำสั่งที่ฟังดูพิลึกแปลกๆ
…. สั่งมาขนาดนี้คงขัดอะไรไม่ได้… ยังไงก็ต้องยอมรับคำสั่งนั้นอยู่ดี
“เอ่อ….ผม…. ขอโทษนะครับ” สปายเอ่ยเบาๆเมื่อเห็นว่าการสนทนาของผู้ใหญ่ได้ยุติลง เรียกสายตาจากทุกคนได้เป็นตาเดียว
“ผมขอโทษที่ผมกล่าวหาคุณเบียร์…” สปายก้มหน้าน้อยๆ มือบางพนมไว้แนบอก “แล้วก็…ขอบคุณคุณเบียร์มากๆนะครับที่ช่วยโซดาไว้”
ท่าทางน่ารักที่น้อยคนจะได้เห็นชวนให้บุคคลอีกสามคนยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไร… เรื่องแค่นี้เอง” เบียร์ว่าพลางขยี้ศีรษะเล็กของสปายเบาๆ
น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆ…ทอดสายตามองดวงตากลมโตสีดำสนิท
…เด็กคนนี้ก็ไม่ได้รั้นหัวชนฝาขนาดนั้นนี่นะ
…ถึงจะชอบคิดเองเออเอง แต่ถ้าใช้เหตุผลคุยกันก็ยังพอรับฟังบ้าง
“หมดเรื่องแล้ว… พิมพ์ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” น้ำแข็งกับเบียร์พยักหน้ารับ ยังไม่ทันที่พิมพ์จะก้าวเท้าออกไป ข้อมือของหญิงสาวก็ถูกคว้าไว้โดยเด็กตัวเล็กข้างๆ
“พี่พิมพ์… ผมขออยู่กับโซดาสักพักนะครับ แล้วผมจะรีบตามลงไป”
รอยยิ้มอ่อนโยนของพิมพ์ถูกส่งมาให้สปาย หญิงสาวลูบไหล่รุ่นน้องเบาๆพลางพยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจ
…เวลานี้พิมพ์คิดว่าสปายคงไม่มีอารมณ์ทำงาน
พิมพ์ไม่ห้ามและไม่บังคับให้สปายกลับไปทำงาน… ทุกอย่างอยู่ที่ตัวสปาย…
เสียงประตูปิดลงพร้อมๆกับร่างของพิมพ์ที่เดินออกไป
สปายยืนมองร่างของเพื่อนที่หลับสนิทบนที่นอน
…โซดาหลับลึกอย่างนี้…ถ้าที่นี่ไม่ใช่ห้องคุณเบียร์ โซดาจะเป็นอย่างไร… จะต้องเจออะไรบ้าง
…แค่คิด น้ำใสๆก็เอ่อคลอหน่วยตา…
อดโทษตัวเองไม่ได้…
ทำไมตอนที่โซดาต้องการความช่วยเหลือ เขาถึงไม่อยู่ข้างๆโซดา!
เขาเอาแต่บอกว่าเป็นห่วง บอกว่าจะคอยดูแล แต่เรื่องแค่นี้ยังช่วยอะไรไม่ได้!
เจ็บใจชะมัด!!
ท่าทางของสปาย… อยู่ในสายตาของเจ้าของร้านทั้งสองคนตลอดเวลา
เบียร์กับน้ำแข็งสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ
“คืนนี้พวกเธอนอนที่นี่เถอะ…” น้ำแข็งเอ่ยออกมา
สปายหันขวับมองคนพูด กำลังจะบอกปฏิเสธแต่เบียร์ชิงพูดขัดเสียก่อน
“ห้ามปฏิเสธ ครั้งที่แล้วก็ปฏิเสธมาครั้งหนึ่งแล้ว”
สปายขมวดคิ้วน้อยๆ … “ครั้งที่แล้ว?”
“ครั้งที่แล้วเธอเมา… โซดาเลยขอให้พวกเราไปส่ง” น้ำแข็งเป็นคนตอบ
“ไปส่ง?”
“ใช่…เพราะโซดาพาเธอกลับเองไม่ไหว” ยังเป็นน้ำแข็งที่เป็นคนตอบ
“ไม่เห็นเคยได้ยินโซดาพูดถึงเรื่องนี้” สปายอดแย้งไม่ได้
โซดาเคยบอกว่าเขาเมา… เขาเชื่อ… เพราะมาคิดดูแล้ว ช่วงเวลาหลังจากดื่มเหล้า เขาก็จำอะไรไม่ได้เลย… และเขาคิดว่าโซดาเป็นคนพากลับห้อง
“ตัวเธอกับเพื่อนเธอน่ะแทบไม่ต่างกัน โซดาก็ตัวแค่นั้นจะเอาแรงที่ไหนมาแบกเธอขึ้นบันไดไปถึงชั้นสามได้” น้ำแข็งว่าพลางสำรวจรูปร่างสปาย .. ร่างเล็กๆที่เขารู้ว่าเบาแค่ไหนตอนที่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง….
…สปายเองก็คงแบกโซดากลับห้องไม่ได้เหมือนกันนั่นล่ะ
“พวกเราไม่ไปส่งแล้วนะ และไม่ปล่อยให้กลับไปกันเองเด็ดขาด”เบียร์เอ่ยย้ำ
“แต่ว่าผม….ผม….” สปายอึกอัก อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองก็คงพาโซดากลับเองไม่ได้จริงๆ…
จะขอให้พี่สักคนในร้านพาไปส่ง คำว่าเกรงใจก็ยังค้ำคออยู่ …แต่จะปล่อยให้โซดานอนอยู่ในห้องคุณเบียร์แบบนี้ก็ใช่เรื่อง
มันควรมีทางเลือกอื่นนอกจากนอนที่ห้องของคุณเบียร์แบบนี้สิ!
“เธอนอนกับโซดาก็ได้ เดี๋ยวไอ้เบียร์ไปนอนกับฉัน”ประโยคของน้ำแข็งทำเอาเบียร์หันขวับ …น้ำแข็งตบไหล่พี่ชายเบาๆ คล้ายเตือนสติ เบียร์มีท่าทีอึกอักเล็กน้อย
“เธอก็…จะได้ดูแลโซดาด้วยไง ยกห้องให้คืนหนึ่งเลย” เบียร์พูดไปแล้วรู้สึกตงิดใจอย่างไรไม่รู้
…. แต่ก็เอาวะ ดีกว่าให้เด็กมันไปนอนที่อื่น
สปายขมวดคิ้วแน่น….เขาต้องทำตามอย่างที่เจ้านายทั้งสองคนพูดจริงๆเหรอ…
ยิ่งคิดทบทวนเหตุผลยิ่งโมโหตัวเอง…
ทำไมเขาต้องตัวเล็กอ่อนแอแบบนี้ด้วยวะ?!
แค่เพื่อนคนเดียวก็พากลับบ้านไม่ได้!
แล้วจะดูแลโซดาได้ยังไง!
น้ำแข็งเห็นสปายนิ่งไป …คนตัวเล็กไม่ปฏิเสธและไม่ตอบรับ
ร่างสูงถือโอกาสตัดบทแกมบังคับให้อยู่ “ตามสบายนะ….” กำลังจะเดินไปที่ประตู พลันได้ยินเสียงใสเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“….ขอบคุณครับ” สปายก้มหน้า ไม่กล้าสบตาใคร
น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆกับตัวเอง..เอ่ยตอบอ่อนโยน “ไม่เป็นไร….”
น้ำแข็งเข้าไปลากคอพี่ชายมาด้วย ปล่อยให้คนในห้องอยู่กันตามลำพัง
เสียงประตูปิดลงพร้อมร่างของเบียร์และน้ำแข็งที่พ้นประตูไป
สปายขบริมฝีปากล่างแน่น
….พรุ่งนี้วันเสาร์ อย่างไรเสียก็ไม่ต้องไปโรงเรียน… นอนที่นี่คืนเดียว…คงไม่เป็นไรหรอก
น้ำแข็งที่ลากพี่ชายออกมาได้ก็ปล่อยให้คนเป็นพี่จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย
ร่างสูงของคนเป็นน้องตรงเข้าไปหาบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“อย่าให้คนในห้องหนีไปไหนได้ ถ้าเขาขาดเหลืออะไรจัดหาให้เขาตามความต้องการเลยนะครับ” ออกคำสั่งเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนตัวเอง ไม่ลืมลากพี่ชายตัวเองมาด้วย ก่อนเอ่ยบอกพี่ชาย
“มึงนอนก่อนกูเลยก็ได้ แล้วเดี๋ยวกูมานอนด้วย”
“ถ้ามึงเข้ามาแล้วไม่เห็นกูในห้อง มึงจะทำยังไงวะ?”
“คืนนี้มึงไม่ไปนอนที่อื่นหรอก เชื่อกูสิ”
น้ำแข็งทิ้งไว้แค่นั้นก่อนออกจากห้องนอนไป …
น้ำแข็งมุ่งหน้าไปห้องทำงาน…. สะสางงานที่ค้างอยู่เล็กน้อยให้เสร็จ
…วันนี้คงจบเท่านี้…. ไม่รู้ว่าต่อไปในอนาคตจะต้องเจออะไรบ้าง
น้ำแข็งพร้อมรับมือกับทุกเรื่อง
…ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม…
แค่ทำงานกลางคืน
เรื่องดูเรื่อยๆ แต่จะพยายามทำให้เรื่อยๆแบบมีอะไร(?)นะคะ ฮ่าๆๆๆ
น้องสปายก็เริ่มคุยกับน้ำแข็งดีขึ้นแล้วน้า~~~ >< ถึงจะแค่เพิ่งเริ่มคุยกันดีๆก็เถอะ - -‘’
ตอนหน้าคงได้เริ่มเรื่องงานปาร์ตี้สักที เกริ่นตั้งแต่สามตอนที่แล้ว แล้วแอมก็เวิ่นยืดมาซ้า… - -‘’
แล้วก็ แอมแก้ไขชื่อเรื่องแล้วนะคะ ตัดคำว่า Moonlight ออก เหลือแค่คำว่า “แค่ทำงานกลางคืน”
ลดความเป็นแฟนซีลงไปได้บ้างมั้ยน่อ T T
พยายามแก้คำผิดแล้ว แต่ไม่รู้ยังมีหลบซ่อนอยู่ตรงไหนอีกหรือเปล่า ถ้าเจอคำผิดบอกได้นะคะ ^^
เจอกันตอนต่อไปค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
