“คุณน้ำแข็งมาแล้ว~~” เปรมทักตั้งแต่น้ำแข็งยังเดินไม่ถึงโต๊ะ
น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวฝั่งตรงข้ามกับสปาย มีพนักงานสาวสองคนนั่งประกบคนละข้าง
ตั้งแต่โซดาลุกออกไป สามหนุ่มที่เหลือยิ่งรู้สึกเคว้งคว้าง โอมที่ไร้คนข้างกายรีบลุกมานั่งข้างรุ้งทันที
ซึ่งก็ดูจะถูกใจโอมเป็นพิเศษเพราะรุ้งช่างพูดช่างเอาใจ แถมยังปล่อยให้เขาจับต้องได้โดยไม่ขัดขืน
“กูไม่ยักรู้ว่าร้านมึงมีเด็กหน้าตาน่ารักแบบนี้ด้วย” เปรมหมายถึงสปายที่หยุดพูดไปทันทีตั้งแต่น้ำแข็งเดินมาร่วมโต๊ะ
น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆกับคำพูดของเพื่อน
“เด็กเพิ่งมาใหม่ ยังไม่ค่อยชินงาน พวกมึงก็ดูๆหน่อยละกัน”
คำพูดของน้ำแข็งทำเอาเปรมยิ้มร่า พร้อมวาดมือโอบไหล่คนตัวเล็กอย่างถูกใจ “ไม่ต้องห่วง กูจะเทรนให้อย่างดี รับรอง”
น้ำแข็งชะงักไปนิดกับภาพนั้น …กระแอมน้อยๆคล้ายเรียกสติ
ตอนนั้นเองมือขาวๆของหญิงสาวด้านข้างของน้ำแข็ง ยื่นแก้วที่มีของเหลวสีทองอ่อนๆมาวางตรงหน้า
หากแต่น้ำแข็งเลือกที่จะปฏิเสธ
“ขอโทษนะ ขอดูฝีมือเด็กใหม่หน่อย”
แพรวยิ้มรับคำสั่งของเจ้านาย
“สปาย ชงให้คุณน้ำแข็งแก้วหนึ่งสิ” แพรวหันไปสั่งต่อ
สปายขมวดคิ้วเล็กๆคล้ายไม่พอใจ แต่เพราะสปายต้องเอื้อมมือมาหยิบขวดเครื่องดื่มและถังน้ำแข็ง
ทำให้ต้องเอาแขนหนาของเปรมออกไปจากไหล่ตัวเองก่อนเพื่อความสะดวก
…น้ำแข็งกดยิ้มมุมปากน้อยๆ
สปายกำลังเทนั่นผสมนี่ลงในแก้วเปล่า ท่าทางคล่องแคล่ว ทำเอาน้ำแข็งนั่งมองเสียเพลิน
พลันสายตาปะทะเข้ากับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่บนราวเอวบางของเด็กตรงหน้า
สิ่งแปลกปลอมที่เรียกว่า”มือ”กำลังเกาะเกี่ยวเอวบางของเด็กตัวเล็กไว้แน่น น้ำแข็งไล่สายตาไปยังเจ้าของมือ
…สบตากับเจ้าของมืออย่างจัง
“มึงเป็นอะไร?” แมนสบตาน้ำแข็งนิ่ง พลางกระชับมือเข้ากับราวเอวของคนข้างๆ
น้ำแข็งกระแอมน้อยๆ… กูจะกระแอมอะไรนักหนาวะ
“กูไม่ได้เป็นอะไร” ตอบไปแล้วก็รู้สึกว่ามือไม้หาที่วางไม่ได้เสียอย่างนั้น พอดีกับที่สปายยื่นแก้วที่ผสมเสร็จแล้วมาให้
น้ำแข็งยื่นมือไปรับได้ตรงจังหวะพอดี
น้ำแข็งยกแก้วนั้นเทเข้าปาก รสชาติร้อนแรงสัมผัสลำคอ กระดกหลายอึกจนหมดแก้ว
น้ำแข็งมองแก้วที่เหลือเพียงก้อนน้ำแข็ง
สายตาคมมองเด็กตรงหน้าที่เริ่มหันไปพูดคุยกับเพื่อนของเขา
….ถ้าจะรับแขกก็เสี่ยงที่จะต้องดื่มของพวกนี้มากขึ้น เด็กเสิร์ฟยังไม่เสี่ยงเท่ามานั่งดริ้ง
…ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่านั่งดริ้ง ยังไงก็มีดื่มแน่ๆ
แล้วเด็กที่ดื้อด้านจะไม่ดื่มมานั่งดริ้งนี่มันจะเป็นยังไงวะ!…
น้ำแข็งเอื้อมมือไปหยิบขวดเครื่องดื่มสีใส ทั้งแอลกอฮอล์และโซดา
รุ้งกับแพรวละล่ำละลักเอ่ยห้ามกันไม่ทัน
“น้องชงไม่ถูกใจเหรอคะ?” เป็นแพรวที่เอ่ยถาม
“เปล่าหรอก” น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆ
มือหนาผสมเครื่องดื่มอย่างคล่องมือก่อนยื่นให้เด็กตัวเล็กตรงหน้า
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ… “หมดแก้ว”
สปายเบิกตากว้าง ขบริมฝีปากล่างแน่น มองของเหลวใสที่นอนนิ่งอยู่ในแก้ว
….จะบ้าหรือไงให้เขาดื่มหมดแก้ว!
คนไม่เคยดื่มจู่ๆจะให้ดื่มหมดแก้วเนี่ยนะ!
ถ้าเมาขึ้นมาจะทำยังไง!! ไม่ได้คอแข็งนะเว้ย!!!
“รับไปสิ” น้ำแข็งเอ่ยซ้ำ
แพรวกับรุ้งเริ่มสัมผัสถึงออร่าแปลกๆจากตัวน้ำแข็ง สองสาวได้แต่นั่งนิ่งเงียบกริบ
สปายยื่นมือไปรับแก้วนั้นมาถือไว้ แต่ไม่ยอมให้เฉียดริมฝีปากสักนิด
“ไม่มีเพื่อนชนแก้วเหรอ มาๆ ชนกับพี่” เปรมยกแก้วในมือตัวเองมากระทบแก้วในมือสปาย
เปรมหันไปยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม สปายลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ ดวงตาหวานมองแก้วในมือตัวเองนิ่ง
…แค่ชงให้คนอื่นก็เกินพอแล้ว นี่ต้องมาดื่มที่คนอื่นชงให้อีก!
…แต่เอาวะ! นี่แค่เริ่มต้น ของจริงคงเจอมากกว่านี้
สปายหลับตาปี๋ กลั้นใจเทของร้อนเข้าปาก รสชาติบาดคอไหลลงสู่กระเพาะ … ยอมกลั้นใจต่ออีกนิดกระดกจนหมดแก้ว
สปายยู่หน้ามองแก้วที่เหลือเพียงก้อนน้ำแข็ง
ที่เจอน้ำแข็งป้อนวันนั้นยังไม่ฝืดคอเท่าวันนี้
รสชาติที่หาความอร่อยไม่เจอ ทำไมคนถึงชอบดื่มกันนักนะ!
“เก่งนี่ ฝึกไว้ คงรู้นะว่าเธอต้องเตรียมรับมือกับอะไรบ้าง” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆ
“กูฝากดูเด็กคนนี้ด้วยนะ กูขอตัวไปดูงานก่อน” น้ำแข็งเอ่ยไว้แค่นั้น กำลังจะลุกออกไปพลันสบตากับไอ้แมนเข้าเสียก่อน
“มึงอยากให้กูดูเรื่องไหน? เรื่องรับแขกหรือเรื่องอาการเมา?” แมนเอ่ยตอบกลับมา น้ำแข็งถึงกับชะงักนิ่ง
“…กูฝากด้วยแล้วกัน” น้ำแข็งเลี่ยงตอบไม่ตรงคำถาม ทิ้งไว้แค่นั้นแล้วลุกพรวดออกไป
…ท่าทางที่ทำเอาแมนได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ
ประตูห้องทำงานเจ้าของร้านอยู่ตรงหน้าโซดา…
เด็กหนุ่มยืนกำมือแน่นอยู่หน้าประตู
เสียงเคาะประตูดังขึ้นด้วยฝีมือของคนข้างตัว
ไม่ใช่พี่พิมพ์….พี่พิมพ์ลงไปทำงานคืนแล้ว แต่เป็นชายชุดดำที่โซดารู้สึกว่าช่วงนี้เจอกันบ่อยเหลือเกิน เป็นคนเคาะประตูให้ … สงสัยคงเห็นว่าเขาไม่ทำอะไรสักทีเอาแต่ยืนเงียบ เลยต้องมาเคาะให้ .. แถมยังใจดีเปิดประตูให้อีก
“เข้าไปสิ” เสียงทุ้มแหบห้าวของชายชุดดำดังขึ้น โซดาสะดุ้งสุดตัว ก่อนโค้งให้น้อยๆเป็นเชิงขอบคุณ
โซดาก้าวเท้าเข้าไปในห้องช้าๆ
ได้ยินเสียงปิดประตูตามหลัง แค่นั้นก็ทำเอาใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“มาแล้วเหรอ?” เจ้าของเสียงเอ่ยทักพลางเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารในมือ
โซดาได้แต่ยืนนิ่ง ถ้าทำได้ อยากจะทะลุประตูกลับออกไปอยู่ด้านนอกเหมือนเดิม …
โซดาเผลอสบตากับร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา พลันรีบหลบตาวูบ
เขาไม่ชอบสายตาของคุณเบียร์เลยจริงๆ
เดาไม่ได้เลยว่าคุณเบียร์คิดอะไรอยู่!
…ที่อ้างว่าเรียกมาสอนงาน จริงๆแล้วเรียกมาดุหรือเปล่า? ดุเรื่องอะไร? เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า?
.. พยายามนึกถึงเรื่องที่ตัวเองอาจะทำให้คุณเบียร์ไม่พอใจ
…แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ?
เขาว่าเรื่องที่เคยเข้าใจผิดก็น่าจะเคลียร์จบไปแล้ว ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรอีกแล้วนะ….
“มานั่งนี่สิ” เบียร์ตบที่ว่างข้างๆตัว…โซดาส่ายหน้าแรงๆโดยไม่ต้องคิดนาน
“มาเร็วๆ ถ้าลูกค้าเรียก เธอจะยืนส่ายหน้าให้อย่างนี้หรือไง?”
โซดาก้าวเท้าอย่างเก้ๆกังๆเข้าไปหาร่างสูง ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ เชื่องช้าจนเบียร์ชักขัดใจ
“เต่าวิ่งแซงเธอได้เลยตอนนี้” เบียร์ลุกขึ้นไปฉุดมือบาง ลากลิ่วๆจนคนตัวเล็กมานั่งแหมะลงข้างๆกัน
“เครื่องดื่มพร้อม ลูกค้าพร้อม ทีนี้เธอจะทำยังไงกับลูกค้า?”
“ครับ?” โซดาเงยหน้ามองคนพูด พลันสบสายตาคมที่มองอยู่ก่อนแล้ว โซดาหลบตาวูบ
เบียร์อมยิ้มน้อยๆ…
“นี่คือเครื่องดื่ม” เบียร์ชี้ไปยังขวดเครื่องดื่มหลากสี มีถังน้ำแข็งวางอยู่ใกล้ๆ … “แล้วนี่ก็ลูกค้า” เบียร์ชี้มาที่ตัวเอง …
“ให้เธอคิดว่าฉันเป็นลูกค้า ฉันอยากรู้ว่าเธอจะทำยังไง”
โซดานั่งนิ่งไม่ไหวติง ต่อมน้ำลายไม่ทำงานจนรู้สึกคอแห้ง
“นิ่งเกินไปแล้ว ทำอะไรหน่อยสิ”
โซดาเอื้อมมือไปหยิบถังน้ำแข็งมาไว้ใกล้ๆตัว แก้วเปล่าสองใบ เครื่องดื่มอีกสองขวด …
กำลังจะเทของเหลวสีใสแต่กลิ่นแรงลงในแก้ว พลันความรู้สึกอุ่นร้อนจากฝ่ามือหนาสัมผัสเข้าที่ต้นขา
โซดาพยายามขยับขาหนีมือหนานั้น
…เห็นได้ชัดว่ากางเกงผ้าฝ้ายขายาวสีเทาที่คนตัวเล็กสวมอยู่ไม่ได้ช่วยให้คนตัวเล็กรอดพ้นจากมือหนาไปได้เลย
โซดาพยายามประคองเครื่องดื่มราคาแพงด้วยมืออันสั่นเทา ค่อยๆเทของเหลวใสลงในแก้ว
เล็งพลาดจนของเหลวจากปากขวดไหลลงบนโต๊ะเสียเยอะ
“หกหมดแล้ว” เบียร์เอ่ยกลั้วหัวเราะ
มือหนาละจากต้นขาเล็ก มือข้างหนึ่งเอื้อมโอบผ่านไหล่บางไปจับมือบางข้างหนึ่ง มือหนาอีกข้างเข้าประคองมือบางอีกข้าง …
โซดาตกอยู่ในอ้อมแขนของเจ้านายร่างสูงเรียบร้อย
เบียร์วางมือตัวเองทั้งสองข้างทับมือบางที่จับขวดเหล้าอยู่ ช่วยประคองให้คนตัวเล็กรินเหล้าให้ตรงแก้ว
ร่างสูงก้มหน้าน้อยๆ … ฉวยโอกาสฝังจมูกโด่งลงกับเรือนผมสวย …
เบียร์ยกยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้สึกถึงแรงสะดุ้งของคนในอ้อมแขน
“ทีหลังระวังหน่อย ลูกค้าอาจจะโวยวายเอาได้นะถ้ารินเหล้าหกแบบนี้” เบียร์ปล่อยมือจากมือบางทั้งสองข้าง
โซดาค่อยๆวางขวดเหล้าไว้บนโต๊ะ
พลันสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือหนาข้างที่โอบผ่านไหล่เริ่มเข้าเกาะแกะที่ราวเอว
ไล่วนลูบหน้าท้องเรียบเนียนผ่านเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวที่เจ้าตัวใส่อยู่
แม้จะมีเสื้อกล้ามทับอีกตัว ก็ดูเหมือนไม่ได้ช่วยป้องกันการรุกล้ำของมือหนาเท่าไรนัก
เบียร์เอนคนตัวเล็กให้ซบแผ่นอกกว้างของตัวเอง โซดาตัวแข็งทื่อหลับตาปี๋
แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจจากแผงอกกว้าง
… ความอบอุ่นกำจายออกมาจากที่ไหนสักแห่งบนร่างกายของคุณเบียร์
เบียร์นิ่งมองคนในอ้อมกอด สายตาคมไล้มองใบหน้าหวาน เห็นริมฝีปากเล็กเม้มแน่น บางจังหวะแอบเห็นเจ้าตัวหลับตาปี๋
เบียร์อดหัวเราะเบาๆในลำคอไม่ได้
ผิวขาวใสกระจ่างตาลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เบียร์ไม่ใช่คนอดทนที่จะหักห้ามใจไม่ให้สัมผัสมันได้
ไม่ต้องคิดให้มากความไปกว่านี้
มือหนาบรรจงไล้แก้มใส… ปลายนิ้วไล้สัมผัสความเรียบเนียน
…พลันรู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของคนในอ้อมแขน
..ทำไมต้องสั่นขนาดนี้ด้วยนะ เขาไม่ได้จะเอาไปต้มยำทำแกงที่ไหนสักหน่อย
มืออีกข้างยังคงลูบไล้เอวบางไม่หยุด ความเรียบเนียนเชิญชวนให้มือหนาเข้าไปสัมผัสมันจริงๆ ..
ไม่รอช้า ค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาว ลอดผ่านเสื้อกล้ามอีกชั้น …
ผิวของเด็กคนนี้ชวนสัมผัสไปทั้งตัวเลยหรือเปล่านะ …ทั้งแก้ม.. แผ่นหลัง ….หน้าท้อง
แล้วนอกจากนี้ล่ะ ที่ๆเขายังไม่เคยสัมผัสจะเรียบเนียนเหมือนกันไหมนะ?
…ไม่อยากนึกภาพตอนที่เด็กคนนี้ถูกลูกค้าหื่นกระหายลูบไล้สัมผัส
…เขาไม่อยากให้ใครได้สัมผัสเด็กคนนี้!
…ไม่อยากให้มือคนอื่นถูกเนื้อต้องตัวเด็กคนนี้เลยจริงๆ!
“ขอโทษนะ” เสียงทุ้มของคนมาใหม่ทำเอาเบียร์สะดุ้งสุดตัว ไม่ต้องพูดถึงโซดา รายนั้นสะดุ้งไม่มีเหลือ
“ก็เข้าใจนะว่ากำลังเคลิ้ม แต่นี่ห้องทำงาน ถ้าไม่ไหวจริงๆ เชิญห้องนอน”
เบียร์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครที่บังอาจเข้ามาขัดจังหวะเขาได้แบบนี้
“ไอ้น้ำแข็ง! ทีหลังเคาะประตูก่อนสิวะ”
“กูเคาะแปดแสนรอบแล้วมั้ง”
น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวที่โต๊ะทำงาน เลี่ยงโซฟาที่พี่ตัวเองนั่งอยู่
โซดานั่งก้มหน้าคางชิดอก พยายามบังคับร่างกายตัวเองไม่ให้สั่นเทาไปมากกว่านี้ …
ยิ่งพอมีคุณน้ำแข็งเข้ามาอีกคน โซดายิ่งอยากบินหนีไปเสียอย่างนั้น
ก็คุณเบียร์ยังไม่เอามือออกไปจากใต้เสื้อเขาเลย!
เจ้าของมือดูจะไม่สนใจเท่าไรด้วย ทั้งๆที่คุณน้ำแข็งก็อยู่ในห้อง ยังไล้หน้าท้องเขาเล่นเหมือนมันเป็นที่วางมือซะอย่างนั้น!
“เอ่อ… ขอโทษ… นะครับ” เสียงหวานเอ่ยเบาหวิว พยายามดึงมือหนาออกไปจากหน้าท้องตัวเอง หากแต่ทำได้ยากยิ่งนัก
เพราะเบียร์ดูท่าจะยังเพลินมืออยู่
“ค…. คุณเบียร์ … เอามือออกไปเถอะครับ” โซดาเอ่ยเบาๆ ก้มหน้าคางชิดอก
โซดารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสที่ข้างหู ก่อนเสียงทุ้มเอ่ยตามมา
“แค่น้ำแข็งคนเดียวเธอไม่ต้องอายหรอก… ถ้าเธอทำงานจริงๆ คนที่จะเห็นเธอโดนแบบนี้ไม่ใช่แค่คนเดียวนะ”
… เบียร์ยกยิ้มน้อยๆ
พูดไปอย่างนั้นแหละ… ตอนนี้ใจเขาเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ไม่อนุญาตให้เด็กคนนี้ไปนั่งให้ใครมันลูบแบบนี้หรอก!
ถามว่าอีกหนึ่งเปอร์เซ็นต์ไปไหน?
…หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลือมันกำลังตั้งคำถามกับเขาว่า
…มึงมีสิทธิ์อะไรมาหวงตัวของเด็กคนนี้วะ?!...
“ขอเหล้าแก้วหนึ่งสิ” น้ำแข็งเอ่ยเสียงดังมาจากโต๊ะทำงาน
โซดาสะดุ้งสุดตัว กระวีกระวาดคว้าแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็ง
“ไม่ต้องทำ” เบียร์เอ่ยเรียบๆให้โซดาได้ยิน ก่อนตอบน้องชายเสียงดัง “อยากกินมึงหากินเอง”
“อ้าว ไอ้นี่!” น้ำแข็งนั่งเหวออยู่ที่โต๊ะทำงาน
เบียร์หันไปมองน้องชายแว้บหนึ่งก่อนเบนสายตาไปทั่วห้องเหมือนหาจุดโฟกัสไม่ได้
กระแอมหลายครั้ง จนโซดารีบเทโซดาเพียวๆยื่นให้ล้างคอ
น้ำแข็งนิ่งมองพี่ชายตัวเอง พลางยู่หน้าน้อยๆ
“เออสิ มึงมีคนทำให้กิน กูไม่มีกูเลยต้องหากินเอง” น้ำแข็งเดินตรงไปยังตู้เย็น
หยิบเบียร์มาหนึ่งกระป๋อง เปิดฝา กระดกเข้าปาก
…กินเบียร์แทนเหล้าก็ได้วะ!
“รู้อย่างนั้นก็ดีแล้วไอ้น้อง มึงก็รีบๆหาคนมาทำให้กินซะนะ” เบียร์ตะโกนฝ่าเสียงเพลงที่เล็ดลอดเข้ามา
น้ำแข็งได้แต่ถอนหายใจแรงๆอย่างหมั่นไส้
ใช่ว่าเขาไม่อยากมีคนทำให้กิน…
เขาก็อยากมีคนทำให้กินเหมือนกันนั่นแหละเว้ย!
MOONLIGHT
ตอนที่7 มาแล้วค่ะ
ช่วงนี้ฝนตกบ่อยมาก!
อย่าลืมพกร่มด้วยนะคะ
เจอกันตอนต่อไปค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
