Chapter 11 (50%)
“ฉันให้เธอห้าแสน เธอต้องอยู่ในห้องนี้จนถึงพรุ่งนี้เช้า!”
น้ำแข็งพูดจบพร้อมๆกับที่ใบหน้าคมหันไปตามแรงจากหมัดเล็กๆที่พุ่งเข้าใส่
มือหนายกลูบใบหน้าตัวเองเบาๆ ค่อยๆหันมองร่างเล็กที่ยืนกำมือแน่น
มือน้อยๆกำแน่นจนแทบซีด ริมฝีปากล่างถูกเจ้าของขบแน่น สายตาเคืองโกรธถูกส่งมาให้น้ำแข็งอย่างไม่ลดละ
“เลว…” เสียงหวานสั่นพร่า…
น้ำแข็งจับจ้องร่างตรงหน้าไม่วางตา … ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากคนตัวสูง
“คิดว่ามีเงิน แล้วจะเอาเงินฟาดหน้าใครก็ได้หรือไง!” สปายตวาดลั่น น้ำเสียงสั่นพร่า
น้ำแข็งแสยะยิ้มน้อยๆ
“แล้วที่ไอ้ลูกค้าเฮงซวยนั่นมันทำล่ะ?! เธอเรียกว่าอะไร? บริจาคการกุศลอย่างนั้นเหรอ?!”
เสียงตวาดไม่ได้เบานัก สปายสะดุ้งน้อยๆ
ร่างเล็กกำมือแน่นเข้าไปอีก
“นั่นมันเป็นงาน!”
“งาน? งานที่ให้ใครหน้าไหนก็ได้มาจับมาลูบ งานที่แค่นั่งอยู่เฉยๆก็ได้เงินเป็นหมื่น หึ ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้เธอทำงานแบบนี้ด้วย!”
สปายตัวสั่นเทิ้ม นึกอยากปล่อยหมัดใส่คนตรงหน้าอีกหลายชุด แต่ร่างทั้งร่างเหมือนถูกเชือกที่มองไม่เห็นตรึงไว้ สปายไม่สามารถขยับตัวได้ ทำได้เพียงส่งสายตาเคืองโกรธไปให้คนตรงหน้า
ดวงตากลมโตวาววับไปด้วยหยาดน้ำใส
ตอนนั้นเองที่น้ำแข็งเลือกที่จะหันหน้าหนี
… ไม่สามารถทนเห็นน้ำใสๆรินไหลจากดวงตาคู่นั้นได้
จิตใต้สำนึกตะโกนก้องใส่หน้าเขาว่า …เขาพูดแรงไปแล้ว…
น้ำแข็งเดินเลี่ยงไปอีกทาง…หันหลังให้ร่างเล็ก
“ไปอาบน้ำ แล้วนอนซะ”
สปายมองแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไป ได้ยินทุกคำพูดของร่างสูง แต่สปายไม่จำเป็นต้องทำตาม!
ร่างเล็กเดินตรงไปที่ประตูทันที มือน้อยๆกำลังจะจับลูกบิดประตู หากแต่มือหนาเข้ามากระชากแขนเรียวไว้ได้ก่อน
“จะไปไหน! ทำไมดื้อขนาดนี้ฮะ?!” น้ำแข็งลากร่างเล็กไปที่เตียง จับร่างบางโยนลงเตียงเป็นครั้งที่สองของวัน สปายพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่ยืนหัวเสียอยู่
“ห้าแสนมันคงน้อยไปใช่ไหม?! อยากได้เท่าไร? บอกมา!”
น้ำแข็งมองร่างตรงหน้านิ่ง แล้วสิ่งที่น้ำแข็งไม่อยากเห็น ก็เห็นเข้าจนได้
…น้ำใสๆค่อยร่วงรินจากดวงตากลมโต แก้มเนียนอาบไปด้วยหยาดน้ำ น้ำแข็งหันหน้าหนีไม่ทันเสียแล้ว
สปายไม่เอ่ยคำโต้ตอบใดๆ ทำได้เพียงกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ…
เจ็บใจ…ที่โดนน้ำแข็งดูถูก
เจ็บใจ…ที่ไม่สามารถปฏิเสธเงินบ้าๆนั่นได้
เจ็บใจ…ที่ความรู้สึกลึกๆกลับพอใจกับจำนวนเงินมากมายนั่น
อยากจะหนีไปจากห้องนี้ อยากจะหนีไปให้พ้นๆ
อยากจะหนีความรู้สึกบ้าๆที่มันบังอาจพอใจกับเงินก้อนนั้น
สปายโกรธ…โกรธน้ำแข็งที่ใช้อำนาจเงินเล่นงานเขา
และที่สปายโกรธที่สุด.. คือตัวสปายเอง!
ความเงียบก่อตัวนานเกินไป น้ำแข็งทนไม่ได้จึงเลือกที่จะทำลายความเงียบลง
“… เธอแค่อยู่ในห้องนี้…ห้ามไปไหน” น้ำแข็งหันหลังให้สปายอีกครั้ง ขายาวก้าวไปทางประตู ตอนนั้นเองที่เสียงใสๆดังลั่น
“ผมไม่เอา!”
น้ำแข็งชะงัก ค่อยๆหันหลังมามองร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง
“ผมไม่เอาเงิน…” น้ำเสียงเบาหวิว ร่างน้อยๆสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้น
“….ผมไม่อยากได้เงินห้าแสนนั่น!....”
น้ำแข็งนิ่งมองร่างเล็ก…
“ผมจะไปทำงาน….” สปายสะอื้น ไม่สบตาน้ำแข็งเลยแม้แต่นิดเดียว
“จะไปให้ไอ้แก่ที่ไหนมันลูบอีกหรือไง?!” น้ำแข็งตวาด สปายนิ่งไป
“เธอห้ามออกไปไหนจนกว่าจะเช้า… ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไม่โอนเงินให้”น้ำแข็งทิ้งไว้แค่นั้นก็ออกจากห้องนอนไป
ไม่สามารถทนฟังเสียงสะอื้นจากร่างน้อยๆได้…
ทันทีที่ออกจากห้อง น้ำแข็งตรงเข้าไปสั่งกำชับลูกน้องที่เฝ้าหน้าห้องนอน ก่อนตรงไปยังห้องทำงาน…
น้ำแข็งเข้าไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา ไม่นานประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกโดยคนมาใหม่
น้ำแข็งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไม่ทันสนใจกับเสียงประตู
“มาๆ…เข้ามา” เสียงเบียร์มาก่อนที่ตัวจะผ่านประตูเข้ามา น้ำแข็งยังคงไม่สนใจกับเสียงที่ประตูอยู่ดี
เบียร์โอบร่างน้อยๆของโซดาให้เดินเข้าห้องมาด้วยกัน แม้ว่าโซดาจะพยายามขืนตัวมากแค่ไหนก็ไม่สามารถต้านแรงของคนตัวสูงไว้ได้
เมื่อเข้ามาในห้องได้ทั้งสองคนแล้ว สายตาคมของเบียร์สะดุดเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา เบียร์โอบโซดาเดินเข้าไปหาสิ่งมีชีวิตนั้น
“ไอ้น้ำแข็ง” เบียร์เดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งตรงข้ามคนเป็นน้อง ไม่ลืมฉุดร่างของโซดาให้นั่งลงข้างๆตัวเอง …เบียร์ทันได้ยินโซดาถอนหายใจ ท่าทางของโซดาผ่อนเกร็งลงไปเยอะตั้งแต่เห็นน้ำแข็งอยู่ในห้องนี้
เบียร์หันไปมองน้องชายอีกครั้ง….ไร้ซึงสัญญาณตอบรับ
“ไอ้น้ำแข็ง!” เบียร์เพิ่มเสียงเรียก และก็ได้ผล น้ำแข็งกระพริบตาปริบๆ หันมองคนเรียก
“…อ้าว…มึง…” สายตาเลื่อนลอยพยายามปรับโฟกัสไปที่พี่ชาย เลื่อนสายตาไปยังเด็กตัวเล็กข้างๆพี่ชายตัวเอง
“เป็นอะไรวะ?” เบียร์พาดแขนข้างหนึ่งกับพนักโซฟา แขนอีกข้างก็โอบไหล่เล็กของโซดาไว้แน่น
น้ำแข็งกระแอมน้อยๆ … “เปล่า…”
ท่าทางและน้ำเสียงของน้ำแข็ง ทำเอาเบียร์คิ้วกระตุก
คนเป็นพี่หรี่ตามองคนเป็นน้อง
น้ำแข็งลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่…รู้สึกถึงสายตาจับผิด
“มึง…พาโซดาไปห้องนอนก็ได้…. หรือมึงจะใช้ห้องทำงาน… ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกูออกไปเอง” ท่าทางมีพิรุธของน้ำแข็ง ไม่สามารถรอดพ้นสายตาเบียร์ไปได้
น้ำแข็งกำลังจะลุกออกไป ก็ถูกพี่ชายกดไหล่ให้นั่งลงเหมือนเดิม
“มึงไม่ต้องไปไหน กูไม่ได้จะพาโซดามาทำอะไรแบบนั้นหรอก”
โซดาสะดุ้งน้อยๆเมื่อเบียร์กลับมาวางมือบนไหล่เล็กอีกครา
“มึงเป็นอะไร?” คำถามจากคนเป็นพี่ ทำเอาน้ำแข็งถอนหายใจแทบหมดปอด
“กู…” น้ำแข็งไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง …ยิ่งเห็นโซดา ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดให้มากขึ้นไปอีก
เบียร์เห็นสายตาที่น้ำแข็งมองโซดาก็แทบกระจ่างในทันที
“เรื่องของสปาย?”
น้ำแข็งมองคนเป็นพี่ พยักหน้าให้น้อยๆ
“สปาย?! สปายทำอะไรเหรอครับ?! สปายเป็นอะไร?!” โซดาถามน้ำเสียงร้อนรน เบียร์ได้แต่ลูบไหล่เล็กเบาๆคล้ายปลอบโยน หากแต่โซดาไม่ได้สนใจท่อนแขนหนานั้นเลยแม้แต่นิด ตอนนี้โซดากางสัญญาณรับฟังเรื่องของสปายอย่างตั้งใจ
“ใจเย็นๆ…”เบียร์กระซิบริมหูเล็ก หันมองน้ำแข็งที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิม
“บอกกูมา มึงทำอะไรสปาย”
น้ำแข็งถอนหายใจน้อยๆ… ขมวดคิ้วแน่น
“คือกู…” น้ำแข็งเริ่มเล่าตั้งแต่ทะเลาะกับสปายในห้อง แน่นอนว่าน้ำแข็งไม่ได้ลงรายละเอียด แล้วน้ำแข็งก็เล่าเรื่องเงินห้าแสน ก่อนจบเรื่องที่น้ำแข็งขังสปายไว้ในห้อง
“ไอ้น้ำแข็ง…..!” เบียร์ตะโกนลั่นทันทีที่น้ำแข็งเล่าจบ
โซดาได้แต่อ้าปากพะงาบๆกับสิ่งที่น้ำแข็งเล่า
“ผม…ผมจะไปหาสปาย”โซดาลุกพรวด เบียร์คว้าแขนเล็กไว้ไม่ทัน
โซดาเปิดประตูออกไปแล้ว เบียร์ทำได้เพียงก้าวยาวๆให้ทันร่างเล็ก
น้ำแข็งเดินตามไปอย่างเหม่อลอย
โซดาไปถึงหน้าห้องน้ำแข็ง แต่ไม่ได้รับอนุญาตจากชายฉกรรจ์ที่อยู่หน้าห้อง จนกระทั่งเบียร์อนุญาตให้โซดาเข้าไป
โซดาตรงรี่เข้าไปสวมกอดสปาย
เบียร์ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ไม่เข้าไปขัดโซดากับสปาย
น้ำแข็งเดินล่องลอยเข้าห้องมา
เบียร์สังเกตเห็นว่าสีหน้าของน้ำแข็งในตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล สับสน ต่างๆนานา
“กูไม่ได้ตั้งใจให้สปายเป็นแบบนี้” น้ำแข็งสบตาคนเป็นพี่ เบียร์ถอนหายใจเบาๆ
“มึงไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม?” เบียร์ถามเสียงเข้ม น้ำแข็งส่ายหน้า
“กูบอกมึงหลายครั้งแล้ว ว่าอย่าทำอะไรตามอารมณ์”
น้ำแข็งนิ่งฟังคนเป็นพี่ เบียร์เห็นว่าน้ำแข็งไม่พูดอะไร จึงเอ่ยต่อ
“ให้สปายอยู่กับโซดาเถอะ”
น้ำแข็งได้แต่นิ่งมองโซดาที่กำลังกอดสปายแน่น
…ยิ่งเห็นสปายสะอื้นในอ้อมกอดโซดา ยิ่งรู้สึกผิด
เบียร์มองคนเป็นน้อง ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ
“น้ำแข็งเอ๊ย…จะโมโห จะเป็นห่วง มึงช่วยทำให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงว้า…”
เบียร์เดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา เอนหลังพิงพนักโซฟา ยืดขาพาดโต๊ะกระจกตัวเตี้ย
น้ำแข็งยืนเคว้งอยู่กลางห้อง นิ่งมองไปที่เตียง
ถ้าสปายยอมฟังกันดีๆ เขาก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้…
ไม่ได้อยากบังคับ ไม่ได้อยากตวาด ไม่ได้อยากทำร้ายความรู้สึก…
ทุกอย่างที่ทำไป… เป็นเพราะอารมณ์ล้วนๆ…
แต่จะโทษเขาคนเดียวก็คงไม่ได้ ต้องโทษสปายที่เอาแต่ดื้อรั้นหัวชนฝาด้วย!
น้ำแข็งรู้ว่าอารมณ์ของสปายเป็นเหมือนไฟ… และน้ำแข็งก็รู้ว่าตัวเองก็แทบไม่ต่างกัน… น้ำแข็งพยายามทำตัวเป็นน้ำ… แต่มันคงพลาดไป…จากที่ควรเป็นน้ำบริสุทธิ์คอยดับไฟ กลับกลายเป็นน้ำมันเร่งให้ไฟโหมกระหน่ำ
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะไม่มีใครยอมใครแท้ๆเชียว!
“ไปส่งเถอะ” เสียงของพี่ชายดังเข้ามา น้ำแข็งเพิ่งได้สติเดี๋ยวนั้น
“…ได้เหรอ?” น้ำแข็งเบิกตาน้อยๆ
..เบียร์ยักไหล่ก่อนเดินเข้าไปหาโซดากับสปาย น้ำแข็งมองตามหลังพี่ชาย
…ความรู้สึกผิดยังมีอยู่ในใจ ถ้ามีอะไรที่พอจะช่วยลบความรู้สึกผิดได้บ้าง ก็พร้อมจะทำ
“ช่างเงินห้าแสนนั่นเถอะ ตอนนี้พวกเธอกลับกันก่อนดีกว่า นี่ก็ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว” เบียร์เอ่ยขัดโซดากับสปาย
สปายรู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากเล่าความรู้สึกทุกอย่างให้โซดาฟัง
ทั้งความอึดอัด ความสับสน สปายไม่ชอบตัวเองตอนรู้สึกแบบนั้นเลย!
“ถ้าอย่างนั้น…พวกผมกลับก่อนนะครับ”สปายเอ่ยออกมา กำลังจะลงจากเตียง พลันประโยคของเบียร์ทำเอาสปายชะงัก
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
สปายกับโซดาเบิกตากว้าง มองหน้ากันเลิกลั่ก
“ไม่….” โซดากำลังจะปฏิเสธ เบียร์ขัดขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องครับ ไม่ดีกว่าครับ ทำไมเธอถึงปฏิเสธเก่งกันจังเลยนะ” เบียร์เอ่ยล้อเลียนอย่างขัดใจ
“แต่ว่า…” โซดาพยายามปฏิเสธครั้งที่สอง
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ห้ามขัดคำสั่งเจ้านาย”
ตอนนั้นเองน้ำแข็งรี่ตรงเข้ามาสมทบ ร่างเล็กของสปายไม่สบตาสายตาคมคู่นั้นแม้แต่นิดเดียว
โซดากับสปายต่างนิ่งเงียบไปทั้งคู่ เบียร์เลือกที่จะทำลายความเงียบนั้น
“ไปกันเถอะ” เบียร์เอ่ยเร่ง ส่งสายตาบังคับโซดากลายๆ ทำให้โซดาต้องฉุดแขนสปายให้ลุกตามไปด้วย
“พวกผมขอไปเอาของก่อนนะครับ” โซดาหันมาบอกเสียงเบา เบียร์พยักหน้ารับ โซดากับสปายเดินลงไปด้านล่าง เบียร์เดินตามไปติดๆ ปล่อยให้น้ำแข็งวิ่งตามเลิกลั่ก
โซดากับสปายหายเข้าไปในห้องเก็บของ
เบียร์ยืนรอ จนกระทั่งทั้งสองคนเดินออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายของตัวเอง
“ไปรถฉัน”เบียร์เดินนำ
โซดาดึงแขนสปายให้ตามไปด้วยกัน น้ำแข็งดินตามหลังสปายไปติดๆ
บรรยากาศในร้านตอนนี้ แทบมองหาใครไม่เจอ
ไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว พนักงานก็อยู่ในห้องเก็บของกันไม่กี่คน
สปายรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ช่วงเวลาที่เขาทะเลาะกับน้ำแข็ง เขารู้สึกว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ในความเป็นจริง มันกลับยาวนาน…นานมากจนสามารถทำความสะอาดร้านเสร็จเรียบร้อย
เบียร์เดินนำมาถึงรถฟอร์ด เฟียสต้าสีเทาที่จอดรออยู่
“ไอ้น้ำแข็งขับ” เบียร์โยนกุญแจรถให้น้องชาย ก่อนหันไปเปิดประตูหลังให้โซดากับสปายเข้าไปนั่ง
“….เอ่อ…ขอบคุณครับ” โซดาโค้งศีรษะให้คนเป็นเจ้านาย หันมาดันตัวสปายเข้าไปในรถ หลังจากนั้นโซดาจึงรีบตามเข้าไปติดๆ
เบียร์พาตัวเองเข้าไปนั่งข้างคนขับ มีน้ำแข็งประจำหน้าที่สารถี
น้ำแข็งขับรถไปตามเส้นทางที่จำได้ดี ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไร ไม่มีเสียงเพลงเปิดคลอ
เบียร์พยายามกลั้นขำกับความอึดอัดที่เกิดขึ้น
เบียร์รู้ว่าไอ้น้ำแข็งมันคงอึดอัดมากอยู่แน่ๆ ถึงกระนั้น เบียร์ก็ไม่คิดจะทำให้บรรยากาศดีขึ้น ปล่อยให้ไอ้น้ำแข็งมันอึดอัดอยู่อย่างนั้นไปเถอะ มันจะได้สำนึก ว่าทำอะไรตามอารมณ์ มันเป็นยังไง
เบียร์หันไปมองโซดากับสปายเป็นพักๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำแข็งขับรถได้นุ่มเกินไปหรืออย่างไร ถึงทำให้โซดากับสปายหลับซบคอกันได้แบบนี้
เบียร์อมยิ้มน้อยๆกับภาพน่ารักนั้น
หลังจากเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา เข้าซอยนั้น ออกถนนนี้อยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็มาถึงเป้าหมาย
โซดากับสปายสะดุ้งตื่นได้ทันก่อนที่น้ำแข็งจะเลี้ยวเข้าซอย
โซดาพยายามบอกให้จอดที่หน้าปากซอย แต่น้ำแข็งดึงดันจะเข้ามาส่งถึงหน้าตึกให้ได้
“ขอบคุณครับ” โซดาเอ่ยขึ้นเมื่อรถจอดนิ่งที่หน้าตึก
น้ำแข็งได้ยินสปายเอ่ยขอบคุณอุบอิบ แต่สายตาของสปายเอาแต่มองเบียร์ ไม่ได้มองน้ำแข็งเลยแม้แต่น้อย
โซดากับสปายเปิดประตูรถลงไปทันที เบียร์กำลังจะลงไปเปิดประตูให้ทั้งสองคน แต่ทว่าสปายกับโซดากลับเร็วกว่า น้ำแข็งทำได้เพียงนั่งนิ่ง คล้ายสติยังเข้าร่างไม่เต็มร้อย
เบียร์กับน้ำแข็งได้แต่นิ่งมองร่างเล็กของสปายและโซดาเดินขึ้นตึกไป
จนกระทั่งร่างเล็กๆสองร่างลับสายตา น้ำแข็งจึงถอยรถออกไปจากซอยนี้
“มึงจำได้ไหม?...กูเคยจะซื้อสปายจากตรงนี้” เบียร์พูดขึ้น สายตามองไปยังป้ายรถเมล์ข้างทาง ใกล้ๆกัน….มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่เรียงราย
“มึงคงจำได้ว่าวันนั้นกูเจออะไรไป” เบียร์ขำน้อยๆ
น้ำแข็งฟังพี่ชายอย่างเงียบๆ สองมือบังคับพวงมาลัยรถไปพลาง
“วันนั้นกูเสียดายนะ ที่ซื้อสปายไม่ได้ แต่ตอนนี้กูดีใจมาก ที่กูไม่ได้ซื้อสปายมา”
เบียร์เงียบไปพักใหญ่ น้ำแข็งชำเลืองมองพี่ชายตัวเอง ไม่นานก็กลับไปจดจ่อกับถนนตรงหน้าเหมือนเดิม
“…แล้วหลังจากนั้น เราก็เจอสปายที่ผับของเรา… โลกแม่งกลมเกินไปแล้ว … กูว่าสปายเกิดมาเพื่อมึงเลยไอ้น้ำแข็ง” เบียร์หัวเราะน้อยๆ น้ำแข็งเหลือบมองพี่ชาย ไม่ตอบโต้อะไร รอฟังคำพูดจากพี่ชายอยู่เงียบๆ
“ตั้งแต่มึงเจอสปาย…กูว่ามึงเปลี่ยนไป”
“ยังไง?” น้ำแข็งบังคับพวงมาลัยพลางเหลือบมองพี่ชาย
เบียร์หัวเราะเบาๆ …
“กูเป็นพี่มึง มึงยังไม่ห่วงกูขนาดนี้เลยไอ้น้องรัก”
หากเบียร์และน้ำแข็งสนใจสิ่งรอบข้างมากกว่านี้อีกสักหน่อย… คงได้เห็นสายตาของใครบางคนที่แอบมองตั้งแต่รถของเบียร์ขับเข้ามา…
สายตาคู่นั้น…เฝ้าจับจ้องร่างเล็กๆของคนสองคนที่ก้าวลงจากรถ…จนกระทั่งสปายกับโซดาเดินเข้าตึกไป
สายตาคู่นั้น เฝ้ามองจนกระทั่งสปายกับโซดาเดินเข้าห้อง
เป็นเวลาหลายวินาที กว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นจะหันหลังเดินจากไป
50%
โฮฮฮฮฮฮฮฮ TT มาแล้วค่ะ
เริ่มยากแล้วง่ะ T T ตอนนี้เขียนแล้วลบไปเกือบสิบหน้า T T หายไปหมดเลยง่ะ ฮืออออออออออออออออ
ตอนแรกมันดราม่ากว่านี้ด้วย T T เล่นดราม่ามันส์มาก! แต่หาที่ลงไม่ได้ เลยลบหมดเลย T T ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงเป็นตอนที่ครบ 100% แบบดราม่าเต็มสตรีม แอมพยายามตัดดราม่าออก ไม่ให้มันดราม่าเกิน เลยได้มาเท่านี้ T T เหลือ 50 % T T และหลังจากนี้ เริ่มยากขึ้นแล้ว~ T T โฮฮฮฮฮฮฮ ไม่เคยวางพล็อตได้ซับซ้อนขนาดนี้ วางเอง งงเอง พล็อตมันซับซ้อน หรือแอมงงตัวเอง แอร่ก T T
เนื้อเรื่องตอนนี้งงไหมคะ T T พยายามทำให้น้องสปายตีกันเองน่ะค่ะ T T (ยังไง?)
สปายอยากได้เงิน แต่สปายก็ไม่อยากรับเงินมาเฉยๆ คือแอมพยายามให้น้องสปายขัดแย้งในตัวเองน่ะค่ะ ตอนนี้ต้องขอบคุณพี่เบียร์ที่มาได้ถูกจังหวะ ไม่งั้นแอมคงหาที่ลงไม่ได้ T T
ขอโทษมากๆค่ะที่หายไปนาน T T
หลังจากนี้แอมต้องตั้งสติ(ที่ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว)ให้มากขึ้น ถ้าแต่งหลุดพล็อตนี่…มีโอกาสหาทางกลับไม่ถูก T T
เจอกันอีก 50 % นะคะ ><
หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18 (อ่าน 200763 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก