Chapter 14
โซดาและสปายถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แม่ค้าใจดีคนหนึ่งอาสาขับรถยนต์พาไปส่ง เด็กๆทั้งสองคนได้แต่เอ่ยขอบคุณอย่างเกรงใจ ป้าแม่ค้าอยากอยู่เฝ้าดูอาการของทั้งสองคนแต่ทั้งสองคนเกรงใจเกินกว่าที่จะให้คุณป้าแม่ค้าต้องอยู่รอ แค่นี้ป้าแม่ค้าก็เสียเวลากับพวกเขามากแล้ว โซดาได้แต่ขอบคุณและปฏิเสธป้าแม่ค้าไป สุดท้ายป้าแม่ค้าก็ทนลูกดื้อแห่งความเกรงใจของโซดาไม่ไหวจึงต้องกลับไปก่อน
อาการของโซดาไม่น่าห่วงเท่าสปาย โซดามีเพียงรอยฟกช้ำตามไปหน้าและร่างกาย แต่สปายมีมากกว่านั้น
…รอยบาดเป็นทางยาวบนฝ่ามือและท่อนแขน
ของเหลวสีแดงสดไหลจากฝ่ามือของสปายช้าลง บางส่วนที่ไหลออกมาเริ่มเป็นคราบแห้งเกรอะกรังตามง่ามมือและท้องแขน
โซดาและสปายถูกแยกตัวกันตรงจุดตรวจผู้ป่วยทั่วไป สปายถูกพาไปทำแผลที่ห้องฉุกเฉิน โซดาถูกพาไปห้องเอ็กซเรย์
ระหว่างที่โซกำลังรอผลตรวจเอ็กซเรย์ในห้อง สปายก็ถูกพานั่งรถเข็นวีลแชร์เข้ามา
สปายส่งยิ้มเล็กๆให้โซดา
“สปาย!” โซดาถลาเข้าไปหาเพื่อน เจอคุณหมอสาวสวยดุเบาๆว่าอย่ากระโดดเดี๋ยวจะช้ำในเพิ่ม
“แกเป็นยังไงบ้าง?” สปายถามพลางจับมือมือโซดาแน่น โซดาได้แต่ส่ายหน้าตอบพลางยิ้มน้อยๆ บุรุษพยาบาลเข็นวีลแชร์ไปหยุดที่มุมหนึ่งของห้อง เมื่อหมดหน้าที่ บุรุษพยาบาลก็เดินจากไป
ผลตรวจของโซดาออกแล้ว คุณหมอยื่นซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่มาให้ แต่โซดาก็ไม่ยอมออกไปไหน นั่งอยู่ในห้องนั้นกับสปาย คุณหมอก็ไม่ว่า
คุณหมอตรวจสปายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผลออกมาว่าไม่มีจุดไหนผิดปกติ
“ไม่มีกระดูกหักหรือร้าวนะ…มีก็แต่แผลที่ฝ่ามืออาจต้องใช้เวลารักษาหน่อย” น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณหมอมาพร้อมกับรอยยิ้มให้กำลังใจเล็กๆ
โซดาและสปายเอ่ยขอบคุณคุณหมอเสร็จสรรพก็พากันไปที่ห้องรับยา
“โซดา…” สปายมีน้ำเสียงไม่สบายใจนักตอนเรียกชื่อเพื่อน โซดาหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนวีลแชร์
“เราจะมีเงินจ่ายค่ารักษาเหรอ?” สปายขมวดคิ้วแน่น
โซดามีสีหน้าไม่ต่างจากสปายเท่าไรนัก โซดาเองก็คิดเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้ว
“ฉันมีบัตรATMอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเงินในบัตรจะพอหรือเปล่า”
โซดาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็กมาเปิดให้สปายดู
สปายอดทึ่งไม่ได้ที่โซดามีกระเป๋าสตางค์ติดตัวมาด้วย เท่าที่สปายจำได้ กระเป๋าสตางค์ของตัวเองอยู่ในกระเป๋าสะพาย ซึ่งกระเป๋าสะพายใบนั้นถูกโยนไปอยู่มุมใดมุมหนึ่งในห้องพัก ถ้าไม่มีอมุนษย์ตัวไหนเอาไปด้วย กระเป๋าสตางค์ของสปายก็คงจะอยู่ในห้องนั้นนั่นล่ะ
นั่งรอไม่นานก็ถึงคิวของโซดาและสปาย ค่ารักษาที่ถูกเรียกเก็บเฉียดฉิวกับเงินใน ATM ไปไม่กี่สิบบาท โซดากดเงินใน ATM ออกมาจนหมด ดีที่ยังพอมีเงินเหลือเป็นค่ารถเมล์กลับห้องพัก อย่างน้อยก็คนละ 8 แปด
สปายและโซดามาถึงปากซอยห้องพักตอนบ่ายแก่ๆ เกิดความวุ่นวายในละแวกนั้นจนดูเหมือนเป็นการจลาจลขนาดย่อม
“นั่น! เด็กพวกนั้นมาแล้ว ให้เด็กพวกนั้นให้ปากคำสิ!” เสียงดังเอาเรื่องดังมาจากป้าแม่ค้ากับข้าวรถเข็นที่ช่วยสปายไว้เมื่อเช้า
ตรงหน้าของป้าคือบุรุษในชุดกากีสีเข้ม มองผ่านๆก็รู้ได้ว่าคือตำรวจ
สปายและโซดาถูกพาตัวไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของเจ๊เป็ด ที่นั่นมีตำรวจ 4คนยืนอยู่ สปายและโซดาถูกพาแทรกตัวไปอยู่กลางวง ตอนนั้นเองที่เด็กๆทั้งสองคนเพิ่งเห็นว่าเจ๊เป็ดก็อยู่ตรงนั้นด้วย
สีหน้าเจ๊เป็ดไม่สู้ดีนัก ใบหน้าเจ๊เป็ดแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา ชั่ววินาทีหนึ่งสปายเผลอสบตากับเจ๊เป็ด สปายพยายามสบตากับเจ๊เป็ดอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเจ๊เป็ดพยายามหลบสายตาสปาย
สปายและโซดาถูกพาไปนั่งบนม้านั่งหินอ่อนหน้าบ้านเจ๊เป็ดซึ่งเยื้องร้านก๋วยเตี๋ยวไปไม่กี่ก้าว ตำรวจสองคนเข้ามาสอบปากคำ
“พวกเธอโดนข่มขืนเหรอ?”
คำถามแรกทำเอาสปายกับโซดาเบิกตากว้าง เด็กทั้งสองคนสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ
“…ครับ” โซดาตอบเสียงเบา
“พวกเธอรู้จักผู้ชายที่ชื่อต้องไหม?”
“รู้จักครับ” เป็นโซดาที่ตอบอีก
“เล่าเหตุการณ์ให้ฟังหน่อย”
โซดาเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด สปายช่วยเสริมเป็นบางตอน
ระหว่างนั้น สปายได้ยินเจ๊เป็ดเริ่มพูดอะไรออกมายาวเหยียด เท่าที่สปายจับใจความได้ เหมือนเจ๊เป็ดกำลังเล่าเรื่องเหมือนที่โซดากำลังเล่า
บางทีเจ๊เป็ดคงกำลังหาข้อแก้ตัวให้ลูกชาย…
แต่ไม่ใช่! เท่าที่สปายได้ยิน ไม่มีประโยคไหนบอกว่า “อย่าจับลูกชาย”ของเธอเลย!
“เตือนเท่าไรก็ไม่ฟัง! สอนเท่าไรก็ไม่จำ! วันๆดีแต่ซิ่งมอ’ไซค์ แล้วยังมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้อีก!” สปายใจหล่นวูบ
นี่คือประโยคที่คนเป็นแม่พูดถึงลูกชายอย่างนั้นเหรอ?
ตอนนั้นเองที่สปายเพิ่งเห็น…ต้อง!
ต้องนั่งอยู่ข้างๆรถเข็นก๋วยเตี๋ยวของเจ๊เป็ด แต่ไม่ใช่ต้องคนเดียว ยังมีพรรคพวกของต้องด้วย แต่จำนวนน้อยกว่าที่สปายเห็นเมื่อตอนเกิดเรื่อง บนตัวของพวกมันมีพลาสเตอร์และผ้าก็อตติดไว้ตามร่างกายอย่างลวกๆ รอบตัวต้องและพรรคพวกตอนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มคนที่มองพวกนั้นด้วยสายตารังเกียจเจือแววสมน้ำหน้า สมเพช หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ไม่ใช่สายตาเป็นมิตร
สปายกลับมาสนใจโซดา ดูเหมือนว่าการให้ปากคำใกล้จบแล้ว ตำรวจหลายคนเข้าไปหาต้องและพรรคพวก พาตัวไปยังรถกระบะสีขาวน้ำตาลของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จอดรออยู่ไม่ไกล
“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ความร่วมมือ” ตำรวจตรงหน้าโซดาเอ่ยบอกแบบนั้น ตำรวจคนนั้นหันมาเอ่ยขอบคุณสปายอีกคนก่อนเดินจากไป
สปายหันไปทางเจ๊เป็ด กลุ่มตำรวจเริ่มบอกลาเจ๊เป็ดแล้วเหมือนกัน
สปายเผลอสบตากับเจ๊เป็ดอีกแล้ว แต่เจ๊เป็ดก็หลบสายตาอีก
เจ๊เป็ดกำลังจะเดินเข้าบ้าน ทันใดนั้นสปายเรียกเจ๊เป็ดเสียงดัง เจ๊เป็ดชะงัก
“ผม…” สปายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สับสนกับความรู้สึกตัวเอง
ทั้งที่ควรโกรธเจ๊เป็ดเหมือนที่โกรธไอ้ต้อง แต่ตอนนี้สปายกลับไม่ได้รู้สึกกับเจ๊เป็ดแบบนั้นเลย!
“ป้าขอโทษ…” เป็นเจ๊เป็ดที่เอ่ยได้ก่อน สปายชะงักไป
“ป้าสอนลูกไม่ดีเอง ป้าขอโทษ ถ้าสปายจะเอาเรื่องไอ้ต้อง…” เจ๊เป็ดหยุดชะงักไปเล็กน้อย “เรียกค่าเสียหายเท่าไรบอกป้าได้เลยนะ”
สปายเพิ่งได้สบตากับเจ๊เป็ดตรงๆก็ตอนนี้ เจ๊เป็ดตัวสั่นเล็กน้อย ..ตาบวมอย่างเห็นได้ชัด
ทันใดนั้นเจ๊เป็ดลนลานควักกระเป๋าถือใบน้อยของเธอ ยื่นธนบัตรสีเทา2ใบให้สปาย
สปายนิ่งค้าง ไม่ยื่นมือออกไปรับ ไม่เอ่ยอะไร อาการที่ทำให้เจ๊เป็ดลนลานควักธนบัตรออกมาเพิ่ม
“ค่ารักษาพยาบาล ค่าทำขวัญ…” ตรงหน้าสปายคือธนบัตรสีเทาทั้งหมดห้าใบ สปายยื่นมือไปรับช้าๆ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ…” เจ๊เป็ดยื่นมือมาลูบศีรษะสปายเบาๆ สปายมองใบหน้าของหญิงสาวรุ่นแม่… น้ำใสๆค่อยรินไหลจากดวงตาของผู้หญิงตรงหน้า
“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? ลูกชายป้ามันไม่ได้ทำอะไรพวกหนูใช่ไหม?”
สปายยังนิ่งค้าง โซดาเป็นฝ่ายต่อบทสนทนาแทน
“พวกผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“ดีแล้วล่ะ..ไปพักผ่อนเถอะ” เจ๊เป็ดหันหลังให้เด็กๆทั้งสองคน
สปายทันเห็นเจ๊เป็ดปาดน้ำตาพร้อมแรงสะอื้น เจ๊เป็ดเดินเข้าบ้านไปแล้ว สปายกับโซดาจึงเดินกลับห้องพักของตัวเอง
ห้องพักชั้นสามที่สปายและโซดาใช้ซุกหัวนอนอยู่ทุกคืน ในตอนนี้แทบดูไม่ออกเลยว่ามันเคยถูกใช้ซุกหัวนอน
ดูเหมือนว่าตำรวจคงเข้ามาทำอะไรที่ห้องของพวกเขา ดูจากรอยสเปรย์บางจุดและร่องรอยการวัดอะไรสักอย่าง สปายและโซดาก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก เดาว่าคงเป็นการทำแผนประกอบรับคำสารภาพ
สปายเดินช้าๆไปยังหนังสือที่กระจัดกระจายเกลื่อนห้อง เดินเก็บทีละเล่มมาไว้ในมือก่อนเอามาตั้งกองรวมกันไว้ในที่ของมัน
สปายกำลังจะหันไปเก็บรอบสองก็รู้สึกถึงความผิดปกติของโซดา
โซดานั่งหันหลังให้สปาย ไหล่ของโซดาสั่นน้อยๆ
“โซดา…” สปายเดินตรงเข้าไปนั่งลงข้างๆเพื่อน
เพียงแค่สปายทิ้งตัวลงนั่ง โซดาก็หันมาโอบรอบคอสปายทันที ใบหน้าโซดาซุกอยู่กับลาดไหล่ของสปาย โซดาปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลลงมาอย่างไม่อาย
“ไม่เป็นไรนะ…มันผ่านไปแล้ว”มือน้อยโอบไหล่โซดาแน่น
ถึงสปายจะบอกอย่างนั้น แต่สปายก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ …น้ำใสๆค่อยๆไหลออกตาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไรนะโซดา ไม่เป็นไร” สปายเอ่ยเสียงสั่น มือน้อยๆพยายามปัดหยาดน้ำใสออกไปจากใบหน้าตัวเอง แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินเพราะดูเหมือนว่าน้ำตายังคงรินไหลลงมาไม่หยุดพักเลย
โชคร้ายที่วันนี้เป็นวันศุกร์ สปายต้องขาดเรียนอย่างทำอะไรไม่ได้ แบตโทรศัพท์หมดตอนไหนไม่รู้ พอสปายได้ชาร์จแบตจึงได้รู้ว่ามินกับโชกุนโทร.หาสปายกว่าสิบสาย ข้อความการติดต่อจากมินและ โชกุนก็เด้งเข้ามาไม่หยุด เห็นอย่างนั้นแล้ว สปายได้แต่ขบริมฝีปากน้อยๆ
โซดาและสปายช่วยกันทำความสะอาดห้อง โซดารื้อผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ผ้าเช็ดตัว แม้แต่ผ้าขี้ริ้ว โซดาเก็บทั้งหมดไปซักตากจนเรียบร้อย สปายเช็ดคราบเลือดที่เขรอะฝาผนังและพื้นห้อง ปัดฝุ่นและเช็ดคราบสกปรกออกไปจนเกลี้ยง แผลที่ฝ่ามือสปายคอยปวดหนึบให้แสบๆคันๆเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับการทำความสะอาดนัก
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเย็น… ทั้งสปายและโซดาไม่มีความกระตือรือร้นที่จะไปทำงานแต่อย่างใด อาการเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันจากเหตุการณ์วุ่นวาย ทำให้เด็กน้อยทั้งสองคนเผลอหลับตั้งแต่ตอนเย็น กว่าจะตื่นจากนิทราก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า
คนที่ตื่นก่อนคือสปาย ดูเวลาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
ขาดเรียน ขาดงาน …ถ้าไม่เกิดเรื่องบ้าๆก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
สปายลุกไปล้างแผลที่ฝ่ามือเงียบๆ ปล่อยให้โซดานอนต่อ
แผ่นอกเล็กกระเพื่อมตามจังหวะหายใจบ่งบอกถึงอาการหลับสนิทของโซดา … เห็นอย่างนั้นแล้วสปายอดยิ้มไม่ได้ แต่ทว่าพอเห็นรอยบวมช้ำใต้ตาเพื่อนแล้วสปายก็ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น
สปายกลัว…กลัวว่าถ้าโซดาตื่นแล้วจะร้องไห้ให้กับเรื่องบ้าๆนี้อีก
พักผ่อนบ้างนะโซดา… อะไรที่ลืมมันได้ก็ลืมมันซะ! เก็บเอาไว้ก็มีแต่ทำร้ายความรู้สึก ความทรงจำร้ายๆแบบนั้นไม่จำเป็นต้องจำ!
“ทำไมสปายไม่มาทำงาน?”
“ไม่ใช่แค่สปาย โซดาก็ด้วย”
บทสนทนาในห้องทำงานของเจ้าของร้านสตูดิโอผับดำเนินมาพักใหญ่
น้ำแข็งกับเบียร์นั่งขมวดคิ้วอยู่ที่โซฟา พิมพ์ยืนกุมมืออยู่ไม่ไกล
“น้องๆไม่ได้บอกอะไรพิมพ์ไว้เลยค่ะ” พิมพ์ตอบอย่างหวาดๆ …กลัวรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเจ้านายทั้งสองคน
“ไม่บอกก่อนว่าจะลางาน? ไม่โทรมาลางาน? ไม่บอกว่าไปไหน?” เบียร์หันไปถามพิมพ์ พิมพ์ได้แต่พยักหน้ารับคำของเจ้านายทุกคำถาม เบียร์ถอนหายใจแรงๆ
“แต่ปกติน้องโซดาไม่เคยขาดงานเลยนะคะ ถึงน้องสปายจะเพิ่งมา แต่น้องก็มาทำงานทุกวันไม่เคยขาดเหมือนกันค่ะ” พิมพ์พูดความจริง แต่ทำไมรู้สึกเหมือนพิมพ์พยายามแก้ตัวให้ยังไงไม่รู้
“เอาเถอะ ขอบใจมาก”เบียร์เอ่ยออกมา พิมพ์เดินออกจากห้องไปเงียบๆ
น้ำแข็งกับเบียร์ยังคงไม่คลายปมคิ้วที่ขมวดแน่น
“ไปดู” น้ำแข็งลุกพรวด เบียร์รั้งไว้ทันที
“ตีสามเนี่ยนะ?!” เบียร์ขมวดคิ้วใส่น้องชาย น้ำแข็งกลับมาทิ้งตัวนั่งที่เดิมอย่างหงุดหงิด
“จะได้รู้ไงว่าน้องเป็นอะไรหรือเปล่า ไปดูเถอะ” น้ำแข็งว่าเสียงแข็ง
“ถ้าไปถึงแล้วน้องเขานอนอยู่ล่ะวะ จะไม่ไปกวนน้องเขาหรือไง!”
“กวนก็กวนไปสิ! จะได้รู้ว่าน้องไม่เป็นอะไรไง”
“ทำไมไม่รอให้มันเช้ากว่านี้ก่อนวะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว”
“กว่าจะเช้า ถ้าน้องเขาเป็นอะไรไม่แย่กว่าหรือไง!”
เบียร์ชะงักไปนิด น้ำแข็งได้ทีรีบเอ่ยต่อ “จะไปหรือไม่ไป?”
ไม่ต้องคิดนาน เบียร์ลุกพรวด เดินนำหน้าน้ำแข็งทันที
ใช้เวลาไม่นานจากสตูดิโอผับมาถึงซอยห้องพักของเด็กๆทั้งสองคน
รถเบนซ์คันหรูหนึ่งคันเข้าจอดหน้าตึก เบียร์ลงจากรถฝั่งคนขับ น้ำแข็งลงจากรถฝั่งด้านข้าง ที่ต้องมารถคันเดียวเพราะเบียร์ไม่ปล่อยให้คนเป็นน้องขับรถมาเอง ด้วยรู้ว่าน้ำแข็งรีบเพราะอารมณ์ร้อน เพราะฉะนั้นการปล่อยให้ขับรถเองเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง
“พูดเหมือนมึงนี่ไม่รีบเลย เหยียบเกือบ 180” เบียร์ได้ยินน้ำแข็งพูดประโยคนี้มาตลอดทาง แต่ช่างเถอะ อย่างไรซะเบียร์ก็ใช้ความเป็นพี่บังคับน้ำแข็งได้อยู่ดีนั่นล่ะ
น้ำแข็งกับเบียร์มาหยุดหน้าห้องพักของเด็กๆทั้งสองคน จากด้านนอกแบบนี้มองด้านในไม่เห็นเลยแม้แต่เงา
“เอาไงดีวะ?” เบียร์พึมพำ
“เคาะไหม?” น้ำแข็งยกมือเตรียมเคาะ
“เฮ้ย! อย่าเพิ่ง! บางทีอาจจะหลับอยู่” เบียร์เอ็ดเบาๆ
“หรือว่าไม่อยู่?” น้ำแข็งพูดเบาๆ
ทันใดนั้นเกิดเสียงกุกกักดังมาจากด้านใน น้ำแข็งกับเบียร์ต่างเงี่ยหูฟังอยู่เงียบๆ
“มีคนลุกมาเข้าห้องน้ำหรือเปล่า?” เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ
“เคาะเลย” น้ำแข็งว่าพลางลงมือเคาะประตูห้อง
เบียร์กับน้ำแข็งยืนกลั้นหายใจอยู่หน้าประตู จนเวลาผ่านไปก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิด น้ำแข็งกลั้นใจเคาะประตูอีกครั้ง
“นั่นใคร?!” เสียงดังตอบมาจากด้านใน น้ำแข็งสะดุ้งน้อยๆ
“พวกฉันเอง” เบียร์ตะโกนตอบไป
“ใคร?!!”
เบียร์กับน้ำแข็งสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฉันเอง น้ำแข็งกับไอ้เบียร์”น้ำแข็งตอบกลับไป
ได้ยินเสียงกุกกักมาจากประตู น้ำแข็งกับเบียร์เผลอกลั้นหายใจอีกครั้ง
บานประตูแง้มออกช้าๆ พลันน้ำแข็งและเบียร์เห็นบางสิ่งบางอย่างยื่นออกมาจากประตู
ขวดแก้ว….?
“เฮ้ย!” น้ำแข็งอุทานลั่น ผงะไปเล็กน้อย ขวดแก้วถูกเงื้อเตรียมฟาด
“มาทำไม?” สปายยังไม่ลดขวดแก้วลง
“มาหาไง” น้ำแข็งตอบเสียงเบา สปายส่งสายตาไม่ไว้ใจไปให้เจ้านายทั้งสองคน
คนเป็นเจ้านายมองเข้าไปในห้องพักของเด็กๆ หลอดไฟสว่างจ้า เผยให้เห็นหมอนไร้ปลอก 2 ใบวางอยู่บนฟูกไร้ผ้าปู ของใช้ในห้องถูกจัดเป็นระเบียบเหมือนว่าไม่เคยถูกใช้งาน
“ขอเข้าไปก่อนได้ไหม?” เบียร์เอ่ยออกมา เห็นโซดายืนกำมือแน่นอยู่กลางห้อง
สปายลังเลอยู่ชั่วอึดใจ เหลือบมองไปด้านหลังเบียร์และน้ำแข็ง
…มากันแค่สองคนใช่ไหม?
“มาสิ” สปายหลบทางให้ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมวางขวดแก้วในมือ
สปายปิดประตู ยังคงมองเจ้านายด้วยสายตาหวาดระแวง
เจ้านายทั้งสองคนทิ้งตัวนั่งลงที่พื้นกลางห้อง คนเป็นลูกน้องได้แต่ยืนมองอย่างหวาดๆอยู่ไม่ไกล
“พวกคุณมาทำไม?” สปายถามพลางหาที่นั่งให้ห่างจากเจ้านายให้มากที่สุด …เผื่อเจอแบบเมื่อวานจะได้รับมือทัน
“ทำไมวันนี้พวกเธอไม่ไปทำงาน?” เบียร์ถาม
ตอนนั้นเองโซดาวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆสปาย เด็กน้อยมีท่าทีระแวงจนสังเกตได้ เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ
“…พ…พวกผมไม่สบายนิดหน่อยครับ” โซดาก้มหน้าตอบ
เบียร์นิ่งมองโซดาไม่วางตา มองแล้วก็รู้สึกขัดหูขัดตาแปลกๆ ทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้นนะ? เดี๋ยวก่อน
…นั่น… นั่นรอยอะไร!
รอยแดงช้ำตามแขนตามขานั่น รอยฟกช้ำบนใบหน้านั่น!
เบียร์ละสายตามองสปาย… เพิ่งได้เห็นบางสิ่งแปลกตา
มือของสปายที่ถูกพันไว้!
“มือเธอเป็นอะไร?!” น้ำแข็งถามเสียงดัง ลุกพรวดเข้าไปหาสปายโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัว สปายเบิกตากว้าง กระเถิบหนีลนลาน
“ไปโดนอะไรมา!” น้ำแข็งประคองมือน้อยๆข้างที่เป็นแผลมาดูใกล้ๆ
สปายชะงัก เผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่
โซดาเห็นน้ำแข็งถลาเข้ามาใกล้สปายแล้วก็พลอยตกใจไปด้วย
น้ำแข็งนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าสปาย ระยะห่างเพียงนิดทำให้น้ำแข็งสังเกตสิ่งผิดปกติได้ชัดเจนมากขึ้น
ต้นคอขาวประดับไปรอยช้ำ ท่อนแขนเต็มไปรอยแดงฟกช้ำและรอยบาดพร้อมคราบเลือดแห้งกรัง
น้ำแข็งประคองใบหน้าหวานของสปาย ร่างเล็กสะบัดหน้าหนี แต่น้ำแข็งก็ตามไปจับยึดไว้แน่น
…นี่มันอะไร!
“ใครทำ!” น้ำแข็งกัดฟันแน่น มือหนาไล้รอยช้ำตามมุมปากและข้างแก้ม ไม่นานก็ต้องเอามือออก
แต่ละรอยแผลที่ไล้สัมผัสดั่งถูกเข็มร้อยเล่มปักลงกลางอก ยิ่งไล้สัมผัส ยิ่งปวดแปลบในอก
ใครมันทำวะ! จิตใจมันทำด้วยอะไร!
“พวกผม…โดนนักเลงแถวนี้หาเรื่องน่ะครับ” โซดาเป็นคนตอบ
เบียร์ได้แต่นั่งมองโซดาอยู่เงียบๆ …ไม่เชื่อว่าจะแค่โดน”นักเลงหาเรื่อง”
น้ำแข็งพยายามซักสปาย แต่สปายก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย
เบียร์ลุกมาหาโซดา ฉุดตัวโซดาพาไปอีกมุมของห้อง
“บอกความจริงมา” เบียร์เอ่ยเสียงเข้ม
“พวกผม…โดนนักเลงแถวนี้หาเรื่องครับ” โซดาไม่ยอมสบตาเบียร์แม้แต่น้อย
“โซดา นักเลงมันหาเรื่องแบบไหนถึงต้องทิ้งรอยคิสมาร์กไว้ที่ต้นคอฮะ?!” เบียร์เอ็ดพลางชี้ไปที่สปาย “รอยชัดขนาดนั้น จะแก้ตัวว่ายังไง?”
โซดากลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ ไร้คำแก้ตัว
“ได้…ไม่พูดไม่เป็นไร”
ทันใดนั้นร่างเล็กของโซดาปลิวหวือเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของคนตรงหน้า โซดาเบิกตากว้าง
“คุณเบียร์!” โซดาดิ้นขลุกขลัก มือบางกำแน่น รัวทุบแผ่นหลังกว้างด้วยความตกใจ
“ขอโทษนะ…” มือบางชะงักกับประโยคของคนตรงหน้า
“ขอโทษนะที่พวกเราไม่ได้มาส่ง… ขอโทษ” เบียร์ฝังจมูกลงกับเรือนผมของคนในอ้อมกอด
“คุณเบียร์!..” โซดาอุทานอย่างตกใจ
ไม่ใช่ความผิดของคุณเบียร์! จะมาขอโทษทำไม!
“ถ้าพวกเรามาส่ง พวกเธอก็คงไม่ต้องโดนทำร้าย” เบียร์ลูบเรือนผมนุ่มของคนในอ้อมกอด ริมฝีปากหนาแนบเข้ากับหน้าผากเนียน โซดาชะงักนิ่ง
กระแสอบอุ่นชวนไว้วางใจแผ่ออกมาจากอ้อมกอดอุ่น
ความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่าที่โซดาต้องการ…
…เอาอีกแล้ว…แค่นี้ก็ร้องไห้อีกแล้ว จะร้องไห้ทำไมโซดา!
“ไม่เป็นไรนะ…ลืมเรื่องร้ายๆนั่นซะ” เบียร์รู้สึกถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด เบียร์หลับตาลง กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
โซดาไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกแล้ว… ได้แต่ซุกหน้าอยู่กับแผ่น อกกว้าง ปล่อยน้ำตารินไหลออกมา
สปายเห็นโซดาร้องไห้แล้วก็ชะงักไป
“ฉันพูดกับเธอดีๆแล้วนะ…สปาย ฉันขอโทษ”
สปายได้ยินน้ำแข็งพูดประโยคนี้มาหลายรอบแล้ว แต่สปายยังคงไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไร ยิ่งน้ำแข็งนิ่งมองใบหน้าหวานยิ่งเห็นรอยฟกช้ำแล้วยิ่งโมโห!
และที่น่าโมโหกว่านั้นคือสปายไม่ยอมพูดะไรเลย!
“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอแบบที่พวกมันทำกับเธอแน่ๆ” ประโยคของน้ำแข็งทำเอาสปายเบิกตากว้าง
คุณน้ำแข็งรู้?!
“รอยพวกนี้…” น้ำแข็งยื่นมือไปสัมผัสรอยแดงบนต้นขอขาว สปายกระเถิบหนีทันที น้ำแข็งชะงัก
“ฉันไม่ทำอะไร …ไม่ต้องกลัว” น้ำแข็งขยับเข้าไปใกล้ สปายกระเถิบหนีจนแผ่นหลังเล็กแนบสนิทกับฝาผนัง
น้ำแข็งได้แต่มองตามนิ่งๆ ไม่พาตัวเองเข้าไปใกล้ร่างน้อยนั้น จู่ๆก็รู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตา
น้ำแข็งลุกขึ้นยืน หันหลังให้ร่างน้อยที่นั่งชันเข่าอยู่มุมห้อง
น้ำใสหยดหนึ่งรินไหลจากดวงตาคู่คม มือหนาปัดทิ้งทันที
น้ำแข็งหลับตาลง กำมือแน่น
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ น้ำแข็งคิดเล่นๆว่าสปายคงโกรธเขาเลยประท้วงด้วยการไม่ไปทำงาน และยอมรับว่าเหตุผลแรกที่เขามาหาสปายตอนตีสามแบบนี้เพราะตั้งใจมาขอโทษ…
น้ำแข็งอยากขอโทษสปายกับเรื่องร้ายๆที่เคยทำให้สปายรู้สึกไม่ดี แต่ตอนนี้น้ำแข็งกลับอยากขอโทษสปายที่ปล่อยให้สปายต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้!
…สปายในตอนนี้ ไม่เหมือนสปายคนเก่าเลย
สายตาที่เคยแข็งกร้าวคู่นั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดระแวง
มือน้อยๆคู่นั้นที่ยังชกหน้าเขาอยู่เลย ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแผล
ร่างเล็กที่เคยเข้มแข็ง ตอนนี้เอาแต่สั่นเทาหลบมุม
…น้ำแข็งแทบไม่กล้าคิดว่าสปายต้องเจออะไรมา แต่อาการของสปายทำให้น้ำแข็งต้องยอมรับความคิดนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้!
น้ำแข็งหันมาเผชิญหน้ากับสปายอีกครั้ง
สปายค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาใสไม่ละสายตาไปจากน้ำแข็ง
น้ำแข็งเบือนหน้าหนีสายตาของสปาย ไม่สามารถทนมองสายตาหวาดระแวงนั้นได้
เบียร์ที่ดูน้องชายอยู่สักพัก เดินเข้าไปตบไหล่น้ำแข็งเบาๆ โซดาตรงเข้าไปหาสปาย
น้ำแข็งเห็นสปายคว้ามือโซดามาจับไว้แน่นแล้วยิ่งปวดใจ
…สปายกลัวเขา?
เบียร์เห็นท่าทางของคนเป็นน้องแล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
“ไม่ต้องคิดอะไรให้วุ่นวายแล้ว” เบียร์พึมพำเบาๆอย่างให้กำลังใจ
น้ำแข็งสบตาคนเป็นพี่ พยักหน้าให้น้อยๆ
…เป็นอันรู้กัน
เบียร์หันไปมองสปายกับโซดาก่อนเอ่ยออกมา
“อย่าอยู่ที่นี่ต่อไปเลยนะ ไปอยู่กับพวกเราเถอะ”
แค่ทำงานกลางคืน
มาแล้วค่ะ ^///////^ ฮี่ๆ
ไม่ช้าเนอะ > < งวดนี้หายไปไม่ถึงเดือน แฮ่ๆ
แรงใจและแรงทวงมีความหมายเสมอ จริงๆนะคะ > <
ดูโรคจิตเบาๆ ฮ่าๆๆๆๆ ต้องโดนแส้ โดนน้ำตาเทียน ถึงจะมีแรงเขียนต่อได้ > <
เจอกันตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18 (อ่าน 200730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก