Chapter 15
ความมืดปกคลุมทั่วท้องฟ้า แสงสีทองยังไม่แตะขอบฟ้าแม้แต่นิด
เวลาดำเนินไปเชื่องช้านักในความรู้สึกของโซดา
โซดานั่งเคียงข้างสปายอยู่บนฟูกไร้ผ้าปู เยื้องไปไม่ไกลมีเจ้านายหนุ่มสองคนนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นห้อง
“ไปอยู่บ้านฉัน” น้ำแข็งบอกเสียงแข็ง
“พวกผมไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านให้คุณหรอก” สปายตอบไม่มองหน้า
“แล้วใครเขาให้เธอจ่ายค่าเช่า!” น้ำแข็งขึ้นเสียงเล็กน้อยทำเอาสปายเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เบียร์วางมือบนบ่าน้องชาย…รั้งสติไว้
“พวกเธออย่าอยู่ห้องนี้เลยนะ ย้ายออกจากจากที่นี่เถอะ จะรอให้มันมีรอบสองก่อนหรือไงพวกเธอถึงจะย้าย” เบียร์ขมวดคิ้วแน่น
“…พวกนั้นก็โดนจับไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ” โซดาตอบเสียงเบา
“ทำไมถึงมั่นใจว่าจะไม่มีใครกล้าทำอะไรแบบนั้นอีก…” เบียร์ถอนใจเบาๆ โซดาไม่ตอบ เม้มปากแน่น
เบียร์อยากจะจับทั้งโซดาและสปายโยนจากห้องนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ทำไม่ได้!
เพราะรู้ว่าบังคับฝืนใจไม่ได้เลยต้องมานั่งใจเย็นเล่นสงครามจิตวิทยาเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยทั้งสองคนอยู่อย่างนี้
“คุณเบียร์…” โซดาครางเสียงเบา “พวกผมย้ายไปไหนไม่ได้จริงๆ”
เบียร์ขมวดคิ้วแน่น “ทำไม?”
ห้องเช่าแบบนี้มันน่าอยู่ตรงไหน?! ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัย สภาพแวดล้อมก็ไม่ดี เห็นๆกันอยู่ว่ามันอันตรายแค่ไหน! ทำไมถึงอยากอยู่นัก!
ทำไมถึงดื้อแบบนี้!
“พวกผมคงไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าให้คุณเบียร์…” โซดาก้มหน้ามองพื้น
“หยุดพูดเรื่องค่าเช่าบ้าบออะไรนั่นซะทีเถอะ” เบียร์ตีหน้าหน่าย โซดาอ้าปากพะงาบคล้ายอยากจะพูดต่อ แต่เบียร์ไม่ให้โอกาส
“จะเอาอะไรไปบ้าง บอกมา ฉันเก็บให้” เบียร์พูดจริงทำจริง ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมกวาดทุกอย่างอออกมา โซดารี่เข้ามาขวางทันที
“ม่ะ…ไม่ต้องครับ”
“จะเก็บเอง?”
“พวกผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”
เบียร์กำมือแน่น ยอมก้าวถอยหลังออกไปก่อน ความอดทนใกล้จุดสูงสุดมากเกินไป
…กลัวมันระเบิดออกมา
น้ำแข็งเห็นท่าไม่ดี เข้ามาช่วยรั้งสติพี่ชายไว้
“ถ้าเธอไม่อยากอยู่ที่บ้าน งั้นไปอยู่ที่ร้านก็ได้”
“แต่ว่า…ที่นั่นไกลจากโรงเรียนของสปายมากเลยนะครับ” โซดาเอ่ยเสียงเบา สปายได้ทีจึงพูดออกมาบ้าง
“ผมไม่มีค่ารถไปโรงเรียนทุกวันหรอก”
“ฉันมาส่งทุกวันก็ได้” น้ำแข็งสวนกลับทันที
“คุณจะลำบากขนาดนั้นเพื่ออะไร?” สปายขมวดคิ้วใส่
น้ำแข็งชะงักไป…ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“…งั้นเธอจะเอายังไง? จะอยู่ที่บ้านหรืออยู่ที่ร้าน?” เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง
…ขอเวลาอีกนิด แล้วจะกลับมาตอบคำถามของสปายนะ…
“พวกผมไม่ไปไหนทั้งนั้น” สปายตอบเสียงแข็ง
น้ำแข็งกับเบียร์แทบจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ
เบียร์กลับไปทิ้งตัวนั่งลงข้างน้ำแข็งเงียบๆ โซดาเห็นอย่างนั้นเลยยอมกลับไปนั่งข้างสปาย เป็นเวลาหลายนาทีที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
“ถ้าฉันให้พวกเธอยืมเงิน…”
ประโยคของเบียร์ เรียกความสนใจของโซดาได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กเงยหน้าสบตาคนพูด เบียร์เห็นอย่างนั้นเลยรีบพูดต่อ
“ฉันจะให้พวกเธอยืมเงินไปเช่าห้องใหม่ ที่ๆมันใกล้โรงเรียนของสปายแล้วก็ปลอดภัยกว่าที่นี่”
โซดาเม้มปากแน่น ขมวดคิ้วน้อยๆ
“แต่ว่า…”
“กลัวไม่มีเงินคืนฉัน?” เบียร์ต่อประโยคคล้ายอ่านใจโซดาได้
“…ครับ”
“เธอก็ทำงานที่ร้านของฉันเหมือนเดิม หรือเธอจะมาทำงานที่บ้านฉันก็ได้ ฉันจะหักหนี้จากเงินเดือนของพวกเธอ”
โซดามีสีหน้าครุ่นคิด เบียร์กับน้ำแข็งมองหน้ากันทันที
…เหมือนจะเริ่มเกลี้ยกล่อมได้แล้วแฮะ
“เธออาจจะเจอห้องเช่าที่ดีและราคาถูกกว่าที่นี่ก็ได้นะ” บทเซลแมนไม่ยากเท่าไรสำหรับเบียร์
“จริงๆ…ฉันก็พอรู้มาบ้างนะว่ามันมีที่ๆดีและถูกกว่าที่นี่ เอ๊ะ!... สปายอยู่โรงเรียนอะไรนะ?” เบียร์แสร้งถาม โซดารีบบอกชื่อโรงเรียนทันที
“ใช่เลย! แถวนั้นแหละ รู้สึกว่า…ส่วนใหญ่ที่เช่าอยู่ก็เป็นนักศึกษา…”
ให้เบียร์พูดน่ะพอได้ แต่อย่าคิดว่าที่พูดไปทั้งหมดมันเป็นความจริง
…อะไรที่ยกมาเกลี้ยกล่อมได้ก็เอามาก่อนนั่นล่ะ
โซดากับสปายหันไปคุยกันเคร่งเครียด เห็นอย่างนั้นแล้วเบียร์กับน้ำแข็งลอบมองหน้ากันทันที
“มึงคิดว่าจะได้ผลไหมวะ?” เบียร์ซุบซิบกับน้องชาย น้ำแข็งถอนหายใจเบาๆ
“เอาจริงๆนะ กูก็เดาไม่ได้ แต่ดูท่าทีของทั้งสองคนแล้ว คงจะเริ่มเชื่อบ้างแล้วมั้ง”
“กูก็คิดว่างั้นนะ แต่กูกลัวน้องหันมาบอกว่า ‘ไม่ดีกว่าครับ’ …ทีนี้ล่ะมึง ถ้าอุ้มได้ อุ้มไปขึ้นรถเลยนะเว้ย” น้ำแข็งตบบ่าพี่ชายเบาๆ เบียร์พยักหน้าตอบ คล้ายบอกว่า ‘รู้ว่าเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว’
“คุณเบียร์ครับ…” เสียงของสปายดังขัดบทสนทนาของเจ้านายหนุ่ม
น้ำแข็งกับเบียร์ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังกลั้นใจรอฟังประโยคต่อมา
“พวกผมคงต้องขอรบกวนแล้วล่ะครับ”
น้ำแข็งกับเบียร์ได้ยินอย่างนั้นแทบวิ่งรอบห้อง แต่ทำได้เพียงถอนหายใจแรงๆ สบายใจ… อย่างน้อยน้องก็พูดออกมาแล้ว ที่เหลือก็คือพาตัวน้องๆออกไปจากที่นี่…ให้เร็วที่สุด
“เก็บของเลย ไม่ต้องอยู่ต่อแล้ว” เบียร์ไม่พูดเปล่า ตรงเข้าหาตู้เสื้อผ้าอีกรอบ
“ตะ…ตอนนี้เลยเหรอครับ?” โซดาเบิกตากว้าง
“ใช่! จะรออะไรอีกล่ะ? รีบย้าย จะได้ไปพักผ่อนที่ห้องใหม่เร็วๆ” เบียร์เปิดตู้เสื้อผ้า จับเสื้อผ้าโยนลงบนฟูกเปลือย กองแรกผ่านไป เบียร์กำลังจะคว้าเสื้อผ้ามาโยนอีกกอง โซดาก็เข้ามายื้อเสื้อผ้าจากมือของเบียร์
“…ผมทำเองดีกว่าครับ” โซดาเอ่ยเสียงเบา เบียร์ยอมปล่อยเสื้อผ้าในมือ โซดาเอาไปวางกองรวมกันบนฟูก หยิบเสื้อผ้าที่เหลือออกมา คว้าลังกระดาษเปล่าสีน้ำตาลได้ก็เอามาใส่ผ้าพับไว้
สปายหาลังกระดาษได้อีกใบ มันคือลังเปล่าที่โซดาเคยขนมาจากร้าน เผื่อไว้ใส่ของใช้ แล้วมันก็ได้ใช้งานจริงๆสักที
“ทำอะไรน่ะ?” เสียงของน้ำแข็งดังมาจากด้านหลัง สปายสะดุ้งเบาๆ
“เก็บของ…” ถึงไม่มีหางเสียง แต่น้ำแข็งก็รู้สึกว่าน้ำเสียงของสปายอ่อนลงกว่าทุกครั้ง
น้ำแข็งเห็นสปายค่อยๆเก็บหนังสือเรียนใส่ลังด้วยความทุลักทุเล มือน้อยๆถูกพันไว้อยู่ หยิบจับอะไรได้ไม่ถนัดนัก
“ฉันเก็บให้” น้ำแข็งนั่งขัดสมาธิบนพื้นข้างๆสปาย หยิบหนังสือกว่ายี่สิบเล่ม วางเรียงไว้ในลัง ชั่ววินาทีหนึ่งสปายเผลอมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนข้างๆ …แต่ไม่ทันไรก็ต้องเบือนหน้าหนีเราเพราะคนข้างๆดันหันมาสบตากันเสียนี่
สปายสะดุ้งเล็กน้อย จู่ๆก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเสียนี่ สปายมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่มีอะไรเป็นจุดโฟกัสสายตาได้ การลุกหนีออกไปจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
พลันรอยยิ้มเล็กๆถูกประดับบนใบหน้าคม …แต่ทว่าสปายกลับไม่ทันเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าคมคายนั้นเลย
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่ทราบได้ กว่าจะรู้ตัว แสงสีทองก็สาดส่องทั่วท้องฟ้าแล้ว
“หมดแล้วนะ?” เบียร์ถามย้ำ
โซดาเงยหน้าจากลังกระดาษ “ครับ” มือน้อยๆปิดเทปกาวบนฝากล่องเสร็จพอดี
เบียร์ควักสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง โทร.หาลูกน้องคนสนิท
“คม… เดี๋ยวมาขนของ….” เบียร์ออกคำสั่งให้คมมาขนของที่ห้องของโซดาและสปาย ไม่ลืมบอกพิกัดที่อยู่ และไม่ลืมกำชับว่ามาให้เร็วที่สุด
“คือว่า…”โซดาก้าวเท้าช้าๆเข้าไปหาเบียร์
“ข้าวของของพวกผมก็มีแค่นี้ …พวกผมขนกันเองได้ครับ ไม่ต้องรบกวนพี่เขาดีกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า…” เบียร์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้ผมนุ่มของโซดา
ร่างเล็กชะงักไปนิด เบียร์ยิ่งหุบยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางนั้น
“เสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ” เบียร์หันไปพยักหน้าให้น้ำแข็ง
เบียร์เดินนำออกไปก่อน โซดาและสปายเดินตาม มีน้ำแข็งรั้งท้าย
แต่ทว่าขณะที่โซดากำลังจะก้าวออกจากห้อง ไม่วายต้องหันหลังกลับไปมองห้องนี้อีกครั้งอย่างอาวรณ์ สปายเองก็ไม่ต่างกัน
…ถึงจะเจอเรื่องแย่ๆที่ห้องนี้ แต่ก็อยู่ที่มีตั้งเกือบครึ่งปี…อดใจหายไม่ได้
“ทิ้งความทรงจำร้ายๆไว้ที่นี่ซะ อย่าหันกลับไปมองอีก” น้ำแข็งเอ่ยออกมา
ทั้งโซดาและสปายได้แต่ถอนใจแรงๆ เป็นโซดาที่หันหลังเดินอออกไปก่อน ไม่นานสปายก็เดินตามไป น้ำแข็งเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย
เบียร์พาโซดาและสปายไปทำเรื่องย้ายออก น้ำแข็งยืนกอดอกพิงรถเบนซ์คันงามของพี่ชายอยู่ด้านนอก
ใช้เวลาไม่นาน เรื่องย้ายออกก็เสร็จเรียบร้อย ประจวบเหมาะกับที่คมและลูกน้องมาถึงพอดี
เก๋งสี่ประตูสองคันถูกขับมาจอดใกล้กับรถเบนซ์ของเบียร์ น้ำแข็งยิ้มร่าทันที…
เพราะตอนขามาถูกบังคับให้มากับพี่ชาย มาสองคนแต่กลับสี่คน จะนั่งเบนซ์สองที่นั่งออกไปทั้งสี่คนก็คงจะไม่เหมาะ
“พี่คม ยืมรถหน่อยสิ” คมชะงักไปนิด ขมวดคิ้วน้อยๆ..
“ครับ?…”
“ขอบคุณครับ” น้ำแข็งฉวยกุญแจรถมาจากมือคมทันที คนเป็นลูกน้องจะร้องปฏิเสธก็ไม่ทันเสียแล้ว
น้ำแข็งตรงเข้าไปหารถเก๋งสี่ประตูสีดำคันงาม
เบียร์เห็นการกระทำเหมือนเด็กๆของน้ำแข็งแล้วได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ แต่กระนั้นก็ยังเห็นด้วยกับความคิดของน้ำแข็งอยู่ดี
“ไวจริงๆนะมึง” เบียร์ร้องแซว น้ำแข็งเพียงยักไหล่น้อยๆ
“มาเร็วเข้า” เบียร์หันไปเรียกสปายและโซดาที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดูเหมือนเด็กๆยังสับสนว่าจะเอายังไงกับชีวิต …เบียร์เดาว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องย้ายห้อง คงไม่ได้คิดจะไปหาห้องกันเองหรอกนะ
“มาขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวไปหาห้องใหม่กัน”เบียร์เร่งย้ำ สปายและโซดาก้าวเท้าเร็วๆเข้ามาหาทันที
น้ำแข็งไม่รอให้โซดาและสปายเดินมาถึงตัวเบียร์ เจ้านายคนน้องเข้าไปกันสปายออกจากโซดา ทำเอาร่างเล็กๆที่ถูกกันถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ขึ้นคันนู้น คันนี้มีแค่สองที่นั่ง” น้ำแข็งเห็นสปายเอาแต่ยืนอ้าปากค้างเลยถือวิสาสะจับข้อมือบาง จูงให้ไปขึ้นรถด้วยกัน
โซดากำลังจะหันไปร้องเรียกคุณน้ำแข็ง ตั้งท่าพร้อมวิ่งตาม แต่ทว่ากลับโดนเจ้านายคนพี่ฉวยข้อมือเข้าให้เสียก่อน
“เธอขึ้นคันนี้น่ะถูกแล้ว” เบียร์เปิดประตูรถให้ร่างเล็ก โซดาเซไปนิดตามแรงดึง กว่าจะตั้งหลักได้ก็ถูกจับวางในที่นั่งข้างคนขับแล้ว
ทุกคนเข้าประจำที่ รถยนต์สองคันติดเครื่องเตรียมพร้อม คนเป็นพี่ออกรถนำไปก่อน คนน้องคอยขับตามไปไม่ห่าง
การจราจรบนท้องถนนเคลื่อนตัวได้เป็นระยะๆ รถยนต์ทั้งสองคันขับเลี้ยวไปตามถนนสายหลักอย่างช่ำชอง
สปายนิ่งมองท้ายรถคันข้างหน้า จำได้แม่นว่าคือคันที่เพื่อนตัวเองอยู่ในนั้น
สปายไม่กล้าแม้แต่จะผละสายตาออกจากภาพตรงหน้า ไม่กล้าหันมองบรรยากาศข้างทาง ไม่ได้สนใจความหมายของเพลงที่บรรเลงเบาๆอยู่ในรถ
น้ำแข็งถอนหายใจรอบที่สิบกว่าๆ … ไม่ว่าเขาจะชวนสปายคุยยังไง ร่างเล็กก็ไม่สนใจจะตอบคำถามเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“นอนพักก็ได้ นั่งอย่างนั้นไม่เมื่อยเหรอ?” น้ำเสียงอ่อนโยนจนน้ำแข็งเองยังแปลกใจ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำเสียงแบบนี้เป็นด้วย
สปายยังคงนั่งหน้ามองตรงอยู่นิ่งๆ สิ่งเดียวที่ทำให้น้ำแข็งรู้ว่าสปายคือสิ่งมีชีวิตคือดวงตากลมโตที่กระพริบปรับแสงเป็นพักๆ
“สปาย…” เรียกชื่อเสียงแผ่ว
สปายโกรธหรือกลัว? หรือกำลังคิดอะไรอยู่? น้ำแข็งเดาไม่ได้เลย ถ้าเจ้าตัวพูดอะไรออกมาบ้าง ก็ยังพอจับความรู้สึกได้
…ทำยังไงล่ะทีนี้ ไอ้น้ำแข็งเอ๊ย~
สปายจ้องมองรถคันข้างหน้าไม่ให้คลาดสายตา จนกระทั่งสปายรู้สึกว่าบรรยากาศสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไป จากสภาพการจราจรหนาแน่นบนถนนสายหลัก กลายเป็นถนนโล่งว่าง สปายรู้สึกถึงตัวรถที่ถูกเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น สปายตกใจจนเผลอจิกเกร็งปลายนิ้วเท้า พลันสปายเหลือบมองข้างทาง …
บ้านหลังมโหฬารถูกล้อมรอบด้วยรั้วประดับลายสวยงาม สนามหญ้ากว้างขวางสีเขียวเด่นชัด ยัง…รถยังไม่เลี้ยวเข้าบ้านหลังนั้น รถเคลื่อนตัวไปอีก แล้วก็เจออีก บ้านหลังมโหฬารอีกแล้ว สปายจำไม่ได้ว่าตั้งแต่เลี้ยวเข้าถนนเส้นนี้ เขาเจอบ้านหลังมโหฬารไปกี่หลังแล้ว
…แล้วตึกแถวล่ะ? ห้องเช่าล่ะ? เดี๋ยวนี้เขาให้เช่าห้องในคฤหาสถ์แล้วหรือไง?
“ที่นี่ที่ไหน?” สปายหันขวับมองคนข้างๆ น้ำแข็งจุดยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อย สบตากับเด็กน้อยชั่วครู่หนึ่ง
…ไร้คำโต้ตอบจากร่างสูง สปายขมวดคิ้วแน่น
“ผมถามว่าที่นี่ที่ไหน?”
“ฉันถามเธอไปตั้งหลายคำถาม เธอยังไม่ตอบฉันสักคำถามเลยนะ”
น้ำแข็งเห็นสปายกระแทกหลังกับเบาะรถแรงๆไปทีนึง …ดูเหมือนจะเจ็บหลังนะนั่น
“คุณบอกว่าจะไปหาห้องเช่า แล้วไหนล่ะ?” สปายมองซ้ายมองขวา หันกลับไปมองข้างหลังก็เจอแต่คฤหาสถ์หลังใหญ่กับถนนโล่งๆ
น้ำแข็งไม่โต้ตอบ มือหนาหมุนพวงมาลัยพารถเลี้ยวไปยังสถานที่เป้าหมาย
คฤหาสน์หลังหนึ่งปรากฏเบื้องหน้าสปาย
“เอาล่ะ ถึงแล้ว” รถหยุดนิ่ง น้ำแข็งลงไปแล้ว
สปายเห็นอย่างนั้นเลยรีบวิ่งตามคนตัวสูงที่สาวเท้าเดินนำไปก่อน
“คุณพาผมมาที่แบบนี้ทำไม?!” สปายวิ่งไปดักหน้า
“ให้เวลาเธอตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่หรือจะอยู่ที่อื่น” น้ำแข็งอมยิ้มน้อยๆ มือหนาฉวยข้อมือบาง ออกแรงดึงเบาๆให้เดินไปด้วยกัน
น้ำแข็งพาสปายเข้าไปถึงห้องนั่งเล่น ที่นั่นมีเบียร์กับโซดานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
สปายสะบัดมือหนีน้ำแข็ง ตรงเข้าไปหาเพื่อนตัวเองที่นั่งขมวดคิ้วอยู่
“ไม่ตลกเลยนะครับ” โซดาเอ่ยเสียงแข็ง
“ฉันก็ไม่ได้เล่นตลก~” น้ำเสียงเบียร์ติดอ้อนเล็กๆ
“คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าที่นี่ที่ไหน?” โซดาถามต่อ
“บ้านฉันเอง…”
“พาผมมาทำไม?”
“พวกเธออยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้…”
“ไม่ครับ!”
เบียร์ชะงักไปนิด นี่คงเป็นครั้งแรกที่โดนโซดาขึ้นเสียงใส่
“ห้องเช่าไม่ได้หาง่ายๆนะ อยู่ที่นี่ไปก่อนเนอะ เดี๋ยววันหลังจะพาไป”
เบียร์ไม่แน่ใจว่าที่พูดไป เขาเรียกว่าหลอกล่อหรือเปล่า
โซดาขบริมฝีปากล่างแน่น ใบหน้าบูดบึ้ง ใกล้หมดความอดทน
“คุณหลอกผม”
คำนั้นของโซดาทำเอาเจ้านายหนุ่มทั้งสองคนแทบสะอึก สองพี่น้องเจ้าของผับมองหน้ากันนิ่งงัน
“เอาไงล่ะทีนี้?” เบียร์กระซิบเสียงอ่อน คนเป็นน้องส่ายหน้าช้าๆตอบกลับมา
“ขอโทษที่รบกวนนะครับ พวกผมจะออกไปเดี๋ยวนี้” โซดาจับมือสปายแน่น หันหลังเตรียมเดินออกไปจริงๆ
“ฮะ…เฮ้ย! เดี๋ยวๆ” เบียร์ตรงเข้าไปขวาง
เบียร์ก้มสบตากับร่างเล็กของโซดา พลันใจหล่นวูบ
…ดวงตาใสมีหยาดน้ำเกาะพราวใกล้ล้นทะลัก
“อะ…เอ่อ ขอโทษ” เบียร์เอ่ยอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตาน้อง
“เดี๋ยวพาไปก็ได้” แบบนี้เรียกว่าง้อหรือเปล่านะ
“ผมเชื่อคุณได้เหรอ?”
เบียร์แทบทึ้งหัวตัวเอง …ทำไมโซดารั้นกว่าที่คิดขนาดนี้ล่ะ!
“พักผ่อนกันก่อนดีกว่าน่า อาบน้ำอาบท่า กินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
“ทำตามที่ไอ้เบียร์บอกเถอะ เราจะช่วยพวกเธอจริงๆ ไม่ต้องกลัวว่าเราจะหลอกหรอก ตอนนี้พักกันก่อน” น้ำแข็งช่วยพูด
โซดากับสปายมีทีท่าดีขึ้น เด็กๆค่อยๆคลายปมคิ้วที่ขมวดแน่น
“ก็ได้ครับ”
โซดาและสปายยอมสงบปากสงบคำ แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัดนัก
เจ้านายสั่งให้อาบน้ำ เด็กๆก็แค่ล้างหน้า เจ้านายบอกให้กินข้าว เด็กๆก็แค่ดื่มน้ำเปล่าคนละแก้ว
ท่าทางของเด็กๆทำเอาคนเป็นเจ้านายต้องถอนใจแรงๆรอบที่เท่าไรของวัน จำไม่ได้
เบียร์ยอมจัดการเรื่องห้องพักของเด็กๆให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ดูท่าแล้วยังไงน้องๆก็คงไม่ยอมค้างที่นี่แน่ๆ เผลอๆจะแอบหนีออกไปอีก
…เขาพลาดเองนั่นล่ะที่หลอกพาน้องมาที่นี่
แทนที่เรื่องจะง่ายลงกลับยากขึ้นกว่าเดิมอีก
เวลาดำเนินไปจนถึงบ่ายอ่อนๆของวัน
เบียร์ตรงเข้าไปหาโซดาและสปายที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ได้ห้องแล้วนะ”
ประโยคที่เด็กๆรอคอยมานาน สปายและโซดายิ้มกว้างด้วยความดีใจ
เจ้านายหนุ่มพาเด็กๆขึ้นรถคันเดิมอีกครั้ง ทั้งเบนซ์และเก๋งสี่ประตูยังทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม
เบียร์และน้ำแข็งเลี้ยวรถเข้าไปยังสถานที่เป้าหมาย …ที่ๆมีคมรออยู่ก่อนแล้ว
รถยนต์สองคันเลี้ยวเข้าไปในตึกสูง ขับวนขึ้นไปตามทางเดินรถจนไปถึงที่จอดรถชั้นสูงสุด
ทั้งเบียร์และน้ำแข็งยอมรับว่างานนี้แอบหนักพสมควร หนักเพราะคำถามจากเด็กๆที่สาดเข้ามาไม่หยุดตั้งแต่เลี้ยวรถเข้าตึก ทั้ง ‘อะไรอีก?’ ‘พามาที่นี่ทำไม?’ ‘จะพาผมไปไหน?’ และอีกสารพัด อันไหนพอตอบได้ก็ตอบ อันไหนตอบไม่ได้ก็ต้องขอเปลี่ยนคำถาม แล้วก็’ได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้’มาเรื่อยๆ เพราะน้องๆดูเหมือนมีคำถามเยอะมาก!
กว่าจะพามาถึงห้องได้ เล่นเอาเสียเหงื่อไปหลายลิตร
“ถึงแล้ว~ ที่นี่ล่ะ”
เบียร์ร้องออกมา มือหนารับคีย์การ์ดจากคมที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“เดี๋ยวๆคุณเบียร์” เป็นเสียงของสปายที่ดังเข้ามา
เบียร์หันมายกมือห้าม สปายอ้าปากค้าง พอทำท่าจะพูด เบียร์ก็ยกนิ้วชี้จุ๊ปากตัวเอง
“เข้าไปคุยกันในห้อง”
พอเข้ามาในห้องได้ปุ๊บก็แย่งจะถามนั่นนู่นนี่กันอีกแล้ว
“โอเคๆ ใจเย็นก่อน ฟังนะ” เบียร์หายใจเข้าลึกๆ
สปายกับโซดายอมเงียบเสียงลง
“ทีนี้ฉันไม่ได้โกหกแล้วนะ” คำพูดเบียร์ไมได้คลายปมคิ้วบนใบหน้าของเด็กๆเลย
“ที่นี่คือห้องเช่า โอเค มันอาจจะเคยเป็นห้องเช่า แต่เราเรียกมันว่าคอนโด ตอนนี้มันถูกซื้อแล้ว และมันก็เป็นของพวกเธอ” จบประโยคก็มีเสียงร้องขัดของเด็กๆดังเข้ามาอีกครั้ง เบียร์ยกมือทั้งสองข้างปรามให้เด็กๆเงียบเสียงลง น่าประทับใจทีเดียวที่ได้ผลเป็นครั้งที่สอง
“คิดซะว่าพวกเธอเช่าต่อจากฉันก็ได้ ฉันคิดค่าเช่าไม่แพงหรอกถ้าเธออยากจะจ่าย ฉันจะหักหนี้จากเงินเดือนของเธอตามที่เคยตกลงกัน” พูดส่งๆไปก่อน เบียร์ไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดหรอก
เสียงของเบียร์เงียบลง อดลุ้นไม่ได้ว่าจะมีเสียงโยเยตอบกลับมาไหม
ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังอยู่ในความสงบ เบียร์พูดต่อ
“ที่นี่ไม่ไกลจากโรงเรียนของสปายด้วยนะ ดูนี่สิ” เบียร์ตรงเข้าไปแหวกผ้าม่านที่ประตูกระจก
…มองเลยออกไปไม่ไกล มีธงไตรรงค์สะบัดพลิ้วเป็นสง่า หลังคาตึกเรียงรายล้อมรอบเสาธงในบริเวณกว้าง
“โรงเรียนของสปายอยู่ตรงนี้เอง” เบียร์พูดย้ำ
สปายและโซดาเบิกตากว้าง สายตาสอดส่องไปทั่วบริเวณ
โรงเรียนของสปายจริงๆ! และแน่นอน สปายไม่เคยเห็นโรงเรียนตัวเองจากมุมนี้เลย!... อดทึ่งกับบรรยากาศโดยรอบไม่ได้
มองลงไปข้างล่างคือตึกแถว บ้านเช่า บ้านจัดสรร ถนนเส้นเล็กถูกตัดตามตรอกซอกซอยไปสู่ถนนหลวง
สปายจำได้ว่าตอนอยู่ที่โรงเรียน เขามองเห็นตึกนี้แค่นับครั้งได้ เพราะตึกนี้ไม่ได้ตั้งอยู่บนทางผ่านที่สปายเดินเท้ากลับห้องเช่าห้องเก่านั้น กะคร่าวๆจากตึกนี้ คงประมาณห้าร้อยเมตร เป็นกิโลยังเดินมาแล้ว แค่ห้าร้อยเมตร สปายเดินไหว!
“ตกลงตามนี้นะ” น้ำแข็งเอ่ยแกมบังคับ
เด็กน้อยมองหน้ากัน เหมือนอยากจะร้องถามอะไรอีก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะได้คำตอบที่ค่อนข้างพึงพอใจจึงยอมสงบลง
น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่เพิ่งถูกแกะพลาสติกไปหมาดๆ
“ทีนี้เรื่องงาน” น้ำแข็งพาดหน้าแข้งไว้บนหัวเข่าอีกข้าง หลังพิงพนัก
“พวกเธอไม่ต้องไปทำงานที่ร้านแล้วนะ ฉันจะเอางานมาให้ที่นี่”
“อะไรนะครับ?!” โซดาวิ่งมาหยุดตรงหน้าน้ำแข็ง เบียร์เห็นท่าไม่ดีเลยเดินไปนั่งบนโซดาเดี่ยวใกล้ๆโซดา
“ฉันจะเอาแล็บท็อปมาให้ คงมีเอกสารมาให้พิมพ์” เบียร์พูดต่อ กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้โซดาหยุดตั้งคำถาม
“แล้วผม…”
“เธอไม่ต้องเสียค่ารถไปทำงานด้วยนะ แล้วฉันก็ไม่ลดเงินเดือนพวกเธอด้วย” เบียร์มั่นใจว่าน้ำเสียงตัวเองตอนนี้เหมือนได้ยินจากโฆษณาในโทรทัศน์… ช่างชวนเชื่อสุดๆ
“ข้าวของของพวกเธออยู่ในนี้แล้วนะ ถ้าขาดเหลืออะไร โทร.บอกฉันได้” น้ำแข็งหยิบสมาร์ทโฟนมากดโทร.ออก โทรศัพท์ในกางเกงสปายสั่นรัวทันที
สปายสบตากับร่างสูงที่มองอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งไปให้ร่างเล็ก สปายหลบตาวูบ
“เบอร์ฉัน… เก็บไว้ดีๆล่ะ”
เบียร์เองก็ใช้วิธีเดียวกันกับน้ำแข็ง ทั้งสปายและโซดาจึงมีเบอร์โทรศัพท์ของเจ้านายอยู่ในโทรศัพท์เรียบร้อย
น้ำแข็งเดินมาหยุดตรงหน้าสปาย ลูบไล้เบาๆบนมือน้อยๆข้างที่มีแผล
“อย่าใช้มือทำงานหนักนะ ล้างแผลบ่อยๆ กินเนื้อหมูเยอะๆแต่อย่ากินเนื้อไก่นะ เดี๋ยวแผลไม่หาย”
สปายมองน้ำแข็งอย่างไม่เชื่อสายตา
ทั้งน้ำเสียงและคำพูด…ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินจากคนตรงหน้า!
“ให้น้องพักผ่อนได้แล้ว” เบียร์พูดกับน้องชายด้วยเสียงที่ไม่เบานัก
สปายดึงมือตัวเองออกจากฝ่ามืออุ่น เลี่ยงตัวไปอยู่กับโซดา
น้ำแข็งกับเบียร์เอ่ยกำชับให้เด็กๆพักผ่อนอีกครั้งก่อนออกจากห้องไป
พลันทั้งห้องตกอยู่ในความสงบ เจ้าของห้องตัวน้อยได้แต่มองหน้ากันเงียบๆ
…ไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือเปล่า…
เมื่อเช้ายังอยู่ในห้องเช่าห้องเล็ก แต่ตอนนี้กลับมายืนอยู่ในห้องกว้างบนตึกสูงตระหง่าน …บรรยากาศแตกต่างกันสิ้นเชิง
สิ่งอำนวยความสะดวกมีมากขึ้นหลายเท่าตัว เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงตั้งเรียงรายพร้อมใช้งาน
ไม่อยากจะเชื่อว่ามีสิ่งเหล่านี้ตั้งอยู่ตรงหน้า…
เป็นไปได้ยังไง?
แค่ทำงานกลางคืน
ฮ้า~ ตอนนี้เนื้อเรื่องค่อยเบาขึ้นหน่อย > < แต่ทำไมแอมรู้สึกว่ามันเขียนยาก T T
เหมือนตอนนี้น้ำแข็งกับสปายจะคุยกันดีขึ้นแล้วนะคะ > < แอมว่ายากตรงที่สปายกับน้ำแข็งคุยกันดีๆนี่แหละค่ะ T T’’ ยากตรงความรู้สึกของตัวละครที่ค่อยๆเปลี่ยนไปมั้งคะ ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆขัดๆ ท้วงติงได้นะคะ ^ ^
ขอบคุณทุกแรงใจและแรงทวงมากๆค่ะ > <
รู้สึกช่วงนี้มาได้เร็วขึ้น(?) มีแรงขึ้นเยอะเลยค่ะ
เจอกันตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18 (อ่าน 200767 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก