Chapter 16
แสงแดดยามสายของวันอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกบานใสกระทบพื้นห้อง
โซดาอุ้มตะกร้าผ้าไปที่ระเบียง หยิบเสื้อสีฟ้าอ่อนหมาดน้ำที่อยู่บนสุดของตะกร้ามาสะบัดแรงๆ หยิบไม้แขวนเสื้อสอดเข้าไปก่อนยื่นไปแขวนที่ราวตากผ้า มือน้อยๆขะมักเขม้น หยิบเสื้อผ้าหมาดน้ำจากตะกร้ามาตากทีละตัว
สปายหิ้วถังน้ำใบโตเข้าไปในห้องน้ำ รองน้ำสะอาดใส่ครึ่งถังหิ้วออกมา ไม้ถูพื้นที่ระเบียงกำลังรอสปายหยิบมาใช้งาน สปายหยิบไม้ถูพื้นชุบน้ำ บิดหมาด หลังจากนั้นจึงลงมือทำความสะอาดพื้นห้อง
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เด็กน้อยทั้งสองคนย้ายที่อยู่ใหม่ เด็กๆต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ ต้องพบเจอผู้คนใหม่ๆ ซึ่งไม่ได้ลำบากเกินไปอย่างที่เด็กๆกลัว อย่างน้อยตอนนี้ก็ผูกมิตรกับป้าร้านข้าวแกงข้างคอนโดได้แล้ว แค่นี้ก็ไม่อดตายแล้วล่ะนะ
โซดาตากผ้าเกลี้ยงตะกร้าแล้วก็อุ้มตะกร้าเปล่าเข้ามา พร้อมๆกับที่เสียงออดกังวานลั่นห้อง สปายชะงักไม้ถูพื้น ตั้งท่าจะวิ่งไปดู แต่โซดาร้องห้ามเสียก่อน
“เดี๋ยวฉันไปดูเอง” โซดาว่าจบก็เดินไปส่องตาแมว สิ่งที่เห็นทำเอาโซดาต้องเบิกตากว้าง มือน้อยๆเปิดประตูต้อนรับ
“สวัสดีครับคุณเบียร์ คุณน้ำแข็ง”
เจ้านายหนุ่มทั้งสองยิ้มกว้าง เข้าห้องได้ก็เดินสำรวจรอบๆ
สปายพิงไม้ถูพื้นไว้ข้างฝา เช็ดมือกับกางเกงลวกๆ เดินตรงมาหาเจ้านาย
“ห้องดูโล่งไปหรือเปล่า? เอาชั้นวางของมาไว้ตรงนี้ดีไหม?” เบียร์ชี้ไปที่ว่างข้างโทรทัศน์
“ตู้ตรงนี้เล็กไปหรือเปล่า? เปลี่ยนตู้ใหม่ไหม?” น้ำแข็งชี้ไปที่ตู้ใส่หนังสือเรียนของสปาย ดูเหมือนเฟอร์นิเจอร์ของคอนโดจะไม่ถูกใจน้ำแข็งเสียแล้ว
เจ้านายหนุ่มเดินสำรวจไปรอบๆ ถามเองตอบเอง อันนั้นเปลี่ยนใหม่ อันนี้ต้องเพิ่ม ไม่ได้สนใจสีหน้าของเด็กๆเลยว่าเป็นยังไง
เบียร์และน้ำแข็งมาหาเด็กๆแทบทุกวัน มารับไปกินข้าวบ้าง บางวันมื้อเช้า บางวันมื้อเที่ยง บางวันมื้อเย็น บางวันทุกมื้อ หรือคิดจะมาเอกเขนกที่ห้องนี้เฉยๆก็มา นอกจากมีงานด่วนจริงๆ สองพี่น้องจะโทร.บอกเด็กๆก่อนว่าไปหาไม่ได้ โซดาลองนับวันที่เจ้านายบุกห้องตั้งแต่ย้ายมา หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน โซดานับวันที่เจ้านายมาที่ห้องได้อย่างน้อยห้าวัน ในห้าวันนี้ มีวันที่เอางานมาให้โซดาสองวัน เจอเจ้านายแต่ละทีแทบจะไม่ได้คุยเรื่องงาน วันนี้ก็เหมือนกัน
“คุณเบียร์ครับ.. เอกสารที่ให้พิมพ์มัน…”
“แล็ปท็อปอย่างเดียวจะพอใช้เหรอ? เอาโน้ตแพดด้วยดีกว่า”
เบียร์ตัดประโยคโซดาดื้อๆ ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ต้องเอาอะไรมาเพิ่มหรอกครับ…คืองานที่คุณเบียร์ให้มา ผมสงสัยนิดหน่อยน่ะครับ คือว่า….”
“ฉันว่าควรเพิ่มนะ เอาสมาร์ทโฟนมาเพิ่มอีกสองเครื่อง” เบียร์หันไปมองน้ำแข็ง คนเป็นน้องพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชาย
โซดาลุกไปคว้าแล็ปท็อปที่เปิดทิ้งไว้บนโต๊ะทำงาน เอามาวางบนโต๊ะหน้าโซฟา เปิดสิ่งที่สงสัยหราขึ้นจอ เข้าไปดึงแขนเสื้อเจ้านายคนพี่ให้เดินมาดู
“คุณเบียร์ครับ…กราฟมันเบี้ยว”
เบียร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟา ท่าทางของโซดาดูน่ารักจนเบียร์อดอมยิ้มไม่ได้
เบียร์สบตากับร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ โซดาขมวดคิ้วใส่
“กราฟเบี้ยวเหรอ?” เบียร์ก้มดูงาน เลื่อนหน้าจอขึ้นลงแล้วก็บอกให้โซดานั่งลงข้างๆ ร่างเล็กทำตามอย่างว่าง่าย
“นี่ไง ดูนะ”
เบียร์สอดมือข้างหนึ่งโอบผ่านเอวบาง ยื่นมือออกมาวางบนแป้นพิมพ์ มืออีกข้างวางบนแป้นพิมพ์อยู่ก่อนแล้ว เบียร์รู้สึกถึงแรงสะดุ้งของคนในอ้อมแขน
“อันนี้รายรับ อันนี้รายจ่าย อันนี้..” เบียร์ชี้ที่หน้าจอ แต่ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อมือน้อยๆยึดแขนเบียร์ไว้แน่น
“คุณเบียร์ เอามือออกไปก่อนครับ” โซดาพยายามดึงท่อนแขนหนาออกจากเอว แต่ทว่าแรงของคนเป็นเจ้านายกลับเยอะกว่า
“ดูหน้าจอสิโซดา…ตั้งใจหน่อย” ร่างเล็กเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ ท่าทางน่ารักจนเบียร์อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่ม
“คะ…คุณเบียร์!”
น้ำแข็งเห็นพี่ชายตัวเองออกลายกับโซดาอย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าหน่ายๆ
น้ำแข็งมองหาร่างเล็กอีกคน เห็นสปายกำลังถูพื้นห้องอย่างขะมักเขม้น คงใกล้เสร็จแล้วเพราะสปายกำลังหนีบไม้ถูพื้น เตรียมหิ้วถังน้ำไปเททิ้ง น้ำแข็งรี่เข้าไปช่วยทันที
“ฉันทำเอง” มือหนาฉวยถังน้ำมาหิ้วไว้ได้ก่อน ส่งยิ้มอ่อยโยนให้ร่างเล็ก สปายเบือนหน้าหนี หนีบไม้ถูพื้นไปล้างน้ำในห้องน้ำ น้ำแข็งหิ้วถังน้ำเดินตามร่างเล็กๆไป
น้ำแข็งพยายามจะสร้างบทสนทนาระหว่างตัวเองกับสปาย แต่พอจะอ้าปากพูดก็ต้องหุบปากคืน กลัวสปายไม่คุยด้วย เพราะหลายวันมานี้สปายก็แทบจะไม่คุยอะไรกับเขาเลย
“การบ้านเยอะไหม?”
“ไม่ครับ” สปายตอบไม่มองหน้า น้ำเสียงอ่อนโยน ไม่กระโชกโฮกฮาก
สปายล้างไม้ถูพื้นเสร็จก็ถือไปตากที่ระเบียง น้ำแข็งเดินตาม
“แล้วยากหรือเปล่า ให้ฉันสอนไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองได้”
สปายเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง น้ำแข็งเดินตามไม่ลดละ
“แล้วเธอ…”
“คุณน้ำแข็ง! ตามผมมาทำไม!” สปายร้องลั่น กำลังจะปิดประตูห้องน้ำ เจอร่างของน้ำแข็งขวางไว้ทั้งร่าง
“ก็ฉัน…”
“ผมจะเข้าห้องน้ำ!”
น้ำแข็งกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ยอมก้าวถอยออกไป มองประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลง มือหนาเกาแก้มตัวเองแรงๆ รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดขึ้นมาที่ใบหน้า
…แค่น้องเข้าห้องน้ำ มึงคิดอะไรอยู่ไอ้น้ำแข็ง! มึงจินตนาการบัดสีเหี้ยอะไรอยู่!
น้ำแข็งสะบัดหน้าแรงๆ เดินไปทิ้งตัวที่โซฟา ดูเหมือนว่าเบียร์และโซดาคงคุยกันเสร็จแล้ว โซดานั่งเคาะแป้นพิมพ์อยู่ที่โต๊ะทำงาน เบียร์นั่งมองอยู่ที่โซฟา
“ขยันเกินไปแล้ว” เบียร์ยู่หน้าน้อยๆ
ตลอดทั้งวัน น้ำแข็งและเบียร์นั่งๆนอนๆอยู่บนโซฟาไม่ไปไหน เปิดโทรทัศน์แล้วก็ปิดมัน หยิบสมาร์ทโฟนมาเล่น พอเบื่อก็วาง
สายตาน้ำแข็งเอาแต่จับจ้องร่างเล็กของสปายที่ก้มหน้าทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะทำงาน เช่นเดียวกับเบียร์ที่เอาแต่จับจ้องโซดาเคาะแป้นพิมพ์อยู่หน้าแล็ปท็อป
เวลาผ่านไปจนกระทั่งเขาสู่ช่วงเย็น เจ้านายสองพี่น้องวางมือจากสมาร์ทโฟนรอบที่สิบกว่าๆ
“ไปกินข้าวกันเถอะ” น้ำแข็งเอ่ยออกมา
โซดาละสายตาจากแล็ปท็อป มองไปข้างๆ เห็นเพื่อนตัวเองหลับฟุบคาหนังสือที่ถูกเปิดทิ้งไว้
“เก็บของเร็วโซดา ไปกินข้าวกัน” เบียร์เอ่ยเร่ง
“เดี๋ยวพวกผมลงไปหาอะไรกินตอนค่ำๆดีกว่าครับ”
“ปลุกสปายด้วย เร็วเข้า”
โซดาถอนใจเบาๆ ที่พูดไปคงไม่เข้าหูคุณเบียร์แม้แต่นิดเดียวใช่ไหม?
จริงๆโซดาไม่ควรสงสัย เพราะคำตอบก็มีมาให้เห็นเป็นอาทิตย์ จะท้วงแค่ไหน จะปฏิเสธยังไง สุดท้ายก็โดนลากออกไปด้วยอยู่ดี แล้วแต่ละที่ที่คุณเบียร์พาไป มันไม่ใช่ร้านข้าวแกงสามสิบบาทที่โซดาพร้อมจ่าย แต่เป็นร้านที่คุณเบียร์ควักเงินจ่ายไปร่วมพัน ทั้งๆที่โซดาและสปายพยายามสั่งของที่ถูกที่สุด กะว่าพอจ่ายในส่วนของตัวเอง แต่ก็ถูกเจ้านายจ่ายตัดหน้าไปก่อนทุกครั้ง อดคิดไม่ได้ว่าหนี้มันจะเพิ่มหรือเปล่า แค่หนี้ค่าห้องก็ไม่รู้จะจ่ายหมดเมื่อไร นี่ยังต้องเป็นหนี้ค่าข้าวอีก?
สุดท้ายวันนั้นโซดาและสปายก็ต้องไปกินข้าวกับเจ้านายหนุ่มทั้งสองคน ทั้งๆที่ร้านอาหารมีมากมาย เด็กๆได้แต่สงสัยว่าทำไมเจ้านายสองพี่น้องถึงต้องขับรถวนหาร้านอาหารด้วย พอถามออกไปก็ได้คำตอบจากน้ำแข็งว่า “ร้านนั้นไม่อร่อย”
กว่าจะกินข้าวเสร็จกว่าจะกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม เสียเวลาส่วนใหญ่เพื่อวนรถกับหาที่จอดรถแค่นั้นเลยจริงๆ
เจ้านายสองพี่น้องขับรถขึ้นมาส่งเด็กๆถึงห้องพัก ทว่าระหว่างทางเดินจากที่จอดรถไปห้องพัก ทั้งสี่คนเดินสวนกับคนกลุ่มหนึ่ง และมันคงผ่านเลยไปหากโซดาไม่รู้สึกถึงสายตาจับจ้องจากคนกลุ่มนั้น
โซดาเผลอสบตากับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เดินอยู่ตรงกลาง พลันร่างทั้งร่างชะงักนิ่ง ร่างเล็กเบิกตากว้าง คนเหล่านั้นเดินผ่านไปแล้ว แต่โซดาไม่สามารถก้าวเท้าเดินต่อไปได้
“แกเป็นอะไรหรือเปล่า?” สปายแตะเบาๆที่แขนเพื่อน รู้สึกถึงแรงกระตุกที่ตอบกลับมา
“ปะ…ป่าว ฉันไม่เป็นไร”
เบียร์และน้ำแข็งไม่ได้เชื่อประโยคนั้นของโซดาเลย
“คุณเพียวครับ”
ลูกน้องคนสนิทเอ่ยกับเจ้านาย คล้ายรอรับคำสั่ง
คนเป็นเจ้านายเผยจุดยิ้มมุมปาก
“ดีจัง ไม่ต้องเสียเวลาตามหาก็มาหาถึงที่”
คนเป็นเจ้านายเข้าไปนั่งในรถที่มีลูกน้องเปิดประตูรออยู่ ลูกน้องคนสนิทเข้าประจำที่ข้างคนขับ รอรับคำสั่งเจ้านาย
“ฉันอยากได้ข้อมูลของเด็กคนนั้น อยากรู้นัก มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา!”
ไม่จริง…
มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น…
มันคงไม่ได้พักอยู่ที่นี่!
“โซดา…”
โซดาสะดุ้งน้อยๆ เงยหน้ามองคนเรียก
“แกเป็นอะไรหรือเปล่า?”
โซดาส่ายหน้าน้อยๆตอบเพื่อน
โซดาเอนตัวพิงพนักโซฟา มองสปายที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ตอนนี้ในห้องมีเพียงโซดาและสปาย เจ้านายทั้งสองคนกลับไปเมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้ว
“กับข้าวไม่อร่อยใช่ไหม?” สปายถามเหมือนบ่น โซดาเห็นสปายยู่หน้าน้อยๆ
“มันจะอร่อยได้ไงล่ะ แพงขนาดนั้น” สปายบ่นต่อ
..แพงจนไม่กล้ากิน จะให้กินอย่างสบายใจน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก
โซดาขบริมฝีปากล่างเบาๆ มองหน้าเพื่อนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆอ้าปากคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็ต้องหุบปากฉับ
… ไม่กล้าเล่าจริงๆ…ยังไงก็ไม่กล้า
โซดามั่นใจว่าเก็บความลับเรื่องนี้มาได้ตลอด และมันคงเป็นความลับต่อไป ถ้าโซดาไม่เจอผู้ชายคนนั้น!
… มันใกล้ตัวเกินไป อันตรายเกินไป
…เขาควรบอกสปายดีไหม?
“แกไปอาบน้ำนอนเถอะ พรุ่งนี้ไปเรียนนี่” โซดาบอก
สปายพยักหน้าเบาๆก่อนเดินหายไปในห้องน้ำ โซดาเห็นอย่างนั้นก็ลากขาเข้าห้องนอน ทิ้งตัวลงเตียงกว้าง เนิ่นนานจนกระทั่งสปายอาบน้ำเสร็จ
สปายในชุดพร้อมนอนเดินมานั่งข้างๆโซดา
“แกไม่อาบน้ำก่อนเหรอ?” สปายสะกิดเบาๆ โซดาตอบอู้อี้กลับมา
จะว่าไป สปายก็ชินที่โซดาไม่อาบน้ำก่อนนอนแล้ว เพราะตั้งแต่โซดาทำงานที่ผับ พอกลับจากทำงานก็ทิ้งตัวลงนอนเลย
สปายเดินไปปิดสวิตซ์ไฟ กลับมานอนลงที่หมอนใบโตข้างๆโซดา
ข้างหัวเตียงมีตุ๊กตา Lion King ตัวเดิมวางอยู่ สปายเอื้อมมือหยิบมันมาไว้ในอ้อมแขน สองแขนเรียวโอบรัดแน่น
ขอให้คืนนี้หลับฝันดี…
เพราะเป็นวันจันทร์ จึงมีแค่เจ้านายคนพี่เท่านั้นที่แวะมาที่ห้องของโซดาในตอนเที่ยง เห็นอย่างนี้แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคุณเบียร์ไม่มีงานการทำหรือไง? แต่ก็ได้แค่คิด ไม่กล้าถามออกไปหรอก
โซดานั่งขมวดคิ้วใส่แล็ปท็อปอยู่พักใหญ่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงเจ้านายร้องเรียก
“ฉันมีประชุมด่วน คงต้องกลับก่อน” โซดารู้สึกว่าน้ำเสียงคุณเบียร์ติดเหนื่อยหน่ายเล็กๆ
หลังจากนั้นไม่นานทั้งห้องก็มีเพียงโซดาคนเดียว
โซดาปิดแล็ปท็อปพักสายตาในเวลาบ่ายแก่ๆ ยืนมองทิวทัศน์ผ่านกระจกใสบานกว้าง
…ธงไตรรงค์สะบัดพลิ้วเป็นสง่า เด็กนักเรียนกระจายตัวตามมุมต่างๆของโรงเรียน โซดายกยิ้มน้อยๆ
ร่างเล็กหมุนตัวเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา จัดการตัวเองให้เรียบร้อย เตรียมตัวออกไปข้างนอก
โซดาเดินตรงไปยังโรงเรียนชื่อดังที่เพื่อนตัวเองเรียนอยู่ ระหว่างทางสวนกับนักเรียนหลายคนที่ทยอยกลับบ้านกันแล้ว โซดาหยุดอยู่ที่ทางออกของโรงเรียน ชะเง้อคอมองหาเพื่อนรัก
โซดาไม่เคยเข้าไปในโรงเรียนของสปาย ไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปแล้วจะไปหาสปายยังไง รอให้สปายเดินออกมาดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่น่าจะหลงกัน
โซดานิ่งมองเด็กนักเรียนหลายคนที่ทยอยกลับบ้าน แต่ละคนมีรถหรูๆมารับกันทั้งนั้น ถึงโซดาจะไม่มีรถหรูๆมารับสปาย แต่โซดาก็มีสองมือที่พร้อมจูงมือสปายกลับบ้านไปด้วยกัน
“โซดา!” เสียงเรียกคุ้นเคย โซดาหันขวับ เจ้าของชื่อฉีกยิ้มกว้างทันที
“แกมาได้ยังไง!” สปายยิ้มกว้าง
“แกมายังไง ฉันก็มาอย่างนั้นนั่นล่ะ” คำตอบของโซดาทำเอาสปายตีแขนเพื่อนเบาๆไปหนึ่งที
“ปะ กลับบ้านกัน ฉันมารับ” โซดายื่นมือไปหาเพื่อน สปายยื่นมามาจับไว้ทันที สองมือน้อยๆกระชับจับกันแน่น
ทั้งสองคนเลือกกินมื้อเย็นที่ร้านข้าวแกงร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างทาง ดูจากราคาที่แปะผนังร้านแล้ว ทั้งสองคนเห็นตรงกันว่าเป็นราคาที่พอจ่ายได้ ไม่ใช่เกือบพันเหมือนที่เจ้านายเคยพาไปกิน
กว่าเด็กๆจะมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาพลบค่ำ เพราะมัวแต่พากันสำรวจร้านค้าละแวกนั้นว่ามีร้านไหนที่รับสมัครพนักงานบ้าง
คุณเบียร์กับคุณน้ำแข็งคงไม่ว่าหรอกมั้ง ถ้าพวกเขาจะหางานเพิ่ม..
โซดาและสปายมุ่งหน้าตรงไปยังลิฟต์โดยสารของคอนโด แต่ทว่ายังไม่ทันถึงตัวลิฟต์ก็มีชายชุดดำเกือบสิบคนขวางทางไว้
สปายผงะถอยหลัง แต่คนที่ตกใจกว่าคือโซดา เพราะโซดาจำได้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร!
“ฉันว่าเราอย่าเพิ่งกลับห้องเลยดีกว่า” โซดากระซิบบอกเพื่อน ฉุดข้อมือสปายให้หันหลังกลับออกไป แม้ว่าสปายจะมีท่าทีขัดขืนพร้อมสาดคำถามใส่โซดามากมายก็ตาม
แต่ทว่าโซดาก็ยังหนีไม่พ้น… สิ่งที่อยู่เบื้องหลังไม่ใช่ทางหนี แต่มันคือทางออกปิดตาย
“ไม่เจอกันนานเลยนะ โซดา” คำพูดมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง โซดาชะงัก ดึงตัวสปายไว้ด้านหลัง มือน้อยๆกระชับจับมือสปายแน่น
“ใครกันน่ะโซดา” สปายกระซิบ แต่โซดาไม่ตอบ สปายรู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆที่มือ …โซดาตัวสั่น?
“กลับห้อง!” เสียงของโซดาสั่นจนน่ากลัว สปายเริ่มใจไม่ดี
พลันเสียงจุ๊ปากดังขึ้นเบาๆ
“จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ?” คนพูดเดินเข้ามาประชิดร่างน้อยๆทั้งสองร่าง
“อย่าเข้ามา…” โซดาเสียงสั่น พลันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนตรงหน้า
“กลัวทำไมเล่า คนคุ้นเคยแท้ๆ จะว่าไป…ไม่เจอกันแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวนี้มีเสี่ยเลี้ยงแล้วเหรอ? ไปยั่วมันอีท่าไหน มันถึงซื้อคอนโดแพงๆให้อยู่ได้”
โซดาจับมือสปายแน่นขึ้น สปายนิ่วหน้าน้อยๆ
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับแก!” แรงตวาดของโซดาไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าสะทกสะท้านแม้แต่นิด
“พูดไม่เพราะเลย… เรียกพี่เพียวสิ บอกตั้งหลายครั้งว่าให้เรียกพี่เพียว จำไม่ได้เหรอ? หื้ม?”
สปายขมวดคิ้วมุ่น แปลกใจกับท่าทีของโซดา สงสัยว่าคนที่ชื่อเพียวเป็นใคร สองคนนี้เคยรู้จักกันเหรอ? ทำไมโซดาต้องตัวสั่นแบบนี้ด้วย?
“ทำไมเอาแต่เงียบแบบนี้ล่ะ พี่ไม่ชอบเลยนะ”
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นใคร?” สปายอดไม่ได้จริงๆ คำถามของสปายทำเอาโซดาเบิกตากว้าง เพียวหัวเราะลั่น
“ฉันเป็นใคร? อยากรู้ก็ถามเพื่อนเธอดูสิ! อยู่กันยังไงถึงไม่รู้ว่าเพื่อนเธอขายตัว!”
โซดาเบิกตากว้าง มือที่จับกับสปายหลุดออก สปายอ้าปากค้าง
“จริงๆวันนี้ฉันแค่จะมาทักทายเฉยๆน่ะนะ ไหนๆเราก็อยู่ที่เดียวกันแล้ว ไว้เจอกันวันหลังนะครับ น้องโซดา น้องสปาย” เพียวส่งยิ้มให้เด็กๆทั้งสองคนก่อนเดินจากไป
โซดาชะงักค้าง สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามตั้งสติ
“สปาย เรากลับห้องกันเถอะ”
โซดาเอื้อมมือไปแตะแขนเพื่อน ทว่ากลับถูกสะบัดออก
“เรากลับห้องกันนะ กลับไปคุยกันที่ห้อง”
สปายไม่เอ่ยตอบอะไร แต่กระนั้นก็เดินไปขึ้นลิฟต์ที่มีคนเข้าไปก่อนแล้ว โซดาวิ่งตามไปติดๆ
ไม่มีใครเอ่ยอะไรจนกระทั่งลิฟต์เปิด สปายเดินนำโซดาไปถึงห้อง
ตอนนั้นเอง ชายผู้โดยสารลิฟต์มาพร้อมเด็กๆ ยกสมาร์ทโฟนแนบหู
“ทราบห้องแล้วครับเจ้านาย”
ห้องพักของเด็กๆตกอยู่ในความเงียบมาพักใหญ่ จนกระทั่งสปายเลือกทำลายความเงียบลง
“แกมีอะไรปิดบังฉันอีกไหม?” น้ำเสียงเย็นชาจนโซดาใจหาย
สิ่งที่โซดากลัว ในที่สุดมันก็เกิด
“แกจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? แกจะไม่บอกฉันเลยเหรอว่าเขาคือใคร? หรือฉันต้องไปถามเขาเอง?”
“สปาย…ฉันขอโทษ…ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้?”
“ไม่ได้ตั้งใจ? ใช่สิ แกไม่ได้ตั้งใจ แกไม่ได้ตั้งจะปิดบังฉัน แกไม่ได้ตั้งใจจะหลอกฉัน”
“ฉันทำไปเพราะฉันหวังดีกับแกนะสปาย”
“หวังดี? แบบไหนที่เรียกว่าหวังดี? แกไปขายตัวเนี่ยนะเรียกว่าหวังดี? โซดา เราเคยตกลงกันแล้วว่าเราจะไม่แตะงานแบบนั้น!”
“ฉันทำเพื่อพวกเราทั้งสองคน ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันเคยขายตัว แต่นั่นมันนานมาแล้ว”
สปายถอนหายใจแรงๆ หัวเราะเบาๆในลำคอ
“นานของแกน่ะมันเมื่อไร?”
“ก่อนเราออกจากบ้านของแม่อุ๊” สปายเบิกตากว้าง
“แกว่าอะไรนะ?!”
“เงินเก็บที่พวกเราเอามาใช้ คือเงินที่ฉันทำงานได้มา”
“โซดา!” สปายอ้าปากค้าง
…เงินก้อนนั้นโซดาเคยบอกว่ามันเป็นเงินที่โซดาไปรับจ้างเสิร์ฟเหล้าในร้านอาหาร แค่นั้นจริงๆที่โซดาบอก
..โซดาหลอกเขามาตลอดอย่างนั้นเหรอ?
“ที่แกหายไปทุกคืน….แกไปขายตัว?!”
โซดาพยักหน้า
สปายอึ้งจนพูดไม่ออก จุกเหมือนถูกชกด้วยหมัดหนักๆ
“ทำไมแกทำแบบนี้โซดา! แกก็รู้ว่างานแบบนั้นมันอันตรายแค่ไหน?!”
“ฉันรู้ดีสปายว่ามันอันตราย แต่ฉันจำเป็นต้องทำ ฉันอยากได้เงิน แกอยากได้เงิน พวกเราอยากได้เงิน แกก็รู้ว่าอายุแค่นั้นมันจะทำงานอะไรได้ ไม่มีใครเขารับทำงานหรอก วิธีนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ”
พลันใบหน้าของโซดาหันไปตามแรงฝ่ามือของสปาย สปายหอบหายใจแรงๆ โซดาหลับตาแน่น น้ำใสๆไหลออกตา
“กล้าพูดได้ยังไงว่ามันดีที่สุด! ถ้าติดโรคขึ้นมาจะทำยังไง! มันคุ้มไหม!”
สปายน้ำตานองหน้า…ไม่ต่างจากโซดา
สปายทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่ใกล้ที่สุด รู้สึกถึงความร้อนที่ฝ่ามือ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนลงมือกับโซดา แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเอง
“แล้วแกก็ปิดบังฉันมาตลอด…” สปายพูดเสียงแผ่ว
“ฉันขอโทษ…แกอย่ารังเกียจฉันเลยนะ ” โซดาสะอื้นฮัก
สปายขมวดคิ้วแน่น ทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งเห็นใจ ความรู้สึกหลายอย่างปนเปกันจนสปายแทบทึ้งหัวตัวเองแรงๆ
ถึงจะโมโหยังไง สุดท้ายสปายก็ตรงเข้าไปโอบกอดเพื่อนอยู่ดี
“ฉันขอโทษ โซดา…”
โซดาส่ายหน้าอู้อี้กับลาดไหล่เพื่อน
“แกไม่ต้องขอโทษฉัน…ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษแก” โซดาสะอื้นสุดแรง
“ฉันขอโทษสปาย ฉันขอโทษ…” โซดาได้แต่ปล่อยน้ำใสไหลออกตา สองมือโอบกอดสปายไว้แน่น
“แกไม่รังเกียจฉันเหรอ?”
“ฉันจะรังเกียจแกทำไม แกคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ!”
“ฉันขอโทษ…ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว….”
โซดาโอบรัดสปายแน่น
รู้สึกผิดกับสปายสุดหัวใจ คำว่าขอโทษคงทดแทนความเชื่อใจกันไม่ได้
โซดาจะปกป้องสปายเอง สปายต้องไม่เป็นอะไร
โซดารู้ว่าไอ้เพียวต้องเอาเรื่องโซดาแน่ๆ โซดาเคยหนีมันได้ครั้งหนึ่งแล้ว โซดาไม่แน่ใจว่าจะหนีมันได้เป็นครั้งที่สองหรือเปล่า ป่านนี้มันคงหาประวัติโซดาได้แล้ว โซดามั่นใจว่ามันต้องมีประวัติของสปายด้วย!
สปายอาจถูกใช้เป็นเครื่องมือเอาคืนของพวกมัน!
ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแย่
…ทั้งหมดมันเป็นเพราะโซดาเอง
เพราะโซดาไปเสนอตัวทำงานกับพวกมันเอง โซดาเคยขายตัวให้กับแขกของพวกมัน พูดง่ายๆคือพวกมันเป็นนายหน้าค้ามนุษย์
โซดารู้และเตรียมใจก่อนสมัครทำงานนั้น รู้ว่าต้องเจออะไรบ้าง เตรียมใจว่าต้องรับมือกับอะไร งานที่โซดาทำไม่มีการเล้าโลม มีเพียงการสอดใส่และปลดปล่อย นอกจากส่วนกลางของลำตัวแล้วอวัยวะอื่นแทบจะไม่ได้สัมผัสกัน
เมื่อโซดาเก็บเงินได้ โซดาเลือกที่จะหนีจากพวกมัน ทั้งที่โซดายังมีพันธะต้องทำงานกับพวกมันอยู่ โซดามั่นใจว่าหนีพวกมันมาได้ตลอด จนกระทั่งวันนี้
หลังจากนี้…มันคงไม่ปล่อยโซดาแน่
แค่ทำงานกลางคืน
[/i]
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ ^ ^
ตอนนี้ก็มาแบบสั้นๆ…อีกแล้ว
มีตัวละครเพิ่มมาด้วยแน่ะ > < ตอนแรกแอมคิดชื่อตัวละครไม่ได้เลยจริงๆ T T จนได้รุ่นน้องช่วยคิด ในที่สุดก็เกิดคุณเพียวขึ้นมา ถ้าไม่มีปุ๊กปิ๊กคงไม่มีคุณเพียวนะงานนี้ ขอบคุณน้องปุ๊กปิ๊กมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ > < (ตามสัญญา ^3^)
เจอกันตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18 (อ่าน 200699 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก