หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18

[minminmin]

อื้มมมมมมมมมมมม  กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล หึหึหึ

[4559]

งานงอก

[bun]

อดีตที่หน้าเศร้า แล้วอย่างนี้โซดาจะเจอกับอะไรอีกละเนี้ยะ
และถ้าเบียร์รู้จะรู้สึกอย่างไร จะรังเกียจโซดาหรือเปล่า

[somberness]

อย่าว่าแต่สปายตกใจเราคนอ่านยังตกใจคิดมาตลอดว่าโซดาใสๆ
เพราะเห็นเบียร์จับนิดจับหน่อยไม่ค่อยได้ที่ไหนได้ 

[titansyui]

 

[snowboxs]

เฮ้อออสงสารโซดาจัง
ขอให้เบียร์กับน้ำแข็งช่วยได้นะ
ว่าแต่โซดาขายให้เฉพาะผู้หญิงใช่มั้ย

[yuyie]

อะไรกันเนี่ย 

เพิ่งเจอเรื่องร้ายมาแท้ๆ 

[iiam]

Chapter 17

เสียงปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนเช้า สปายงัวเงียควานหาโทรศัพท์รุ่นดึกดำบรรพ์ของตัวเอง ปรือตามองหน้าจอโทรศัพท์สีขาวดำ ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าจอบอกเวลา 6 โมงเช้า

สปายเด้งตัวนั่งบนเตียง ขยี้ผมแรงๆ หันไปมองข้างๆ โซดายังนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตากลมโตของโซดาปิดสนิท เสียงลมหายใจสม่ำเสมอแว่วเข้ามา …สปายยกยิ้มน้อยๆ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ร่างน้อยๆบนเตียงกว้างเริ่มรู้สึกตัว โซดาบิดตัวสุดแรง ชันตัวนั่งบนเตียง ขยี้ตาแรงๆ

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงใสของสปายดังขึ้น โซดาชะงักมือที่ขยี้ตา หันไปมองเพื่อนตัวเอง สปายอยู่ในชุดพร้อมไปโรงเรียน บนไหล่ของสปายมีผ้าขนหนูสีฟ้าอ่อนพาดอยู่

โซดาสบตากับสปาย แต่ทว่าไม่สามารถสบตาได้นาน

ละอายใจ…

ความรู้สึกนี้เกาะกุมจิตใจโซดาตั้งแต่เมื่อวาน

“เช้านี้กินอะไรดี?” สปายเอาผ้าขนหนูไปพาดบนพนักเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หันไปมองโซดา ...ทำไมเอาแต่ก้มหน้า?

…เป็นอะไรล่ะนี่?

“แก” สปายเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆเพื่อน กระนั้นโซดาก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา

“โซดา…”เรียกอีกรอบ

โซดาเงยหน้ามองเพื่อน เม้มริมฝีปากแน่น

สปายคิดว่าตัวเองเริ่มเข้าใจแล้วว่าโซดาเป็นอะไร

“คิดอะไรอยู่โซดา?” เอื้อมมือไปจับมือโซดาแน่น

“แก…”โซดาไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ความละอาย ความกลัว…มันแทรกซึมเข้ามาในจิตใจ

“ฉันอยู่นี่…” สปายส่งยิ้มให้เพื่อน …ความอบอุ่นถูกส่งมาให้โซดา โซดารับมันไว้ด้วยความรู้สึกตื้นตัน

“แกไม่โกรธฉันเหรอ? ฉัน….” โซดาพูดยังไม่จบ สปายก็ขัดขึ้น

“โกรธสิ โกรธมาก”

โซดาใจหล่นวูบ

“โกรธที่แกเอาแต่คิดมาก เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว” สปายลูบมือโซดาเบาๆ

โซดายิ้มออกสักที

“ขอบคุณนะ...” โซดาพูดได้เท่านี้จริงๆ...ความรู้สึกตื้นตันอัดแน่นเต็มอก

“ตกลงแกจะตอบฉันได้หรือยังว่าเช้านี้จะกินอะไร?...ในตู้เย็นมีอะไรบ้างนะ?”  สปายจับมือโซดาไม่ปล่อย

“อะไรก็ได้…แล้วแต่แกเลย”

สปายได้ยินอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจแรงๆ

“ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไรเลยโซดา…เดี๋ยวฉันไปรื้อตู้เย็นก่อนนะ ไม่รู้มีอะไรเหลือบ้าง” สปายผละออกไป โซดามองตามสปายจนลับสายตา

ยิ่งสปายทำตัวเหมือนเดิม โซดายิ่งรู้สึกผิด…รู้สึกผิดที่ปิดบังสปายมาตลอด

ทั้งที่โซดาเคยทำงานน่ารังเกียจ แต่สปายไม่มีทีท่ารังเกียจโซดาเลย

ทำไมสปายเป็นคนแบบนี้นะ! ทำไมไม่โกรธ เกลียดโซดาให้มากกว่านี้!

โซดาจะได้ไม่รู้สึกละอายใจแบบนี้…!

โซดาสะบัดหน้าแรงๆสองสามที ลุกจากเตียงไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ …ให้น้ำบริสุทธิ์ชำระความฟุ้งซ่านในใจ

…เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้มันผ่านไป ให้มันเป็นบทเรียนได้ แต่อย่ายึดติดกับมัน…

…ลืมมันเสียโซดา

…อยู่กับปัจจุบัน คิดถึงอนาคต…

ต่อไปนี้เขาจะไม่ทำให้สปายเสียใจอีกเด็ดขาด!




ใช้เวลาไม่นาน โซดาก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ โซดาเดินไปยังส่วนครัว กลิ่นหอมฉุยของข้าวต้มลอยเตะจมูก

“หอมจัง” โซดาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งของโต๊ะกินข้าว

“น่ากินใช่ไหมล่า~?” สปายยักคิ้วข้างหนึ่งให้โซดา ชามข้าวต้มควันกรุ่นสองชามถูกวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าโซดาชามหนึ่ง อีกชามหนึ่งวางตรงหน้าสปาย

“ที่พอจะทำได้ก็มีเท่านี้ล่ะ” สปายเป่าข้าวในช้อนให้เย็นก่อนป้อนใส่ปากตัวเอง

“ไว้เราไปซื้อของมาใส่ตู้เย็นกัน” โซดาเป่าข้าวต้มในช้อน

สปายยกยิ้ม พยักหน้าเห็นด้วย

ตู้เย็นคือเครื่องใช้ไฟฟ้าที่มาพร้อมห้องนี้ ตอนอยู่ห้องเก่าไม่มีตู้เย็นใช้เลยไม่ค่อยได้ทำกับข้าวกินเองเพราะไม่มีที่เก็บของสด แต่ที่นี่มีตู้เย็นให้ใช้ โซดาและสปายเลยได้ทำอาหารทานเองบ้าง (“บ้าง”เพราะคุณเจ้านายพยายามบังคับไปกินข้าวด้วยตลอด)

หลังจากสปายกินข้าวเสร็จก็ถึงเวลาไปโรงเรียน โซดาจึงต้องอยูในห้องเพียงคนเดียว

โซดาเริ่มปรับตัวได้บ้างแล้ว จากที่เมื่อก่อนนอนเช้าตื่นสาย ทุกวันนี้นอนกลางคืนตื่นเช้า …แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี เพราะโซดาไม่รู้จะทำอะไรตอนเช้า จะทำงานแต่เช้าก็ยังไม่ไหว ได้แต่เดินไปเดินมา จนกระทั่งช่วงสาย โซดาถึงลงมือทำงานจริงๆจังๆ

โซดาเปิดแล็ปท็อปบนโต๊ะทำงาน ลงมือทำงานที่คุณเบียร์ให้มา

โซดามีหน้าที่พิมพ์ข้อมูลในแฟ้มทั้งหมดลงแล็ปท็อป สรุปข้อมูลเท่าที่สรุปได้ คุณเบียร์ไม่ได้สั่งอะไรมากไปกว่านี้

โซดาทำงานอยู่หน้าแล็ปท็อบจนเวลาปาเข้าไปเกือบเที่ยง เสียงเคาะประตูห้องทำให้โซดาต้องวางมือจากแล็ปท็อป ไม่ลืมส่องตาแมวก่อนเปิดประตูให้คนด้านนอกเข้ามา

“ไปกินข้าวกัน” เสียงทุ้มเอ่ยทัก โซดาหลบให้คนมาใหม่เข้ามา

“เอ่อ…ผม…มีกับข้าวที่เหลือจากตอนเช้าบ้างแล้ว”

“จะอิ่มได้ยังไง ไปกินข้าวข้างนอกกัน”

“…ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์…”

เบียร์ถอนหายใจ “ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ไม่ไป”

“คุณเบียร์….” โซดาเรียกเสียงหน่ายๆ

“เธอกินอะไร ฉันกินด้วย”

โซดาไม่อยากต่อล้อต่อเถียง จำต้องเดินเลี่ยงเข้าครัวไป เหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนัง มันบอกเวลาเที่ยงตรงเป๊ะ

…ตรงเวลาจริงๆคุณเบียร์

โซดาอุ่นข้าวต้มในหม้อที่สปายทำเมื่อเช้า ตักใส่ชามสองชาม ยกมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว

กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยสั่งเบียร์ย้ายตัวเองจากโซฟามานั่งแหมะที่โต๊ะกินข้าว

“เธอซื้อมาเหรอ?”เบียร์ก้มมองควันโขมงที่ลอยออกมาจากชามข้าวต้ม

“เปล่าครับ…สปายทำ” โซดานั่งลงฝั่งตรงข้ามร่างสูง

เบียร์เลิกคิ้ว “แล้วเธอทำอาหารได้ไหม?”

“พอได้ครับ” โซดาตักข้าวต้มเข้าปาก เบียร์ทำตาม

“อร่อย!” เบียร์ร้องลั่นจนโซดาสะดุ้ง “เสียดายไอ้น้ำแข็งไม่ได้มาด้วย!”

โซดาได้แต่ก้มหน้า ตักข้าวต้มเข้าปากเงียบๆ ไม่รู้จะเอ่ยอะไร

“เธอทำอาหารอะไรเป็นบ้าง?”  เบียร์ตักข้าวต้มเข้าปากก่อนถามออกมา 

“…ข้าวต้ม โจ๊ก แกงจืด ข้าวผัด” โซดาตอบเสียงเบา เผลอสบตาร่างสูง โซดาหลบตาแทบไม่ทัน …ทำไมคุณเบียร์ต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย

“สปาเก็ตตี้ล่ะ?”

“ผมทำไม่เป็นหรอกครับ” โซดายิ้มแหย

“สเต๊ก?”

โซดาส่ายหน้า

“มื้อนี้ชิมฝีมือสปายแล้ว มื้อต่อไปต้องลองชิมฝีมือเธอ” เบียร์วางช้อนลงในชามเปล่าที่หนึ่งนาทีก่อนหน้านี้ยังเหลือข้าวต้มอีกเกือบทัพพี! โซดาเห็นอย่างนั้นแล้วอดตกใจไม่ได้ ของโซดายังเหลือเกินครึ่ง! ทั้งๆที่ตักมาเท่ากันแท้ๆ

…คุณเบียร์กินหรือยัด? ทำไมหมดเร็วขนาดนี้!

“..แต่ตอนนี้ของสดหมดเกลี้ยงแล้ว…”

“เอ้า! แล้วก็ไม่บอก จะได้หิ้วมาให้เลย  จะเอาอะไรบ้างบอกมา เดี๋ยวฉันโทร.บอกแม่บ้านให้”

“..ม่ะ ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์ เดี๋ยวผมกับสปายไปซื้อเองดีกว่าครับ ”

“ถ้าจะกินแกงจืดต้องซื้ออะไรบ้าง?” เบียร์ถามต่อโดยไม่ได้สนใจว่าโซดากำลังยู่หน้าใส่อยู่

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์…”

“แกงจืดเต้าหู้หรือแกงจืดหมูสับดี?”

โซดาถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายก็ต้องยอมบอกอยู่ดี…

โซดาจดสิ่งที่ต้องการใส่กระดาษเปล่า เบียร์เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้

“กินวันนี้หรือพรุ่งนี้ดี?“

โซดานิ่งเงียบ รู้ว่าถ้าเอ่ยอะไรไป คุณเบียร์ก็คงไม่ได้สนใจเท่าไร

“มื้อเย็นดีไหม?” เบียร์ยิ้มแป้น โซดาเพียงก้มหน้ามองชามข้าวต้มเปล่าของตัวเอง

“…ถ้าคุณเบียร์จะกินเย็นนี้ ผมทำเย็นนี้ก็ได้ครับ”

เบียร์ยิ้มกว้าง “น่ารักจริงๆเลย” มื้อหนาขยี้ผมโซดาเบาๆ โซดาชะงักไปนิด

“ผมไปล้างชามก่อนนะครับ” โซดาคว้าชามสองใบบนโต๊ะมาถือไว้ แต่เบียร์กลับแย่งชามทั้งสองใบนั้นไปถือเอง

“ฉันทำเอง”

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์”

“อย่าดื้อน่า…”

เบียร์ล้างชามสองใบด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ โซดาจะเข้าไปช่วย มือหนาก็ยกห้ามไว้

ชามสองใบ โซดาล้างไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จ แต่เท่าที่โซดายืนมอง เจ้านายล้างชามสองใบนี้ ใช้เวลาประมาณสิบนาทีได้

“เสร็จแล้ว” เบียร์เช็ดมือกับเสื้อเชิ้ตลวกๆ

โซดาเบิกตากว้างกับสภาพของคนตรงหน้า

…คุณเบียร์ล้างจานหรืออาบน้ำ?

เสื้อของเบียร์เปียกไปกว่าครึ่ง โซดาสบตากับเจ้านาย คนเป็นเจ้านายส่งยิ้มแหยๆมาให้

“พอจะมีเสื้อให้ฉันเปลี่ยนไหม?”

โซดาเข้าไปรื้อเสื้อผ้าในห้องนอน หาขนาดเสื้อที่คิดว่าคุณเบียร์น่าจะใส่ได้ แต่ทว่าแทบไม่มีตัวไหนที่น่าจะพอดีกับขนาดตัวของคุณเบียร์เลยสักตัว อย่าว่าแต่ขนาดตัว ที่โซดามีก็ไม่รู้ว่ามีตัวไหนที่คุณเบียร์จะยัดหัวลงได้บ้าง โซดาจนปัญญาจะหาเสื้อให้ ได้แต่คว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ติดมือออกไปด้วย

โซดาเดินออกจากห้องนอนแล้วก็ต้องชะงัก

“คุณเบียร์!” เสียงใสร้องลั่น หันหลังให้ภาพตรงหน้าทันที

เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของร่างสูงถูกพาดไว้ที่เก้าอี้ตัวเดิมในห้องครัว ร่างสูงนั่งไขว้ห้างอยู่ที่โซฟาในสภาพที่ท่อนบนเปลือยเปล่า

…ไม่คิดจะใส่เสื้อกล้ามเลยหรือไงนะคุณเบียร์!

“คะ…คุณเบียร์ถอดเสื้อทำไม?!”

“เสื้อมันเปียกนี่นา…เธอก็เห็น”

“ละ…แล้วทำไมไม่ไปถอดในห้องน้ำดีๆ อย่านั่งเปลือยแบบนี้สิ!”

เบียร์หัวเราะลั่น “เปลือยที่ไหน ฉันยังใส่กางเกงอยู่เลย …จะว่าไป… กางเกงก็เปียกเหมือนกันนะ ถอดดีไหมเนี่ย?”

“อย่านะ! คุณเบียร์นั่งอยู่ตรงนั้นเฉยๆนะ อย่าลุกนะ”

โซดาเดินถอยหลังไปยังโซฟา คลำสะเปะสะปะจนเจอพนักโซฟาตัวหนึ่ง โซดายังไม่หันหน้าไปหาคนตัวสูง มือน้อยๆคลำไปเรื่อยจนรู้สึกว่าความนิ่มของโซฟากลายเป็นความแน่นตึงของผิวหนังมนุษย์ โซดาสะดุ้งชักมือกลับทันที

“ผะ…ผ้าครับ” โซดายื่นผ้าขนหนูไปด้านหลัง ยื่นค้างไว้จนเมื่อยก็ยังไม่มีวี่แววว่าผ้าขนหนูจะถูกคว้าไป โซดาหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นร่างน้อยๆก็ถูกดึงเข้าไปเกยบนหน้าตักกว้าง

“คุณเบียร์!” โซดาหลับตาปี๋ …มือน้อยๆกำแน่น

โซดาไม่กล้าลืมตา แผ่นอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ชวนให้เลือดในร่างกายไหลเวียนเร็วเกินไป

เบียร์จับโซดาหันหน้าหาตัวเอง ถึงโซดาไม่ได้นั่งคร่อม แต่มันก็ล่อแหลมอยู่ดี

“คุณเบียร์ ปล่อยครับ!” โซดาดิ้นแรงๆ แต่ไม่ได้กระทบกระเทือนถึงเบียร์มากนัก

“อายอะไรเล่า ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ…” เบียร์หัวเราะเบาๆ

“ตะ…แต่เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่คุณเบียร์จะแก้ผ้าต่อหน้าผมแบบนี้!”

“แก้ผ้าที่ไหน? ฉันแค่ถอดเสื้อเอง”เบียร์ยกยิ้ม แน่นอนว่าโซดาไม่ทันเห็นแน่ๆ เพราะเจ้าตัวเอาแต่หลับตาปี๋อยู่อย่างนั้น

ใบหน้าคมฝังลงที่ซอกคอขาว มือหนารัดเอวบางแน่น ไม่ปล่อยโอกาสให้ร่างเล็กดิ้นหลุดไปไหน จมูกโด่งฟอนเฟ้นไรผมนุ่มเรื่อยไปถึงลำคอระหง หยุดคลอเคลียข้างแก้มใส

“คุณเบียร์!” โซดาร้องลั่น เบียร์รู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของคนในอ้อมกอด

“ฉันคิดไปเองเหรอเนี่ยว่าเราสนิทกัน…”เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมหู โซดาสะดุ้ง

“ต้องทำยังไงเธอถึงจะมั่นใจว่าเราสนิทกัน” ใบหน้าคมไล่มาถึงปลายคาง โซดาได้แต่หันหน้าหนี ไม่ทันไรริมฝีปากหนาก็เข้าครอบครองริมฝีปากเรียวเล็ก มือน้อยๆระรัวทุบไหล่กว้าง มือหนารัดร่างเล็กแนบชิดกับแผ่นอกแกร่ง เบียร์ตักตวงความหวานจากริมฝีปากบางจนร่างเล็กหายใจแทบไม่เป็นจังหวะ

“อื้อออ” โซดาขมวดคิ้วแน่น ทุบไหล่กว้างแรงๆจนเบียร์ยอมผละริมฝีปากออก

ร่างเล็กหอบหายใจ ดวงตาใสเสหลบสายตาคม เบียร์ก้มหน้าชิดริมหูคนตัวเล็ก

“เราสนิทกันพอหรือยังนะ?...”

“คะ…คุณเบียร์ ปล่อย!” โซดาดิ้นแรงๆ ได้ยินเบียร์หัวเราะเบาๆ โซดาดิ้นสุดแรงอีกครั้งจนเบียร์ยอมปล่อย

โซดาเดินหนีไปยังห้องนอน เบียร์ได้แต่อมยิ้มมองร่างน้อยๆนั้นเดินเซจนเข้าห้องนอนไป

มือหนาคว้าผ้าขนหนูที่หล่นอยู่มาคลุมกาย

…เมื่อไม่มีร่างเล็กในอ้อมกอด ความเย็นของเครื่องปรับอากาศก็ทำร้ายร่างกายเบียร์จนได้สิ





โซดาทิ้งตัวนั่งบนเตียงกว้าง มือน้อยๆสั่นระริก ร่างทั้งร่างสั่นเทา

โซดาหายใจเข้าออกลึกๆหลายที เรียกสติกลับเข้าร่าง

…โซดาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย!

ไม่ชอบเวลาถูกสัมผัสแล้วร่างกายสั่นเทาแบบนี้!

ทั้งๆที่ตอนโซดา”ทำงานนั้น” โซดาไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย!

ครั้งหนึ่งเคยมีคนบอกโซดาว่า “หน้าตาแบบมึง คงได้ครั้งละหลายตังค์”แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

…ครั้งแรกที่โซดาขายตัว แค่คืนเดียว โซดาได้เงินเกือบหมื่น

โซดาลำพองใจ ทำให้โซดากล้าทำครั้งที่สอง ครั้งที่สาม และมีครั้งต่อไปอีกนับไม่ถ้วน

งานของโซดาใช้เวลาไม่นาน แค่รองรับการสอดใส่และปลดปล่อย ไร้ซึ่งการเล้าโลมใดๆ ไม่ถึงสิบนาที โซดาก็ได้เงินเป็นพัน

โซดาได้เงิน โซดามีเงิน โซดาเก็บเงิน จนกระทั่งโซดาคิดว่ามันมากพอ โซดาตั้งใจเลิก แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่โซดาคิด

โซดาหนีพวกมันไม่ได้! ทุกครั้งที่โซดาพยายามหนี โซดาจะถูกพวกมัน “รุม”

ถ้าพวกมันรุมกระทืบ โซดาคงไม่เจ็บใจขนาดนี้ …เดรัจฉานพวกนั้นมีกันเกือบสิบคน หนึ่งในนั้นคือไอ้เพียว …

พวกมันรุมกินรุมทึ้งร่างของโซดาเหมือนหมาในกินซากลูกนก

ทั้งทุบตี ทั้งดึงทึ้ง …พวกมันลูบไล้ สัมผัส กัดกิน …ทำมากกว่าสอดใส่

มันคนหนึ่งให้โซดาอม มันอีกคนหนึ่งให้โซดากำ พวกมันผลัดกันสอดใส่เข้ามาในตัวโซดา

โซดาเกลียดร่างกายตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น ชั่ววูบหนึ่งโซดาคิดอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด

ในห้วงความคิดตอนนั้น จู่ๆภาพของสปายก็ลอยเข้ามา… เพราะสปาย….ทำให้โซดามีสติ

โซดาไม่อยากจะคิดว่าถ้าตัวเองไม่อยู่แล้วสปายจะอยู่ยังไง

โซดาใช้เวลาหลายวันกว่าจะหนีพวกมันได้ จนในที่สุด โซดาหนีได้สำเร็จ!

โซดาไม่กล้าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้สปายรู้ แน่นอนว่ารวมถึงเรื่องงานที่โซดาเคยทำด้วย

ตั้งแต่นั้นมา ร่างกายของโซดาเริ่มควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

ทุกครั้งที่โดนลูบไล้สัมผัส ทุกครั้งที่ถูกเล้าโลม โซดาจะนึกถึงสัมผัสหยาบโลนของเดรัจฉานพวกนั้น และนั่น…ทำให้โซดากลัว

เพราะทำงานในผับของคุณเบียร์ โซดาจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอพวกฉวยโอกาสลูบไล้สัมผัส ถึงจะแค่ฉาบฉวย แต่โซดารังเกียจ โซดาทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันทน

รวมถึงสัมผัสจากคุณเบียร์…

ทุกครั้งที่คุณเบียร์สัมผัส ทุกครั้งที่คุณเบียร์กอด เหนือความรู้สึกรังเกียจหรือขยะแขยง คือความกลัว…

…กลัวว่าถ้าโซดาขัดขืนแล้วจะโดนเหมือนที่โซดาเคยโดน แต่กระนั้นโซดาก็ยังพยายามขัดขืนสุดชีวิต หากแต่ทุกครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าโซดาขัดขืนแล้วจะโดนตีไหม? จะโดนฟาดไหม? หรือจะโดนอะไรมากกว่านั้นไหม?

เท่าที่ผ่านมา คุณเบียร์ไม่เคยลงไม้ลงมือกับโซดาเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

…ทำไมคุณเบียร์ไม่ทำร้ายโซดา?

โซดาสงสัย แต่ไม่กล้าถาม …แค่คุณเบียร์ยอมปล่อยโดยที่ไม่ทุบตี แค่นี้โซดาก็ดีใจมากแล้ว




เกือบชั่วโมงที่โซดาเอาแต่อยู่ในห้อง เบียร์เห็นอย่างนั้นเริ่มใจไม่ดี ตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องนอน

“โซดา..” เสียงเรียกไม่เบานัก คนที่อยู่ในห้องสะดุ้งน้อยๆ แต่ทว่าไม่สนใจลุกไปเปิด

“โซดา…เป็นอะไรหรือเปล่า?” เบียร์เคาะประตูแรงขึ้น ถี่ขึ้น

เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ

“โซดา…”

พลันมือที่เคาะประตูอยู่ชะงักกลางอากาศ ประตูบานกว้างถูกเปิดออก

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงทุ้มถามออกไป  โซดาเพียงส่ายหน้าตอบ

ดวงตาใสสำรวจคนตรงหน้า… ท่อนบนของคุณเบียร์อยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวเดิม เวลาหนึ่งชั่วโมงคงทำให้มันแห้งขึ้น แต่คงไม่ถึงกับแห้งสนิท โซดาเห็นรอยชื้นกระจายอยู่บนตัวเสื้อ

“ขอโทษ…” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยอ่อนโยน โซดาสบตาคนตรงหน้า

“ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้ว อยู่ข้างนอกด้วยกันเถอะนะ” เบียร์จูงมือร่างเล็กไปนั่งที่โซฟา โซดาเดินตามอย่างว่าง่าย

…โซดาไม่กล้าบอกคุณเบียร์หรอกว่าโซดา”แค่”กลัว…

“อยู่คนเดียวมันเหงานะ” เบียร์ว่า ยกแล็ปท็อปตัวหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา กดเปิดเครื่อง

โซดานิ่งมองเจ้านาย

“คุณเบียร์…ทำอะไรครับ?”

เบียร์ส่งยิ้มอ่อนโยน “ฉันเอางานมาทำที่นี่” รื้อเอกสารจากกระเป๋ามาวางบนโต๊ะอีกหนึ่งปึก

“ทำไม…ถึง….” โซดาไม่รู้จะเรียบเรียงคำถามยังไง ทำไมคุณเบียร์ถึงต้องเอางานมาทำนี่ที่?  แล้วที่บ้านคุณเบียร์ล่ะ? ที่ร้านล่ะ? โซดาได้แต่นึก ไม่กล้าถาม เพราะดูเหมือนว่าคำถามของโซดาจะก้าวก่ายเจ้านายมากเกินไป

“ทำงานด้วยกันดีกว่า”เบียร์หยิบกระดาษข้างแล็ปท็อปขึ้นมาอ่าน เอนตัวพิงพนักโซฟา มือข้างหนึ่งเอื้อมโอบไหล่บาง โซดาสะดุ้งเบาๆ

“ผม…ไปทำงานของผมก่อนนะครับ” โซดายกมือหนาออกจากไหล่ตัวเอง เบียร์เลิกคิ้ว นิ่งมองร่างเล็กเดินลิ่วไปนั่งแหมะหน้าแล็ปท็อปของเจ้าตัว

จุดยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้าหล่อ

…อยู่ด้วยกันมันดีกว่าอยู่คนเดียวจริงๆนะ





“สี่โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย?!” เสียงร้องของเบียร์ทำโซดาสะดุ้ง ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกาที่ข้างฝาทันที

…เวลาเดินเร็วจริงๆแฮะ

“ฉันยังไม่ได้โทร.สั่งของให้เธอเลย!” เบียร์ว่าพลางหยิบสมาร์ทโฟนเตรียมโทร.ออก

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์…วันหลังก็ได้” โซดาเดินลิ่วมาหาเจ้านาย

“แต่ฉันอยากกินวันนี้นี่….”

“วันหลังผมก็ทำให้ได้ครับ  ผมไม่หนีคุณเบียร์ไปไหนหรอก”

โซดาส่งยิ้มน้อยๆให้ร่างสูง

“ถ้าอย่างนั้น …ถ้าเธอจะไปซื้อของ โทร.บอกฉันด้วย”

โซดาเม้มริมฝีปากน้อยๆ  ยอมพยักหน้าตอบช้าๆ …ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคุณเบียร์จะไปด้วยทำไมก็เถอะ

“ตอนนี้ไปกินข้าวเย็นกันเถอะ” เบียร์ว่าพลางจับมือโซดาแน่น  เตรียมดึงโซดาลุกขึ้น

“ดะ…เดี๋ยวครับ คือว่า…เดี๋ยวสปายก็จะกลับมาแล้ว”

“งั้นรอสปายแล้วออกไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวโทร.หาไอ้น้ำแข็งด้วย”

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์… พวกผมพอมีของทำมื้อเย็นได้อยู่”

“เหลืออะไรบ้าง?”

“ก็คงเป็น…ไข่ต้มไม่ก็ไข่เจียว…”

เบียร์ถอนหายใจแรงๆ “แค่นั้นมันจะไปพออะไร ไปกินข้าวข้างนอก”

พลันสมาร์ทโฟนที่วางอยู่ข้างแล็ปท็อปสั่นระรัว ชื่อคนโทร.เข้าทำเบียร์ขมวดคิ้วแน่น

“ครับ” เบียร์รับสาย

โซดาเดินเลี่ยงออกไป ไม่อยากเสียมารยาทฟังเจ้านาคุยโทรศัพท์

“ครับ…. ได้ครับ” เบียร์ยังสนทนากับปลายสาย

“พรุ่งนี้ได้ไหมครับ?...เหรอครับ?…ครับ”

เบียร์คุยไปอีกไม่กี่ประโยคก็วางสาย

“จะมามีปัญหาอะไรตอนนี้วะ?!” เบียร์สบถเสียงเบา แต่โซดาได้ยินชัดเจน

เบียร์สบตากับร่างเล็กที่มองมาตาแป๋ว

“เรื่องที่บริษัทน่ะ ไม่ใช่ที่ร้านหรอก”

โซดาพยักหน้ารับรู้…คุณเบียร์บอกมาเหมือนเดาใจโซดาได้ว่ากำลังสงสัยเรื่องอะไร

“วันนี้คงกินข้าวเย็นด้วยไม่ได้แล้ว  ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาหาแต่เช้า”เบียร์ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

เบียร์ปิดแล็ปท็อป แต่ไม่ได้เก็บใส่กระเป๋าและไม่ยกมันไปด้วย ที่เบียร์หยิบติดมือไปมีเพียงเอกสารสองฉบับ

“คุณเบียร์ไม่เอาไปด้วยเหรอครับ?” โซดาชี้ไปยังสิ่งที่กองอยู่บนโต๊ะ เบียร์ส่ายหน้าตอบ

“ขี้เกียจขนไปขนมา พรุ่งนี้ฉันจะมาทำงานต่อที่นี่” เบียร์ว่าพลางเดินไปใส่รองเท้า ร่างเล็กเดินตามไปส่ง

ไม่ว่าอะไรหรอกที่คุณเบียร์ทิ้งข้าวของไว้ที่นี่ ยังไงที่นี่ก็เป็นของคุณเบียร์อยู่แล้ว โซดาและสปายแค่ผู้เช่าอาศัยเท่านั้น …

“ไปก่อนนะ” ใบหน้าคมโน้มเข้าใกล้ใบหน้าใส ฉกวูบที่ริมฝีปากบาง …แผ่วเบา…นุ่มนวล

เบียร์หันไปเปิดประตู พาตัวเองออกจากห้อง หันไปมองโซดา… ร่างเล็กเบิกตากว้างมองมาที่เขา เบียร์ยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

เบียร์กลั้นใจหันหลังเดินออกไป… ท่าทางน่ารักของโซดาช่วงชวนให้เบียร์ไม่อยากไปทำงานเสียจริงๆ!

…ไม่ได้! ต้องไปทำงาน เดี๋ยวผู้ใหญ่จะหาว่าไม่มีความรับผิดชอบ!

พรุ่งนี้เขาจะไม่ให้ใครมาแย่งเวลาเขาไปจากโซดาเลย  คอยดูสิ!

[iiam]

ประตูห้องปิดลง ทั้งห้องเหลือเพียงโซดาคนเดียว

ร่างเล็กเหลือบมองข้าวของของคุณเบียร์ที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อดไม่ได้ต้องเข้าไปจัดของให้เป็นระเบียบ

…เหมือนวันนั้นเลยแฮะ

…วันที่โซดาโดนคุณเบียร์สัมผัสครั้งแรก…

โซดาสะบัดหน้าแรงๆไล่ความคิดแปลกๆที่แว้บเข้ามาในหัว

จะไปคิดถึงวันนั้นทำไมนะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว…

โซดาจัดเอกสารเสร็จเรียบร้อยพร้อมๆกับที่ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากประตู

…คุณเบียร์ลืมของเหรอ?

โซดากำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ทว่าบานประตูกลับถูกเปิดออกเสียก่อน

ร่างเล็กชะงักนิ่ง

…ถึงคุณเบียร์จะมีคีย์การ์ด แต่คุณเบียร์ไม่เคยใช้มันเปิดเข้ามา

…คุณเบียร์รีบ?

ร่างที่แทรกตัวเข้ามาจากด้านนอกทำเอาโซดาเบิกตากว้าง

“อยู่ด้วยกันทั้งวัน เสร็จไปกี่รอบล่ะ?”

ไอ้เพียว!

ไอ้เพียวไม่ได้เข้ามาคนเดียว ลูกน้องของมันตามมาด้วยเกือบสิบคน

“มึง..มึงเข้ามาได้ยังไง?!” โซดาเสียงสั่น พวกมันหัวเราะลั่น

“ไม่ยากนะ แค่มีไอ้นี่” เพียวชูคีย์การ์ดในมือโบกไปมา

เท้าเล็กถอยหลังจนชนกำแพง มือบางคว้าแจกันดอกไม้กำแน่น

“อย่าทำท่าตกใจแบบนั้นสิโซดา…ถึงระบบรักษาความปลอดภัยจะเข้มแค่ไหน ถ้ามีเงิน จะทำอะไรก็ได้ จริงไหม?”เพียวเดินไปนั่งที่โซฟา พาดรองเท้าไว้บนโต๊ะกระจก ใช้เท้าเขี่ยเอกสารของเบียร์ออกจากโต๊ะ เอกสารเหล่านั้นกระจายเกลื่อนพื้น

“ออกไป!” โซดาพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่ช่างทำได้ยากเหลือเกิน

“ถ้าฉันไป…เธอก็ต้องไปกับฉันนะ” เพียวเอนตัวพิงพนัก ท่าทางเหมือนพูดถึงสภาพดินฟ้าอากาศทั่วไป

“กูไม่ไปไหนทั้งนั้น! มึงออกไปเดี๋ยวนี้!” โซดาทำใจแข็งเดินเข้าหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เพียวยกยิ้ม ลุกขึ้นยืน

“พูดไม่เพราะเลยนะโซดา…” เพียวเดินเข้าหาร่างเล็กที่พยายามถอยหนี

“อย่าเข้ามา!” โซดาเงื้อมแจกันเตรียมฟาด แต่ทว่ามือหนาของเพียวเข้ามาแย่งไปอย่างง่ายดาย

“ไปกับฉัน… แล้วเธอจะสบาย” น้ำเสียงของเพียวน่าหมั่นไส้จนโซดาอยากกระโดดถีบคนพูดแรงๆ แต่ทำไม่ได้ …มือของโซดาทั้งสองข้างถูกเพียวล็อคเข้ากับผนังไว้แน่น ร่างของเพียวแนบชิดกับร่างของโซดา

“ปล่อยกู!”

“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ…”น้ำเสียงราบเรียบขัดกับพฤติกรรมรุนแรง

ใบหน้าของโซดาหันตามแรงตบจากฝ่ามือหนาของเพียว ร่างเล็กสัมผัสได้ถึงรสชาติเค็มปร่า

โซดาไม่ยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแน่!

ของเหลวใสจากริมฝีปากเล็กถูกบ้วนใส่หน้าเพียว

ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลัง ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพียวทันที เพียวรับมาเช็ดอย่างใจเย็น

“เก่งขึ้นเยอะนี่…” เพียวฟาดมือลงบนแก้มของโซดาอีกข้าง ของเหลวสีแดงเปรอะทั่วริมฝีปากเล็ก

โซดาไม่ยอมให้น้ำตาไหลลงมาตอนนี้แน่ ร่างเล็กพยายามข่มความกลัวไว้ในเบื้องลึกของจิตใจ ที่โซดาต้องทำตอนนี้คือต้องอดทนเท่านั้น!

เสียงกุกกักจากประตูเรียกความสนใจจากทุกคนในห้อง

“คงไม่ใช่เสี่ยของมึงหรอกนะ กูอุตส่าห์รอจังหวะดีๆ ขี้เกียจมีเรื่องกับมัน...”

เพียวพูดจบพร้อมๆกับที่ร่างของคนมาใหม่แทรกตัวเข้ามา

โซดาเบิกตากว้าง

“สปาย! ออกไป! กลับออกไป!”

“จับตัวมันมา!”

สปายเบิกตากว้าง

ชายชุดดำสองคนเข้าล็อคร่างสปายแน่น สปายดิ้นขลุกขลัก

“อะไรกันวะเนี่ย?!”

“สปาย!  หนีไป!”

สปายได้ยินเสียงโซดา แต่สปายหาโซดาไม่เจอ

สปายเจอเพียง….

“ไอ้เพียว!”

“อะไรกัน…เด็กสมัยนี้พูดไม่เพราะเลยแฮะ” เพียวหัวเราะเบาๆ

“หนีไป! ฉันบอกให้หนีไป!” เสียงของโซดาดังเข้ามาไม่หยุด สปายเห็นโซดาแล้ว! แต่เห็นเพียงเสี้ยวหน้า เพราะถูกเพียวบังแทบมิด

“นี่มันเรื่องะไรกันวะ?!”สปายดิ้นแรงๆ

เพียวหัวเราะลั่น

“ไม่มีอะไรมากหรอก…ฉันแค่มาเอาค่าเสียหาย”

“ค่าเสียหาย?” สปายทวนคำ

เพียวผละจากโซดา ปล่อยให้ลูกน้องของตัวเองล็อคตัวโซดาไว้

เพียวเดินตรงเข้าไปหาสปาย

“อย่ายุ่งกับสปาย!” เสียงของโซดาดังตามมา เพียวหันไปส่งยิ้มให้โซดา

“ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้…” มือหนาหยาบโลนลูบไล้แก้มใสของสปาย สปายสะบัดหน้าหนีทันที

“อืม…ไม่เลวแฮะ ทั้งเนียนทั้งนุ่ม ของดีแบบนี้น่าจะได้ราคาดี”

“ไอ้ชาติชั่ว!” โซดาตะโกนมาจากด้านหลัง เพียวไม่ได้สนใจมากนัก

“เอ…โซดา ตอนนั้นเธอทำฉันขาดทุนเท่าไรนะ? 5ล้านหรือ 6ล้าน?”

โซดาดิ้นสุดแรงให้หลุดจากชายชุดดำที่ล็อคตัวอยู่ ปากก็ด่าทอด้วยความโกรธ โซดาทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เลย!

“ถ้าได้ตัวเพื่อนเธอมา ก็น่าจะแทนเธอได้อยู่ …ฉันอาจจะได้ทุนคืน”

“อย่ายุ่งกับสปาย!”

“ทำไมล่ะโซดา? เธอไม่อยากไปไม่ใช่เหรอ? ฉันจะเอาตัวเพื่อนเธอไปแทนอยู่นี่ไง ตามใจเธอสุดๆเลยนะ”

“ปล่อยสปายนะเว้ย! …โธ่เว้ย! ปล่อยกู!”

โซดาดิ้นจนเคล็ดไปทั้งตัว แรงล็อคของชายฉกรรจ์สองคนมันมากเกินไป

สปายขมวดคิ้วแน่นกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“มึงเอาตัวกูไป แล้วมึงเลิกยุ่งกับโซดา” สปายเอ่ยเสียงเย็น

เพียวหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ

“โซดา! เพื่อนเธอพูดง่ายกว่าเธอเยอะเลย…ควรเอาเป็นตัวอย่างนะ”

“สปาย! แกพูดเหี้ยอะไรออกมา! แกรู้ตัวไหม?!”

 “ถ้ากูไปแทนโซดา มึงจะเลิกยุ่งกับโซดาไหม?”

สปายรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่  บทสนทนาระหว่างโซดาและเพียวเมื่อครู่ทำให้สปายเข้าใจอะไรมากขึ้น

…ไม่ยอมให้โซดาต้องกลับไปพัวพันกับเรื่องเลวร้ายแบบนั้นอีกแน่!

“ทำไมถามคำถามที่ตอบยากแบบนี้ล่ะสปาย…โถ่.. เราเพิ่งคุยกันรู้เรื่องเองนะ”

“กูไปกับมึงเอง! มึงอย่ายุ่งกับสปาย! ปล่อยสปายซะ!”

“อ้าว…อะไรกันโซดา…คิดจะเปลี่ยนใจก็เปลี่ยนง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ?...พี่ตามไม่ทันนะ”

“กูไปเอง! มึงเอาตัวกูไป แล้วรับปากกูว่าจะเลิกยุ่งกับโซดา”

“อ้าว…นี่ก็อีกคน …ทำไมวันนี้ไอ้เพียวเสน่ห์แรงขนาดนี้เนี่ย”

เพียวส่งยิ้มให้ทั้งโซดาและสปาย

“จริงๆถ้าได้ตัวพวกเธอทั้งสองคนก็โอเคอยู่นะ…นอกจากจะได้ทุนคืนแล้ว เผลอๆจะได้กำไรอีกสองเท่า!”

เพียวหัวเราะลั่น สปายและโซดากำมือแน่น

“อย่ายุ่งกับสปาย!  สปายไม่เกี่ยว! กูทำให้มึงขาดทุน มึงก็เอาตัวกูไป!”

เพียวสาวเท้าเข้าหาโซดา พร้อมรอยยิ้มระบายบนใบหน้า

“บอกตอนนี้…ไม่สายไปหน่อยเหรอ?”

 เพียวหันไปออกคำสั่งกับลูกน้อง

“เอาตัวพวกมันไป”

แค่ทำงานกลางคืน

[/i]





มันยาวขึ้นแล้ว~ > < 
…แต่ตอนนี้…น้ำแข็งไม่มีบท ฮ่าๆๆ   

ฝากดูเอ็น…เอ๊ย! เอ็นดูน้องสปายและน้องโซดาด้วยนะคะ   > <


เจอกันตอนต่อไปค่ะ

 



#แก้ไข

ขอบคุณคุณ ::UsslaJlwaJ:: มากๆค่ะที่ช่วยเตือนเรื่องชื่อ 
แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ^_^

[::UsslaJlwaJ::]

ช่วงท้ายเดี๋ยวเบียร์ เดี๋ยวเพียว น่าจะพิมพ์ชื่อผิด ลองอ่านทวนดูนะคะ

[Yforever]

 โอ๊ยยยย สะเทือนใจกับอดีตของโซดามากกกก 
แล้วนี่อีเพียวจะทำอะไรน้องสองคนเนี่ย
พี่เบียร์พี่น้ำแข็งมาช่วยด่วน !!

[snowboxs]

มีเรื่องให้เจ็บตัวได้ทุกวันเลย
แบบนี้ไม่ช้ำในตายไปก่อนเหรอ
เบียร์จงหยิบเอกสารผิด แบ้วต้องกลับมาเอานะ

[yuyie]

เฮ้อ แย่จังนะ 

[fay 13]

 

[4559]

ใครจะมาช่วยนิ

[BeeRY]

บางทีมันก็หนักเกินสำหรับเด็กตัวเล็กๆสองคนนะคะ คนเขียนช่างใจร้ายจริงๆ
เค้าสงสารเด็กน้อยทั้งสองจังเลย แล้วนี่จะโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ จะมีใครไปช่วยทันไหมเนี่ย

[nicksrisat]

อะไรอีกละเนี่ย

[iceman555]

อีเพียวอีชั่ว.  เบียร์กะน้ำแข็งจะมาช่วยทันไหมอะ. สงสารโซดามากๆเลย อย่าให้สปายเป็นแบบโซดาเลย 

[sanri]

โอ๊ย มีแต่เรื่องวิ่งเข้ามาหาเนอะเด็กน้อยทั้งสองเนี่ย 
ใครจะมาช่วยทันไหมล่ะ 

[mild-dy]

เหมือนจะมีมาม่ามาลิวๆ

[Min*Jee]

อืมมมมมม บางทีเราก็เบื่อสปายนะ นางดูไร้เหตุผลยังไงไม่รู้
ก็เข้าใจว่าชีวิตมันปากกัดตีนถีบ แต่อ่อนแอบ้างก็ได้นะ
รอตอนต่อไปค่ะ

[buzeative]

เกินไปที่เด็กตัวเล็กๆจะรับได้แล้วนะผมว่า วงเล็บที่ชื่อเรื่องว่า ซาดิส ดีไหม ฮ่าๆๆๆ

[R.michi]

นี่ยังช๊อคค้างไม่หายเรื่องโซดา ทำไมไรเตอร์ใจร้ายอย่างงี้ ฮื้ออออออ

[away3g]

  :sad4:ติดงอมแงม

[iiam]

Chapter  18



หน้าจอสมาร์ทโฟนราคาแพงแสดงการโทร.ออก มันวางสายเองอัตโนมัติเมื่อไร้การตอบกลับจากปลายสาย

เบียร์ขมวดคิ้วให้สมาร์ทโฟนในมือก่อนโยนมันไว้ข้างตัว สายตาคมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

บ่ายสาม…

เขาโทร.หาโซดาเป็นชั่วโมง แต่โซดาไม่รับโทรศัพท์เขาสักที!

…เขาทำอะไรให้โซดาโกรธหรือเปล่าวะ?...

หรือน้องจะนอนกลางวัน? หรือว่าออกไปข้างนอก?

น้องทำอะไรอยู่?! ทำไมไม่รับโทรศัพท์!

“เป็นอะไรวะ?” เสียงคนมาใหม่ดังขึ้น เบียร์รับรู้ว่าเป็นเสียงของน้องชาย  คนเป็นพี่เพียงเหลือบมองคนเป็นน้องเดินเข้าบ้าน

…ดูจากสภาพแล้ว มันคงเพิ่งกลับจากมหา’ลัย

“โซดาไม่รับโทรศัพท์กู” เบียร์ยู่หน้า

“มึงทำอะไรให้โซดางอนล่ะ?”

เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ นิ่งมองคนเป็นน้อง

“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย เมื่อวานที่บริษัทมีปัญหา กูเลยต้องรีบไปดู แล้วกูก็อยู่ที่บริษัทจนเช้า”

“แล้วทั้งวันมานี่มึงทำอะไร?”

“กูไปซื้อของสดกับป้าแหวน”

“ของสด?” น้ำแข็งเลิกคิ้ว

“ใช่ เพราะกูบอกโซดาว่าอยากให้น้องทำแกงจืดให้กิน แล้วกูก็บอกว่าจะซื้อของสดไปให้ แล้วกูก็จะโทร.ถามว่าต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า แต่จนตอนนี้น้องยังไม่รับโทรศัพท์กูเลย”

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ…

จะว่าไป…วันนี้สปายก็ยังไม่รับโทรศัพท์เขาเหมือนกันแฮะ

“รออะไรอยู่ล่ะวะ ไปหาสิ” น้ำแข็งลุกขึ้น เดินนำพี่ชายออกจากบ้าน

“ถ้าน้องเขางอนกูจริงๆล่ะวะ” เบียร์เดินตามไปติดๆ  ไม่สนใจหิ้วของสดในตู้เย็นติดมือไปด้วยเลยสักนิด

“ถ้างอนก็แค่ง้อ งอนเรื่องอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่อง”

น้ำแข็งเดินไปขึ้นรถ เข้าประจำที่คนขับของเบนซ์คันหรู  เบียร์เข้าประจำที่คนขับของเบนซ์คันงามอีกคัน  น้ำแข็งพารถหรูพุ่งทะยานออกจากบ้าน เบียร์ขับตามไปติดๆ





การจราจรแออัดช่วงเย็นยื้อเวลาคนใจร้อนสองคนได้เพียงนิด น้ำแข็งและเบียร์ขับเลนนอกสุดของถนนมาตั้งแต่ออกจากบ้านจนกระทั่งเลี้ยวเข้าคอนโด

น้ำแข็งเดินนำพี่ชายมายังห้องพักของสปายและโซดา

“มึงลองโทร.อีกรอบซิ” น้ำแข็งหันไปสั่งพี่ชาย เบียร์ควักสมาร์ทโฟนโทร.หาโซดาทันที

เงียบกันไปอึดใจ สองหนุ่มขมวดคิ้วแน่น

“ไม่รับเหมือนเดิมว่ะ”

น้ำแข็งควักสมาร์ทโฟนตัวเองโทร.หาสปายบ้าง …ไร้การตอบรับเช่นกัน

สองพี่น้องมองหน้ากันนิ่ง

“ใช้คีย์การ์ดเลย” น้ำเสียงเบียร์จริงจังมากขึ้น คนเป็นน้องควักคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา เสียงสัญญาณเปิดประตูดังขึ้น น้ำแข็งผลักบานประตูเข้าไป

ภาพที่ประจักษ์แก่สายตาของเบียร์และน้ำแข็งทำเอาทั้งสองคนขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกมึนตึงไหลเวียนทั่วสรรพางค์กายคล้ายมีคนเอาท่อนจันฟาดกลางศีรษะ

สองพี่น้องกวาดสายตาทั่วห้อง…

แจกันดอกไม้แตกกระจายเกลื่อนพื้น เอกสารกระจัดกระจายทั่วพื้นห้อง บางแผ่นมีรอยรองเท้าประทับไว้ ทั้งโซฟาและโต๊ะเตี้ยมีรอยรองเท้าเปื้อนเขรอะ ผ้าม่านผืนใหญ่มีรอยฉีกขาด เบียร์เข้าไปใกล้ๆจึงพบว่า…บนผืนผ้าม่านมีรอยเลือดเปรอะอยู่ 

“เหี้ยอะไรวะเนี่ย?!” น้ำแข็งแผดเสียงลั่น มือหนาลนลานโทร.หาสปายอีกครั้ง พลันชะงักเมื่อได้ยินเสียงครืดคราดของโทรศัพท์จากในห้อง น้ำแข็งหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง

น้ำแข็งนิ่งมองกระเป๋าเป้ …เขาจำได้ดีว่ามันคือกระเป๋าของสปาย

มือหนาลนลานเปิดกระเป๋า …หยิบเครื่องมือสื่อสารที่ยังสั่นไม่หยุดออกมา

…โทรศัพท์ของสปาย…

“นี่มันอะไรกันวะ?!” เบียร์ส่งเสียงมาจากมุมห้อง ในมือกำโทรศัพท์โซดาไว้แน่น

“โซดา! ไม่ตลกนะ! อย่าเล่นแบบนี้ ออกมา!” เบียร์ถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว …แต่ทว่าไม่พบใครเลย

“โซดา! บอกให้ออกมา!” เบียร์แผดเสียงลั่น หอบหายใจหนักๆ  มือหนากำแน่น

“โธ่เว้ย!” เบียร์ตรงเข้าถีบโซฟาเดี่ยวตัวหนึ่งแรงๆ

“เฮ้ย! ใจเย็น!” น้ำแข็งเอื้อมมือแตะบ่าคนเป็นพี่ เบียร์ขมวดคิ้ว ถอนหายใจแรงๆ

“กูน่าจะพาไปอยู่ที่บ้านให้รู้แล้วรู้รอด!” เบียร์ร้องลั่น

“ตั้งสติ! ไอ้เบียร์!” น้ำแข็งบีบไหล่คนเป็นพี่ เบียร์พยักหน้าตอบกลับมา เอ่ยเสียงดัง

“กูเชื่อว่าน้องไม่ได้หนีแน่ๆ!  กูอยากรู้ว่าใครมันกล้าเอาตัวน้องไป?!” เบียร์จ้องเขม็งมองโทรศัพท์โซดาในมือ

น้ำแข็งกำมือแน่น นิ่งมองกระเป๋าเป้ของสปาย ”กูก็อยากรู้เหมือนกัน..!”




น้ำแข็งและเบียร์รุดจากคอนโดหรูกลับบ้านของตัวเอง เรียกประชุมลูกน้องทุกคนในบ้าน

“สืบมาให้ได้ว่าสปายกับโซดาเคยมีปัญหากับใครบ้าง ตามให้ได้ว่าใครลักพาตัวไป”  น้ำเสียงของเบียร์จริงจังจนไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าสบตา 

“กระจายตัวเฝ้าทุกที่ที่โซดากับสปายเคยไป เมื่อมีความคืบหน้าให้รีบรายงานทันที” น้ำแข็งเอ่ยสมทบ

ใช้เวลาออกคำสั่งน้อยกว่าทุกครั้ง ลูกน้องทุกคนกระตือรือร้นทำตามคำสั่ง

น้ำแข็งและเบียร์เข้าไปนั่งที่โซฟากลางบ้าน แว่วเสียงแบ่งงานของคมดังเข้ามาให้ได้ยิน หลังจากนั้นรถยนต์กว่าสิบคันก็ขับออกจากบ้านไป

น้ำแข็งนั่งก้มหน้ากุมขมับ เบียร์ทนนั่งเฉยๆไม่ได้ ได้แต่เดินไปเดินมา

…ป่านนี้น้องจะเป็นยังไง น้องอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่…

เพียวทึ้งศีรษะตัวเองแรงๆหลายที เห็นสมาร์ทโฟนตัวเองวางนิ่งอยู่บนโต๊ะเตี้ยแล้วยิ่งโมโห …เพราะทั้งวันเขามัวแต่สนใจมันไม่ยอมไปหาโซดาตั้งแต่แรก เรื่องเลยเป็นแบบนี้!

ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่สุดท้ายก็ต้องคว้ามันมาใช้งานอยู่ดี

เบียร์โทร.หาคนที่มั่นใจว่าต้องช่วยเขาได้ …ถือสายรอไม่นานก็มีการตอบรับ เบียร์กรอกเสียงลงไป

“ไกร กูมีเรื่องให้มึงช่วย”






มืด…

มืดเหลือเกิน…

มองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืด…

สายตาไม่สามารถมองฝ่าความมืดได้  แรงโยกเอนของร่างกายและสัมผัสจากเบาะที่นั่งบ่งบอกว่าโซดากำลังอยู่ในรถ

“สปาย...”โซดาส่งเสียงออกไปแล้วถึงได้รู้ว่าตัวเองเสียงแหบพร่า …ไม่แปลกเพราะเขาพยายามส่งเสียงร้องให้คนช่วยมาตลอดทาง นานแค่ไหนไม่รู้จนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกทีก็เจอแต่ความมืดมิด

ผ้าปิดตาบนใบหน้าโซดาทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินไป โซดารู้ว่ามีผ้าปิดตาตัวเอง แต่โซดาแก้ผ้าปิดตาออกไม่ได้ เพราะข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดไขว้หลังไว้แน่น!

“สปาย…” ส่งเสียงออกไปอีกครั้ง

“โซดา…” มีเสียงตอบกลับมาแล้ว! แต่น้ำเสียงแปลกไปจนคนฟังตกใจ

…ทำไมสปายเสียงสั่นขนาดนั้น!

“โซดา…แกไม่เป็นอะไร..ใช่ไหม..?” น้ำเสียงของสปายสั่นจนโซดาใจเสีย

“สปาย..แกอยู่ตรงไหนน่ะ…” หันซ้ายหันขวาจับทิศทางของเสียง

“อยู่นี่…”  เสียงสั่นๆตอบกลับมา

โซดาหันหลัง พยายามเอี้ยวตัวหาสปาย ไม่ต่างจากสปายที่พยายามเอี้ยวตัวหาโซดาเช่นกัน

“ฉัน…มองอะไรไม่เห็น” สปายครางเบาๆ

“ฉันก็มองไม่เห็น”

“ทำอะไรกัน?!” เสียงตวาดดังมาจากด้านหน้า โซดาและสปายชะงักนิ่ง

ทั้งสองคนจำเจ้าของเสียงนี้ได้ดี…

ไอ้เพียว!

“มึงโปะยาสลบยังไงของมึงวะ ทำไมพวกมันฟื้นเร็วแบบนี้?” เพียวหันไปเอาเรื่องกับลูกน้องที่นั่งข้างคนขับของรถตู้

โซดาได้ยินเสียงลูกน้องของไอ้เพียวแก้ตัวกลับมา

…ไม่รู้ว่าโซดาคิดไปเองหรือเปล่า…เสียงมันฟังดูคุ้นๆ

คิดแล้วก็ได้แต่หัวเราะเยาะกับความคิดตัวเอง

…ไม่แปลก…เพราะโซดา”เคย”รู้จักลูกน้องของไอ้เพียวทุกคน

โซดาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่นานเหลือเกินในความรู้สึกของโซดา… แรงหยุดรถพร้อมเสียงเปิดประตูทำให้โซดาเดาว่าคงมาถึงที่หมายของพวกมันแล้ว

“ลงมา”

ไม่นานโซดาก็รู้สึกถึงแรงฉุดที่แขน โซดาได้ยินเสียงสปายร้องเบาๆ

“เดินไป” เสียงสั่งดังมาจากด้านหลัง ไม่ใช่เสียงไอ้เพียว โซดายื้อตัวไว้ ต้องการแน่ใจว่าสปายอยู่ไม่ห่าง แต่ก็เท่านั้น โซดาถูกผลักให้เดินตรงไป 

โซดาถูกดันตัวเลี้ยวเข้าไป ทำได้เพียงยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าที่ไหน…คงเป็นห้องโสโครกที่โซดาต้องนอนคืนนี้มั้ง…

“อย่าโดนตัวกู!” เสียงสปายดังมาจากด้านหลัง โซดาหันขวับ พยายามเดินเข้าไปหาเสียงนั้น

“สปาย!” โซดาร้องลั่น สปายได้ยินเสียงเพื่อตัวเองก็เดินเข้าหา

โซดาและสปายพยายามยื่นมือหากัน แต่เพราะมือที่ถูกมัดไขว้หลังทำให้ขยับตัวลำบากจึงทำได้เพียงยืนชิดกันไว้

“พวกเธอนอนที่นี่นะ” เสียงที่สั่งโซดามาตั้งแต่ลงจากรถออกคำสั่งอีกครั้ง

“เดี๋ยวสิ…ทำไมรีบส่งเข้านอนจัง ยังไม่ทันได้ทักทายคนรู้จักเลย” เสียงเพียวดังขึ้น โซดาและสปายต่างหันรีหันขวางด้วยความหวาดระแวง

“แก้ผ้าปิดตาพวกมัน” เพียวออกคำสั่ง

พลันแสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนสาดเข้าตา สปายและโซดาต้องหรี่ตาปรับแสงชวนแสบตานั้น

ดวงตาใสสองคู่ส่งสายตาเคืองโกรธไปยังร่างสูงใหญ่ของเพียว ไล่สายตามองรอบห้อง ในห้องนี้มีโซดา สปาย เพียวและร่างผอมแห้งของใครอีกคน พลันสปายและโซดาต้องชะงักนิ่งกับร่างผอมแห้งนั้น …ร่างคุ้นตาที่ไม่น่ามาอยู่ตรงนี้ได้

สปายและโซดามั่นใจว่า เวลาแบบนี้คนผู้นี้ต้องถูกกักขังอยู่ในคุก

…ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ไอ้ต้อง!

“มัวแต่มองหน้ากันอยู่นั่นแหละ จะไม่ทักทายกันหน่อยหรือไง?” เพียวเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกไร้พนักตัวเดียวในห้อง

โซดานึกถึงเสียงที่ออกคำสั่งโซดาตั้งแต่ลงจากรถและเสียงที่พูดคุยกับไอ้เพียวบนรถ…เสียงที่โซดารู้สึกคุ้นหู….ในที่สุดโซดาก็ได้รู้…ว่าเจ้าของเสียงคือใคร …

โซดาขมวดคิ้วแน่น ชั่ววินาทีหนึ่งโซดาเผลอสบตากับต้อง แต่ทว่าคนที่เสหลบตาก่อนคือมัน

โซดารู้สึกถึงแรงเบียดกระแซะจากคนข้างๆ…แรงสั่นจากร่างของสปายส่งมาถึงโซดา

โซดาพยายามสบตากับสปาย…แต่ทว่า สายตาของสปายเอาแต่นิ่งมองต้อง  ความชิงชัง ความรังเกียจ ปรากฏอยู่ในสายตาของสปาย

“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” โซดาพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ตื่นตระหนก สายตารังเกียจถูกส่งไปยังต้องไม่ต่างจากสปาย

“คิดว่าจะไม่ถามคำถามนี้ซะแล้ว” เพียวหัวเราะเบาๆ “ฉันพามาเอง กะว่าถ้ามีคนรู้จักของพวกเธออยู่ด้วย น่าจะทำให้พวกเธอไม่เหงา” เพียวยกยิ้ม

“อีกอย่างนะ…การทำงานกับคนที่มีความแค้นส่วนตัวนี่งานเดินเร็วนักล่ะ …ฉันแค่บอกมันว่า มันจะทำอะไรพวกเธอเมื่อไรก็ได้ มันก็ตอบตกลงแทบไม่ทัน” เพียวหันไปทางต้อง ต้องเพียงยืนกุมมือก้มหน้า

“ฉันไม่ได้ประกันตัวแกมาให้ยืนนิ่งแบบนี้นะ”

ต้องก้มหน้า เอ่ยตอบเสียงสั่น “…ขอโทษครับ”

เพียวหัวเราะลั่น “หน้าที่แกคือเฝ้าเด็กสองคนนี้ไว้ ระหว่างนั้น อยากจะทำอะไรกับพวกมันก็ตามใจ”

เพียวลุกขึ้น กำลังจะเดินออกไป แต่กลับหมุนตัวเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“ฉันว่า…ให้สปายอยู่กับไอ้ต้องดีกว่า…” เพียวตรงเข้ามาจับแขนโซดา แรงรัดจากฝ่ามือเพียวไม่น้อยนัก โซดากัดฟันแน่น ไม่กล้าเอ่ยถ้อยคำใด กลัวเสียงร้องเล็ดลอดออกมา

“เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยนะโซดา” เพียวลากตัวโซดาออกไป

“โซดา!” สปายร้องลั่น กำลังจะก้าวเท้าตามแต่ต้องชะงัก ร่างของต้องขวางไว้ทั้งร่าง สปายถอยหลังหนีไปสุดมุมห้อง

“อยะ…อย่าเข้ามานะ….” สปายสบตาต้องนิ่งงัน 

ต้องเบือนหน้าหนี หัวเราะขึ้นจมูกเบาๆก่อนเดินออกไปจากห้อง

สปายสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู…

แสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนสาดส่องทั่วห้อง

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน สปายไม่เจอใครเลย…

…ห้องนี้มีเพียงเสื่อขาดวิ่นม้วนลวกๆอยู่มุมห้อง สปายนอนบนเสื่อขาดๆได้ แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่!

จากห้องนี้ มองออกไปทางหน้าต่างแทบไม่เห็นแสงไฟจากบ้านหลังอื่น มีเพียงแสงไฟลางเลือนจากถนนแคบๆในซอย ไกลสายตาไปเล็กน้อยมีเพียงความมืดที่ปกคลุมกอหญ้าคาสูงชัน มองดูแล้วแทบไม่ต่างอะไรจากทุ่งหญ้าคาผืนกว้าง

สปายอยากหนีออกไปจากที่นี่! แต่เหล็กดัดตรงหน้าต่างบอกสปายว่าถ้าจะหนีคงทำได้ไม่ง่ายนัก …น้ำใสๆเอ่อคลอหน่วยตา…มืดแปดด้าน

…ป่านนี้โซดาจะเป็นยังไง ไอ้เพียวมันทำอะไรโซดา!

พลันคล้ายได้ยินเสียงกุกกักจากประตู สปายหันขวับ ร่างน้อยๆสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว เสียงกุกกักหน้าประตูเงียบไปแล้ว แต่กระนั้น สปายรู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองยังคงสั่นเทาไม่หยุด

เป็นครั้งแรกที่สปาย…เกลียดการอยู่คนเดียว




ร่างของโซดาถูกผลักเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่ง สิ่งแรกที่โซดาเห็นคือความมืด สายตาที่กำลังปรับชินกับความมืดต้องหรี่ตาปรับแสงเมื่อแสงสว่างวาบจากหลอดไฟสาดส่องทั่วห้อง

โซดาถูกโยนลงบนพื้นห้อง เสื่อน้ำมันสีซีดรองรับร่างของโซดาไว้

บานประตูปิดลง โซดากวาดสายตามองรอบห้อง ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากโซดาและไอ้เพียว!

“ได้อยู่ด้วยกันสักที” เพียวว่าพลางถอนหายใจเล็กน้อย ร่างสูงใหญ่นั่งยองๆตรงหน้าโซดา ร่างเล็กกระเถิบหนี  เพียวหัวเราะเบาๆ

“ทำอย่างกับไม่เคยอยู่กับฉันสองคน…” เพียวจับข้อเท้าโซดา ลากร่างเล็กๆเข้าหาตัว โซดาหงายหลัง ข้อศอกครูดพื้น …แม้จะเจ็บตัว…แต่ไม่มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมาเลยสักนิด

“อย่าโดนตัวกู!” โซดาเอ่ยเสียงสั่น เท้าเล็กดิ้นหนีมือของเพียว มือเล็กๆทั้งสองข้างที่ถูกมัดไขว้หลังไว้ทำให้โซดาขยับตัวอย่างลำบาก

“อยากรู้จริงๆเลย ทำไมเธอต้องหนีฉันไปด้วยนะ ทั้งๆที่ตัวเธอเองเป็นคนเข้ามาขอทำงานกับฉัน” เพียวว่าพลางแก้เชือกที่ข้อมือโซดาออก โซดาได้โอกาส  ผลักเพียวออกห่างก่อนวิ่งไปทางประตู แต่แน่นอน…ช้ากว่ามือของเพียวที่ยื่นมารั้งแขนโซดาไว้

“คิดว่าจะหนีได้เหรอ? ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น…” เพียวกระชากร่างโซดาโยนลงพื้น  ร่างเล็กก้นกระแทก หงายหลัง พื้นแข็งๆที่รองรับทำเอาโซดาจุกจนต้องงอตัว

“ปล่อยกู!!” โซดาปัดมือเพียวที่ลูบไล้ข้างแก้ม เพียวยกยิ้ม

“ยังนุ่มมือไม่เปลี่ยนเลยนะ…”

โซดากำมือแน่น รัวทุบร่างสูงใหญ่ของเพียวแต่ทว่าเพียวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด กลับรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างแน่น ขึ้นคร่อมโซดาทั้งร่าง

“มึงจะทำอะไร?!” โซดาร้องลั่น น้ำตาที่กลั้นมาไว้ตลอด ค่อยๆไหลทะลัก

“เช็คของไง!” เพียวกดข้อมือโซดาแนบพื้น สบตากับคนใต้ร่าง

“มึงรู้ไหม! ตอนนั้นที่มึงหนีกูไป กูต้องขาดทุนเท่าไร! ไอ้เสี่ยที่มันซื้อตัวมึงไว้ มันเอาเรื่องกูเกือบตาย!” เพียวตวาดลั่น ใบหน้าไร้รอยยิ้ม แต่ไม่ทันไรก็ปรากฏจุดยิ้มมุมปาก “ตอนนี้กูได้ตัวมึงมาแล้ว… แถมได้ตัวเพื่อนมึงมาอีก …ถ้ากูเอาไปเสนอขายพวกเสี่ยกระเป๋าหนัก มึงว่ากูจะได้เงินเท่าไร?” เพียวหัวเราะลั่น

“…ถ้ามึงอยากได้เงิน กูหาเงินมาคืนมึงก็ได้! แต่มึงต้องปล่อยสปายซะ! สปายไม่เกี่ยว!” โซดาเอ่ยเสียงสั่น
เพียวยกยิ้ม ไม่สนใจคำพูดของโซดาแม้แต่นิด เพียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกจนหมด ถอดเสื้อเชิ้ตโยนไว้ข้างตัว โซดาเบิกตากว้าง ร่างเล็กดิ้นหนีลนลาน

“จะดิ้นทำไมนักหนา นอนอยู่เฉยๆได้ไหม?” เพียวตรงเข้าปลดกางเกงขายาวของโซดา  โซดาทั้งผลักทั้งทุบ แต่ไม่เป็นผล …เชือกเส้นเดิมที่เพิ่งถูกแก้ออก เพียวหยิบมันมาใช้อีกครั้ง เพียวมัดรวบมือทั้งสองข้างของโซดาไว้เหนือศีรษะ

“ไหนดูสิ…ยังทำงานได้ดีเหมือนเดิมหรือเปล่า” เพียวกระชากกางเกงโซดากองไว้ที่ข้อเท้า เรือนร่างขาวเนียนปรากฏแก่สายตา

“ปล่อยกู! อย่า! ไม่!” โซดาร้องลั่น

เพียวไม่ได้สนใจเสียงร้องนั่นแม้แต่นิด มือหยาบใหญ่ตรงเข้าปลดกางเกงตัวเล็กที่ปิดบังอวัยวะต้องห้าม สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาชวนให้เพียวร้องว้าวเบาๆ

“น่าชมเหมือนเคยเลยนะ” เพียวกระเซ้า โซดาดิ้นพล่าน น้ำตาไหลพราก ใบหน้าใสสะบัดไปมา

เพียวยื่นมือกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่อ่อนตัวอยู่ตรงหน้า โซดาร้องลั่น

“ไม่!!!”

เพียวขยับมือที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนใต้ร่าง ดึงเข้าดึงออกจนสิ่งที่อยู่ในมือค่อยๆผงาดตัวขึ้น

“ไม่เลวนี่” เพียวหัวเราะเบาๆ โซดาหายใจหอบ

เพียวก้มหน้า ลิ้นหยาบตวัดส่วนหัวเข้าปาก โซดาดิ้นพล่าน

“อ่ะ…อึก …หยุด!!!”

เพียวชะงัก เงยหน้าสบตาโซดา

“ว่าไงนะ? หยุด เหรอ? “ เพียวกดนิ้วโป้งลงบนรอยแยกตรงส่วนหัว บดขยี้แรงๆ โซดาสะบัดหน้าไปมา ปรือตามองมือหนาของเพียว เพียวหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจ

“อึก…หยุด….กะ….กูบอกให้หยุด!!!”

“จะให้หยุดจริงๆเหรอ?”

เพียวขยับมือ ดึงส่วนที่ตั้งชันเข้าออกแรงๆ เพียวแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆก่อนก้มหน้าใช้ปากครอบครองสิ่งที่อยู่ในมือ เพียวดูดอมไว้ทั้งลำ

“ไม่!!!  อ๊ะ!!!” 

ร่างเล็กบิดซ้ายขวา สะบัดหน้าไปมา  ดวงตาใสปิดสนิท มือเล็กกำแน่น  กัดริมฝีปากตัวเองจนของเหลวสีแดงเปรอะมุมปาก

เสียงน่ารังเกียจของผิวเนื้อกระทบริมฝีปากดังเป็นระยะ …เสียงน่ารังเกียจที่โซดาไม่ได้ยินมานาน

โซดาไม่อยากได้ยินมันอีก!

พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพียวผละริมฝีปากออก โซดาบิดตัวเร่า

“เข้ามา!” เพียวตะโกนตอบกลับไป

ประตูเปิดออกก่อนเผยร่างของชายชุดดำสองคน  …พวกนั้นไม่สนใจร่างโป๊เปลือยของโซดาเลยแม้แต่นิด ไม่สนใจว่าเจ้านายของพวกมันทำอะไรอยู่

“มีอะไร?”

“เด็กผู้หญิงสองคนขู่จะฆ่าตัวตายครับ กำลังอาละวาดอยู่ที่ชั้นสาม”

เพียวย่นคิ้ว “อะไรนักหนาวะ?”

เพียวหันมาสบตากับร่างเล็กที่กำลังบิดไปบิดมาอยู่ใต้ร่าง เพียวยกยิ้ม

“ออกไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”

เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับที่ร่างของชายชุดดำทั้งสองคนหายลับไป

“โทษทีนะโซดา…ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ “ เพียวผละออกจากร่างเล็ก หยิบเสื้อเชิ้ตมาสวม ไล่ติดกระดุมลวกๆ

“ถ้าเด็กพวกนั้นฆ่าตัวตายขึ้นมา ฉันต้องขาดทุนอีกแน่ๆเลย” เพียวสบตากับโซดา …ไล่สายตามองอวัยวะเบื้องล่างของร่างเล็กที่กำลังชูชันรอการปลดปล่อย

เพียวส่งยิ้มให้ โซดาปรือตามอง…สติที่ไม่เต็มร้อยและความอึดอัดในร่างกายทำให้โซดาเผลอส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เพียว

“อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ” เพียวหัวเราะลั่น

โซดากัดริมฝีปากแน่น รั้งสติเข้าร่าง

“หลับฝันดีนะโซดา…” ประตูปิดลง เพียวออกไปแล้ว…

….ทั้งห้องเหลือเพียงโซดาคนเดียว

ร่างเล็กดิ้นไปมา พยายามชันตัวลุกนั่ง แต่มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดรวบเหนือศีรษะทำให้ขยับตัวลำบาก

ความอึดอัดกระจายทั่วสรรพางค์กาย ความรู้สึกของโซดาในตอนนี้มีเพียง…ต้องการปลดปล่อย

โซดาคิดอะไรไม่ออก ปล่อยให้ร่างกายทำตามสัญชาตญาณ

ร่างน้อยๆค่อยพลิกตัวนอนคว่ำ แนบส่วนที่ต้องการปลดปล่อยกับพื้นห้อง  สะโพกเล็กบิดเร่า ร่อนซ้ายขวา ขยับสะโพกกดส่วนกลางลำตัวแนบสนิทกับพื้นแรงๆ ร่อนสะโพกขึ้นลง หมุนวนเป็นวงกลม

“อึก…”

ร่างเล็กเกร็งกระตุก บดขยี้ส่วนกลางลำตัวกับพื้นแรงขึ้น ขยับสะโพกขึ้นลงเร็วๆ  …รู้สึกถึงความเปียกชื้นบริเวณทางออกของท่อนลำ ร่างเล็กขยับสะโพกแรงๆถี่ๆอีกสามครั้งก่อนปล่อยน้ำนมเปรอะเต็มกางเกง

โซดาค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย หายใจหอบ มือเล็กกำแน่น หลับตาลง 

…ปล่อยให้น้ำใสๆค่อยๆรินไหลจากดวงตา…










แค่ทำงานกลางคืน











โอ้…..พอก่อน เดี๋ยวน้องโซดาเป็นลม

…จริงๆแล้วแอมใจดีนะคะ> <  ที่ต้องใจร้ายกับน้องโซดาและน้องสปายเนี่ย…แอมเจ็บปวดมาก T T  #วิ่งไปร้องไห้




ตอนนี้ก็….มาเร็วแฮะ #ตกใจตัวเอง

แรงใจและแรงทวงยังได้ผลเสมอนะคะ  

ลงนิยายแล้ว~~ ไปวิ่งเล่นได้ ฮ่าๆๆ





เจอกันตอนต่อไปค่ะ

[milkshake✰]

โอ้โห ไม่รู้จะสงสารใครก่อนเลยดี

[buzeative]

กระผมว่ามันสั่นลงเรื่อยๆนะแอมมมม

น้องสปายยยย น้องโซดาาาา อนทนนะลูก จริงๆแล้วนายใหญ่ไม่ใช่ไอเพียวแต่เป้นแอมใช่ไหม!!! ตอบบ!!!

[fay 13]

 

[alien.aiiwz]

ค้างมาก!!!!
 
สงสารน้อง
ขอให้พี่ๆ มาช่วยทันเถอะ
ขอต่ออีกนิดได้มั้ยหรือไม่ก้มาต่อไวๆ น้า

 

[Yforever]

โถๆๆ ทำไมคนเขียนโหดร้ายกับน้องๆอย่างนี้ล่ะค้า 
ขอให้คุณเบียร์คุณน้ำแข็งมาช่วยเร็วๆ