Chapter 23
ตลอดทั้งวัน น้ำแข็งและเบียร์แทบไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการนั่งมองโซดาและสปายอยู่ด้วยกัน
สองพี่น้องไม่คิดจะเข้าไปขัดเวลาส่วนตัวของโซดากับสปายและไม่กล้าละสายตาจากน้องๆด้วย น้ำแข็งวานแม่บ้านซื้อชุดสำรองมาให้สปาย
ถ้าให้สปายใส่เสื้อผ้าหลวมโคร่งแบบนี้ทุกวันคงไม่ดีเท่าไร… ที่แน่ๆไม่ดีต่อตัวน้ำแข็งแน่ๆ
เบียร์ซื้อเสื้อผ้าให้โซดาไม่กี่ชุดเมื่อครั้งโซดาอยู่โรงพยาบาล สองพี่น้องตกลงกันว่าจะพาน้องๆไปเลือกเสื้อผ้าเอง
เมื่อถึงตอนนั้นน้องๆอยากได้ชุดไหน ยี่ห้ออะไร พวกเขาพร้อมซื้อให้ไม่ขัดอยู่แล้ว
“จริงๆ… ไม่ต้องซื้อชุดใหม่ให้ก็ดีนะ ชุดของพวกเราก็มีตั้งเยอะแยะ” เบียร์กระซิบกับน้องชายเบาๆหลังจากรวบช้อนส้อมไว้ด้วยกัน
มื้อค่ำของเบียร์เรียบร้อยแล้ว น้ำแข็งมองพี่ชายหน่ายๆ… รู้ทันความคิดของพี่ชายโดยไม่ที่เบียร์ไม่ต้องพูดอะไรต่อ
คนเป็นพี่น้องกันมันก็คิดไม่ต่างกันเท่าไรหรอกน่า….
“จริงๆเลยมึงเนี่ย..” น้ำแข็งเอ็ดเบาๆ เบนสายตาไปมองเด็กๆที่นั่งตาแป๋วมองพวกเขาตาไม่กระพริบ
นั่งเงียบกันแบบนี้คงไม่ได้ยินสินะ น้ำแข็งกระแอมเบาๆ ก่อนเอ่ยออกมา
“ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ” สปายและโซดารับคำ เตรียมตัวจะลุกออกไป พลันเบียร์เอ่ยเรียกโซดาไว้ก่อน
“ห้องของฉันอยู่ห้องที่สามทางซ้ายนะ… ถ้าง่วงแล้วก็นอนเลย…” โซดามีสีหน้างุนงงเล็กน้อยหลังจากฟังจบ เด็กๆมองหน้ากันทันที
“คือ…เอ่อ…ผมต้องไปคนละห้องกับสปายเหรอครับ?”
เป็นสองพี่น้องที่มองหน้ากันบ้าง
“ใช้ห้องพี่ได้เลย โซดานอนกับสปายที่ห้องพี่ เดี๋ยวพี่ไปนอนห้องไอ้เบียร์เอง” น้ำแข็งเอ่ยโดยไม่ได้สนใจอาการชะงักค้างของคนเป็นพี่
สปายและโซดารับคำพร้อมเอ่ยขอบคุณก่อนออกจากห้องทานอาหารไป
“ปรึกษากูก่อนไหมไอ้น้องชาย? ”
“กูไม่แย่งที่นอนบนเตียงมึงหรอก กูนอนโซฟาในห้องมึงก็ได้ ให้น้องๆอยู่ด้วยกันไปสักพักก่อน สภาพจิตใจย่ำแย่กันทั้งคู่เลยนะตอนนี้
ให้อยู่ด้วยกันคงรู้สึกดีขึ้น” เบียร์พยักหน้าเห็นด้วย น้ำแข็งได้แต่หวังว่าน้องๆจะรู้สึกดีขึ้นอย่างที่เขาคิดจริงๆ
เช้าวันใหม่มาถึง น้ำแข็งและเบียร์ตื่นแต่เช้าอย่างเช่นทุกวัน น้ำแข็งได้รับโทรศัพท์จากไกรตอนช่วงสายของวัน ย้ำเตือนเรื่องที่ได้บอกไว้เมื่อวาน
น้ำแข็งและเบียร์พร้อมเผชิญกับเรื่องนี้ไว้แล้วหลังจากใช้เวลาหารือกันทั้งคืน
พวกเขาไม่ได้บอกให้น้องๆรู้เรื่องนี้เพราะเห็นว่าไม่เกี่ยวกับน้องๆเท่าไร ถ้าหากน้ำแข็งและเบียร์ได้รู้ความจริงของเรื่องทั้งหมดคงไม่คิดเช่นนี้…
หลังจากจัดการมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อย ลูกน้องของเบียร์เข้ามารายงานถึงห้องทานอาหารว่าไกรมาถึงแล้ว
“ไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านกันก็ได้นะ พวกเรามีธุระนิดหน่อย” เบียร์บอกน้องๆก่อนลุกออกไป มีน้ำแข็งตามไปติดๆ
โซดาและสปายไปสวนหลังบ้านตามที่เบียร์บอก ธรรมชาติและความสงบคือสิ่งที่โซดาและสปายต้องการ
ไกรนั่งรออยู่ที่โซฟาตัวยาวในห้องรับแขก ที่ยืนอยู่ข้างไกรไม่ไกลคือลูกน้องของไกรสองคนและคนแปลกหน้าอีกหนึ่งคนที่น้ำแข็งคุ้นหน้า
เบียร์และน้ำแข็งนั่งลงบนโซฟาไม่ไกลจากไกรนัก
“เอายังไง?” ไกรเอ่ยเข้าเรื่องทันที ไม่มีการทักทายกันให้มากความ
“มึงคุยอะไรกับมันแล้วบ้าง?” เบียร์ถาม เหลือบมองคนแปลกหน้าคนเดียวที่ยืนอยู่ ที่ไหล่ซ้ายของมันมีผ้าพันแผล
ท่าทางอิดโรย
“คุยนิดเดียว กูถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ แต่มันขอกูอย่างหนึ่ง” ไกรสบตาสองพี่น้อง “มันอยากคุยกับโซดาและสปาย”
จบประโยค ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ น้ำแข็งมองหน้าต้อง ต้องสบตาน้ำแข็งคล้ายยืนยันกับสิ่งที่ไกรพูด
“ทำไม?” เบียร์ถามต้อง ต้องสบตาเบียร์ หากแต่ไม่เอ่ยตอบใดๆ
“ทำไมมันถึงช่วยสปาย?” เบียร์หันมาถามไกร
“กูถามแล้ว แต่มันไม่ตอบ กูไม่รู้จะทำยังไง มันบอกอยากคุยกับเด็กๆ กูเลยพามันมาหาพวกมึงนี่ล่ะ แล้วแต่พวกมึงจะตัดสินใจ"
“แล้วเรื่องอื่นล่ะ? อย่างเรื่องซื้อวิดีโอจากคอนโด” น้ำแข็งถามไกร
“มันบอกว่าทำตามคำสั่งไอ้เพียว ส่วนวิดีโอตอนนี้อยู่ที่ไอ้เพียว”
“มันบอกอะไรมึงอีกไหม?” เบียร์ถาม ไกรส่ายหน้า
“ถ้ามันได้คุยกับโซดาและสปาย พวกเราจะรู้อะไรมากกว่านี้หรือเปล่าวะ?” เบียร์เอ่ยออกมาคล้ายพูดกับตัวเอง
น้ำแข็งและไกรได้ยินชัดเจน
“ลองไหม?” น้ำแข็งขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่แน่ใจ
เบียร์วานคนไปตามโซดาและสปายให้มาหา รอกันอยู่ชั่วอึดใจก็ปรากฏร่างของเด็กๆทั้งสองคนในห้องรับแขก
โซดาและสปายชะงักไปเมื่อพบคนที่ไม่คิดว่าจะได้พบเจอกันอีก… ไอ้ต้อง!
ชายหนุ่มสามคนบนโซฟาสังเกตเห็นความผิดปกติของโซดาและสปายทันที ทว่าไม่ใช่แค่โซดาและสปายเท่านั้นที่แสดงอาการผิดปกติ
แต่รวมถึงไอ้ต้องด้วย!
ทันทีที่ต้องเห็นร่างเล็กๆสองร่าง ต้องถลาตัวเข้าหา หากแต่ลูกน้องของไกรรวบตัวไว้ได้ทัน ต้องดิ้นรน
สายตาจ้องมองไปยังโซดาและสปายที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“โซดา!…สปาย! … ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว! ฉัน..ฉัน…” ต้องพูดทั้งที่ดิ้นรนไม่หยุด โซดาและสปายตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้
คำขอโทษจากปากต้อง คล้ายสิ่งปฏิกูลที่โซดาและสปายไม่ต้องการ
สปายและโซดาไม่เคยรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคำขอโทษมากขนาดนี้
ไกร เบียร์ และน้ำแข็งไม่คิดจะหยุดต้อง นิ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าเงียบๆ
“มันคงเป็นเวรกรรม… แฟนของฉันถูกข่มขืน! เธอเสียสติไปแล้ว!” ตอนนี้ต้องหยุดดิ้นแล้ว หากสิ่งที่มาแทนที่คือหยาดน้ำตา
“ฉันขอโทษ…” ต้องทรุดลงคุกเข่า ก้มหน้า ลูกน้องของไกรยอมปล่อยตัวต้องให้เป็นอิสระ ร่างของต้องสั่นสะอื้น
“พวกเธอคงไม่ให้อภัยฉัน เหมือนที่ฉันไม่ให้อภัยไอ้สัตว์นรกที่มันข่มขืนแฟนฉัน! ” ต้องปาดน้ำตา เงยหน้ามองโซดาและสปาย
“ตอนที่ฉันโดนจับ ไอ้เพียวมาประกันตัวฉัน พาฉันไปอยู่ด้วย จ้างให้ฉันทำร้ายพวกเธอเหมือนที่ฉันเคยทำกับพวกเธอก่อนหน้านั้น”
ต้องสูดลมหายใจก่อนหัวเราะออกมา
“ตอนนั้นฉันโคตรดีใจที่ถูกจ้างงานแบบนี้” พลันต้องชะงัก กำมือแน่น “แต่หลังจากที่ฉันเป็นลูกน้องไอ้เพียว แฟนฉันก็ถูกข่มขืน!
จับตัวคนร้ายไม่ได้! แฟนฉันเป็นบ้า!”
สปายและโซดาจับมือกันแน่น พยายามยกขาที่แทบไร้เรี่ยวแรงเดินไปนั่งลงบนโซฟา
เบียร์ น้ำแข็ง และไกร ได้ยินประโยคบอกเล่าของต้องแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว สิ่งที่ต้องพูด…คล้ายกับว่า…
“มึงเคยข่มขืนโซดากับสปาย?” เบียร์เอ่ยเสียงเบา
“…ใช่…” ต้องยอมรับ น้ำสียงอ่อนแรง น้ำแข็งลุกขึ้น กำหมัดแน่น ถลาตัวเข้าหาต้องทันที หากแต่ไกรคว้าตัวน้ำแข็งไว้ได้ทัน
“มึงฟังมันก่อน” ไกรกดไหล่ให้น้ำแข็งนั่งลงที่เดิม แม้ไกรต้องลงแรงเยอะหน่อยกว่าน้ำแข็งจะยอมนั่งลงก็ตาม
“ทุกครั้งที่ฉันถูกสั่งให้คุมตัวพวกเธอ ภาพของแฟนฉันก็ลอยเข้ามาทุกที …แฟนฉันจะรู้สึกยังไงตอนที่โดนข่มขืน
ต้องกรีดร้องแค่ไหนถึงจะสะใจพวกชั่วพวกนั้น! ฉันเคยทำชั่วกับพวกเธอไว้ครั้งหนึ่งแล้ว ฉันไม่ยอมทำชั่วครั้งที่สองเด็ดขาด!” ต้องชันตัวลุกขึ้นยืน
“ฉันไม่อยากให้พวกเธออยู่ในที่แบบนั้น ฉันรอโอกาสหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็หนีไปได้…โซดา” ต้องยิ้ม เป็นยิ้มยินดีที่แฝงไว้ในความเหนื่อยล้า
“ฉันเคยเจอคุณคนนี้ตอนที่เขามาส่งพวกเธอที่ห้องเช่า” ต้องชี้ไปยังน้ำแข็ง “ฉันจำเข้าได้ เขามาส่งพวกเธอหลายครั้ง
ฉันคิดว่าเขาคงเป็นคนดี ฉันเลยพาเธอมาหาเขา” ต้องสบตาสปาย
“ในที่สุดพวกเธอก็ปลอดภัย…” ต้องยิ้มยินดี ท่าทางอิดโรยฉายชัดมากขึ้น
“ฉันขอโทษจริงๆกับเรื่องร้ายๆที่ฉันเคยทำไว้กับพวกเธอ ฉันขอโทษ” ต้องสะอื้น น้ำตาไหลไม่ขาดสาย
ต้องยกมือปาดน้ำตาลวกๆ ..ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
“มันไม่ได้เลวร้ายสำหรับฉันนักหรอก…” โซดาเอ่ยเสียงเบา หากแต่ทุกคนได้ยินชัดเจน
“นายไม่อยากรู้เหรอว่าไอ้เพียวมันจับพวกฉันไปทำไม” น้ำเสียงโซดาสั่นเล็กน้อย สปายบีบมือโซดาแน่น กลัวสิ่งที่โซดากำลังจะพูด
โซดาหัวเราะเบาๆก่อนเอ่ยต่อ
“ฉันเคยหนีงานประมูล ฉันทำมันขาดทุน มันเลยตามมาเอาคืน… แค่นั้นเอง”
เบียร์ขมวดคิ้วแน่น ความสงสัยมีอยู่เต็มอกหากแต่เลือกที่จะไม่เอ่ยขัด
“ฉันเคยทำงานกับไอ้เพียว ฉันคนเดียว สปายไม่เกี่ยว ฉันทำงานที่ซ่องของมัน ฉันเต็มใจทำด้วยนะ”
“โซดา…” สปายส่ายหน้า สบตาเพื่อน ไม่แน่ใจว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน สปายยกมือปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ
สปายไม่อยากให้โซดาขุดอดีตมาพูดอีก แต่ดูท่าว่าสปายจะห้ามโซดาไม่ได้แล้ว
“งานของฉันน่ะเหรอ…ขายบริการทางเพศ ก็ไม่รู้จะพูดให้สวยหรูทำไมนะ จริงๆแล้วมันก็คือขายตัวนั่นล่ะ”
“พอแล้วโซดา…” สปายบีบมือโซดา โซดากลืนน้ำลายก่อนเอ่ยออกมา
“ฉันเจออะไรมาเยอะก่อนที่นายจะทำเรื่องแย่ๆกับฉัน ตัวฉันน่ะไม่เท่าไร แต่ที่นายทำเรื่องแย่ๆกับเพื่อนของฉัน
ฉันไม่มีวันให้อภัยแน่!”
“พอแล้วโซดา… เขาช่วยฉัน เขาช่วยพวกเรานะ…”
“ถ้ามันไม่เจอกับตัวเอง มันก็คงไม่ช่วยพวกเราหรอก!”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ โซดาหายใจแรงๆสองสามครั้งก่อนผ่อนลมหายใจเป็นปกติ โซดาบีบมือสปายแน่น… อารมณ์เย็นลงแล้ว
โซดาเผลอสบตากับเบียร์โดยไม่ได้ตั้งใจ ความสับสนฉายชัดในแววตาเบียร์ โซดาไม่กล้ามองดวงตาคู่นั้นนานกว่านี้ …ขาเล็กก้าวออกจากห้อง
หนีด้วยดวงตาคู่นั้นทันที
“โซดา!” สปายร้องลั่น วิ่งตามโซดา เบียร์ได้แต่มองตามโซดาจนลับสายตา … ทั้งที่อยากร้องเรียก อยากเดินตามไป อยากถามอะไรให้ชัดเจนกว่านี้ แต่เบียร์รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ ไม่มีแม้แต่แรงเค้นเสียงออกมาเป็นคำพูด
เบียร์ยกมือสองข้ามกุมขมับ ก้มหน้า ฝ่ามือหนาของน้องชายวางลงบนไหล่ บีบเบาๆ
“ใจเย็นๆ” น้ำแข็งบอกพี่ชาย เบียร์สูดลมหายใจลึกๆก่อนลุกออกไป ไร้ถ้อยคำใดๆจากเบียร์
ทางที่เบียร์เดินไป…คือคนละทางกับโซดา
“ยังไงวะเนี่ย…ตกลงเรื่องมันกำลังจะดีขึ้นหรือแย่ลง” ไกรครางเสียงเบา เงยหน้าพิงพนักโซฟา ถอนหายใจแรงๆ
“แล้วจะเอายังไงกับมันดี?” น้ำแข็งชี้ไปทางต้องที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่เงียบๆ
“มันเพิ่งหักหลังไอ้เพียวมา ถ้าจับมันส่งตำรวจ ไอ้เพียวประกันตัวมันไปฆ่าแน่” ไกรเอ่ยเสียงเครียด
“แล้วเรื่องไอ้เพียวล่ะพี่ไกร”
“ไอ้เพียวมันอยู่เหนือกฎหมาย ถ้ากฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ ก็มีแต่ต้องจัดการมันแบบที่กูถนัด”
น้ำแข็งขมวดคิ้วอย่างไม่มั่นใจ ไกรเอ่ยต่อ
“ไว้ใจได้ ลูกน้องของกูมีทั้งคนที่ทำงานอยู่ในกฎหมายและนอกกฎหมาย แค่จัดการไอ้เพียว ไม่น่าจะยากเกินไป”
“ผมไปด้วย” น้ำแข็งเอ่ยจริงจัง
“มึงอยู่ดูเด็กๆดีกว่า กูไม่มั่นใจเลยว่าไอ้เพียวมันจะหยุด อย่าให้เด็กๆคลาดสายตามึงดีที่สุด”
“แล้วผมทำอะไรได้บ้าง?”
“กูขอแรงลูกน้องมึงสัก 8-9 คนก็พอ กูคงต้องวางแผนอะไรนิดหน่อย คนอย่างไอ้เพียวคงมีคนนับถือมันพอสมควร
ลูกน้องของมันอาจจะอยากแก้แค้นให้เจ้านาย ”
“ถ้าไอ้เบียร์มันอารมณ์ดีกว่านี้ ผมจะบอกเรื่องนี้ให้มันรู้” น้ำแข็งเหลือบมองต้อง
“ส่วนไอ้ต้อง ให้มันเป็นลูกน้องของผมก็ได้” ไกรนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกมา
“ถ้าอย่างนั้นให้มันเป็นลูกน้องกูก่อน จนกว่าจะจัดการไอ้เพียวได้ ลำพังมึงดูสปายกับโซดาก็หนักพอแรงแล้ว
อย่าเอามันไปเป็นภาระเพิ่มเลย” น้ำแข็งรับคำ ไกรถอนหายใจเบาๆ
“สรุปคือวันนี้กูพามันมาพูด” ไกรหัวเราะขำ ทั้งๆที่เขารับมันเป็นลูกน้องเลยก็ได้ไม่ต้องพามันมา
แต่เพราะมันอยากคุยกับโซดาและสปาย ไกรจึงยอมพามันมา เผื่อจะตัดสินใจทำอะไรได้ง่ายขึ้น
แต่ดูเหมือนว่าเขาต้องพามันกลับไปเฉยๆเหมือนเดิม
“แต่เราก็ได้รู้อะไรที่ไม่เคยรู้…” น้ำแข็งพูด ไกรพยักหน้าเห็นด้วย
“กูพามันกลับเลยแล้วกัน มันคงไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ มึงดูเด็กๆแล้วก็พี่ชายมึงด้วยนะ”
น้ำแข็งขอบคุณไกรที่ให้ความช่วยเหลือ ไกรล่ำลาไม่กี่ประโยคก็เดินออกจากบ้านไป มีต้องถูกคุมตัวตามไปติดๆ
น้ำแข็งถอนหายใจยาวๆ …หวังว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
ห้องทานอาหารในมื้อเย็นเต็มไปด้วยความตึงเครียด โซดาไม่มาทานข้าว เบียร์มาทานข้าวก็จริงแต่ตักข้าวเข้าปากแทบนับเม็ดได้
เบียร์และโซดาไม่ได้ทะเลาะกันแต่ทั้งคู่ไม่ยอมคุยกัน น้ำแข็งและสปายได้แต่มองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก
ไม่คิดว่าสถานการณ์จะตึงเครียดขนาดนี้
หลังมื้อเย็น น้ำแข็งตั้งใจจะคุยกับเบียร์ อย่างน้อยให้ไอ้เบียร์มันพูดอะไรบ้าง ขณะกำลังเดินหาตัวพี่ชาย
ร่างเล็กของสปายเข้ามาดักหน้าน้ำแข็งไว้เสียก่อน
“ผม…ผมไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมแบบนี้เลย” สปายยู่หน้าเล็กน้อย น้ำแข็งถอนใจเบาๆ อมยิ้มเล็กๆ…
เขาเองก็ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน
“โซดาไม่กล้าสู้หน้าคุณเบียร์” สปายเอ่ยเสียงเบา นั่งลงบนโซฟา น้ำแข็งตามไปนั่งข้างๆ
“ไอ้เบียร์ไม่ยอมพูดอะไรเลย” และนั่นยิ่งทำให้น้ำแข็งทำอะไรไม่ถูกไปใหญ่ น้ำแข็งรู้ว่าถ้าพี่ชายโกรธหรือโมโหจะมีอาการแบบนี้ มันจะไม่ยอมพูดกับใครจนกว่ามันทนไม่ไหวจริงๆมันถึงจะพูด น้ำแข็งได้แต่รอให้พี่ชายพูดอะไรออกมาบ้าง
“ไม่ใช่ผมไม่รู้นะว่าคุณเบียร์คิดยังไงกับโซดา และโซดาก็คงรู้มันถึงไม่กล้าสู้หน้าคุณเบียร์แบบนี้” สปายถอนหายใจเบาๆ น้ำแข็งนิ่งคิดสักพัก
“เอาอย่างนี้ ให้โซดาไปนอนห้องไอ้เบียร์ พี่จะกลับไปนอนกับเรา” น้ำแข็งเอ่ยจริงจัง…
“จะไม่ทะเลาะกันเหรอ?” สปายมีสีหน้าลังเล
“ต้องลองดูก่อน ให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เอาแต่หนีหน้ากันอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้คุยกันสักที” สปายพยักหน้าเห็นด้วย
น้ำแข็งถามหาตัวโซดา สปายอาสาไปตามโซดามา น้ำแข็งบอกโซดาเรื่องห้องนอนและเป็นอย่างที่น้ำแข็งคิด โซดาค้านท่าเดียว
“ผมนอนโซฟาตรงนี้ก็ได้ครับ”โซดาเอ่ยเสียงอ่อน ยิ้มแหยให้น้ำแข็ง
“คุณน้ำแข็งให้นอนที่ไหนก็นอนเถอะนะ…นะโซดานะ” สปายอ้อน “ทั้งคุณน้ำแข็ง คุณเบียร์ ก็ช่วยพวกเรามาเยอะ
เชื่อฟังคุณน้ำแข็งเป็นการตอบแทนดีกว่าเนอะ”
“แต่นั่นห้องคุณเบียร์นะ เกรงใจเจ้าของห้องเขา”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า” น้ำแข็งเอ่ยพลางยิ้มอ่อนโยนให้
โซดารู้สึกไม่สู้ดีนัก ถ้าต้องไปนอนห้องคุณเบียร์…คุณเบียร์จะมานอนด้วยไหม…โซดาไม่พร้อมเผชิญหน้ากับคุณเบียร์…
ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนก็ตาม
พลันร่างสูงของคนที่โซดากำลังหนีหน้าปรากฏสู่สายตา โซดากำลังจะหันหลังหนี แต่สปายตามมาขวางไว้ก่อน
โซดาขมวดคิ้วเล็กๆ น้ำแข็งเดินตรงเข้าไปหาพี่ชาย
“กูรู้ว่ามึงได้ยินหมดแล้ว”
เบียร์สบตาคนเป็นน้อง…จุดยิ้มที่มุมปาก มีครั้งไหนบ้างนะที่ไอ้น้ำแข็งจะไม่รู้ทันเขา…
“ไปสิ” น้ำแข็งบุ้ยปากไปทางโซดาที่สปายกำลังจะรั้งไว้ไม่ได้แล้ว
เบียร์เดินผ่านน้ำแข็งตรงไปยังโซดาทันที ฉวยข้อมือเล็กกำแน่น จูงมือโซดาให้เดินตาม
โซดาไม่ขัดขืนแต่ก็ไม่ยอมเดินตามดีๆ เบียร์ต้องออกแรงเบาๆเพื่อฉุดให้โซดาเดินไปด้วยกัน
น้ำแข็งและสปายได้แต่มองตามเงียบๆ
“มันจะได้ผลจริงๆใช่ไหม?” สปายพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง
“รอดูพรุ่งนี้เช้า” น้ำแข็งสบตาสปาย วาดแขนโอบไหล่เล็ก รั้งตัวสปายไปยังห้องนอนตัวเอง
บรรยากาศอึมครึมแผ่กระจายทั่วห้องนอนกว้าง โซดายืนนิ่งอยู่กลางห้อง เบียร์นั่งนิ่งที่ปลายเตียง
ความเงียบปกคลุมคนทั้งคู่จนกระทั่งเบียร์ทนไม่ไหว
“ทำไมเธอต้องหนีฉัน?”
“คุณคงรังเกียจผมแล้วใช่ไหม?” โซดาสวนกลับทันทีที่เบียร์จบประโยค เบียร์ถอนหายใจแรงๆ
“ผมมันสกปรก ผมมันคนไม่ดี คุณเบียร์คงรังเกียจที่ช่วยเหลือคนอย่างผม” โซดาเอ่ยเสียงสั่น
ความละอายอัดแน่นเต็มอกมาตั้งแต่กลางวัน คุณเบียร์ช่วยเขาทั้งที่เขาเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด…
คุณเบียร์จะไม่รังเกียจได้ยังไง
“โซดา…ทำไมถึงคิดเองเออเองแบบนี้” เบียร์เดินเข้าไปหาโซดา ถอนหายใจแรงๆก่อนเอ่ยต่อ
“ฉันยอมรับว่าฉันผิดหวังในตัวเธอ ผิดหวังมากด้วย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องในอดีต เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว” โซดาเม้มปากแน่น
ก้มหน้าหลบตาเบียร์
“คนเราใช้ชีวิตในปัจจุบัน ไม่ใช่ในอดีต อดีตอันเลวร้ายเป็นบทเรียนให้เราได้แต่ถ้ายึดติดกับมันมากเกินไป มันมีแต่จะทำร้ายตัวเราในปัจจุบัน”
โซดาเงียบ เบียร์จึงเอ่ยต่อ
“ฉันผิดหวังในตัวเธอก็จริง แต่ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันเองก็ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่หลายคนคาดหวังเหมือนกัน ถ้าเธอบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี
ฉันเองก็คงไม่ต่างกัน” โซดาสบตาเบียร์ ไร้คำตอบโต้ใดๆ
“เธอเคยขายตัว ฉันเองก็เคยซื้อบริการแบบนั้นบ่อยๆ… เห็นไหม เราไม่ต่างกันเลย” เบียร์พูดออกมาง่ายๆเหมือนพูดเรื่องดิน ฟ้า อากาศทั่วไป
โซดานิ่งเงียบ น้ำใสคลอหน่วยตา
“คุณเบียร์…” ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาทำไม “ทำไมคุณเบียร์เป็นคนแบบนี้…” เสียงร้องไห้โฮดังลั่นห้อง
เบียร์รั้งตัวโซดาเข้ามากอดแนบอก
“ฉันขอโทษ…แต่ฉันป้องกันทุกครั้งนะ ตอนนี้ฉันเลิกซื้อบริการแบบนั้นแล้วด้วย” โซดาส่ายหน้ากับแผ่นอกกว้าง
“ไม่ใช่เรื่องนั้น… ทำไมคุณเบียร์ถึงเป็นคนดีแบบนี้” โซดาสะอื้น
“ประชดหรือเปล่าเนี่ย?” เบียร์กลั้วหัวเราะ โซดาส่ายหน้าแรงๆ
“ผมขอโทษ…” โซดาเอ่ยกับแผ่นอกกว้าง
“ขอโทษทำไม? หืม?”
“ผมขอโทษที่เคยทำตัวไม่ดี…”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอโทษเธอเหมือนกันที่ฉันเคยทำตัวไม่ดี…”
โซดาปล่อยโฮออกมาอีกชุดใหญ่ เบียร์ทั้งตกใจ ทั้งเห็นใจ โซดาร้องไห้จนเบียร์กลัวว่าพรุ่งนี้ตาใสๆคู่นี้คงบวมเป่งแน่ๆ
“อดีตไม่ดีไม่ต้องไปจำมันหรอกนะ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า…อยู่กับฉัน” เบียร์ลูบเรือนผมนุ่มของคนในอ้อมกอด โซดาได้ยินสิ่งที่เบียร์พูดชัดเจนและนั่นยิ่งทำให้โซดากักน้ำตาไว้ไม่อยู่ ได้ปล่อยน้ำตารินไหลเปื้อนอกเสื้อของร่างสูง…หยดแล้วหยดเล่า
เบียร์ต้องปลอบโซดาครู่ใหญ่กว่าโซดาจะสงบลง เบียร์ให้โซดาอาบน้ำก่อนพาโซดาเข้านอน รอจนกระทั่งแน่ใจว่าโซดาหลับแล้วจึงไปอาบน้ำบ้าง เบียร์มีน้องก็จริง… แต่เบียร์ไม่เคยทำแบบนี้กับน้องหรอก… แน่ล่ะ น้องเป็นผู้ชายแถมยังห่างกันไม่กี่ปี
คงขนลุกน่าดูถ้าไอ้น้ำแข็งงอแงแล้วต้องพามันไปอาบน้ำ พามันเข้านอน
หลังจากเบียร์อาบน้ำเสร็จ เขารีบพาตัวเองขึ้นเตียง สอดตัวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับโซดา…
อ้อมแขนหนาวาดผ่านเอวบาง โอบเอวเล็กๆนั้นไว้ ใบหน้าคมโน้มแนบริมฝีปากกับหน้าผากมน
ไม่ว่าใครจะมองโซดายังไง…สำหรับเบียร์แล้ว โซดาคือเด็กไร้เดียงสา โซดายังเด็กมาก เด็กทั้งคำพูดและการกระทำ
ยิ่งโซดาเจอเรื่องแย่ๆทั้งที่อายุยังน้อย ยิ่งต้องดูแลเอาใจใส่มากๆ
เด็กที่ผ่านประสบการณ์เลวร้ายด้วยตัวเอง เขาจะมีความคิด ความรู้สึกที่โตขึ้นก็จริง หากแต่เขาก็ยังต้องการที่พึ่ง ต้องการการดูแล การเอาใจใส่
แม้จะให้เงินเขามากมายเพียงใดก็ไม่สามารถทดแทนกันได้
ฉันจะดูแลเธอเอง…
ถ้าเธอต้องการความรัก…ความอบอุ่น ฉันพร้อมและยินดีมอบให้เธอเสมอ
ให้อย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้คนรักได้…
ฉันรักเธอนะโซดา
แค่ทำงานกลางคืน
[/i]
ง่า… เท่าที่เขียนมา รู้สึกว่าตอนนี้เครียดสุด T T เหมือนทุกอย่างมันมารวมอยู่ในตอนนี้ เขียนไปก็หนักอกไป เขียนจบตอนนี้แล้วก็โล่ง…นิดนึง(?) แอมขอสปอยนิดนึงว่าหลังจากนี้ คุณเพียวแทบจะไม่มีบทแล้วล่ะค่ะ เย้! ถ้าต้องเขียนฉากรบกับคุณเพียวอีก นิยายเรื่องนี้คงเป็นนิยายบู๊แน่ๆ
แอมเชื่อมือพี่ไกรนะ พี่ไกรต้องจัดการคุณเพียวได้แน่ๆ! > <! (สปอยอะไร ไม่มี๊)
มีทีมปั่นวิวด้วย > < น่ารักจัง <3
ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ ขัดอารมณ์ ไม่สมเหตุสมผล บอกกันเข้ามาได้นะคะ ^^ แอมยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ ^^ ช่วยแอมหน่อยนะ~
เจอกันตอนต่อไปนะคะ ^^
ปล. คิดถึงทุกคนนะคะ ^///////^
หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18 (อ่าน 200704 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก