Chapter 25
ตุ๊กตาสิงโตสีน้ำตาลขนาดกลางทอดตัวอ่อนในอ้อมแขนสปาย มือน้อยๆลูบขนนุ่มเบาๆ
แววตายินดีฉายชัดในดวงตาใส นึกขอบคุณน้ำแข็งที่เอาตุ๊กตาตัวนี้มาให้
สปายเหลือบมองนาฬิกายุโรปเรือนโตที่ประดับอยู่บนฝาห้องของน้ำแข็ง
เมื่อรู้ตัวว่าใกล้สายแล้วจึงเก็บตุ๊กตาใส่กระเป๋านักเรียนใบใหม่ที่น้ำแข็งซื้อให้
คนตัวเล็กเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นหลัง ยังไม่ทันสอดแขนสะพายก็ถูกมือหนาของใครอีกคนฉวยกระเป๋าใบนั้นไปเสียก่อน
“คุณน้ำแข็ง!” สปายสาวเท้าเร็วๆตามจังหวะเดินปกติของร่างสูง
น้ำแข็งเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ ได้ยินเสียงใสตะโกนไล่หลังมาไม่หยุด
“คุณน้ำแข็ง เอากระเป๋าของผมคืนมานะ! คุณจะเอาไปทำไมเล่า”
“พี่ถือให้ จะถือเองทำไมเล่า” น้ำแข็งล้อเลียน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้าหล่อ
สปายย่นคิ้ว สปายปราดเข้าไปแย่งกระเป๋าทันทีเมื่อน้ำแข็งเดินถึงชั้นล่างแล้ว
“ผมถือเองได้นะ เอามานี่” ร่างเล็กชูมือสุดแขน พยายามคว้ากระเป๋าของตัวเอง
น้ำแข็งก็เหลือร้าย ชูกระเป๋าเหนือศีรษะสปาย ไม่ให้คนตัวเล็กแย่งกระเป๋าไปได้ง่ายๆ
“แต่พี่อยากถือให้เรานี่ อย่าดื้อสิสปาย”
น้ำแข็งมองร่างเล็กที่ยืนหอบน้อยๆ ใบหน้าใสยู่ยี่
“คุณไม่กลัวว่าผมจะทำอะไรเองไม่เป็นบ้างหรือไง”
น้ำแข็งส่งยิ้มอ่อนโยนให้
“สปายทำอย่างอื่นสิครับ”
ประโยคของน้ำแข็งไม่ได้ทำให้สปายมีสีหน้าดีขึ้นเท่าไรนัก
“มีอะไรที่ผมทำได้บ้างล่ะ อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรที่ผมทำได้เลย”
น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ มือหนาวางแปะลงบนเรือนผมนุ่ม ลูบไล้เบาๆ
“ไปโรงเรียนกันเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ยอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่นส่งให้ร่างเล็ก
“คุณก็เอากระเป๋าให้ผมสิ ผมจะได้ไปโรงเรียน” สปายเอ่ยอย่างหน่ายๆ
“ให้ทำไม? ไปรอที่รถได้แล้วเราน่ะ”
“รอที่รถ?” สปายมีสีหน้าเหรอหรา
“รถพี่ไงครับ ไม่เข้าใจตรงไหนอีก… ไปเร็ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ไม่รอให้สปายดื้อไปกว่านี้ น้ำแข็งฉุดมือเล็กให้เดินตามไปด้วยกัน
เห็นเบียร์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักทายเล็กๆน้อยๆ
“ไปเรียนแล้วนะ” เอ่ยบอกพี่ชายเร็วๆ โซดาที่ถือแก้วกาแฟมาให้เบียร์ทันเห็นน้ำแข็งและสปายพอดี
เบียร์มองน้องชายลากสปายลิ่วๆแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ
…ดื้อพอกันสองคนนี้ คนหนึ่งดื้อจะทำให้ อีกคนหนึ่งดื้อไม่ยอมให้อีกคนทำให้ จะว่าไปก็เหมาะสมกันดี
เบนซ์คันงามเคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังใหญ่ คนขับอมยิ้มกับเสียงบ่นหงุงหงิงของคนตัวเล็กที่ดังเข้ามาเรื่อยๆ
แต่สุดท้ายคนตัวเล็กคงรู้ว่าบ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เสียงบ่นทั้งหลายจึงเงียบหายไป น้ำแข็งยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับ” น้ำแข็งบอกร่างเล็กก่อนที่สปายจะลงจากรถ สปายรับคำ สีหน้าดีขึ้นกว่าตอนออกจากบ้าน
น้ำแข็งมองร่างเล็กเดินเข้าไปในโรงเรียนจนลับสายตาก่อนขับรถไปยังมหาวิทยาลัยของตัวเอง
หลังเรื่องร้ายๆผ่านพ้นไป วันนี้เป็นวันแรกที่สปายมาโรงเรียน
สปายนำจดหมายลาหยุดย้อนหลังและเอกสารสำคัญตามกฎหมายให้ครูประจำชั้นและครูประจำวิชาหลายท่านตามคำสั่งของคุณเบียร์
จดหมายลาหยุดของสปายได้ลงชื่อเบียร์กำกับไว้ว่าเป็นผู้ปกครองทุกฉบับ
เบียร์ยืนยันรับเป็นผู้ปกครองให้สปายแม้ว่าน้ำแข็งอยากลงชื่อในตำแหน่งนั้น
แต่เบียร์กลัวจะมีปัญหาตามมาเพราะอย่างน้อยเบียร์ก็มีวุฒิภาวะสูงกว่าน้ำแข็ง
ถ้ามีปัญหากับทางโรงเรียน เบียร์สามารถไกล่เกลี่ยได้ง่ายกว่า ดีที่โรงเรียนไม่ติดใจเอาความกับสปาย
ซ้ำยังเห็นใจสปายมากกว่าเสียอีก สปายจึงยังคงสภาพนักเรียนทุนต่อได้อย่างไม่มีปัญหา
มาเรียนได้ตามปกติ
“…แล้วตอนนั้นโชกุนก็บอกฉันว่าพี่เบียร์บอกพี่อ๋องว่าสปายถูกใครไม่รู้จับตัวไป!
อื้อ! แล้วพี่อ๋องก็บอกว่าสปายทำงานที่ผับของพี่เบียร์ด้วย”
เสียงของมินดังเจื้อยแจ้วไม่หยุดตั้งแต่เจ้าตัวเห็นสปายในห้องเรียน
โชกุนพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของมินทุกคำ คาบแรกยังไม่เริ่ม มินจึงมีเวลานั่งคุยกับสปายอีกพักใหญ่
“แล้วโชกุนก็เจอเพื่อนของสปายที่ผับของพี่อ๋อง โซดาน่ะ… เจอโซดาแต่ไม่เจอสปาย ฉันไม่รู้จะทำยังไง
จะแจ้งตำรวจแต่ไอ้โชกุนห้าม มันบอกว่าพี่เบียร์บอกพี่อ๋องว่าอย่าแจ้งตำรวจ
เรื่องนี้ตำรวจทำอะไรไม่ได้!” มินฮึดฮัดอยู่พักใหญ่ สปายฟังมินร่ายยาวอยู่เงียบๆ
อมยิ้มเล็กๆกับสิ่งทีมินแสดงออกมา
นอกจากโซดาแล้ว…สปายแทบไม่ได้เห็นท่าทางแบบนี้จากเพื่อนคนไหนเลย
“สปายปลอดภัยดีใช่ไหม? ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม? ฉันอยากไปหาตั้งแต่รู้ว่าสปายปลอดภัยแล้ว
แต่พี่ไกรห้ามไม่ให้ไปเพราะบอกว่ายังอันตรายอยู่ จนกว่าจะจัดการไอ้คนชั่วได้แน่ๆแล้ว!
โอย สปาย ฉันไม่รู้ว่าฉันพอทำอะไรได้บ้าง เออใช่! ฉันเก็บงานที่ครูสั่งไว้ให้สปายหมดแล้วนะ
ทุกชิ้น ทุกวิชา” มินควักกระดาษปึกใหญ่จากใต้โต๊ะ
สปายเห็นความหนาของปึกกระดาษแล้วอดตกใจไม่ได้ เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…
“ขอบคุณนะมิน” สปายรับปึกกระดาษใส่ไว้ใต้โต๊ะตัวเอง
“สปายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” มินถามย้ำ โชกุนนั่งสีหน้าเป็นห่วงอยู่ใกล้ๆ
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอบคุณมินกับโชกุนมากนะ”…ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง…
“เราเป็นเพื่อนกันนะสปาย มีอะไรก็บอกพวกเราได้” โชกุนเอ่ยออกมา
“ใช่สปาย… พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ” มินบีบมือสปายแน่น
สปายส่งยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคน
“อื้อ พวกเราเป็นเพื่อนกัน…” สปายบีบมือมินตอบ โชกุนวางมือลงไปบนมือน้อยๆสองมือที่จับกันอยู่
เกาะกุมไว้ด้วยกัน…
ทั้งสามคนคุยกันอีกสักพัก ครูก็เดินเข้ามาในห้องเรียน การสนทนาต้องยุติไว้
แต่เชื่อว่ามินยังมีเรื่องที่อยากพูดกับสปายอีกมากมายนับไม่ถ้วน
กระรอกตัวเล็กไต่ต้นไม้จากโคนไปสู่ยอด สปายไล่สายตามองตามกระรอกตัวนั้นไปเรื่อยๆ
พลันเจ้ากระรอกน้อยหยุดวิ่ง มีกระรอกตัวใหญ่อีกตัววิ่งลงมาหามัน
สปายหัวเราะเบาๆ เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าเจ้ากระรอกสองตัวคุยอะไรกัน
แต่ท่าหยุดวิ่งของเจ้ากระรอกตัวเล็กตัวนั้นช่างน่ารักน่าชังจนสปายหลุดขำไม่ได้
“ยิ้มให้ใครน่ะ?” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง สปายหันขวับ
นิ้วเรียวสวยของคนตัวเล็กชี้ขึ้นไปบนต้นไม้ น้ำแข็งมองตามแล้วก็ต้องเลิกคิ้ว
“กระรอกน่ะ เห็นไหม? น่ารักดีนะ” ว่าแล้วก็กอดกระเป๋านักเรียนแน่น กลัวคนตัวโตแย่งไปถือเหมือนเมื่อเช้า
“น่ารักดีแฮะ แต่สปายน่ารักกว่า” ท้ายประโยคน้ำแข็งพึมพำเบาๆ มือหนาถูจมูกฟุตฟิต
ดวงตากลมโตมองร่างสูงด้วยความสงสัย… ท่าทางแบบนี้แสดงว่าไม่ได้ยินแน่ๆ
น้ำแข็งแบมือไปตรงหน้าคนตัวเล็ก กระดิกนิ้วเบาๆ
“อะไรครับ?” สปายกอดกระเป๋านักเรียนแน่นขึ้น
“เอากระเป๋ามา เดี๋ยวพี่ถือให้”
“ไม่เป็นไรครับ” สปายเดินหนีทันที น้ำแข็งส่ายหน้าน้อยๆกับความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก
“เอามา เร็วๆ” เดินไม่กี่ก้าวก็ตามทัน
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากถือเอง”
น้ำแข็งถอนหายใจ
“ในกระเป๋ามีอะไรอยู่? กลัวพี่เห็นอะไรเหรอ?”
สปายหยุดเดิน น้ำแข็งฉวยกระเป๋าไป สปายส่งสายตาไม่พอใจให้ร่างสูง
น้ำแข็งคอแห้งผาก…ปากกูนี่ไวเหลือเกิน
“พี่ขอโทษ…” น้ำเสียงอ่อนอ้อน ฉวยข้อมือเล็กกำแน่น จูงมือให้เดินไปด้วยกัน
“ถ้าอยากรู้ว่าในกระเป๋ามีอะไรก็เปิดดูสิครับ” สปายเสียงแข็งจนน้ำแข็งใจหาย
“พี่ขอโทษ…พี่ผิดเอง”
“รู้ว่าผิดแต่ก็พูด”
“พี่เชื่อใจสปายนะครับ พี่รู้ว่าสปายไม่มีอะไรปิดบังพี่หรอก พี่ขอโทษ…”
“ผมก็แค่อยากถือกระเป๋าเอง…” สปายบ่นงึมงำแต่น้ำแข็งได้ยินทุกคำ
“แต่พี่อยากถือให้นี่ครับ”
น้ำแข็งได้ยินสปายถอนหายใจ ทั้งที่สปายตั้งท่าคล้ายงอนหากแต่มือน้อยๆไม่ได้สะบัดหนีการเกาะกุมของมืออุ่นเลยแม้แต่น้อย
“เราไปเดินเล่นกันไหม?” น้ำแข็งถามขึ้นเมื่อเข้าประจำที่คนขับ
“ที่ไหนเหรอครับ?” เสียงใสของคนข้างๆตอบกลับมา ประโยคที่น้ำแข็งอดยิ้มไม่ได้
… ถามแบบนี้แสดงว่าไม่ปฏิเสธ น้ำแข็งเคลื่อนรถออกสู่การจราจร
“…ไปสวนสาธารณะดีไหม? เบื่อห้างแล้ว” น้ำแข็งได้ยินสปายหัวเราะเบาๆ
“ก็ได้ครับ”
สวนสาธารณะใจกลางกรุงสงบกว่าที่สปายคิด สปายไม่ค่อยมีเวลามาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแบบนี้หรอก
ชีวิตของสปายก่อนหน้านี้ก็มีแค่โรงเรียน ห้องเช่า และที่ทำงาน
ดูเหมือนว่าคนที่มาที่สวนสาธารณะก็คงต้องการพักผ่อนและ ออกกำลังกาย
อันที่จริง ถ้าสปายอยากพักผ่อนหรืออยากออกกำลังกาย เขาไม่ต้องมาสวนสาธารณะหรอก
แค่ทำงานบ้านไปเรื่อยๆ หยิบนู่นจับนี่ก็ได้ใช้กำลังไปเยอะแล้ว ถ้าอยากพักผ่อนก็แค่นอนหลับ
เหนื่อยมากๆเดี๋ยวก็หลับเอง
“นั่งตรงนี้กันเถอะ” น้ำแข็งจับมือบางดึงเบาๆให้นั่งลงข้างๆกัน
เก้าอี้มีพนักตัวยาวรับน้ำหนักของทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี
แสงสีทองทอประกายเหนือผิวน้ำ นกกระยางสีขาวนวลบินโฉบไปมา
ฝูงนกกระจาบตัวจ้อยบินร่อนบนผืนฟ้า กระรอกตัวเล็กวิ่งไปมาบนผืนหญ้าก่อนกระโจนขึ้นต้นไม้ใหญ่
สายลมแผ่วเบาโชยกระทบใบหน้า สปายรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ดวงตากลมโตกวาดสายตามองทั่วบริเวณของสวนสาธารณะอันกว้างขวาง
ซึมซับบรรยากาศดีๆที่ไม่เคยได้สัมผัส
กระรอกตัวน้อยวิ่งเข้ามาใกล้ร่างเล็ก ทว่ากลับไม่ได้รับความสนใจจากสปายเลยแม้แต่นิด…
ดวงตาใสจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างๆที่กำลังหลับตาพริ้ม
ร่างสูงสูดลมหายใจลึกก่อนผ่อนออกยาวๆ แพขนตากระพริบปริบก่อนเปิดขึ้น
ร่างเล็กนิ่งมองนัยน์ตาคู่คมคล้ายต้องมนตร์สะกด
“คิดค่ามองนะ” เสียงทุ้มดังขึ้น สปายสะดุ้งสุดตัว
“คะ…ใครมอง” ร่างเล็กเบือนหน้าหนี น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ
ท่อนแขนหนาทั้งสองข้างวาดไปตามแนวยาวของพนักพิง สปายชะงัก
รู้สึกคล้ายถูกโอบกอดแม้ว่าน้ำแข็งจะไม่ได้แตะตัวสปายเลยแม้แต่น้อย
ทั้งสองคนปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ ต่างจมอยู่กับความสงบของธรรมชาติ
สปายเหม่อมองไปเรื่อยๆ …คู่รักหลายคู่นั่งจู๋จี๋กัน กลุ่มนักเรียนหญิงจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส
ครอบครัวเล็กๆเดินไปเรื่อยๆใช้เวลาร่วมกันในยามเย็น…
สปายได้ยินเด็กชายตัวน้อยร้องขอให้พ่อของเขาอุ้ม คนเป็นพ่ออุ้มลูกชายขึ้นลงคล้ายหยอกล้อ
เด็กชายตัวน้อยหัวเราะลั่น มีเสียงหวานใสของหญิงสาวคอยห้ามปรามเนืองๆ
เดาว่าเธอคงเป็นแม่ของเด็กชายตัวน้อยคนนั้น
“คิดถึงพ่อแม่เหรอครับ?”
สปายเบือนสายตาหนีภาพครอบครัวนั้น
ทั้งๆที่คิดว่าคงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่เอาเข้าจริงก็หนีความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้…
เหงา น้อยใจ เสียใจ อิจฉา ความรู้สึกทั้งหลายประเดประดังเข้ามาจนกระทั่งร่างเล็กอัดอั้นไม่ไหว
สิ่งเดียวที่สามารถระบายความรู้สึกเหล่านั้นได้ดีที่สุดคือ…หยดน้ำตา
“ถ้าผมบอกว่าไม่คิดถึง ผมคงกลายเป็นคนโกหก” สปายหัวเราะเบาๆ ปาดน้ำตาออกลวกๆ
คราบน้ำตาเปราะแก้ม สปายส่งยิ้มให้ร่างสูง มือหนาลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ
“อยากเจอพ่อแม่หรือเปล่า?” น้ำแข็งถามเสียงอ่อนโยน
“ไม่แล้วล่ะครับ… ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็อยากเจอ…อยากเจอมากๆ” สปายสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนผ่อนออกมาแรงๆ
“เวลาไปโรงเรียนแล้วเห็นคนอื่นมีพ่อแม่มารับมาส่งแล้วผมอิจฉามากเลยนะ อยากมีพ่อแม่ทำแบบนั้นให้บ้าง
ผมเอาแต่โทษโชคชะตาที่ส่งผมให้ไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า โทษพ่อแม่ที่ไม่เคยให้ผมเห็นหน้า ไม่ยอมอยู่กับผม…”
น้ำแข็งสอดประสานมือกับมือเล็ก จับกระชับแน่น นิ่งมองร่างเล็กเงียบๆ
“แต่ยิ่งโตก็ยิ่งรู้ว่าผมคงไม่มีโอกาสเจอพ่อแม่หรอก บ้านเด็กกำพร้าไม่ใช่โรงเรียนประจำ
พวกเขาคงไม่ได้แค่เอาผมมาฝากแล้ววันหนึ่งจะมารับกลับ บางที…พวกเขาคงลืมไปแล้วว่าเคยมีลูก”
น้ำแข็งมองดวงหน้าใสไม่ละสายตา ดวงตากลมโตฉายแววผิดหวัง…ผิดหวังในตัวพ่อกับแม่
“บางทีท่านอาจไม่มีเวลาตามหาสปาย…ท่านอาจจะคิดถึงสปายก็ได้นะ” น้ำแข็งเอ่ยเสียงเบา กระชับมือสปายแน่น
“ก็แค่ ‘อาจ’ น่ะครับ… ผมเองก็ปลอบใจตัวเองด้วยประโยคแบบนั้นมาตลอด…
เพราะตุ๊กตาสิงโตตัวนั้นทำให้ผมคิดว่าพ่อกับแม่คงรักผมบ้าง อย่างน้อยก็ยังให้ตุ๊กตาผมตั้งหนึ่งตัว” สปายหัวเราะแกนๆ
“บางครั้งผมก็คิดอยากตามหาพ่อกับแม่นะ แต่ผมกลัว…” นัยน์ตาใสสบตาคู่คม
“ผมกลัวพวกเขาไม่ยอมรับว่าผมเป็นลูก กลัวว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ผมคาดหวัง”
“ลองตามหาดูก็ไม่เสียหายนะสปาย…บางทีท่านอาจจะดีกว่าที่สปายคิดก็ได้”
“ไม่เอาหรอกครับ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว อีกอย่าง…ถ้าผมเจอพ่อกับแม่จริงๆ ถึงแม้พวกเขาเป็นคนดีแค่ไหน
ผมก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างจากเจอคนแปลกหน้า ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่เลย…ไม่มีเลยจริงๆ”
นัยน์ตาน้ำแข็งฉายแววเห็นใจ ไม่อยากให้สปายรู้สึกแบบนี้เลย
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมชินแล้ว”
“สปาย ถ้าพี่จะตามหาพ่อกับแม่…”
“ไม่ต้องครับ” น้ำเสียงเด็ดขาด
“สปายแน่ใจเหรอ?...”
“ครับ ไม่ต้องตามหาหรอกครับ หาเจอไปก็เท่านั้น แค่ได้รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร ไม่ได้หมายความว่าจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวนี่ครับ
ไม่มีอะไรยืนยันได้เลยว่าจะได้อยู่กันเป็นครอบครัว…”
น้ำแข็งไม่รู้เลยว่าตัวเองมองสปายด้วยสายตาแบบไหน เขาไม่ชอบที่สปายเป็นแบบนี้เลย
“กลับกันเถอะครับ จะค่ำแล้ว” สปายส่งยิ้มเล็กๆให้คนข้างๆ น้ำแข็งลูบเรือนผมนุ่มแผ่วเบา
“ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับดีกว่า” น้ำแข็งยิ้มอ่อนโยนให้ร่างเล็ก
“กินอะไรครับ?”
“…อืม..สเต็กเป็นไง?”
“สเต็กเหรอครับ?” สปายเลิกคิ้ว
“ไปกันเถอะ”
น้ำแข็งพาสปายเข้าร้านสเต็กใกล้สวนสาธารณะ ภายในร้านประดับตกแต่งสมกับที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง
ความหรูหราภายในทำให้สปายไม่กล้าเข้า น้ำแข็งต้องเกลี้ยกล่อมอยู่พักใหญ่สปายจึงยอมเข้ามาในร้าน
“โอ้โห! นี่ราคามื้อเดียวเหรอครับ? ผมอยู่ได้ตั้ง 3 วันเลยนะ” สปายวางเมนูเบามือ
ไม่กล้าโยนทั้งที่อยากโยนลงบนโต๊ะมากๆ…ราคาไม่ถูกใจสปายเลย
“เอาแบบพี่แล้วกันเนอะ” น้ำแข็งหันไปสั่งอาหารพนักงานในร้าน ไม่สนใจสปายที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ตรงหน้า
“คุณน้ำแข็ง!”
“ชู่…เบาๆสิ ร้านนี้อร่อยนะ~ ถูกปากสปายแน่ๆ”
น้ำแข็งเห็นสปายฟึดฟัดอยู่คนเดียวพักใหญ่… รอยยิ้มเล็กๆประดับบนใบหน้าคม
สปายที่ฟึดฟัดแบบนี้ดีกว่าสปายที่ซึมเศร้าตอนอยู่สวนสาธารณะอีก
น้ำแข็งไม่ชอบหรอกที่เห็นสปายซึมเศร้าแบบนั้น
ไม่นานเนื้อหมูนุ่มๆ กลิ่นหอมๆถูกวางลงบนโต๊ะ สปายลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่…
“กินเยอะๆนะ” น้ำแข็งส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก ลงมือหั่นชิ้นเนื้อหมูเข้าปาก
สปายจับมีดและส้อมด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
น้ำแข็งกลัวว่าถ้าปล่อยให้สปายกินเองเรื่อยๆแบบนี้คงใช้เวลานานแน่ๆ
มือหนาคว้าจานสเต็กของคนตัวเล็กมาตรงหน้า หั่นชิ้นเนื้อหมูแผ่นใหญ่จนเป็นชิ้นเล็กพอดีคำหลายชิ้น
จิ้มชิ้นเนื้อหมูนุ่มๆหนึ่งชิ้นจ่อริมฝีปากเล็ก
“อ้า~” น้ำแข็งเอ่ยเบาๆ
“ทำอะไรคุณน้ำแข็ง!”
“พี่ป้อนไง เร็วเข้า อ้า~”
สปายอยากมุดโต๊ะหนีความอายเหลือเกิน สปายไม่ใช่เด็กๆนะ ทำไมต้องยื่นมาป้อนกันแบบนี้ด้วย!
ฟึดฟัดไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ต้องงับชิ้นเนื้อเข้าปากเร็วๆ
“ผมกินเองได้นะ!” เอ็ดเสียงเบา เคี้ยวเนื้อหมูตุ้ยๆ แย่งจานสเต็กมาคืน
น้ำแข็งยอมปล่อยให้สปายเอาไปง่ายๆ กลัวว่าถ้าเขาป้อนสปายอีกคำ แก้มใสๆจะแดงจนสุกแน่ๆ…
แค่นี้ก็แดงจนน้ำแข็งอยากสัมผัสความเนียนให้ชื่นใจสักฟอดสองฟอด
สเต็กราคาสูงที่ปริมาณเยอะตามราคาทำเอาสปายอิ่มจนจุก หลังจากนี้สปายคงอยู่ท้องไปอีกสามวันจริงๆ…
คนที่อิ่มที่สุดคงเป็นน้ำแข็ง ทั้งอิ่มตา อิ่มใจ…
ทั้งสองคนอิ่มจนลืมความรู้สึกแย่ๆที่สวนสาธารณะไปเลย
คล้ายเอาความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นปล่อยไปตามสายลม พัดพาเรื่องแย่ๆออกไป
กว่าน้ำแข็งและสปายจะกลับถึงบ้านก็มืดมากแล้ว เบียร์และโซดานั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น
น้ำแข็งเอ่ยทักพี่ชายไม่กี่ประโยคก็จูงมือสปายไปยังห้องนอน
น้ำแข็งให้สปายอาบน้ำก่อน กลิ่นกายหอมๆของร่างเล็กยามอาบน้ำเสร็จใหม่ๆช่างถูกใจน้ำแข็งนัก
คนตัวเล็กไม่รู้หรอกว่าน้ำแข็งลอบสูดดมกลิ่นกายหอมๆอยู่ทุกคืน
น้ำแข็งที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่างเดินออกจากห้องน้ำ
เห็นร่างเล็กนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่บนพื้นข้างเตียง น้ำแข็งเลี่ยงไปแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว
รีบเดินไปหาคนตัวเล็ก
“ทำอะไรครับ?” นั่งยองๆตรงหน้า สมุดและหนังสือหลายเล่มกางหราอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก น้ำแข็งได้คำตอบทันที
“เยอะมาก ยากมาก” สปายครางเสียงแผ่ว
“ทำไมนั่งทำบนพื้นล่ะ? ทำไมไม่นั่งทำบนโต๊ะ?” น้ำแข็งชี้ไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง
“ผมไม่ชินกับการนั่งโต๊ะเท่าไรครับ” สปายยิ้มแหย “ผมชินนั่งพื้น”
“ขึ้นไปนั่งทำบนเตียงก็ได้ เดี๋ยวพี่หาโต๊ะญี่ปุ่นมาให้ ดีกว่านั่งก้มหลังแข็งกับพื้นแบบนี้”
น้ำแข็งส่งสายตาเป็นชิงบอกให้คนตัวเล็กหยุดโต้เถียง สปายหุบปากฉับ
น้ำแข็งบังคับสปายขึ้นไปนั่งทำการบ้านบนเตียงจนได้
ร่างสูงสวมบทอาจารย์สอนพิเศษสอนการบ้านให้โดยที่คนตัวเล็กขัดไม่ได้
น้ำแข็งสอน ไม่ใช่ทำให้ สอนให้สปายคิด วิเคราะห์ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่นานการบ้านวิชาคณิตศาสตร์บทที่ 2 ก็เสร็จ
“ขอบคุณครับ” สปายยิ้มร่า เก็บสมุดการบ้านเข้าประเป๋า
เพราะมัวแต่จดจ่อกับกระเป๋าจึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของร่างสูง
น้ำแข็งสอดตัวใต้ผ้าห่ม แผ่นหลังกว้างพิงหัวเตียง รอจนกระทั่งสปายเตรียมเข้านอนแล้วจึงเรียกสปายมานั่งใกล้ๆ
“ขอค่าสอนการบ้านหน่อยสิ” เข้าเรื่องจนสปายตั้งตัวไม่ทัน
“ครับ?”
“เมื่อกี๊พี่สอนการบ้านสปาย สปายต้องตอบแทนพี่ด้วยนะ”
ร่างเล็กรู้สึกร้อนวูบวาบจากสัมผัสอุ่นที่ลูบไล้ราวเอว สปายพยายามตะครุบมือหนาแสนซุกซนนั้น
แต่น้ำแข็งใช้มืออีกข้างรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ได้ก่อน
“คะ..ค่าสอนอะไรกันครับ คุณน้ำแข็งมาสอนผมเองแท้ๆ”
น้ำแข็งยู่หน้าน้อยๆเชิงเง้างอน
“พี่สังเกตมาสักพักแล้ว ทำไมสปายไม่เรียกพี่ว่าพี่เหมือนตอนนั้นล่ะ เอาแต่เรียกคุณน้ำแข็งอยู่ได้
มันขัดหูยังไงไม่รู้”
ร่างเล็กก้มหน้างุด เมื่อรู้ว่าดิ้นไปก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่าจึงได้แต่นั่งนิ่งให้น้ำแข็งโลมเลียทางสายตาแบบนี้
“คุณน้ำแข็งปล่-…อื้อ!”
สัมผัสวาบหวามจู่โจมริมฝีปากบาง ร่างเล็กเบิกตาโพลง ร่างกายคล้ายถูกตรึงด้วยมนตร์สะกด
“อื้ม!…อื้อ”
น้ำแข็งเข้าชิมด้านในโพรงปากหวานได้ง่ายกว่าที่คิด สอดเรียวลิ้นสัมผัสกับความหอมหวานภายใน
รสสัมผัสชวนให้น้ำแข็งจมอยู่กับความลุ่มหลง ความหอมหวานละมุนชวนหลงใหล ไม่สนว่ามือน้อยๆทุบอกประท้วงแรงแค่ไหน
ทว่าน้ำแข็งต้องยอมผละออกให้เมื่อรู้สึกว่าร่างเล็กใกล้ขาดอากาศหายใจเข้าไปทุกที
น้ำแข็งปล่อยให้สปายหอบหายใจไม่นาน ริมฝีปากหนาแนบชิดเรียวบางอีกครั้ง
มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้าใต้เสื้อตัวเล็ก สัมผัสเนียนนุ่มมือแทบทำเอาน้ำแข็งคุมตัวเองไม่อยู่
ลมหายใจร้อนรินรดข้างแก้มใส พยายามระลึกเสมอว่าต้องทะนุถนอมร่างเล็กให้มากๆ
สปายไม่รู้ว่าตัวเองนอนราบไปกับเตียงตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีเสื้อที่สวมอยู่ก็หายไปแล้ว
ใบหน้าคมซุกไซร้ข้างแก้มเรื่อ ไล่สูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาว มือหนาข้างหนึ่งไล้สัมผัสหน้าท้องเรียบเนียน
วนลูบบริเวณท้องน้อยให้ร่างเล็กส่งเสียงครางเล่นๆ มืออีกข้างที่ว่างไล้สัมผัสเม็ดทับทิมสีอ่อนบนแผ่นอกขาวเนียน
ลากไล้ริมฝีปากครอบครองเม็ดทับทิมอีกข้าง ร่างเล็กแอ่นอกสะดุ้งเฮือก
น้ำแข็งชะงัก มือบางๆที่เกาะท่อนแขนเขาสั่นสะท้าน ร่างเล็กสั่นเทิ้ม หยาดน้ำใสคลอดหน่วยตา
น้ำแข็งลูบหน้าตัวเองแรงๆ
…กูทำอะไรลงไป!
“พี่ขอโทษ…” น้ำแข็งจะผละออกห่าง ทว่ามือน้อยๆโอบรอบคอน้ำแข็งไว้
“ไม่…ผมไม่เป็นไร” เสียงใสสั่นพร่า น้ำแข็งเกลี่ยหยาดน้ำตาที่รินไหลจากดวงตาใส
“พี่จะไม่ฝืนใจสปายนะครับ…” น้ำแข็งจับมือบางแน่น แนบริมฝีปากลงบนหลังมือเล็กๆนั้น
“ผมไม่เป็นไร คุณน้ำแข็ง…” น้ำแข็งชะงัก
“ลบความสกปรกให้ผมที…ลบรอยสัมผัสของ’พวกมัน’…”
น้ำแข็งกำมือแน่น ไม่กล้าคิดตามว่าสปายหมายถึงอะไร ความโมโหสุมในอก สบถด่า’พวกมัน’อย่างโกรธเคือง
ถึงเรื่องจะผ่านไปแล้วแต่พอนึกถึงแล้วก็อดสาปแช่งไม่ได้ ทั้งไอ้ต้อง…ทั้งไอ้เพียว…
“คุณน้ำแข็ง…” สปายโอบรอบคอน้ำแข็งแน่นขึ้น รั้งใบหน้าคมโน้มลงมา ประทับริมฝีปากที่ปลายคางสาก
“ถ้าเป็นคุณน้ำแข็ง…ผมไม่เป็นไร” กระซิบเสียงพร่าก่อนแนบริมฝีปากกับริมฝีปากหนาเบาๆ
น้ำแข็งไม่ให้สปายพูดอะไรมากไปกว่านี้ ริมฝีปากหนาแนบชิดกับริมฝีปากเล็กทันที สั
มผัสแนบแน่นคล้ายตอบรับคำขอของสปาย มือหนาเปลื้องเสื้อผ้าของร่างเล็กจนหมด
แนบริมฝีปากดูดชิมทักทายอวัยวะทุกส่วน มือสองข้างลูบไล้ปลุกเร้าร่างเล็กอย่างช่ำชอง
นึกหงุดหงิดที่ร่างเล็กๆนี้เคยผ่านมือผู้ชายคนอื่นมาก่อน ยิ่งคิดน้ำแข็งยิ่งโหมจูบสปาย
ดูดชิมริมฝีปากหวานอย่างไม่รู้จักพอ
…เขาจะลบรอยโสมมของพวกมันเอง
น้ำแข็งละเลียดชิมแกนกลางเล็กทีละน้อย สัมผัสปลุกเร้าที่ทำเอาร่างเล็กบิดเร่า
มือสองข้างแหวกก้อนขนมปังนิ่มด้านหลัง เผยช่องทางรักที่หุบอ้าถี่ๆคล้ายต้องการส่วนเติมเต็ม
น้ำแข็งผละออกไปหยิบเจลหล่อลื่นก่อนลูบไล้ชโลมทั่วช่องทางรัก
ร่างกายสปายสั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์ ดวงตากลมโตปิดพริ้ม
ครางเสียงหวานรับสัมผัสจากร่างสูงอย่างเคลิบเคลิ้ม
ท่อนนิ้วแข็งแรงสอดใส่ทักทายช่องทางรักตรงหน้า มืออีกข้างกอบกุมแกนกลางส่วนหน้า
ชักนำความสุขให้ร่างเล็กถึงฝั่งฝัน เสียงครางระงมดังลั่นห้อง สปายหอบจนตัวโยน
“อย่าเกร็งนะ” น้ำแข็งหอบหายใจถี่กระชั้น ค่อยๆพาตัวเองสอดใส่เข้าไปในช่องทางคับแคบ
แรงตอดรัดด้านหลังทำเอาน้ำแข็งอยากกระแทกร่างเล็กแรงๆ แต่สติยังรั้งการกระทำของน้ำแข็งไว้ได้อยู่
เขาต้องทะนุถนอมร่างเล็กๆในอ้อมกอดนี้…ความเสียวซ่านกระจายทั่วร่างทั้งคู่เมื่อน้ำแข็งเริ่มโยกกาย
“ผ่อนคลาย…อย่าเกร็ง อื้อ! ดีมาก” น้ำแข็งแนบจูบกับริมฝีปากเล็ก
บดขยี้แนบแน่นเบี่ยงเบนความสนใจร่างเล็กจากความเจ็บเบื้องล่าง น้ำแข็งกระแทกกายถี่รัว
ร่างเล็กโยกไหวตามแรงกระแทก น้ำแข็งผละจูบ เสียงครางกระเส่าชวนหลงใหลดังแข่งแรงกระแทก
ความรัญจวนใจกำจายทั่วร่างน้ำแข็ง ไม่สนว่าสปายจิกเล็บลงลาดไหล่กว้างแรงแค่ไหน
น้ำแข็งกระแทกถี่ๆก่อนผ่อนแรงช้าลง น้ำแข็งถอนกายออกแล้วกระแทกเข้าไปใหม่ เน้นย้ำช้าๆ…สปายส่ายหน้าจนผมสะบัด
“ไม่เอาแบบนี้ แรงกว่านี้อีก อึก!” ร่างเล็กปรือตา สบตากับคนด้านบน น้ำแข็งยกยิ้ม จูบสัมผัสขมับชื้นเหงื่อ
“เรียกพี่น้ำแข็งก่อนสิครับ” น้ำแข็งลมหายใจสะดุด รู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ควบคุมร่างกายได้ดีนัก
“พี่น้ำแข็ง อึก! อื้อ~” น้ำแข็งกระแทกแรงขึ้น ทว่าไม่ใช่ความถี่เหมือนช่วงแรก
“อะไรนะ?”
“แรงๆ อึก! พี่น้ำแข็ง อื้อ~ อื้ม! อา…”
สปายขบริมฝีปากแน่น เงยหน้าหลับตาพริ้ม รับแรงกระแทกถี่ถาโถมเข้ามาไม่ยั้ง
ช่องทางคับแคบขมิบถี่รัว ตอดรัดแรงๆจนในที่สุดน้ำแข็งก็ปลดปล่อยน้ำนมอุ่นสู่ช่องทางรักนั้น
ร่างเล็กกระตุกแรงๆก่อนปลดปล่อยน้ำนมเปรอะทั่วหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนด้านบน
สองร่างหอบจนตัวโยน
น้ำแข็งประคองร่างเล็กนอนหนุนหมอน สปายตาปรือใกล้หลับเต็มที อาการเหนื่อยล้ากระจายทั่วร่าง
น้ำแข็งใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวทำความสะอาดให้สปาย
ไม่คิดจะสวมใส่เสื้อผ้าให้สปายสักชิ้น น้ำแข็งเองก็ไม่คิดจะสวมเสื้อผ้าเช่นกัน
อุณหภูมิในห้องคงไม่เย็นไปกว่านี้ เพราะต่อให้อุณหภูมิในห้องเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถสู้กับความเร่าร้อนของบทรักเมื่อครู่ได้
“หลับฝันดีนะครับสปาย”
ร่างเล็กหลับใหลในอ้อมกอดอุ่น คนตัวสูงจูบขมับบางเบาๆก่อนจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา
แค่ทำงานกลางคืน
[/i]
มาแล้วค่ะ ฟืดดดด /นั่งซับเลือด
แอมตื่นเต้นกับฉาก NC มาก > <! ไม่ได้เขียนนานมาก! เขียนเสร็จปุ๊บเอาลงปั๊บ
ขอไปซับเลือดต่อก่อนนะคะ *ฟืดดดดด
เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18 (อ่าน 200871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก