Chapter 27
“ฮัดเช้ย!” มือบางถูจมูกจนแดงก่ำ หายใจเข้าลึกๆ…
“ฮัดเช้ย!” คนตัวเล็กสูดน้ำมูกฟืดฟาด มือเล็กบรรจงปั้นดินน้ำมันก้อนเล็กแปะรอยรั่วก้นบัวรดน้ำอย่างบรรจง
“ฮัดเช้ย!” …อีกครั้ง
พลันเสียงวิ่งตึงตังดังเข้ามา ดึงความสนใจร่างเล็กจากบัวรดน้ำในมือ
“อ้าว! โซดา ทำอะไรแต่เช้า?”
“บัวรดน้ำมันรั่วน่ะครับ ผมเลยหาอะไรมาแปะ” ตอบเสร็จแล้วก็จามอีกรอบ “คุณน้ำแข็งไปไหนแต่เช้าเชียวครับ” …เพิ่งหกโมงครึ่งเอง
“ไปมหา’ลัยน่ะ” โซดาเลิกคิ้ว…วันเสาร์เนี่ยนะ?
“มีเรียนชดเชย จริงๆก็มีอะไรมากกว่านั้น ตามเนื้อหาไม่ทันเท่าไร” คล้ายน้ำแข็งพึมพำกับตัวเองในประโยคท้ายๆ คนตัวสูงเดินไปใส่รองเท้าลวกๆ ได้ยินเสียงโซดาจามไล่หลัง
“อย่าลืมกินยาแก้หวัดด้วยนะ” ว่าจบก็วิ่งไปขึ้นเบนซ์คันงามก่อนทะยานออกไป
“ฮัดเช้ย!” …คงต้องหายากินจริงๆแล้วล่ะมั้ง
พลันเสียงวิ่งตึงตังโครมครามดังอีกระลอก โซดาหันไปยังที่มาของเสียง พลันใบหน้าหวานร้อนวาบ
“โซดา! โอย…..รู้ไหมว่าพี่ตื่นมาแล้วไม่เจอเรา พี่ตกใจแค่ไหน ทำไมลงมาก่อนแล้วไม่บอกพี่?” โซดาสูดน้ำมูกแรงๆ พยายามเบนสายตาหนีแผ่นอกเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า…ยิ่งมองยิ่งชวนให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ผมเห็นคุณเบียร์….เอ่อ….พี่เบียร์นอนอยู่เลยไม่อยากปลุก”
“แล้วลงมาทำอะไรแต่เช้า? ไม่เจ็บเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มแฝงความอ่อนโยน ร่างเล็กลมหายใจสะดุด จามอีกครั้ง
“เจ็บอะไรกันเล่า….ไม่เจ็บหรอก” เจ็บสิ! ไซส์ขนาดนั้น นานขนาดนั้น ไม่เจ็บก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่เขาไม่บอกหรอกว่าเจ็บ เคยเจออะไรมามากกว่านี้ตั้งเยอะ กับความเจ็บแค่นี้ จิ๊บๆ
“ไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ? พี่ไม่ไว้ใจเลยนะ”
“ไม่เป็น…ฮัดเช้ย! ไรหรอก”
“ไม่สบายเหรอ?” มือหนาลูบเรือนผมนุ่ม
“แค่เป็นหวัดนิดเดียวเอง”
“ไปโรง’บาลกันเถอะ” พูดจริงทำจริง ฉุดข้อมือเล็กเตรียมลุก หากแต่ร่างเล็กรั้งไว้สุดตัว
“จะไปโรง’บาลทำไม แค่เป็นหวัดเอง”
“ทำไมถึงเป็นหวัดได้ล่ะ?”
โซดาวางบัวรดน้ำในมืออย่างเซ็งๆ…. ทำไมคุณเบียร์กล้าถามแบบนี้ล่ะ
“ก็ใครเขาให้…ฮัดเช้ย! แก้ผ้าตากลมตากน้ำค้างจนเกือบเช้าแบบนั้น!”
“แต่มันก็ไม่แย่ไม่ใช่เหรอ?….คราวหน้าลองเปลี่ยนที่ไหม? ที่ระเบียงยังไม่ตื่นเต้นเท่าไร”
“คุณเบียร์!”
“พี่เบียร์สิ…บอกว่ายังไง? ทำไมดื้อ?”
โซดาฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด
“ใครกันแน่ที่ดื้อ!”
เบียร์อมยิ้ม ตอนนั้นเองเขาเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก
“เอาบัวรดน้ำมาทำอะไร?”
“มันรั่ว เลยเอามาซ่อม” ตอบเสร็จแล้วก็จามอีกครั้ง
เบียร์เลิกคิ้ว
“ซ่อมทำไม? แค่บัวรดน้ำเอง ซื้อใหม่สิ”
“มันเป็นรูนิดเดียวเอง จะซื้อใหม่ให้เปลืองเงินทำไม ดินน้ำมันก็มีอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมต้องซ่อมแต่เช้า?”
“มันพอมีเวลาก็ต้องทำเลยสิครับ” โซดาไม่บอกหรอกว่าหาอะไรทำเพราะไม่อยากเอาแต่คิดเรื่องเมื่อคืน….ยิ่งคิดยิ่งทำตัวไม่ถูก ถึงจะไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาแต่มันก็อดเขินไม่ได้อยู่ดี
เบียร์นั่งมองคนตัวเล็กปั้นดินน้ำมันอุดรูเงียบๆ จนกระทั่งการซ่อมบัวรดน้ำเสร็จสิ้นลง
“ชอบเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ร่างเล็กเงยหน้า
“อะไรครับ?”
“พี่สังเกตมาสักพักแล้ว ดูเหมือนเราจะชอบพวกงานเกษตร”
“ก็…สนุกดีครับ อยากทำมาตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ ตอนอยู่ห้องเช่า ทำอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก”
“เรียนต่อด้านนี้ให้เป็นเรื่องเป็นราวเลยดีไหม? เอาให้สุดๆไปเลย”
โซดามองหน้าคนที่พูดเรื่องเรียนด้วยท่าทางจริงจังในขณะที่ร่างกายมีแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
“มันจะดีเหรอครับ?”
“ดีสิ ดีแน่ๆ ถ้าชอบอยู่แล้วยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวหาที่เรียนให้”
“เดี๋ยวครับ! อะไรกัน? ผมไม่เข้าใจ”
“เตรียมตัวไปเรียนต่อได้เลย ได้เรียนเกษตรสมใจแน่ๆ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จัดการให้ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ” ขยิบตาให้ข้างหนึ่งก่อนลุกออกไป ร่างเล็กมองตาม อ้าปากค้าง
โซดาเพิ่งได้เจอสปายตอนอาหารมื้อเช้า สปายดูเป็นปกติทั้งร่างกายและจิตใจ จะมีก็แต่เขานี่แหละที่จามน้ำมูกไหลฟืดฟาดอยู่คนเดียว ทนไม่ได้จนต้องกินยาแก้หวัด แต่ยาแก้หวัดกินแล้วทำให้ง่วง…ต้องนอนตอนเช้าแบบนี้จะดีเหรอ?
โซดานั่งดูละครตอนเช้าคนเดียว ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่ คุณเบียร์หอบเอกสารไปที่ทำงานหลังจากมื้อเช้า พลันโซดาได้ยินเสียงวิ่งตึงตังเป็นครั้งที่สามของวัน ร่างเล็กหันมองที่มาของเสียง
“อะไรน่ะสปาย?” ถามออกไปทันทีที่เห็นเพื่อนถืออะไรบางอย่างลงมาจากชั้นสองของบ้าน
“รายงานของคุณน้ำแข็งน่ะสิ” สปายวิ่งไม่มีเบรกไปจนถึงประตูบ้าน เร่งรีบใส่รองเท้าลวกๆ
“เดี๋ยวนะ แล้วแกจะไปไหน?”
“ไปหาคุณน้ำแข็ง” ว่าแล้วก็วิ่งออกไป
โซดาหาวกว้างๆมองตามเพื่อน หันมามองละครที่ยังเล่นไปเรื่อยๆ… ไม่นานก็ต้องยอมแพ้ให้กับฤทธิ์ยา … โซดาตั้งมั่นว่าคืนนี้ไม่ยอมให้คุณเบียร์ทำอะไรแบบเมื่อคืนแน่ๆก่อนผล็อยหลับไป
“พี่ตี๋ครับ มหา’ลัยของคุณน้ำแข็งไปยังไงเหรอครับ?” สปายหอบหายใจอยู่ตรงหน้าพนักงานขับรถของคุณน้ำแข็ง
“คุณหนูจะไปมหา’ลัยคุณน้ำแข็งเหรอครับ?”
“ใช่ครับ”
“ขึ้นรถได้เลยครับ” พนักงานขับรถเปิดประตูเบาะหลังเชื้อเชิญ
“เอ่อ…ไม่เป็นไรครับพี่ตี๋ แค่บอกสายรถประจำทางผมก็พอครับ”
ตี๋ยิ้มอ่อนโยนให้คนตัวเล็ก ประตูรถเปิดรออยู่ดังเดิม
“เป็นหน้าที่ผมเองครับคุณหนู”
“….ขอบคุณครับ” สปายสอดตัวเข้าไปในรถอย่างเกรงใจ
ใช้เวลาไม่นานสปายก็มาถึงมหาวิทยาลัยชื่อดัง แม้จะเป็นวันเสาร์แต่คนยังพลุกพล่าน สปายก็ไม่เข้าใจระบบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยเท่าไรหรอก ไม่รู้หรอกว่าตารางเรียนของคุณน้ำแข็งเป็นยังไง สปายรู้แค่ว่าวันนี้คุณน้ำแข็งมีเรียน ซึ่งวันเสาร์แบบนี้ สปายไม่ต้องไปโรงเรียนอยู่แล้ว
คนตัวเล็กเดินเข้าไปในตึกคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี พี่ตี๋หายไปพร้อมกับรถเก๋งคันงามแล้ว มีเพียงสปายคนเดียวที่เดินเข้ามาในตึก ดวงตากลมโตมองรายงานเล่มโตในมือ โพสต์อิทสีเขียวเด่นหราอยู่บนปก ข้อความระบุวันส่งงานปรากฏอยู่บนนั้น ยิ่งมองแล้วยิ่งต้องขมวดคิ้ว …. ต้องส่งวันนี้แล้วลืมได้ยังไงเนี่ย….
มือบางควักสมาร์ทโฟนที่น้ำแข็งซื้อให้ออกมาโทร.ออก ความไม่คุ้นชินกับสมาร์ทโฟนทำเอาสปายลำบากไม่น้อยกับการจิ้มหน้าจอแต่ละครั้ง คนตัวเล็กถือสายรอไม่นาน ปลายสายก็ตอบรับ
“พี่น้ำแข็งอยู่ไหนครับ?” กรอกเสียงลงไปทันที
“อยู่มหา’ลัยครับ” ปลายสายตอบมา น้ำเสียงแสดงความแปลกใจ
“ไม่ใช่…ผมหมายถึง พี่น้ำแข็งอยู่ห้องไหน ผมจะเอารายงานไปให้”
สปายได้ยินคนปลายสายร้องลั่น
“ลืมเอารายงานมาใช่ไหมครับ?” สปายถามเรียบๆ เหมือนคนปลายสายเพิ่งรู้ตัวตอนนั้นเองว่าลืมเอารายงานมา คนตัวเล็กได้ยินเสียงเดินลอดมาตามสาย เสียงทุ้มหอบหนัก.. ไม่แน่ใจว่าเดินหรือวิ่ง ถามสปายตลอดทางว่าสปายอยู่ตรงไหน
“สปาย….” เสียงดังชัดเจนในระยะไม่ไกล สปายหันไปยังที่มาของเสียง
“รายงานครับ” มือบางยื่นรายงานเล่มโตให้คนตัวสูง
“ขอบคุณมากๆ ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะครับ” สายตาคมทอดมองอย่างห่วงใย ร่างเล็กสบตาคนตัวสูง
“ทั้งที่ต้องส่งวันนี้แต่ก็ยังลืม” ร่างเล็กเอ็ดเสียงเบา
“….รู้ว่าต้องมีคนเอามาให้เลยแกล้งลืมไปอย่างนั้นแหละ”
สปายยู่หน้าใส่คนตัวสูง เสียงทุ้มหัวเราะอย่างถูกใจ
“งั้นผมกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ”
“ครับ?”
“มาแล้วก็อยู่ด้วยกันก่อนสิ…นะครับ” คุณน้ำแข็งกำลังอ้อนเหรอ?
“อยู่ยังไงครับ? พี่น้ำแข็งเรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“อยู่ได้สิ อาจารย์ไม่ว่าหรอก มาสิ”
มือหนาฉุดมือบางให้เดินไปด้วยกัน ร่างเล็กเดินตามอย่างห้ามไม่ได้…ไม่นานร่างเล็กก็เข้ามาในห้องเรียนห้องใหญ่ เครื่องปรับอากาศทำงานได้ดีเกินไปจนนักศึกษาหลายคนต้องเอาเสื้อกันหนาวมาห่ม สปายเพิ่งสังเกตตอนนั้นเองว่านักศึกษาหลายคนไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์มนักศึกษา… คุณน้ำแข็งเองก็ด้วย สปายจึงไม่รู้สึกประหลาดเท่าไร เพราะเขาเองก็อยู่ในชุดลำลองเหมือนกัน
“อ่ะแน่ะ…เมียมาคุมเหรอมึง” เสียงดังขึ้นไม่เบานักทำเอาสปายสะดุ้ง ร่างเล็กมองไปยังที่มาของเสียง มือบางยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสามคน
“สวัสดีครับพี่แมน พี่เปรม พี่โอม”
“ไหว้จนกูไม่กล้าแซวต่อเลย” เปรมคราง น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ
คุณน้ำแข็งและเพื่อนๆไม่ได้นั่งใกล้หน้าห้องนัก การเข้ามาของสปายจึงไม่ได้เรียกความสนใจจากอาจารย์เท่าไร…ใช่ กับอาจารย์น่ะไม่เท่าไร แต่กับนักศึกษาคนอื่น ทำไมต้องมองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาดด้วย?
“เด็กไอ้น้ำแข็งเหรอวะ?”
“น่ารักอ่ะแก ดูดิๆ…กรี๊ด!”
“น่ารักว่ะ…”
สปายลอบมองร่างสูงเป็นพักๆ ดูเหมือนว่าคุณน้ำแข็งก็คงได้ยินเหมือนที่เขาได้ยิน สปายอยากรู้ว่าคุณน้ำแข็งจะมีท่าทางยังไง แต่ใบหน้าคมกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ มือหนาจดข้อความที่อาจารย์บรรยาย สายตาจดจ่ออยู่กับหน้ากระดาษสมุด …. ดูไปแล้วก็เท่ห์เหมือนกันแฮะ
สปายหาวเมื่อนั่งไปได้พักใหญ่ อากาศเย็นๆกับเสียงบรรยายชวนเคลิ้มช่างไม่ต่างจากยานอนหลับชั้นดี สปายสัปหงกหลายครั้ง พยายามฟังว่าอาจารย์พูดถึงอะไร แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ …เขาได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ พลันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่กำจายจากฝ่ามือหนาที่วางบนศีรษะ
“นอนก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ปลุก”
“ทำไมไม่ให้ผมกลับไปก่อนล่ะครับ” หาวกว้างๆ
“อยากอยู่กับสปายนี่ครับ…” ทอดสายตาอ้อดออนไปยังร่างเล็ก
“ไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ…” น้ำเสียงเง้างอนแบบนี้คืออะไร…
“ผมขอนอนก่อนนะ”ฟุบหน้าหนีสายตาคมทันที ไม่วายยังได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะเบาๆอย่างพอใจ มือหนาลูบศีรษะคนตัวเล็กแผ่วเบา
สปายสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงทุ้มกระซิบปลุก มือเล็กขยี้ตาเบาๆ มือหนาฉวยข้อมือเล็กนั้นไว้ทันที
“ขยี้ตาอีกแล้วนะ”
“เรียนเสร็จแล้วเหรอ?” เสียงใสงัวเงีย
“เสร็จแล้วครับ”
“ส่งรายงานแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงหวานถามพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย
“ส่งเรียบร้อยครับ” น้ำแข็งยิ้มหวาน
สปายนั่งนิ่งๆเรียกสติอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินน้ำแข็งคุยกับเพื่อนๆ แค่ได้ยินเท่านั้นล่ะ…ไม่เข้าใจหรอกว่าคุยเรื่องอะไรกัน มีแค่ประโยคร่ำลาตอนท้ายที่สปายเข้าใจ สปายหันไปไหว้ลาพี่แมน พี่เปรมและพี่โอม
“พี่ให้พี่ตี๋กลับไปก่อนแล้วนะ” เสียงทุ้มของคนข้างๆดังขึ้น
“อ้าว…”
“ไม่ต้องอ้าวครับ พวกเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
สปายนิ่งคิดอะไรสักพักก่อนลุกขึ้น
“ครั้งนี้ผมขอเลือกร้านบ้างนะ” น้ำแข็งอมยิ้ม
“เอาสิ”
น้ำแข็งจะพาสปายไปขึ้นรถ ทว่าคนตัวเล็กรั้งเอาไว้
“เดินไปดีกว่าครับ” ร่างเล็กยิ้มแป้น น้ำแข็งเลิกคิ้ว อมยิ้มเล็กน้อย ยอมเดินตามคนตัวเล็ก
“แถวนี้มีร้านอาหารตามสั่งไหมครับ?”เสียงใสเอ่ยถาม
“เหมือนจะมีอยู่แฮะ”
“พาผมไปหน่อยสิครับ”
น้ำแข็งพาสปายเดินไปยังละแวกร้านอาหารตามสั่ง ไม่ใช่โรงอาหาร คนตัวเล็กไล่สายตามมองร้านอาหารที่ตั้งเรียงรายอย่างตื่นตาตื่นใจ
“โอ้โห! น่ากินทั้งนั้น” มือบางชี้ชวนดูอาหารของคนที่นั่งกินอยู่
“เอาร้านนี้” คนตัวเล็กเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง จับจองที่นั่งด้วยความว่องไว น้ำแข็งมองคนตัวเล็กที่ยิ้มรออยู่ก่อนตามเข้าไปสมทบ
น้ำแข็งมองไปรอบๆร้านด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ….เขาเคยเห็นร้านแบบนี้หลายที่ หลายครั้ง แต่แทบไม่ได้เข้ามากินข้าวในร้านแบบนี้เลย น้ำแข็งมองคนตัวเล็กจดรายการอาหารลงไปในกระดาษที่วางอยู่มุมโต๊ะ
“พี่น้ำแข็งจะกินอะไรดี?”
“เอา…เหมือนของสปาย”
“โอเคครับ” สปายยิ้มแป้น ยื่นกระดาษในมือให้พนักงานของร้าน
พลันสปายลุกขึ้น น้ำแข็งสะดุ้ง มองตามร่างเล็ก เห็นสปายเดินไปตักน้ำแข็งใส่แก้วสองแก้ว น้ำแข็งเลิกคิ้ว พลันสายตาคมปะทะเข้ากับป้าย “บริการน้ำแข็งด้วยตัวเอง” เท่านั้นก็กระจ่าง คนตัวโตลุกพรวดเข้าไปแย่งคนตัวเล็กตักน้ำแข็ง สปายอมยิ้ม ยอมให้น้ำแข็งทำเอง แม้มันจะดูเก้ๆกังๆไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้ดูแย่เท่าไรหรอก
“มื้อนี้ไม่เกินสามร้อยบาทแน่นอน” เสียงใสเอ่ย น้ำแข็งอดยิ้มกับท่าทางของคนตัวเล็กไม่ได้
ไม่นานอาหารก็ถูกวางลงบนโต๊ะ น้ำแข็งนิ่งมองอาหารบนโต๊ะ ต้มยำกุ้ง ไข่เจียวหมูสับ และข้าวสวยสองจาน
“กินเลยครับ”
มือบางตักกุ้งใส่จานคนตัวโต
น้ำแข็งมองกุ้งที่นอนอยู่ในจานสลับกับร่างเล็กที่แกะกุ้งกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ทำไมไม่กินล่ะครับ ไม่อร่อยเหรอ?” ถามพลางแกะกุ้งไม่หยุด
“ไม่ชอบกุ้งเลย….” เสียงทุ้มโอดครวญ
“พี่น้ำแข็งแพ้กุ้งเหรอครับ?” สปายตาโต ชะงักการกิน
“ไม่ใช่…ไม่แพ้หรอก….แต่…” น้ำแข็งหายใจเข้าลึกๆ…ใบหน้าคมแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“แต่อะไรครับ?”
“ขี้เกียจแกะ…” ปกติเขาเข้าร้านอาหารที่ไม่ต้องแกะกุ้งเองแบบนี้…อันที่จริง…จะว่าเขาแกะกุ้งไม่เป็นก็ไม่ผิดนักหรอก
พลันมือบางจิ้มกุ้งเจ้าปัญหาในจานคนตัวโตไปคืน น้ำแข็งนิ่งมองคนตัวเล็กปอกเปลือกกุ้งด้วยท่าทางชำนาญอย่างประทับใจ มือบางตักกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วใส่จานน้ำแข็งอีกครั้ง ทว่าคนตัวสูงยังนั่งนิ่ง
“กินสิครับ” เสียงใสเอ่ยทั้งที่ยังเคี้ยวข้าวไม่หยุด
คนตัวสูงสบตาคนตัวเล็ก สปายฮึดฮัดไม่นานก็ตักกุ้งตัวนั้นจ่อริมฝีปากหนา….น้ำแข็งอมยิ้ม รับกุ้งเข้าปาก
“อร่อยที่สุดเลย” เคี้ยวหนุบหนับ
สปายก้มหน้างุด ซ่อนแก้มเรื่อ แต่แน่นอน…หนีสายตาน้ำแข็งไม่ได้หรอก
ตลอดมื้อนั้นน้ำแข็งได้กินกุ้งด้วยฝีมือการปอกเปลือกกุ้งของคนตัวเล็ก เป็นการกินต้มยำกุ้งที่อร่อยที่สุดตั้งแต่น้ำแข็งเกิดมาเลยสิ….
แสงสีทองที่เกาะขอบฟ้าค่อยๆจางลงเรื่อยๆ แทนที่ด้วยแสงจันทร์นวลผ่องท่ามกลางหมู่ดาวพราวระยับ หมู่เมฆเคลื่อนคล้อยตามแรงลม… สปายเงยหน้ามองภาพเหล่านั้น สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“ทำไมดื้อจังเลยนะ” เสียงทุ้มอันคุ้นเคยบ่นตามมา สปายอมยิ้ม
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เพราะฉะนั้น คืนนี้นอนดึกได้” สปายเถียงกลับด้วยประโยคเดิมที่พูดไปเมื่อห้านาทีก่อน
น้ำแข็งถอนหายใจเบาๆ กระนั้นใบหน้าคมยังเปื้อนยิ้ม ร่างสูงอ้อมมาเปิดประตูรถข้างคนขับให้คนตัวเล็ก
“ถ้าไปถึงแล้วดื้อกว่านี้นะ…” เสียงทุ้มเอ็ดด้วยความเอ็นดู
“ดื้อกับพี่น้ำแข็งคนเดียวนั่นแหละ” ส่งยิ้มให้ร่างสูง น้ำแข็งเพิ่งเข้าใจในตอนนั้นเองว่าเขินจนตัวจะแตกเป็นยังไง ร่างสูงปิดประตูรถให้ก่อนเข้าประจำที่คนขับ
“ไปทำงานกันเถอะ” สปายว่าพลางรัดสายเข็มขัด น้ำแข็งส่งยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนพาเบนซ์คันงามทะยานสู่การจรจรยามค่ำคืน….
เป้าหมายคือ สตูดิโอผับ
น้ำแข็งเข้าจอดในที่จอดประจำ หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที เบนซ์คุ้นตาอีกคันก็ขับตามเข้ามา
“คิดถึงจัง…” โซดาร้องทันทีที่ลงจากรถ สปายตรงเข้าไปหาเพื่อนทันที
เบียร์มองคนตัวเล็กสองคนจูงมือกันเดินเข้าไปในร้าน
“อย่าเถลไถลนะ!” เบียร์ร้องลั่น โซดาหันมาส่งยิ้มให้ก่อนเดินเข้าไป น้ำแข็งกับเบียร์มองหน้ากันทันที
“มาเถอะ” คนเป็นน้องตบบ่าพี่ชายเบาๆก่อนเดินนำเข้าไป
“น้องสปาย! น้องโซดา!”
“พี่พิมพ์~!” ร่างเล็กสองร่างโผเข้าใส่หญิงสาว พิมพ์กอดทั้งสองคนแน่น ไม่สนว่าเวลานี้ลูกค้าในร้านจะแน่นขนัดเพียงใด เธอรั้งร่างของรุ่นน้องทั้งสองคนไปยังหลังเคาน์เตอร์บาร์
“เป็นยังไงบ้าง? แล้วนี่มายังไง? ต้องบอกเจเนทแล้วแบบนี้… พี่เป็นห่วงมากนะ รู้ไหม? ตอนที่คุณเปรมกับคุณโอมเล่าให้พี่ฟังน่ะ…..” แล้วพิมพ์ก็ระบายความเป็นห่วงทั้งหมดออกมา สปายและโซดาแย่งกันตอบคำถามแทบไม่ทัน พิมพ์ดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เจอโซดาและสปายอีกครั้ง เธออึดอัดมากที่ตอนเกิดเรื่องไม่ดีกับน้องๆ เธอทำได้แค่อยู่เฝ้าร้านแห่งนี้
“อ้าว!” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น เด็กๆหันมองที่มาของเสียง
“พี่เอ!” โซดาและสปายยกมือไหว้ เอยิ้มร่า
“เป็นยังไงบ้าง?!” เอเข้าร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
น้ำแข็งและเบียร์มองวงสนทนาเล็กๆนั้นอยู่ห่างๆด้วยแววตาอบอุ่น…
ห้องทำงานของเจ้าของผับมีพนักงานชุดดำเฝ้าหน้าห้องเหมือนอย่างเคย ทั่วบริเวณผับมีลูกน้องของเจ้าของผับจับตาดูอยู่ทั่วบริเวณ โซดาและสปายเดินผ่านทุกคนด้วยท่าทางเกร็งๆ…ดูน่ากลัวยังไงก็ยังดูน่ากลัวอย่างนั้น แม้ว่าทุกคนจะโค้งทักทายพวกเขาเหมือนที่ทักทายคุณเบียร์กับคุณน้ำแข็งก็เถอะ
โซดาเคาะประตูห้องเจ้าของผับก่อนเปิดเข้าไป
“ไปวิ่งเล่นที่ไหนมา? หืม?” เบียร์ถามขึ้นทันที ขณะที่ตัวเองกำลังง่วนกับการหาเครื่องดื่มในตู้เย็น
“ไม่ซนแน่นอน ถามพี่พิมพ์กับพี่เอดูได้” โซดาตอบเสียงใส เดินเข้าไปหาคนตัวสูงหน้าตู้เย็น
“น้ำผลไม้กับน้ำอัดลม เอาอะไรดี?” น้ำแข็งถามคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆบนโซฟา สปายชี้ไปยังเครื่องดื่มสีทองที่วางอยู่ตรงหน้าร่างสูง
“เอาอันนี้”
น้ำแข็งขมวดคิ้ว
“ไม่เอาอันนี้ ไม่ให้ดื่ม เอาอย่างอื่น” น้ำแข็งเอ็ด ทว่าสปายกลับไม่ฟัง มือบางคว้าแก้วน้ำสีทองของคนตรงหน้า เทน้ำสีทองเข้าปาก น้ำแข็งเบิกตากว้าง
“สปาย!” มือหนาแย่งแก้วคืน ขมวดคิ้วมองร่างเล็ก
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ใครเขาให้ดื่มแอลกอฮอล์”
“พี่น้ำแข็งไง…ตอนนั้นยังเอาเหล้าใส่ปากผมอยู่เลย จำไม่ได้เหรอ?” สปายอมยิ้ม น้ำแข็งชะงัก สีหน้าเหนื่อยอ่อน
“สปาย…เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้วนะ”
“แต่ก็ทำให้ผมดื่มเหล้าเป็นนะ” ว่าพลางจะคว้าแก้วอีกครั้ง น้ำแข็งจับมือบางแน่น
“ทำไมดื้อ”
“ดื้อกับพี่น้ำแข็งคนเดียวนะ” สปายส่งยิ้มหวาน…
“เอาเข้าไป….น้ำแข็งละลายหมดแล้ว” เบียร์ว่าพลางเข้ามาคว้าถังน้ำแข็งบนโต๊ะ น้ำแข็งมองตามคนเป็นพี่ชายที่เอาถังน้ำแข็งไปรินน้ำออก
“อย่าให้กูพูดเรื่องที่ระเบียงนะ” น้ำแข็งโต้กลับ เบียร์หันมองน้องชายทันที
“อะไร?”
“ที่ระเบียงยันเช้าไหมล่ะมึง อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ เสียงดังขนาดนั้น”
“พี่เบียร์!” โซดาร้องลั่น ใบหน้าหวานแดงก่ำ เบียร์ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคนตัวเล็กโกรธหรืออาย
“ยอมแพ้กูไหมล่ะ? มึงกล้าไหมล่ะ?” เบียร์เถียงกลับ หัวเราะร่าอย่างถูกใจ มือหนาโอบร่างโซดาไว้แน่น … ลอบมองแก้มเรื่อของคนในอ้อมกอด
“มึงคอยดูกู..ที่สระว่ายน้ำ” น้ำแข็งโต้กลับ
“พี่น้ำแข็ง!” สปายอ้าปากค้าง
“เที่ยงคืนยันหกโมงเช้าเลย” น้ำแข็งว่าต่อ สปายฟาดมือลงแขนล่ำ
“หยุดได้แล้ว คุยเรื่องอะไรกันเนี่ย!” สปายร้องลั่น
“โซดา…ครั้งหน้าเราไป’รวมร่าง’ที่สนามหญ้าหน้าบ้านกันดีกว่า ท่ามกลางแสงจันทร์…”
“พี่เบียร์! หยุดพูด!” โซดาร้องพลางฟาดมือลงไหล่กว้างเต็มแรง
แม้ว่าร่างสูงจะโดนฟาดกันคนละหลายทีแต่กระนั้นแต่ละคนก็ยังยิ้มร่า สุดท้ายก็ต้องง้อขอโทษร่างเล็กกันไปตามระเบียบ
ไม่นาน เบียร์ก็หอบแฟ้มเอกสารออกไปทำที่ห้องนอน ซึ่งแน่นอนว่าเบียร์ไม่ปล่อยให้โซดาไปวิ่งเล่นที่ไหนแน่ ในห้องทำงานตอนนี้จึงมีเพียงน้ำแข็งและสปายเพียงสองคน….
ดวงตาใสนิ่งมองบรรยากาศภายในร้านผ่านกระจกห้องทำงาน เสียงดนตรีกระหึ่ม แสงไฟพราวระยับ ผู้คนแน่นขนัด สปายจำได้ดีว่าตอนเดินเบียดกลุ่มคนเหล่านั้นรู้สึกยังไง จะว่าไป…เขาไม่ได้มาที่แห่งนี้เพียงไม่กี่เดือนแต่กลับรู้สึกราวกับไม่ได้มาที่นี่นานนับปี ช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่มีเรื่องต่างๆผ่านเข้ามามากมาย..
“คิดอะไรอยู่? หืม?” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง สปายเอี้ยวตัวกลับไปมอง
“ไม่ทำงานต่อเหรอครับ?”
“ขี้เกียจ….”
“อะไรกัน…พี่น้ำแข็ง” ร่างเล็กหรี่ตามอง
“ก็อยากขี้เกียจบ้าง…”
“ให้ผมทำงานแทนไหมครับ?”
“ไม่เอา ไม่ให้ทำ พี่ทำเอง” เสียงใสหัวเราะร่ากับท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจของคนตัวโต
น้ำแข็งยืนเคียงข้างร่างเล็ก…เมื่อก่อนเขาก็ยืนที่มุมนี้บ่อยๆ…มุมที่ทำให้เขาเห็นทั่วบริเวณร้าน…ทำให้เขาได้เจอคนตัวเล็กข้างกายนี้
“ขอบคุณนะครับ” เสียงใสเอื้อนเอ่ย ดวงตาใสสบสายตาคม
“ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด…”รอยยิ้มหวานระบายบนใบหน้าใส
“ขอบคุณสปายเหมือนกัน”…เสียงทุ้มเอ่ยตอบ
“ขอบคุณที่ยอมให้พี่อยู่เคียงข้าง”
ไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง…ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
แค่มีกันและกัน…ไม่ว่าอุปสรรคจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่สามารถขวางกั้นได้
แค่มีกันและกันก็พร้อมฝ่าฟันทุกสิ่ง
แค่มีกันและกัน…
แค่พวกเราอยู่ด้วยกัน…..
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้พวกเราได้เจอกัน
THE END
จบแล้ว … ฮะ?! จบแล้ว?...
ค่ะ…จบแล้ว… งื้อออออ ตอนแรกจะแบ่งตอนนี้เป็นสองตอน แต่เขียนไปเขียนมา ตัดๆเพิ่มๆแล้วก็ออกมาเป็นอย่างนี้ จบแล้วเนอะ จบแบบแอมเองก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน T T คิดถึงน้องสปาย น้องโซดา คุณน้ำแข็งและคุณเบียร์มากๆ คิดถึงทุกคนในเรื่องนี้ คิดถึงนักอ่านทุกท่าน T T
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ ^^
ขอบคุณทุกกำลังใจ ^^
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดค่ะ ^^
อัยแอม
ปล. สปอย ตอนพิเศษ
หญิงวัยกลางคนทอดสายตาอบอุ่นมองคนมาใหม่
“พี่น้ำแข็งกับพี่เบียร์ครับ…เป็นผู้ปกครองของพวกผมเอง” สปายแนะนำ
“สองคนนี้ดื้อไหมคะ?” เธอถามพลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ดื้อเท่าไรหรอกครับ…น้องๆเป็นเด็กดี” เบียร์ตอบ อดหัวเราะตามไม่ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
