ตอนพิเศษ
ทันทีที่รถเบนซ์จอดนิ่งสนิท สปายพรวดพราดลงจากรถวิ่งตรงไปยังสถานที่ตรงหน้า
“สปาย แม่อุ๊ไม่ได้อยู่ห้องพัก” เสียงโซดาดังไล่ตามหลัง สปายชะงักเท้า เหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่ก
“ไปห้องเด็กเล็กกัน” โซดาว่าพลางวิ่งนำ สปายวิ่งตามไปติดๆ
“แกรู้ได้ยังไง?” สปายวิ่งไปหอบไป
“ไอ้ตัวเล็กที่นั่งเล่นอยู่ตรงนั้นบอกมาน่ะ” โซดาบุ้ยไปยังสนามหญ้าหน้าประตูทางเข้า สปายหัวเราะ…
“แกนี่รอบคอบดีจริงๆ”
โซดาและสปายเลี้ยวเข้าไปในห้องพักเด็กปฐมวัย แทบไม่ต้องกวาดสายตาก็สะดุดเข้ากับคนที่ตามหา สองเสียงร้องลั่น
“แม่อุ๊!”
หญิงวัยกลางคนละสายตาจากเด็กหญิงวัยสามขวบตรงหน้า ทันทีที่เห็นคนเรียก…รอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้าอ่อนโยนของเธอ
“สปาย…โซดา…”
“แม่อุ๊~!” สองร่างโถมเข้าใส่หญิงวัยกลางคนเต็มแรง ไม่สนว่ามีสายตาของเด็กเล็กๆกว่าสิบคนจ้องมองอยู่
“คิดถึงแม่อุ๊มากเลย” เสียงสปายอู้อี้ผ่านอ้อมกอด
“แม่อุ๊เป็นยังไงบ้าง?” โซดาซุกหน้ากับอ้อมกอดอุ่น
“ไปไงมาไงล่ะเนี่ย…หืม?” เธอฟัดแก้มใสของคนในอ้อมแขนทีละคน
เธอปล่อยให้พี่เลี้ยงเด็กอยู่กับเด็กเล็ก เลี่ยงออกมาคุยกับสปายและโซดา มืออบอุ่นสำรวจคนตรงหน้าทั้งสองคน ลูบศีรษะด้วยความเอ็นดู
“สบายดีไหม?” เธอพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นพร่า แต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน …. เธอตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก
….ไม่เจอแป๊บเดียว ลูกๆของเธอโตกันขนาดนี้แล้ว
น้ำแข็งและเบียร์มองคนสามคนสนทนากันอยู่ห่างๆ เบียร์หิ้วกระเช้าเครื่องดื่มบำรุงร่างกาย น้ำแข็งหิ้วกระเช้าผลไม้ … มีเพียงเท่านี้ที่ติดตัวมาด้วย… ทั้งที่ตอนแรกน้ำแข็งและเบียร์ตั้งใจจะจัดเลี้ยงให้เด็กๆที่อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ แต่สปายและโซดาห้ามไว้
“ถ้าพี่เอาอาหารไปให้น้องๆ จัดงานเลี้ยงใหญ่ๆให้ น้องๆที่นั่นก็จะรอพี่ รอทุกวัน…” โซดาบอก
“ถ้ารู้ว่าทำแบบนี้ให้พวกเขาทุกวันไม่ได้…อย่าทำเลยครับ มันเหมือนไปให้ความหวังแล้วก็ทำลายความหวังของน้องๆทุกคน พวกเขาหวังให้พี่ไปหาเขาทุกวัน” สปายบอก
น้ำแข็งและเบียร์รอจนกระทั่งแม่อุ๊และเด็กๆคุยกันไปพักใหญ่แล้วจึงตามเข้าไปสมทบ
“สวัสดีครับ” สองพี่น้องยกมือไหว้ผู้มีพระคุณของเด็กๆ หญิงวัยกลางคนทอดสายตาอบอุ่นมองคนมาใหม่
“พี่น้ำแข็งกับพี่เบียร์ครับ…เป็นผู้ปกครองของพวกผมเอง” สปายแนะนำ
“สองคนนี้ดื้อไหมคะ?” เธอถามพลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ดื้อเท่าไรหรอกครับ…น้องๆเป็นเด็กดี” เบียร์ตอบ อดหัวเราะตามไม่ได้
“ของฝากเล็กๆน้อยๆครับ” น้ำแข็งยื่นกระเช้าผลไม้ในมือให้ รับกระเช้าผลไม้จากพี่ชายส่งต่อให้แม่อุ๊อีกที
หญิงวัยกลางคนยิ้มแย้มให้ชายหนุ่มทั้งสอง โซดาและสปายคุยกับแม่อุ๊ไม่นานก็ผละไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่นๆ มีเพียงเบียร์และน้ำแข็งสนทนากับแม่อุ๊ต่อ
“จริงๆแล้วพวกคุณเป็นมากกว่าผู้ปกครองใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยน น้ำแข็งและเบียร์มองแม่อุ๊เป็นตาเดียว
“ถึงเจ้าสปายกับโซดาจะดื้อไปหน่อย แต่สองคนนี้เป็นเด็กดีนะคะ” ใบหน้าเปื้อนยิ้มมองชายหนุ่มทั้งสองคน มืออบอุ่นวางบนมือของเบียร์และน้ำแข็ง
“แม่ฝากลูกของแม่ด้วยนะคะ”
“ครับ” เบียร์รับคำ ระบายยิ้มอ่อนโยน
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” น้ำแข็งยิ้มรับ
“พี่สปายยยย”
“ข้าวปั้น!”
“คิดถึงงงงง” ร่างของเด็กชายวัยสิบขวบกระโจนเข้าใส่สปาย ทำเอาคนถูกกระโจนเข้าใส่เซถอยหลัง
“พี่สปายหายไปไหนมา ข้าวคิดถึงพี่มากนะ” ข้าวปั้นอู้อี้กับแผ่นอกบางของคนเป็นพี่
“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน” สปายลูบหน้าลูบตาเด็กชายในอ้อมกอด
“ไหนดูซิ…โตขึ้นแค่ไหนแล้ว น่ารักขึ้นหรือเปล่าเราเนี่ย”
ข้าวปั้นยู่หน้า
“หล่อสิพี่สปาย อย่างข้าวต้องชมว่าหล่อ” สปายหัวเราะร่า
“โอ๋….หล่อก็หล่อ แล้วนี่ไปทำอะไรมา ทำไมมอมแมมแบบนี้” สปายปัดเสื้อและกางเกงขาสั้นที่เด็กชายสวมอยู่ เปื้อนเหมือนไปกลิ้งคลุกฝุ่นมาอย่างนั้น
“ก็ภูมิมันแกล้ง มันเอาดินปาใส่ข้าว” ข้าวยู่หน้า
“แล้วภูมิไปไหนแล้วล่ะ?”
“ไม่รู้ ไม่สนใจหรอก” สปายยิ้มขำ นึกถึงภูมิแล้วอดขำไม่ได้ ภูมิชอบแกล้งข้าวปั้นตลอด…เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยังแกล้งกันไม่เลิกแฮะคู่นี้
“พี่โซดาล่ะ?” ข้าวปั้นชะเง้อคอ
“อยู่นู่นน่ะ” สปายชี้ไปยังสนามหญ้า โซดากำลังเล่นไล่จับกับกลุ่มเด็กชายและเด็กหญิงเกือบสิบคน
“โห…น่าสนุกจัง”
“ไปเล่นกับพี่โซดาสิ” สปายส่งยิ้มอบอุ่น
“ไม่เอา”
“อ้าว..” สปายหลุดขำ
“อยากเล่นกับพี่สปายมากกว่า”
สปายยิ้ม…
“งั้นเล่นอะไรกันดี?”
“พี่สปายอยากเล่นอะไร?”
สปายทำท่านึก… “อะไรดีนะ…?”
“ไม่เล่นดีกว่า”
“หือ?...”
“อยู่กับพี่สปายเฉยๆก็ได้”
สปายปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุม…สองคนนั่งมองบรรยากาศอันอบอุ่นในบ้านของพวกเขา…
“พี่สปาย…ข้างนอกน่ะ มันดีจริงๆเหรอ?” ข้าวปั้นถามเสียงเบา สปายลอบมองสีหน้าอ่อนเยาว์ของคนเป็นน้อง
“ทำไมใครๆก็พากันไปอยู่ข้างนอก”
“…มันก็….ไม่ดีเท่าไรหรอก…” สปายสบตาคนเป็นน้อง “แต่มันก็ทำให้เข้าใจชีวิตมากขึ้น”
สปายไม่แน่ใจว่าคำพูดเขาจะเข้าใจยากเกินไปสำหรับเด็กสิบขวบหรือเปล่า
“มันก็ไม่แย่หรอก…ใช่ไหม?” ข้าวปั้นส่งสายตาไร้เดียงสาถามกลับ
“มันก็ไม่แย่หรอก…” ใบหน้าหวานคนเป็นพี่เปื้อนยิ้มอบอุ่น
ตลอดทั้งวัน…ทั้งน้ำแข็ง สปาย เบียร์และโซดา อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พูดคุย หยอกล้อกับเด็กๆไม่หยุด แต่ทว่าเวลาช่างผ่านไปไวเหลือเกิน
“กลับบ้านดีๆนะลูก” แม่อุ๊เอ่ยกับลูกๆของเธอ สปายและโซดาเบ้หน้า น้ำใสคลอหน่วยตา
…สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ก็เป็น’บ้าน’ของพวกเขาเหมือนกัน…ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขากำลังต้องจาก’บ้าน’เพื่อกลับบ้าน…
“แม่อุ๊ดูแลตัวเองดีๆนะ…” โซดากอดผู้มีพระคุณเต็มอ้อมกอด มืออบอุ่นปาดน้ำใสๆที่รินรดเปื้อนแก้มเนียน
“ขี้แยไม่เลิกนะเรา” คนเป็นแม่เอ่ยกลั้วหัวเราะ
“ผมกลับก่อนนะครับ” สปายโอบกอดคนเป็นแม่แน่นๆ
“ดูแลตัวเองกันดีๆด้วยนะลูก…” มืออบอุ่นลูบศีรษะของลูกทั้งสองคน
สปายจับมือแม่แน่น
“พวกผมจะกลับมาหาอีกนะครับ”
THE END
คิดถึง
แง คิดถึงมากๆ
คิดถึงทุกคนนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
