หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ

[pumpui]

ข้ามชีวิตหมอกไปเลยก็ได้ ถือว่าเป็นอดีต อย่าไปพูดถึงอีก กลัวว่า ในอนาคต คนเขียนจะเอาหมอก มาเจอ ตาเขม ของวินนี่ ละซิ กลัวจริงๆ

[mapreaw]

เศร้าจัง สงสารวิน อ่านแล้วเจ็บจี๊ดหน่วงมากอ่ะเฮียหน่อย แอบเสียน้ำตาด้วยแหละ

[4559]

ดีละที่วินได้เจอคนใหม่. ที่ใหม่ๆ

[❣☾月亮☽❣]

  คนเขียนหน่วงแต่คนแ่านจุกอกเลยค่ะ
เขียนได้ดีและเศร้าถึงอารมณ์ดีจัง เกลียดหมอกและน้องรหัสคนนั้น ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก อย่ามาโทษเหล้าด้วย
แอบอยากให้พี่วีเป็นคนเล่าเรื่องบ้างจะได้รู้ว่าหลังจากที่วินย้ายออกมาแล้วหมอกเจออะไรบ้าง  จะตัดมาตอนปัจจุบันแล้ว ดีใจๆ
+1 ให้ค่ะ

[mild-dy]

 

[pumpui]

มารอ วินนี่ อ่ะ

[boyslover]

สันดานเลวสินะไอ้หมอก เงี่ยนมากนัก พอๆกับไอ้เขมเลยแต่เลวคนละอย่างเพราะอยู่กันคนละสถานะ (ยอมรับเพราะมันเป็ฯพระเอกเซ็งตรงนี้ นายเอกใสๆ)

[herenoi]

 

รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสี่
http://htpp://www.youtube.com/watch?v=fyahar2EGIO

http://www.youtube.com/watch?v=fyahar2EGI0


“วันที่ความเจ็บช้ำมันทำลายหัวใจ
 วันที่คำว่ารักมันได้ผลักฉันล้มลง
 วันนั้นฉันเคยคิดว่าชีวิตฉัน
 มันคงหมดความหมาย”
 
“พอน้ำตามันไหล จนไม่มีเหลืออยู่
 พอฉันได้เรียนรู้ ก้าวผ่านคำว่าแพ้พ่าย
 คำว่ารักที่เคยทำให้ฉันล้มลง ที่จริงไม่ใช่”
 
“มันแค่ผลักให้ฉันก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง
 เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไร
 มันยังคงรักมากเท่านั้น แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป
 เมื่อก่อนเคยรักเธอที่สุด มันยังคงรักเธอสุดหัวใจ
 ไม่เคยจะเสียดาย ที่ชีวิตฉันเคยได้รักเธอ”
 
(ความรัก – Bodyslam)


************************************************************************



GANG FANTASTIC FOUR
ประกอบไปด้วยสมาชิกทั้งหมดสี่คนถ้วนดังนี้ครับ

กำแพงDIN......เอิร์ท
ซันนี่ZEED......ซัน
ฝนSAD......เรน
WINหนี้......ผม


“ตึ๊งๆๆๆ”

เสียงไลน์ดังไม่หยุดหย่อนเมื่อถึงเวลาที่เราว่างตรงกัน ซึ่งมักจะเป็นช่วงสามสี่ทุ่มเป็นต้นไป
ถึงเราจะอยู่ห่างไกลกันระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร แต่มิตรภาพของพวกผมก็ไม่ขาดตอน
เรายังเม้าท์มอยกันได้ตลอดเวลา

ฝนSAD.... “ยู้ฮู”

กำแพงDIN.... “ว๊อท”

ฝนSAD.... “รายงานตัวกันหน่อยจ้า...เงียบจุง”

WINหนี้…. “ครับผม”

ซันนี่ZEED.... “นังวินแอ๊บนะยะ”

WINหนี้.... “คิดถุงทุกคนจัง”

กำแพงDIN.... “คิดถุง...ยางป่ะ...5555”


ดูไร้สาระแต่ก็คลายเหงาและคลายความคิดถึงเพื่อนๆไปได้ครับ
ผมกับเพื่อนๆยังคงติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ผมได้รับรู้ข่าวสารทางโน้น
ยกเว้นเรื่อง”คนรักเก่า” ที่พวกมันไม่เคยเอ่ยถึง

ฝนSAD.... “วินนี่เป็นไงบ้าง หาปั๋วใหม่ได้รึยังยะ”

WINหนี้....(สติ๊กเกอร์..ก๊อตจิแหกตา...แบร่) 

ซันนี่ZEED.... “นังเรน ปากเสีย เอ่อ...ว่าแต่มียัง...5555”

ฝนSAD.... “แส่พอกู”

กำแพงDIN.... “อย่าด่าเมียกู เดี๋ยวมันหงุดหงิด กูจะซวย”

ซันนี่ZEED.... “ว่าไงยะนังวินนี่..อย่าอม(พะนำ)”

WINหนี้.... “ใครจะมาชอบคนแบบเราล่ะ”(สติ๊กเกอร์…หนูหิ่นถอนหายใจ...เฮ้อ) 

คุยบ้างด่าบ้างกัดกันบ้าง จนมาถึง...

ซันนี่ZEED.... “ไอ้M.มัน...”

กำแพงDIN.... “เอ่อ...มึง...อย่าดีกว่า”

WINหนี้.... “ M.เป็นอะไร รีบบอกมาเลย”

ซันนี่ZEED.... “มันเลิกกับน้องรหัสแล้วนะ”

ฝนSAD.... “ผีเน่ากับโลงผุ ผีเน่ามันเจอโลงใหม่เลยถีบโลงเก่าทิ้งอ่ะดิ สะใจโคตร”

กำแพงDIN.... “ไม่เลิกไงไหว ไอ้M.มันแดกเหล้าอย่างเดียวเลย ไม่สนใจเมียมันสักนิด
                   ไม่เหมือนเค้าเนอะ...ซันนี่ที่รัก”

ซันนี่ZEED.... (สติ๊กเกอร์…ฟินเว่อร์) 

กำแพงDIN.... (สติ๊กเกอร์…คือดีอ่ะ) 

WINหนี้.... “แล้ว...M.เป็นไงบ้างอ่ะ”

ฝนSAD.... “ห่วงมัน...เพื่อ...” (สติ๊กเกอร์… ชี้หน้า...ไม่ไหวจะเคลียร์)



“M.” คือใครคงจะรู้กันนะครับ พวกผมใช้เรียกแทนชื่อ”หมอก”
เพื่อลดแรงรักแรงแค้นหากผมจะได้ยินชื่อคนๆนี้อีกครั้ง

แม้คิดและตั้งใจเอาไว้ว่าจะเลิกรัก เลิกคิดถึง เลิกสนใจ แต่ผมก็ทำได้ไม่เต็มร้อย
ผมเค้นเอาข่าวคาวๆของคนเคยรักจนได้รู้ว่า...

หมอกดื่มเหล้าทั้งวันทั้งคืน แทบไม่ไปเรียน เดือดร้อนพ่อแม่ต้องรับตัวกลับไปอยู่ที่บ้าน
ต้องดรอปเรียนไปเลย น้องรหัสที่ตามไปหวังจะดูแล
ก็ถูกพ่อกับแม่ของหมอกไล่ตะเพิดออกจากบ้านอย่างไม่ไว้หน้า
นานวันเข้าน้องมันก็ระอาที่หมอกไม่ดีขึ้น ไม่ถึงเดือนน้องมันก็ควงคนใหม่

หมอกตอนที่ได้สติก็อ้อนวอนขอร้องกราบกรานพ่อแม่
ขออนุญาตให้หมอกย้ายมาเรียนที่เดียวกับผม ซึ่งแน่นอนว่าพวกท่านไม่ยอม

ช่วงที่ผมรักษาตัวอยู่แม่ของหมอกแทบจะมาเฝ้าเลยก็ว่าได้
ส่วนพ่อของหมอกก็จะแวะมาทุกวันในตอนเย็นหลังเลิกงาน พวกท่านรักและห่วงผมอย่างจริงจัง


“วิน...ลูกวิน แม่ขอโทษแทนหมอกด้วยนะลูก ที่ลูกของแม่ทำให้วินต้องเป็นแบบนี้”
แม่วินมักจะร้องไห้ในขณะที่มือของท่านก็ลูบหัวผมเบาๆ
ท่านพูดขอโทษผมด้วยประโยคเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

*********************************************************************************


สเตตัสในเฟสของผม... “ล้มแล้วลุก...ต้องก้าวเดิน...ต่อไป”

ผมกลับมาเล่นเฟสอีกครั้งเมื่อมาอยู่ที่นี่ ผมและเพื่อนๆต่างก็บล็อกเฟสหมอกและเพื่อนของหมอก
แต่ผมรู้ว่าหมอกหาดูเฟสผมได้ไม่ยาก ผ่านเฟสเพื่อนที่เป็นกลาง เพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทในกลุ่ม

สเตตัสที่ตั้งขึ้นตั้งแต่วันที่ผมย้ายมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้
คงจะทำให้หมอกเข้าใจได้ว่า ตอนนี้ผมเป็นอย่างไร
ผมพร้อมจะก้าวเดินต่อไปถึงแม้จะไม่มีหมอกเดินจับมือพาผมก้าวเดิน
ผมจะเริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆแต่มั่นคง ไม่ลังเล และไม่เหลียวไปมองข้างหลัง

 


สเตตัสในเฟสของเขม.... "ต้อง....ทำอะไรสักอย่างแล้ว”
ผมงงกับสเตตัสที่เขมตั้งไว้น่าจะเป็นหลังจากที่กลับจากดูหนังกัน
เขมคิดจะทำอะไรนะ จะเกี่ยวกับผมรึเปล่า



“เขม...มึงคิดจะทำไรวะ สเตตัสกำกวมโคตร”
โอมพูดขึ้นมาหลังจากที่สั่งอาหารกันแล้ว
เวลานี้เรา...พวกเขมกับผม นั่งกินมื้อเย็นกันที่ร้านข้าวหน้าม.
ร้านเดียวกับมื้อแรกที่พวกเขาพาผมมากินในวันแรกที่ผมย้ายเข้าหอ

“กู...กำลังตัดสินใจ..”
เขมตอบโอมแต่หันมามองหน้าผม สายตาที่มองมานิ่งๆไม่มีวี่แววล้อเล่น

 “ทางนี้มึงเข้าไปแล้วหันกลับหลังไม่ได้นะมึง”
ฉัตรทำหน้าเคร่งเครียด เตือนเขมเหมือนรู้เรื่องดี

“ไม่เชื่อถามไอ้รุจน์ดิ จริงมั๊ยมึง”
โซลตบไหล่รุจน์เบาๆ

“เจ็บนะมึง...เออ..แล้วมึงจะติดใจ”
รุจน์หน้าแดงก่ำตอนตอบ ทุกคนรู้เรื่องหมดเลยอ่ะ ผมเป็นคนนอกอีกแล้ว ไม่ชอบเลย

“อะไรเหรอ...เขมจะไปไหนอ่ะ ให้เราไปด้วยป่ะ”
ไม่ได้ๆ ผมควรจะมีส่วนร่วมบ้างไรบ้าง

“ฮะ ฮะ..”
ทำไมทุกคนกลั้นหัวเราะ บางคนก็ปล่อยก๊ากออกมา
ผมก็อยากรู้สิว่ารูมเมทผมจะไปไหน ผมไม่อยากอยู่ห้องคนเดียวนี่นา

“ฮะ ฮะ...เชิญชวนชิบ...”
โอมหัวเราะ แต่แล้วก็รีบยกมือปิดปากเมื่อหลุดคำพูดออกมา

“พวกมึง....”
เขมหน้าขึ้นสีเรื่อๆ ชี้หน้าเพื่อนๆทุกคนยกเว้นผม

“เขมมีไรปิดบังเราเนี่ย แล้วพวกนายรู้กันใช่มั๊ย เชอะ...ใจร้าย ปล่อยให้เราไม่รู้อยู่คนเดียว”
ผมหน้างอและกำลังงอนพวกมันทุกคนโดยเฉพาะ...เขม

“อ้าว...ไปกันใหญ่แล้วมึง เคลียร์กันเอาเองนะ กูกินล่ะ”
โชลเปิดประเดิมตักกับข้าวก่อนเพื่อน แล้วเสียงคุยก็เงียบลงเมื่อทุกคนเริ่มลงมือกิน

“กินสิ...”
เขมพูดโดยไม่มองหน้าผม หลังจากตักกุ้งตัวโตในจานผัดผักมาใส่ในจานผม

“อื่อ...ขอบใจนะ”
ผมเริ่มก้มหน้ากินกุ้งในจาน

ใจผมสั่น หน้าผมมันเห่อๆร้อนๆ จะบ้าตายแค่เขมตักกุ้งให้ผม ทำไมต้องมาเทคแคร์ผมด้วยนะ
แต่ผมก็หายงอน แถมยังหัวใจพองโต อย่านะไอ้วิน....มึงอย่าคิดอะไรเกินเลย เขมมันเมทมึงนะ
ถ้าเขมรู้ว่าผมเป็นเกย์ เขมอาจจะไม่พูดกับผม อาจจะไม่ยอมให้ผมอยู่ร่วมห้องแน่ๆ
หัวใจที่กำลังอ่อนแอทำให้ผมไขว้เขวได้ง่ายๆ
คนที่คบกันมาถึงสี่ปี ยังเปลี่ยนไปได้ชั่วแป๊บเดียวที่เจอคนใหม่
แล้วคนๆนี้ผมรู้จักเพียงสองสามวัน จะเอาอะไรมารับประกันว่าผมจะไม่ผิดหวังอีก
แล้วคงเป็นผมที่หวั่นไหวไปเองคนเดียว



“ให้โอกาสและเวลาเพื่อนเราด้วยนะวิน”
เป็นรุจน์ที่กระซิบผมก่อนจากกันในคืนนั้น

 


*******************************************************************************


ผมตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขม...อีกครั้งแล้ว

ผมรู้ว่าเขมมานอนที่เตียงผมในตอนดึกๆ แล้วลุกไปก่อนที่ผมจะตื่น
เขมคงไม่ได้คิดอะไรนอกจากอยากปลอบผมที่ฝันร้าย ฝันร้ายที่หายไปนานเกือบเดือนก่อนที่ผมจะย้ายมา
ลุงหมอบอกผมว่า ฝันร้ายของผมอาจกลับมาหากผมอ่อนไหว หวาดกลัว
คงจะเพราะต้องจากบ้านจากเพื่อนที่คุ้นเคย ผมจึงได้เริ่มฝันร้ายอีกครั้ง

ผมฝันเห็นภาพหมอกนอนเปลือยอยู่บนเตียงโดยมีน้องรหัสแนบข้าง
ผมพยายามวิ่งหนีออกจากภาพฝัน ดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่นาน
ตัวของผมมันถูกฉุดกระชากลงไปในเหวลึก ลงไปเรื่อยๆ
โดยที่ก้นเหวมีแต่เปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนจนมองไม่เห็นพื้นดินก้นเหว
ผมกรีดร้องดิ้นรนจะให้หลุดออกจากแรงดึงที่ผมมองไม่เห็น แต่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ตัวผมยังจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ แต่เมื่อตัวผมใกล้สัมผัสกับเปลวเพลิง
ก็มีมือแข็งแรงข้างหนึ่งดึงตัวผมเอาไว้ ดึงเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นๆ
มือนั้นดึงตัวผมไปกอดไว้แน่น และมือของคนที่กอดผมคอยลูบหลังปลอบโยนให้ผมสงบนิ่ง

“ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดี”

“วิน...กูไม่รู้ว่ามึงเจออะไรมา แต่ถึงตอนนี้มึงจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันตามลำพังอีกแล้ว”

“ชู้ววววว...ไม่ร้องนะครับ ใจกูจะขาดแล้ว”

คำปลอบโยนซ้ำๆที่กระซิบอยู่ข้างหูและริมฝีปากที่แตะอยู่ตรงขมับทำให้ผมสงบลง

 


“รอกูหน่อยนะวิน...ให้กูเคลียร์ตัวเองก่อน”
เสียงกระซิบที่อ่อนหวานแต่หนักแน่น

ความหมายที่แฝงอยู่ในถ้อยคำทำให้ผมซุกหน้าร้อนๆลงกับแผงอกอุ่นข้างกาย
แล้วหลับลงไปอีกครั้งในอ้อมกอดอุ่นๆ


***************************************************************************


“จะไปได้ยัง”
เสียงเรียกที่ข้างหูมาพร้อมกับแรงแตะเบาๆที่เอว ทำให้ผมหันกลับมา

“เอ่อ...”
สายตาหวานๆที่ส่งมาทำให้หน้าผมร้อนซู่

“ไปยัง...มองไรวะ”
เขมรีบปล่อยมือแล้วเกาหัวแบบเก้อๆ

“ไปสิ...”
ผมตอบเบาๆแล้วเดินนำหน้าเขมออกไปจากห้อง

ผมไม่โง่หรอกนะครับ ผมรู้ว่าเขมคิดจะทำอะไรสักอย่างที่มันต้องเกี่ยวกับตัวผม
กริยาที่แปลกไปของเขมบวกกับคำพูดที่รุจน์พูดกับผม....มันบอก

ในรถถึงแม้จะมีแค่เสียงเพลง ไร้เสียงพูดคุย แต่ผมไม่อึดอัด
ผมรู้สึกใจมันสงบสบายๆจนไม่อยากให้ถึงมหาวิทยาลัย

“ขอบใจนะ..”
ผมก้มหน้าหยิบของแล้วพูดขึ้นมาโดยไม่มองหน้าเขม
จะให้มองได้ยังไงอ่ะ สายตาที่ส่งมามันกรุ้มกริ่มจนผมรู้สึกว่ามือไม้ผมมันเกะกะไม่รู้จะวางตรงไหน
นี่ผมกำลังเขินหรือเนี่ย ให้ตายสิไอ้วิน

แล้วหัวใจผมที่เต้นระรัวอยู่ในอกมันจะดังจนคนข้างๆได้ยินรึเปล่านะ

“เดี๋ยว...เอ่อ...คือ...”
มือเขมที่เอื้อมมาแตะหลังมือผมมันเย็นเฉียบ

“มีอะไรอ่ะ”
ผมเงยหน้าสายตาเลื่อนจากมือเขมมาที่หน้า โอว...หน้าเขมแดงก่ำ
นี่เขมไม่สบายแน่ๆเลยหน้าแดงมือเย็น

“เขมเป็นอะไร ปวดหัวรึเปล่า”
ผมวางหนังสือไว้บนตักแล้วหันไปหาเขมทั้งตัว
เขมชักมือกลับแล้วมองเมินออกไปทางหน้ารถ

“ปะ..เปล่า..ไม่ได้เป็นไร”
เสียงสั่นๆแผ่วเบาแถมยังตะกุกตะกัก

“นายไม่สบายแน่เลย เจ็บคอรึเปล่า”
ผมอังหลังมือกับหน้าผากของเขม

“อืมมม..หน้าผากไม่ร้อนนี่นา”
ผมเลื่อนมือมาแตะที่ลำคอ
ลูกกระเดือกที่เลื่อนขึ้นลงถี่ๆของเขมทำให้ผมเป็นห่วง


“เจ็บคอเหรอ”
ผมแตะปลายคางแล้วดันมาให้หน้าเขมหันมา

“เอ่อ....”
คราวนี้หน้าเขมแดงก่ำ ริมฝีปากดูสั่นๆ

“เขม...ไปหาหมอก่อนมั๊ย”
ผมจับแขนเขมแล้วเขย่าอย่างร้อนใจ

“มะ..ไม่ต้องหรอก”
เขมวางมือข้างหนึ่งลงบนหลังมือทั้งสองข้างของผม

“แล้วนายรู้เหรอว่านายเป็นอะไร”
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขม

“กู...กูแค่มีความสุข”


ผมกลับกลายเป็นฝ่ายหน้าแดง มือไม้เย็นเฉียบ

 










*******************************************************************


หายไปหลายวันครับผม กลับมาพร้อมกับความหวานที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

 

ป.ล.

รูปของคุณ Boyslover ทำผมมือไม้ และใจสั่น(สู้)...อ่ะครับ 

[❣☾月亮☽❣]

  โอย แค่ตอนนี้ก็ฟินระดับนึงแล้วอะ เขินกันเข้าไป๊
เขม...ให้ไวเลยนะแกร
เคลียร์ให้จบกับนังหลินซะด้วยแล้วแกค่อยรุกน้องวิน อย่ามาลังเล
แอบสะใจกับ M ชีวิตเสียศูนย์เลยสินะ
 

[yowyow]

 

[AMINOKOONG]

ทำไมเราเห็นต่างที่หลายๆคนอยากให้ลงเอยเร็ว เราอยากให้วินเข้มแข็ง ใจแข็ง
เพราะเท่าที่อ่านมามันเหมือนว่าวินใจง่ายยังไงไม่รู้
เพราะถ้าเป็นแบบนี้วินก็ไม่ต่างอะไรจากหมอกที่เจอคนใหม่ไม่กี่วันก็โลเล
เรากลับอยากให้วินปิดกั้นตัวเองกว่านี้อ่ะ ประมาณเจ็บมาแล้วเลยเป็นคนกลัวความรัก
ถึงแม้จะอยากให้วินทำใจนานกว่านี้หน่อยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้กลับไปรักไอหมอกหรอกนะ
เพราะถ้าเป็นไอหมอกเรายิ่งอยากให้วินใจแข็งและไม่อยากให้ไปเสวนาด้วยเลย
คือแบบเจอกันก็ไม่ต้องเข้าไปทักทำเหมือนคนไม่รู้จัก เรารอเวลาที่วินจะลบหมอกออกจากใจ
และพาแฟนใหม่ไปเย้ยจนรอไม่ไหวแล้วอ่ะ 55555++++

ปล.เราไม่รู้ว่าที่เฮียหน่อยแต่งให้คนอ่านได้รู้ว่าไอหมอกมันเป็นยังไงเพราะต้องการเซอร์วิสแฟนๆที่ขอไปรึป่าว
แต่จะใช่หรือไม่เราก็ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ทำให้รู้ว่ามันต้องรับผลกรรมที่ตัวเองก่อ แค่นี้ก็นอนหลับล่ะครับ อิๆๆ

[4559]

เขมน่ารักอ่า

[boyslover]

สมมน้ำหน้า หมอก ทำอะไรลงไปสิ่งที่ได้รับกลับมาเจ็บไหมละ อย่ากลับมาหาวินอีกนะ (น่าจะโผล่มาสักตอนทำให้วินหวั่นไหวนิแหละ)
ส่วนวินนี่ก็ อย่าพึ่งหวั่นไหวกับไอ้เขมมัน แค่สองวันนะนั่น ให้มันเคลีย์ตัวเองก็ ขัดใจตรงที่อีคู่ขามาลากถึงห้องแล้วเสือกไปมีอะไรกันแล้วกลับมาจูบวินนิสิ หึยๆๆ

ปล.คนแต่งชอบรูปผมหรอครับ อิอิ กะว่าจะเปลี่ยนอยู่มันเลทมาก ฮ่าๆ (มีเป็นกะตั๊ก เอิ๊กๆ) อยากได้หลังไมค์เดะคัดให้ฮ่าๆ แนะนำเปิดลิ้งใต้ข้อความผมด้วยนะหึหึ

[pumpui]

มาแล้ว มาแล้ว วินนี่ กะ ตาเขม แต่ว่า ตาเขม เคลียร์ กะ นังหลินให้เรียบร้อย ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะมา รังคาญ วินนี่ อีก

[mild-dy]

 

[mapreaw]

เขมเป็นโรคติดต่อใช่มั้ย วินจับนิดเดียวก็ติดทันทีเลย
เป็นโรคเรอทักชิมิ

[yowyow]

ไหนคือตอนที่ 15 

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบห้า


“เธอคือสิ่งที่ฉันตามหา คือสิ่งที่ฉันขาดหาย
มาเปลี่ยนชีวิตในวันนี้
เธอคือคนที่ฉันใฝ่ฝัน คือคนที่ฉันเฝ้ารอ
เพียงพอแล้วแค่มีเธอกับฉัน อยู่เคียงข้างกันตลอดไป”

“ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
จะไม่ปล่อยเวลาให้เสียอีกแล้ว
จะใช้เพื่อทำให้เธอได้รู้ว่า
เธอมีความหมายเพียงใดสำหรับฉัน”

“เพราะเมื่อได้พบเธอ เธอเปลี่ยนให้โลกนี้ไม่เหมือนเก่า
เพราะเมื่อได้พบเธอ เธอทำให้ฉันนั้นได้เข้าใจ
เวลาที่เสียไป..ฉันเสียไปเพื่อรอพบใคร”

(สิ่งที่ตามหา  Getsunova)


http://www.youtube.com/watch?v=N0pD9fLpKmo


 


“กู...กูแค่มีความสุข”

ผมเผลอหลุดปากออกไป
ทั้งๆที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำตัวเองให้ “คลีน” เสียก่อนที่จะเผยความในใจออกมาให้วินรับรู้

หน้าแดงๆที่ก้มงุดจนเห็นแต่ใบหูแดงๆอยู่ตรงหน้า
ทำให้ผมต้องใช้พลังงานมากมายในการหักห้ามใจ
เพราะตอนนี้ผมอยากจะรวบตัวบางๆหอมอ่อนๆของวินเข้ามากอดแน่นๆ
แล้วกระซิบข้างหูมันเบาๆ....

ผมอยากสารภาพความรู้สึกดีๆ ผมอยากรู้ว่าวินใจตรงกับผมมั๊ย หรือผมคิดไปเองข้างเดียว


วินก้าวเดินจากไป ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยตามเดิม
ผมมักจะมองตามหลังวินไปจนลับสายตาแล้วจึงจะขับรถไปที่คณะของตัวเอง
มาถึงนาทีนี้ผมยอมรับว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อวิน มันข้ามขั้นรุดหน้าไปเร็วมาก
และผมก็รู้ว่าปัญหาอุปสรรคของผมที่มันมากมายรอผมอยู่ในอนาคตแน่นอน
แต่ผมก็พร้อมที่จะสู้เพื่อให้ได้วินมาอยู่เคียงข้างครับ

วินเดินไปถึงโต๊ะหน้าคณะก็มีเพื่อนๆเข้ามาทักทาย
วินโดดเด่นเสมอไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน กับใคร
แต่อีกคนที่สะดุดตาผมในวันนี้...

“ไอ้ปาล์ม”

พวกมันทั้งสองคนดูสนิทสนมกันดีเกินไปนะผมว่า
น่าแปลกที่วินยอมให้ปาล์มกอดคอ

แล้วทำไมไอ้ปาล์มมันต้องกัมตัวลงไปกระซิบข้างหูวิน

แล้วทำไมไอ้วินต้องเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานๆให้ไอ้ปาล์ม

แล้วทำไมไอ้ปาล์มต้องขยี้มือลงไปบนผมนิ่มๆของวินด้วยวะ

ทำไมๆๆๆๆๆๆ


ผมทุบกำปั้นลงกับพวงมาลัยรถอย่างเหลืออด ผมช้าไม่ได้แล้วครับ
ไอ้ปาล์มมันก็ไม่ได้ด้อยกว่าผมมากนัก วินที่เหงาๆเศร้าๆอาจเผลอใจไปกับมันได้

 


“รุจน์...มึงกับปาล์มถึงไหนแล้ววะ”
ผมถามไอ้รุจน์

ก็ตั้งแต่วันที่มันแยกตัวออกไปห้องพยาบาลกันสองคน มันก็ไม่ยอมเล่าอะไรเลย

“ก็...ก็ไม่มีอะไรนี่”
ไม่มีแต่หน้ามันแดง

“รุจน์...กูขอร้องมึงบอกกูมาตรงๆเหอะว่ามึงสองคน....”
ผมอยากรู้ว่าไอ้ปาล์มมันชอบผู้ชายรึเปล่า

ตั้งแต่รู้จักมันมา ผมว่าผมไม่เคยเห็นมันควงใคร หรือคบใครจริงจังเลยนะ

“กูไม่รู้ว่าปาล์มเขาจะชอบ..ชอบกูรึเปล่า
เราแค่คุยกันแบบเพื่อน แล้วหลังจากวันนั้นก็ได้แค่ทักทายกันธรรมดา”
แววตาผิดหวังของรุจน์ ทำให้ผมไม่อยากพูดถึงสิ่งที่คาใจผมอยู่

“มึง..กลัวไอ้ปาล์มจีบวิน...”
ไอ้ฉัตรมันรู้ทันทุกคนเสมอ
ผมพยักหน้าช้าๆแล้วเหลือบมองหน้าไอ้รุจน์ หน้ามันถอดสีทันทีที่ได้ยิน

“เขม...มึงแน่ใจเหรอว่าวินเป็นเกย์”
ไอ้โอมมันจ้องตาผมอย่างจะจับผิด

“อืมมมม...กูว่าใช่”
พวกผมสนิทกันจนไม่มีความลับต่อกัน

“ยังไงวะ”
ไอ้โซลถาม

“กูจะ..จูบ....”
ผมไม่อยากกินในที่ลับ แล้วมาขยายในที่แจ้ง มันไม่แฟร์กับวิน

“อะไรนะ..มึงกับวิน...”
ไอ้โอมเหมือนจะตกใจเกินเหตุ ผมกลายเป็นฝ่ายหน้าถอดสีเสียเอง
พวกเพื่อนๆมันจะรับได้มั๊ยถ้าผมจะบอกว่า..

“ผมรักวิน”

 


“ป๊าบ...มึงจะแกล้งไอ้เขมมันทำไมวะ ดูหน้ามันดิ ฮาโคตร..ฮะ ฮะ”
ไอ้โซลตบหัวไอ้โอม คำพูดของมันทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา

“พวกมึงจะว่าจะด่าอะไรกูก็ยอม กูจะจีบวิน”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เป็นการยืนยันว่าผมไม่ได้ล้อเล่น

“เครียด...มึงซีเครียสจริงเหรอวะ...ลุคนี้อย่างแมน”
ไอ้โอมมันทำภาษาวิบัติ

“มึงต้องเคลียร์กับหลิน”
ไอ้ฉัตรมันพูดขึ้นมาลอยๆ

“พวกมึง...รับได้”
ผมถามพวกมันอีกครั้งเอาให้ชัดกันเลยว่าพวกมันจะหนุนหลังผม

“เออ”
พวกมันรับปากพร้อมกับพยักหน้า

“ขอให้ไอ้เขมเป็นเกย์คนสุดท้ายในกลุ่มนะโว๊ย ชายสาม เกย์สองพอแล้ว”
ไอ้โซลมันชี้หน้าเพื่อนไปทีละคน

“กูขอให้มึงเป็นรายต่อไป...เพี้ยง”
ไอ้โอมมันยกมือขึ้นพนมกลางอก แล้วยกขึ้นเหนือหัว 



“ป๊าบ...เชี้ยโอม”
ไอ้โอมโดนโบกเป็นครั้งที่สอง

รุจน์ดูเงียบไป มันคงกังวลที่ไอ้ปาล์มมันใกล้ชิดกับวิน ผมก็กลัวไม่น้อยไปกว่ามัน

“รุจน์...มึงกับกู...เรามาสู้ไปด้วยกัน”
ผมยื่นมือไปให้มัน ไอ้รุจน์ขมวดคิ้วดูลังเลเล็กน้อย

“ตกลงเขม...เราจะช่วงชิงคนที่เรารัก”
ไอ้รุจน์ยื่นมือมาจับมือผมแล้วบีบแน่น ผมบีบมือตอบกลับไป
แม้จะยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าจะทันการมั๊ย

“มึงต้องรีบเคลียร์กับหลิน ก่อนที่ไอ้ปาล์มจะคาบไปแดก”
ไอ้ฉัตรพูดแล้วบุ้ยปากไปด้านหลังผม

ไอ้ปาล์มเดินกอดคอวินเดินตรงมา
มืออีกข้างของไอ้ปาล์มถือหนังสือหลายเล่ม ในขณะที่วินเดินมือเปล่า


“มึงดู...ถ้ามันไม่จีบวินกูให้เตะเลยว่ะ”
ไอ้โอมมันจะพูดสิ่งที่ผมกำลังคิดทำไมนะ

“นั่งด้วยสองคนน้า”
ไอ้วินส่งเสียงและยิ้มหวานๆมาให้ทุกคน ยกเว้นผม ผมรู้มันไม่ได้โกรธอะไรผม
เพราะมันหน้าแดงตอนที่สบสายตานิ่งๆของผม

ผมพยายามปั้นสีหน้าให้ปกติ ทั้งๆที่ภายในใจเริ่มหงุดหงิด

“วิน...อยากกินอะไรครับ”
มันสองคนยังยืนกันอยู่ที่โต๊ะหลังจากวางของลงแล้ว

“อืมมมม...บะหมี่ต้มยำม๊ะ...วินอยากกิน”
เสียงและรอยยิ้มอ้อนๆของวิน...เป็นผมๆก็คงต้องตอบเหมือนไอ้ปาล์ม

“ครับๆ...จัดให้ครับ”

“แล้วปาล์มเอาน้ำไรอ่ะ”

โครงหน้าด้านข้างของวินน่าดูมากครับ เหมือนภาพวาด มันดูอ่อนหวานอ่อนโยน
จนผมอยากตอบว่า...

“น้ำวิน...ได้ป่ะ”

 


“มึงเป็นไรวะ”
ไอ้โอมกระซิบถามที่เห็นผมสะบัดหัวแรงๆ ขับไล่ความคิดอุบาทว์ของตัวเอง

“คิดลามกสิมึง”
ไอ้ฉัตรตอบแทนผม พร้อมกับรอยยิ้ม..แสยะ

“แสนรู้ว่ะ”
ผมกัดฟันตอบมัน

“ซี๊ดดด...อ่า....หร่อยจัง...ซู๊ดดดด”

เส้นสีเหลืองของบะหมี่ตัดกับริมฝีปากแดงๆอย่างน่าดู
เส้นบะหมี่ที่ถูกดูดหายเข้าไปในปากบางๆที่ห่อปาก
ทำให้พวกผมกลืนน้ำลายเอื้อก

“เขมอยากกินเหรอ”
วินมันลืมตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะที่ผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับมัน เผลอกลืนน้ำลายที่สอขึ้นมา

“ปะ...เปล่า..กูไม่อยากกิน”
ผมร้อนหน้าว่ะ

“อ้าว...เห็นกลืนน้ำลาย..คริคริ”
วินมันหัวเราะคิกคักถูกใจ   


เสียงหัวเราะของมันใสเหมือนเด็ก ผมชอบจังเวลามันยิ้มหัวเราะ ร่าเริง
มันเป็นคนที่ยิ้มทั้งหน้า ตาและปาก แต่ตอนนี้ปากแดงของมันเจ่อขึ้นมาจากความเผ็ดร้อนของบะหมี่ต้มยำรสจัด
ปากเห่อๆแดงๆมันเลื่อม...น้องกูปวดหนึบ เมื่อคิดไปไกล 


ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาหวานๆของมัน ไม่มีวี่แววเสแสร้ง มันดูใสซื่อเหลือเกิน
แล้วคนแบบผมที่โชกโชนมาไม่น้อยจะคู่ควรกับมันมั๊ยนะ
วิน...มึงจะรอกูมั๊ย

“เขม...เขม...วู๊....”

“หืมมมม...”
ผมหลุดจากความคิดของตัวเองที่ล่องลอยไปไกล

“ใจลอยไปหาใครเอ่ย...”
วินที่เรียกผม ถามต่อด้วยการยื่นหน้าและเอียงคอน้อยๆอย่างน่าเอ็นดู


“เย้ย....”

ไอ้วินผงะไปด้านหลัง
เมื่อผมเผลอยื่นมือข้างหนึ่งไปแตะริมฝีปากแดงๆของมัน

ทุกสายตาของคนร่วมโต๊ะจ้องมาที่ผมเป็นจุดเดียว

“มึง...มึงคิดจะทำอะไรวะ”
ไอ้ปาล์มมันชี้หน้าผมแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนของมันให้วิน

“กู..กู...”
ผมไม่เคยต้องตกอยู่ในสภาวะถูกจับผิดแบบนี้ 


“ไม่มีอะไรหรอกปาล์ม เขมคงจะเช็ดปากให้เราน่ะ”
วินมันแก้ตัวแทนผม หน้าของมันแดงจนเห็นได้ชัด
เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมตามไรผม และปลายจมูก
ผมต้องตั้งสติเมื่อเกือบจะเผลอยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่ปลายจมูกของวิน

นี่ผมเป็นอะไรไป

เข้าใกล้ไอ้วินทีไรเป็นอยากสัมผัสตัวมันอย่างห้ามใจไม่อยู่
เหมือนขั้วแม่เหล็กที่ต่างขั้วกัน มันมักจะถูกดึงดูดเข้ามาหากัน
ผมสะบัดหัวอีกครั้งจนเริ่มมึน

“ไม่จำเป็น ทีหลังมึงไม่ต้องมายุ่งกับวิน”
ไอ้ปาล์มมันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นายพูดแบบนี้ได้ไงปาล์ม ทำไมนาย...”
รุจน์ที่นั่งฟังเงียบๆอยู่นานถามขึ้นมาเบาๆ
ผมเห็นใจมันนะที่หลงรักไอ้ปาล์มอยู่ข้างเดียว

“ก็...ก็วินเป็นเพื่อนปาล์ม”
น่าแปลกที่เสียงตอบของปาล์มดูอ่อนแรง

“แล้ว..ถ้าเป็น...เรา...”
ไอ้รุจน์มันจะร้องไห้อยู่แล้วครับ

มันเป็นคนที่จิตใจดีแต่ค่อนข้างอ่อนไหวง่าย โดยเฉพาะเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับปาล์ม

“ก็...ก็...”
ปาล์มมันลังเล


“โห...ไม่ต้องแย่งกัน ได้ทู้กคน คริคริ” 

ไอ้วินมันช่างน่าลากกลับห้องเหลือเกิน ยั่วจริงไรจริง
บางครั้งดูใสซื่อเหมือนผ้าขาว แต่บางครั้งมันก็เหมือนแมวตัวน้อยที่คลอเคลียยั่วยวน
ครั้นพอผมจะเอื้อมมือไปจับ มันก็กระโดดแผล็วหลบหนีหายไป

 

*****************************************************************************


“วันนี้มึงไปกินข้าวเย็นกับพวกไอ้รุจน์นะ แล้วกลับหอกับพวกมัน กูบอกพวกมันไว้แล้ว”
หลังจากที่วินมันนั่งในรถของผมเรียบร้อยแล้ว ผมก็พูดขึ้นมา

“......”

ไม่มีคำตอบรับจากคนข้างๆ จนผมต้องหันกลับไปมอง

ตาหวานที่เบิกโตขึ้นเล็กน้อย และแววตาตัดพ้อที่ผมเห็น ทำให้ผมใจอ่อน

“นะครับ....กู...เอ่อ...มีธุระ”
โทนเสียงของผม มันกลายเป็นโทนที่มักใช้กับสาวๆโดยไม่ได้ตั้งใจ
ผมอยากชดเชยให้มัน ผมไม่อยากเห็นหน้าเศร้าๆของมัน

“อื่อ...”
วินมันพยักหน้าแล้วก้มลงมองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก

 


“วินครับ เขมมีธุระจริงๆ แล้วเจอกันที่ห้องนะ”

ผมจับมือวินเอาไว้ ก่อนที่วินจะก้าวลงจากรถ
ผมขับรถมาส่งวินที่ร้านข้าวหน้าม.ที่พวกเพื่อนผมนั่งรออยู่ตามที่ผมสั่ง

“อื่อ..”
วินบิดข้อมือของมันให้หลุดจากมือผม
แต่แรงมดแบบมันไม่มีทางทำได้ ถ้าผมไม่ผ่อนแรงให้

“ปล่อยสิ จะลง”
หน้างอๆ สายตาค้อนขวับ เอ่อ...มันงอนผมเปล่าวะ


“ก็...วินไม่ยอมพูดกับเขมนี่นา”
ผมส่งสายตาอ้อนๆ ซึ่งก็ได้ผล เมื่อวินได้ยินแล้วหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ

“ก็...ไม่รู้จะพูดไรอ่ะ”
ริมฝีปากบางมุบมิบ



“วิน...กู...เอ่อ...กู...ชะ..ชอ...บ.....”

ผมเชยคางเรียวของวินให้เงยขึ้นมา
ริมฝีปากตรงหน้ามันดึงดูดผมเข้าไปหา

 


“ก๊อกๆ....”

เสียงเคาะกระจกด้านที่วินนั่งอยู่

ทำให้ผมกับวินผละออกจากกัน

 


*****************************************************************************


ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

สิ่งใดที่พอจะเซอร์วิสคนอ่านได้ หากไม่หลุดออกนอกเนื้อเรื่อง

ไอ้หน่อยก็ยินดีตอบสนองครับผม

ขอบคุณ...คุณ Boyslover ครับผม แต่แค่ลิ้งก์ที่แนบมาไอ้หน่อยก็เลือดกำเดาทะลักแล้วครับ


 

[Yarkrak]

เขมเอ้ย... ถ้ามัวแต่อ้ำอึ้ง ระวัง มคปด.เน้อ

[❣☾月亮☽❣]

   คู่แขงเยอะนะเขม อย่าช้าๆ
+1ให้เช่นเคย ขอบคุณที่ขยันมาต่อจ้า

[4559]

ขอให้ มคปด คับชายเขม

[mapreaw]

ใครเคาะกระจก ขัดจังหวะจริงๆ

[boyslover]

ใครมาขัดจังหวะ 

เขมรีบๆ บอกเลิก อิหลินปิงเลยนะด่วนๆ ปล่อยมันเข้าป่าไปเลย

โซล << กลายพันธุ์รายต่อไป หึหึ

ปล.ดีใจที่ชอบรูปผม อิอิ

[pumpui]

ใครมาขัดจังหวะ ตาเขม เนี่ย รมณ์เสีย

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบหก


"ทรมานไปทั้งหัวใจทุกครั้งที่เราได้ชิดใกล้
แต่พูดความจริงไม่ได้ ได้แต่เก็บอยู่ข้างใน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะรู้หัวใจ"

"ได้โปรดมองในตาฉัน มองที่ตรงนั้นเธอคงพอเข้าใจ
สิ่งที่เธอได้มองเห็น คนที่เธอเห็นช้ำไปทั้งใจ"

"อยากให้เธอได้ยิน
เสียงในหัวใจ ว่ามันรักเธอแค่ไหน
แต่ก็ไม่รู้ต้องทำยังไงให้เธอได้รับฟัง
อยากให้เธอได้ยินทุกความรู้สึก
ส่วนลึกในใจของฉัน ว่ารักเธอ
รักเธอคนเดียว แต่ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไร"

"มันจะนานอีกสักเท่าไหร่
ที่ฉันต้องทนให้หัวใจ มันซ่อนบางคำไม่ได้
แค่เธอมาค้นใจ จะรู้ว่าเท่าไหร่ที่ฉันรักเธอ"

"ได้โปรดมองในตาฉัน มองที่ตรงนั้นเธอคงพอเข้าใจ
สิ่งที่เธอได้มองเห็น คนที่เธอเห็นคิดไปมากมาย"





http://www.youtube.com/watch?v=5Gblv3ak1zU

(ขอบคุณเจ้าของคลิปน่ารักๆครับผม)


 


*************************************************************


“ก๊อกๆ...”

เสียงเคาะกระจกหน้าต่างรถด้านที่วินนั่ง ทำให้ผมกับวินผละออกจากกัน
ไอ้วินก้มหน้างุดแล้วรีบลนลานเปิดประตูรถออกไปนอกรถทันที

ไอ้โอมมันก็ยื่นหน้าทะเล้นของมันเข้ามาแทนที่ทันควร
สายตาล้อเลียนและรู้ทันของมัน ผมรู้ มันตั้งใจเข้ามาขัดจังหวะผมแน่นอน

“ตราบใดที่มึงยังไม่คลีน อย่ามาทำแบบนี้กับวิน วินมันไม่ทันมึงหรอกนะเขม แบบนี้มันไม่ใจว่ะ”

ผมพยักหน้ารับแล้วรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง

“เอ่อๆ...กูรู้..ฝากวินด้วยล่ะ”

“มึงไม่ต้องฝากกู...กูก็ส่งมันถึง...เตียงว่ะ”
ไอ้โอมทำท่าตะเบ๊ะด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม

“เฮ๊ย...มึงคิดจะทำอะไร”
ผมโมโหจนลืมตัวกระชากคอเสื้อด้านหน้าของไอ้โอมเข้ามาใกล้
มันไม่ทันระวัง ตัวมันถลาเข้ามาในรถ

“เชี้ยเขม...กูล้อเล่น”
ไอ้โอมถอยออกไปแล้วขยับคอเสื้ออย่างหงุดหงิด

“ปัง”

มันปิดประตูไม่เบานัก แถมยังเสือกชูนิ้วกลางให้ผมอีก 


*******************************************************************


“หลินอยู่ไหนครับ”
แค่ติ๊ดแรกหลินก็รับสายผมด้วยน้ำเสียงดีใจทันทีเหมือนรอรับสายผมอยู่

“อยู่คอนโดแล้วค่ะ...เขมคิดไงโทรมาหาหลินได้เนี่ย”
ท้ายประโยคน้ำเสียงสะบัดขึ้นเล็กน้อยจนผมแทบจะไม่รู้สึกผิดปกติ
หลินคงจะงอนที่ผมไม่ได้ติดต่อไปเลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอมาหาผมที่ห้อง
แล้วเราก็ไปมีอะไรกันที่คอนโด ซึ่งผมก็แวบออกมาในตอนตีสามเพื่อกลับมาหาวิน
หลังจากนั้นหลินก็เป็นฝ่ายโทรมาหาผมอีกหลายครั้ง แต่ผมไม่เคยโทรไปหาเธอเลย
และหลีกเลี่ยงไม่ได้ออกไปหาเธอตามคำชวน
อ้างว่ายุ่ง ติดงานโน่นนี่นั่น จนเธอก็เงียบหายไปเอง

“รอนะ ผมกำลังไป”
ผมตัดบทสั้นๆ อีกเดี๋ยวคงได้คุยกันยาวแน่ๆ ผมก็ได้แต่หวังว่าหลินคงจะยังเป็นหลินที่รักษาคำพูดที่ว่า
เราจะไม่ผูกมัดซึ่งกันและกัน หากผมหรือเธอเจอคนใหม่หรือคนที่ใช่ เราก็พร้อมจะลาจากกันด้วยดี

ผมขับรถไปด้วยจิตใจที่ไม่ปลอดโปร่งนัก แม้คิดว่าจะเคลียร์เรื่องนี้ได้
แต่ก่อนการบอกเลิกรามันง่ายเหมือนฉีกซองถุงยาง
แต่การ"คลีน"ตัวเองให้หมดจด ทำไมมันดูดกลืนพลังชีวิตของผมไปจนเกือบหมดแบบนี้

การเป็นคนดีมันยากรึไงนะ 


“เขมมมม....”
หลินโผเข้ามากอดผมแน่นทันทีที่ผมก้าวเข้าไปในห้อง ผมไม่ต้องเคาะประตูรอให้คนข้างในห้องมาเปิดให้
เพราะผมมีคีย์การ์ดด้วยเหมือนกัน

“จุ๊บ...”
หลินเขย่งเท้าขึ้นมาจะจูบผมที่ปาก แต่ริมฝีปากสีสดก็พลาดเป้าหมายมาเป็นที่แก้มของผมแทน
เมื่อผมเบี่ยงหน้าออกไปด้านข้างเล็กน้อย

“เขมเป็นไรไปคะ”
หลินเงยหน้าสวยๆขึ้นมาจ้องหน้าผม พวกผู้หญิงมักมีความรู้สึกไวเสมอ

“ผมมีเรื่องจะคุยกับหลิน”
ผมดันตัวหลินออกเล็กน้อย ไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่นัก

“ไปนั่งโน่นกัน”
ผมเบี่ยงตัวแล้วเดินตรงไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี เรี่ยวแรงในเวลานี้มันเหลือน้อยนิด
ผมไม่ได้รักหลิน แค่ชอบและเคยชินที่จะมีเธอแนบข้างเสียมากกว่า
ถ้าหลินร้ายกว่านี้ผมคงทำใจได้ง่ายกว่านี้

ผมหยิบรีโมททีวีที่วางอยู่บนเบาะขึ้นมากดปิด แล้วโยนทิ้งไปตรงไหนสักที่

“เขม...มีเรื่องอะไรคะ”
หลินทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม ต้นขาเรียวยาวเปลือยเปล่าเบียดชิดติดกับต้นขาของผมที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนส์
หลินใส่เพียงเสื้อยืดตัวยาวระดับต้นขาแนบเนื้อตัวเดียว
เสื้อยืดสีเบจตัวนี้เป็นตัวที่ผมเคยบอกหลินว่าผมชอบให้เธอใส่ โดยที่ไม่มีชั้นใน
สีเบจขับผิวขาวของหลินให้ผ่องนวลเนียนเหมือนสีงาช้าง เซ็กซี่เป็นที่สุดในสายตาของผม
แต่ตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกถึงอารมณ์ทางเพศใดๆ

“หลิน...ผม....”
ผมเบี่ยงขาออกเล็กน้อยไม่ให้แนบชิดกัน

“ชู้วววว....ม่ายอาวววว...จุ๊บก่อน”
หลินเบียดตัวเข้ามา ทรวงอกเต่งตึงดันตัวเสื้อจนเห็นเป็นรูปร่างชัดเจน
เปลือกตาที่หลับพริ้มยื่นเข้ามาตรงหน้าผม ริมฝีปากบางสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยอย่างท้าทาย
หลินเป็นคนมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเองอย่างมาก ซึ่งมันก็ไม่แปลกสำหรับผู้หญิงที่จัดว่าสวยมากคนหนึ่ง

“จุ๊บ..”
ผมแตะปากลงบนหน้าผากมนแผ่วเบาและรวดเร็ว

จูบของผมจะไม่มีวันเป็นของใครได้อีกนอกจาก “วิน” 

“เขม...ทำไม...”
หลินผงะถอยออกไปเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่น

“หลิน...เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ”
ผมพูดออกมาได้ง่ายๆ โดยไม่มีความลังเลใจสักนิด ผมจะไม่มีใครอื่นทั้งต่อหน้าและลับหลังวิน
แม้จะยังไม่มั่นใจว่าผมจะกุมหัวใจของวินไว้ได้หรือไม่

“ล้อเล่น...เขมล้อหลินเล่นใช่มั๊ย..ไม่ขำเลยนะ”
หลินหน้างอแต่มีแวววูบไหวในดวงตา ผมรู้ว่าหลินรู้แต่ยังพยายามยื้อเอาไว้

“ผมขอโทษ...หลิน...ผมเจอคนที่ใช่แล้ว...ขอโทษจริงๆ”
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลิน ผมมองหลินด้วยสายตาที่แสดงความเสียใจ
แสดงถึงคำขอโทษที่มาจากใจจริงๆ

“ใคร...”
หลินอึ้งอยู่นาน แล้วถามขึ้นมาพร้อมกับเบือนหน้าออกไปมองทีวีที่จอดำมืด

“ผมยังบอกไม่ได้ เอาไว้เขาตกลงรับรักผมก่อน แล้วผมจะบอกหลิน”
ตราบใดที่ผมยังไม่ชนะใจวิน ผมก็ไม่อยากให้วินเสียหาย เพราะผมรู้ว่าหลินไม่ชอบวินสักเท่าไหร่

น้ำตาหยดแรกหยาดหยดลงมา แล้วตามด้วยหยดต่อๆไป
หลินไม่ได้โวยวายฟูมฟาย เธอควบคุมตัวเองได้ดีเยี่ยม
หากสายตาตัดพ้อของหลิน สายตาเจ็บปวดของหลิน ทำให้ผมดึงตัวเธอเข้ามากอด
หลินขืนตัวในตอนแรก แต่เมื่อผมลูบหลังเธอเบาๆ หลินก็ซุกหน้าลงกับอกผม แล้วร่ำไห้อยู่เงียบๆ

“เขมไม่อยากหลอกตัวเองไม่อยากหลอกหลิน เขมพบคนที่เขมพร้อมจะหยุดแล้ว”

ส่วนใหญ่ผมจะแทนตัวว่า”ผม” แต่เมื่อไหร่ที่ต้องการเอาใจหรือออดอ้อน
“ผม” จะเปลี่ยนเป็น “เขม” ไปเองโดยไม่ได้ประดิษฐ์

“แค่นี้เหรอเขม...ง่ายๆแค่นี้เหรอ..หึ”
ผมคาดผิด หลินขยับตัวออกจากอ้อมกอดของผมแล้วทั้งโวยวาย ทุบตีผม
ผมปล่อยให้เธอทุบอกและต้นแขนผมแค่สองสามครั้ง ผมก็จับยึดข้อมือหลินเอาไว้
บอกแล้วผมไม่ใช่คนดีศรีสังคมอะไร มีความอดทนจำกัด และไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย

“หลิน...”
ผมเขย่าตัวหลินเบาๆเรียกสติของเธอให้กลับมา เมื่อเห็นว่าหลินเริ่มกรีดร้อง

ครั้งก่อนในอดีตผมกับหลินเคยเลิกรากัน แต่นั่นมันเป็นความยินยอมพร้อมใจของเราทั้งคู่
และในตอนนี้...เป็นผมที่เป็นฝ่ายขอยุติความสัมพันธ์

ผมยอมรับถึงผมจะเห็นแก่ตัวแต่ผมก็เป็นคนที่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองไม่ปิดบังและเสแสร้ง
รักคือรัก ชอบคือชอบ เลิกคือเลิก ผมรักตัวเองแต่ก็ไม่เห็นแก่ตัวที่จะดึงหลินให้มาเป็นตัวสำรอง
ไม่ต้องการผูกมัด ไม่ต้องการเหนี่ยวรั้ง ผมไม่อยากทำร้ายเธอ หลินเจ็บปวดในวันนี้แต่เธอจะผ่านพ้นไปได้


ผมอยากมีใครสักคนมาให้ผมกุมมือพาก้าวเดินไปพร้อมๆกัน และผมเจอแล้ว
ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้วินมาอยู่เคียงข้าง ก้าวเดินไปด้วยกัน

“เขม..เขมแน่ใจได้ยังไงว่า...ฮือฮือ”
ถึงแม้จะกำลังเสียใจในสิ่งที่เข้ามารวดเร็ว แต่หลินก็ยังมีสติคิดสงสัย

“ที่สุดครับ”
ผมลูบหัวหลินเบาๆ 

“ผมไปก่อนนะหลิน ส่วนห้องนี้หลินอยู่ได้ตลอดไป ค่าใช้จ่ายผมจะจัดการให้
ขาดเหลืออะไรก็โทรหาผมได้เสมอนะครับ”
ผมพูดพร้อมกับแตะที่ไหล่หลิน

“จะไปแล้วเหรอ”
เสียงเศร้าๆของหลินทำให้ผมปวดใจ

นี่สินะ ผลกรรมที่ผมใช้ชีวิตแบบเสเพลเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมายปลายทาง
ถึงเวลาแล้วที่ผมจะมุ่งมั่นและแน่วแน่เดินไปให้ตรงทาง ไม่วอกแวกออกนอกเส้นทางอีกต่อไป
เพราะที่ปลายทางสายนี้...
ผมคาดหวังไว้เต็มเปี่ยมโดยไม่มีที่เผื่อเหลือไว้ให้กับความผิดหวัง ว่าจะต้องมีคนที่ผมรัก...ยืนรออยู่


“ยิ่งรั้งเขมไว้...หลินก็จะยิ่งเจ็บนะ เขมขอโทษจริงๆครับ”
ผมดึงตัวหลินเข้ามากอดลาเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับยัดคีย์การ์ดของคอนโดใส่มือหลิน

 




“กริ๊ก”

เสียงไขกุญแจห้อง ผมที่กำลังนอนพักอยู่บนเตียงของวินรีบหลับตาลงทันที
เมื่อกลับมาถึงห้อง ผมล้มตัวลงนอนที่เตียงของวิน เพื่อสูดดมกลิ่นของเจ้าของเตียง
กลิ่นหอมอ่อนๆช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าและรู้สึกผิดในใจของผมไปได้มาก

เสียงเปิดและปิดประตูห้อง
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในห้อง
เสียงเดินที่เข้ามาใกล้จนผมรู้สึกได้
เสียงเดินจากไป

ผมหรี่เปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองเห็นแผ่นหลังบอบบางของวิน
เจ้าตัวกำลังวางข้าวของลงบนโต๊ะหนังสือ แล้วเอี้ยวตัวกลับมาทางผม
ผมหลับตาลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เสียงเดินกลับมามันมาหยุดข้างเตียงที่ผมนอน

เสียงขยับตัว วินคงกำลังชะโงกเหนือตัวผม เพราะผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวของมันโชยมาบางเบา
แม้แต่ตอนค่ำจวนดึกแล้ว กลิ่นหอมยังอยู่
มันเป็นกลิ่นจากร่างกายที่ไม่ได้ปรุงแต่ง วินมันไม่ได้ใช้น้ำหอมหรือแม้แต่โคโลญ
นอกจากแป้งและโลชั่นสำหรับเด็ก

ผมนอนหลับตานิ่งสักสิบนาทีด้วยความอดทน
ไม่นานนัก..ฝ่ามือนุ่มๆข้างหนึ่งลูบแก้มผมเบาๆ แล้วเลื่อนขึ้นมาตามโครงหน้า
แล้วใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของผม

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
เสียงงุ๊งงิ๊งของวินทำให้ผมอดยิ้มที่มุมปากไม่ได้

“นอนยิ้มแบบนี้ฝันดีแน่เลย ฝันถึงสาวๆล่ะสิ..ชิส์”
มือที่ละจากไป พร้อมกับเสียงพึมพำกระเง้ากระงอด
เหมือน...เหมือนคนที่รักกันตัดพ้อต่อว่า...รู้สึกดีจัง

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา วินที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงสะดุ้งโหยง หน้าตาแดงก่ำ
ปากแดงๆรีบพูดแก้ตัวตะกุกตะกักอย่างน่าขัน

“เอ่อ..ไม่ได้..จะทำไรนายนะ..เราแค่จะดูว่า...นายไม่สบายเปล่า”
วินยกมือทั้งสองข้างแบขึ้นมาระดับอก หน้าตื่นๆ

“ร้อนตัว”
ผมลุกขึ้นนั่ง ปากผมมันพูดหยอกออกไปโดยไม่ทันคิด

“ไอ้บ้า..”

วินขยับถอยหลัง แต่ด้วยความประหม่าทำให้วินเสียหลักจะหงายหลัง

ผมรีบคว้าแขนวินเอาไว้ได้ทัน

แต่ผมคงดึงแรงไปหน่อย

ทำให้หน้าผากของวิน...กระแทกที่คางของผมอย่างจัง

"อ๊ากกกกก.."

 


**********************************************************************************



ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

 

[❣☾月亮☽❣]

  หุหุ แอบไม่คิดว่าหลินจะยอมจบ แต่ถ้าจบจริงก็เล่นตัวนานๆนะวินนี่

[mapreaw]

หลินจะจบมั้ยนิ

[AMINOKOONG]

ไม่ชอบเลยที่วินใจอ่อนและหวั่นไหวง่ายๆอ่ะ ทั้งที่แรกๆวินยังเข้มแข็งกว่านี้นะ
แม้หลินจะจบหรือไม่จบ(ซึ่งคาดว่านางไม่จบแน่ๆ) เราก็อยากให้วินใจแข็งกว่านี้
อย่าพึ่งไปหวั่นไหวกับเขมมันง่ายๆเลยนะ

[boyslover]

อิหลินปิงไม่น่าจะจบง่ายไปนะ ผิดคอนเซ็ปตัวร้ายหมด
ส่วนพระเอกมันชื่อไรนะ เอ่อนั่นแหละ ก็ยังไม่เห็นมันจะสำนึกสักเท่าไหร่ขนาดบอกเลิกยังอ่อยอิ่งคลอเคลียแหมมมน่าโดดถีบสักสามรอบ

อยากรู้คู่ปาล์มมาก ดูท่าว่าจะเป็นหนุ่มหล่อสุภาพบุรุษกว่า อิเชี้ยะสองตัวนั่นนะ (หมอกกับไอพระเอก)

[yowyow]