หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562]

[กำลังพิมพ์]

 กรี๊ดดดดดดด อ่านทันแล้ว
จงรักใจเย็นๆนะ

[minenat]

เบื่อตัวอิจฉา

[DraCo_SLa13]

เหมื้อนงานจะเข้าพี่เมฆเลยอ่ะ

[badbadsumaru]

งื้อออออ รักเชื่อพี่เมฆนะ มันไม่มีอะไรเลย
ไม่ดราม่านะ อย่าคิดมากนะ

[sutos]

รอจงรักก ง้อววว พี่เมฆรีบๆเคลียร์แล้วมีอธิบายเร็วๆเลยย 

[comai0618]

ก็บอกว่าอย่าคิดมากๆๆๆๆๆๆ 
รักจ๋าาาาาาเชื่อพี่เมฆเห๊อะ 

[ละอองฝน]

ตอนที่ 25






“ทีนี้จะปล่อยได้หรือยัง” เมฆาบอกด้วยเสียงเรียบนิ่ง ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการควบคุมอารมณ์ที่ใกล้ปะทุอยู่รอมร่อ

“ปล่อยก็ได้ครับ” หนึ่งนทีว่าแล้วยอมปล่อยแขนจากเมฆาง่ายๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องออกแรงเหมือนในตอนแรก ก่อนจะพูดต่อ “จงรักเขาเป็นคนที่…เข้าใจอะไรง่ายดีนะครับ ยอมเปิดทางให้เราโดยที่ไม่ต้องเปลืองแรงอธิบาย”

“เปิดทางให้เราอย่างนั้นเหรอ? หึ!” คนหน้าดุพูดพร้อมแค่นหัวเราะออกมาอย่างเหลืออด

“ทำไมครับ หนึ่งพูดไม่ถูกหรือไง” หนึ่งนทีมองเมฆาด้วยสีหน้าฉงนสงสัย ไม่เข้าใจว่าตัวเองเข้าผิดตรงไหน เหตุใดคนหน้าดุต้องถามเหมือนประชดประชันเช่นนั้น

“รู้ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไม่เคยคิดว่าหนึ่งจะเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้”

“ทำไมพี่เมฆพูดกับหนึ่งแบบนี้ล่ะ!” หนึ่งนทีถามเสียงห้วน เริ่มสับสนว่าเมฆาต้องการจะเอาอย่างไรกับตนเองกันแน่

“เพราะหนึ่งแสดงให้พี่เห็นแบบนั้นน่ะสิ!” คนหน้าดุตอบกระชาก


สิ้นสุดกันทีความอดทน ผ่านมาเมฆาพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมตัวเอง ไม่ใช้อารมณ์แม้จะไม่ชอบใจแค่ไหน แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือและเกินกว่าที่เขาคิดไว้ในตอนแรกไปไกลมาก สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุดคือการเข้าใจผิดของจงรัก ทว่าตอนนี้มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้า รักษาน้ำใจใครอีก


“แล้วพี่เมฆจะเอายังไงกับหนึ่ง”

“จะเอายังไงเหรอ? ที่ผ่านมายังไม่ชัดเจนหรือไง บอกว่าไม่มีทางกลับไป ก็คือไม่กลับ” เมฆาพูดออกมาตรงๆ ดวงตาคมดุฉายแววจริงจังไม่มีคำว่าลังเลสักนิดเดียว

“แต่…แต่เมื่อกี้พี่เมฆพูดเองว่ายังไม่ลืมเรื่องของเรา” หนึ่งนทีถามเสียงสั่น

“เพราะยังพูดไม่จบ แต่หนึ่งพูดแทรกขึ้นก่อน”

“หมายความว่ายังไง”

“ที่ไม่มีทางลืมก็เพราะมันคือความทรงจำในช่วงหนึ่งของชีวิต ไม่ว่าจะคบใครจะรักใครมาก่อนก็คงลบมันไปจากสมองไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้รักเหมือนก่อนแล้ว เรื่องของเรามันจบแล้ว เข้าใจที่พูดไหม ไม่ว่าเราจะเคยทุกข์เคยสุขด้วยกันอย่างไรมันเป็นแค่เรื่องในอดีตเท่านั้น อีกอย่าง หนึ่งเป็นคนเลือกทำให้เรื่องของเราเป็นแค่อดีตเองไม่ใช่เหรอ จะมาหาว่าพี่ใจร้ายได้ยังไง ทั้งที่หนึ่งเป็นคนเลือกเอง หรือว่าไม่จริง” เป็นคำอธิบายที่ยาวที่สุดเท่าที่เมฆาเคยเอ่ยกับอดีตคนรัก

“ใช่! มันคือเรื่องจริง แต่ทำไมล่ะ นายจงรักนั่นมีอะไรที่หนึ่งสู้ไม่ได้”

“มันไม่ได้อยู่ที่สู้ได้หรือไม่ได้ แต่ตอนนี้พี่ต้องการอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับคนที่เขารักพี่จริงๆ เพราะตัวพี่เองก็รักจงรักและต้องการจะอยู่กับเขาไปตลอด แต่แล้วเห็นไหมว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น บ้าเอ้ย!” เมฆาทุบโต๊ะอาหารเสียงดังปังเพื่อระบายอารมณ์จนหนึ่งนทีสะดุ้ง เพราะเมื่อพูดถึงจงรัก เมฆาก็ต้องกลืนความรู้สึกผิดลงไปในอก เขาเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้คนที่เขาบอกว่ารักต้องเสียใจ เพราะอดีตยังวนเวียนอยู่ไม่ตัดออกไปจากเขาแบบนี้ใช่ไหม ที่เป็นสาเหตุให้จงรักไม่มั่นใจในความรักของเขาเสียที

“พี่เมฆ…” หนึ่งนทีครางออกมาเบาๆ เพราะหนุ่มร่างบางไม่เคยเห็นเมฆาเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง อย่างตอนที่หนึ่งจะไป ชายหนุ่มอ้อนวอนด้วยสายตาอาลัยก็จริง แต่เขาไม่เคยเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยว กังวน ห่วงหา และเจ็บปวดของเมฆาเช่นที่แสดงอยู่ตอนนี้เลย

“กลับไปที่ของหนึ่งเสีย ขอให้นี่เป็นการตกลงครั้งสุดท้ายของเรา อย่ากลับมาร้องขอหรือทวงหาอะไรอีกเลยเพราะทุกอย่างที่พี่มี พี่ให้กับจงรักไปหมดแล้ว”

“…ให้เขาไปจนหมดแล้วงั้นเหรอ…หึ” หนึ่งนทีถอยหลังไปทรุดนั่งบนเก้าอี้ เขารู้สึกหมดแรงและแพ้อย่างหมดรูป ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องง้องอนใคร ไม่เคยรู้ว่าทุกอย่างมิอาจเป็นไปตามที่ตนเองต้องการได้ตลอด วันนี้เมฆาทำให้หนึ่งนทีได้สำนึกว่า



โลกไม่มีทางหมุนรอบตัวเรา และไม่มีใครได้อย่างใจตัวเองเสมอไป



   “งั้นก็ไปเถอะครับ ตามเขาไป ผมจะไม่รั้งพี่อีก ให้คิดเสียว่าผมไม่เคยกลับมาร้องขออะไรก็แล้วกัน” หนึ่งนทีสูดหายใจลึกแล้วบอก

   “อืม” คนหน้าดุรับคำก่อนจะรีบเดินออกจากครัวไปโดยไม่สนใจหนึ่งนทีอีก

   “หึ…น่าขายหน้าชะมัดเลย” หนึ่งนทีพึมพำกับตัวเองหลังเมฆาหายลับไปแล้ว มือข้างหนึ่งยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาลวกๆ เพราะถูกพูดใส่หน้าว่าไม่มีทางเป็นที่ต้องการอีกต่อไป ก่อนพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปรกติเร็วที่สุด


เขายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว และหวังว่าเมฆาจะลืมเรื่องที่เขากลับมาขอร้องให้คืนดีกัน แม้เจ้าตัวจะบอกว่าความทรงจำต่างๆมันระลึกอยู่ในสมองเป็นเรื่องปรกติก็เถอะ แต่ความทรงจำน่าขายหน้าแบบนั้น แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่คิดอยากจดจำเลย









หลังจากพูดกับเมฆาว่าจะรอ จงรักก็รอจริงๆ หนุ่มตัวเล็กสะพายกระเป๋าทำงานแล้วเดินมานั่งรอบนรถด้วยความสงบ พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่งมากที่สุด ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย เพราะถึงอย่างไรก็เคยคิดไว้แล้วว่าวันนี้อาจมาถึง ทว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่แม้จะพยายามฝืนอดทนสักแค่ไหนก็ไม่อาจสกัดกลั้นเอาไว้ได้ คือ ความรู้สึกเจ็บลึกในอก หากต้องเลิกกันจริงๆ หากพี่เมฆบอกว่าจะไป หากไม่ได้อยู่ข้างๆกันอีก แค่คิดว่าเวลานั้นกำลังจะคืบคลานเข้ามาใกล้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า หัวใจก็คล้ายกับถูกบดขยี้ให้เจ็บจนเกินทานทนไหว


ไม่นึกว่าเวลาของเขาจะผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ อยากจะยื้อเอาไว้ อยากจะแย่งและกอดเกี่ยวไม่ให้ไปไหน กอดไว้จนไม่สามารถกลับไปหาอดีตคนรักได้ ทว่าเมื่อได้ยินเขาบอกว่ายังไม่ลืมความรักที่มีด้วยกันมา จงรักก็อ่อนล้าจนสูญสิ้นเรี่ยวแรงไปหมด เพราะจงรักรู้ว่าคนจะไปรั้งอย่างไรก็ต้องไปอยู่ดี


ถ้าหากพี่เมฆไปแล้วมีความสุข เขาจะก็คงไม่อาจห้าม


อากาศยามเช้าในวันนี้ช่างสดใส แตกต่างกับใจของจงรักที่รู้สึกหม่นหมองและเหน็บหนาว จนต้องยกแขนขึ้นมาโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่นๆ บอกตัวเองให้เข้มแข็งเพื่อรอฟังคำบอกลาจากปากของเมฆาเสียก่อน


ในขณะที่จงรักกำลังดำดิ่งสู่ความรู้สึกมืดมนและกำลังจะสำลักความเศร้าจนขาดใจตาย เมฆาที่เพิ่งตกลงยื่นคำขาดกับหนึ่งนทีเสร็จก็รีบเดินรี่ออกมาหา ทันทีที่เห็นหน้าคมดุของคนตัวสูงซึ่งเปิดประตูมานั่งเคียงข้างอยู่บนรถ จงรักก็ก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติเพื่อหลบซ่อนสายตาอันแห้งผากของตนเอง ริมฝีปากเล็กๆเข้ากับดวงหน้าเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ฝ่ามือสองข้างเย็นเฉียบและชื้นไปด้วยเหงื่อ เสียงหัวใจเต้นดังจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ทว่ามันไม่ได้เป็นไปด้วยความดีใจ หากแต่เป็นเพราะความกลัว


กลัวคำลาจากปากเมฆา


เมฆามองเห็นน้องนั่งก้มหน้าอย่างสงบ ไม่แม้แต่จะปริปากพูดหรือมองหน้าเขาสักนิด ชายหนุ่มก็รู้สึกอึดอัดและเครียดจนหัวแทบระเบิด สูดหายใจเรียกกำลังใจลึกๆหนึ่งครั้ง ก่อนเป็นฝ่ายเริ่มเปิดปากเพื่ออธิบาย


“รัก”

“ครับ…” จงรักขานรับด้วยเสียงแผ่วเบา มือสองข้างบีบกันเอาไว้จนข้อขึ้นขาว

“พร้อมจะฟังที่พี่อธิบายไหม” เมฆาถาม

“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ

“แต่ก่อนอื่น พี่ของถามเราก่อน” เว้นไปนิด ก่อนตัดสินใจถาม “รักได้ยินที่พี่พูดกับหนึ่งมากแค่ไหน”

“เอ่อ…ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าเราดูรักกันดี” แต่ความจริงเป็นรักที่รักพี่คนเดียวต่างหาก จงรักค้านในใจตามความคิดของตัวเอง

“ตั้งแต่แรกสินะ” ประโยคนี้เมฆาเหมือนจะเอ่ยกับตัวเองมากกว่า

“ก็คงอย่างนั้นครับ” เพราะตู้ยาก็ไม่ได้อยู่ไกลเลย ห่างกับครัวแค่ไม่กี่ก้าว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จงรักจะได้ยินข้อความทั้งหมด รวมทั้งกลับมาพบว่าสองคนยืนกอดกันโดยไม่เห็นเขาอยู่ข้างหลังเลย

“แต่รู้ไหม พี่ยังพูดไม่จบหรอกนะตอนที่หนึ่งเขาถามว่าพี่ลืมความรักเมื่อครั้งอดีตไปหรือยัง เขาดันพูดแทรกขึ้นมาก่อน”


หลังจากไตร่ตรองอย่างดีแล้ว เมฆาคิดว่าข้อความนี้น่าจะเป็นชนวนของความเข้าใจผิดได้มากที่สุด เพราะสารที่เขาต้องการส่งให้หนึ่งนทีนั้นยังไม่ครบ ประจวบเหมาะกับที่หนึ่งนทีพูดแทรกเพราะเข้าใจผิดเสียก่อน เขาคิดว่าจงรักเองก็คงเข้าใจไปผิดๆเพราะคำพูดของหนึ่งนทีหลังจากนั้นด้วยเหมือนกัน


“แต่พี่ก็พูดว่ายังไม่ลืมใช่ไหมล่ะครับ”

“ใช่ พี่พูดว่าพี่ยังไม่ลืม แต่ที่รักยังไม่ได้ฟังคือ--”

“เดี๋ยวครับ!! อย่าเพิ่งพูดนะ” ถ้าหากพี่เมฆบอกว่า ไม่ลืม ไม่มีทางลืมเพราะยังรักอยู่เป็นแน่ จงรักคงทนไม่ได้ เขาไม่เข้มแข็งพอที่จะฟังมันตอนนี้จริงๆ แม้จะทำใจและคิดว่าตัวเองทนได้ ทว่าพอถึงเวลามันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

“ทำไมล่ะ” เมฆากลายเป็นฝ่ายถามอย่างไม่เข้าใจ

“ผมทนฟังตอนนี้ไม่ได้หรอก ขอทำใจก่อนได้ไหม”

“แต่รักต้องฟัง ถึงยังไงพี่ก็ต้องพูดให้เราเข้าใจ”

“ผมเข้าใจ…เข้าใจ” จงรักยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาขยุ้มที่อกเสื้อ เขาอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “แต่ขอร้องล่ะครับ ผมไม่พร้อมจะฟังจากปากพี่…ขอเวลาผมหน่อย”

“รัก”

“…”

“จงรัก”

“ครับ…”

“ไหนมองหน้าพี่ซิ” เพราะจงรักไม่ยอมเงยหน้า เมฆาจึงบังคับจับไหล่ให้น้องหันมา ก่อนเชยคางน้องขึ้น “มองพี่แล้วบอกมา ทำไมถึงไม่ให้พี่พูด”

“ผม…กลัว” หน่วยตากลมโตที่ช้อนมองขึ้นมาพร้อมคำตอบทั้งแห้งผากและแดงก่ำ

“คิดว่าพี่จะพูดอะไร ไหนลองบอกซิ พี่จะได้รู้ว่ารักเข้าใจถูกหรือเปล่า” ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องดูออกที่บอกว่าเข้าใจ จงรักต้องเข้าใจแบบผิดๆเป็นแน่ และเมฆาก็อยากจะฟังจากปากของจงรักว่าน้องเข้าใจไปถึงไหน เหตุใดจึงทำหน้าราวกับโลกทั้งโลกกำลังถล่มลงตรงหน้าเช่นนั้น

“ผม…” เอ่ยออกมาคำหนึ่ง จงรักก็เม้มปากแน่นอีกครั้งอย่างชั่งใจ

“บอกพี่สิ” ทั้งน้ำเสียงอ่อนโยนและสายตาแกมบังคับที่มองมา ทำให้จงรักไม่อาจหลบเลี่ยงยื้อเวลาต่อไปได้อีก

“ผมคิดว่าพี่จะยอมกลับไป เพราะพี่บอกเองว่ายังไม่ลืมเขา” สุดท้ายก็กลั้นใจบอกออกไปในที่สุด

“แล้วยังคิดอะไรอีก บอกพี่ให้หมด” เขารู้ว่าสิ่งที่น้องคิดไปเองคงไม่ได้มีเพียงเท่านี้ จึงเค้นถามอีก

“พี่เมฆ…ผมไม่อยากพูด” จงรักไม่อยากพูด ไม่อยากฟังอะไรตอนนี้เลย อยากมีเวลาทำใจแล้วอยู่กับตัวเองเงียบๆก่อน แต่เมฆากลับอยากปรับความเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดโดยเร็ว ไม่ต้องการให้ระหว่างพวกเขามีเรื่องติดค้างอยู่ในใจ

“แต่รักต้องพูด ยื้อไปไม่มีประโยชน์ เราต้องเคลียร์กันให้จบ พี่ปล่อยให้เราคิดฟุ้งซ่านต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นบอกมาให้หมด อย่าให้พี่ต้องกังวนเพราะไม่รู้ว่าเราคิดอะไรไปคนเดียวจะได้ไหม” อุ้งมือหนาคว้ามือน้องขึ้นมาจูบเบาๆ ทำเอาคนที่ได้รับสัมผัสชวนหวั่นไหวแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ผมรู้ คิดว่ารู้มาโดยตลอดว่าพี่…ยังรักหนึ่งเขาอยู่ใช่ไหมครับ” น้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาแดงก่ำ แต่หยดน้ำในตาก็ยังไม่ไหลออกมา

“พี่ไม่ได้รักหนึ่ง ไม่ได้รักแล้ว”

“รู้ใจตัวเองสักทีเถอะครับ ไม่ต้องโกหกผมให้เหนื่อย ผมรับได้ เคยบอกแล้วว่าจะไม่ห้าม ไม่ว่าอะไร แต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย” ไหนๆก็ได้พูดออกมาแล้ว เขาขอฟังคำตอบก่อนแล้วค่อยร้องไห้ทีเดียวก็แล้วกัน จงรักคิดแบบนั้น ทว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ กลับทำให้จงรักหลั่งน้ำตาออกมาในอารมณ์ที่แตกต่างออกไปจากที่คิดโดยสิ้นเชิง

“โกหกงั้นเหรอ?” จากที่ตอนแรกมีแต่ความรู้สึกที่อยากจะปรับความเข้าใจกันดีๆ แต่เมื่อได้ยินคำๆนี้จากปากจงรัก มันก็ทำให้เมฆารู้แย่ขึ้นมาจนเผลอหลุดจากการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง “พี่บอกแล้วว่าไม่เคยโกหก ต้องให้ย้ำกี่ครั้งถึงจะเชื่อ”

“ไม่ใช่ไม่อยากเชื่อ แต่เพราะเป็นผมที่วิ่งตามพี่มาตลอด เป็นผมที่เริ่มทุกอย่างเอง โดยที่ตอนนั้นก็รู้ดีว่าพี่เพิ่งเลิกกับเขาได้ไม่นาน ผมเข้ามาฉวยโอกาสตอนที่พี่ไม่มีใคร ผมคิดว่าพี่อาจจะเป็นคนดีเกินกว่าที่จะจบความสัมพันธ์ของเราก็เลยยังพูดว่ารักผมอยู่ พี่ไม่ผิดหรอกครับ ผมผิดเองที่เข้ามาอยู่ในที่ที่ไม่ควรจะเป็นของผม พี่เมฆกับเขารักกันมานาน มันจะไปเทียบกับผมที่เข้ามาไม่นานได้ยังไง” ความเข้าใจผิดและความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้จงรักพูดออกไปโดยที่ไม่คิดว่าทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดีแค่ไหน

มือหนาที่แค่จับมือเล็กเอาไว้ในตอนแรกตอนนี้บีบแน่นขึ้นจนคนถูกบีบรู้สึกเจ็บ สายตาคมดุทอแววเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเปลือกตาจะปิดลงพยายามคิดว่าควรทำอย่างไรต่อไป แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา เมฆาจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วว่า



“รักนั่นแหละที่ต้องรับรู้สักทีว่าพี่รักเรา รักแค่เรา จะให้พูดกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิมทำไม่ถึงไม่เชื่อใจกันบ้าง ที่บอกว่ายังไม่ลืมเขาพี่หมายถึงในแง่ของความทรงจำ พี่ไม่ได้ความจำเสื่อมนะถึงจะจำไม่ได้ว่าเคยรักเคยมีความสัมพันธ์กับใครมาก่อน ตอนเลิกกันยอมรับว่าเสียใจมากและจบกันโดยที่ไม่เต็มใจ แต่หลังจากที่ตัดสินใจแล้วว่าจบก็ตัดใจทันที ยิ่งพอมีเราเข้ามา มันทำให้คิดได้ว่ามีความหวังที่จะเริ่มต้นกับรักครั้งใหม่ เชื่อว่าเราจะไปกันรอดเพราะรักเป็นคนดี เป็นคนที่พี่พร้อมจะทุ่มเทให้โดยไม่คิดเสียใจ เราทำให้พี่รู้สึกว่าเป็นคนโชคดีที่สุดเมื่อถูกรัก แต่พี่เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาคำพูดกับการกระทำของพี่ไม่มีความหมายเพราะมันไม่สามารถทำให้รักเชื่อได้เลย”

V
V
V
V
V
[ต่อรีพลายล่างค่ะ]

[ละอองฝน]

“…” จงรักดึงมือที่ถูกกุมไว้ออกมาได้สำเร็จ แต่ไม่ได้ดึงออกมาเพราะน้อยใจเหมือนตอนแรกอีกแล้ว ทว่าดึงออกมาเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดจนมองแทบไม่เห็นหน้าเมฆาต่างหาก “ผมขอโทษ…อึก…ขอโทษ”
 
“ไม่ต้องขอโทษหรอก แต่บอกหน่อยได้ไหม ต้องให้ทำยังไงถึงจะยอมเชื่อ บอกได้หรือเปล่า”


ไม่มีคำตอบที่เมฆาต้องการ สิ่งที่ได้รับมีเพียงเสียงสะอื้นกับหยดน้ำตาที่คนหน้าดุไม่อยากเห็นเลยสักนิด เขาจนปัญญาไม่รู้ต้องทำอย่างไร กลัวว่าหากเข้าไปปลอบจงรักจะยอมเชื่อหรือเปล่าว่าปลอบจากใจจริงๆ มิใช่ทำเพียงเพราะหน้าที่ เมฆาคิดว่าบางทีเขาควรเว้นพื้นที่ให้จงรักได้คิด ได้ตริตรองดูว่าควรเชื่อในความสัมพันธ์นี้แค่ไหน มันอาจดีกว่านี้จริงๆหากว่าได้กลับมาคุยกันอีกครั้งเมื่ออารมณ์คงที่แล้ว


หลังจากต่างคนต่างเงียบเกือบครึ่งชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ของจงรักก็ดังขึ้น นั่นเป็นสัญญาณเตือนให้ทั้งคู่รู้ว่าควรกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว


“ครับพี่ไอ”

‘รักอยู่ไหนแล้ว จะไปพร้อมพี่หรือไปเจอกันที่โรงแรมเลย ถ้าไปพร้อมกันพี่จะได้รอ’

“เจอกันที่โรงแรมเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวรักไปเอารถที่ร้านก่อน มีอุปกรณ์ที่ต้องขนไปเพิ่มจากเมื่อวานด้วย รักน่าจะเข้าไปสายนิดหน่อย ขอโทษที่ไม่ได้โทรไปบอกก่อนนะครับ”

‘โอเค’ คุณไอรับคำโดยดี แต่คนช่างสังเกตก็ถามบางอย่างขึ้นมาก่อนวางสาย ‘เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย’

“เอ่อ…คัดจมูกนิดหน่อยน่ะครับ ไม่เป็นอะไรมากหรอก”

‘ถ้าอย่างนั้นก็กินยามาด้วยนะ สองวันนี้เราคงต้องลุยงานหนักกันหน่อย ถ้าป่วยขึ้นมาเมฆเอาพี่ตายเลย’ คนปลายสายเอ่ยออกมาโดยที่ไม่รู้สถานการณ์ นั่นยิ่งทำให้จงรักกระอักกระอ่วนพูดไม่ออกยิ่งกว่าเดิม

“ครับ” จงรักตอบรับก่อนกดวางสาย

“ตกลงเปลี่ยนเป็นไปร้านใช่ไหม” เมฆาเอ่ยถามหลังจากน้องวางสายเรียบร้อยแล้ว

“ครับ”


นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่พูดโต้ตอบกัน หลังจากนั้นตลอดทางไปทำงานก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาอีกเลย เมฆานั้นเอาแต่ขับรถ ดวงตาคมดุมองตรงไปบนถนนอย่างตั้งใจราวกับมือใหม่หัดขับ ส่วนจงรักก็นั่งก้มหน้าบ้าง มองออกไปนอกหน้าต่างบ้าง ดีที่ตอนนี้หยุดร้องไห้ได้แล้ว แต่ในหัวก็ยังตื้อๆคิดหาทางจัดการสถานการณ์ที่กำลังประสบไม่ได้ กระทั่งจอดรถเทียบที่หน้าร้านหอมไกลเรียบร้อย เมฆาจึงหันมาเอ่ยเรียบๆ


“ตอนเย็นให้พี่ไปรับที่โรงแรมหรือมารอที่นี่”

“เย็นนี้พี่เมฆกลับบ้านก่อนเลยดีกว่าครับ ผมน่าจะต้องทำงานโต้รุ่ง ไม่ก็เลิกดึกมากเพราะต้องจัดสถานที่ให้เสร็จ”

“ไม่กลับบ้านเหรอ”

“ผมจะไปค้างกับพี่ไอครับ”


ก่อนจะเกิดเรื่องแล้วทะเลาะกันน้องไม่เคยบอกว่าจะไปค้างที่ไหน มีแต่บอกว่างานที่จะไปทำวันนี้เป็นงานใหญ่ คงต้องเหนื่อยกว่าเดิมสักหน่อย ทว่าหลังจากมีปากเสียงกันเมื่อครู่ จงรักกลับบอกว่าจะไปค้างที่อื่น เมฆารู้สึกว่านี่เป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย อยากจะคัดค้านไม่ให้ไป อยากจะมารอรับกลับเช่นทุกที แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหากการไปค้างกับคุณไอคือการเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเขา เมฆาก็ควรปล่อยให้น้องได้ใช้เวลาคิดทบทวนและอยู่กับตัวเองบ้าง


“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้าจะกลับบ้านก็โทรบอกแล้วกัน พี่จะได้มารับ”

“ครับ” พอรับคำแล้วจงรักก็ลงจากรถทันที


เมฆามองตามน้องไปโดยที่ภายในใจเกิดคำถามว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ปล่อยให้เรื่องมันค้างคากว่าเดิมเช่นนี้ แต่เมื่อนึกถึงคำกล่าวหาว่าโกหกที่จงรักพูดก็เป็นแรงผลักดันทำให้คนหน้าดุขับรถออกจากร้านหอมไกลเพื่อตรงไปทำงานทันที









หลังจากที่เดินเข้ามาในร้านแล้ว จงรักก็แอบมองคนตัวสูงผ่านกระจกใสหน้าร้าน โดยมีซอกมุมเสาระหว่างกระจกบานใหญ่สองบานบังตัวไว้ รถของเมฆาจอดแช่อยู่ไม่นานสุดท้ายก็ออกไป จงรักมองตามจนลับตาก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน


ในตอนแรกเขากลัวเหลือเกินว่าจะถูกทิ้ง ไม่อยากยอมรับและฟังความจริงในทันที ทว่าสิ่งที่เมฆาตอบกลับมา ทั้งยังกล่าวหาว่าเขาไม่เคยเชื่อใจเจ้าตัวเลย มันทำให้จงรักรู้สึกผิดและเสียใจยิ่งกว่าความกลัวที่จะถูกทิ้งด้วยซ้ำ นึกถึงยามแววตากรุ่นโกรธและเสียใจจ้องมองมาจงรักก็ยิ่งอยากร้องไห้ออกมาอีกรอบ


เพราะไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไรดี และไม่เคยคิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายโกรธ จงรักจึงหนีปัญหาโดยการบอกไปว่าจะนอนค้างกับคุณไอ ทั้งที่ตอนแรกไม่มีแผนนี้อยู่ในหัวด้วยซ้ำ เขาไม่ได้อยากห่าง ไม่ได้อยากทิ้งไปทั้งที่ตกอยู่ในสภาพนี้ แต่ก็รู้สึกสับสนจนไม่อยากเผชิญหน้าเหมือนกัน


จงรักระบายลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนค่อยๆเดินเชื่องช้าเข้าไปหลังร้านแล้วจะยกอุปกรณ์ที่ต้องใช้ไปที่รถ ซึ่งจอดอยู่ข้างร้าน โชคดีที่วันนี้หอมไกลปิดบริการเนื่องจากต้องเกณฑ์ทุกคนไปช่วยงานที่โรงแรม ถ้าร้านไม่ปิดพี่ๆคงได้เห็นจงรักในสภาพตาบวมเป่งเพราะร้องไห้มาหมาดๆเป็นแน่ จากที่นี่ไปถึงโรงแรมแถบสาธรต้องใช้เวลาพอควร ระหว่างนี้จงรักต้องรีบปรับอารมณ์และหาอะไรเย็นๆมาประคบตาเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น








ตอนที่เจ้าของร้านดอกไม้หนุ่มมาถึงสถานที่จัดงานเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการทุกคนแทบจะหันมองมาเป็นตาเดียว ไม่ใช่เพราะเจ้าตัวมาสายกว่าเวลาที่บอกไว้ แต่เพราะจงรักที่มีประกายสดใสเป็นรองเพียงแค่คุณไอคนเดียว วันนี้กลับดูหม่นหมองจนกลัวว่าดอกไม้ที่เอามาจัดในงานจะพากับเหี่ยวเฉาไปด้วย เสียงทักทายเนือยๆกับตาแดงๆทำให้อุปทานไปได้ว่าจงรักน่าจะเจอเรื่องแย่ๆมาเป็นแน่


กระทั่งผ่านไปจนบ่ายคล้อย ในขณะที่ทุกคนผลัดกันไปพักจนครบ ก็ยังไม่มีใครเห็นว่าจงรักจะไปพักกินข้าวกินปลาบ้าง เอาแต่ทำงานงุดๆไม่พูดไม่จาจนใครๆก็ไม่กล้าเข้าหา


ทว่าในที่สุดเทวดาหน้าสวยประจำ I PROMISE TOWER ก็เป็นคนที่เข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ ทุกคนต่างก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกไปตามๆกันเมื่อเห็นคุณไอเดินจูงมือพาจงรักออกจากห้องจัดงานไป


ความจริงไอสังเกตเห็นความผิดปรกติของน้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว ทีแรกเข้าใจว่าจงรักไม่สบายอย่างที่บอกในโทรศัพท์ หากแต่อาการซึมเซาอย่างที่เป็นอยู่ตลอดทั้งวันทำให้ไอรู้ว่าคงไม่ใช่เพราะไม่สบายเพียงอย่างเดียว ทันทีที่พาจงรักมานั่งในที่ปลอดจากสายตาคน ไอก็ผลักอาหารกลางวันหนึ่งกล่องกับน้ำเย็นแล้วพยักพเยิดให้ลงมือกิน


จงรักทำหน้าลำบากใจนิดๆเนื่องจากไม่รู้สึกหิวเท่าไหร่ แต่ก็ยอมกินเพราะปฏิเสธไม่ได้ ช่วงเวลาไม่ถึงสิบห้านาทีเป็นช่วงที่คนหนึ่งนั่งมอง อีกคนนั่งกินจัดการอาหารเงียบๆ กระทั่งข้าวพร่องไปครึ่งกล่องจงรักก็หยุดมือแล้วดื่มน้ำ


“รักมียาหรือเปล่า เมื่อกี้รีบไปหน่อยไม่ได้หยิบมาด้วยใช่ไหม อยู่ในกระเป๋าหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ให้เด็กหยิบมาให้” ไอถามเสียงอ่อน

“ยาอะไรครับ?” จงรักทำหน้าฉงน

“ก็เมื่อเช้าเราบอกพี่ว่าไม่สบายไม่ใช่เหรอ” ไอถามพาซื่อ ดวงตาคู่รีสวยมองจงรักไม่ได้คาดคั้นแต่คนถูกมองกลับไม่อาจแกล้งตอบเลี่ยงๆหรือโกหกออกไปได้

“อ่อ…เอ่อ คือว่าความจริงรักไม่ได้ไม่สบายหรอกครับ ดังนั้นก็เลยไม่จำเป็นต้องมียา” จงรักสารภาพอ้อมแอ้ม

“อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ ไม่ป่วยย่อมดีกว่าอยู่แล้วนี่เนอะ” ไอว่ายิ้มๆ

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ถามได้ไหมว่ารักเป็นอะไร เห็นดูไม่ดีตั้งแต่เช้า พี่เป็นห่วง คนอื่นๆเองก็เป็นห่วงรักเหมือนกัน”

“…” มันเป็นเรื่องระหว่างเขากับเมฆาดังนั้นจงรักจึงไม่อยากให้ใครรู้ เพียงแต่ตอนนี้เขาอึดอัดจนอยากระบาย อยากจะปรึกษาใครสักคนว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี

“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้พี่ฟังได้นะ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่พี่ก็พร้อมจะรับฟังเสมอ บางครั้งปัญหาที่มองในมุมมองด้านเดียวก็ทำให้ไม่สามารถหาทางออกให้มันได้ แต่ถ้ามีมุมมองของคนที่ไว้ใจได้อีกสักคน บางทีอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”

“คือรัก…”

“รักว่าพี่เป็นคนที่รักจะไว้ใจได้หรือเปล่าครับ” จงรักไม่ได้ยอมโอนอ่อนเพราะรอยยิ้มจริงใจที่มองทีไรก็รู้สึกแสบตานั่น แต่ที่ยอมก็เพราะจงรักรู้ว่าพี่ชายคนนี้ไว้ใจได้ยิ่งกว่าใคร

“ครับ พี่ไอไว้ใจได้”

“ดังนั้น…”

“รักกับพี่เมฆทะเลาะกันครับ”


พอได้เปิดปากจงรักก็เริ่มเล่าทุกอย่าง ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนตั้งแต่ต้น เรื่องที่หนึ่งนทีกลับมา เรื่องความไม่มั่นใจของจงรัก และเรื่องที่เมฆากล่าวหาว่าจงรักไม่เชื่อใจ ไอนั่งฟังจงรักเงียบๆ หนุ่มหน้าสวยเป็นผู้ฟังที่ดีโดยการไม่ถามแทรกหรือขัดจังหวะการเล่าของน้องเลยสักนิด กระทั่งจงรักเล่าจบไอจึงเป็นฝ่ายพูดบ้าง


   “พี่ขอพูดอะไรสักหน่อยได้ไหม”

   “ครับ” จงรักพยักหน้ารับ

   “เรื่องของคนรักเก่าของเมฆน่ะพี่รู้ว่าเขาทำไม่ถูกและแย่มากๆที่กลับมาหาเมฆแบบนั้น เป็นพี่ก็คงไม่ชอบใจเอามากๆ เราวางตัวและปฏิบัติต่อเขาอย่างดีตรงนี้พี่ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะพี่รู้ว่ารักเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจคนอื่น แต่รักครับ รักบอกว่ารักรักเมฆมานาน กว่าจะได้ยืนอยู่ตรงนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะ ต่อไปนี้อย่างแรกที่รักต้องทำคือมั่นใจในตัวเอง และรู้จักเลือกปฏิบัติอย่างถูกคนและถูกวิธี พี่ไม่ได้เสี้ยมให้ไปรบรากับเขา แต่บางอย่างที่ควรปฏิเสธ เราก็ควรปฏิเสธบ้าง ไม่ใช่ว่าจะยอมเขาทุกอย่าง” ไอค่อยๆสอน

   “ทำแบบนั้นได้ใช่ไหมครับ”

   “ได้สิครับ” คำอนุญาตที่มาพร้อมกับยิ้มหวานที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจทำให้จงรักพยักหน้าเข้าใจราวกับเด็กเล็กๆ

   “รักจะทำครับ”

   “ดีแล้วล่ะ” ไอว่าพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก “ส่วนอีกเรื่อง เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากนะ ฟังพี่ให้ดี”

   “ครับ”

   “รักรู้ไหม คนรักกันต้องประกอบไปด้วยอะไรเป็นส่วนสำคัญ” ถามออกไปแบบนั้น แต่จงรักยังไม่ทันตอบไอก็ยิ้มอ่อนแล้วว่าต่อ “นอกจากมีความรักความเห็นอกเห็นใจคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันแล้ว ความเข้าใจ ความซื่อสัตย์ และความเชื่อใจ สามอย่างนี้เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในองค์ประกอบของความรักในมุมมองของพี่ รักเป็นเด็กดี เป็นคนรักที่ดีมากๆ แต่รักยังขาดความเชื่อใจในตัวของเมฆอยู่”

   “รัก…” จงรักถึงกับพูดไม่ออกเมื่อไอบอกออกมาตรงๆแบบนั้น

   “พี่ไม่รู้ว่าเมฆเขาจะกลับไปหาคนรักเก่าของเขาจริงๆอย่างที่รักกลัวไหม ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเขาปฏิบัติกับรักดีอย่างไร แค่ไหน ทั้งหมดนี้มีแต่รักคนเดียวเท่านั้นที่รู้ แต่พี่อยากให้รักสร้างความเชื่อใจในตัวของเมฆขึ้นมา ถึงแม้วันนี้คำแนะนำของพี่อาจผิดพลาดถ้าหากเมฆเขากลับไปหาคนรักเก่า แต่ตัวรักเองจะไม่เสียใจที่ได้เชื่อเขาหมดใจแล้วจริงๆ ดีกว่าต้องจบกันไปเพราะไม่อาจไว้ใจกันได้ คิดกลับกันดูนะ เป็นเราจะเสียใจแค่ไหนถ้าบอกว่ารักแต่เมฆไม่เชื่อ พี่ว่าที่เขาทะเลาะกับเราเมื่อเช้าก็คงเป็นเพราะเขาเสียใจที่รักไม่เชื่อเขานั่นแหละ เมฆคงกำลังพยายามในแบบที่เขาเป็นอยู่ ซึ่งจากที่เล่าพี่ก็คิดว่าเขาชัดเจนมากแล้วนะ รักลองคิดดูให้ดีๆ”

   “รักมันแย่จริงๆ พี่เมฆคงโกรธรักแล้วก็เสียใจมากแน่ๆ จะทำไงดีครับพี่ไอ…จะทำไงดี” จงรักร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ไอพูดนั้นจริงทุกกอย่าง เขาบอกว่ารัก อยากได้ความรัก แต่กลับไม่เคยยอมเชื่อใจเมฆาจริงๆเลยสักครั้ง

   “ไม่ยากหรอกนะ เอาเป็นว่าพอเสร็จงาน รักก็กลับบ้าน จากนั้นก็ขอโทษเขาซะ” ไอว่า ก่อนจะนึกคำสำคัญที่อยากถามย้ำให้จงรักเข้าใจจริงๆ “และที่สำคัญ ต้องไม่ลืมที่จะเชื่อใจ”

   “ครับ…ตั้งแต่นี้ต่อไปรักจะเชื่อใจพี่เมฆ ขอบคุณนะครับพี่ไอ”

   จงรักรู้ว่าตัวเองผิด รู้ว่าตัวเองอ่อนแอและงี่เง่า กว่าจะมาคิดได้ตอนนี้ก็เกือบสายเกินไปแล้ว แต่สิ่งที่จงรักรู้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งคือ จงรักรู้แล้วว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไปกับปัญหาในครั้งนี้ดี

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ >O<

สงกรานต์ปีนี้ข้าพเจ้าได้ทำการสาดมาม่าโครมใส่คนอ่าน 555555
พอลงตอนนี้คิดว่าต้องมีกระแสตีกลับในพฤติกรรมของจงรักกับพี่เมฆบ้างไม่มากก็น้อย
โดยเฉพาะน้องจงรักลูกแม่ 

ตอนที่เขียนฝนก็คิดว่าโดยนิสัยส่วนตัวแล้วจงรักเป็นคนคิดมาก
แต่ตอนนี้ถึงขั้นโคม่าแล้ว ถึงขนาดต้องแอดมิดกับคุณพี่ไอ
แต่อย่าเพิ่งรำคาญจงรักเลยนะคะ
แบบว่า...ถึงตอนเปิดเรื่องแรกๆน้องจะมาแบบไม่แคร์สื่อและมีความคิด มีสติกว่านี้
แต่อยากให้ลองมองว่ามันอยู่ในจุดที่ความสัมพันธ์มันกำลังดี มีความผูกพันธ์มากกว่าคนแอบรักเหมือนแต่ก่อน
พอเห็นคนเก่ามาวอแว อารมณ์ก็เลยปะทุ แต่ปะทุในแบบของคนที่คิดเเบบเจียมตั้วเจียมตัวตามนิสัย
ดังนั้นก็เลยมโนแจ่มไปไกลจนพี่เมฆกู่ไม่กลับ

ความจริงพี่เมฆแกก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง
มีโกรธมีน้อยใจบ้าง ยังไงก็ต้องใช้เวลาในการคิดและปรับตัวเข้าหากันเนอะ

ที่ออกมาแก้ตัว...เอ้ย! อธิบายแทนไม่ใช่อะไรนะคะ 
กลัวไม่เข้าใจ กลัวจะหมั่นไส้พระนายของเราไปเสียก่อน
แต่ทั้งหมดทั้งมวล ชอบไม่ชอบคอมเม้นบอกได้นะคะ น้อบรับคำติชมค่ะ
เจอกันตอนหน้าน้าาา

ละอองฝน
 [14/04/2558 ,11:20]

[Mouse2U]

โถ~ ไม่มีอะไรจะต่อว่าน้องรักเลยสักนิดเดียวค่ะ เพราะน้องก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าจุดเริ่มต้นของปัญหามันเกิดที่ตรงไหน ..ตอนนี้ขอส่งแค่กำลังใจให้น้องรักง้อพี่เมฆได้สำเร็จไวๆ แทนแล้วกันนะคะ ^^ ..สวัสดีปีใหม่ไทยด้วยเช่นกันจ้า~

[BlueCherries]

หนึ่งนทีเข้าใจอะไรง่ายดี ตอนแรกนึกว่าจะแผลงฤทธิ์มากกว่านี้ซะแล้ว

ต่อไปไม่รู้ฮีจะเป็นยังไงบ้าง เหมือนตอนนี้โดนทิ้งโดดเดี่ยว จะหาคนรักใหม่ไหมหรือพอแค่นี้

[meeoldly]

เข้าใจความรู้สึกของจงรักนะ

เดียวทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีเนอะ

 

[donutnoi]

ชอบที่พี่เมฆชัดเจนนะ ก็ต้องให้เวลาจงรักในปรับความคิดบ้างหล่ะ  แต่อย่าคิดนานอย่าห่างกันนานนะ ไม่ดีๆ

[Infinity 888]

ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างเห็นว่าความคิดตัวเองสำคัญ

แล้วก็ต่างคนต่างน้อยใจที่ทำไมอีกคนไม่เข้าใจ

นี่รักกันจริง รึเปล่าเนี่ย ไม่แคร์ความรู้สึกจริงๆกันเลย

[Veesi3]

ง้อกันๆๆๆ ง้อจนพี่เมฆไม่หนีไปไหนเลยรัก 

[badbadsumaru]

สู้ๆนะรัก ไปง้อพี่เมฆกัน 55555

[liza sarin]

รักเชื่อพี่เมฆบ้างนะ

[B52]

ต้องมีผู้ช่วย

[่patsaporn]

พี่เมฆชัดเจนดีตอนพูดกับหนึ่ง หนึ่งก็ดูจะยอมรับนะ หวังว่าคงไม่เปลี่ยนใจ ไม่ใช่กลับไปเจออยู่ด้วยกันคงเซ็ง
น้องรักผู้สับสน คงต้องให้เวลาสักนิด แต่พี่เมฆเป็นผู้ใหญ่คิดว่าน่าจะเอาอยู่นะ

ขอบคุณค่ะ

[BeeRY]

ต่างคนต่างก็รัก มันจะลงเอยด้วยดีแน่ๆ เอาใจช่วยนะรัก ขอให้คืนดีกับพี่เมฆเร็วๆนะฮะ 

[ReiSei]

สงสารพี่เมฆเหมือนกันนะ จงรักเองก็เอาชนะใจตัวเองไม่ได้สักที รักที่ไม่มีความเชื่อใจกันไม่ต้องอาศัยมือที่สามก็พังเองได้ รักพี่เมฆจริงก็พยายามให้มากกว่านี้นะรัก ชอบจะผลักไสพี่เมฆให้หนึ่งเรื่อยเลย คนที่อยากให้เมฆกลับไปหาหนึ่งไม่ใช่ใครแต่เป็นตัวรักเองต่างหาก หึงแต่ไม่หวงพี่เมฆบ้างเลยเหรอ

[gasia]

จงรักต้องเชื่อใจพี่เมฆอีกหน่อยน๊าาา TT
ตึงใส่กันแบบนี้ใจไม่ดีเลย ฮือ
หนึ่งนทีจากไปเพราะเสียหน้า....อีกแล้ววว

[valenna yy]

ชอบไอมากเลยอ่า แบบสเปกเคะในฝัน 55+
สู้ๆนะจงรักลูกแม่ มั่นใจในตัวเองย้าง

[ammchun]

่ค่อยๆคิดนะรัก รักน่ะรักได้แต่ไม่ได้สักแต่ว่ารัก มันยังมีส่วนประกอบอื่นๆอีกน้า~

[PURE LOVE]

มาม่า ไม่มากเท่าที่คิดไว้ ซึ่งทำให้ดีใจมากค่ะ ฮือ  แค่นี้ก็สงสารพี่เมฆและน้องรักมากแล้วนะ
ก็เข้าใจอารมณ์ของทั้งสองคนแหละ น้องรัก ที่ไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย ว่าพี่เมฆรักตัวเอง
เพราะความที่เป็นฝ่ายรักข้างเดียวมานาน และรับรู้ความรักที่พี่เมฆมีให้หนึ่งนทีมาตลอด
ส่วนพี่เมฆ ที่พยายามแค่ไหน น้องรักก็ยังไม่มั่นใจในความรักที่มีให้ ก็ต้องมีเสียใจเป็นธรรมดา
แต่อย่างน้อย ก็ดีที่ทั้งสองคนได้คุยกัน เปิดเผยความในใจไปตรง ๆ ไม่ปล่อยให้คิดกันไปเอง
จุดนี้ ต้องยกความดีให้พี่เมฆ ที่ต้องการเคลียร์กับน้องรักทันที แต่ว่านะพี่เมฆ ที่จริง
ตอนบอกตัดขาดกับหนึ่งนที น่าจะพูดต่อหน้าน้องรักไปเลยนะ รับรองน้องมั่นใจแน่ ๆ
แต่เอาเถอะ ในเมื่อตอนนี้ พูดความในใจกันไปหมดแล้ว ก็เหลือแต่ต้องให้เวลากันและกัน
แล้วค่อยมาคุยกันอีกที ตอนอารมณ์กลับมาปรกติกว่านี้นะ พี่เมฆน้องรัก ว่าแต่ว่า
ต้องการตัวช่วยไหมคะ เรียกใช้บริการเฮียวินได้นะ คิดถึงเฮียวินอ่ะ ไม่ใช่อะไร แหะ ๆ
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า 

[Min*Jee]

ขี้เกียจวิจารณ์รักค่ะ เดี๋ยวโดนเกลียด
ยังไงก็สุขสันต์สงกรานต์
รอตอนต่อไปน้าาา

[darling]

น้องรักเก็บแรงร้องไห้เอาไปง้อพี่เมฆดีกว่าเนอะ 

[nijikii]

 
เจ็บมากกก
เราคิดไว้ละว่าต้องมีฉากพี่เมฆงอนคืนบ้าง
น้องคิดมากแบบมากเว่อร์ แล้วใช้คำว่าที่ผ่านมาพี่เมฆโกหกมาตลอดนี่โคตรจะเจ็บปวด

ต้องขอบคุณคุณไอ
เธอคือฮีโร่ผู้นำพาแสงสว่าง
หวังว่าต่อไปจะไม่มีมาม่าให้กิน
แต่มีความหวานทะลุผนังมาแทนนะค๊าาา

อิอิอิอิ

[ROCKLOBSTER]

 

[shoi_toei]

รักต้องมั่นใจตัวเองกว่านี้นะ สู้ ๆ ง้อพี่เมฆ ให้สำเร็จ

[cass-meyz]

น้องรักจะขอโทษพี่เมฆยังไงเนี่ย คึคึ