ตอนพิเศษ มงกุฎดอกไม้
กลิ่นดอกกุหลาบสด แสงไฟสีนวลตาจากโคมดวงเล็กๆ นับพัน และเสียงเพลงรักแว่วหวานจากนักดนตรีโฟล์คซอง สร้างบรรยากาศให้สถานที่แห่งนี้ดูโรแมนติกเป็นพิเศษ จงรักก้มลงสำรวจเครื่องแต่งกายของตนเองและคนรักให้เรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนเดินไปสมทบกับคนอื่นๆ ในงาน
ค่ำนี้จงรักมีโอกาสได้มางานแต่งงานของรุ่นพี่ที่รู้จักกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของเมฆา เมื่อหันไปทางไหนก็เห็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีทักทายกลับมาด้วยรอยยิ้ม มันจึงชวนให้รู้สึกคิดถึงวันเก่าๆ ราวกับนี่เป็นงานเลี้ยงรุ่นก็ไม่ปาน
ครั้นบ่าวสาวพากันเข้ามาภายในงาน พิธีการต่างๆ ก็เริ่มขึ้น ทั้งการสัมภาษณ์เปิดใจกันบนเวที มีผู้ใหญ่ขึ้นไปอวยพร ตัดเค้ก หรือแม้กระทั่งโยนช่อดอกไม้ที่สาวๆ จับมือพากันไปรออยู่หน้าเวที ส่วนพวกหนุ่มๆ กลับนั่งอยู่ที่โต๊ะแทน รอดูว่าจะใช่คู่ของตัวเองหรือเปล่าที่เป็นผู้โชคดีลำดับถัดไป
ส่วนจงรักกับเมฆาก็อยู่ที่โต๊ะซึ่งมีชายโสดกับคนแต่งงานแล้วจับจองเสียส่วนใหญ่ เพราะมันเป็นโต๊ะที่มีเพื่อนสนิทของเมฆารวมกลุ่มกันอยู่มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นวิน เขม โจ น่านและบรรดาภรรยาของพวกเขา
“สาวๆ คึกคักกันจังเลยนะคะ เห็นแล้วนึกถึงสมัยก่อนที่พวกเรายังไม่ได้แต่งกันเลย” บัวภรรยาของน่านเอ่ยขึ้น จงรักเองก็เห็นด้วยว่างานนี้สาวๆ ดูคึกคักกันจริงๆ คงเพราะมันน่าสนใจตรงที่วิธีการโยนดอกไม้ให้ดูน่ารักเป็นพิเศษตรงที่ช่อดอกไม้นั้นเปลี่ยนเป็นมงกุฎดอกไม้แทน ใครรับได้ก็เอาสวมหัวไปได้จนจบงาน เหมือนพิธีส่งมอบตำแหน่งอย่างไรอย่างนั้น
“สาวๆ ที่ยังไม่แต่งก็คึกคักกันทุกงานแหละครับ กดดันแฟนนะผมว่า” ธาวินเอ่ยอย่างขัน
“โธ่วินก็ สาวๆ ก็อยากให้แฟนมาขอสักทีนี่คะ บางคู่ก็คบกันนานแล้ว ดูอย่างน่านสิ กว่าจะมาขอบัวได้ก็คบกันไปตั้งหลายปี”
“จริงค่ะ มันเป็นความหวังเล็กๆ ของผู้หญิงเขานะพี่วิน” ฟางภรรยาของโจเองก็ช่วยสนับสนุนอีกราย
“ก็เพราะแบบนี้ไง ไอ้วินมันถึงยังไม่มีใครเอา ไม่เห็นจริงจังกับใครสักที” โจช่วยแซวเพื่อน
“เนื้อคู่กูยังไม่เกิดเว้ย”
“ก็เห็นพูดอย่างนี้ทุกที” เมฆาส่วยหัวกับประโยคเด็ดของเพื่อน
“แหมๆ คุณเมฆาครับ ว่าแต่เขา ทางนั้นเมื่อไหร่จะแต่งล่ะครับ ปล่อยน้องกูรอนานแล้วนะ”
“อย่ามาโยนให้ผมกับพี่เมฆนะเฮีย เราสองคนอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วเนอะ” จงรักรีบบอกปัดแทนคนรัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้คนหน้าดุที่ถูกเพื่อนหยอกกลับเมื่อครู่
“งานแต่งใหญ่โตอะไรแบบนี้คงไม่จัดหรอก แต่ถ้ากฎหมายเขายอมให้จดทะเบียนได้ กูก็จะพาน้องไปจดเหมือนกัน” เมฆาว่าพลางคว้ามือขอจงรักมากุมเอาไว้ใต้โต๊ะ ซึ่งนั่นทำให้จงรักแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เขารู้สึกว่าหัวใจนั้นพองโตจนคับอก ไม่เคยรู้เลยว่าคนหน้าดุจะเคยคิดเรื่องนี้ด้วย
“ดีแล้วล่ะค่ะพี่เมฆ ฟางเห็นข่าวตั้งหลายที ไม่รู้เหมือนไหร่กฎหมายจะรองรับเนอะ”
“โอ้ย เพื่อนจะเป็นฝั่งเป็นฝากันหมดแล้วว่ะวิน มึงกับกูทำไงดีวะ” เขมหันไปถามเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ เพราะทั้งเขาและวินธาต่างก็ยังโสดทั้งคู่
“ยังไงก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่มึงกับกูลงเอยกันเอง” ธาวินว่า
“แหยงเลยมึง คิดได้ไง น่ารักว่านี้สิบเท่ากูก็ไม่เอามึงหรอก” เขมตอกกลับเพื่อนสนิท ก่อนจะทำท่าจะลากเก้าอี้ให้ออกห่าง และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนบนโต๊ะได้เป็นอย่างดี
พอจบอาฟเตอร์ปาร์ตี้และได้อวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวแล้ว เมฆาก็พาจงรักกลับบ้าน ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก แต่จงรักกลับนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีความสุขจากประโยคที่เมฆาเอ่ยกับเพื่อนในงาน จนแอบรู้สึกผิดที่แบ่งความสนใจจากเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาคิดถึงแต่เรื่องตัวเอง
เขาไม่เคยคิดถึงขนาดว่าจะต้องแต่งงานหรือจดทะเบียนกับคนรัก แค่วาดภาพว่าอยากจะทำให้ความสัมพันธ์นี้อยู่ยืนยาว รักกันไปเรื่อยๆ เหมือนเดิมเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ความจริงจังที่เมฆาแสดงออกว่าอยากจะจดทะเบียนสมรสถ้าทำได้ มันทำให้จงรักรู้สึกมั่นใจในความรักครั้งนี้มากขึ้นอีก มั่นใจในว่าเมฆาเองก็รักจงรักไม่น้อยไปกว่าที่เขารักเมฆาเลย
หลังจากในคืนนั้นจงรักก็ไม่ได้ไปไหนกับเมฆาอีก เพราะตอนนี้เมฆาได้เริ่มทำโครงการใหม่แล้ว ส่วนจงรักก็มีงานเข้ามาไม่หยุด ทั้งงานที่ร้านดอกไม้ งานที่ต้องทำร่วมกับไอ อีกทั้งตอนนี้ยังมีงานเพิ่มขึ้นมาเพราะร้านหอมไกลเริ่มมีชื่อจากการรับงานร่วมกับบริษัท I Promise
ถึงจะมีจำนวนพนักงานเพิ่มขึ้น แต่จงรักก็ยังเป็นคนลงมือคุมงานเองกว่า 90% แม้แต่งานฝีมืออย่างจัดพานพุ่มบายศรีตอนนี้จงรักก็ทำได้แล้ว อย่างเวลานี้ที่จงรักกำลังทำอยู่ คือจัดการบายศรีชุดใหญ่สำหรับบวงสรวงเปิดบริษัทในเครือใหม่ของธาวินที่จะมีขึ้นในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
งานของธาวินกระชั้นชิดเสียจนทีมงานต้องหอบผ้าหอบผ่อนมานอนที่ร้าน เร่งมือทำงานกันตั้งแต่เช้าจรดค่ำก็ยังไม่เสร็จ ตอนที่จงรักโทรไปบอกเมฆาว่าจะไม่กลับ ฝ่ายนั้นนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็รับฟังโดยดี ซ้ำยังบ่นเพื่อนตัวดีของตนเองออกมาอีกสองสามคำ
พานบายศรีทั้งหมดมาเสร็จเอาตอนตีหนึ่ง ทุกคนช่วยกันเก็บกวาดข้าวของให้เรียบร้อย จากนั้นก็พากันขึ้นรถไปยังสถานที่จัดงาน เพราะต้องไปช่วยธาวินจัดสถานที่นิดหน่อย
ครั้นมาถึงจงรักก็ปล่อยให้พนักงานยกของลง ส่วนตัวเองและสองสาวมิ้นกับขิงที่เป็นช่างฝีมือนั้นถูกวินพาไปดูลานที่ต้องประกอบพิธีในตอนเช้า
“จากที่คุยกันไว้เรามีโต๊ะที่ต้องแต่งชายผ้าคลุมตรงนี้ แล้วก็พร๊อบเสริมเป็นพวกเชิงดอกไม้ใช่ไหม” วินถาม
“ที่คุยรายละเอียดกันมีเท่านี้ครับ พวกบายศรีก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนพานใบตองที่ใส่ผลไม้ ขนม แล้วก็ของทำพิธีผมให้คนยกไปให้คนของเฮียแล้วนะครับ” จงรักรายงาน
“แล้วนี่จะลงมือทำกันเลยไหม หรือจะพักท่านอาหารว่างกันก่อน เฮียให้คนจัดไว้ให้แล้ว”
“พักก่อนก็ได้ครับ แล้วค่อยทำกันยาวๆ เลย” จงรักมองหน้าอันเหนื่อยล้าของลูกทีมแล้วตัดสินใจให้พักก่อน เพราะงานที่เหลือนั้นมีไม่มากแล้ว อนุญาตให้หลับกันคนละนิดละหน่อยแล้วตื่นมาทำที่เดียวจนจบงานในช่วงสายน่าจะดีกว่า
“งั้นเอาตามนั้น” วินเว้นไปนิดก่อนหันมาพูดกับสองสาว “ผมให้คนจัดที่นอนชั่วคราวไว้บนชั้นสองนะครับ ขึ้นไปแล้วจะมีเด็กๆ พาไป”
“ขอบคุณค่ะ” สองสาวเอ่ยขอบคุณธาวินแล้วจึงแยกตัวไปพักผ่อน ส่วนจงรักนั้นตามถูกพาไปอีกห้อง ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นห้องส่วนตัวของผู้บริหาร
“วันนี้ไอ้เมฆโทรมาเม้งใส่เฮียใหญ่เลย”
“เรื่องอะไรครับ” จงรักถามขณะนวดแขนให้ตัวเอง นั่งทำงานทั้งวันเขารู้สึกเมื่อยตัวไปหมด
“ก็เรื่องที่ขอให้เรามาช่วยเฮียกะทันหันน่ะสิ โธ่ ใครมันจะไปรู้ว่าป๊าจะให้เฮียรับผิดชอบ เฮียก็นึกว่าคุณสมพงษ์เลขาฯ ของแกเตรียมหมดทุกอย่างแล้ว” ธาวินบ่นอุบ
“พี่เมฆคงหงุดหงิดน่ะครับ พอดีวันนี้เป็นวันครบรอบด้วย”
“อ้าว วันนี้วันครบรอบเหรอ เฮียไม่รู้ ถึงว่ามันด่าเฮียใหญ่เลย เฮียขอโทษนะรัก” หนุ่มตี๋ขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็อยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว วันไหนๆ ก็เหมือนกัน พี่เมฆเองก็เข้าใจแหละครับว่ามันเป็นงาน” จงรักปลอบใจ แม้เขาจะรู้สึกเสียดายแต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ เอาไว้หลังจากเสร็จงาน เขาค่อยกลับไปฉลองย้อนหลังก็ยังไม่สาย
“เฮียนี่โชคดีจริงๆ ที่มีน้องประเสริฐแบบเรา” ชายหนุ่มยิ้มเอาใจ ก่อนเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นขัดจังหวะ ธาวินไม่กดรับแต่ลุกขึ้นจากเก้าอี้แทน “เดี๋ยวเฮียต้องไปคุยกับคนงานก่อน เราก็พักอยู่นี่นะ สักพักจะให้เด็กเอาอะไรร้อนๆ มาให้กิน”
“ขอบคุณครับ” จงรักเอ่ยขอบคุณ เมื่ออดีตพี่รหัสจอมยุ่งออกไปจากห้องแล้ว เขาก็เอนหลังลงกับโซฟา ไม่ลืมกดตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้เพรากะว่าจะงีบแค่สิบห้านาที
พอจงรักปิดเปลือกตาลงตั้งท่าจะงีบหลับ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเรียกความสนใจเสียก่อน คนตัวเล็กลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งเพราะนึกว่าคนของธาวินยกของว่างมาให้ ทว่าเจ้าของร้านหอมไกลก็ต้องแปลกใจ เนื่องจากคนที่เดินมาหากลับไม่ใช่พนักงานของธาวิน แต่เป็นผู้ชายที่ชอบทำหน้าดุๆ คนรักของเขานั่นเอง
“พี่เมฆ! มาได้ไงครับ” เสียงสดใสที่เปล่งออกมาทำให้เคนถูกถามรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นตื่นเต้นแค่ไหน
“ก็โทรหาไอ้วินเมื่อเย็น มันบอกรักจะมาที่นี่ พี่เลยมาหา” เมฆาเดินมาหยุดตรงหน้าของจงรัก ก่อนจะนั่งลงตรงที่ว่างบนโซฟาข้างๆ กัน
“พี่ไม่เห็นต้องลำบากเลย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะครับ” ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่จงรักก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ ยิ่งหันไปเห็นสิ่งที่เมฆาถือมาด้วย เขายิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีก
“ก็วันนี้วันครบรอบของเรา ไม่สิ ความจริงมันเลยมาสองชั่วโมงกันอีกสี่สิบเก้านาทีแล้ว แต่พี่ก็อยากอยู่กับรักนะ”
กว่าจะได้ทำเซอร์ไพร์สในครั้งนี้เล่นเอาเมฆาแทบหืดขึ้นคอ เพราะเมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จงรักกลับโทรมาบอกว่าไม่กลับบ้านในวันนี้ เขาจึงได้แต่หอบกีต้าร์มาหาน้องที่นี้แทน โชคดีที่เจ้าของงานเป็นเพื่อนสนิท มันจึงไม่ยากหากจะขอเวลาส่วนตัวสักยี่สิบถึงสามสิบนาที
เมฆาไม่เคยให้ความสำคัญกับวันอะไรพวกนี้เลย เขาคิดมาตลอดว่าวันทุกวันเหมือนกันหมด ทว่าพอได้อยู่กับจงรัก หลายสิ่งหลายอย่างในตัวของน้องมันทำให้เมฆามองอะไรๆ เปลี่ยนไป เขาอยากทำนั่นทำนี่ให้ อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันในวันที่สำคัญและมีความหมายต่อพวกเขาทั้งสองคน
“แล้วนั่น...” จงรักชี้ไปที่กีต้าร์โปร่งในมือของเมฆา เขาพอจะเดาได้ว่าเมฆาจะถือมันมาทำไม แต่ไม่คิดมาก่อนว่าอย่างเมฆาจะยอมทำแบบนี้ เพราะมันต่างจากพฤติกรรมปรกติของเจ้าตัว
“คือ...พี่ไม่รู้จะให้อะไร ก็เลย...” นานๆ ทีจงรักจะเห็นคนหน้าดุทำท่าทางขัดเขินเหมือนตอนนี้
“จะเล่นกีต้าร์ให้ผมฟังเหรอครับ” จงรักถามอย่างรู้ทัน
“อืม”
“แล้วร้องเพลงด้วยไหม” เขาเคยเห็นเมฆาเล่นกีตาร์เมื่อนานมาแล้ว สมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ แต่เขากลับไม่เคยเห็นเมฆาร้องเพลงเลยสักครั้ง เมื่อมีโอกาสแล้วครั้งนี้จึงรีบถามเสียหน่อย
“ไม่หรอก” เมฆาส่ายหน้าปฏิเสธ
“อ้าว ทำไมล่ะครับ ร้องเพลงด้วยสิ”
“พี่ร้องเพลงเพี้ยน” เมฆาสารภาพตามตรง
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากฟัง นะครับ” คนตาโตช้อนตาอ้อน เมฆาช่างใจได้ครู่เดียวจึงต้องยอมจำนน เพราะเขาไม่เคยขัดใจอะไรจงรักได้อยู่แล้ว
“ก็ได้ แต่อย่าหัวเราะนะ”
“ไม่หัวเราะหรอกน่า” จงรักว่าก่อนยิ้มแป้นแล้วปรบมือรอชม
ทว่าเพิ่งดีดได้แค่โน้ตแรก เสียงโทรศัพท์ของเมฆาก็ดังเสียก่อน ชายหนุ่มล้วงขึ้นมาอ่านข้อความ ก่อนเดินออกไปข้างนอก ทิ้งจงรักไว้กับกีต้าร์โปร่งที่ยังไม่ทันได้เล่นเต็มเพลง
หายไปพักหนึ่งเมฆาก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้เขามาพร้อมกับสิ่งของอีกอย่างที่ซ่อนอยู่ทางด้านหลัง จงรักแอบเห็นมันแวบหนึ่งตอนที่เมฆานั่ง แต่ร่างสูงกลับไม่ยอมเอาออกมาให้ดูเต็มๆ เสียที จงรักจึงถามออกไป
“อะไรน่ะครับพี่เมฆ”
เมฆาไม่ได้ตอบ แต่ยอมเอาออกมาให้จงรักได้เห็นแทน มันคือมงกุฎดอกไม้ที่ทำจากดอกยิบซีดอกเล็กๆ สีขาวทั้งวง แต่ลักษณะมันค่อนข้างช้ำแล้วก็เบี้ยวนิดหน่อย ตรงก้านดอกบางช่อก็ผูกไว้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ของผมหรือเปล่าครับ”
“ก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น แต่พี่ทำไม่สวย ก็เลยไม่ค่อยอยากให้รักใส่ แต่ไอ้วินมัน--” ยังไม่ทันพูดจบ จงรักก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“แต่ผมชอบครับ สวยจะมากๆ เลย พี่เมฆทำเองเหรอ เก่งจังครับ”
“อย่าอวยพี่น่า พี่รู้ว่ามันไม่ได้ดีขนาดนั้น”
“ดีสิครับ ดีมากๆ เลย”
ครั้นได้กำลังใจจากคนรัก เมฆาจึงยอมเอามงกุฎนั้นสวมหัวให้น้อง ความจริงเขาตั้งใจทำตั้งแต่เย็นเพราะได้ไอเดียจากงานแต่งงานของเพื่อนในคืนนั้น แต่มันกลับไม่สวยพอจะมอบให้ เขาจึงฝากเพื่อนถือไว้ก่อนแบกกีต้าร์เข้ามาแค่ตัวเดียว ทว่าคนอื่นๆ ที่รอให้กำลังใจอยู่ด้านนอกดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย ธาวินจึงจัดการโทรเข้ามาเป็นสัญญาณที่เตี้ยมกันว่าต้องออกไปพบข้างนอก ก่อนจะยัดมุงกุฎดอกไม้คืนใส่มือเพื่อให้เขาเอากลับมาให้จงรักที่รออยู่ด้านใน
เมื่อมงกุฎถูกสวมแล้วเมฆาก็หันมาจับกีต้าร์แล้วเริ่มเล่นเพลงที่เตรียมมา เพลงนี้เป็นเพลงเก่าที่เขาพอจะจำคอร์ดและเนื้อร้องได้ มันเป็นเพลงที่ไม่ยาวมาก แต่ความหมายของมันคือสิ่งที่เมฆาอยากจะบอกกับคนรักเพียงคนเดียวของมากที่สุด
ใจส่งถึงใจเธอ มือจับกันไว้
มองตาแล้วเข้าใจ ไม่ต้องเอ่ยคำ
เดินเกี่ยวแขนกันไป ถ่ายทอดความรัก
จงอย่าสนใจใคร ฉันอยู่ใกล้เธอ
เปี่ยมด้วยความรัก…ต่อเธอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
[/i]
“ร้องไห้ทำไม” เมฆาหยุดร้องกะทันหันเมื่อเห็นน้องน้ำตาไหล
“ร้องต่อสิครับ ผมยังฟังไม่จบเลย” จงรักรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองออกไวๆ แล้วขอให้ร้องเพลงต่อ คนหน้าดุจึงจำต้องเริ่มดีดกีต้าร์ต่อจากตรงที่ค้างอยู่อีกครั้ง
คืนเปลี่ยนแม้วันผ่าน กาลเปลี่ยนปรวนแปร
รักเรามั่นคงแน่ ไม่แปรเปลี่ยนไป
เราหล่อหลอมดวงใจ เป็นหนึ่งเดียวกัน
คงจะไม่มีวัน เหินห่างกันไป
เปี่ยมด้วยความรัก…ต่อเธอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
[/i]
จงรักปรบมือพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา แม้เมฆาร้องเพี้ยนเหมือนอย่างที่เจ้าตัวบอกไว้ในตอนแรก หรือแม้แต่ตอนเล่นกีต้าร์ก็ยังมีหลุดโน้ตบ้างเพราะมือสั่น แต่จงรักก็ยังคิดว่านี่คือเพลงที่เพราะที่สุดที่เคยได้ยินมาเลย
ส่วนเมฆานั้นพอร้องจบเพลงก็รีบวางกีต้าร์แล้วรวบคนรักเข้ามาในอ้อมกอด ตอนนี้เขาก็ยังคิดเหมือนเดิมว่าการต้องทำอะไรแบบนี้มันน่าอาย หากแต่เขารู้สึกดีใจที่ได้ทำมันจนสำเร็จ
“ชอบไหม” เจ้าของเสียงทุ้มถาม
“ชอบครับ” จงรักตอบเสียงอู้อี้
“ชอบแล้วรักร้องไห้ทำไมล่ะหื้ม? พี่เห็นแล้วใจไม่ดีนะรู้ไหม”
“ก็รักซึ้งนี่ครับ” คำตอบของจงรักทำให้เมฆาหัวเราะออกมานิดหน่อย จงรักจึงว่าต่อ “ต่อไปไม่ต้องทำซึ้งกับรักบ่อยๆ ก็ได้นะครับ เอาแค่ปีละครั้งก็พอ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ถ้ารักมีความสุขจนตายไปจะทำยังไง”
“เลอะเทอะแล้วเรา ใครเขามีความสุขแล้วตายกัน”
“รักนี่ไง คนแรกเลย” จงรักว่าพลางกอดเอวคนรักให้แน่นขึ้น “รักรักพี่เมฆนะครับ รักที่สุดเลย”
“พี่ก็รักรักเหมือนกัน”
ขณะที่เมฆากำลังจะก้มลงจูบริมฝีปากแดงๆ ของน้อง เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของจงรักก็ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี ชายหนุ่มผละจากอ้อมกอดของคนรักเพื่อกดรับโทรศัพท์ พูดอยู่สองสามคำก็ว่าไป
“ใครน่ะ” เมฆาถาม รู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อยที่โดนขัดจังหวะพอดี
“เฮียวินน่ะครับ”
“มันว่าไง”
“เฮียวินบอกว่าให้เลิกสวีทกันสักที ทุกคนที่คอยอยู่หน้าจอมอนิเตอร์จะได้แยกย้ายกันไปทำงาน นี่มันอะไรกันครับเนี่ยพี่เมฆ” จงรักเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าทุกคนยืนแอบดูตัวเองกันคนรักจากกล้องวงจรปิดในห้องรักษาความปลอดภัย ตอนนี้เขาอายจนไม่กล้าออกไปสู้หน้าคนอื่นแล้ว
“ไอ้วิน!” เมฆาหันไปมองกล้องที่ติดอยู่ตรงมุมห้อง “สงสัยกูคงต้องเลิกคบกับมึงก็คราวนี้แหละ” ก็เพื่อนตัวดีทั้งใช้งานคนรักของเขาในวันสำคัญ ทั้งขัดจังหวะตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ที่ร้ายไปกว่านั้นคือเกณฑ์พลมาแอบดูพวกเขาสองคนอีก ถ้าจะทำกันขนาดนี้ไม่อัดวีดีโอแจกไปเลยล่ะ! เมฆาคิด แต่ก็ต้องกลับลำ
ไม่ได้สิ…เมื่อกี้เขาร้องเพี้ยนๆ ไปด้วยนี่นา ถ้าอัดวีดีโอแจกล่ะก็…<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีค่าาา
วันนี้วันครบรอบ 2 ปี โปรดจงรักล่ะ
ที่เคยสัญญาไว้ว่าจะมาลงตอนพิเศษให้อ่านกัน เรามาตามสัญญาแล้ว
ตอนนี้พี่เมฆเล่นใหญ่มาก ซึ่งนานๆ จะมีสักครั้ง ต้องยอมเขาจริงๆ ค่ะ 5555
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
ต่อไปคงไม่ค่อยได้ลงตอนพิเศษเรื่องนี้บ่อยนัก
เพราะว่าตอนนี้ฝนออกหนังสือ โปรดจงรักฉบับรวมตอนพิเศษ
ในนั้นก็จะรวบรวมเอาตอนพิเศษที่เคยเขียน
และตอนพิเศษที่เพิ่งเขียนเข้าไปใหม่เอาไว้หลายตอนเลย
ถ้าใครสนใจก็ไปสั่งซื้อได้นะคะ ที่สำนักพิมพ์ Onederwhy เจ้าเดิมค่ะ
ราคาเล่มละ 180 บาท มีตอนพิเศษรวมทั้งเก่าและใหม่ 15 ตอนค่ะ
แต่เดี๋ยวก่อน!
วันนี้ฝนมีเกมมาให้เล่นกันที่หน้าเพจด้วย
ก็มีชิงรางวัลเป็นหนังสือเล่มพิเศษนี่แหละค่ะ
ยังไงก็เข้าไปเล่นด้วยกันน้า หมดเขตวันที่ 9/7/59 ให้เวลา 3 วันค่ะ
สุดท้ายก็ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ เหมือนเดิม ทั้งคีตมาลาและคุณคือความรัก
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาติดตามโปรดจงรักด้วยนะคะ
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 594166 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก