ตอนพิเศษ ปีใหม่
ปีใหม่ปีนี้เมฆากับจงรักตกลงกันว่าจะกลับไปฉลองปีใหม่กับพ่อที่บ้านสวน ดังนั้นทั้งคู่จึงออกเดินทางกันตั้งแต่เย็นวันที่ 30 ธันวา เนื่องจากต้องการให้ถึงบ้านก่อนวันสิ้นปี
การเดินทางก็ไปด้วยส่วนตัวเหมือนเก่า การจราจรช่วงสิ้นปีค่อนแน่นขนัดเพราะคนในกรุงเทพฯ ต่างทยอยออกต่างจังหวัด ดังนั้นเมฆาจึงขับรถด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ
กระทั่งถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ พ่อจรัญกับพี่ๆ ของจงรักก็ออกมาต้อนรับพร้อมกับทานอาหารเช้าด้วยกัน จากนั้นจงรักจึงพาเมฆาไปนอนหลับพักผ่อนสักงีบ เพราะตอนบ่ายจะได้ออกไปซื้อของมาทำบาบีคิวกันที่หน้าบ้านเพื่อนับถอยหลังและต้อนรับปีใหม่ร่วมกัน
“มานอนด้วยกันสิ” เมฆาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ล้มตัวลงบนเตียงนอน
“ผมว่าจะลงไปช่วยพ่อดูเตาย่างสักหน่อยน่ะครับ เมื่อคืนก็นั่งหลับมาตลอดทางเลยด้วย” จงรักว่า
ครั้นได้ยินคำปฏิเสธเมฆาก็ไม่ยอมรามือ เขากางแขนออก แล้วสั่งด้วยประโยคที่คนฟังต้องยอมใจอ่อน “มานอนเป็นหมอนข้างให้พี่กอดหน่อย”
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาแพ้ให้ผู้ชายคนนี้ทุกครั้งไป จงรักหลุดยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวลงในอ้อมแขนที่รอคอยอยู่ตรงหน้า
“ถ้าพี่หลับรักค่อยไปหาพ่อแล้วกัน” ถึงเมฆาจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็กอดน้องเอาไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับไปไหน ก่อนทั้งคู่จะผล็อยหลับไปพร้อมๆ กัน
กว่าทั้งคู่จะตื่นนอนก็บ่ายสองแล้ว ดังนั้นจึงได้แต่ล้างหน้าล้างตาลวกๆ แล้วพากันไปซื้อของจากในตัวเมืองพร้อมกับจิรา เมื่อซื้อของเสร็จกลับมาถึงบ้านก็พอดีกับที่ญาติสนิทอย่างครอบครัวเปรมอนันต์เดินทางมาถึง
ปีใหม่ปีนี้จะเรียกว่างานรวมญาติก็ไม่ผิดนัก เพราะนอกจากพวกพี่สาวของจงรักแล้ว พ่อจรัญยังชวนครอบครัวของพี่ไอมาเที่ยวด้วย ในทีแรกก็ตั้งใจว่าจะให้พักที่บ้านสวน แต่ไม่รู้ไปยังไงมายังไง ทางฝั่งครอบครัวของพี่ไอกลับไปพักที่บ้านของคุณณธิปได้
จงรักรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ อยู่หลายส่วน แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทอึดอัด จงรักจึงเลือกที่จะเงียบมากกว่าถามออกไปตรงๆ
ระหว่างที่พวกผู้ใหญ่วุ่นวายอยู่กับการตระเตรียมอาหารและข้าวของต่างๆ เจ้าเด็กๆ ตัวเล็กทั้งหลายก็พากันวิ่งเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้านเสียครึกครื้นไปหมด โดยคนที่รับหน้าที่ดูแลก็ไม่พ้นชายหนุ่มสองคนที่มองเขม่นกันตั้งแต่เห็นหน้าในทีแรก
“พ่อเมฆหยินอยากเล่นชิงช้าครับ”
“หยางก็อยากเล่น!” สองแฝดหยินหยางส่งเสียงเจื้อยแจ้ว พากันล้อมหน้าล้อมหลังเมฆา ด้วยเคยมีประสบการณ์อยู่ร่วมกันมาก่อน ส่วนณธิปที่เคยเป็นคุณอาคนสำคัญ พอเดินทางมาถึงบ้านสวนก็ถูกแย่งความสำคัญนั้นไปทันที
“เดี๋ยวอาเล็กอุ้มให้เองดีไหมเด็กๆ ให้เมฆเขาอุ้มน้องตัวเล็กดีกว่านะ”
เด็กๆ ชั่งใจอยู่สักพัก มองคนหน้าดุที่อุ้มลูกน้อยของจุรีที่หลับสนิทไว้ในอ้อมแขน ก่อนตัดสินใจหันมาหาณธิปตามคำเชิญชวน
“ก็ได้ครับอาเล็ก” ทั้งสองพูดพร้อมๆ กัน และนั่นก็ทำให้ให้ณธิปหันไปยักคิ้วให้เมฆาอย่างเหนือกว่า
เมฆาที่อุ้มหลานคนเล็กของบ้านเอาไว้ ได้แต่ส่ายหัวเหนื่อยใจให้กับความ’เด็ก’ที่ยังแก้ไม่หายของณธิป เขานึกกังวลแทนคุณไอนิดหน่อยที่มีคนแบบนี้มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แต่พอเห็นเจ้าแฝดกับณธิปเข้ากันได้ดีพอสมควร เมฆาจึงเลิกสนใจเรื่องของคนอื่น
คนหน้าดุมองหาคนรักของตนเองที่กำลังง่วนอยู่กันญาติๆ คนดีของเขายิ้มไปหัวเราะไปขณะเสียบบาบีคิว ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่เห็นจงรักยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้อยู่ร่วมกับครอบครัวเช่นนี้เขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย
ไม่นานนักคุณไอก็เดินเข้ามาเปลี่ยนเป็นคนอุ้มลูกคนเล็กของจุรีแทนเมฆา ก่อนเดินไปดูเด็กแฝดกับณธิปที่แกว่งชิงช้ากันอยู่ไม่ไกล เมฆาจึงได้ทีเดินกลับมาหาจงรักที่โต๊ะเตรียมของเช่นกัน
ครั้นเห็นคนหน้าดุเดินมาใกล้ จงรักก็ยิ้มหวานทันที
“เป็นไงครับพี่เมฆ หิวหรือยัง”
“ยังเลย” เมฆาส่ายหน้า “ให้พี่ช่วยอะไรไหม”
“ตรงนี้เรียบร้อยแล้วล่ะครับ เดี๋ยวพี่ช่วยย่างดีกว่า เมื่อกี้พี่ไอก็จุดเตาให้แล้ว”
“ได้สิ”
พอฟ้าเริ่มมืดเด็กๆ ก็พากันกลับมานั่งที่โต๊ะตามคำสั่งของคุณไอ เมฆากับจงรักช่วยกันย่างบาบีคิวให้ทุกคนทานกัน ส่วนทั้งคู่ก็ย่างไปทานไป
ทุกคนนั่งพูดคุย แลกเปลี่ยนเรื่องราวของตนในปีที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน แม้แต่ณธิปที่เมฆาเคยตั้งแง่ใส่ในทีแรกก็ยังร่วมสนุกกลมกลืนไปกับทุกคนได้อย่างไม่ขัดเขิน
จงรักได้เห็นพ่อยิ้มแย้มอย่างมีความสุขก็รู้สึกดีใจ เพราะนานๆ ทีเขาจะกลับมารวมกับพร้อมหน้าให้ท่านได้หายคิดถึง
ปีใหม่ปีนี้เขาไม่ได้ออกไปเที่ยวเคาท์ดาวน์เหมือนปีก่อน ไม่ได้อยู่กับเมฆาสองคนที่บ้านในกรุงเทพฯ แต่มาอยู่รวมกับทุกคนที่เขารัก ณ บ้านสวน ความรู้สึกมันค่อนข้างจะแตกต่างกันไป แต่ก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่าแบบไหนดีกว่ากัน จงรักรู้สึกว่าตนเองโชคดีเหลือเกินที่สามารถมีความสุขได้ทุกครั้งเมื่อปีใหม่เวียนมาบรรจบ
เขาโชคดีจริงๆ ที่มีคนที่รักอยู่รอบกาย
“เหม่ออะไร หืม?” เสียงทุ้มๆ กระซิบถามพร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหู
“เอ่อ…แค่คิดอะไรนิดหน่อยครับ” จงรักว่า
“คิดอะไร บอกพี่ได้หรือเปล่า”
“แค่คิดว่าตัวเองโชคดีน่ะครับ”
ครั้นได้ฟังเมฆาก็ยิ้มออกมาบางๆ “แล้วคิดอะไรอีก”
“คิดว่าอยากให้มีความสุขแบบนี้ทุกปีเลย”
“แล้วคิดอะไรอีกไหม”
“อืม…” จงรักทำท่าคิด ก่อนจะยิ้มน่ารัก แล้วกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคน “คิดว่า…”
“ว่า?”
“ว่ารักพี่เมฆจังเลยน่ะครับ” คนพูดพูดไปพลาง หน้าแดงไปพลาง
“หึๆ พี่ก็รักเราเหมือนกัน” เมฆาตอบกลับก่อนก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ
ทว่าจู่ๆ เสียงแหลมๆ ของเจ้าเด็กแสบหยินกับหยางก็ตะโกนลั่นขึ้นท่ามกลางบรรยากาศหวานละมุนที่รายล้อมรอบตัวจงรัก
“พ่อเมฆหอมน้ารักล่ะ!!!”
“ใช่ๆ หยางก็เห็น”
“นี่ๆ อย่ามาสวีทต่อหน้าพี่นะ คนโสดอิจฉารู้ไหม” จิราเอ่ยขึ้น
และนั่นทำให้จงรักยิ่งรู้สึกอายมากกว่าเดิม อยากจะปฏิเสธว่าเด็กๆ ตาฝาด แต่คนที่ยืนข้างๆ กันกลับยิ้มแล้วยอมรับเสียอย่างนั้น จงรักทำได้เพียงก้มหน้าแดงๆ ของตัวเองลง แกล้งวุ่นวายอยู่กับบาบีคิวบนเตา มือไม้ก็ยุ่งเหยิงไปหมด
หลังจากนั้นจงรักได้แต่คิดในใจ
ฉลองปีใหม่กับครอบครัวก็ดีอยู่หรอก แต่คราวหลังต้องระวังไม่ทำเรื่องหน้าอายต่อหน้าเด็กๆสวัสดีปีใหม่.
[แถมอีกนิด]
เขาว่าปีนี้จะหนาวกว่าทุกปี
เมฆารู้สึกว่าไอ้คำที่เขาว่านั้นดูจะไม่เป็นความจริงเท่าไหร่ เขาคิดว่าประโยคที่บอกว่าประเทศไทยมีแต่ฤดูร้อนนั่นออกจะจริงมากกว่า จนกระทั่งได้เดินทางมาเยี่ยมเยือนบ้านสวนของจงรักที่เชียงใหม่อีกครั้ง ตอนนั้นเมฆาจึงได้เข้าใจว่าหน้าหนาวจริงๆ มันเป็นเช่นนี้เอง
“ไหวไหมครับพี่เมฆ”
เสียงของจงรักเอ่ยถามขณะที่เมฆายืนตัวสั่นฟันกระทบอยู่หน้าห้องน้ำ ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งอาบน้ำอุ่นมาแท้ๆ แต่พอออกมาต้องลมแค่นิดเดียว ความรู้สึกหนาวเย็นยิ่งแล่นปราดจับขั้วหัวใจ
“ไหวสิ”
ชายหนุ่มตั้งใจจะยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนูผืนที่สองในมือน้องมาห่มคลุมกาย ทว่าจงรักกลับเบี่ยงมือหลบ แล้วตรงเข้ามาช่วยซับหยดน้ำออกจากลำตัวช่วงบนให้
“เช็ดตัวแล้วทาโลชั่นสักหน่อยดีกว่าเนอะ ไม่งั้นผิวแห้งแตกหมดแน่ๆ”
“อืม” คนที่เคยหน้าดุเป็นนิจบัดนี้อมยิ้มนุ่มนวลที่มุมปากให้กับความใส่ใจที่คนรักตัวเล็กของเขามีให้ “แต่รักต้องช่วยทาให้พี่นะ”
“ครับ”
จงรักพยักหน้าแข็งขัน ตาไม่ได้มองว่าอีกฝ่ายนั้นจ้องกลับด้วยแววตาลึกซึ้งเพียงใด จนกระทั่งลงมือช่วยทาโลชั่นให้ตามที่บอกนั่นแหละ จึงได้รู้ว่าตนเองติดกับเสือซ่อนเล็บตัวนี้ไปขนาดไหน และค่ำคืนอันหนาวเหน็บของเมฆาจึงมีจงรักมาช่วยทำให้อบอุ่นถึงขั้นร้อนตลอดคืน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาา
ฝนเปิดให้โหวตนิดหน่อยในเพจ สรุปว่าทุกคนเรื่องโปรดจงรักหมดเลย
ดังนั้นก็เลยมีตอนพิเศษเล็กๆ ของโปรดจงรักออกมาในช่วงปีใหม่ค่ะ
แล้วก็มีตัวละครจะเรื่อง คุณคือความรัก มาแจมด้วย
ปีใหม่ปีนี้ของให้คนอ่านทุกคนมีความสุข สุขภาพแข็งแรง
คิดสิ่งใดก็ของให้สมหวังทุกอย่างนะคะ
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอด
ยังไงก็ฝากติดตามกันไปนานๆ นะคะ
คิดถึงเสมอ
แล้วเจอกันค่ะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 594764 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก